เหนื่อยไหม ? ความผิดหวังเสียใจ ก็คือ สมดุลอย่างหนึ่งในชีวิตของคนเรา ความสมดุลของชีวิต ไม่ใช่การใช้ชีวิตที่ไม่เจ็บ ไม่ปวดไม่เผชิญกับกิเลสใด ๆ แต่คือการที่คนเรายอมเสียสมดุลให้กับความรักบ้าง หรือพบพานความทุกข์ความผิดหวังบ้าง การเรียนรู้ที่จะเสียสละสมดุลให้กับบางสิ่งได้ คือหนึ่งในบทเรียนของการใช้ชีวิตอย่างสมดุล เหนื่อยไหม ? ตื่นตั้งแต่ตี 5 เช็ดขี้ตา ปิดนาฬิกาปลุก พร้อมลุกจากเตียง แปรงฟันพร้อม ๆ กับเปิดทีวี อาบน้ำพร้อม ๆ กับตะโกนปลุกลูกหรือแฟน เช็ดตัวพร้อม ๆ กับทบทวนว่าต้องเตรียมอะไรไปเรียนหรือทำงาน ยืนเมื่อยขาบนรถไฟฟ้า มองหาที่จับราวก็มีคนยืนพิงมิดแก้มก้น นั่งเมื่อยก้นดมกลิ่นควันดำบนรถเมล์ สายมรณะที่ขับเหมือนจะมุ่งสู่สวรรค์ ตอกบัตร สแกนนิ้ว เซ็นชื่อ วิ่งเข้างาน ยิ้มทักทายหัวหน้าคนที่ปากว่าตาขยิบ ชนิดถ้าเผลอก็ชอบแอบจับโน่น จับนี่ ชวนเพื่อนร่วมงานคุยอย่างหน้าชื่นตาบาน แม้รู้สึกดีว่าคนนี้แหละที่ชอบแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ ตกเที่ยงต่อคิวยาวเหมือนอยู่ในโซมาเลียเพื่อรอข้าวสักหนึ่งจาน ต้องกินอาหารอย่างรีบเร่งจนลำไส้ แทบจะตะโกนว่า “ช้า ๆ หน่อย” ต้องรับมือกับคำบ่นของพ่อแม่ เมื่อไรจะเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อไรจะได้เลื่อนขั้น เมื่อไรจะมาเยี่ยมกันบ้าง ต้องรับมือกับคำบ่นของแฟน ทำไมไม่ช่วยกันดูแลบ้าน ค่าน้ำจ่ายหรือยัง กลับดึกไปเที่ยวกับใครมา ต้องรับมือกับปัญหาของลูก พ่อครับการบ้านยังไม่เสร็จ แม่จ๋าพาไปห้างฯหน่อย พรุ่งนี้ครูให้เอากระดาษ สีไปด้วย หนูอยากกินเคเอฟซี จะกินๆๆๆๆๆๆ ฮวากกกกก ปิดไฟนอน ในหนึ่งวัน คนส่วนใหญ่รู้ว่า เราเหนื่อยกับเรื่องเหล่านี้ เหนื่อยไหม ? กับความพยายาม ให้คนอื่นมองเห็นคุณค่า กับความพยายาม ที่จะรักษาภาพลักษณ์ตัวเองไม่ให้ด่างพร้อยหรือตกต่ำ กับความพยายาม ที่จะทำให้คนรักและชื่นชม กับความพยายาม ที่จะทำให้ทัดเทียมกับคนอื่นในสังคม กับความพยายาม ที่จะทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของทีม กับความพยายาม ที่จะมีอิสระให้มากกว่านี้ กับการสร้างกรอบ ให้ตัวเองเป็นคนดีตลอดเวลา กับการอิจฉา เวลาเห็นคนที่ได้โอกาสหรือโชคดีกว่า กับการน้อยใจ คนใกล้ชิดที่ไม่เป็นไปอย่างที่เราคาดหวัง กับความหงุดหงิด ที่ชีวิตไม่เป็นดั่งใจ คนส่วนน้อยที่จะรู้ว่า ในแต่ละวันเราเหนื่อยกับเรื่องเหล่านี้ ความเหนื่อยประเภทแรก คือความเหนื่อยที่เรารู้จัก เรามักจัดการมันได้ดี แต่กับความเหนื่อยประเภทหลัง คือความเหนื่อยที่เราไม่ทันรู้ตัว ปล่อยมันเผาผลาญพลังชีวิต เพิ่มความเหนื่อยล้า พะว้าพะวัง หงุดหงิด จิตหดหู่ เหตุที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ เพราะมันคือความเหนื่อยประเภทที่มองไม่เห็นกับตา และไม่กล้าบอกว่าเรามีอยู่ เพราะบางคนรู้สึกอายที่จะยอมรับว่า “ฉันอยากให้คนรัก ฉันอยากให้คนชื่นชม ฉันอยากเป็นคนสำคัญ ฉันอิจฉาเพื่อนที่ได้ดีกว่า ฯลฯ” ทั้งที่มันคือความรู้สึกและความปรารถนาแสนสามัญที่มีอยู่ในใจเราทุกคน ลองใช้เวลาสักวันสำรวจความเหนื่อย ประเภทนี้ให้ทั่ว เพื่อให้ตัวเองได้พักมากขึ้นกว่าเดิม พัก ด้วยการไม่ต้องเป็นคนดีตลอดเวลา พัก ด้วยการยอมให้คนอื่นเหม็นขี้หน้าบ้าง พัก ด้วยการปล่อยให้ตัวเองขี้เหร่ หรือไม่เป็นที่รักของคนอื่นชั่วคราว พัก ความคาดหวังที่มีต่อคนรักบ้างก็ได้ นี่คือชีวิตนะ !!! Create Date : 12 มิถุนายน 2555 Last Update : 12 มิถุนายน 2555 18:17:12 น. 1 comments Counter : 1032 Pageviews. Share Tweet โดนมากมาก โดย: ความรักสีจาง วันที่: 12 มิถุนายน 2555 เวลา:20:19:35 น.   ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet