|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
25 ธันวาคม 2554
|
|
|
|
我的如意狼君คนร้ายในฝัน
คำเตือน ก่อนอ่านข้างล่าง อ่านตรงนี้ก่อน เป็นบันทึกอารมณ์ในวันที่ 3 มกราคม 2012 เป็นคืนที่หนังเรื่องนี้มาอัพที่เดียวสองตอน ตอนแรกก็งง ๆ ว่าทำไมวันนี้ใจดีปล่อยหนังสองตอน ทั้ง ๆ ที่ปล่อยเราทรมานรอดูมาครั้งละตอนตลอดเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา สุดท้ายก็รู้ว่า เพราะว่ามันอวสานที่ตอน 21 นั่นเอง
วันนี้เพิ่งดูเรื่อง "หว่อเตอหรูอี้หลางจวิน" จบ เป็นหนังของทึวีบี ซึ่งอยากบอกว่าตอนจบ สุดยอดมาก ทำเอาเรางงเป็นไก่ตาแตก เพราะฉะนั้น ขอเตือนคนที่จะดูเรื่องนี้ กรุณาอย่าดู เพราะเดี๋ยวเหมือนเรา อารมณ์ค้างอย่างแรง กะหักดิบกันอย่างนี้เลยหรือ? บางคนอาจว่าก็โอเคจบแบบนี้หักมุมดี แต่เราว่าอ่อนเหตุผลเป็นอย่างมาก ใครเห็นว่าอ่านเสียเวลาก็ผ่านไปเถิด ส่วนใครที่อยากรู้ก็อ่านได้ข้างล่างค่ะ ตอนนี้เราดูจบแล้ว กลัวหนังประเภทนี้มาก หนังสนุกมาตลอดมาหักอารณ์ในตอนสุดท้ายอย่างงามหน้ามาก
ข้างล่างนี้ดูไปเขียนไป
ไม่ได้ดูหนังทีวีบีมานานมาก เพราะเบื่อคนเล่น เบื่อฉาก เบื่อเสื้อผ้า ไปดูหนังแผ่นดินใหญ่เสียหลายปี ก็เริ่มเห็นอะไรซ้ำ ๆ อีกแล้ว
ดูหนังโบราณซะก็เบื่อ เริ่มหาอะไรแปลก ๆ ดู ในที่สุดก็ได้หนังถูกใจ เรื่อง "หว่อเตอหรูอี้หลางจวิน" ความจริงมันน่าจะเขียนว่า "我的如意狼君" ซึ่งแปลว่า "คนรักในฝัน" เสียมากกว่า แต่ว่าตามท้องเรื่องแล้ว พระเอกมัน "หลาง" (หมาป่า) ชัด ๆ อ้าว....ร้าย+ เจ้าเล่ห์ไง
โอย...ถ้ามันไม่ร้ายไม่เจ้าเล่ห์ก็ไม่สนุกสิ แต่นี่มันร้าย มันเจ้าเล่ห์ มันหล่อและมันก็รวย สุขุม เจ้าแผนการ โดยเฉพาะการปฎิบัติตัวต่อผู้คนแบบต่าง ๆ พระเอกมันเข้าใจไปหมด จะเข้ากับคนไหนยังไง จะพูดยังไง ก็งี้ไง...มันเลยเป็น "หมาป่า" (狼) ตามชื่อเรื่อง "我的如意狼君" เลยให้ชื่อไทยเองว่า "คนร้ายในฝัน" แทนคำว่า "คนรักในฝัน"
เนื้อเรื่อง น่ะเหรอ เดาได้ มีออกจะเกร่อ แต่ทำไมมันสนุก นี่เลย แคสติ้ง คนเล่น ดูเหมาะมาก ยกเว้นอยู่คนเดียวเองที่ดูแล้วไม่ค่อยสบายตาเท่าไหร่ มีอีกวิธีการนำเสนอ แสงสีของฉาก เหอ เหอ คนเล่นไม่กี่คนทำให้หนังสนุกได้ เพลงประกอบก็ไม่เลว เข้ากับยุคสมัยดีมาก เสื้อผ้าน่ะเหรอ ธรรมดา แต่สีสันของตัวละครนี่สิที่น่าจะเป็นจุดน่าดู
บอกตรงๆ เรื่องนี้รู้จักอยู่ 3 คน โจวลี่ฉี เฉินซิ่วจู กั๋วฟง เท่านั้น พระเอกใครก็ไม่รู้ แต่เออ...ช่างมัน เพราะขอหน้าแปลกก็พอ ไม่ค่อยเน้น พวกหล่อ ๆ ดูมาเยอะแล้ว หน้าเฟอร์บี้แรก ๆ มองก็ไม่ได้สนใจ อยากเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ตอนนี้ติดมากเลย อยากดูทุกวัน จะลงแดงตายอยู่แล้ว ซ้ำร้ายยังต้องมานั่งคืดถึงเฟอร์บี้เสียอีก เฮ้อ....กรรม!
เอาเนื้อเรื่องไปลองอ่านดู
ที่เมืองกว่างโจว สวีซิน สาวสวยฝีมือทำครัวเป็นที่ถูกอกถูกใจของใครต่อใคร เธอมีโรงงานซอิ๊วที่สืบทอดจากพ่อผู้ล่วงลับ เธอตั้งใจว่าจะดูแลแม่และโรงงานซีอิ๊วนี้ให้ดีที่สุด
ทำกับข้าวเสร็จกำลังจะเอาไปให้ทุกคนชิมอาหารที่ทำจากซีอิ๊วของโรงงาน เธอขี่จักรยานผ่านศาลา เห็นหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งขับรถมารอเหมือนกำลังรอใคร เขามีกระปุกแก้วใส่ท็อฟฟี่นมมาด้วย ท่าทางร้อนใจ
สวีซินมัวแต่มองจักรยานล้ม เลยเจ็บขา ชายหนุ่มแปลกหน้าดูดีใจมาก รีบเข้ามาประคองเธอ เรียกเธอว่า "หนิวหน่ายถาง"(ท็อฟฟี่นม) แต่เธอบอกว่าจำคนผิดแล้ว ชายหนุมแปลกหน้าบอกว่ารอคนอยู่ เธอคนนั้นขาเป๋ เลยทำให้เขาคิดว่าสวีซินคือเธอคนนั้นเนื่องจากไม่ได้พบกันมา 10 ปีแล้ว เขาเคยมารอเธอแต่ไม่เจอ สัญญาต้องเป็นสัญญา อีก 10 ปีเขาก็จะรอ เขาให้ท็อฟฟี่นมปลอบใจสวีซินโดยเสกออกมาจากก้นกระปุกแก้ว สวีซินรับไว้
สวีซินมาถึงร้านขายซีอิ๊วทุกคนรอทานข้าวอยู่ เมื่อทานอาหารเธอก็พบว่าซีอิวของเธอรสชาติแปลกไป เมื่อสืบทราบจึงพบว่าเป็นเพราะพี่ชายซื้อถั่วขึ้นรามาเฟื่อประหยัดต้นทุน ทำให้ซีอิ๊วที่ทำออกมาเป็นพิษมีรสประหลาด สวีซินโกรธมาก ตัดสินใจเทซีอิ๊วทิ้งทุกไห งานนี้โรงงานขาดทุนย่อยยับ
วันที่สวีซินเทซีอิ๊วทิ้ง พอดีชายหนุ่มแปลหน้านั้นมาที่โรงงานพอดี เขาเห็นเธอร้องไห้ จึงคิดว่าไว้วันหลังค่อยคุยจะดีกว่า เขาชื่อว่าถงเปิ่นซ่าน เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ ต้องการมาซื้อโรงงานซีอิ๊วของสวีซินนั่นเอง เขานัดคุยกับสวีซิน และบอกว่าอยากทำโรงงานซีอิ๊วเพราะตอนเด็ก เพื่อนของเขาคือหนิวหน่ายถางได้ช่วยเขาไว้ตอนเกือบจะอดตาย เขาไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีใครสนใจเด็กหัวชันนะตุ มีแต่หนิวหน่ายถางเด็กน้อยขาเป๋ที่เอาข้าวคลุกซีอิ๊วให้เขากิน จนรอดตายมาได้ หนิวหน่ายถางเป็นเพื่อนตอนเด็กคนเดียวที่เขามี หนิวหน่ายถางเป็นเหมือนหลักชัยในชีวิตที่ทำให้เขามีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไป เขาอยากทำโรงงานซีอิ๊วเพื่อระลึกถึงเธอและรอเธออยู่ที่เมืองนี้จนครบ 10 ปีต่อไปที่นัดกันไว้ตรงศาลาเชิงเขา
สวีซีนซาบซึ้งกับเรื่องราวของเขามาก แต่เธอขายโรงงานไม่ได้เพราะเป็นมรดกตกทอดของตระกูล แม้เมื่อก่อนจะมีตระกูลเกามาขอซื้อเธอก็ยังไม่ยอมเลย ตระกูลเกาส่งลูกชายคนโตมาบีบจะเอาพื้นที่โรงงานซีอิ๊วของเธอไปทำโรงงงานผ้าไหมให้ได้ แต่เธอก็ไม่ยอม ถงเปิ่นซ่านเข้าใจ ไม่บังคับ ทั้งสองต่างมีอุดมการณ์ของตนเอง
พี่ชายของสวีซินชื่อสวีผิงมีภรรยาชื่อเวินโหยว ทั้งสองผัวเมียซื้อถั่วขึ้นรามาก็เพราะแผนการล้มโรงงานซีอิ๊วเจียฝู(บ้านมีโชค)ของตระกูลสวีนั่นเอง แต่ทั้งสองไม่รู้ตัวเลย กว่าจะรู้ตัวสายเสียแล้วเมื่อตระกูลเกาพยายามรุกอย่างหนัก โดยไม่เลือกวิธีการ จะเอาที่ดินของโรงงานซีอิ๊วเจียฝูให้ได้
สวีซินมีเพื่อนสาวคนหนึ่งทำงานอยู่ที่บริษัทฉี่ฟงของตระกูลเกา เธอกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายเริ่มหน่ายและอยากสลัดรักไปเคลมเด็กสาว ๆ คนใหม่ เธออยากพิสูจน์ว่าเธอรักเขาจริงและให้ได้แม้ชีวิต เมื่อเธอตายไป สวีซินค้นพบว่าผู้ชายเลวคนนั้นคือเกาเอ่อไท่ลูกชายคนโตจอมกร่างของตระกูลเกานั่นเอง สวีซินเปิดเผยความจริงในงานศพของเพื่อนรักจนเอ่อไท่ผูกพยาบาทไว้ เอ่อไท่ทนขายหน้าสื่อมวลชนที่มาทำข่าวไม่ไหวเลยหนีไปด้วยความอับอาย
เอ่อไท่โดนพ่อแม่(เกาจ้าวถาง/ต่งกั๋วซิน)ด่าไม่มีชิ้นดี แต่แม่โอ่มาก พยายามหาทางกลบความผิดให้ตลอด เกาจ้าวถางให้เอ่อไท่พักงานแล้วให้เอ่อเฉียวไปทำงานใหญ่ ๆ แทน กั๋วซินกลัวลูกชายไม่ได้สมบัติ พยายามกันลูกสาวไม่ให้ได้หน้ามากกว่า เอ่อเฉียวจึงรับหน้าที่ไปบีบเอาโรงงานซีอิ๊วมา
วันที่เพื่อนของสวีซินฆ่าตัวตาย คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็คือถงเปิ่นซ๋าน เขารู้เรื่องเลว ๆ ทุกอย่างของเอ่อไท่ เพราะเขากำลังติดตามแก้แค้นตระกูลเกา ที่ความผิดของเอ่อไท่ถูกเปิดโปงก็เพราะเขาเองที่เอาหลักฐานใส่ในชุดของศพเพื่อให้สวีซินพบ และเขาเองที่เชิญสื่อมาทำข่าวเอ่อไท่ที่งานศพ ถงเปิ่นซ่านเป็นใครกันแน่
ย้อนกลับไปเมื่อถงเปิ่นซ่านอายุแปดขวบ เขาไม่ได้ใช้ชื่อนี้ เขาเป็นเด็กกำพร้าแต่เขาโชคดีที่มีคนมารับเลี้ยงดู เขาอำลาหนิวหน่ายถางและอวยพรให้เธอโชคดีเหมือนเขา แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เด็กขาเป๋ใครจะเอาไปเลี้ยง วันที่เขาจากไป เขาสัญญากับหนิวหน่ายถางว่าอีก 10 ปีจะกลับมาหาเธอ และนัดพบที่ศาลาเชิงเขา หนิวหน่ายถางน้ำตาไหลมองดูเขาจากไป จริงสิ เด็กพิการใครจะเอา
เด็กกำพร้าถงเปิ่นซ่านไม่มีชื่อ สองสามีภรรยาที่นำเขาไปเลี้ยง เป็นแค่คนรับจ้างมา คนที่เอาเขาไปเลี้ยงจริง ๆ คือต่งกั๋วซิน เธอเอาเด็กมาหลอกผัวตัวเองว่าเป็นลูกที่เกิดกับผู้หญิงที่เกาจ้าวถางไปมีเรี่ยราดไว้ข้างนอกแล้วเกิดรักมาก จนตามหาเสียแทบพลิกแผ่นดิน เพื่อคุมผัวให้อยู่กับร่องกับรอย เลยเอาเด็กมาหลอกว่าเป็นลูก แต่เมื่อเด็กคนนี้ท่าทางจะได้รับความรักจากเจ้าถางมากเข้า เอ่อไท่ตกกระป๋องเลยทำให้เธอต้องหาวิธีจัดการ เธอบอกผัวว่าเด็กไม่ใช่ลูกของเขา จ้าวถางโกรธมากจึงเริ่มตีเด็กและสาดอารมณ์ใส่เด็กตลอดเวลา ด้วยความบังเอิญเด็กน้อยรู้ความจริงว่าต่งกั่วซินเป้นคนวางแผน จึงวิ่งหนีจะไปบอกจ้าวถาง กั๋วซินรู้เข้าจึงวิ่งตามเด็ก เด็กน้อยกลัวมาก แต่หนีไม่รอดโดนกั๋วซินผลักตกน้ำ เด็กอายุ 8 ขวบเท่านั้น กั๋วซินอำหิตจริง ๆ
เด็กน้อยรอดตาย ต้องดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อเอาชีวิตรอด เขาทำทุกอย่างให้มีเงิน คืนที่หนาวเหน็บคืนหนึ่ง เดินอยู่กลางซอยที่มืดมิดและหนาวเหน็บเขาเห็นเด็กเร่ร่อนเหมือนกัน จึงนั่งอยู่ใกล้ ๆ ชายวัยกลางคนใจดีเรียกเข้าบ้านให้กินน้ำกินข้าว เด็กเร่ร่อนอีกคนเห็นชายวัยกลางคนมีเงินเลยเอาเก้าอี้จะทุบหัว เด็กน้อยตัวเล็กกว่าไม่รู้จะทำอย่างไร เขาเอามีดแทงเด็กเร่ร่อนคนนั้น ช่วยชายวัยกลางคนไว้ได้ จากนั้นเขาก็ได้ชายคนนี้เป็นเหมือนญาติสนิทคนเดียวในโลก เขาเรียนรู้ทุกอย่างที่ทำมาหากินได้ เล่นมายากล เรียนภาษาอังกฤษ ทำอาชีพแล้วอาชีพเล่า ไม่ว่าจะเป็นนักบินหรืออาชีพใด ๆ เขาเก่งมาก และเติบโตขึ้นทุกวัน ความเก่งของเขาเป็นเงาตามตัว เรื่องเอาตัวรอดเขาเชียวชาญกว่าใคร เขาทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเอาชีวิตรอด เขายังไม่ลืมสัญญา หนิวหน่ายถาง เด็กขาเป๋ ผู้กุมหัวใจของเขาไว้ ลมหายใจที่เขามีเพื่อให้เจอกับเธอ และอีกประการเพื่อการแก้แค้นตระกูลเกา
เมื่อเจ้านายของเพื่อนต่างวัยคนนี้ป่วยใกล้ตาย แต่ลูกชายที่อยู่อังกฤษประสบอุบัติเหตุมาหาพ่อไม่ได้ เด็กน้อยซึ่งบัดนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว จึงปลอมตัวเป็นลูกชายที่ชื่อถ่งเปิ่นซ่านและขอใช้สถานภาพของเขาทำการค้าของตระกูลแทนบุตรชายตัวจริงซึ่งไม่ได้กล่าวถึงอีกเลย ถ่งเปิ่นซ่านจึงกลายเป็นชื่อของเด็กน่าสงสารคนนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ปัจจุบันเขากลับมาแก้แค้นและสวีซินก็โดนเขาหลอกตีสนิทเพื่อเป็นเส้นทางสู่การล้างแค้นที่เขารอมาสิบกว่าปี
ถงเปิ่นซ่านเอานามบัตรฝากไว้ให้สวีผิง เมื่อเทซีอิ๊วทิ้งแล้วสวีซินก็ลำบากมากเพราะไม่มีของส่งให้ลูกค้าจนโดนทวงของและทวงหนี้ตลอด พอดีสวีผิงเอานามบัตรของถงเปิ๋นซ่านมาให้ สวีซินอับจนหนทางเลยไปหาเขาขอให้ช่วย
ถงเปิ่นซ่านรับปากจะช่วย บอกให้รอ 3 วัน สวีซินทนรอจนครบกำหนด เจ้าหนี้มาทวงหนี้ที่โรงงาน แต่พอดีมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งบอกว่ามาจากถงเปิ่นซ่าน เข้ามารับปากเจ้าหนี้ว่าจะใช้หนี้ให้ เด็กหนุ่มผู้นี้ยักคิ้วหลิ่วตาให้สวีซิน ที่แท้เขาคือสวีอันที่โดนเรียกตัวมาจากเซี่ยงไฮ้เพื่อช่วยปลอมตัวเป็นลูกน้องของถงเปิ๋นซ่านนั่นเอง เจ้าหนี้จำสวีอันได้ เลยรุมตี แต่ถงเปิ๋นซ่านมาช่วยไว้ได้ทัน เขาเอาเงินสดให้เจ้าหนี้สวีซิน เจ้าหนี้พอใจพากันกลับไป
สวีซินรู้สึกขอบคุณเขามาก คนที่บ้านก็ทราบเรื่องและชอบคนหนุ่มใจดีคนนี้ เลยเชิญมาทานข้าวด้วยเป็นประจำ เกาเอ่อไท่พยายามหาทางรังควาน ถงเปิ๋นซ่านก็ออกโรงช่วยเหลือจนทุกคนที่โรงงานไว้ใจมาก
ถงเปิ่นซ่านไปรับเพื่อนที่สถานีรถไฟ พอดีเจอกับสวีอันกำลังจะเดินทางไปเซี่ยงไฮ้พอดี สวีอันคุยกับเพื่อนเรื่องลงทุนตลาดหุ้น ถงเปิ่นซ่านได้ยินเข้าพอดี เขาวางแผนให้เพื่อนช่วยปั่นหุ้นให้ จนสวีอันตกอยู่ในฐานะลำบาก เมื่อไปถึงเซี่ยงไฮ้ เจ้าหนี้ก็รอตามฆ่าอยู่แล้ว จึงต้องรีบกลับมาที่กว่างโจวอีกครั้งหนึ่ง สวีอันขอความช่วยเหลือจากสวีซิน ให้ช่วย สวีซินเพิ่งฟื้นตัว ยังไม่มีเงินพอ สวีอันให้เธอเอาโรงงานซีอิ๊วไปขายให้ถงเปิ่นซ่าน แต่สวีซินตัดใจไม่ลง เธอไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร เก็บเงียบเอาไว้คนเดียว
สวีซินพยายามไปกู้เงินจากแบ้งค์ แต่เครดิตเธอไม่พอ จึงไม่มีใครให้กู้ สวีอันเกือบโดนฆ่าตาย สวีซินตัดใจขายโรงงานให้ถงเปิ่นซ่านโดยไม่กล้าบอกให้ใครรู้ เธอคุยกับเขาว่าอย่าให้ทางบ้านรู้ว่าโรงงานไม่ใช่ของเธอแล้ว เธอจะพยายามหาเงินมาไถ่หุ้นคืน เดิมที่ถงเปิ่นซ่านแค่มีหุ้น แต่เมื่อได้ส่วนของสวีซินเขาจึงเป็นเจ้าของโรงงานเต็มตัว แผนของเขาสำเร็จแล้ว สวีซินเลี้ยงขอบคุณเขา เธอทำกับข้าวจนมือพองเพราะน้ำมัน เพียงเพื่อทำแต่อาหารที่เขาชอบกิน ถงเปิ่นซ่านเห็นเข้าก็พอทราบว่าสวีซินมีใจให้เขา แต่โชคร้ายที่เขากำลังหลอกเธอแต่เธอกลับไม่ทราบเลย ถงเปิ๋นซ่านเล่นกลให้สวีซินดูและบอกบางอย่างเป็นนัย ๆ แต่สวีซินไม่สะกิดใจแม้แต่น้อย ดูเขาเสกแหวนเธอจนหายไป ไม่ว่าจะรบเร้าอย่างไรถงเปิ่ซ่านก็ไม่ยอมเสกกลับมา และเตือนเธอว่าอย่าเชื่อใครง่าย ๆ
ถงเปิ่นซ่านหาทางใกล้ชิดเกาเอ่อเฉียวลูกสาวคนรองตระกูลเกาและบอกว่าหากจะขายโรงงานซีอิ๊วเจียฝู เขาจะขายให้เธอคนเดียว เพื่อให้เธอเอาไปเสนอผลงานให้พ่อเธอได้พอใจ แต่ถึงตายก็จะไม่ให้เกาเอ่อไท่ได้หน้า เอ่อเฉียวชอบใจมาก
เรื่องร้าย ๆ มักปกปิดไว้ไม่อยู่ ในที่สุด สวีซินทราบเรื่องที่ถงเปิ่นซ่านเอาโรงงานไปขายให้ตระกูลเกาเธอแทบช็อค เกาเอ่อไท่เอาหลักฐานมายึดโรงงานซีอิ๊วไป สวีซินพยายามออกตามหาถงเปิ๋นซ่าน แต่ไม่พบ ถงเปิ่ซ่านเหมือนหายไปจากโลกนี้เสียแล้ว เธอทำงานหนักเป็นโรคกระเพาะอยู่แล้ว เมื่อพยายามตามหาเขาอย่างหนัก โรคจึงกลับซ้ำ จนต้องเข้าโรงพยาบาล
สวีผิงเจอถงเปิ่นซ่านโดยบังเอิญ พยายามลากตัวไปเพื่อให้ขอโทษสวีซินแต่ไม่สำเร็จ ถ่งเปิ๋นซ่านแรงเยอะกว่าต่อยเขาจนก้นจ้ำเบ้า เดิมเขาเป็นคนไม่สู้คนและอ่อนแอ แต่คราวนี้เขาสู้สุดฤทธิ์จนถงเปิ่นซ่านแปลกใจ เขาจึงพอจะทราบว่าคราวนี้สวีซินคงอาการหนักมาก จนทำให้สวีผิงแค้นเขาขนาดนี้
เขากลับไปหาคุณลุงเพื่อนต่างวัยและเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟังอย่างคร่าว ๆ เขากลับมาหลบพักใจแบบนี้เสมอมา แต่ต่างกันตรงที่ครั้งนี้เขาไม่ได้บาดเจ็บกาย แต่บาดเจ็บที่ใจต่างหาก เขาเขียนจดหมายหาหนิวหน่ายถางและเก็บเอาไว้ในกล่องเพื่อระบายเรื่องในใจ เขาเขียนถึงเธอแบบนี้ตลอด เขาเสียใจที่ต้องหลอกใช้สวีซิน แต่เขาบอกว่าต่อให้หนิวหน่ายถางอยู่และห้ามเขาแก้แค้น เขาก็ยังต้องแก้แค้นให้ได้อยู่ดี ตระกูลเกาไม่มีคนดีเลยสักคน
เกาจ้าวถางเมื่อรู้ว่าได้เจียผูมาโดยเป็นผลงานของเอ่อเฉียวก็ดีใจมาก และยังได้รับออร์เด้อร์ที่เอ่อเฉียวรับมาอีก 500 พับ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เปิดโรงงานเลย เกาเอ่อเฉียวได้หน้ามาก แท้จริงแล้วทั้งหมดล้วนมาจากถงเปิ๋นซ่านทั้งสิ้น เขาทำไปเพราะต้องการเอาใจเอ่อเฉียว
เมื่อลูกสาวได้หน้า ทำให้ต่งกั่วซินกลัวลูกชายตกกระป๋องเลยพยายามหาทางแต่งเอ่อเฉียวออกไปให้คู่หมั้นที่หมั้นกันไว้นานแล้ว แต่เพราะเอ่อเฉียวได้ออร์เด้อร์ 500 พับจึงทำให้การแต่งงานต้องเลื่อนไปก่อน เอ่อเฉียวรับงานใหญ่ไปเต็มตัว กั๋วซินเกิดป่วยเข้าโรงพยาบาลเพราะห่วงโน่นห่วงนี่มากไป
ถงเปิ่นซ๋านทราบว่าบ้านตระกูลเกาส่งลูกสาวคนเล็กชื่อเกาเอ๋อหย่าไปเรียนที่ฮ่องกง คุณหนูเอาแต่ใจทำตัวเหลวไหล ไปเป็นมือที่สามทำลายครอบครัวของอาจารย์ตัวเอง ถงเปิ๋นซ่านจึงให้หลออีที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและคนรู้ใจ ส่งโทรเลขให้เรียกเกาเอ๋อหย่ากลับมาทันที
เกาเอ๋อหย่าอายุ 19 ปี ทางบ้านส่งมาเรียนหนังสือแต่ดันไปรักกับอาจารย์ และโดนเมียอาจารย์ตบหน้าว่าแย่งผัวชาวบ้านต่อหน้านักศึกษาคนอื่น ๆ เอ่อเฉียวเลยโมโห พอดีจังหวะแม่ป่วยจึงรีบกลับบ้านมาคลายเครียด และหนีปัญหาไปก่อน กั่วซินค้นพบบุหรี่ในห้องเอ๋อหย่า ดุด่าว่าและสั่งสอน เพราะอาจารย์ใหญ่ที่มหาวิทยาลัยในฮ่องกงได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้กั๋วซินทราบหมดแล้ว เอ๋อหย่าอ้อนแม่ช่วยปิดพ่อให้ด้วยและจะทำตัวเป็นคนดีตลอดไป กั๋วซินใจอ่อนยอมทำตามเพื่อแลกกับลูกสาวที่ว่าง่าย
ความจริงวันที่เอ่อเฉียวนั่งรถไฟกลับมาที่กว่างโจว ถงเปิ่นซ่านก็ไปปรากฎตัวเล่นไพ่ทายใจแต่แรกแล้วเพื่อสะกิดความสนใจของเอ๋อหย่า เขากำลังจะทำอะไรกันแน่
ถงเปิ๋นซ่านเจอกับเอ๋อหย่าที่กำลังเดินอยู่บนถนนโดยบังเอิญ(?) จึงเรียกขึ้นรถและเปิดโปงว่าแท้จริงแล้วเอ๋อหย่าเป็นคนชอบเอาชนะจนเมียอาจารย์แทบฆ่าตัวตาย สิ่งที่เปิ่นซ่านพูดเอ๋อหย่าตกใจมากไม่ทราบว่าเขารู้ได้อย่างไร เพราะสืบเรื่องของเธอเหรอ ทำไมจึงต้องมาสืบ ต้องการอะไรกันแน่ เปิ๋นซ่านบอกว่าไม่ได้สืบแต่ชอบอ่นหนังสือพิมพ์ตอนไปทำธุระที่ฮ่องกงเลยทราบว่าเอ๋อหยาเป็นเด็กดื้อ เอ๋อหย่ารู้สึกว่าคน ๆ นี้น่าสนใจและโต้ไปว่าอย่าให้สืบได้ว่าเปิ๋นซ่านต้องการอะไรจึงมาตีสนิท ไม่อย่างนั้นจะเอาให้ตาย เปิ๋นซ่านไม่สนใจ เอ๋อหย่าจึงบอกว่าเปิ๋นซ่านไม่รู้อะไรอีกมาก ที่เมียอาจารย์จะฆ่าตัวตายเพราะเธอนั่นแหละที่ยั่วยุ ไม่ใช่เพียงเพราะความน้อยใจสามีธรรมดา ๆ เท่านั้น เอ๋อหย่าส่งตุ้มหูและจดหมายไปเยาะเย้ย จนเมียอาจารย์คิคุ้มคลั่งจะฆ่าตัวตาย เปิ๋นซ่านได้ยินก็ตกใจ ไม่คิดว่าเด็กอายุ 19 จะมีอารมณ์รุนแรงขนาดนี้
ถงเปิ๋นซ่านไปหาเอ่อเฉียวบ่อย ๆ และก็ได้พบเอ๋อหย่าที่โดนแม่บังคับให้มาทำงานเป็นเลขาให้เอ่อเฉียว เอ๋อหย่าพยายามดึงดูดความสนใจของเขา แต่เขาไม่สนใจ ปลาติดเบ็ดแล้ว ถงเปิ๋นซ่านทราบดีว่าปลาสาวจอมพยศตัวนี้ต้องการอะไร คนที่ชอบแย่งชิงย่อมต้องถูกใจของมีเจ้าของเป็นธรรมดา
สวีซินป่วยหนัก เธอเสียใจมากที่เปิ๋นซ่านหลอกเธอ แต่แล้วคืนหนึ่งเธอก็พบว่าเปิ๋นซ่านมาหา เธอวิ่งตามไป ถามเขาว่าหลอกเธอทำไม เขายอมรับว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขาหลอกเธอทั้งนั้น สวีซินร้องไห้เสียใจจนสลบไป หมอที่ดูแลไข้ชื่อยิ่วเซวียนผ่านมาและช่วยอุ้มเธอกลับไป เปิ่นซ่านได้แต่มองตาม
สวีซินเสียใจจนไม่ยอมกินยา เธอไม่นึกว่าโลกจะโหดร้ายอย่างนี้ ทำไมคนที่ดีอย่างเปิ๋นซ่านกลับกลายเป็นคนเลว เธอเริ่มหลีกหนีความจริงและไม่ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่วเซวียนคอยปลอบใจจนสวีซินกลับมาอาการดีขึ้นและเริ่มทำโรงงานอีกครั้ง เธอไม่รู้เลยว่าที่เธอเปิดโรงงานใหม่ได้เพราะเปิ๋นซ่านแอบให้หลออีช่วยอยู่อย่างลับ ๆ
เปิ๋นซ่านวางแผนจีบสองสาวเขาตั้งใจว่าจะให้สองคนนี้ทะเลาะกันเพราะเขา และด้วยความช่างเอาใจและรู้จักเข้าหาคน สองสาวหลงรักเขาหัวปักหัวปำ ทำให้เขาดำเนินแผนการสำเร็จ เขาค้นพบว่าอีกคนที่เข้ามาในแผ่นการโดยเขาไม่นึกก็คือยิ่วเซวียน หมอหนุ่มผู้ใจดี คน ๆ นี้เป็นลูกนอกสมรสของเกาจ้าวถางที่ตอนนี้เกาจ้าวถางเริ่มแผนเปิดตัวลูกชายแล้ว
ที่แท้ยิ่วเซวียนได้รับการอุปการะจากจ้าวถางตั้งแต่จ้าวถางรู้ว่าเด็กที่ปลอมตัวเป็นลูกไม่ใช่ลูกที่แท้จริงแต่เป็นแผนของเมียเขาเอง เขาแอบส่งเสียลูกนอกสมรสอย่างลับ ๆ และตอนนี้ให้ยิ่วเซวียนมาประจำที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ เขาเพื่อคอยดูแลกันและกัน แต่ยิ่วเซวียนไม่มีความคิดไปแย่งสมบัติกับพี่น้องแซ่เกา เขาเลยจะหนีไปเมื่อทราบว่าพ่อจะใช้งานฉลองแต่งงานครบรอบ 30 ปีมาเปิดตัวเขา
เปิ๋นซ่านเกรงว่าละครจะไม่สนุกหากไม่มียิ่วเซวียนมาแย่งแก่งชิงดีกับพี่น้องตระกูลเกา เลยให้ลุงเพื่อนต่างวัยไปโน้มน้าวยิ่วเซวียนขณะจะหนีไปจากกว่างโจว ตอนนั้นสวีซินก็ไปส่งเขาที่สถานีรถไฟด้วย พอดีได้ยินเรื่องราวอันน่าเศร้าของเด็กกำพร้าอายุ 8 ขวบที่ถูกหลอกและถูกฆ่า เธอเสียใจกับเรื่องราวนี้และเตือนยิ่วเซวียนให้นึกถึงคนในครอบครัว ความจริงยิ่วเซวียนไม่ชอบทำการค้าและไม่อยากแก่งแย่ง แต่ได้ฟังคำของสวีซินเขาคิดได้ว่าขอเพียงพ่อเขามีความสุข เขายินดีทำทุกอย่าง
ในงานฉลองแต่งงาน จ้าวถางลุกลี้ลุกลน กั๋วซินพอจะทราบว่าเจ้าถางมีเรื่องจะประกาศ เลยตัดหน้าเชิญญาติผู้ใหญ่มาเพื่อพูดให้เอ่อไท่ได้รับความไว้วางใจและเป็นใหญ่ในกิจการต่าง ๆ ของบ้านตระกูลเกา จ้าวถางร้อนใจที่ยิ่วเซวียนไม่มา แต่ในที่สุดเขามาจนได้ และจ้าวถางก็แนะนำให้ทุกคนรู้จักลูกชายที่เขาภูมิใจ ถึงแม้จะเป็นลูกนอกสมรสก็ตาม
เปิ๋นซ่านก็อยู่ในงานด้วย เขายิ้มอย่างเย็นชา แผนการของเขาดำเนินไปอย่างราบรื่น ตระกูลเกาต้องล่มสลายด้วยน้ำมือของเขาจนได้
ยิ่วเซวียนเข้าไปทำงานในบริษัทฉี่เฟิงทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยชอบ แต่เพื่อพ่อเขาจึงทำให้ เขาเห็นเปิ๋นซ่านมาหาเอ่อเฉียวบ่อย ๆ
แม่ของสวีซินเริ่มหลง ๆ ลืม ๆ เธอรู้ตัวดี แต่ก่อนที่ความทรงจำจะหายไปหมด เธอสั่งให้สวี่ผิงเก็บของนั้นไว้ให้ดี อย่าให้ใครเห็นอย่าให้ใครรู้ สวี่ผิงรับปากอย่างดิบดี เกือบโดนเมียจับได้ แต่เขาเปลี่ยนที่เก็บก่อนแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขาเก็บของลึกลับนี้ไว้ที่ไหน
สวีซินเกิดรู้เข้าว่าที่เธอเปิดโรงงานได้อีกครั้งเพราะเปิ่นซ่านแอบให้ความช่วยเหลือ เธอไปสอบถามเขา เขายอมรับและบอกว่านี่เป็นการตอบแทนที่เขาติดค้างเธอ แต่หากเธอไม่อยากได้อะไรฟรี ๆ ให้ทำอาหารมาให้เขาทุกวันตอนห้าโมงเย็น เปิ๋นซ่านเอาอาหารนี้ไปให้เอ่อเฉียวเพื่อเอาใจพ่อ สวีซินรู้เข้าเสียใจมาก แต่กลับพบว่าหลัง ๆ เปิ่นซ่านกินเองทั้งหมด เธอแอบดูและพบว่าเขากินไปร้องไห้ไป เธอเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของเขา
ยิ่วเซวียนสารภาพว่ารักสวีซิน เธอจึงวุ่นวายใจมาก และเธอก็รู้จากยิ่วเซวียนว่าคนที่มาหาเธอวันที่เธอสลบและฮัมเพลงให้เธอฟังก็คือเปิ๋นซ่าน สวีซินไปหาเขา สอบถามเรื่องราวที่เธอสงสัย เปิ่นซ๋านไม่ยอมบอก สวีซินรอหน้าบ้านไม่ยอมกลับ เปิ่นซ่านใจอ่อนยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้สวีซินฟัง สวีซินเห็นรอยแผลที่เขาถอดเสื้อให้ดู ที่สุดก็เข้าใจว่าเปิ่นซ่านคือเด็กโชคร้ายที่เกือบถูกต่งกั๋วซินฆ่าตาย เขากลับมาล้างแค้น สวีซินร้องไห้และกลับไปด้วยความเป็นห่วง จากนั้นแม้สวีซินจะไม่ได้ไปหาถ่งเปิ๋นซ่านแต่ก็คอยแอบดูเขาประจำ และไปที่โรงเลี้ยงเด็กกำพร้าทางหนึ่งเพื่อสืบเรื่องหนิวหน่ายถาง ทางหนึ่งเพื่อคิดถึงเปิ๋นซ่านอย่างเงียบ ๆ เธอเจอกับเขาโดยบังเอิญในวันหนึ่งและพยายามถามคนเก่า ๆ ที่นี่ว่าหนิวหน่ายถางถูกใครนำไปเลี้ยง สวีซินอยากให้เปิ๋นซ่านเจอกับคนรักเร็ว ๆ สุดท้ายก็ไม่พบเพราะสมุดที่บันทึกเรื่องราวของเด็กสองคนนี้ถูกฉีกไปแล้ว แต่คนเก่าคนแก่บอกว่าเด็กขาเป๋ชื่อถางถาง เธอหายตัวไปวันที่ป่วยหนักในวันอากาศหนาวเย็น ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร
เปิ๋นซ่านมีจุดหมายที่สองสาวตระกูลเกา สองคนหลงรักเขาหัวปักหัวปำ จนทะเลาะกับแม่ กั๋วซินมาสืบจึงรู้ว่าเปิ๋นซ่านกำลังจีบลูกสาวทั้งสองของเธออยู่ กั๋วซินขังเอ๋อหย่าไม่ให้ไปหาเปิ๋นซ่าน เธอหนีออกมาจากบ้านเพื่อไปหาเขา ส่วนเอ๋อเฉียวก็บอกเลิกคู่หมั้น จนเขาคิดฆ่าตัวตายดีที่ช่วยได้ทัน แต่ป่วยหนัก พ่อแม่ของคู่หมั้นบอกจะไม่สนับสนุนการค้าของจ้าวถางอีกต่อไป
เปิ๋นซ่านเห็นแม่สวีซินโดยบังเอิญบนถนน เธอจำทางกลับบ้านไม่ได้ และจำเขาไม่ได้ด้วย เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกับสวีซินลูกสาวของเธอแต่เธอบอกว่ามีแต่ลูกชายไม่มีลูกสาว เปิ๋นซ่านจึงทราบความจริงว่าสวีซินคือหนิวหน่ายถางนั่นเอง เขารีบไปที่ศาลาเชิงเขา และก็เจอสวีซินโดยบังเอิญอีก เขาเข้าไปกอดเธอไว้และบอกว่าให้รออีกหน่อยมีบางเรื่องที่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้
เอ๋อหย่าที่แอบตามเขามาเห็นเข้าพอดี เลยแค้นสวีซินมาก เมื่อเอ๋อหย่าไปหาเปิ๋นซ่านที่สำนักงาน เห็นเขาแขวนแขวนสลักชื่อสวีซินที่คอ เธอยิ่งโกรธ และเมื่อเปิ๋นซ่านตัดเยื่อใย เธอบอกว่าหากทำแบบนี้เขาจะต้องเสียใจ
เอ๋อหยาแอบไปหาสวีซินตอนเธอกำลังขี่จักรยาน และเมื่อโดนสวีซินบอกว่าอย่ามายุ่ง แล้วเรียกเธอว่าเด็กน้อย ยิ่งทำให้เอ๋อหย่าโกรธ เพราะเปิ๋นซ่านก็ใช้คำพูดนี้กับเธอ เธอจึงผลักสวีซินตกเขา คนงานของโรงงานซีอิ๊วเห็นเข้ารีบเข้ามาช่วยสวีซิน สวีซินเข้าโรงพยาบาลอาการหนัก ขาเธออาจเดินไม่ได้อีก หมอบอกว่าขาเธอเคยหักมาก่อน ต่อกระดูกยากเมื่อหักซ้ำ
เอ๋อเฉียวทะเลาะกับแม่ หนีออกจากบ้านและจะไม่ยอมแม่อีกต่อไป เธอบอกว่าขอมีเพียงเปิ๋นซ่านก็พอ แต่เมื่อไปถึงบ้านที่เปิ๋นซ่านซื้อให้เธอเพื่อเอาใจ ซึ่งเป็นที่ที่ทั้งสองเคยนอนดูดาวด้วยกัน เอ่อเฉียวก็เจอจดหมาย ตัดรัก และบอกว่าทำเพื่อทำลายตระกูลเกา เอ๋อเฉียวเสียใจเป็นที่สุด เดินอย่างไร้จุดหมายไปตามท้องถนน
เอ่อไท่มีเมียแต่ไม่รักเมียชอบไปเที่ยวผู้หญิง พอเมียมาเจอสาวบาร์มาตามเขาถึงบ้านเลยไปตบผู้ญิงคนนั้น แต่เอ๋อไท่ผลักเธอ และโอ๋สาวบาร์ เมียเอ๋อไท่โกรธเลยหนีไปกินเหล้า ตอนเดินกลับบ้านเมาหนัก มีผู้ชายคนหนึ่งมาเห็นเธอ เธอประชดเอ่อไท่โดยมีอะไรกับเขา โดยที่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร จนตั้งท้อง กั๋วซินรู้จึงดีใจ แต่เอ๋อไท่บอกว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ของเขา เพราะเขามีลูกไม่ได้ กั๋วซินกลัวยิ่วเซวียนได้สมบัติเลยให้เอาเด็กเอาไว้และบอกจ้าวถางว่าใกล้เป็นปู่แล้ว จ้าวถางดีใจมาก
กั่วซินสอนให้เอ๋อไท่เอาใจพ่อ เอาใจเมีย เพื่ออนาคตจะได้ตระกูลมาครอง เขาทำตาม เมียเอ่อไท่ก็ต้องเล่นละครไม่ด้วย ความจริงเธอไม่อยากเอาลุกในท้องไว้แต่แม่ผัวกล่อมจนเธอต้องจำใจยอมให้บงการ
ยิ่วเซวียนรู้ความจริงเรื่อเอ๋อหย่าทำร้ายสวีซินจึงเรียกตำรวจไปจับเอ่อหย่า แต่กั๋วซินซื้อตำรวจ แล้วใช้เงินฟากตำรวจทุกคนให้เอ๋อหย่าหนีไปเซี่ยงไฮ้ คดีทำร้ายสวีซินจึงจบลงไปเพราะอำนาจเงินของกั๋วซิน
กั๋วซินเริ่มสงสัยเปิ๋นซ่านสั่งให้คนสืบความเป็นมาก เอ่อไท่ช่วยสิบจนทราบว่าเปิ๋นซ่านเป็นตัวปลอม
ในที่สุดสวีซินก็ทราบว่าตัวเองเป็นหนิวหน่ายถาง เพราะเธอสงสัยคำพูดแม่ที่เริ่มเลอะเลือนขึ้นทุกวัน สวีผิงบอกให้เธอทราบ เธอรีบไปหาเปิ๋นซ่านที่บ้าน สองคนรู้ว่าใครเป็นใครกันหมดแล้ว จึงอยู่คุยกันจนเช้า สวีซินเตือนเปิ๋นซ่านว่าให้ทิ้งอดีตและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่เปิ๋นซ่านบอกว่าต้องทำเรื่องหนึงก่อนแล้วสัญญาจะอยู่กับเธอชั่วชีวิต
ถงเปิ่นซ่านไปทำตามแผนบ้านตระกูลเกาล่มสลายแล้ว เอ่อเฉียวตามมาฆ่าเปิ่นซ่าน เปิ๋นซ่านโดนมีดเสียบที่ท้อง พยายามกระเสือกกระสนไปหาสวีซินซึ่งทำกับข้าวรอเขามาทาน แต่แล้วก็ไปไม่รอด
6 ปีผ่านไป ลูกของสวีผิงชื่อสวีฮวนตามที่เปิ่นซ่านตั้งให้โตแล้ว หลออีก็แต่งงานมีลูกแล้ว ขาของสวีซินก็รักษาจนหายดีแล้ว แต่เปิ่นซ่านก็ไม่กลับมา เขาหายตัวไปตั้งแต่คืนที่ถูกแทงนั่นเอง
สวีซินไปที่ศาลาเชิงเขาอีก ระลึกถึงเปิ๋นซ่านแต่เขาไม่กลับมาอีกแล้ว สวีซินเริ่มรู้ว่าเขาหายไปจากโลกนี้จริง ๆ แต่โชคดีที่เขาจากกันแล้วก็พบกันอีกในชื่ใหม่เหมือนกับพบกันสองชาติ สวีซินว่า
"บางคนไม่อาจอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต แต่ฉันได้พบกับคุณหลังจากจากกันแล้ว เท่ากับพบกันถึงสองชาติ ไว้พบกันชาติหน้า"
สรุป พระเอกตาย ตายแบบง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตลอดเรื่องมีตอนควรตายตั้งหลายตอนก็ไม่ตาย นางเอกก็รอพระเอกไปทั้งชาติ สงสัยกะว่าให้บีบใจคนดู แต่เราว่าเหตุผลไม่เพียงพอ
1. วันที่ถงเปิ๋นซ่านถูกเอ่อเฉียวแทง เขาไม่ตายกระเสือกกระสนลงมา ตามถนนหนทางในเมืองกว่างโจว ไม่เจอใครเลย นอกจากคน ๆ เดียวและบอกให้คน ๆ นั้นไปช่วยเอ่อเฉียว โหย...บังเอิญมาก เดินลากขาไปทั่วเมืองเจอคนแค่คนเดียวและบอกให้ไปช่วยเอ่อเฉียว
2. วันที่เปิ๋นซ่านโดนแทงเป็นวันที่จะไปหาสวีซิน ใจก็ต้องจดจ่อกับคนรักอยู่แล้ว แต่ทำไม่เหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะเจ็บยังไม่หนักก็รีบไปโรงพยาบาลสิจะกระเสือกกระสนไปหานางเอกทำไม แล้วตลอดทางดันเหมือนเมืองร้างไม่เจอใครเลย
3. คืนนั้น เปิ่นซ่านเพิ่งแยกกับยิ่วเซวียนที่ร้านเพชร ตอนหลังยิ่วเซวียนมาเจอเขา รีบไปเรียกรถ แต่เปิ๋นซ่านอารมณ์ไหนดันบอกว่าอย่าบอกสวีซิน หากคิดไปว่าเขากลัวสวีซินรู้ว่าเขาตายจะเสียใจก็ไม่น่า คนเรารักกันก็ต้องคิดอยู่รอดมาแต่งงานกันเป็นธรรมดา และนี่ยี่งรักมาก ไม่น่าจะเหมือนไม่อยากรอด ยิ่วเซวียนเรียกรถกลับมาเปิ๋นซ่านหายหัวไปแล้ว ในหนังบอกโซซัดโซเซไปขึ้นเรือและรอความตาย แหงนมองท้องฟ้าแล้วบอกว่าเจอกันชาติหน้านะสวีซิน เฮ้ย...จะบ้าเหรอ เดินไปถึงท่าน้ำไม่เจอคนยังไม่พอ แถมยังแสวงหาความตายไปอยู่บนเรืออีก
4. ต่อให้อยู่บนเรือ ถ้าตายก็ต้องเจอศพ แต่หายแว๊บไปเลย ตำรวจไม่พิสูจน์ตามหา สวีซิน กับหลออีไม่แจ้งคนหาย ไม่พยายามตามหาเหรอ ปล่อยให้ผ่านไป 6 ปีโดยไม่สงสัยว่าศพไปไหน ถ้าตายทำไมไม่เจอ ถ้าหาย หายไปไหน ไม่สงสัยกันบ้างเหรอ รักกันจะตาย
5. ยิ่วเซวียนเจอเปิ่นซ่านเป็นคนสุดท้ายเก็บความลับไว้ 6 ปี บอกว่ากลัวสวีซินเสียใจ ตั้ง 6 ปียิ่วเซวียนไม่สงสัยเหรอว่าเปิ๋นซ๋านไปไหน ไม่เจอศพทั้ง ๆ ที่ต้วเองก็เป็นหมอ ทำไมไม่ปฐมพยาบาลเปิ๋นซ่านเมื่อเจอตอนนั้น มาบอกสวีซินว่าตอนเจออาการหนักมาก เมื่อรู้ว่าหนักมากทำไม่ยิ่งไม่รีบช่วยล่ะ ทิ้งคนไข้ไปตามรถเลยทั้ง ๆ ที่อาการไม่น่าไว้ใจ อย่างน้อย ร้องเรียกคนมาช่วยก็ยังได้ แบบว่าวันโดนแทงเหมือนเมืองมันจะร้างเลย ไม่มีคนให้เรียกหาสักคน
6. เหนื่อยใจตอนจบ คงอยากให้คนดูผิดคาด แต่อ่อนเหตุผลไปหน่อย ตอนไม่ตายละก็ 9 ชีวิตตอนจะตายมีปลอกผลไม้ของเอเฉียวที่กินยาฆ่าตัวตาย ยังมีแรงปักซะผู้ชายตัวใหญ่ 9 ชีวิตม่องเท่ง เอ้อ...กรรม หรืออาจมีดภาค 2 ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว ไปดูเรื่องใหม่ดีกว่า
จบบริบูรณ์ ตอนหลัง ๆ ย่อมาก ๆ เลยไม่พึงใจเสียแล้ว เป็นเรื่องที่เขียนไปดูไป ไม่นึกว่าจะน้อยตอนและจบอย่างนี้ เดี๋ยวไปเรื่องหน้ากันดีกว่าค่ะ
Create Date : 25 ธันวาคม 2554 |
|
159 comments |
Last Update : 8 มกราคม 2555 20:23:24 น. |
Counter : 6546 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 29 ธันวาคม 2554 20:21:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 29 ธันวาคม 2554 20:39:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.70.204 1 มกราคม 2555 0:36:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 2 มกราคม 2555 0:51:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: meimei IP: 58.11.68.38 4 มกราคม 2555 8:43:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.157.11 4 มกราคม 2555 15:46:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไก่จำศิล IP: 109.84.88.95 4 มกราคม 2555 21:27:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya IP: 124.120.210.15 5 มกราคม 2555 0:25:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: meimei IP: 58.8.251.160 5 มกราคม 2555 8:58:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 115.87.243.35 5 มกราคม 2555 12:45:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: meimei IP: 115.87.223.125 5 มกราคม 2555 14:44:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 5 มกราคม 2555 21:52:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 5 มกราคม 2555 22:03:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: meimei IP: 115.87.222.213 6 มกราคม 2555 9:45:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 6 มกราคม 2555 21:38:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: meimei IP: 61.90.22.109 7 มกราคม 2555 8:37:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 8 มกราคม 2555 1:18:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.136.16 9 มกราคม 2555 0:14:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 115.87.152.230 10 มกราคม 2555 22:50:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.165.114 11 มกราคม 2555 0:55:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 115.87.152.230 11 มกราคม 2555 20:18:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 11 มกราคม 2555 21:43:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 115.87.152.230 12 มกราคม 2555 20:20:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 13 มกราคม 2555 23:38:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: โฮตารุ IP: 58.9.148.187 15 มกราคม 2555 1:25:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 16 มกราคม 2555 21:38:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: โฮตารุ IP: 58.9.45.76 16 มกราคม 2555 22:38:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.89.91 17 มกราคม 2555 22:13:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 26 มกราคม 2555 19:38:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 61.90.103.67 29 มกราคม 2555 19:30:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 61.90.69.151 7 กุมภาพันธ์ 2555 2:15:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 115.87.70.117 7 กุมภาพันธ์ 2555 21:49:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: โฮตารุ IP: 61.90.70.138 9 กุมภาพันธ์ 2555 3:54:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 10 กุมภาพันธ์ 2555 22:50:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.187.234 11 กุมภาพันธ์ 2555 3:54:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวกัญญ IP: 182.52.140.183 11 กุมภาพันธ์ 2555 20:24:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 12 กุมภาพันธ์ 2555 23:38:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.136.81 14 กุมภาพันธ์ 2555 2:52:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.149.210 14 กุมภาพันธ์ 2555 23:45:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.136.117 17 กุมภาพันธ์ 2555 7:56:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 24 กุมภาพันธ์ 2555 22:22:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.139.94 25 กุมภาพันธ์ 2555 17:03:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 25 กุมภาพันธ์ 2555 19:11:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.59.24 3 มีนาคม 2555 1:37:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.125.3 3 มีนาคม 2555 2:49:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mamiya IP: 124.122.144.75 4 มีนาคม 2555 2:08:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.45.191 4 มีนาคม 2555 2:33:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.45.191 4 มีนาคม 2555 2:38:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mamiya IP: 110.168.85.128 4 มีนาคม 2555 23:46:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: may IP: 110.77.205.118 5 มีนาคม 2555 11:36:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.149.162 10 มีนาคม 2555 3:54:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปู้ปู้ฮวนซิน (mamiya ) 10 มีนาคม 2555 21:24:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 110.168.140.21 11 มีนาคม 2555 1:35:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.155.188 11 มีนาคม 2555 23:06:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.141.75 12 มีนาคม 2555 3:53:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.170.65 13 มีนาคม 2555 0:16:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: หงส์น้อยแซ่เล็ก IP: 124.122.203.219 13 มีนาคม 2555 9:50:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.123.113 14 มีนาคม 2555 21:19:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: หงส์น้อยแซ่เล็ก IP: 124.122.54.150 15 มีนาคม 2555 11:11:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.86.19 15 มีนาคม 2555 21:06:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.93.153 16 มีนาคม 2555 3:54:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.93.153 16 มีนาคม 2555 4:02:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.127.25 16 มีนาคม 2555 21:53:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.120.127.25 16 มีนาคม 2555 21:57:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.139.241 19 มีนาคม 2555 3:30:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 171.96.41.25 19 มีนาคม 2555 23:36:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.180.246 20 มีนาคม 2555 0:05:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 20 มีนาคม 2555 22:30:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.232.117 21 มีนาคม 2555 0:07:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 21 มีนาคม 2555 22:04:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.95.125 22 มีนาคม 2555 0:40:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 23 มีนาคม 2555 22:27:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.180.167 24 มีนาคม 2555 14:36:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 58.11.161.201 24 มีนาคม 2555 14:56:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.138.158 25 มีนาคม 2555 1:26:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.11.153.37 26 มีนาคม 2555 0:48:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.136.234 27 มีนาคม 2555 23:07:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mamiya IP: 124.122.136.234 27 มีนาคม 2555 23:09:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.214.123 28 มีนาคม 2555 0:18:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.136.234 28 มีนาคม 2555 0:53:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.214.123 28 มีนาคม 2555 3:31:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.8.123.220 28 มีนาคม 2555 13:06:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.146.190 28 มีนาคม 2555 16:14:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.11.146.176 29 มีนาคม 2555 0:32:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.165.114 29 มีนาคม 2555 16:27:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 30 มีนาคม 2555 1:00:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 30 มีนาคม 2555 1:07:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 61.90.101.45 30 มีนาคม 2555 2:39:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 61.90.9.185 30 มีนาคม 2555 12:07:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 61.90.68.19 30 มีนาคม 2555 15:55:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 61.90.9.185 30 มีนาคม 2555 16:35:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.141.172 31 มีนาคม 2555 1:38:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.210.193 2 เมษายน 2555 0:17:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 61.90.7.198 2 เมษายน 2555 13:08:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.134.155 2 เมษายน 2555 16:00:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.96.22 4 เมษายน 2555 3:39:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 4 เมษายน 2555 22:20:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 4 เมษายน 2555 22:27:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.140.103 7 เมษายน 2555 3:47:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 8 เมษายน 2555 2:16:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 10 เมษายน 2555 0:38:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.139.57 12 เมษายน 2555 3:44:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.148.13 13 เมษายน 2555 23:21:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mamiya IP: 27.115.58.227 14 เมษายน 2555 23:32:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.74.8 18 เมษายน 2555 21:05:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.8.122.122 19 เมษายน 2555 11:59:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 21 เมษายน 2555 0:39:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.211.253 21 เมษายน 2555 23:44:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 25 เมษายน 2555 22:33:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.228.127 26 เมษายน 2555 0:21:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.53.197 27 เมษายน 2555 0:56:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 28 เมษายน 2555 0:12:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: หวงหลิง 28 เมษายน 2555 20:29:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 110.169.201.138 30 เมษายน 2555 0:11:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.68.142 1 พฤษภาคม 2555 3:13:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 2 พฤษภาคม 2555 0:16:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 2 พฤษภาคม 2555 0:31:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: เล็กชิ้นสด IP: 110.171.16.150 2 พฤษภาคม 2555 12:33:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 58.9.217.76 2 พฤษภาคม 2555 22:13:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 110.168.103.89 2 พฤษภาคม 2555 23:56:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 110.168.103.89 3 พฤษภาคม 2555 0:02:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.138.77 5 พฤษภาคม 2555 16:31:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 5 พฤษภาคม 2555 22:53:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 5 พฤษภาคม 2555 23:08:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.138.77 6 พฤษภาคม 2555 0:05:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.139.145 8 พฤษภาคม 2555 2:24:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.78.204 9 พฤษภาคม 2555 0:24:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 61.90.68.43 13 พฤษภาคม 2555 3:06:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya IP: 110.169.232.53 13 พฤษภาคม 2555 3:49:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 110.169.232.53 13 พฤษภาคม 2555 3:52:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.136.102 13 พฤษภาคม 2555 23:59:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.8.114.200 15 พฤษภาคม 2555 12:41:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.142.244 16 พฤษภาคม 2555 1:03:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.71.221 17 พฤษภาคม 2555 2:19:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: mmy IP: 124.122.142.79 20 พฤษภาคม 2555 3:18:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: เล็กต้มยำ IP: 110.171.16.150 23 พฤษภาคม 2555 11:27:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.8.229.174 29 พฤษภาคม 2555 12:45:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะคิดึงฉีจี้อีกแล้ว IP: 115.87.96.99 29 พฤษภาคม 2555 22:03:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: เล็กต้มยำ IP: 110.171.16.150 30 พฤษภาคม 2555 5:57:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 115.87.157.122 30 พฤษภาคม 2555 20:29:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 61.90.76.96 7 มิถุนายน 2555 2:43:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 171.96.48.105 8 มิถุนายน 2555 21:29:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 171.96.48.105 8 มิถุนายน 2555 21:32:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.11.16.218 9 มิถุนายน 2555 2:03:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mamiya IP: 124.122.86.28 10 มิถุนายน 2555 21:53:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hotaru IP: 58.9.40.145 11 มิถุนายน 2555 0:33:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 17 มิถุนายน 2555 23:58:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง ) 19 มิถุนายน 2555 7:06:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.74.172 21 มิถุนายน 2555 0:30:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 58.8.209.165 21 มิถุนายน 2555 9:42:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 171.96.41.128 23 มิถุนายน 2555 1:11:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 124.122.95.54 27 มิถุนายน 2555 0:51:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 58.8.83.135 29 มิถุนายน 2555 8:49:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์อีเซิง (หวงหลิง ) 29 มิถุนายน 2555 19:27:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ IP: 115.87.111.38 1 กรกฎาคม 2555 0:11:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 110.49.234.162 6 กรกฎาคม 2555 7:44:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: มามิยะ (mamiya ) 8 กรกฎาคม 2555 22:24:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: louis vuitton outlet IP: 94.23.252.21 13 สิงหาคม 2557 1:30:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: pas cher Louis Vuitton sac à main IP: 94.23.252.21 21 สิงหาคม 2557 5:28:29 น. |
|
|
|
| |
|
|
mamiya |
|
|
|
สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง
ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ
ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า
โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
งานเขียนทุกชิ้นในบล็อคนี้ได้รับการคุ้มครองสิทธิตามพระราชบัญญัติคุ้มครองสิทธิทางปัญญา โดยลิขสิทธิเป็นของผู้เขียน กรุณาให้เกียรติผู้เขียนเมื่อนำไปเผยแพร่ต่อควรขออนุญาตก่อน
|
|
|
ชื่อเรื่อง "ต้วนปี้นู่" เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการต่อต้านทหารญี่ปุ่น
พระเอก(ชื่อเตาเฟิง) กลับจากเรียนที่ญีปุ่นพบว่าบ้านตระกูลเตาถูกคนชั่วยึดทรัพย์ไปจนหมด เลยตามหาศัตรูซึ่งศัตรูไปสมคบคิดกับญีปุ่นขายชาติ พระเอกเลยกลับมาแก้แค้น
Uploaded with ImageShack.us
พอดีตอนนั่งเรือกลับมาพระเอกไปได้อาวุธซึ่งเป็นหน้าไม้ของพวกทหารญี่ปุ่นกลับมาด้วย อาวุธนี้เป็นอาวุธอัปมงคล ชื่อว่า "ต้วนปี้นู่" พอญีปุ่นรู้เลยมาเอาคืน พระเอกกับพรรคพวกสู้กับญีปุ่น จนพวกตายหมดเกือบทั้งเรื่อง
เรื่องนี้เหมาะกับคนชอบบทบู๊เป็นที่สุด ต่อสู้ทั้งเรื่องเลย มีความรักบ้างเล็กน้อย
Uploaded with ImageShack.us