|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
Short Fic สิ้นลาย จิน+คาเมะ และผองเพื่อน
มาต่อให้หน่อยนึง แหะ แหะ -_-" .....................
..............
ภายในผับหรูแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในโซนของแหล่งบันเทิงยามราตรี
ก๊วนหนุ่มหล่อลูกผู้มีอันจะกินประมาณสี่ห้าคนกำลังสรวลเสเฮฮากันอย่าง
สนุกสนาน ท่ามกลางสายตาจับจ้องของบรรดาสาวน้อยใหญ่ ถือเป็นเรื่อง
ยากมากมาย ที่สักครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีหนุ่มหล่อเหลามารวมตัวกันให้ได้
มองเป็นอาหารตา พวกเธอพยายามส่งสายตาหวานหยดไปให้ก็แล้ว
เดินเฉียดผ่านก็แล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้รับการสนใจใด ๆ กลับมาทั้งสิ้น
" ผู้ชายสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด " หนึ่งในหญิงสาวสวยที่ลงทุนทอด
สะพานเสริมใยเหล็กไปให้ บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
" เรกะ เธอไม่รู้หรือยะ เดี๋ยวนี้พวกผู้ชายเค้านิยมหนุ่มน้อยรูปร่างอรชร
อ้อนแอ้นมากกว่าผู้หญิงแบบเรา ๆ แล้วย่ะ "
เพื่อนสาวข้างกายเอ่ยปากบอกถึงสาเหตุการถูกเมิน แบบไม่ไว้หน้า ทำให้
เรกะคนสวยหันไปค้อนอย่างไม่สบอารมณ์
" ฉันไม่เห็นว่ามันจะเร้าใจตรงไหน หน้าอกแบน ๆ ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ
สักนิด สู้อกอึ๋ม ๆ แบบนี้ก็ไม่ได้ "
ยื่นหน้าอก หน้าใจที่ทะลักแทบจะหลุดออกมาจากเสื้อกล้ามตัวเล็ก ให้เพื่อน
ส่งเสียงกรี๊ดจนหูแทบแตกเล่น
" เฮ้ยเรียว เอ็งไม่คิดสงเคราะห์แม่พวกอยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นตรงนั้น
บ้างหรือวะ รสนิยมเอ็งไม่ใช่ไง แม่อกโตนั่นน่ะ "
คนพูดยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ แถมปลายตาไปยังจุดที่เสียงกรี๊ดกร๊าดดังไม่หยุด
" ไม่ไหวว่ะ ขืนเอาไปกกอาจหลับไม่ตื่นเพราะนมอุดจมูกกูตาย หรือไม่
หูกูคงพิการก่อนแก่ ไอ้จินไง เห็นช่วงนี้ดูเซ็ง ๆ หิ้วไปสักคนไหมล่ะมึง "
โยนลูกต่อไปให้ไอ้คนที่นั่งหน้านิ่งเก๊กหล่ออยู่ข้าง ๆ ร่างสูงได้ยินเพื่อน
พาดพิงถึงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจ ตอนนี้ความสนใจกำลังพุ่งตรงไปยัง
บาร์เหล้า ดวงตาคมจับจ้องไปที่ร่างบอบบางของหนุ่มน้อยหน้าใสซึ่งขมักเขม้น
ยกลังเบียร์อยู่หลังเคาเตอร์ เป็นเด็กทำงานพาร์ทไทม์ใช่ไหม แต่งตัวไม่เหมือน
พนักงาน แถมยังไม่เคยเห็นหน้า
" ไอ้ยูมันรับเด็กฝึกงานด้วยเหรอ " เสียงถามไปคนละเรื่องเดียวกันกับเรื่อง
ที่กำลังคุย ทำเอาเพื่อนทั้งหลายหันมามองกันพรึบเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย
โคคิที่กำลังโยกตัวไปมาอยู่กับจังหวะดนตรีแสนมันส์มองตามสายตาเพื่อนไป
ก็ถึงบางอ้อ แหม ๆ ผู้หญิงมีเป็นร้อย แม่งจำเพาะเจาะจงมองผ่านเข้าไปใน
ซอกในหลืบ ไอ้เพื่อนตาดี
" มึงอย่าได้คิดไอ้จิน ตอนนี้มึงคิดอะไรอยู่ในสมอง มึงกรุณาโละมันทิ้งให้หมด
หนอยแน่จะเดินตามรอยไอ้ยูมันอีกคนหรือไง เสือกมีเมียซะแมน "
ด่าเพื่อนแถมถึงเพื่อนอีกคน เพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่า
" แต่กูสนับสนุน แบบนั้นกูก็สนเหมือนกัน ตัวขาว ๆ รูปร่างบอบบาง
เปกกูเลย " แค่เอ่ยออกมานิดเดียวแท้ ๆ แต่ถูกเพื่อนตบลงบนหัวกันคนละทีสองที
" ไอ้โนะเดี๋ยวเถอะมึง ฆ่าทิ้งซะดีไหม แค่ไอ้ยูคนเดียวกูยังเซ็งจะแย่
ชวนเที่ยวเหมือนกูชวนเข้าวัด แม่งมันเบี้ยวตลอดศก ถ้าไอ้จินมันเป็นอีกคน
กูเซ็งยกกำลังเลยมึง "
จุนโนะผู้มีดวงตาหยิบหยี และรอยยิ้มพิฆาตใจสาวถึงกับหัวหด เมื่อโดนพี่เหลี่ยม
ร่ายยาว หันกลับไปคว้าแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มอัก ๆ เหมือนอดอยากมาสักชาติ
" ไอ้คิเอ้ย อย่างไอ้จินน่ะใครจะเอาอยู่ ไอ้ยูมันเป็นกรณีพิเศษ พีจังน่ะ
ธรรดาที่ไหน หรือมึงอยากเจอ กูจะได้โทรชวนไอ้ยูอีกสักรอบ
" ไม่ต๊อง ไม่ต้องเรียวที่รัก กูเสียวหัว " พูดพลางหันซ้าย หันขวาอย่างระแวง
ผับที่พวกหนุ่มทั้งหลายมาสุมหัวกันอยู่นี่เป็นของ นากามารุ ยูอิจิ ลูกชายนักการเมืองใหญ่
ซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงภายในคอนโดสุดหรู ในอ้อมแขนมีหนุ่มน้อย
หน้าใสตาโต แก้มป่องซุกหลับพริ้มอยู่ด้วย กว่าจะกล่อมให้หลับก็งอแง
เสียหลายตลบ ถ้าไม่หลอกล่อเอาไว้ป่านนี้คงไปอยู่กับคาเมะที่ผับแล้วแน่ ๆ
ใครจะยอมให้ไปบอกแล้วว่าคาเมะน่ะ ฝากทัตจังคอยดูแลให้แล้วยังจะห่วงเพื่อนไม่เลิก
ไว้ใจได้ที่ไหนกันที่แบบนั้น ถึงเขาจะเป็นเจ้าของก็เถอะ สมัยนี้มีแต่คนชั่ว
คอยแต่จะเอาเปรียบ เหมือนตอนนั้นถ้าเขาไม่เข้าไปช่วยไว้คงถูกพาไปข่มขืน
ถึงไหนต่อไหนแล้ว คิดแต่เพียงตัวเองเก่ง เอาตัวรอดได้แค่นั้น
ซื่อจริง ๆ เด็กน้อย จ้องมองคนในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู มือเอื้อมไปหยิบ
โทรศัพท์บนหัวเตียงอย่างเบาแสนเบา
" ไอ้จิน ข้าไม่เข้าไปนะเว้ย พวกเอ็งอย่าหาเรื่องอะไรให้ข้าปวดกบาลอีกล่ะ เอ้ย.... อ๋า.....อ่าว แม่งอะไรวะยังพูดไม่ทันจบ "
ก้มลงมองโทรศัพท์ในมืออย่างงง ๆ
" เพื่อนเวร แม่งตัดสายกูเฉย -_-"
เพื่อนเวรที่คนอยู่ไกลก้นด่า ลุกจากโซฟาจ้ำอ้าวเป็นพายุบุแคมไปยังทางเดิน หลังจากเห็นคนบางคนเดินตามร่างบอบบางหายไปด้านหลังร้าน ท่ามกลางสายตา
บ่งบอกความอยากรู้อยากเห็นของโคคิ จุนโนะ และเรียว
" ไอ้จินมันเอาแน่ว่ะเรียว กูละเชื่อเลย หวังว่าคงไม่ต้องให้ไอ้ยูมันมาเคลียร์ให้อีก ผู้ชายด้วยกันมันจะดีแน่เหรอว้า อ่ะทัตจังคร้าบบบบบ "
เรียวส่ายหัวอย่างปลง ๆ เมื่อเห็นพี่เหลี่ยมวิ่งร่อนถลาแทบจะหน้าขมำ
ไปหาผู้จัดการหน้าหวานของผับที่เดินผ่านมา ไอ้คิเอ้ย ไม่ได้ดูตัวเองเล้ย
ตาคมของร่างสูงกวาดมองไปยังด้านหลังผับ ไม่เห็นแม้เงาของใครสักคน
มีเพียงลังเหล้าลังเบียร์ตั้งเรียงกันเป็นแถวมากมาย แล้วคนที่เขาเดินตามไปไหน
คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์นัก
" เล่นตัวดีนัก ยอม ๆ ซะก็สิ้นเรื่อง " ได้ยินเสียงดังแว่วมาจากซอกตึก
ด้านข้างทำเอาร่างสูงก้าวเท้าไปยังที่มาของเสียงอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นตรงหน้า
ทำเอาเลือดในกายเดือดปุด ร่างแบบบางลงไปนั่งตัวงออยู่ข้างตึกโดยไอ้คนทำ
มันยืนหัวเราะหน้าตาเฉย
" มาม๊ะ ไปด้วยกันดีกว่าน่า " มือที่เอื้อมไปหมายจะฉุดรั้งโดนอีกคนปัดทิ้งอย่างรวดเร็ว
" ไอ้ชั่ว ไปตายซะ " เสียงแหบดังจากปากบางที่ตอนนี้มีเลือดซึม
ตาจ้องเขม็งอย่างไม่นึกกลัวเกรง ถึงแม้ว่าใบหน้าและลำตัวจะเจ็บแสนเจ็บ
จากการโดนทำร้ายเมื่อครู่ก็เถอะ
" ปากดีนัก " มือที่เงื้อขึ้นหวังจะตบลงบนใบหน้าขาวที่แหงนเงยอย่างอวดดี
ถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลัง
" เฮ้ย...อะไรวะ " หันไปหมายจะเอาเรื่องแต่ถูกประเคนด้วยหมัด
กลับมาแทนจนกระเดนลงไปกองกับพื้น แถมถูกยันด้วยฝ่าเท้าหนัก ๆ
เมื่อพยามจะลุกขึ้นจนหงายหลัง ร่างสูงก้มลงมองคนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า
ด้วยสายตาที่คนเห็นถึงกับผวา
" กล้ามาก ที่มาทำเรื่องเลว ๆ แถวนี้ อยากตายก่อนแก่นักใช่ไหมมึง "
กระทืบลงไปบนอกจนคนโดนตัวงอร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด แต่ดูเหมือน
เสียงร้องนั่นไม่มีความหมายอะไรกับคนด้านบนที่ยังคงทั้งเตะ ทั้งกระทืบ
ไม่หยุด
" พอแล้วฮะ พอเถอะ " เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นพร้อมทั้งแขนถูกดึงจากคนร่างบาง
ที่ทนไม่ได้กับสิ่งที่เห็น ทั้ง ๆ ที่ทั้งเกลียด และโกรธคนที่นอนจมกองเลือด
อยู่ตรงหน้า
แต่เขาเองก็ไม่อยากเห็นอะไรแบบนี้เหมือนกัน มันดูมากเกินพอแล้วกับสิ่งที่
ไอ้คนเลวนั่นทำ ดวงตาใสแจ๋วที่มองมาอย่างอ้อนวอนทำเอาคนอารมณ์กรุ่น
ต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ นึกเห็นใจไอ้คนที่นอนหมดสภาพขึ้นมาหน่อย ๆ
เป็นใครก็อยากปล้ำ ก็น่ารักซะขนาดนี้จะอดใจไหวได้ไง
" เอ่อ " คนตัวเล็กถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นหน้าและสายตาคนที่เข้ามาช่วย
ก็ตาคมที่มองกลับมามันทำให้รู้สึกแปลก ๆ จนต้องก้มหน้าหลบและละมือที่กำ
แขนเสื้อเชิ๊ตไว้แน่นออกเสีย
" เอ่อ...ขอบคุณมากฮะที่ช่วย " เอ่ยขอบคุณออกไปอย่างยากลำบาก
ประหม่ากับสายตานิ่ง ๆ ตรงหน้ามากมาย
" ทีหลังระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย ที่แบบนี้ไว้ใจใครไม่ได้ " คนเอ่ยเตือน
อยากจะบอกว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ห้ามไว้ใจ
" คาเมะ เกิดอะไรขึ้น " เสียงถามอย่างตกใจดังมาจากด้านหลัง
ทำให้คนที่ยืนมองหน้ากันอยู่ต้องหันไปมอง
" อ้าวคุณจิน มีปัญหาหรือครับ " เอ่ยถามเพื่อนสนิทของเจ้าของผับอย่างแปลกใจ
" มีสิทัตจังช่วยเอาไอ้นี่ไปเก็บให้หน่อยสิ เห็นแล้วขวางหูขวางตาน่ะ "
พยักเพยิดไปทางคนที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น
" คาเมะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ดูสิเนี่ยถ้าพีจังมาเห็นเข้าอาละวาดผับแตกแน่ ๆ " บ่นพลางมือก็แตะสำรวจไปทั่วใบหน้าใสที่มีรอยแผลสดใหม่
ให้เห็นอยู่หลายแห่ง
" ทัตจังอย่าบอกพีนะฮะ ขอร้องล่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้มาทำงานที่นี่อีกแน่ ๆ เลย "
" เอาเถอะยังไม่ต้องพูดอะไรหรอก เข้าไปทำแผลที่ห้องพักก่อนดีกว่า
คุณจินครับฝากด้วยครับ เดี๋ยวผมจัดการไอ้บ้านี่ก่อน แล้วจะตามไป "
...........................................................
............................................
....................................
" อคานิชิ จิน เป็นเพื่อนของยูอิจิเจ้าของผับที่นี่ " คนที่กำลังบรรจงเช็ดสำลี
ชุบน้ำยาฆ่าเชื้อแตะเบา ๆ บนมุมปากบางเอ่ยขึ้นหลังจากยื้อแย่งอุปกรณ์ทำแผล
มาจากคนตรงหน้าได้สำเร็จ เอ่ยขึ้นเบา ๆ หวังชวนคุยกลบบรรยากาศแปลก ๆ
" คาเมนาชิ คาซึยะฮะ เพิ่งมาทำงานที่นี่เป็นวันแรก "
" ถึงว่าไม่เคยเห็นมาก่อน "
" ฮะ มาวันแรกก็เกิดเรื่อง จะทำได้นานหรือเปล่าก็ไม่รู้ พีจังอุตส่าห์
ขอร้องคุณยูให้รับไว้แท้ ๆ "
" เป็นเพื่อนยามะพีเหรอ "
" ฮะ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม พีน่ารักมาก " ยามเอ่ยถึงเพื่อนรักดวงตาใส
เป็นประกายระยิบระยับจนคนเห็นเคลิ้ม
ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองก็น่ารักเหมือนกัน น่ารักมากด้วย
" พีเป็นดาวของโรงเรียนมาตลอด ใคร ๆ ก็รัก แต่ติดจะโหด ๆ นิดหน่อย
คุณยูไม่รู้ทนได้อย่างไรมือไม้หนักออกอย่างนั้น " พูดไปยิ้มไป เวลาคุยถึงเพื่อนรักทีไร
มีเรื่องมากมายมาเล่าได้ไม่หมด จนลืมไปเลยว่าคนตรงหน้านี่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก
ส่วนอีกคนฟังเพลิน มองริมฝีปากบางสีชมพูขยับไปมาไม่วางตา
น่าจูบจริง ๆ
" เอ่อ.... ผมทำเองก็ได้ฮะ " เห็นมือที่ถือสำลีค้างไว้นานเลยเอ่ยขอ
มือเรียวจึงขยับทำแผลให้ต่อเหมือนเพิ่งได้สติ ตาคมสำรวจใบหน้าใส
ไปพลางเช็ดแผลไปพลางอย่างเบามือ โดยเฉพาะริมฝีปากบาง
นิ้วเรียวเผลอลูบเบา ๆ ไปบนปากสวยอย่างอดใจไม่อยู่ นุ่มอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด
ส่วนคนตัวเล็กใจเต้นแทบจะหลุดออกมานอกอกกับการกระทำและสายตา
ของคนตรงหน้า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนใกล้เข้ามาทุกที จนริมฝีปากอบอุ่นประทับลงบน
ปากบางแสนนุ่ม ไม่มีการผละออก ไม่มีการผลักใสเหมือนถูกมนต์สะกด
หยุดไม่ได้แล้ว เพียงแค่อยากลิ้มลองความหวานจากปากนุ่ม
ตอนนี้ไม่อาจคิดอะไรได้อีก คิดได้แค่เพียงความนุ่มและหอมกดย้ำซ้ำ ๆ
เท่าไหรก็คงไม่พอ ผิวกายภายใต้เสื้อยืดตัวบางช่างเนียนนุ่มมือเหลือเกิน
ลิ้นอุ่นกระหวัดรัดรึงลิ้นนุ่มเมื่อริมปากหอมหวานเผยอน้อย ๆ ตอบรับปากอุ่น
สติที่พอมีเหลืออยู่บ้างของร่างบางซึ่งตอนนี้ถูกกกกอดแนบชิด
อกกว้างทำให้ฝ่ามือเล็กผลักเบา ๆ ริมฝีปากอุ่นผละออก
สายตาคมจ้องมองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ไม่เคยมีใครทำให้ขาดสติเพียงครั้งแรกที่เจอ ไม่เคยมีใครทำให้อารมณ์
กระเจิดกระเจิงได้เท่านี้แค่สัมผัสแตะต้องเพียงนิด นิ้วเรียวยาวยกขึ้นลูบไล้ไปบนแก้มนุ่ม
จมูกโด่ง หน้าผากมน ปากบางที่ตอนนี้แดงก่ำน้อย ๆ หลังถูกจูบอย่างดูดดื่ม
" เกิดอะไรกับเราสองคน " เอ่ยถามเสียงนุ่ม
แต่ได้คำตอบเพียงใบหน้าหวานก้มหลบสายตาคมอย่างจนด้วยเหตุผล
นั่นน่ะสิ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงยอมให้คนตรงหน้านี่ทั้งจูบ ทั้งกอดได้ง่าย ๆ
ขยับตัวออกห่าง แต่มีหรือคนบางคนจะยอม กลับกอดกระชับยิ่งขึ้น
บอกตรง ๆ อย่างจะกอดอยู่แบบนี้ตลอดไปจริง ๆ
" ปล่อยเถอะฮะ "
" ก็ไม่อยากปล่อยนี่ "
" ไม่ดีนะฮะ เรา เอ่อ ไม่ควรทำแบบนี้ "
" ที่เราทำกันเมื่อกี้ไม่ดีจริง ๆ หรือ " ยิ้มใส่ตาใสที่โตขึ้นหลังจากได้ยิน
ประโยคเบี่ยงเบนไปคนละเรื่อง
" คุณจินเรียบร้อยแล้วฮะ อ๊ะ..... " คนเดินเข้ามาใหม่ชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า
คนตัวเล็กรีบดันอกกว้างออกห่างอย่างตกใจ แต่กว่าอีกคนจะยอมคลายอ้อมแขน
ก็ทำเอาคนเห็นคิดไปถึงไหนต่อไหน
" เอ่อ.... ผมออกไปทำงานต่อนะฮะ " ร่างเล็กผลุนผลันออกไปไม่เหลียวหลัง
" คุณจินทำอะไรคาเมะ ปล่อยเค้าไปสักคนเถอะครับ
คาเมะเป็นเด็กดี ไม่ทันเล่เหลี่ยมคุณจินหรอก " ต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้า
ก็รู้กันอยู่คุณจินเจ้าชู้ขนาดไหน ใครที่หมายตาไม่เคยหลุดรอด
มือไปได้ เหมือนเพื่อน ๆ ทั้งก๊วนนั่นแหละ ดีหน่อยที่คุณยูถอดเขี้ยวเล็บแล้ว
หลังจากเจอคนรักอย่างพีจัง
" คาเมะของทัตจังยังไม่โวยวายสักนิด ออกจะเต็มใจเสียด้วยซ้ำ "
ประโยคยียวนกวนประสาทที่หลุดออกมาจากปากคนหล่อทำเอาพี่เลี้ยงใจดี
ถึงกับอึ้ง
" ขอร้องเถอะครับ ถ้าคิดแค่เล่น ๆ อย่าทำได้ไหม ผมไม่อยากให้คาเมะเสียใจ
เค้าลำบากมามากแล้ว " เอ่ยอ้อนวอนออกไป หวังว่าคนตรงหน้าจะ
รับรู้สักนิด
" แล้วใครบอกว่าแค่เล่น ๆ ล่ะทัตจัง "
..................................................
.........................................
..............................
มือน้อยกำแน่น ปากบางขบกันจนเจ็บ เมื่อได้ยินคำพูดของคนในห้อง
ร่างเล็กที่ยืนพิงอยู่หลังกำแพงประตู ค่อย ๆ เดินห่างออกไป
โดยไม่อยู่รอฟังอะไรอีก " ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำ " แค่ประโยคเดียว
แค่นั้นทำให้เข้าใจทุกอย่างได้ดีจริง ๆ
" ไงไอ้จิน เห็นทัตจังบอกมีเรื่อง ไมไม่เรียกสนุกคนเดียวได้ไง " โคคิหันมาถาม
จินที่นั่งลงข้าง ๆ
" แล้วเป็นไง คืบหน้าไหมวะ " ไอ้คนอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านยัง
คงซักไม่เลิก
เห็นเพียงแค่มุมปากที่ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบยิ้มออกมาเท่านั้น
แต่แค่นี้คนเป็นเพื่อนกันมานานก็เข้าใจทุกอย่าง เออเว้ยร้อยวันพันปีจะเห็นมัน
ออกอาการสักที
" คนนี้จะแบ่งไหมวะ " ถามไปงั้นแหละ แกล้งมันมันส์ดี
" โคคิอยากตายหรือไง " แค่เสียงเข็ม กับดวงตาวาววับที่ส่งกลับมา
ทำให้เพื่อนตัวดีหัวเราะร่วน
" แหมไม่ทันไรเจริญรอยตามไอ้ยูแล้วนะมึง เลิกมองเค้าได้ยัง
มึงจะมองให้ละลายเลยหรือไง เขาไม่เป็นไรหรอกน่า "
ใกล้เวลาผับเลิกคาซึยะเดินตรงไปยังล็อคเกอร์เก็บของใช้ส่วนตัว คว้ากระเป๋าสะพาย
ใบเล็กออกมาอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้าออกไปยังทางเดินด้านหลัง
กระชับเสื้อแจ๊คเก็ตเข้ากับตัวมากขึ้นเมื่อความหนาวปะทะผิวหน้าจนชา
อยากกลับไปยังห้อง อยากกลับไปนอนซุกเตียงอุ่นแล้วลืมสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
เหมือนคืนนี้เป็นคืนอันแสนยาวนาน ภาวนาให้ร้านปิดเร็ว ๆ ไม่อยากต้องคอยหลบ
สายตาของใครบางคน ที่มองมาเกือบตลอดเวลา ถ้ายังคงทำงานที่นี่ต่อไป
คงต้องเจอกันอีก แล้วจะไปหางานใหม่ที่ไหน ขาเพรียวก้าวไปบนถนน
ตรงไปยังสถานีรถไฟแต่ต้องชะงักเมื่อข้อมือถูกดึงจากด้านหลัง
" อ๊ะ ปล่อย " ปฏิกริยาตอบกลับของคนตัวเล็ก ทำเอาคิ้วเรียวขมวดมุ่น
คาดไม่ถึงกับการต่อต้านของคนตรงหน้า ฝ่ามือจึงกระชับแรงขึ้นอย่างลืมตัว
ดึกแล้ว เดี๋ยวไปส่ง เสียงที่เอ่ยออกมาแสนนุ่ม ดวงตาที่มองสบนั่นก็แสนหวาน แต่ไม่เชื่ออีกแล้ว คนหน้าไหว้หลังหลอก เก็บเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ
ไม่ต้อง............ กลับเองได้ ไม่รบกวน พยามดึงมือออกจากมือที่บีบกระชับแน่นหนา แถมไม่ยอมอ่อนให้แม้แต่น้อย
อย่าดื้อนะคาซึยะ อยากโดนแบบนั้นอีกหรือไง ตาคมจ้องเขม็งไปยังใบหน้าบึ้งตึงของคนหน้าใส
คนเราใจไม่สกปรกแบบนั้นกันทุกคน อย่าเหมาเอาว่าใคร ๆ จะเหมือนกันหมด ปล่อย บ้านผมอยู่ไกลนะ
ถ้าไปด้วยกัน อาจถึงครึ่งทางแล้วก็ได้ ไม่สนคนที่ทั้งดิ้น ทั้งดึงวุ่นวายด้านหลังเลยสักนิด ร่างสูงมือเหมือนคีม ฉุดลากคนตัวเล็กปลิวตามไปโดยไม่ต้องออกแรงเท่าไหร่
บ้านอยู่ไหน หันไปถามคนหน้าบึ้งข้างตัว หลังจากบังคับให้เข้ามาภายในรถด้วยกันสำเร็จ
อยากไป หาทางไปเองสิ ผมไม่บอกหรอก
ดี งั้นโทรหายามะพี รับรองแป๊ปเดียวรู้เรื่อง
อ๊ะ......อย่านะ คว้ามือที่กำลังกดลงบนโทรศัพท์เครื่องหรูอย่างรวดเร็ว จนอีกคนต้องเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างกวน ๆ หลังจากนั้นกว่ารถสปอร์ตจะแล่นเข้าจอดในคอนโดของคาซึยะได้ ก็ปาไปเกือบสองชั่วโมง ไม่ใช่อะไรหรอก คนเอาแต่ใจลากคนตัวเล็ก ติดมือเข้าไปซื้อยากับของกินมากมายก่ายกองในคอมบินิ ถามนู่นถามนี่อย่างกับผู้ปกครองเด็กประถมไม่ตอบก็เอาแต่ขู่จะบอกยามะพี
จะไม่ชวนขึ้นห้องหน่อยหรือ
จะขึ้นไปทำไม กลับบ้านคุณไปได้แล้ว ผมจะนอน นี่มันกี่โมงกี่ยาม คุณไม่ง่วงแต่ผมง่วง เจ็บแผลด้วย คนตัวเล็กหันไปดุใส่คนจุ้นไปทุกเรื่องไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนข้าง ๆ นี่ดีแล้ว
นอนด้วยไม่ได้เหรอ ดึกแล้วขี้เกียจขับรถกลับ
ไม่ได้ขี้เกียจมันก็เรื่องของคุณ ผมไม่ได้ขอร้องให้มาส่ง แล้วห้องผมก็เล็กไม่มีที่ให้คนตัวอย่างกับยักษ์เข้าไปได้หรอก
คาซึยะ.... แล้วนี่ล่ะ เสียงเรียกพร้อมนิ้วเรียวชี้ไปยังสารพัดถุง ที่วางอยู่เบาะหลังทำให้คนตัวเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงัก
ของคุณ ไม่ใช่ของผม
ก็ซื้อให้
ผมไม่ได้ขอร้อง
ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็บอกกันตรง ๆ สิ ทำไมต้องทำแบบนี้ คว้ามือคนตัวเล็กที่จะลงจากรถท่าเดียวเอาไว้ ปล่อยไปก็คาใจ ตอนอยู่ในผับด้วยกันท่าทางไม่ได้เป็นแบบนี้ ยังคิดว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้น ไม่ได้คิดไปเองคนเดียวไอ้ท่าทางเหมือนเกลียดกันมานานนักหนานี่ มันคืออะไร
ไม่มีอะไรนี่ เราเป็นแค่คนแปลกหน้า จะมีเรื่องไม่พอใจอะไรกันได้ ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำที่กรุณาช่วยไว้
มันต้องมีสิ หรือที่เราจูบกัน มันเป็นเรื่องปกติที่คาซึยะ ทำกับใครก็ได้
" ไม่เห็นเกี่ยวกันสักนิด อย่ามาโยงกันแบบนี้นะ ตาเขียวปั๊ดวาววับ จ้องคนพูดไม่รู้เรื่องตาไม่กระพริบ
แปลกหน้าเหรอ งั้นไปกันดีกว่า พูดจบ รถคันหรูที่จอดนิ่งสนิท หน้าคอนโด กลับแล่นฉิวออกไป พร้อมกับอาการตาโตของคนตัวเล็ก
คุณ..........จอดรถเดี๋ยวนี้นะ จะไปไหนผมจะกลับห้อง
ก็ไปทำความรู้จักกันไง เราจะได้สนิทมากกว่าคนแปลกหน้า ไม่ดีเหรอคาซึยะ น้ำเสียงที่ตอบกลับมานิ่งซะจนคนฟัง เดาอารมณ์ไม่ถูกหันไปจ้องหน้าด้วยความขุ่นเคือง แต่ได้เพียงรอยยิ้มแสนหวานกลับมาแทน
ผมไม่ได้อยากสนิทกับคุณสักนิด คนตัวเล็กข้าง ๆ ยังไม่เลิกรา แถมประโยคทำร้ายจิตใจที่หลุดออกมาจากปากบาง ได้ยินแล้วมันน่าจอดรถจับปล้ำซะตรงนี้จริง ๆ
น่า......ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย ไม่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอก......นะ
ไอ้น้ำเสียงออดอ้อนเนี่ยนึกว่าใครได้ฟังแล้วจะใจอ่อน ใจละลายกันหมดหรือไง
ผมง่วง ผมจะกลับห้อง ผมไม่ไปกับคุณ ได้ยินไหมฮะ
ได้ยินแล้วครับ แค่นั้นจริง ๆ ที่คนข้างตัวพูดออกมา รถคันหรูยังคงแล่นด้วยระดับความเร็วปกติ ตรงไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีทีท่าว่าคนขับจะสนองตอบความต้องการ ของคนตัวเล็กเลยสักนิด .................................... ............................. .................... ............
คุณจินกลับไวจังครับวันนี้ ทักทายลูกชายคนโตของ บ้านอย่างแปลกใจ ท่าไม่เกือบสว่างก็นู่นเที่ยง ๆ บ่าย ๆ ของอีกวันถึงจะกลับมาให้เห็นหน้าค่าตา
อืม......วันนี้ง่วงน่ะเลยกลับบ้านเร็ว ฮิโระไม่ต้องปลุกนะอยากนอนนาน ๆ เอ่ยตอบ พร้อมทั้งปิดประตูรถอย่างเบามือ ทำเอาคุณพี่เลี้ยงเลิกคิ้วอย่างฉงนมองตามร่างสูงเดินอ้อมหน้ารถ ไปเปิดประตูอีกด้านอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ต้องตาโตขึ้นเท่าตัว เมื่อเห็นร่างบอบบางหลับคอพับคออ่อนอยู่บนเบาะข้างคนขับ
คุณจินใครกันครับ
จุ๊ จุ๊ ฮิโระ เบา ๆ หน่อยสิ
คุณจินลักพาลูกเต้าใครเขามา คุณพี่เลี้ยงเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ โดยอัตโนมัติ มองสำรวจคนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างพินิจพิจารณา น่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวใส แต่ออกแนวทอมบอยคุณจินเปลี่ยนรสนิยมจากสาวสวยหุ่นสะบึม เป็นสาวน้อยหน้าใสแล้วหรือนี่
ฮิโระ มองนานไปแล้วนะ เสียงดุออกจากปากเจ้านาย ทำเอาคนเผลอตัวถึงกับสะดุ้ง มีหวงด้วย ไม่ธรรมดา
คุณพี่เลี้ยงถึงกับอึ้งอีกครั้งเมื่อมาหยุดยืนมองคุณจิน บรรจงวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มของตัวเอง แทนที่จะพาเข้าไปยังห้องนอนรับแขกห้องข้าง ๆ
ตกลงคุณจินล่อลวงลูกสาวใครเขามาครับ มันไม่ดีนะครับ ถ้าเกิดคุณท่านรู้เรื่องเข้าได้บ้านแตก เดินเอาข้าวของที่หอบหิ้วมาจากรถไปวางไว้บนโต๊ะ แถมปากยังบ่นไปเรื่อย แต่พอหันมาต้องปากอ้าตาค้างกันอีกรอบ เมื่อเห็นคุณชายคนโตของบ้านกำลังง่วนอยู่กับการแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว ตัวน้อยของร่างบาง
คุณจินจะทำอะไรครับ เอ่ยถามเสียงหลง
บอกให้เบา ๆ ไงฮิโระ เดี๋ยวคาซึยะตื่นมาได้เป็นเรื่อง
คาซึยะ คาซึยะ อย่างนั้นเหรอ หูไม่ได้ฝาดใช่ไหม มองตามนิ้วมือเรียวที่ค่อย ๆ แกะกระดุมออกทีละเม็ด ทีละเม็ดพร้อมทั้งกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย ไอ้น่าอกแบน ๆ เรียบ ๆ ขาว ๆ ที่เผยให้เห็นตรงหน้า ไม่มีส่วนไหนมองแล้วเป็นของผู้หญิงไปได้ ผู้ชายเหรอ ผู้ชายหรือนี่ คุณจินพาผู้ชายเข้าบ้าน งานเข้าหนักกว่าพาผู้หญิงมาบ้านเสียอีกคราวนี้
โหคุณจิน ผู้ชายเลยหรือครับ แล้วนึกยังไงพามาบ้าน ไม่ไปคอนโด เดี๋ยวคุณท่านรู้เข้าได้บ้านแตก คุณผู้หญิงได้มาแหกอกผม........ตายแน่ ๆ
คนนี้อยากพามาบ้าน ไม่ได้หรือไง
อื้อ!!!...... เสียงครางเบา ๆ ดังออกมาจากร่างบอบบางบนเตียงนุ่ม ทำเอาสองคนต้องหันขวับมาพร้อมกัน คิ้วเรียวบนหน้าใสขมวดมุ่น มือเล็กลูบเบา ๆ อยู่บนหน้าท้อง สองคนกลืนน้ำลายลงคอเหมือนกันโดย ไม่ต้องนัด แต่พอเห็นหน้าท้องแบนราบถนัด คนตัวโตต้องทรุดลงนั่งข้าง ๆ ทันที คุณจิน!!! นี่ถึงขนาดต้องใช้กำลัง พาตัวมาเลยหรือครับ โธ่ทำไมทำแบบนี้น่าสงสาร ดูสิเนี่ยเนื้อตัวช้ำไปหมดเลย คงเจ็บน่าดู
ฮิโรกิหยุด.......ใครจะบ้าทำอย่างนั้นกันเล่า
คุณจินไง
พอ...พอเลย ไปหยิบยาในถุงมาหน่อย
หันไปขบเขี้ยวเคี้ยวฟันให้คุณพี่เลี้ยง พอหันมาหาคนบนเตียง กลับเจอเข้ากับ ตาใสแจ๋วที่ยังคงมีร่องรอยง่วงงุนจ้องเขม็ง ชักมือเรียวที่กำลังลูบอยู่บน หน้าท้องเนียนอย่างแผ่วเบาออกทันที (ไปลูบคลำน้องตอนไหนนี่)
นายทำอะไร คนตัวเล็กถอยหลังหนีไปจนชิดติดหัวเตียงอย่างตกใจ เมื่อได้สติเต็มที่
เอ่อ......คือ....ไม่ได้จะทำอะไร แค่จะสำรวจดูว่าเจ็บตรงไหนบ้าง นี่เจ็บใช่ไหม ทำไมไม่บอก ให้หมอมาตรวจดีกว่านะ
ไม่....ไม่ ......ไม่เจ็บ ไม่ต้องถึงหมอหรอก แค่นี้ไกลหัวใจ นี่ที่ไหน บอกแล้วไงว่าจะกลับบ้าน ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ โดนเป็นชุดจนต้อง นั่งตาปริบ ๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
ก็ฟังรู้เรื่อง แต่กลับบ้านแล้วใครจะดูแล เกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วย อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไง หรือจะให้โทรไปบอกยามะพี ยกเอาเพื่อนมาขู่ อีกตามเคย ทำเอาคิ้วเรียวผูกกันเป็นโบกลางหน้าผาก น่ารักนัก ในสายตาคนมอง
อยู่ที่นี่สักวันสองวันนะ เดี๋ยวพี่ดูแลคาซึยะเอง พี่เลี้ยงที่กลาย เป็นส่วนเกินซึ่งยืนฟังอยู่นานสองนาน จำต้องยื่นมือเข้าช่วยเจ้านาย ที่ทำท่า จะแพ้ทางคนน่ารัก คนตัวเล็กเพิ่งรู้ว่ามีบุคคลที่สามอยู่ในห้อง ต้องหันไปมอง สำรวจผู้ชายหน้าหวานตาแป๋ว
ฮิโรกิ.....คนดูแลบ้านและก็พี่เลี้ยง แนะนำพี่เลี้ยงกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ ส่งยิ้มหวานไปให้เรียบร้อย
พี่ฮิโรกิทายาให้หน่อยได้ไหมฮะ คำพูดที่ออกจากริมฝีปากบาง ทำเอาคนตัวโตแทบตกเตียง ได้ไงเค้าจองหน้าที่นี้ไว้ก่อนแล้วนี่ หันไปขยิบตาให้ พี่เลี้ยงหวังว่าจะช่วย แต่ที่ไหนได้คุณพี่เลี้ยงผู้แสนดีกลับเดินไปนั่งลงข้าง ๆ คาซึยะของเขาเหมือนแกล้ง
ได้สิเดี๋ยวพี่ทาให้ ไหนดูสิคงเจ็บมากเลยนะนี่ พูดไม่พูดเปล่ามือแหวก เสื้อออกแถมลูบไปตามหน้าท้องเนียนจนคนที่นั่งมองอยู่ทนไม่ได้ ต้องลุกเดินปึงปังไปจากห้องอย่างหัวเสีย ขืนอยู่ต่อฮิโรกิ ก็ฮิโรกิเถอะได้มีเคือง
เค้าเอาแต่ใจแบบนี้ตลอดเลยหรือฮะ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าคนตัวเล็ก หมายถึงใคร
ไม่หรอกเฉพาะบางคนและบางสถานการณ์น่ะ
เหรอฮะ พี่ฮิโรกิอยู่กับเค้ามานานแล้วใช่ไหมฮะ
พี่อยู่ในตระกูลอคานิชิมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ดูแลคุณจินมาตั้งแต่เกิดแน่ะ มาเถอะพี่ทายาให้ คาซึยะจะได้นอนต่อ ดูตาสิจะปิดอยู่แล้ว เอาไว้ถามเรื่อง คุณจินพรุ่งนี้ก็ได้
ไม่ถามแล้วฮะ ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นซักหน่อย แล้วนี่ห้องใครฮะ เด็กช่างถามยังมีเรื่องให้สงสัยไม่หยุด
คาซึยะนอนห้องนี้ได้ตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงหรอก คนตัวเล็กอมยิ้ม จนแก้มป่องหลังจากได้ยิน ยอมหลับตาลงเมื่อความง่วง เอาชนะความอยากรู้มากมาย และมือแสนนุ่มนวลที่บรรจงลูบเบา ๆ ไปบนหน้าท้องเนียนเรียบที่มีร่องรอยเขียวช้ำ ก็เปรียบเสมือนยานอนหลับชั้นดี ใบหน้ายามหลับของคนตัวเล็กทำเอาคุณพี่เลี้ยงมองด้วยความเอ็นดู น่ารักน่าชังอย่างนี้นี่เล่าคุณจินถึงมีอาการ ดูท่าคุณชายเพลย์บอยแห่งตระกูลอคานิชิจะโดนหักเขี้ยวเล็บก็คราวนี้ซะละมั้ง
.
.. เวลาผ่านไปสักครู่มีความรู้สึกว่ารังสีอำมหิตแผ่กระจายอยู่ด้านหลัง จนคุณพี่เลี้ยงต้องหันหน้าไปเหล่ตามอง เป็นอะไรกันแล้วหรือไง หวงซะขนาดนี้น่ะ อยากแกล้งคนบางคนให้กระอักตายเหมือนกัน แต่นึกดูก็แอบสงสาร คงทำตัวไม่ค่อยถูกนักหรอก กับสถานการณ์แบบใหม่
หลับไปแล้ว คงเพลียและเจ็บน่าดูนะครับ
อืม.......ให้กินยาแก้ปวดเข้าไปน่ะ คงยังไม่หมดฤทธิ์ถึงได้หลับง่าย ๆ แบบนี้ ร่างสูงปลายตามองคุณพี่เลี้ยงที่ยังคงนั่งปักหลักอยู่ข้างเตียง ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนอย่างไม่ชอบใจ แหมทำอย่างกับเขาจะจับ คาซึยะปล้ำแน่ะ ใครเขาจะทำได้ลงคอกับคนไม่รู้สติ แต่ถ้าตื่นมาแง้ว ๆ ใส่ ก็ไม่แน่เหมือนกัน (อิจินโรคจิต)
ไปนอนได้แล้วน่า ไม่ทำอะไรเค้าหรอก เป็นเหมือนกันหมด ทัตจังก็อีกคน ไม่รู้ทำไม ห่วงกันจัง
ทัตจังคงรู้ว่าถ้าปล่อยลูกแกะน้อยไว้กับหมาป่า จะต้องโดนจับกินน่ะสิครับ
เห็นฉันเลวขนาดนั้นกันเลยหรือไง สัญญาน่า คนนี้น่ะคนพิเศษ แต่ถ้าแบบชื่นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ใช่ไหม ยังมีการต่อรองกันนิดหน่อย คุณพี่เลี้ยงยอมลุกเดินออกจากห้องไป เพราะถ้าคุณจินเอ่ยออกมาแบบนี้ คงวางใจได้ นิ้วเรียวยาวเจ้าของเตียงนุ่มลูบเบา ๆ บนมุมปากเขียวช้ำ แก้มเนียนดูซีดเซียว คิ้วเรียวยามหลับกลับยังขมวดมุ่น คงเจ็บมากสินะ นึกแล้วให้โมโหขึ้นมาอีกรอบ ถ้าขืนยังปล่อยให้กลับไปทำงานที่คลับไอ้ยู เหตุการณ์แบบนี้มันต้องเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน คงไม่ใช่เขาคนเดียว ที่ถูกตาต้องใจคนตัวเล็กนี่
อยากเก็บเอาไว้ข้าง ๆ ไม่ให้ใครหน้าไหนมายุ่ง จะต้องทำอย่างไรดี
..
.
..
คาซึยะ.....จะไปไหน คนตัวเล็กที่ค่อย ๆ ย่องลงบันไดมาถึงกับสะดุ้ง กว่าจะแกะท่อนแขนของคนบางคนที่กอดรอบเอวให้หลุดออกจากตัวได้ ก็ลุ้นแทบแย่ เรื่องอะไรมานอนกอดกันหน้าตาเฉย คนฉวยโอกาส นี่ยังจะต้องผ่านด่านพี่ฮิโรกิคนสวยอีกเหรอเนี่ย แล้วจะได้กลับบ้านไหม
เอ่อ....กลับบ้านฮะ ตอนบ่ายมีเรียน อ้อมแอ้มตอบออกไป เมื่อเห็นตาดุ ๆ ส่งมา
หายแล้วหรือไง มานี่มา นั่งตรงนี้ก่อน จูงมือเล็กให้ตามไปนั่ง ยังโซฟาห้องรับแขกหรูด้วยกัน
ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยฮะ แต่ไม่เป็นไรแล้ว
จะหนีไปแบบนี้เหรอ รอให้คุณจินตื่นก่อนสิ ถ้าตื่นมาไม่เจอคาซึยะ ได้อาละวาดบ้านพัง
โธ่ถ้ารอให้ตื่น คงไม่ต้องไปไหนกัน นะฮะพี่ฮิโระ ไม่อยากหยุดเรียนอ่า ท่าทางออดอ้อนที่ใช้ได้ผลดีกับยามะพี กับฮิโรกิก็ไม่รอดให้กับความ น่ารักเหมือนกัน เห็นแบบนี้ใครจะไม่ใจอ่อน
งั้นเดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งนะ อ๊ะ อ๊ะ อย่ามางอแง พี่ไม่ให้เรากลับไป คนเดียวแน่ ๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าจะท้วงเลยรีบดักไว้ก่อน แค่ปล่อยไป คุณจินคงวีนแตก ยิ่งถ้ารู้ว่าให้กลับไปลำพัง ไม่รู้จะโดนอะไรอีก ช่วยไม่ได้อยากนอนขี้เซา ลูกแกะเลยวิ่งหนี ตามจับเองแล้วกันนะคุณจิน
.....................................
...............................
...................
อะไรของมึงไอ้จิน เห็นบ้านกูเป็นที่เปลี่ยนบรรยากาศกินเหล้าหรือไง นั่งมองมันซดเหล้าอัก ๆ มาสักพักแล้ว ตั้งแต่มันโทรมาเมื่อเช้าว่าจะแวะมาหา พอมาถึงไม่เห็นไอ้หล่อมันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน หรือพูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว มันเดินไปทีบาร์เหล้าก่อนเลย คว้าขวดเหล้า ออกมากินเหมือนอยู่บ้านตัวเอง
ไอ้ยู.....ตอนมึงจีบยามะพีมึงทำยังไง เจอคำถามไอ้หล่อเข้าไป ถึงกับอึ้ง มันจะอยากรู้ไปทำไมวะ
ก็.....เอ่อ....อ่า
มึงจะเอ่อ อ่าให้มันได้อะไรขึ้นมา ถามก็ตอบสิเว้ยเห้ย เอ้าดุกูอีกไอ้นี่ มันแปลกแบบไม่ธรรมดานะเนี่ย
จะอยากรู้ไปทำไม ก็ทำอย่างคนอื่นเค้าทำ ๆ กัน
แล้วมันทำไงล่ะ ถามออกไปอย่างสงสัย
เหมือนที่เองทำกับสาว ๆ ของเองนั่นแหละ
ทำไงวะ
หา..........อย่าบอกนะที่ได้มาน่ะฉุดเค้ามาอ่ะ
เดี๋ยวกูถีบไปนู่น นั่นน่ะมาเอง ไม่ได้จงได้จีบสักหน่อย
อ๋อเหรอพ่อหล่อเทพ หล่อเลือกได้ แล้วมึงมานั่งถามกูทำไม เอ๋หรือไปถูกใจใครเข้า แต่เขาไม่เล่นด้วยวะ ฮ่า ฮ่า
ไม่ใช่เรื่องตลก เห็นไอ้หล่อมันมีปฏิกิริยาขึ้นมา เลยส่งยิ้มแสนหวานไปให้
เรื่องจริงดิ ไหน ๆ เล่ามา แหมงานนี้ข่าวใหญ่เว้ย
หลังจากนั่งฟังไอ้หล่อมันสาธยายมาสักพัก ก็ต้องถอนใจเฮือก งานเข้าเลยทีนี้ ไปปิ๊งใครไม่ปิ๊ง ดันเป็นคาเมะเพื่อนคนรักเขา แล้วจะช่วยมันยังไงกันล่ะนี่ ยามะพียิ่งเป็นพวกหวาดระแวง แถมรู้เรื่องความเจ้าชู้ของไอ้จินมันมาตั้งแต่ต้น มีหวังได้จับคาเมะมาติวเข้มแน่
เฮ้อ......มึงชอบคาเมะเค้าจริงหรือเปล่า ถ้าจะให้ช่วยมึงต้องรักเค้าจริงนะเว้ย ไม่งั้นกูก็ตายเหมือนกัน พีจังคงฆ่ากูตายแน่
ไม่รู้
เอ้า!!! ไอ้บ้า ที่มึงมานั่งคร่ำครวญให้กูฟังอยู่นี่ มึงยังไม่รู้อีกเรอะ
ก็รู้แค่อยากเห็นหน้าทุกวัน ตื่นมาตอนเช้าแล้วอยากเห็นหน้าเค้า เป็นคนแรกอ่ะ แล้วแบบ เอ่อ ไม่อยากเห็นเค้าเสียใจ หรือร้องให้ ไม่อยากให้ทำงานที่ผับเองอ่ะ มันอันตราย แล้วผับเองแม่งมันมีแต่พวกเสือสิงห์ทั้งนั้น......
พอ พอ มึงไม่ต้องพูดแล้ว รู้และ พอและ โหอาการมันหนักมาก เลยนี่หว่า เป็นเอามาก อย่างนี้ต้องรวมหัว หลายคนช่วยกันจะได้มีตัวหาร เวลาพีจังอาละวาด แต่แหมอยากจะด่ามันกลับจริง ๆ ไอ้พวกเสือสิงห์ที่มันพูดน่ะตัวมันเลยเนี่ย
และหลังจากวันนั้น หลังเลิกเรียนคนตัวเล็กเป็นต้องเจอ คนบางคนมายืนรอ หน้าคณะทุกวัน เป็นแผนของโคคิ มันบอกต้องโผล่หน้าไปให้เขาเห็นทุกวัน เค้าจะได้ชิน เวลาแกหายไปถ้าเค้ามีใจจะออกอาการกระวนกระวาย มันบอก มาแบบนี้
และต่อจากนั้นต้องดึงเค้าเข้ามากอด หรือไม่ก็จุ๊บแก้มเบา ๆ เพื่อทักทาย ไอ้เรียวมันบอก ตอนแรก ๆ แกอาจโดนเค้าตบ หรือผลักบ้าง ก็ให้อดทน เพราะพอเค้าเริ่มมีใจให้ เค้าจะเลิกเล่นตัวไปเอง
แล้วแกก็ต้องซื้อของขวัญให้เค้าดูต่างหน้า เอาแบบพอเค้าเห็นแล้วนึกถึงแก แบบนั้นเลย เอ้านี่หมูสีชมพู เหมาะมาก ไอ้โนะมันบอกแถมยัดตุ๊กตาหมู สีชมพูตัวใหญ่ใส่อกเขาให้เอาไปฝากคาซึยะ และไอ้หมูตัวนั้นมันก็ลงไปนอน แอ้งแม้งในถังขยะเรียบร้อยโรงเรียนไอ้โนะ ทุกอย่างที่ไอ้เพื่อนผู้หวังดีทั้งหลาย มันเสี้ยมสอนมาเค้าทำหมด แต่ทำไมไม่เห็นได้ผลสักอย่าง ตอนนี้คาซึยะหลบหน้าเขาเป็นการถาวร มาหาทีไรไม่เคยได้เจอ แค่จะเห็นหน้ายังยากเลย
คุณจินทำไมหน้าตูมกลับมาแบบนี้ คาซึยะทำอะไรมาอีกล่ะครับ
คาซึยะของฮิโระหนีกันอีกแล้ว วันนี้ยังไม่ได้เห็นหน้าเลย ชักจะทน ไม่ไหวแล้วนะ
อะไรกันครับ ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำท้อซะแล้ว
ที่ทนไม่ไหวไม่ใช่ว่าท้อ แต่แบบมันอยากจับปล้ำใจจะขาด
คุณจิน!!! เป็นซะแบบนี้คาซึยะถึงได้หนียังไงล่ะ เจอหน้าเป็นหื่นใส่ ใคร ๆ ก็ต้องกลัว อย่าไปอยู่กับคุณเรียวมากสิครับ ดูสิติดเชื้อหื่นมาเลย
ไอ้เรียวเห็นมันแบบนั้น มันก็รักฮิโระคนเดียวน่า เพื่อนกัน ย่อมเข้าข้างกันแหละ ดูเพื่อน ๆ ทั้งหลายของคุณจินสิรักเพื่อนกันมาก แต่ช่างสรรหาเรื่องแปลก ๆ มาสอน นี่ก็อีกคนเป็นเพลย์บอย ภาษาอะไร ต้องมีตัวช่วยสอนจีบคนที่ตัวเองรัก เฮ้อ.................. คาเมะตัวเองมองอะไร เห็นหลายรอบแล้วนะ หรือหาพี่จิน
ปะ.....เปล่าซะหน่อย ใครจะไปมองหาคนแบบนั้น รีบตอบปฏิเสธออกไปอย่างเร็ว จริง ๆ นะ ไม่ได้มองหาจริง ๆ แค่จะดูให้แน่ใจว่าเห็นอยู่แถวไหน จะได้หลบทัน
อืมงั้นก็แล้วไป ว่าแต่นี่พี่จินหายไปหลายวันแล้วนะ ปกติต้องเห็นทุกวันนี่นา เป็นยามะพี เสียเองที่เริ่มใจอ่อน ก็โดนพี่ยูเป่าหูอยู่ทุกวัน ว่าพี่จินรักคาเมะจริง ๆ รักอย่างนั้น รักอย่างนี้ เลิกเจ้าชู้แล้ว รักคาเมะคนเดียว พูดทุกเวลา เช้า กลางวัน เย็น เหมือนสะกดจิตให้กลายเป็นอุปทานหมู่ พูดมันทุกวันจนเชื่อไปแล้วล่ะ ยิ่งพอมาเห็นพี่จินตอนโดนคาเมะเมินด้วยแล้วเริ่มเห็นใจนิด ๆ ก็หน้า คุณเพลย์บอยน่ะจ๋อยสนิทอย่างกับอะไร จะว่าไปสองคนไปรู้จักกันตอนไหน เห็นก็ตอนพี่จินโผล่มาตื้อ คาเมะแล้ว ปกติคาเมะก็ออกจะเป็นคนน่ารัก ยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคน แต่กับพี่จินทำไมเป็นแบบนี้
คงเบื่อแล้วล่ะมั้ง
พูดอะไรน่ะคาเมะ
ปะ เปล่า หิวข้าวอ่ะ อยากกินราเม็งจังเลย โทโมะเลี้ยงหน่อยน้า
ก็ได้ ไปร้านที่พี่ยูพาไปเมื่ออาทิตย์ก่อนนะ คาเมะต้องชอบแน่เลย ผู้ชายหน้าหวานเดินเกาะแขน กันออกไปจากมหาลัย โดยมีสายตาหลายคู่มองตาม
ไอ้คิไหนมึงบอกว่าถ้าไอ้จินหายหน้าไป น้องเมะจะเศร้าไง แล้วนั่นอะไรเดินยิ้มหวานไปกับแฟนไอ้ยูโน่นไม่เห็นมีอาการอะไรเลยวะ
จริงด้วยว่ะ
ไอ้เรียว ไอ้โนะ น้องเค้าอาจจะแบบว่าหน้าชื่นอกตรมไง หรือไม่เค้าก็ไม่ได้ชอบไอ้จินมัน พูดพลาง เหล่มองไอ้คนนั่งหน้าเป็นตูดอยู่ข้าง ๆ แล้วมันก็ลุกเดินคอตกจากไป
เฮ้ยพูดไรคิ ดูดิไอ้จินมันสลดกลับไปเลย
เออน่ากูมีแผน เอาแบบแผนน้ำเน่าละครไทยเลยไหมมึง แล้วหัวหลายสีก็ก้มรวมกันเป็นกระจุกเดียว
ฟังแผนของพี่เหลี่ยมแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พยักหน้าเห็นด้วยเป็นแถว ไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนกัน จะพาซวย
Create Date : 30 ธันวาคม 2552 |
|
12 comments |
Last Update : 6 สิงหาคม 2553 21:34:49 น. |
Counter : 1792 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ตา IP: 202.149.25.241 31 ธันวาคม 2552 20:25:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: Aom IP: 58.9.231.3 1 มกราคม 2553 21:26:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตา IP: 119.31.126.141 3 มกราคม 2553 13:04:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตา IP: 202.149.25.235 4 มกราคม 2553 18:58:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ilovejinme IP: 61.90.106.183 10 มกราคม 2553 22:47:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: mizuki IP: 124.120.204.74 17 มกราคม 2553 19:06:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: freespace IP: 203.144.144.164 24 มกราคม 2553 10:21:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: bonnie IP: 92.151.121.54 25 มกราคม 2553 1:57:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: lovemejin IP: 203.144.144.164 25 มีนาคม 2553 4:25:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตา IP: 202.149.25.241 8 เมษายน 2553 19:58:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: คิม IP: 202.149.25.225 16 เมษายน 2553 11:38:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: maiki watanabe IP: 124.120.228.153 7 กรกฎาคม 2553 16:10:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|