ฟิค y นะคะ ใครหลงเข้ามาก็ขออภัยค่า
Group Blog
 
<<
มกราคม 2552
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
28 มกราคม 2552
 
All Blogs
 

SF ไม่รู้ทำไม เวอร์ชั่น หมูบ้า (จิน+เมะ)


ไอ้หมูอ้วน ไอ้หัวเห็ด ไอ้ฟันห่าง


นี่ละครับที่ไอ้คนตัวขาวเวอร์มันชอบแหกปากเรียก คุณหนูจินของตระกูล อคานิชิ อย่างผม
ไอ้เต่าเอ้ย หน้าตาดีซะเหลือเกิน ตัวก็ขาวอย่างกับหิมะ หน้าก็เหมือนเต่า แถมตาก็ไม่มีชั้น
โถไอ้ตาชั้นหนึ่ง ไม่มีชั้นสอง


เห็นผมหัวเดียวกระเทียมลีบหรือไง เจอกันตัวต่อตัวไหมล่ะ อันนี้แค่คิด มิสามารถ
เพราะตั้งแต่ย้ายบ้านมา ก็มีมันนี่แหล่ะ คอยกวนประสาท แวะเวียนวกวนมาแกล้งอยู่เรื่อย


ถึงจะหงุดหงิดบ้างนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากถือสา ดีไม่เหงาดี ถึงไอ้เปี๊ยกนั่นมันจะกีดกันทุกวิถีทาง ไม่ยอมให้ร่วมวงเล่นบอลด้วยก็ตาม ก็นะฟุตบอลมันเป็นสิ่งที่เขาชอบเป็นที่สุด แต่ก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างสนามมองตาปอย ตามไอ้ขาวเวอร์นั่นเลี้ยงบอลไปมา หลบคนนู้นที คนนั้นที แม่งเต่า แต่ไวเหมือนลิง อ่อ ลืมบอกชื่อเสียงมันไป


เขาล่ะครับ คาเมนาชิ คาซึยะ ไอ้เด็กบ้านข้าง ๆ
ที่สุดแสนจะแสบ ไอ้แห้ง นึกข่อนขอดมัน ตัวก็เปี๊ยกเดียวแต่ทำไมใคร ๆ ถึงได้ยอมยกมันเป็น
หัวโจกประจำซอยไปได้ และก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่ได้จะครบปี

มันก็หาเรื่องแกล้งกันได้ตลอดตั้งแต่เจอหน้ากันเป็นครั้งแรก ตอนที่แม่ใช้ให้เอาขนมไปเยี่ยมเยียนบ้านใกล้เรือนเคียงเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี แต่ไอ้เต่ามันไม่เชื่อมด้วย มันมองผมหัวจรดเท้า ประมาณว่าเอ็งหลุดมาจากดาวดวงไหน ก็แม่อ่ะดิจับผมใส่เชิ้ต ผูกไท ซะเต็มยศ เนี๊ยบทั้งตัว
เด็กสิบขวบหรือนายแบบเด็กในแคตตาล็อคขายเสื้อผ้า ไอ้เต่ามันคงคิดกับผมประมาณนั้น

ก็นะการแต่งตัวของผมกับไอ้เต่าตาขีดช่างต่างกันลิบลับ เมื่อเจอกัน ไอ้เต่าน่ะมันอยู่ในโหมดเสื้อยืดคอย้วยที่ดูยังไงก็คงจะใส่มาสักสิบปีเห็นจะได้ กับยีนส์ขาสั้นเก่า ๆ ไอ้เก่าน่ะมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่นี่ขาดเป็นรูเหมือนหนูทั้งรังรุมแทะ และหน้ามันที่ผมเห็นครั้งแรก กระดำกระด่างมอมแมมเหมือนไปกัดกะแมวมา หาความน่ารักสักนี๊ดนึงก็ไม่ยักมี ได้แต่ความขาวถึงจะมีไอ้รอยดำ ๆ เต็มหน้าเต็มแก้มก็เหอะ

แถมปากมันอีกไม่รู้แม่มันกินอะไรตอนท้อง ฟังแล้วน่าหาอะไรยัดปาก แต่ก็นะคุยกับมันเป็นคนแรกเหมือนกัน ถึงมันจะทั้งกัด ทั้งกลั่น ทั้งแกล้งสารพัด ผมไม่เคยโกรธไอ้เปี๊ยกนี่สักที มีแต่หงุดหงิดนิดหน่อยไม่รู้ทำไม


“ไอ้หมูอ้วนเก็บบอลให้หน่อยซิ”.....นั่นแหละครับไอ้เต่าของผม มันสั่งผมทุกอย่างอยากได้อะไรก็ชี้นิ้วสั่ง แล้วผมก็ต้องทำให้มัน ไม่รู้ทำไมอีกเหมือนกัน

“ไอ้อ้วนจะนั่งให้ลากงอกอีกนานไหม บอกให้เก็บบอลไง แม่งอ้วนแล้วยังหูตึงอีก”~.....ไอ้เปี๊ยกมันบ่นแล้วก็วิ่งตึก ๆ เข้ามาหา มองตาขวางเท้าเอวฉับ ^ ~ ^
“จะนั่งเฉย ๆ ให้ไขมันจุกอกตายใช่ไหม ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ไปซื้อน้ำให้หน่อยเอาเหมือนเดิมนะ” พูดเสร็จก็วิ่งปร๋อไปกลางสนาม

เหมือนเดิมของไอ้เต่าน่ะเหรอมันไม่ได้กินอะไรที่เลอเลิศมากมายนักหรอก กินแต่น้ำเปล่าเท่านั้นแหล่ะ ถึงว่าผิวมันถึงได้ขาวใสอมชมพู เดินแบกพุงไปซื้อน้ำให้มันแถมขนมอีกนิดหน่อย

รู้ดีว่าพอเลิกเล่นบอล ไอ้เปี๊ยกจะหิวโซ แล้วก็กินทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่เว้นแม่กระทั่งหัวผม

เอ๋.....อะไร ผมเห็นไอ้เปี๊ยกของผมลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากลางสนาม หลักจากเดินกลับมา มีเด็กตัวโตสองสามคน ยืนค้ำหัวอยู่ แถมไอ้พวกเพื่อนแสบทั้งหลายส่งเสียงโหกเหวกโวยวายกันใหญ่


ไอ้อ้วนอย่างผมเพิ่งรู้ตัวว่าวิ่งไวเหมือนวัวกระทิงก็ตอนนี้ ใครมันบังอาจมารังแกไอ้เปี๊ยกของผม

“เฮ้ย.....พวกแกทำอะไรคาซึยะ” วิ่งเข้าไปขวางระหว่างไอ้พวกตัวถึกทั้งหลาย ยอมรับนะว่า
ผมก็ถึก แต่พอเทียบกับไอ้พวกเนี้ยกลายเป็นแมงไปเลย แต่ยังไงซะอย่าได้หวังมาแตะไอ้เปี๊ยกของผม แม้แต่ปลายเล็บ
“จิน...ไอ้พวกบ้าเนี่ยมันมาแย่งสนามบอล” ..... เสียงแง้ว ๆ ดังอยู่ข้างหลัง ไอ้ตัวเล็กมันลุกมายืนแอบอยู่ข้างหลังโผล่หน้ามาฟ้องฉอด ๆ


“มันผลักด้วยเนี่ยเลือดไหลเลย”......ยืนแขนขาว ๆ มาให้เห็นตรงหน้า แค่นั้นแหล่ะครับช้างตัวเท่าหมา มันทำไอ้เปี๊ยกเลือดออก แต่หมูตัวน้อย ๆ แถมเต่ากับพองเพื่อนหรือจะสู้กับควายทั้งฝูง

ได้เลือดกันไปตามระเบียบ สภาพก็....เฮ้อ......ไม่อยากจะบรรยาย ไอ้คิที่หน้าแอ๊บแบ๊วตาปูดไปข้าง เจ้าโนะก็นะจากที่ปากฉีกยิ้มอยู่ตลอดเวลา คงจะยิ้มไม่ได้ไปอีกหลายวัน สวนเจ้ายูจมูกโต ๆ นั่นคงหายใจไม่ค่อยคล่องไปสักสองสามวัน

แล้วเจ้าเปี๊ยกจอมหาเรื่องของผมน่ะเรอะ โดนเหวี่ยงลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางสนามหลังจากเข้ามาช่วยผม ที่ถูกไอ้พวกควาย ๆ รุมสกรัม นี่ถ้าคุณลุงข้างบ้านไม่ขี่จักรยานผ่านมา สภาพคงไม่ใช่แค่นี้

“ตายแล้ว”.....นี่แหล่ะครับเสียงท่านแม่ของผม ทะลุทะลวงเข้าหูจนผมคิดว่าสมองผมคงจะเสื่อมอีกไม่นานนี้ หลังจากเห็นสภาพลูกชายที่เฝ้าประคมประหงม อย่างกับคุณชายมาตลอด กลับมาในรูปรักษ์ที่ไม่อาจจะรับได้


“ไปทำอะไรมาจิน ทำไมเป็นแบบนี้ โธ่ลูกดูซิเลือดออกเต็มไปหมดเลย”~....พูดแล้วก็จับ ๆ
แตะ ๆ ไปตามปากแก้มคิ้วคาง ที่หาสภาพเดิมไม่ค่อยเจอ แม่ครับมันเจ็บ อยากจะบอกไปอย่างนั้น แต่นิ่งไว้ดีกว่า เพราะคงอีกยาวถ้าพูดออกไป

“ตายแล้ว” -_- .....สองตายคราวนี้คงจะฟื้นยาก “หนูคาเมะดูซิคะเนี่ย”*-* จบคำพูดแล้วก็เป็นผมละครับที่ตายจริง เพราะหนูคาเมะน่ะ สุดรักสุดหวงของแม่มากกว่าคุณชายจินซะอีก


“จิ้นนนน.!!!!....นี่พาน้องไปทำอะไรมาถึงได้มีแต่แผลเต็มตัวแบบนี้ ทำไมถึงทำอย่างนี้หา แม่บอกแล้วใช่ไหมให้ดูแลน้องดี ๆ ดูสิ แล้วคุณป้าเขาจะว่าไงล่ะเนี่ย ไป ๆ ขึ้นไปอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัวก่อนแล้วก็พาน้องลงมาทำแผล ให้กลับบ้านอย่างนี้ไม่ได้หรอก “

“หนูคาเมะ อาบน้ำเสร็จแล้วใส่ชุดพี่จินก็ได้ ไอ้ชุดเนี้ยทิ้งมันไปเถอะ”..... ท่านแม่บงการเสร็จสับ
และนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบปี ที่ไอ้เปี๊ยกได้เข้ามาในห้องของผม เจ้าตัวเล็กเข้ามาถึงแทนที่จะทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนแขกที่มาเยือนบ้านคนอื่นอย่างคนทั่วไปเขาทำกัน มันกลับกระโดดขึ้นเตียงทั้งที่ตัวมันเพิ่งลงไปคลุกฝุ่นกลางสนามฟุตบอลมาหยก ๆ

“โห!!! ไอ้หมูอ้วน เตียงนายสุดยอด นุ้มมมม นุ่ม แถมหอมด้วย”..... ดูมันทำคว้าผ้าห่มห่อตัวม้วนเป็นดักแด้กลิ้งไปกลิ้งมา


“นี่.... คาซึยะ!!! ไปอาบน้ำก่อน ตัวเปื้อนฝุ่นเต็มไปหมด เดี๋ยวผ้าก็เปื้อนตามไปด้วยหรอก นั่น!!!.....เลือดเลอะที่นอนแล้ว”

“เลอะแค่นี้ทำบ่นเป็นตาแก่ไปได้ งกจริง เลอะก็ซักดิ มันจะไปยากอะไร ไหนล่ะผ้าขนหนูกับชุด
จะให้อาบน้ำไม่ใช่เรอะ หรือจะให้แก้ผ้าต่อหน้านาย”.......มือเล็กจับชายเสื้อยืดเลิกขึ้นอย่างที่พูด


“เดี๋ยว!!!!อยู่นี่” ...รีบส่งเสื้อกับผ้าขนหนูให้ ไม่อยากตาบอดกะทันหันเพราะความขาว
ของไอ้เปี๊ยกมัน


และนับแต่นั้นเป็นต้นมา ห้องผมก็กลายเป็นที่สิงสถิตของเต่าไปเรียบร้อย พอโดนแม่ดุมันก็ มานอนกับผม ทะเลาะกับไอ้คิก็มานอนกับผม หรือไปตีกับใครมาก็มาให้ผมทำแผล
ตกลงผมเป็นอะไรกับมัน เป็นพี่มัน เป็นเพื่อนมัน หรือเป็นคนรับใช้มัน แต่ผมว่า น่าจะอย่างหลังซะละมากกว่า

ดูเหมือนจะเป็นความเคยชินของผมด้วยเหมือนกัน ที่พอตื่นตอนเช้าก็มีไอ้เต่าเปี๊ยกขึ้นมานอน เกยตื้นอยู่บนตัวผม ทำเป็นนอนอาบแดดบนเกาะไปได้ ทั้ง ๆ ที่เตียงนอนก็ออกจะกว้าง มันจะกลิ้งไปกลิ้งมาสักแปดตลบก็ยังได้ แต่มันก็ยังคงมาแป๊กปักหลักอยู่บนตัวผมประจำ เฮ้อ...... กี่ปีแล้วเนี่ยที่ตื่นขึ้นมาต้องเจอหัวทุย ๆ ของไอ้เต่าเปี๊ยกซบอยู่บนอก มันกี่ปีแล้วนะ ที่อยู่ด้วยกันมาแบบนี้

บ้านมันก็มีไม่ใช่เหรอ ห้องนอนมันก็มีไม่ใช่เหรอ ไม่มีอะไรหรอก ก็ตอนนี้ความรู้สึก หลังจากตื่นมาตอนเช้าแล้วเห็นหน้าไอ้เปี๊ยกนี่ เริ่มเปลี่ยนไป แต่ก่อนก็แค่เอานิ้วจิ้ม ๆ ไปที่ แก้มนุ่ม ๆ ใส ๆ เพื่อปลุกให้มันตื่น แล้วมันก็จะโวยวายเอาหน้ามุด ๆ เข้าหาอกผมมากขึ้น เพื่อหาที่เหมาะหลับต่อ

ไม่เหมือนตอนนี้จะปลุกยังไม่อยากปลุก ก็เจ้าเปี๊ยกนี่ตัวมันนุ่ม ๆ หอม ๆ แก้มก็นะจากที่เคย เอานิ้วจิ้มเพื่อปลุก เลยต้องเปลี่ยนเป็นลูบเบา ๆ ไปที่แก้มนุ่มนั่นแทน

“จิน!!! อย่าดิจะนอน “.....สรรพนามการเรียกจากไอ้หมูอ้วน ไอ้หัวเห็ด ไอ้ฟันห่าง เปลี่ยนไปเป็น จินเฉย ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน

“ คาซึยะตื่นได้แล้ว ไม่ไปเรียนไงวันนี้ “ เจ้าเต่าขี้เกียจเริ่มโผล่หัวดุกดิ๊กออกมาจากกระดอง ก็อกผมที่มันมุดอยู่นั่นแหละ

“ไป....แต่ไปสาย ๆ หน่อย “

“ ไม่อยากไปเจอไอ้พวกพูดไม่รู้ฟัง” เสียงตอบงึมงำออกมาจากปากบาง ที่ตอนนี้บู้น้อย ๆเหมือนขัดใจอะไรบางอย่าง แต่ตาที่ยามลืมขึ้นแล้วแบ๊ว ๆ น่ะยังปิดสนิท

“ เรื่องอะไรกันล่ะ หรือไปมีเรื่องกับใครมาอีก”

“มีเรื่องกับพวกมันก็ดีดิ จะได้ซัดให้น่วมแล้วจบ ๆ ไป แต่นี้มันอะไรกันไม่รู้ มายืนรอหน้าประตูแล้วเรียก “คาเมะจัง คาเมะจัง อยู่นั่น รำคาญชิบ ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป “

“งั้นวันนี้เดี๋ยวไปส่ง”....ผมพูดออกไปด้วยความเร็วปานแสง ก็นะพอได้ยินเรื่องที่เจ้าเปี๊ยก ของผมพูดมันก็เกิดอาการอยากหักแข้งหักขาคนขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ สงสัยต้องให้แม่ย้ายโรงเรียนแล้วมั้ง

“จริงดิ!!! วันนี้จินขับ super 4 ไปนะ เย้ๆๆๆ”......แล้วเจ้าเปี๊ยกก็กระโดดลงจากเตียงที่เมื่อกี้ยังไม่ค่อยจะอยากลุก วิ่งไปคว้าชุดฟอร์ม ครับเข้าใจกันไม่ผิด ชุดฟอร์มโรงเรียนเจ้าเต่ามัน ไม่ใช่แค่ชุดฟอร์มเท่านั้น มีอีกสารพัดชุดที่แขวนอยู่ในตู้ของผม ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เสื้อยืดย้วย ๆ ที่ผมเห็นตั้งแต่ผมเจอเจ้าเปี๊ยกครั้งแรกนั่นด้วย

ก็ผมบอกแล้วไง ว่าเจ้าเปี๊ยกนี่มันมาสิงสถิตอยู่บ้านผม ก็บ้านมันน่ะมีพี่น้องทั้งหมดสี่คนรวมทั้งไอ้เปี๊ยกด้วย แถมเป็นผู้ชายล้วนทั้งหมด แล้วข้ออ้างที่มันมาสิงสถิตอยู่บ้านผมก็คือ มันแย่งกินข้าว ไม่ทันพวกพี่ ๆ น้อง ๆ ตัวมันถึงได้เล็กนิดเดียวอยู่อย่างนี้ แม่ผมก็นะฟังแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้ นับแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีเก้าอี้กินข้าวสำหรับเจ้าเต่าเปี๊ยกอยู่ที่บ้านอคานิชิเป็นการถาวร

ทั้ง ๆ ที่มันกินอย่างกับยัด จริง ๆ กินเหมือนมีหลุมดำอยู่ในท้องมัน แต่เจ้าเต่าเปี๊ยก ก็ยังมีหุ่น บอบบางสะโอดสะองอยู่ดี ไม่เหมือนผม ขนาดโดนเจ้าเปี๊ยกแย่งกิน ทำไมมันยังมีพุงอยู่นะ

“คุณป้าครับ ไปแล้วนะครับ” เจ้าเปี๊ยกจอมประจบมันเข้าไปกอดเอวแม่ของผมแถมเอ่ยลาเสียงใส

“ จิน...ขับรถดี ๆ นะลูก มีน้องซ้อนท้ายไปด้วย ระวังมาก ๆ ล่ะ “ นั่นแหล่ะครับแม่ผม เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับคาเมนาชิ คาซึยะ จะต้องกำชับ กำชาเป็นสิบ ๆ รอบ นี่ถ้าแม่เห็นไอ้เต่าเปี๊ยกเวอร์ชั่น โหด ซ่า แสบสันต์ อย่างผมล่ะก็ จะยังโอ๋มันอยู่หรือเปล่า

“เกาะดี ๆ “ คว้ามือเล็ก ๆ ของเจ้าเปี๊ยกมากอดเอวหนา ๆ ของตัวเองไว้ ไม่รู้ทำไม ถึงได้ ชอบความรู้สึกที่มีเจ้าตัวเล็กกอดเอว และก็ดูเหมือนเจ้าเปี๊ยกจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี กอดแน่นแถมเอาหน้าใส ๆ ซุกอยู่กลางหลังอย่างสบายอารมณ์

“ ดีจังจะได้หลับต่อ”

“ ไม่ได้นะ อย่าหลับนะ เดี๋ยวก็ได้ตกลงไปหรอก “....เฮ้อ....สงสัยต้องเอาเชือกผูกไว้ด้วย
กันเจ้าเปี๊ยกหล่นลงไปนอนต่อกลางถนน

“เหอะน่า ไม่หลับจริง ๆ หรอก แค่หลับตาเฉย ๆ แล้วก็กอดแน่นขนาดนี้จะตกได้ไง “

หงุดหงิดครับ...... บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิดอย่างมากๆๆๆ ก็ไอ้พวกลิงพวกข่างทั้งหลายที่พากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวยามผมจอดรถหน้าประตูโรงเรียนของเจ้าเปี๊ยก

“คาเมะจัง มาแล้วเหรอครับ “

“ใครมาส่งครับ พี่ชายหรือเปล่า”

“ทีหลังผมไปรับที่บ้านก็ได้ ไม่ต้องรบกวนพี่ชายหรอกครับ”

และอีกมากมายหลายเรื่องที่ได้ยินออกจากปาก ไอ้พวกเงาหัวกำลังจะไม่มี หมูโหมดโหดกำลังจะมา

“เฮ้ยพวกแก....” ถอดหมวกกันน็อคที่ปกปิดหน้าตาออก แล้วหันไปตวาด ไม่รู้ทำไมถึงอยากกระโดดถีบให้ไอ้พวกหน้าสลอนทั้งหลายหุบปากซะที

“ พวกแกจำใส่กะโหลกหนา ๆ ไว้เลยนะ ว่าบ้านข้าไม่ต้อนรับพวกเอ็ง แล้วไอ้เรื่องไปรับไปส่งน่ะฝันไปเหอะพวกแก เจ้าเปี๊ยกนี่จะไม่นั่งรถใครทั้งนั้น นอกจากรถข้าคนเดียว “

“ อะไร อะไร อะไร” เสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างไม่ยอมรับ ดังขึ้นไม่ขาดสาย ไอ้พวกนี้สมองมันทำด้วยถั่วหรือไง ถึงไม่เข้าใจอะไรซะบ้าง

“พูดไม่เข้าใจ งั้นก็ดูเอาเองละกัน” คว้าเจ้าเต่าเปี๊ยกที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ กดจูบลงไปบนปากนุ่ม แถมเจ้าตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไร กลับยืนนิ่งให้จูบโดยดี ไม่ใช่อะไรหรอก ช็อคไปแล้วนั่นเอง
หลังจากพอใจกับริมฝีปากนุ่ม ๆ หอม ๆ แล้ว ก็หันไปหลิ่วตาให้กับไอ้พวกสมองถั่วที่ยืนอ้าปากค้างกันเป็นทิวแถว

“ เข้าใจกันหรือยัง” สะใจจริง ๆ ที่เห็นพวกมันต่างส่ายหัวบ่นกันพึมพำจากไปทีละคนสองคน

“โห!! มีแฟนแล้วนี่หว่า”


“โคตรเสียดายเลย”

“แห้วเลยว่ะ”


“ไม่น่าเล้ย”


เอ่อ.......ว่าแต่ตอนนี้ผมขอเคลียร์กับเจ้าเต่าเปี๊ยกที่ยืนแก้มแดงอยู่ตรงหน้าผมก่อน.... ยังไงซะ ผมก็ถือไพ่เหนือกว่าละน่า พวกคุณรู้กันหรือเปล่าว่าทำไม
ก็เจ้าเปี๊ยกเนี่ยติดผมยิ่งกว่าติดหมอนข้างอีก แค่ขู่ว่าจะไม่ให้นอนกอด แค่นี้ก็ไม่กล้าหือแล้วครับ
(^_ ^)




ฟิคชั่วแว้บจริง ๆ นั่งอยู่บนรถแล้วมันก็แว้บมา
ออกแนวไม่มีสาระ และเนื้อ มีแต่น้ำ





 

Create Date : 28 มกราคม 2552
4 comments
Last Update : 27 มีนาคม 2552 23:51:19 น.
Counter : 500 Pageviews.

 

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก

ชอบทั้ง2อันเลย

แต่งเก่งมากๆเลยค่ะ

แต่งอีกนะคะ♥

 

โดย: 1234 IP: 118.173.185.101 6 มีนาคม 2552 21:54:07 น.  

 

น่ารักดีเหอะ

ชอบๆๆๆ

จิน ขี้ขู่

จุ๊ฟ

 

โดย: keyzame IP: 58.9.252.192 8 มีนาคม 2552 15:56:19 น.  

 

ชอบบบบ น่ารักมาก
น้องนอนซบอกจิน หวานมากกกกก

 

โดย: ilovejinme IP: 58.11.40.117 10 มกราคม 2553 21:39:45 น.  

 

กร้ากกกกกกกก

น่ารักอ่ะ

ฮ่าาๆๆ

 

โดย: ออย IP: 202.28.78.14 16 กรกฎาคม 2553 11:13:59 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


Mamesu
Location :
ปทุมธานี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ถ้าใกล้กว่านี้ก็กลัวว่าเธอจะถอยไป ห่างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
Friends' blogs
[Add Mamesu's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.