ฟิค y นะคะ ใครหลงเข้ามาก็ขออภัยค่า
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2552
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
30 ธันวาคม 2552
 
All Blogs
 

Short Fic สิ้นลาย จิน+คาเมะ และผองเพื่อน

มาต่อให้หน่อยนึง แหะ แหะ -_-"
.....................

..............


ภายในผับหรูแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในโซนของแหล่งบันเทิงยามราตรี

ก๊วนหนุ่มหล่อลูกผู้มีอันจะกินประมาณสี่ห้าคนกำลังสรวลเสเฮฮากันอย่าง

สนุกสนาน ท่ามกลางสายตาจับจ้องของบรรดาสาวน้อยใหญ่ ถือเป็นเรื่อง

ยากมากมาย ที่สักครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีหนุ่มหล่อเหลามารวมตัวกันให้ได้

มองเป็นอาหารตา พวกเธอพยายามส่งสายตาหวานหยดไปให้ก็แล้ว

เดินเฉียดผ่านก็แล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้รับการสนใจใด ๆ กลับมาทั้งสิ้น


" ผู้ชายสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด " หนึ่งในหญิงสาวสวยที่ลงทุนทอด

สะพานเสริมใยเหล็กไปให้ บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

" เรกะ เธอไม่รู้หรือยะ เดี๋ยวนี้พวกผู้ชายเค้านิยมหนุ่มน้อยรูปร่างอรชร

อ้อนแอ้นมากกว่าผู้หญิงแบบเรา ๆ แล้วย่ะ "

เพื่อนสาวข้างกายเอ่ยปากบอกถึงสาเหตุการถูกเมิน แบบไม่ไว้หน้า ทำให้

เรกะคนสวยหันไปค้อนอย่างไม่สบอารมณ์


" ฉันไม่เห็นว่ามันจะเร้าใจตรงไหน หน้าอกแบน ๆ ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ

สักนิด สู้อกอึ๋ม ๆ แบบนี้ก็ไม่ได้ "

ยื่นหน้าอก หน้าใจที่ทะลักแทบจะหลุดออกมาจากเสื้อกล้ามตัวเล็ก ให้เพื่อน

ส่งเสียงกรี๊ดจนหูแทบแตกเล่น


" เฮ้ยเรียว เอ็งไม่คิดสงเคราะห์แม่พวกอยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นตรงนั้น

บ้างหรือวะ รสนิยมเอ็งไม่ใช่ไง แม่อกโตนั่นน่ะ "

คนพูดยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ แถมปลายตาไปยังจุดที่เสียงกรี๊ดกร๊าดดังไม่หยุด


" ไม่ไหวว่ะ ขืนเอาไปกกอาจหลับไม่ตื่นเพราะนมอุดจมูกกูตาย หรือไม่

หูกูคงพิการก่อนแก่ ไอ้จินไง เห็นช่วงนี้ดูเซ็ง ๆ หิ้วไปสักคนไหมล่ะมึง "

โยนลูกต่อไปให้ไอ้คนที่นั่งหน้านิ่งเก๊กหล่ออยู่ข้าง ๆ ร่างสูงได้ยินเพื่อน

พาดพิงถึงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจ ตอนนี้ความสนใจกำลังพุ่งตรงไปยัง

บาร์เหล้า ดวงตาคมจับจ้องไปที่ร่างบอบบางของหนุ่มน้อยหน้าใสซึ่งขมักเขม้น

ยกลังเบียร์อยู่หลังเคาเตอร์ เป็นเด็กทำงานพาร์ทไทม์ใช่ไหม แต่งตัวไม่เหมือน

พนักงาน แถมยังไม่เคยเห็นหน้า

" ไอ้ยูมันรับเด็กฝึกงานด้วยเหรอ " เสียงถามไปคนละเรื่องเดียวกันกับเรื่อง

ที่กำลังคุย ทำเอาเพื่อนทั้งหลายหันมามองกันพรึบเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย

โคคิที่กำลังโยกตัวไปมาอยู่กับจังหวะดนตรีแสนมันส์มองตามสายตาเพื่อนไป

ก็ถึงบางอ้อ แหม ๆ ผู้หญิงมีเป็นร้อย แม่งจำเพาะเจาะจงมองผ่านเข้าไปใน

ซอกในหลืบ ไอ้เพื่อนตาดี

" มึงอย่าได้คิดไอ้จิน ตอนนี้มึงคิดอะไรอยู่ในสมอง มึงกรุณาโละมันทิ้งให้หมด

หนอยแน่จะเดินตามรอยไอ้ยูมันอีกคนหรือไง เสือกมีเมียซะแมน "

ด่าเพื่อนแถมถึงเพื่อนอีกคน เพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่า

" แต่กูสนับสนุน แบบนั้นกูก็สนเหมือนกัน ตัวขาว ๆ รูปร่างบอบบาง

เปกกูเลย " แค่เอ่ยออกมานิดเดียวแท้ ๆ แต่ถูกเพื่อนตบลงบนหัวกันคนละทีสองที

" ไอ้โนะเดี๋ยวเถอะมึง ฆ่าทิ้งซะดีไหม แค่ไอ้ยูคนเดียวกูยังเซ็งจะแย่

ชวนเที่ยวเหมือนกูชวนเข้าวัด แม่งมันเบี้ยวตลอดศก ถ้าไอ้จินมันเป็นอีกคน

กูเซ็งยกกำลังเลยมึง "

จุนโนะผู้มีดวงตาหยิบหยี และรอยยิ้มพิฆาตใจสาวถึงกับหัวหด เมื่อโดนพี่เหลี่ยม

ร่ายยาว หันกลับไปคว้าแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มอัก ๆ เหมือนอดอยากมาสักชาติ

" ไอ้คิเอ้ย อย่างไอ้จินน่ะใครจะเอาอยู่ ไอ้ยูมันเป็นกรณีพิเศษ พีจังน่ะ

ธรรดาที่ไหน หรือมึงอยากเจอ กูจะได้โทรชวนไอ้ยูอีกสักรอบ

" ไม่ต๊อง ไม่ต้องเรียวที่รัก กูเสียวหัว " พูดพลางหันซ้าย หันขวาอย่างระแวง

ผับที่พวกหนุ่มทั้งหลายมาสุมหัวกันอยู่นี่เป็นของ นากามารุ ยูอิจิ ลูกชายนักการเมืองใหญ่

ซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงภายในคอนโดสุดหรู ในอ้อมแขนมีหนุ่มน้อย

หน้าใสตาโต แก้มป่องซุกหลับพริ้มอยู่ด้วย กว่าจะกล่อมให้หลับก็งอแง

เสียหลายตลบ ถ้าไม่หลอกล่อเอาไว้ป่านนี้คงไปอยู่กับคาเมะที่ผับแล้วแน่ ๆ

ใครจะยอมให้ไปบอกแล้วว่าคาเมะน่ะ ฝากทัตจังคอยดูแลให้แล้วยังจะห่วงเพื่อนไม่เลิก

ไว้ใจได้ที่ไหนกันที่แบบนั้น ถึงเขาจะเป็นเจ้าของก็เถอะ สมัยนี้มีแต่คนชั่ว

คอยแต่จะเอาเปรียบ เหมือนตอนนั้นถ้าเขาไม่เข้าไปช่วยไว้คงถูกพาไปข่มขืน

ถึงไหนต่อไหนแล้ว คิดแต่เพียงตัวเองเก่ง เอาตัวรอดได้แค่นั้น

ซื่อจริง ๆ เด็กน้อย จ้องมองคนในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู มือเอื้อมไปหยิบ

โทรศัพท์บนหัวเตียงอย่างเบาแสนเบา

" ไอ้จิน ข้าไม่เข้าไปนะเว้ย พวกเอ็งอย่าหาเรื่องอะไรให้ข้าปวดกบาลอีกล่ะ เอ้ย.... อ๋า.....อ่าว แม่งอะไรวะยังพูดไม่ทันจบ "


ก้มลงมองโทรศัพท์ในมืออย่างงง ๆ

" เพื่อนเวร แม่งตัดสายกูเฉย -_-"

เพื่อนเวรที่คนอยู่ไกลก้นด่า ลุกจากโซฟาจ้ำอ้าวเป็นพายุบุแคมไปยังทางเดิน
หลังจากเห็นคนบางคนเดินตามร่างบอบบางหายไปด้านหลังร้าน ท่ามกลางสายตา

บ่งบอกความอยากรู้อยากเห็นของโคคิ จุนโนะ และเรียว

" ไอ้จินมันเอาแน่ว่ะเรียว กูละเชื่อเลย หวังว่าคงไม่ต้องให้ไอ้ยูมันมาเคลียร์ให้อีก ผู้ชายด้วยกันมันจะดีแน่เหรอว้า อ่ะทัตจังคร้าบบบบบ "

เรียวส่ายหัวอย่างปลง ๆ เมื่อเห็นพี่เหลี่ยมวิ่งร่อนถลาแทบจะหน้าขมำ

ไปหาผู้จัดการหน้าหวานของผับที่เดินผ่านมา ไอ้คิเอ้ย ไม่ได้ดูตัวเองเล้ย



ตาคมของร่างสูงกวาดมองไปยังด้านหลังผับ ไม่เห็นแม้เงาของใครสักคน

มีเพียงลังเหล้าลังเบียร์ตั้งเรียงกันเป็นแถวมากมาย แล้วคนที่เขาเดินตามไปไหน

คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์นัก

" เล่นตัวดีนัก ยอม ๆ ซะก็สิ้นเรื่อง " ได้ยินเสียงดังแว่วมาจากซอกตึก

ด้านข้างทำเอาร่างสูงก้าวเท้าไปยังที่มาของเสียงอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นตรงหน้า

ทำเอาเลือดในกายเดือดปุด ร่างแบบบางลงไปนั่งตัวงออยู่ข้างตึกโดยไอ้คนทำ

มันยืนหัวเราะหน้าตาเฉย

" มาม๊ะ ไปด้วยกันดีกว่าน่า " มือที่เอื้อมไปหมายจะฉุดรั้งโดนอีกคนปัดทิ้งอย่างรวดเร็ว

" ไอ้ชั่ว ไปตายซะ " เสียงแหบดังจากปากบางที่ตอนนี้มีเลือดซึม

ตาจ้องเขม็งอย่างไม่นึกกลัวเกรง ถึงแม้ว่าใบหน้าและลำตัวจะเจ็บแสนเจ็บ

จากการโดนทำร้ายเมื่อครู่ก็เถอะ


" ปากดีนัก " มือที่เงื้อขึ้นหวังจะตบลงบนใบหน้าขาวที่แหงนเงยอย่างอวดดี

ถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลัง

" เฮ้ย...อะไรวะ " หันไปหมายจะเอาเรื่องแต่ถูกประเคนด้วยหมัด

กลับมาแทนจนกระเดนลงไปกองกับพื้น แถมถูกยันด้วยฝ่าเท้าหนัก ๆ

เมื่อพยามจะลุกขึ้นจนหงายหลัง ร่างสูงก้มลงมองคนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า

ด้วยสายตาที่คนเห็นถึงกับผวา


" กล้ามาก ที่มาทำเรื่องเลว ๆ แถวนี้ อยากตายก่อนแก่นักใช่ไหมมึง "

กระทืบลงไปบนอกจนคนโดนตัวงอร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด แต่ดูเหมือน

เสียงร้องนั่นไม่มีความหมายอะไรกับคนด้านบนที่ยังคงทั้งเตะ ทั้งกระทืบ

ไม่หยุด


" พอแล้วฮะ พอเถอะ " เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นพร้อมทั้งแขนถูกดึงจากคนร่างบาง

ที่ทนไม่ได้กับสิ่งที่เห็น ทั้ง ๆ ที่ทั้งเกลียด และโกรธคนที่นอนจมกองเลือด

อยู่ตรงหน้า

แต่เขาเองก็ไม่อยากเห็นอะไรแบบนี้เหมือนกัน มันดูมากเกินพอแล้วกับสิ่งที่

ไอ้คนเลวนั่นทำ ดวงตาใสแจ๋วที่มองมาอย่างอ้อนวอนทำเอาคนอารมณ์กรุ่น

ต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ นึกเห็นใจไอ้คนที่นอนหมดสภาพขึ้นมาหน่อย ๆ

เป็นใครก็อยากปล้ำ ก็น่ารักซะขนาดนี้จะอดใจไหวได้ไง

" เอ่อ " คนตัวเล็กถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นหน้าและสายตาคนที่เข้ามาช่วย

ก็ตาคมที่มองกลับมามันทำให้รู้สึกแปลก ๆ จนต้องก้มหน้าหลบและละมือที่กำ

แขนเสื้อเชิ๊ตไว้แน่นออกเสีย

" เอ่อ...ขอบคุณมากฮะที่ช่วย " เอ่ยขอบคุณออกไปอย่างยากลำบาก

ประหม่ากับสายตานิ่ง ๆ ตรงหน้ามากมาย


" ทีหลังระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย ที่แบบนี้ไว้ใจใครไม่ได้ " คนเอ่ยเตือน

อยากจะบอกว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ห้ามไว้ใจ


" คาเมะ เกิดอะไรขึ้น " เสียงถามอย่างตกใจดังมาจากด้านหลัง

ทำให้คนที่ยืนมองหน้ากันอยู่ต้องหันไปมอง

" อ้าวคุณจิน มีปัญหาหรือครับ " เอ่ยถามเพื่อนสนิทของเจ้าของผับอย่างแปลกใจ

" มีสิทัตจังช่วยเอาไอ้นี่ไปเก็บให้หน่อยสิ เห็นแล้วขวางหูขวางตาน่ะ "

พยักเพยิดไปทางคนที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น

" คาเมะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ดูสิเนี่ยถ้าพีจังมาเห็นเข้าอาละวาดผับแตกแน่ ๆ " บ่นพลางมือก็แตะสำรวจไปทั่วใบหน้าใสที่มีรอยแผลสดใหม่

ให้เห็นอยู่หลายแห่ง


" ทัตจังอย่าบอกพีนะฮะ ขอร้องล่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้มาทำงานที่นี่อีกแน่ ๆ เลย "


" เอาเถอะยังไม่ต้องพูดอะไรหรอก เข้าไปทำแผลที่ห้องพักก่อนดีกว่า

คุณจินครับฝากด้วยครับ เดี๋ยวผมจัดการไอ้บ้านี่ก่อน แล้วจะตามไป "

...........................................................

............................................

....................................


" อคานิชิ จิน เป็นเพื่อนของยูอิจิเจ้าของผับที่นี่ " คนที่กำลังบรรจงเช็ดสำลี

ชุบน้ำยาฆ่าเชื้อแตะเบา ๆ บนมุมปากบางเอ่ยขึ้นหลังจากยื้อแย่งอุปกรณ์ทำแผล

มาจากคนตรงหน้าได้สำเร็จ เอ่ยขึ้นเบา ๆ หวังชวนคุยกลบบรรยากาศแปลก ๆ

" คาเมนาชิ คาซึยะฮะ เพิ่งมาทำงานที่นี่เป็นวันแรก "

" ถึงว่าไม่เคยเห็นมาก่อน "

" ฮะ มาวันแรกก็เกิดเรื่อง จะทำได้นานหรือเปล่าก็ไม่รู้ พีจังอุตส่าห์

ขอร้องคุณยูให้รับไว้แท้ ๆ "

" เป็นเพื่อนยามะพีเหรอ "

" ฮะ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม พีน่ารักมาก " ยามเอ่ยถึงเพื่อนรักดวงตาใส

เป็นประกายระยิบระยับจนคนเห็นเคลิ้ม

ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองก็น่ารักเหมือนกัน น่ารักมากด้วย

" พีเป็นดาวของโรงเรียนมาตลอด ใคร ๆ ก็รัก แต่ติดจะโหด ๆ นิดหน่อย

คุณยูไม่รู้ทนได้อย่างไรมือไม้หนักออกอย่างนั้น " พูดไปยิ้มไป เวลาคุยถึงเพื่อนรักทีไร

มีเรื่องมากมายมาเล่าได้ไม่หมด จนลืมไปเลยว่าคนตรงหน้านี่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก

ส่วนอีกคนฟังเพลิน มองริมฝีปากบางสีชมพูขยับไปมาไม่วางตา

น่าจูบจริง ๆ

" เอ่อ.... ผมทำเองก็ได้ฮะ " เห็นมือที่ถือสำลีค้างไว้นานเลยเอ่ยขอ

มือเรียวจึงขยับทำแผลให้ต่อเหมือนเพิ่งได้สติ ตาคมสำรวจใบหน้าใส

ไปพลางเช็ดแผลไปพลางอย่างเบามือ โดยเฉพาะริมฝีปากบาง

นิ้วเรียวเผลอลูบเบา ๆ ไปบนปากสวยอย่างอดใจไม่อยู่ นุ่มอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด

ส่วนคนตัวเล็กใจเต้นแทบจะหลุดออกมานอกอกกับการกระทำและสายตา

ของคนตรงหน้า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนใกล้เข้ามาทุกที จนริมฝีปากอบอุ่นประทับลงบน

ปากบางแสนนุ่ม ไม่มีการผละออก ไม่มีการผลักใสเหมือนถูกมนต์สะกด


หยุดไม่ได้แล้ว เพียงแค่อยากลิ้มลองความหวานจากปากนุ่ม

ตอนนี้ไม่อาจคิดอะไรได้อีก คิดได้แค่เพียงความนุ่มและหอมกดย้ำซ้ำ ๆ

เท่าไหรก็คงไม่พอ ผิวกายภายใต้เสื้อยืดตัวบางช่างเนียนนุ่มมือเหลือเกิน

ลิ้นอุ่นกระหวัดรัดรึงลิ้นนุ่มเมื่อริมปากหอมหวานเผยอน้อย ๆ ตอบรับปากอุ่น

สติที่พอมีเหลืออยู่บ้างของร่างบางซึ่งตอนนี้ถูกกกกอดแนบชิด

อกกว้างทำให้ฝ่ามือเล็กผลักเบา ๆ ริมฝีปากอุ่นผละออก

สายตาคมจ้องมองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงเป็นแบบนี้

ไม่เคยมีใครทำให้ขาดสติเพียงครั้งแรกที่เจอ ไม่เคยมีใครทำให้อารมณ์

กระเจิดกระเจิงได้เท่านี้แค่สัมผัสแตะต้องเพียงนิด นิ้วเรียวยาวยกขึ้นลูบไล้ไปบนแก้มนุ่ม

จมูกโด่ง หน้าผากมน ปากบางที่ตอนนี้แดงก่ำน้อย ๆ หลังถูกจูบอย่างดูดดื่ม

" เกิดอะไรกับเราสองคน " เอ่ยถามเสียงนุ่ม

แต่ได้คำตอบเพียงใบหน้าหวานก้มหลบสายตาคมอย่างจนด้วยเหตุผล

นั่นน่ะสิ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงยอมให้คนตรงหน้านี่ทั้งจูบ ทั้งกอดได้ง่าย ๆ

ขยับตัวออกห่าง แต่มีหรือคนบางคนจะยอม กลับกอดกระชับยิ่งขึ้น

บอกตรง ๆ อย่างจะกอดอยู่แบบนี้ตลอดไปจริง ๆ

" ปล่อยเถอะฮะ "

" ก็ไม่อยากปล่อยนี่ "

" ไม่ดีนะฮะ เรา เอ่อ ไม่ควรทำแบบนี้ "

" ที่เราทำกันเมื่อกี้ไม่ดีจริง ๆ หรือ " ยิ้มใส่ตาใสที่โตขึ้นหลังจากได้ยิน

ประโยคเบี่ยงเบนไปคนละเรื่อง


" คุณจินเรียบร้อยแล้วฮะ อ๊ะ..... " คนเดินเข้ามาใหม่ชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า

คนตัวเล็กรีบดันอกกว้างออกห่างอย่างตกใจ แต่กว่าอีกคนจะยอมคลายอ้อมแขน

ก็ทำเอาคนเห็นคิดไปถึงไหนต่อไหน

" เอ่อ.... ผมออกไปทำงานต่อนะฮะ " ร่างเล็กผลุนผลันออกไปไม่เหลียวหลัง

" คุณจินทำอะไรคาเมะ ปล่อยเค้าไปสักคนเถอะครับ

คาเมะเป็นเด็กดี ไม่ทันเล่เหลี่ยมคุณจินหรอก " ต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้า

ก็รู้กันอยู่คุณจินเจ้าชู้ขนาดไหน ใครที่หมายตาไม่เคยหลุดรอด

มือไปได้ เหมือนเพื่อน ๆ ทั้งก๊วนนั่นแหละ ดีหน่อยที่คุณยูถอดเขี้ยวเล็บแล้ว

หลังจากเจอคนรักอย่างพีจัง

" คาเมะของทัตจังยังไม่โวยวายสักนิด ออกจะเต็มใจเสียด้วยซ้ำ "

ประโยคยียวนกวนประสาทที่หลุดออกมาจากปากคนหล่อทำเอาพี่เลี้ยงใจดี

ถึงกับอึ้ง

" ขอร้องเถอะครับ ถ้าคิดแค่เล่น ๆ อย่าทำได้ไหม ผมไม่อยากให้คาเมะเสียใจ

เค้าลำบากมามากแล้ว " เอ่ยอ้อนวอนออกไป หวังว่าคนตรงหน้าจะ

รับรู้สักนิด

" แล้วใครบอกว่าแค่เล่น ๆ ล่ะทัตจัง "

..................................................

.........................................

..............................


มือน้อยกำแน่น ปากบางขบกันจนเจ็บ เมื่อได้ยินคำพูดของคนในห้อง

ร่างเล็กที่ยืนพิงอยู่หลังกำแพงประตู ค่อย ๆ เดินห่างออกไป

โดยไม่อยู่รอฟังอะไรอีก " ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำ " แค่ประโยคเดียว

แค่นั้นทำให้เข้าใจทุกอย่างได้ดีจริง ๆ



" ไงไอ้จิน เห็นทัตจังบอกมีเรื่อง ไมไม่เรียกสนุกคนเดียวได้ไง " โคคิหันมาถาม

จินที่นั่งลงข้าง ๆ

" แล้วเป็นไง คืบหน้าไหมวะ " ไอ้คนอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านยัง

คงซักไม่เลิก

เห็นเพียงแค่มุมปากที่ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบยิ้มออกมาเท่านั้น

แต่แค่นี้คนเป็นเพื่อนกันมานานก็เข้าใจทุกอย่าง เออเว้ยร้อยวันพันปีจะเห็นมัน

ออกอาการสักที

" คนนี้จะแบ่งไหมวะ " ถามไปงั้นแหละ แกล้งมันมันส์ดี

" โคคิอยากตายหรือไง " แค่เสียงเข็ม กับดวงตาวาววับที่ส่งกลับมา

ทำให้เพื่อนตัวดีหัวเราะร่วน

" แหมไม่ทันไรเจริญรอยตามไอ้ยูแล้วนะมึง เลิกมองเค้าได้ยัง

มึงจะมองให้ละลายเลยหรือไง เขาไม่เป็นไรหรอกน่า "


ใกล้เวลาผับเลิกคาซึยะเดินตรงไปยังล็อคเกอร์เก็บของใช้ส่วนตัว คว้ากระเป๋าสะพาย

ใบเล็กออกมาอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้าออกไปยังทางเดินด้านหลัง

กระชับเสื้อแจ๊คเก็ตเข้ากับตัวมากขึ้นเมื่อความหนาวปะทะผิวหน้าจนชา

อยากกลับไปยังห้อง อยากกลับไปนอนซุกเตียงอุ่นแล้วลืมสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

เหมือนคืนนี้เป็นคืนอันแสนยาวนาน ภาวนาให้ร้านปิดเร็ว ๆ ไม่อยากต้องคอยหลบ

สายตาของใครบางคน ที่มองมาเกือบตลอดเวลา ถ้ายังคงทำงานที่นี่ต่อไป

คงต้องเจอกันอีก แล้วจะไปหางานใหม่ที่ไหน ขาเพรียวก้าวไปบนถนน

ตรงไปยังสถานีรถไฟแต่ต้องชะงักเมื่อข้อมือถูกดึงจากด้านหลัง


" อ๊ะ ปล่อย " ปฏิกริยาตอบกลับของคนตัวเล็ก ทำเอาคิ้วเรียวขมวดมุ่น

คาดไม่ถึงกับการต่อต้านของคนตรงหน้า ฝ่ามือจึงกระชับแรงขึ้นอย่างลืมตัว


ดึกแล้ว เดี๋ยวไปส่ง “ เสียงที่เอ่ยออกมาแสนนุ่ม
ดวงตาที่มองสบนั่นก็แสนหวาน แต่ไม่เชื่ออีกแล้ว
คนหน้าไหว้หลังหลอก เก็บเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ

“ ไม่ต้อง............ กลับเองได้ ไม่รบกวน “
พยามดึงมือออกจากมือที่บีบกระชับแน่นหนา
แถมไม่ยอมอ่อนให้แม้แต่น้อย

“ อย่าดื้อนะคาซึยะ อยากโดนแบบนั้นอีกหรือไง “ ตาคมจ้องเขม็งไปยังใบหน้าบึ้งตึงของคนหน้าใส

“ คนเราใจไม่สกปรกแบบนั้นกันทุกคน
อย่าเหมาเอาว่าใคร ๆ จะเหมือนกันหมด ปล่อย บ้านผมอยู่ไกลนะ “

“ ถ้าไปด้วยกัน อาจถึงครึ่งทางแล้วก็ได้ “ ไม่สนคนที่ทั้งดิ้น
ทั้งดึงวุ่นวายด้านหลังเลยสักนิด ร่างสูงมือเหมือนคีม
ฉุดลากคนตัวเล็กปลิวตามไปโดยไม่ต้องออกแรงเท่าไหร่

“ บ้านอยู่ไหน “ หันไปถามคนหน้าบึ้งข้างตัว
หลังจากบังคับให้เข้ามาภายในรถด้วยกันสำเร็จ

“ อยากไป หาทางไปเองสิ ผมไม่บอกหรอก “

“ ดี งั้นโทรหายามะพี รับรองแป๊ปเดียวรู้เรื่อง “

“ อ๊ะ......อย่านะ “ คว้ามือที่กำลังกดลงบนโทรศัพท์เครื่องหรูอย่างรวดเร็ว
จนอีกคนต้องเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างกวน ๆ
หลังจากนั้นกว่ารถสปอร์ตจะแล่นเข้าจอดในคอนโดของคาซึยะได้
ก็ปาไปเกือบสองชั่วโมง ไม่ใช่อะไรหรอก คนเอาแต่ใจลากคนตัวเล็ก
ติดมือเข้าไปซื้อยากับของกินมากมายก่ายกองในคอมบินิ
ถามนู่นถามนี่อย่างกับผู้ปกครองเด็กประถมไม่ตอบก็เอาแต่ขู่จะบอกยามะพี

“ จะไม่ชวนขึ้นห้องหน่อยหรือ “

“ จะขึ้นไปทำไม กลับบ้านคุณไปได้แล้ว ผมจะนอน
นี่มันกี่โมงกี่ยาม คุณไม่ง่วงแต่ผมง่วง เจ็บแผลด้วย “
คนตัวเล็กหันไปดุใส่คนจุ้นไปทุกเรื่องไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนข้าง ๆ นี่ดีแล้ว

“ นอนด้วยไม่ได้เหรอ ดึกแล้วขี้เกียจขับรถกลับ “

“ ไม่ได้ขี้เกียจมันก็เรื่องของคุณ ผมไม่ได้ขอร้องให้มาส่ง
แล้วห้องผมก็เล็กไม่มีที่ให้คนตัวอย่างกับยักษ์เข้าไปได้หรอก “

“ คาซึยะ.... แล้วนี่ล่ะ “ เสียงเรียกพร้อมนิ้วเรียวชี้ไปยังสารพัดถุง
ที่วางอยู่เบาะหลังทำให้คนตัวเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงัก

“ ของคุณ ไม่ใช่ของผม “

“ ก็ซื้อให้ “

“ ผมไม่ได้ขอร้อง “

“ ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็บอกกันตรง ๆ สิ ทำไมต้องทำแบบนี้ “
คว้ามือคนตัวเล็กที่จะลงจากรถท่าเดียวเอาไว้ ปล่อยไปก็คาใจ
ตอนอยู่ในผับด้วยกันท่าทางไม่ได้เป็นแบบนี้ ยังคิดว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ไม่ได้คิดไปเองคนเดียวไอ้ท่าทางเหมือนเกลียดกันมานานนักหนานี่
มันคืออะไร

“ ไม่มีอะไรนี่ เราเป็นแค่คนแปลกหน้า จะมีเรื่องไม่พอใจอะไรกันได้
ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำที่กรุณาช่วยไว้ “

“ มันต้องมีสิ หรือที่เราจูบกัน มันเป็นเรื่องปกติที่คาซึยะ
ทำกับใครก็ได้“

" ไม่เห็นเกี่ยวกันสักนิด อย่ามาโยงกันแบบนี้นะ “ ตาเขียวปั๊ดวาววับ
จ้องคนพูดไม่รู้เรื่องตาไม่กระพริบ

“ แปลกหน้าเหรอ งั้นไปกันดีกว่า “ พูดจบ รถคันหรูที่จอดนิ่งสนิท
หน้าคอนโด
กลับแล่นฉิวออกไป พร้อมกับอาการตาโตของคนตัวเล็ก

“ คุณ..........จอดรถเดี๋ยวนี้นะ จะไปไหนผมจะกลับห้อง “

“ ก็ไปทำความรู้จักกันไง เราจะได้สนิทมากกว่าคนแปลกหน้า
ไม่ดีเหรอคาซึยะ “ น้ำเสียงที่ตอบกลับมานิ่งซะจนคนฟัง
เดาอารมณ์ไม่ถูกหันไปจ้องหน้าด้วยความขุ่นเคือง
แต่ได้เพียงรอยยิ้มแสนหวานกลับมาแทน

“ ผมไม่ได้อยากสนิทกับคุณสักนิด “ คนตัวเล็กข้าง ๆ ยังไม่เลิกรา
แถมประโยคทำร้ายจิตใจที่หลุดออกมาจากปากบาง
ได้ยินแล้วมันน่าจอดรถจับปล้ำซะตรงนี้จริง ๆ

“ น่า......ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย ไม่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอก......นะ “

ไอ้น้ำเสียงออดอ้อนเนี่ยนึกว่าใครได้ฟังแล้วจะใจอ่อน ใจละลายกันหมดหรือไง

“ ผมง่วง ผมจะกลับห้อง ผมไม่ไปกับคุณ ได้ยินไหมฮะ “

“ ได้ยินแล้วครับ “ แค่นั้นจริง ๆ ที่คนข้างตัวพูดออกมา
รถคันหรูยังคงแล่นด้วยระดับความเร็วปกติ
ตรงไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีทีท่าว่าคนขับจะสนองตอบความต้องการ
ของคนตัวเล็กเลยสักนิด
....................................
.............................
....................
............

“ คุณจินกลับไวจังครับวันนี้ “ ทักทายลูกชายคนโตของ
บ้านอย่างแปลกใจ ท่าไม่เกือบสว่างก็นู่นเที่ยง ๆ บ่าย ๆ
ของอีกวันถึงจะกลับมาให้เห็นหน้าค่าตา

“ อืม......วันนี้ง่วงน่ะเลยกลับบ้านเร็ว ฮิโระไม่ต้องปลุกนะอยากนอนนาน ๆ ”
เอ่ยตอบ พร้อมทั้งปิดประตูรถอย่างเบามือ
ทำเอาคุณพี่เลี้ยงเลิกคิ้วอย่างฉงนมองตามร่างสูงเดินอ้อมหน้ารถ
ไปเปิดประตูอีกด้านอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ต้องตาโตขึ้นเท่าตัว
เมื่อเห็นร่างบอบบางหลับคอพับคออ่อนอยู่บนเบาะข้างคนขับ

“ คุณจินใครกันครับ “

“ จุ๊ จุ๊ ฮิโระ เบา ๆ หน่อยสิ “

“ คุณจินลักพาลูกเต้าใครเขามา “ คุณพี่เลี้ยงเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ
โดยอัตโนมัติ มองสำรวจคนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างพินิจพิจารณา
น่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวใส
แต่ออกแนวทอมบอยคุณจินเปลี่ยนรสนิยมจากสาวสวยหุ่นสะบึม
เป็นสาวน้อยหน้าใสแล้วหรือนี่

“ ฮิโระ มองนานไปแล้วนะ “ เสียงดุออกจากปากเจ้านาย
ทำเอาคนเผลอตัวถึงกับสะดุ้ง มีหวงด้วย ไม่ธรรมดา



คุณพี่เลี้ยงถึงกับอึ้งอีกครั้งเมื่อมาหยุดยืนมองคุณจิน
บรรจงวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มของตัวเอง
แทนที่จะพาเข้าไปยังห้องนอนรับแขกห้องข้าง ๆ

“ ตกลงคุณจินล่อลวงลูกสาวใครเขามาครับ มันไม่ดีนะครับ
ถ้าเกิดคุณท่านรู้เรื่องเข้าได้บ้านแตก “
เดินเอาข้าวของที่หอบหิ้วมาจากรถไปวางไว้บนโต๊ะ
แถมปากยังบ่นไปเรื่อย แต่พอหันมาต้องปากอ้าตาค้างกันอีกรอบ
เมื่อเห็นคุณชายคนโตของบ้านกำลังง่วนอยู่กับการแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว
ตัวน้อยของร่างบาง

“ คุณจินจะทำอะไรครับ “ เอ่ยถามเสียงหลง

“ บอกให้เบา ๆ ไงฮิโระ เดี๋ยวคาซึยะตื่นมาได้เป็นเรื่อง “

คาซึยะ คาซึยะ อย่างนั้นเหรอ หูไม่ได้ฝาดใช่ไหม
มองตามนิ้วมือเรียวที่ค่อย ๆ แกะกระดุมออกทีละเม็ด
ทีละเม็ดพร้อมทั้งกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย ไอ้น่าอกแบน ๆ เรียบ ๆ
ขาว ๆ ที่เผยให้เห็นตรงหน้า ไม่มีส่วนไหนมองแล้วเป็นของผู้หญิงไปได้
ผู้ชายเหรอ ผู้ชายหรือนี่ คุณจินพาผู้ชายเข้าบ้าน
งานเข้าหนักกว่าพาผู้หญิงมาบ้านเสียอีกคราวนี้



โหคุณจิน ผู้ชายเลยหรือครับ แล้วนึกยังไงพามาบ้าน ไม่ไปคอนโด
เดี๋ยวคุณท่านรู้เข้าได้บ้านแตก คุณผู้หญิงได้มาแหกอกผม........ตายแน่ ๆ

“ คนนี้อยากพามาบ้าน ไม่ได้หรือไง “

“ อื้อ!!!......” เสียงครางเบา ๆ ดังออกมาจากร่างบอบบางบนเตียงนุ่ม
ทำเอาสองคนต้องหันขวับมาพร้อมกัน คิ้วเรียวบนหน้าใสขมวดมุ่น
มือเล็กลูบเบา ๆ อยู่บนหน้าท้อง สองคนกลืนน้ำลายลงคอเหมือนกันโดย
ไม่ต้องนัด แต่พอเห็นหน้าท้องแบนราบถนัด คนตัวโตต้องทรุดลงนั่งข้าง ๆ
ทันที
“ คุณจิน!!! นี่ถึงขนาดต้องใช้กำลัง พาตัวมาเลยหรือครับ
โธ่ทำไมทำแบบนี้น่าสงสาร ดูสิเนี่ยเนื้อตัวช้ำไปหมดเลย คงเจ็บน่าดู “

“ ฮิโรกิหยุด.......ใครจะบ้าทำอย่างนั้นกันเล่า “

“ คุณจินไง “

“ พอ...พอเลย ไปหยิบยาในถุงมาหน่อย “

หันไปขบเขี้ยวเคี้ยวฟันให้คุณพี่เลี้ยง พอหันมาหาคนบนเตียง กลับเจอเข้ากับ
ตาใสแจ๋วที่ยังคงมีร่องรอยง่วงงุนจ้องเขม็ง ชักมือเรียวที่กำลังลูบอยู่บน
หน้าท้องเนียนอย่างแผ่วเบาออกทันที (ไปลูบคลำน้องตอนไหนนี่)

“ นายทำอะไร “ คนตัวเล็กถอยหลังหนีไปจนชิดติดหัวเตียงอย่างตกใจ
เมื่อได้สติเต็มที่

“ เอ่อ......คือ....ไม่ได้จะทำอะไร แค่จะสำรวจดูว่าเจ็บตรงไหนบ้าง
นี่เจ็บใช่ไหม ทำไมไม่บอก ให้หมอมาตรวจดีกว่านะ “

“ ไม่....ไม่ ......ไม่เจ็บ ไม่ต้องถึงหมอหรอก แค่นี้ไกลหัวใจ นี่ที่ไหน
บอกแล้วไงว่าจะกลับบ้าน ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ “ โดนเป็นชุดจนต้อง
นั่งตาปริบ ๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง

“ ก็ฟังรู้เรื่อง แต่กลับบ้านแล้วใครจะดูแล เกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วย
อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไง หรือจะให้โทรไปบอกยามะพี “ ยกเอาเพื่อนมาขู่
อีกตามเคย ทำเอาคิ้วเรียวผูกกันเป็นโบกลางหน้าผาก น่ารักนัก
ในสายตาคนมอง

“ อยู่ที่นี่สักวันสองวันนะ เดี๋ยวพี่ดูแลคาซึยะเอง “ พี่เลี้ยงที่กลาย
เป็นส่วนเกินซึ่งยืนฟังอยู่นานสองนาน จำต้องยื่นมือเข้าช่วยเจ้านาย ที่ทำท่า
จะแพ้ทางคนน่ารัก คนตัวเล็กเพิ่งรู้ว่ามีบุคคลที่สามอยู่ในห้อง ต้องหันไปมอง
สำรวจผู้ชายหน้าหวานตาแป๋ว

“ ฮิโรกิ.....คนดูแลบ้านและก็พี่เลี้ยง “ แนะนำพี่เลี้ยงกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้
ส่งยิ้มหวานไปให้เรียบร้อย

“ พี่ฮิโรกิทายาให้หน่อยได้ไหมฮะ “ คำพูดที่ออกจากริมฝีปากบาง
ทำเอาคนตัวโตแทบตกเตียง ได้ไงเค้าจองหน้าที่นี้ไว้ก่อนแล้วนี่ หันไปขยิบตาให้
พี่เลี้ยงหวังว่าจะช่วย แต่ที่ไหนได้คุณพี่เลี้ยงผู้แสนดีกลับเดินไปนั่งลงข้าง ๆ
คาซึยะของเขาเหมือนแกล้ง

“ ได้สิเดี๋ยวพี่ทาให้ ไหนดูสิคงเจ็บมากเลยนะนี่ “ พูดไม่พูดเปล่ามือแหวก
เสื้อออกแถมลูบไปตามหน้าท้องเนียนจนคนที่นั่งมองอยู่ทนไม่ได้
ต้องลุกเดินปึงปังไปจากห้องอย่างหัวเสีย ขืนอยู่ต่อฮิโรกิ ก็ฮิโรกิเถอะได้มีเคือง

“ เค้าเอาแต่ใจแบบนี้ตลอดเลยหรือฮะ “ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าคนตัวเล็ก
หมายถึงใคร

“ ไม่หรอกเฉพาะบางคนและบางสถานการณ์น่ะ “

“ เหรอฮะ พี่ฮิโรกิอยู่กับเค้ามานานแล้วใช่ไหมฮะ “

“ พี่อยู่ในตระกูลอคานิชิมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ดูแลคุณจินมาตั้งแต่เกิดแน่ะ
มาเถอะพี่ทายาให้ คาซึยะจะได้นอนต่อ ดูตาสิจะปิดอยู่แล้ว เอาไว้ถามเรื่อง
คุณจินพรุ่งนี้ก็ได้ “

“ ไม่ถามแล้วฮะ ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นซักหน่อย แล้วนี่ห้องใครฮะ “
เด็กช่างถามยังมีเรื่องให้สงสัยไม่หยุด

“ คาซึยะนอนห้องนี้ได้ตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงหรอก “ คนตัวเล็กอมยิ้ม
จนแก้มป่องหลังจากได้ยิน ยอมหลับตาลงเมื่อความง่วง
เอาชนะความอยากรู้มากมาย และมือแสนนุ่มนวลที่บรรจงลูบเบา ๆ
ไปบนหน้าท้องเนียนเรียบที่มีร่องรอยเขียวช้ำ ก็เปรียบเสมือนยานอนหลับชั้นดี
ใบหน้ายามหลับของคนตัวเล็กทำเอาคุณพี่เลี้ยงมองด้วยความเอ็นดู
น่ารักน่าชังอย่างนี้นี่เล่าคุณจินถึงมีอาการ
ดูท่าคุณชายเพลย์บอยแห่งตระกูลอคานิชิจะโดนหักเขี้ยวเล็บก็คราวนี้ซะละมั้ง
………………….

…………………

……………..
เวลาผ่านไปสักครู่มีความรู้สึกว่ารังสีอำมหิตแผ่กระจายอยู่ด้านหลัง
จนคุณพี่เลี้ยงต้องหันหน้าไปเหล่ตามอง เป็นอะไรกันแล้วหรือไง หวงซะขนาดนี้น่ะ
อยากแกล้งคนบางคนให้กระอักตายเหมือนกัน แต่นึกดูก็แอบสงสาร คงทำตัวไม่ค่อยถูกนักหรอก
กับสถานการณ์แบบใหม่

“ หลับไปแล้ว คงเพลียและเจ็บน่าดูนะครับ “

“ อืม.......ให้กินยาแก้ปวดเข้าไปน่ะ คงยังไม่หมดฤทธิ์ถึงได้หลับง่าย ๆ
แบบนี้ “ ร่างสูงปลายตามองคุณพี่เลี้ยงที่ยังคงนั่งปักหลักอยู่ข้างเตียง
ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนอย่างไม่ชอบใจ แหมทำอย่างกับเขาจะจับ
คาซึยะปล้ำแน่ะ ใครเขาจะทำได้ลงคอกับคนไม่รู้สติ แต่ถ้าตื่นมาแง้ว ๆ ใส่
ก็ไม่แน่เหมือนกัน (อิจินโรคจิต)

“ ไปนอนได้แล้วน่า ไม่ทำอะไรเค้าหรอก เป็นเหมือนกันหมด ทัตจังก็อีกคน
ไม่รู้ทำไม ห่วงกันจัง “

“ ทัตจังคงรู้ว่าถ้าปล่อยลูกแกะน้อยไว้กับหมาป่า จะต้องโดนจับกินน่ะสิครับ “

“ เห็นฉันเลวขนาดนั้นกันเลยหรือไง สัญญาน่า คนนี้น่ะคนพิเศษ
แต่ถ้าแบบชื่นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ใช่ไหม “ ยังมีการต่อรองกันนิดหน่อย
คุณพี่เลี้ยงยอมลุกเดินออกจากห้องไป เพราะถ้าคุณจินเอ่ยออกมาแบบนี้
คงวางใจได้
นิ้วเรียวยาวเจ้าของเตียงนุ่มลูบเบา ๆ บนมุมปากเขียวช้ำ แก้มเนียนดูซีดเซียว
คิ้วเรียวยามหลับกลับยังขมวดมุ่น คงเจ็บมากสินะ นึกแล้วให้โมโหขึ้นมาอีกรอบ
ถ้าขืนยังปล่อยให้กลับไปทำงานที่คลับไอ้ยู
เหตุการณ์แบบนี้มันต้องเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน คงไม่ใช่เขาคนเดียว
ที่ถูกตาต้องใจคนตัวเล็กนี่

อยากเก็บเอาไว้ข้าง ๆ ไม่ให้ใครหน้าไหนมายุ่ง จะต้องทำอย่างไรดี
…………………………
…………………..
…………….
………..


“ คาซึยะ.....จะไปไหน “ คนตัวเล็กที่ค่อย ๆ ย่องลงบันไดมาถึงกับสะดุ้ง
กว่าจะแกะท่อนแขนของคนบางคนที่กอดรอบเอวให้หลุดออกจากตัวได้
ก็ลุ้นแทบแย่ เรื่องอะไรมานอนกอดกันหน้าตาเฉย คนฉวยโอกาส
นี่ยังจะต้องผ่านด่านพี่ฮิโรกิคนสวยอีกเหรอเนี่ย แล้วจะได้กลับบ้านไหม

“ เอ่อ....กลับบ้านฮะ ตอนบ่ายมีเรียน “ อ้อมแอ้มตอบออกไป
เมื่อเห็นตาดุ ๆ ส่งมา

“ หายแล้วหรือไง มานี่มา นั่งตรงนี้ก่อน “ จูงมือเล็กให้ตามไปนั่ง
ยังโซฟาห้องรับแขกหรูด้วยกัน

“ ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยฮะ แต่ไม่เป็นไรแล้ว “

“ จะหนีไปแบบนี้เหรอ รอให้คุณจินตื่นก่อนสิ ถ้าตื่นมาไม่เจอคาซึยะ
ได้อาละวาดบ้านพัง “

“ โธ่ถ้ารอให้ตื่น คงไม่ต้องไปไหนกัน นะฮะพี่ฮิโระ ไม่อยากหยุดเรียนอ่า ”
ท่าทางออดอ้อนที่ใช้ได้ผลดีกับยามะพี กับฮิโรกิก็ไม่รอดให้กับความ
น่ารักเหมือนกัน เห็นแบบนี้ใครจะไม่ใจอ่อน

“ งั้นเดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งนะ อ๊ะ อ๊ะ อย่ามางอแง พี่ไม่ให้เรากลับไป
คนเดียวแน่ ๆ “ เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าจะท้วงเลยรีบดักไว้ก่อน
แค่ปล่อยไป คุณจินคงวีนแตก ยิ่งถ้ารู้ว่าให้กลับไปลำพัง
ไม่รู้จะโดนอะไรอีก ช่วยไม่ได้อยากนอนขี้เซา ลูกแกะเลยวิ่งหนี
ตามจับเองแล้วกันนะคุณจิน

.....................................

...............................

...................

“ อะไรของมึงไอ้จิน เห็นบ้านกูเป็นที่เปลี่ยนบรรยากาศกินเหล้าหรือไง “
นั่งมองมันซดเหล้าอัก ๆ มาสักพักแล้ว ตั้งแต่มันโทรมาเมื่อเช้าว่าจะแวะมาหา
พอมาถึงไม่เห็นไอ้หล่อมันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน หรือพูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว
มันเดินไปทีบาร์เหล้าก่อนเลย คว้าขวดเหล้า ออกมากินเหมือนอยู่บ้านตัวเอง

“ ไอ้ยู.....ตอนมึงจีบยามะพีมึงทำยังไง “ เจอคำถามไอ้หล่อเข้าไป ถึงกับอึ้ง
มันจะอยากรู้ไปทำไมวะ

“ ก็.....เอ่อ....อ่า “

“ มึงจะเอ่อ อ่าให้มันได้อะไรขึ้นมา ถามก็ตอบสิเว้ยเห้ย “ เอ้าดุกูอีกไอ้นี่
มันแปลกแบบไม่ธรรมดานะเนี่ย

“ จะอยากรู้ไปทำไม ก็ทำอย่างคนอื่นเค้าทำ ๆ กัน “

“ แล้วมันทำไงล่ะ “ ถามออกไปอย่างสงสัย

“ เหมือนที่เองทำกับสาว ๆ ของเองนั่นแหละ “

“ ทำไงวะ “

“ หา..........อย่าบอกนะที่ได้มาน่ะฉุดเค้ามาอ่ะ “

“ เดี๋ยวกูถีบไปนู่น นั่นน่ะมาเอง ไม่ได้จงได้จีบสักหน่อย “

“ อ๋อเหรอพ่อหล่อเทพ หล่อเลือกได้ แล้วมึงมานั่งถามกูทำไม
เอ๋หรือไปถูกใจใครเข้า แต่เขาไม่เล่นด้วยวะ ฮ่า ฮ่า “

“ ไม่ใช่เรื่องตลก “ เห็นไอ้หล่อมันมีปฏิกิริยาขึ้นมา
เลยส่งยิ้มแสนหวานไปให้

“ เรื่องจริงดิ ไหน ๆ เล่ามา แหมงานนี้ข่าวใหญ่เว้ย “

หลังจากนั่งฟังไอ้หล่อมันสาธยายมาสักพัก ก็ต้องถอนใจเฮือก งานเข้าเลยทีนี้
ไปปิ๊งใครไม่ปิ๊ง ดันเป็นคาเมะเพื่อนคนรักเขา แล้วจะช่วยมันยังไงกันล่ะนี่
ยามะพียิ่งเป็นพวกหวาดระแวง แถมรู้เรื่องความเจ้าชู้ของไอ้จินมันมาตั้งแต่ต้น
มีหวังได้จับคาเมะมาติวเข้มแน่

“ เฮ้อ......มึงชอบคาเมะเค้าจริงหรือเปล่า ถ้าจะให้ช่วยมึงต้องรักเค้าจริงนะเว้ย
ไม่งั้นกูก็ตายเหมือนกัน พีจังคงฆ่ากูตายแน่ “

“ ไม่รู้ “

“ เอ้า!!! ไอ้บ้า ที่มึงมานั่งคร่ำครวญให้กูฟังอยู่นี่ มึงยังไม่รู้อีกเรอะ “

“ ก็รู้แค่อยากเห็นหน้าทุกวัน ตื่นมาตอนเช้าแล้วอยากเห็นหน้าเค้า
เป็นคนแรกอ่ะ แล้วแบบ เอ่อ ไม่อยากเห็นเค้าเสียใจ หรือร้องให้
ไม่อยากให้ทำงานที่ผับเองอ่ะ มันอันตราย แล้วผับเองแม่งมันมีแต่พวกเสือสิงห์ทั้งนั้น...... “

“ พอ พอ มึงไม่ต้องพูดแล้ว รู้และ พอและ “ โหอาการมันหนักมาก
เลยนี่หว่า เป็นเอามาก อย่างนี้ต้องรวมหัว หลายคนช่วยกันจะได้มีตัวหาร
เวลาพีจังอาละวาด แต่แหมอยากจะด่ามันกลับจริง ๆ ไอ้พวกเสือสิงห์ที่มันพูดน่ะตัวมันเลยเนี่ย

และหลังจากวันนั้น หลังเลิกเรียนคนตัวเล็กเป็นต้องเจอ คนบางคนมายืนรอ
หน้าคณะทุกวัน เป็นแผนของโคคิ มันบอกต้องโผล่หน้าไปให้เขาเห็นทุกวัน
เค้าจะได้ชิน เวลาแกหายไปถ้าเค้ามีใจจะออกอาการกระวนกระวาย มันบอก
มาแบบนี้

และต่อจากนั้นต้องดึงเค้าเข้ามากอด หรือไม่ก็จุ๊บแก้มเบา ๆ
เพื่อทักทาย ไอ้เรียวมันบอก ตอนแรก ๆ แกอาจโดนเค้าตบ หรือผลักบ้าง
ก็ให้อดทน เพราะพอเค้าเริ่มมีใจให้ เค้าจะเลิกเล่นตัวไปเอง

แล้วแกก็ต้องซื้อของขวัญให้เค้าดูต่างหน้า เอาแบบพอเค้าเห็นแล้วนึกถึงแก
แบบนั้นเลย เอ้านี่หมูสีชมพู เหมาะมาก ไอ้โนะมันบอกแถมยัดตุ๊กตาหมู
สีชมพูตัวใหญ่ใส่อกเขาให้เอาไปฝากคาซึยะ และไอ้หมูตัวนั้นมันก็ลงไปนอน
แอ้งแม้งในถังขยะเรียบร้อยโรงเรียนไอ้โนะ
ทุกอย่างที่ไอ้เพื่อนผู้หวังดีทั้งหลาย
มันเสี้ยมสอนมาเค้าทำหมด แต่ทำไมไม่เห็นได้ผลสักอย่าง
ตอนนี้คาซึยะหลบหน้าเขาเป็นการถาวร มาหาทีไรไม่เคยได้เจอ
แค่จะเห็นหน้ายังยากเลย

“ คุณจินทำไมหน้าตูมกลับมาแบบนี้ คาซึยะทำอะไรมาอีกล่ะครับ “

“ คาซึยะของฮิโระหนีกันอีกแล้ว วันนี้ยังไม่ได้เห็นหน้าเลย ชักจะทน
ไม่ไหวแล้วนะ “

“ อะไรกันครับ ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำท้อซะแล้ว “

“ ที่ทนไม่ไหวไม่ใช่ว่าท้อ แต่แบบมันอยากจับปล้ำใจจะขาด “

“ คุณจิน!!! เป็นซะแบบนี้คาซึยะถึงได้หนียังไงล่ะ เจอหน้าเป็นหื่นใส่
ใคร ๆ ก็ต้องกลัว อย่าไปอยู่กับคุณเรียวมากสิครับ ดูสิติดเชื้อหื่นมาเลย “

“ ไอ้เรียวเห็นมันแบบนั้น มันก็รักฮิโระคนเดียวน่า “ เพื่อนกัน
ย่อมเข้าข้างกันแหละ ดูเพื่อน ๆ ทั้งหลายของคุณจินสิรักเพื่อนกันมาก
แต่ช่างสรรหาเรื่องแปลก ๆ มาสอน นี่ก็อีกคนเป็นเพลย์บอย
ภาษาอะไร ต้องมีตัวช่วยสอนจีบคนที่ตัวเองรัก เฮ้อ..................


“ คาเมะตัวเองมองอะไร เห็นหลายรอบแล้วนะ หรือหาพี่จิน “

“ ปะ.....เปล่าซะหน่อย ใครจะไปมองหาคนแบบนั้น “ รีบตอบปฏิเสธออกไปอย่างเร็ว
จริง ๆ นะ ไม่ได้มองหาจริง ๆ แค่จะดูให้แน่ใจว่าเห็นอยู่แถวไหน จะได้หลบทัน

“ อืมงั้นก็แล้วไป ว่าแต่นี่พี่จินหายไปหลายวันแล้วนะ ปกติต้องเห็นทุกวันนี่นา “ เป็นยามะพี
เสียเองที่เริ่มใจอ่อน ก็โดนพี่ยูเป่าหูอยู่ทุกวัน ว่าพี่จินรักคาเมะจริง ๆ รักอย่างนั้น รักอย่างนี้
เลิกเจ้าชู้แล้ว รักคาเมะคนเดียว พูดทุกเวลา เช้า กลางวัน เย็น เหมือนสะกดจิตให้กลายเป็นอุปทานหมู่
พูดมันทุกวันจนเชื่อไปแล้วล่ะ ยิ่งพอมาเห็นพี่จินตอนโดนคาเมะเมินด้วยแล้วเริ่มเห็นใจนิด ๆ ก็หน้า
คุณเพลย์บอยน่ะจ๋อยสนิทอย่างกับอะไร จะว่าไปสองคนไปรู้จักกันตอนไหน เห็นก็ตอนพี่จินโผล่มาตื้อ
คาเมะแล้ว ปกติคาเมะก็ออกจะเป็นคนน่ารัก ยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคน แต่กับพี่จินทำไมเป็นแบบนี้

“ คงเบื่อแล้วล่ะมั้ง “

“ พูดอะไรน่ะคาเมะ “

“ ปะ เปล่า หิวข้าวอ่ะ อยากกินราเม็งจังเลย โทโมะเลี้ยงหน่อยน้า “

“ ก็ได้ ไปร้านที่พี่ยูพาไปเมื่ออาทิตย์ก่อนนะ คาเมะต้องชอบแน่เลย “ ผู้ชายหน้าหวานเดินเกาะแขน
กันออกไปจากมหาลัย โดยมีสายตาหลายคู่มองตาม

“ ไอ้คิไหนมึงบอกว่าถ้าไอ้จินหายหน้าไป น้องเมะจะเศร้าไง
แล้วนั่นอะไรเดินยิ้มหวานไปกับแฟนไอ้ยูโน่นไม่เห็นมีอาการอะไรเลยวะ “


“ จริงด้วยว่ะ “

“ ไอ้เรียว ไอ้โนะ น้องเค้าอาจจะแบบว่าหน้าชื่นอกตรมไง
หรือไม่เค้าก็ไม่ได้ชอบไอ้จินมัน “ พูดพลาง
เหล่มองไอ้คนนั่งหน้าเป็นตูดอยู่ข้าง ๆ แล้วมันก็ลุกเดินคอตกจากไป

“ เฮ้ยพูดไรคิ ดูดิไอ้จินมันสลดกลับไปเลย “

“ เออน่ากูมีแผน เอาแบบแผนน้ำเน่าละครไทยเลยไหมมึง “ แล้วหัวหลายสีก็ก้มรวมกันเป็นกระจุกเดียว

ฟังแผนของพี่เหลี่ยมแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พยักหน้าเห็นด้วยเป็นแถว
ไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนกัน จะพาซวย




 

Create Date : 30 ธันวาคม 2552
12 comments
Last Update : 6 สิงหาคม 2553 21:34:49 น.
Counter : 1791 Pageviews.

 

สั๊นสั้นเนอะ! รีบมาต่อด่วนเลย แอบหอมด้วย จะดองข้ามปีใช่มั๊ย? งั้นตี 1 คืนนี้จะต่อละสิ จะรออ่านนะ

 

โดย: ตา IP: 202.149.25.241 31 ธันวาคม 2552 20:25:33 น.  

 

ทำไม มีนสั้นจังอ่ะ

รออยู่นะคะ

แอบหอมด้วยคะ

^^

 

โดย: Aom IP: 58.9.231.3 1 มกราคม 2553 21:26:02 น.  

 

โอยๆๆ ขออีกซักนิดเหอะ ไม่ได้เล่นๆแปลว่าไรอ่า?

 

โดย: ตา IP: 119.31.126.141 3 มกราคม 2553 13:04:53 น.  

 

เง้อ! ขอนิดเดียวก็ให้นิดเดียวจริงๆ ...แอบขมนิดๆอ่ะ ช๊อบ ชอบ

 

โดย: ตา IP: 202.149.25.235 4 มกราคม 2553 18:58:01 น.  

 

น้องเข้าใจผิดแล้ว แต่ตอนนี้สั้นจัง
มาต่อเร็วๆนะค่ะ จะรออ่าน

 

โดย: ilovejinme IP: 61.90.106.183 10 มกราคม 2553 22:47:35 น.  

 

รอค่ะรอ

สนุกทุกเรื่องเลย

รอแอบหอมด้วยคู่กี้กะทัตจังน่ารัก

เรื่องนี้คุณท่าว่าจะเจ้าชู้จริงๆนะนี่

 

โดย: mizuki IP: 124.120.204.74 17 มกราคม 2553 19:06:06 น.  

 

ชอบมากๆเลยค่า

พึ่งเจอบล็อกนี้นะเนี่ย

สงสัยต้องขอเป็นแฟนคลับแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ

รออ่านอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

 

โดย: freespace IP: 203.144.144.164 24 มกราคม 2553 10:21:49 น.  

 

สนุกดีค่ะแต่สั้นำปนิด
แต่ก็เข้าใจค่ะ แล้วจะรออ่านตอนต่อไปค่ะ

 

โดย: bonnie IP: 92.151.121.54 25 มกราคม 2553 1:57:57 น.  

 

เริ่มต้นก็น่าสนุกแล้ว
จินเจอน้องก็สนใจแล้ว
แต่พูดอย่างนั้นน้องได้ยินก็เสียใจนะ
อยากรู้ว่าจินจะทำยังไงต่อ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
ขอบคุณที่แต่งฟิคมาให้อ่านนะค่ะ

 

โดย: lovemejin IP: 203.144.144.164 25 มีนาคม 2553 4:25:22 น.  

 

งืมๆ อยากอ่านตอนคาซึยะตื่นอ่ะ!

 

โดย: ตา IP: 202.149.25.241 8 เมษายน 2553 19:58:32 น.  

 

อยากอ่านต่ออะ อยากรู้ว่าจินกับเมะจะลงเอยกันยังงัยอะ มาต่อตอนใหม่เร็วๆน้า จะรอค่ะ

 

โดย: คิม IP: 202.149.25.225 16 เมษายน 2553 11:38:05 น.  

 

love kat-tun

love P' kame & P' koki

love P' junno

 

โดย: maiki watanabe IP: 124.120.228.153 7 กรกฎาคม 2553 16:10:41 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


Mamesu
Location :
ปทุมธานี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ถ้าใกล้กว่านี้ก็กลัวว่าเธอจะถอยไป ห่างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
Friends' blogs
[Add Mamesu's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.