[SF]....เด็กกว่าแล้วไง..jin x me and friend

เอาเรื่องนี้มาลงขั้นก่อนเน้อ
มันแต่งได้เร็วกว่า
พักนี้งานการท่วมหัวท่วมหู ถ้ามาช้าก็ขออภัยน้า
จะพยายามมาต่อถ้าสมองหายเบลอจากการสอบและงานนะ
ขอบคุณคนรอผู้น่ารักจ้า


………………………….

……………………..
………………......

…………….


“ เฮ้ยจิน ยัยเอริสะนั่นน่ะ ส่งตาหวานเยิ้มให้แกจนทางเดิน

จะเป็นน้ำเชื่อมแล้วว่ะ ไม่สนองไมตรีหล่อน

สักนิดหน่อยเหรอวะ น่าเสียดายทั้งขาวทั้งอึ๋ม “


คนที่โดนสะกิดหันไปมองตามคำบอกเล่าของนากามารุ ยูอิจิ เพื่อนสนิท

อย่างไม่รู้ร้อนหนาว ใบหน้ายังเรียบเฉย ไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร

ทำเอาเพื่อนต้องถอนหายใจออกมาอย่างปลง ๆ ไอ้หมอนี่มันไร้ความรู้สึก

เรื่องผู้หญิง จนบางครั้งอยากจะคิดว่ามันเป็นเกย์ซะให้รู้แล้วรู้รอดไป

ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย มานี่ออร่าความหล่อมันติดอันดับหนึ่งในสิบ

ของโรงเรียนกันเลยทีเดียว มีจดหมายสารภาพรัก ข้าวกล่อง

ขนมนมเนยมาวางไว้บนโต๊ะไม่ได้ขาด แต่ไม่เห็นมันจะสนใคร

บรรดาแฟนคลับหน้าตาแต่ละคนสวยหยดทั้งนั้น มันยังไม่แล

ที่คิดว่ามันแอบเพราะมันเป็นแบบนี้นี่แหละ


“ จะไปได้หรือยัง ป่านนี้พี กับไอ้คิมันรอแย่แล้ว “

เดินผ่านหน้าสาวสวยที่จับกลุ่มซุบซิบ

กันอยู่ออกจากห้องไปอย่างไม่คิดเหลือบแล ไม่รู้เหมือนกัน

แต่ความรู้สึกพึงพอใจหรือสิ่งอื่นใดไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อมองบรรดาสาว ๆ

เหล่านั้น

เฮ้อ !! ไม่เข้าใจตัวเองเลย ถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ

เดินลัดเลาะตึกต่าง ๆ ตรงไปยังสนามบอล

โรงเรียนซึ่งเป็นที่รวมกลุ่มทุกวันยามเลิกเรียน

มียูอิจิเดินผิวปากอยู่ข้าง ๆ อย่างอารมณ์ดี

บางทีก็อดอิจฉามันไม่ได้ยามมันกระหนุงกระหนิงกับแฟนให้เห็น


“ ยูมาช้า “ เสียงงอน ๆ แบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้จัดการ

ทีมฟุตบอลแก้มป่องผิวสีแทนสวยหวานใจไอ้ยูมัน


“ โธ่ก็อาจารย์เพิ่งปล่อยนี่ครับ ห้องยูไม่เหมือนห้องพีนี่

เด็กหัวกะทิน่ะ ไม่ต้องสอนอะไรมากก็สอบได้กันยกห้องแล้ว “


“ ก็ยูไม่สนใจเรียนเองนี่นา เอาแต่เตะฟุตบอลอย่างเดียวเห็นไหม

เลยไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันเลยอ่ะ “


“ พีของยู ก็ติวให้ยูสิจะได้คะแนนดี ๆ ไง แล้วเทอมหน้า

เราจะได้อยู่ด้วยกัน ดีไหมครับ “

ไอ้เรื่องที่คิดได้มาด ๆ เนี่ยมันปนมาพร้อมแผนการอันแยบยล

ที่ต้องการอยู่เพียงลำพังสองต่อสองกับพีจัง

ทุกวันนั่นเอง


“ จริงสิ งั้นจินไปติวด้วยกันไหม “ หันไปถามคนตัวสูงที่ยืนหน้านิ่ง

อยู่ข้าง ๆ


“ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวไอ้ยูมันหมดกำลังใจ มันอยากอยู่กับพีสองคน

จะตายไป ไม่อยากเป็นก้าง

เอาไว้ไปหาที่ติวเองดีกว่า “


“ แหม แหม เพื่อนผู้แสนประเสริฐ ข้ารักเองจังว่ะจิ๊นนนน “


“ ไม่ต้องไอ้ยู ถอยไปให้ห่างเลย ขนลุก จะมาเกาะแข้งเกาะขา

ทำไม “


“ แค่นี้ทำขนลุก ไหน ๆ เองก็ไม่สนผู้หญิงอยู่แล้ว หัดให้ชินไว้สิโว้ย

เผื่อเองไปตกหลุมรักผู้ชายด้วยกันแบบข้าไง ไปไหนไม่รอดจากพี

เพราะข้าตกหลุมรักพี หลุมเบ่อเร่อ ขึ้นมาไม่ได้อ่ะ “


“ พอเถอะเลี่ยนว่ะ ข้าไม่ได้อยากจะเจริญรอยตามเองนักหรอก

ถึงข้าไม่สนผู้หญิงใช่ว่าข้าต้องสนผู้ชายนี่ “


“ เออแล้วจะคอยดู อย่ามาขอคำปรึกษาคนอาบน้ำร้อนมาก่อน

แบบข้าแล้วกันเว้ย “


“ ยู!! พอที ชอบไปแขวะจินอยู่เรื่อยเลย ไม่น่ารักรู้ไหม

ว่าแต่จินมองหาที่ติวไว้แล้วเหรอ “

คนตาโตหันไปดุแฟนตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนด้วยความห่วงใย

จินน่ะบ้าฟุตบอลกว่ายูอีกแต่ผลการเรียนข่อนข้างดีมาตลอดเพิ่งมาตกลง

เมื่อปีที่แล้ว เพราะต้องซ้อมหนักเพื่อจะพาทีม

ผ่านเข้าแข่งระดับจังหวัดจนไม่มีเวลาให้การเรียนเท่าที่ควร


“ ยังไม่รู้เลย อยากเข้าเคโออยู่เหมือนกัน เห็นอาจารย์โทโมยะบอกว่า

มีโควต้านักกีฬาแต่ผลการเรียนต้องดีด้วย “


“ เอ๋........เคโอเหรอ จริงดิ อาเราเรียนอยู่นี่ แหมลืมซะสนิทเลย “


“ อางั้นเหรอ “ ยูอิจิพึมพำออกมาเบา ๆ เห็นพีจังพูดถึงอยู่บ่อย ๆ

แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าสักที


“ ใช่ แก่กว่าเราไม่กี่ปีหรอก คุณย่ามีอาตอนแก่น่ะ

อายุเลยไม่ห่างกันมากอาเราอยู่ปีสามคณะบริหาร ถ้าติวให้จินนะ

รับรองเข้าเคโอได้ชัวร์เล้ย “


“ จะดีเหรอพี ไม่รบกวนอาพีหรือไง เคโอเรียนหนักไม่ใช่เหรอ

แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาติว “


“ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ต่อให้อาเราไม่ไปเรียน

ยังสอบได้ท็อปเลยขอบอก “

ว่าแล้วเจ้าตัวดีหวานใจของยูอิจิก็ควานหาโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋า

มากดโทรออกยิก ๆ ผ่านไปสักครู่รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏออกมา

จากใบหน้าใส เมื่อปลายสายขานรับ


“ อาฮะ พีมีอะไรจะขอร้องอานี๊ดนึงฮะ “ เสียงแจ๋ว ๆ ออกจาก

ปากสวยไม่หยุดยามพูดคุยกับอาผู้เป็นที่รัก จนยูอิจิที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ

ต้องเดินเข้าไปเอาคางวางเกยไหล่ร่างบางส่งสายตาแป๋ว ๆ

อ้อนออกไปอย่างกับลูกหมากำลังจะโดนทิ้ง มันหวงนี่นาถึงเป็นอาก็ช่าง

หวงจะทำไม


“ เพื่อนพีสิฮะ อยากเข้ามหาลัยอาอ่ะ พีเลยอยากให้อาติวให้เค้า

หน่อยได้ไหมฮะ อื้อนิสัยเหรอฮะดีมากเลย แถมหล่อมากด้วยล่ะ

เป็นนักฟุตบอลโรงเรียน สาวติดตรึม สุภาพเรียบร้อยมั้งฮะ

โธ่อาพีรับรองน่าเพื่อนพีออกจะเป็นคนดี๊ดี “ ไอ้ตอนแรก ๆ

มันฟังดูดีเชียวแหละแต่หลัง ๆ นี่ชักยังไง

“ เอ่อ.......แหะ แหะ ลืมถามไปเลยว่าอาว่างหรือเปล่า “

คนช่างพูดยกมือลูบหน้าตัวเองแก้เขิน

พลางผลักหัวคนน่ารำคาญที่ยังคงเกยอยู่บนไหล่ไม่ยอมขยับไปไหน

ให้ออกห่าง


“ จริงเหรอฮะ อาว่างใช่ไหม เย้ ๆ ดีใจจังเลย

อาของพีน่ารักที่สู้ดดดด อิอิ ว่าแต่จะให้เพื่อนพีไปหาอาได้วันไหน

ฮะ ฮะ ฮะ อืม จ้า “ คุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งอีกซักพัก

จึงวางโทรศัพท์หันมายิ้มกว้างให้หนุ่มหน้าหล่อที่ดูเหมือนจะรอลุ้นอยู่เหมือนกัน

พลางชูสองนิ้วเป็นการยืนยันความสำเร็จ


“ เริ่มติวเสาร์อาทิตย์นี้เลยนะจิน อาเราว่างพอดี “


“ ขอบใจนะพี “ เอ่ยขอบคุณพร้อมส่งยิ้มหล่อไปให้ทีนึง

นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกัน และเจ้าตัวดียังไม่มีแฟนเป็นคุณหมีขี้หวงข้าง ๆ

นี่ละก็มีสิทธิลงสมัครคว้าหัวใจหนุ่มรูปหล่อประจำโรงเรียนมาครอง

ด้วยแน่ ๆ เชียว

“ เฮ้ยจินมัวทำอะไรอยู่ เปลี่ยนชุดแล้วลงมาซ้อมได้แล้ว

อู้หรือไงแก “ โคคิส่งเสียงโหวกเหวกเตือน

มาจากกลางสนาม เห็นพวกมันมากันเป็นนานสองนาน

แต่ยืนคุยกันอยู่ได้ ไม่รู้คุยอะไรกันนักหนา

ทำยังกับไม่ได้เจอกันมาเป็นปี ไอ้พวกนี้นี่


“ จินไปว่ะ เดี๋ยวไอ้คิมันขบหัวเอา มันยิ่งเป็นพวกบ้าพลังอยู่ด้วย

จ๋ารอยูตรงนี้น้า จุ๊บ “

แอบขโมยจูบแก้มป่อง ๆ ไปที ทำเอาคนโดนตาโตขึ้นอีกเท่าตัว

ลูบแก้มที่โดนฉกจูบป้อย ๆ ยูบ้า!! ทำอะไรประเจิด ประเจ้อ

เอาไว้ทำตอนอยู่สองคนสิ ^ ^

………………………..

……………………..
……………….

…………

ร่างสูงก้าวลงจากรถยนต์คันหรู เงยหน้ามองชื่อคอนโด

ว่าตรงกันกับกระดาษในมือหรือเปล่า

เมื่อวานเจ้าเพื่อนแก้มป่องยัดให้มา แถมยังบอกให้เขาหาเอาเอง

เพราะไม่ว่างจะไปเดทกับยูอิจิ นี่แหละเหตุผล ที่เขาต้องมายืนเอ๋อ

อยู่ตรงนี้คนเดียว ห้อง 047 ชั้น 23 ก้มลงอ่านที่อยู่ในมืออีกครั้ง

ไม่ได้สนใจสาว ๆ ที่เดินสวนทางออกมาจากประตูกระจกใสเลยแม้แต่

น้อย ว่ามีอาการและท่าทางแบบไหน


“ หล่อจังเลย พักอยู่ที่นี่เหรอ “


“ ใช่ทำไมเราไม่เคยเห็นหน้า “


“ จริงด้วย หล่อเนอะเธอ “ และอีกมากมายที่หลุดออกมาจากปาก

ผู้หญิงที่คนตัวสูงเดินผ่านนิ้วมือเรียวกดชั้นที่ต้องการหลังจากเข้ามายืนในลิฟท์

ในสมองกำลังคิดถึงอาของเพื่อนจะเป็นคนแบบไหนนะ

คงประมาณแว่นหนา ตัวซีด ๆ แน่เลย ก็พวกคงแก่เรียนเป็นแบบนี้กันหมดนี่นา

เพื่อนเขาหลายคนก็เป็น นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปกดกริ่ง

เมื่อเจอห้องที่ต้องการ ก้มหน้ามองพื้นค่าเวลา

เสียงกุกกักด้านในทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองพร้อมทั้งประตูบานใหญ่เปิดออก

“ พีจังมาแล้วเหรอ อากำลังรออยู่เลย “

รอยยิ้มแสนสวยที่มาพร้อมกับหน้าใส ค่อย ๆ หุบลงช้า ๆ

เมื่อตรงหน้าไม่ใช่คนที่เอ่ยทัก


“ อคานิชิ จินครับ พีมีธุระเลยไม่ได้มาด้วย
บอกให้ผมมาคนเดียว “ เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยออกมาจากร่างสูง

ทำเอาเจ้าของห้องที่ยังยืนนิ่งรู้สึกตัว

“ เอ่อ....... เข้ามาก่อนสิ นั่งรอตรงโซฟาก่อนได้ไหม

อาทำอาหารค้างอยู่น่ะ “ เรือนร่างบอบบางภายใต้เสื้อยืดสีขาวตัวเล็กที่

โดนปิดบังด้วยผ้ากันเปื้อนลายน่ารักสมตัวเจ้าของกางเกงยีนส์เอวต่ำมาก

เมื่อยามก้มลงเก็บหมอนอิงใบน้อยวางให้เข้าที่ เผยให้เห็นเอวเล็กขาวนวล

โผล่พ้นออกมาให้คนมองต้องแอบกลั้นหายใจ คนตัวเล็กหันกลับมายิ้มให้

หลังจากจัดโซฟาเรียบร้อย

“ ทานอาหารเช้ามาหรือยัง “

“ ยังครับ “

“ งั้น......ถ้าเสร็จแล้วจะเรียกนะ “ ร่างแบบบางหันหลังเดินเข้าไป

ยังห้องครัวเล็ก โดยมีคนมองตามไปจนลับตา

มือเรียวยกขึ้นแนบอกข้างซ้ายที่ยังคงเต้นตึกตัก เหมือนมีกลองสักสิบ

ชุดกระหน่ำตีอยู่ข้างในถ้าเป็นหนุ่มแว่นตาตี่ ตัวซีดอย่างที่คิดเอาไว้

จะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่นี่กลับเป็นคนที่แค่สบตา

กลับทำให้จิตใจกระเจิด กระเจิง ไหนจะเสียงเล็ก ๆ แหบ ๆ

รูปร่างบอบบางผิวขาวใสนั่นอีก โอยทำไมเจ้าพีถึงไม่เตือนเขาก่อนนะ

ว่าจะมาเจอเข้ากับอะไร จะได้เตรียมตัวทัน ตอนไอ้ยูมันเจอพีครั้งแรก

มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า จะโทรถามมันก็กลัวโดยหัวเราะเยาะ

ว่ามันไว้ตั้งเยอะตอนมันเพ้อถึงพีใหม่ ๆ

“ ให้ผมช่วยไหม “ เสียงนุ่มดังอยู่ข้างหู ทำเอาสะดุ้ง

มีดในมือที่กำลังหั่นผักกลับหั่นลงไปบนนิ้วตัวเองแทน

“ อุ๊ย “

“ ขอโทษ ไหนให้ผมดูหน่อย “ คนพูดคว้ามือเล็กมาไว้ตรงหน้าดวงตาคม

มองเลือดที่ไหลซึมออกมาจากนิ้วขาวอย่างชั่งใจ พลางยกขึ้นทาบริมฝีปากอุ่นหนา

พร้อมทั้งแลบลิ้นออกเลียเลือดที่อยู่บนนิ้วหน้าตาเฉย

“ ฆ่าเชื้อ “ นัยน์ตาแวววาวยามเอ่ยออกมาทำเอาคนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ

ขึ้นทันตา ชักมือกลับอย่างรวดเร็วแต่ดูเหมือนอีกคนไม่คิดจะปล่อยด้วยซ้ำ


“ มานี่ครับ ยาอยู่ไหน เดี๋ยวผมทำแผลให้ “

“ ไม่ต้องหรอก แค่นี้ไม่เป็นไร แผลนิดเดียว “ พยามดึงมือออก

จากอุ้งมือใหญ่ที่ไม่ยอมปล่อย

“ นิดเดียวที่ไหน เลือดยังไม่หยุดเลย มาเถอะครับ ไม่เจ็บหรอก “

จูงมือคนตัวเล็กเดินตามออกมายังห้องรับแขก

“ ไหนครับยา “ นิ้วเล็กชี้ไปยังตู้ใบน้อยข้างผนังห้อง

ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“ เห็นไหมบอกแล้วว่าไม่เจ็บ “ ส่งยิ้มกว้างขวางไปให้คนบนโซฟา

ตาพร่าเล่น หลังจากปิดพลาสเตอร์ ลงบนนิ้วเล็กเรียบร้อย

“ ขอบคุณนะ อคานิชิ “

“ เรียกจินเฉย ๆ ดีกว่านะคาซึยะ อคานิชิมันยาวไป “ แล้วก็เป็นอีก

เรื่องที่คนอ่อนวัยกว่าเนียนเรียกชื่อตัวหน้าตาเฉย

ต้องเรียกอาตามพีจังไม่ใช่หรือไง ตัวเองอายุน้อยกว่าแท้ ๆ

คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างขัดใจบอกก็คงไม่ทำตามอยู่ดี

คุณชายเอาแต่ใจสินะเด็กคนนี้
……………………………….

………………………..

……………………..

……………

และไม่เฉพาะแค่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้นที่ต้องติวให้เด็กเอาแต่ใจ

แม้แต่เวลามืดค่ำก็ต้องเปิดประตูรับเด็กที่มายืนทำหน้าอ้อนให้ช่วยสอน

การบ้านทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติของชีวิตไปแล้ว

ก็มันเป็นเวลาเกือบจะสองเดือนมาแล้วนี่นา

แถมเด็กโข่งยังอ้อนมากกว่าพีจังที่เป็นหลานอาเสียอีก


“ คาซึยะ.......ทำอะไรหอมจัง “ ยื่นหน้าเฉียดแก้มใส

ของคนที่ยืนหน้านิ่วเพราะความร้อนหน้าเตา

อกกว้างแนบอยู่กับไหล่บางอย่างใกล้ชิด ก้มมองสปาเก็ตตี้สีสวย

ที่อยู่ในกระทะ ทำจมูกฟุดฟิดไปด้วยเรื่องกินนี่จมูกดีนัก

เด็กจริง ๆ เลย คนตัวเล็กคิดพร้อมทั้งเขยิบกายถอยห่างออกมาเล็กน้อย

เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรพอคนข้างหลังเข้าใกล้เป็นต้องใจเต้นแปลก ๆ

“ สปาเก็ตตี้ที่จินบ่นอย่างกินไง อาทำให้แล้ว “

คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาผัดสปาเก็ตตี้ในกระทะ

ไม่มีทางเห็นแน่ ๆ ไอ้สายตาวิบวับของคนตาคมที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

อยู่ด้านหลัง เมื่อได้ยินคำตอบก้มลงไปหวังจะขอบคุณใกล้ ๆ

แต่พ่อครัวตัวน้อยดันหันมาหาเสียก่อน

“ อ๊ะ!! จิน....ถอยไปห่าง ๆ เลย “ ดันร่างหนาที่ยืนเสียใกล้ให้ออกห่าง

“ ก็อยากช่วยนี่ คาซึยะมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ “

“ ไม่ต้องหรอก การบ้านน่ะทำเสร็จแล้วเหรอ “

“ เรียบร้อยแล้วครับ แล้วก็หิวมากด้วย “

“ งั้นก็ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อน จะเสร็จแล้วล่ะ “

...................................................................

........................................................

......................................

.......................

วันนี้อาจารย์จำเป็นรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว เพราะง่วงมากเมื่อคืน

ทำรายงานจนดึกดื่น แถมต้องตื่นไปมหาลัยแต่เช้า ไม่นั่งหลับในชั่วโมง

เรียนก็บุญแล้ว กะจะกลับมานอนเสียหน่อย แต่มีหนุ่มน้อย

มานั่งทำตาวิ้ง ๆ รออยู่หน้าประตู เรื่องนอนเลยต้องพับไป

“ จิน......ทำข้อนี้เสร็จ กลับบ้านได้เลยนะ อาไม่ไหวแล้วล่ะ
ง่วงมากเลย “ คุณอาพาร่างบอบบาง

ขึ้นไปนอนบนโซฟาข้าง ๆ โต๊ะตัวเล็กที่มีคนตัวโตจับจองมาเกือบ ๆ

สองชั่วโมง ใบหน้าหล่อคมเงยขึ้นมองไปยังคนบนโซฟาที่พอเอนตัวนอน

ก็หลับสนิทไปทันที เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบสว่าง

นิ้วมือเรียวเอื้อมไปลูบแก้มใสเบา ๆ หลังจากเดินไปหยุดมองอยู่ข้าง ๆ

จ้องนิ่งที่ใบหน้าคนหลับพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว สงสารเหมือนกัน

รู้หรอกว่าเรียนหนัก รายงานเยอะ แต่จะทำไงได้

ไอ้ข้ออ้างต่าง ๆ นา ๆ ที่ทำให้ต้องมารบกวนบ่อย ๆ ก็เพราะ

อยากเห็นหน้าทุกวันเท่านั่นเองตาคมเลื่อนช้า ๆ

จากใบหน้าใสลงมายังปากบางสีชมพู เรื่อยลงมายังลำคอระหง

หยุดนิ่งตรงแผ่นอกขาวที่โผล่พ้นคอเสื้อเชิ้ตตัวเล็กที่ติดกระดุมไม่ครบ

คงเพิ่งเอาออกเมื่อกลับมาถึง ไม่ระวังตัวเองเสียเลย แกะกระดุมเม็ดเล็ก

ต่อไปจนหมด แหวกสาบเสื้อออกจากกันจ้องมองนิ่ง

ตรงอกขาว หน้าท้องเรียบเนียนเนิ่นนาน สักพักใบหน้าหล่อคมจึงค่อย ๆ

ก้มลงฝังจูบบนหน้าท้องเนียนอย่างอดใจไม่ไหว ระเรื่อยขึ้นไปยังอกขาว

หยุดขบเม้มตรงติ่งไตเล็กสีชมพูเบา ๆ เลียวนจากข้างนึงไปอีกข้างนึง

อย่างกระหาย ผิวขาวนวลเกิดรอยแดงขึ้นทุกที่ที่ปากอุ่นเคลื่อนผ่าน

คนหลับส่งเสียงครางอื้ออ้าในลำคอ มือเล็กปัดป่ายแมลงรบกวน

การนอนอย่างรำคาญแมลงตัวโตหยุดการกระทำลงพร้อมทั้งยิ้มกรุ้มกริ่ม

เผยขึ้นบนริมฝีปากหนา แค่นี้ก่อนก็ได้ไม่อยากรังแก

คนนอนไม่พอ เพราะสงสารหรอกน้านิ้วมือเรียวค่อย ๆ

ติดกระดุมกลับให้ทีละเม็ด ช้อนร่างบอบบาง

ขึ้นแนบอกอุ่น อุ้มเดินเข้าไปในห้องนอนเล็ก

วางร่างน้อยลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา

หยิบผ้าห่มผืนหนาออกมาบรรจงคลุมร่างบอบบาง

แถมท้ายด้วยจูบบนแก้มเนียนอีกฟอด

ปิดประตูห้องนอนก่อนจะรวบรวมข้าวของใส่เป้ใบย่อมเดินออกจากห้องไป


หลังจากเสียงประตูปิดลงเบา ๆ คนที่คิดว่าหลับกลับลุกขึ้นมานั่งหน้าแดงก่ำ

อยู่บนเตียงมือบางยกขึ้นลูบไปบนแก้ม จับหน้าอกด้านซ้ายที่ตอนนี้เต้น

จนแทบทะลุออกมา ทำไมเป็นแบบนี้

.........................................................

............................................

..................................
.......................

“ ไอ้จิน มึงเป็นไรมากหรือเปล่า มึงจะยิงให้ได้โหลเลยใช่ไหม

ไอ้บ้าลงมาก็ยิงกูเอา ยิงกูเอาแล้วไอ้คุณมึงทั้งหลาย เล่นบอลนะโว้ย

ทำไมพวกมึงปล่อยให้ไอ้จินมายิงกูได้บ่อย ๆ วะ

สกัดสิโว้ย สกัดน่ะเป็นไหม อย่างนี้จะไปสู้ใครเค้าได้วะพวกมึงอ่ะ “

เสียงด่า เสียงโวยวายดังมาจากพี่เหลี่ยมที่เปลี่ยนมารับหน้าที่เป็นประตูแทน

รุ่นน้อง เพราะมันเกิดท้องเสียกะทันหัน เลยโดนไอ้จินมันเตะ

อัดใส่หน้าจนเหลี่ยมหายไปเกือบครึ่ง ใครมันจะไปกล้าเข้าสกัด

วะขืนแหลมเข้าไปไอ้หล่อมันได้เตะขาหักเห็นหน้ามันไหมมึง

“ ไอ้จินพักเดี๋ยวเหอะ กูจะตายอยู่แล้ว “ ยูอิจิ ลงไปนั่งโอดครวญ

กลางสนามอย่างหมดสภาพทำตัวให้น่าสงสารไว้ เพื่อหยุดความบ้าระห่ำ

ของหมูตกมัน บรื๋อ......มันน่ากลัวว่ะ

พี่เหลี่ยมเดินมาสมทบพร้อมลงไปนอนแผ่หลา หายใจรวยรินอยู่ข้าง ๆ กัน

น้อง ๆ ทั้งหลายเมื่อเห็นพี่ ๆ หยุดเล่นเลยลงนั่งจุ้มปุกหน้าสลอนหอบฮัก ๆ

เป็นทิวแถว

“ ยู!!! เอ้าผ้าเย็นเหนื่อยมากไหมอ่ะ จิน...เป็นอะไรวันนี้บ้าพลังจังเลยนะ “

มือเล็กเช็ดผ้าผืนบางไปบนหน้าคนรักเบา ๆ หันไปพูดกับคนยืนเท้าเอว

ทำหน้าโหดอยู่ใกล้ ๆ

“ เปล่านี่ “ พูดเสร็จหันหลังเดินออกจากสนามไปเลย

โดยไม่ฟังเสียงเรียกจากคนตาโต คนผิวน้ำผึ้งมองหน้าคนรัก

อย่างขอความเห็น แต่ได้เพียงการส่ายหน้าตอบกลับมา

“ มันทำตัวแปลก ๆ มาสองสามวันแล้ว นั่งเหม่อ แถมหน้าบูด

ยังกับตูดปลาหมึก สาว ๆ เหล่าแฟนคลับ

หัวหดกันเป็นแถว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ “ โคคิซึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ

เป็นคนตอบคำถามเสียเอง

“ เป็นอะไรไปน้า “ คนตาโตพึมพำเบา ๆ แต่ยูอิจิที่เปลี่ยนเป้าหมายการนอน

มาหนุนตักนุ่มยังได้ยินชะโงกหน้าไปกระซิบข้างหูคนรัก

ทำเอาอีกคนตาโตเท่าไข่ห่าน

“ จริงดิ จินอกหัก “

“ จุ๊ จุ๊ เบา ๆ สิครับคนดี เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน ยูโดนไอ้จินมันตื้บเอา “

“ เออมึงเตรียมโดนได้เลย เพราะกูได้ยินเต็มสองรูหูกูนี่ “ พี่เหลี่ยม

ที่นอนหลับตาอยู่แต่พูดออกมาชัดถ้อย ชัดคำ แหมก็นอนห่างจากมันแค่คืบ

ถึงจะไม่มีตักนุ่ม ๆ ให้หนุนสบายเหมือนมันก็เถอะ

“ แล้วใครกล้าดี มาทำสุดหล่อประจำโรงเรียนเราอกหักล่ะ “ ยัง

มันยังจะกระซิบกระซาบกันอยู่ใกล้ ๆ

“ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่อาการมันแบบ คนอกหักเค้าเป็นกันน่ะ “

อ้อมแอ้มตอบออกไป

“ ไอ้เวร กูก็นึกว่ารู้ดี แม่งทฤษฎีเดามั่วนี่หว่า “ เสียงพี่เหลี่ยมยังจิก

กัดอยู่ข้าง ๆ เป็นผลให้เท้าคู่ไม่เล็กนักยันเข้าที่เอวอย่างไว

แม่งขัดกูได้ทุกเรื่อง

“ ยู!!! ไม่น่ารักแล้วนะ ทำอะไรโคคิ “ โดนมือเล็กทุบอักลงบนอก

จนแทบจุก

“ พีคร้าบบบ เจ็บน้า “ โอดโอยพลางหันไปค้อนไอ้คนนอนหัวเราะคึก คึก
ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวโดน เดี๋ยวมึงโดนไอ้คิ

ส่วนร่างสูงที่เพื่อน ๆ กำลังพูดถึง เดินหน้าตาถมึงทึงตรงไปยังห้องอาบน้ำ

หวังใช้น้ำเย็นช่วยคลายความร้อนลงได้บ้าง

นึกไปถึงเมื่อวานและอีกหลาย ๆ วันที่ผ่านมามันทำให้หงุดหงิดได้ทุกที

คาซึยะแปลกไปการกระทำบางอย่างมันเหมือนกับพยายามหลบหน้าเขา

โทรมาเลื่อนติวบอกว่ามีรายงานด่วน ครั้งเดียวไม่เป็นไรนี่สองสามครั้งติด

แถมไปหาเพราะความห่วงกลับเจอพวกเพื่อน ๆ

ของคาซึยะนั่งกันหน้าสลอนเต็มห้อง

ทำรายงานภาษาอะไรมีทั้งเหล้าทั้งเบียร์ ยังจะไอ้นายโช อะไรนั่นอีก

ตอนที่มันชวนดื่มเบียร์ บ่งบอกว่าตั้งใจข่มกัน มันรู้อยู่ว่าเขายังดื่มไม่ได้ยังจะชวน

ดูก็รู้ว่ามันคิดอะไรกับคาซึยะของเขา สายตาน่ะไม่เท่าไหร่

แต่มือไม้ที่คอยจะจับ คอยจะโอบที่เอวเล็ก ยิ่งเห็น ยิ่งทนไม่ได้

แล้วคาซึยะไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรเลย ทีกับเขาล่ะ

โดนนิดโดนหน่อยก็ถอยห่างเสียทุกที

“ จิน......ถ้าไม่มีธุระอะไร กลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ

มืดแล้วเดี๋ยวทางบ้านจะเป็นห่วง เด็ก ม.ปลาย กลับบ้านดึกไม่ดีรู้ไหม “

ประโยคนี้แหละที่ทำให้หงุดหงิดมาจนบัดนี้ คำก็เด็ก ม.ปลาย

สองคำก็เด็ก ม.ปลาย ทำไมเด็กอย่างเขามันไม่มีหัวใจหรือไง

รักใครไม่เป็นใช่ไหม มือเรียวทุบไปบน

ผนังห้องน้ำปึก ๆ คอยดูเถอะหลบได้หลบไป

อย่ามาหาว่าเด็กรังแกผู้ใหญ่ที่หลังก็แล้วกัน

.......................................................................

......................................................

......................................

.........................

“ นี่เธอดูสิ นักเรียนม.ปลายนั่นน่ะ หล่อเนอะเธอ “

“ แหม เด็กสมัยนี้ กินอะไรกันนะตัวถึงโตนัก แถมหล่อได้ใจ “

“ น่ากินเนอะ ว่ามะ คิก คิก “

“ นี่ ๆ แม่พวกไก่แก่ทั้งหลาย เก็บอาการมั่งอะไรมั่งก็ได้

น้ำลายยืดแล้วเหอะ “

“ ยุ่งน่าจุนโนะ เอาเวลากัดพวกฉันไปนั่งเอานิ้วถ่างตาตัวเอง

ให้โตขึ้นหน่อยเถอะ จะได้หาแฟนกะเค้าได้สักที “

“ ไอ้ฉันน่ะ จะหาเมื่อไหร่ เวลาไหนไม่ยากหรอก

แต่กลัวเจอผู้หญิงอย่างพวกเธอ รับไม่ได้อ่ะ “

“ จุนโนะสุเกะ หุบปากหมา ๆ ของนายไปเลยไป “

“ เอ๋ เอ๋ ท่าทางจะแห้วแล้วมั้ง เจอคาเมะฉกไปแล้ว ฮ่า ฮ่า “

เห็นจะจริงอย่างที่เจ้าโย่งมันพูด เพราะพ่อหนุ่มละอ่อนที่พวกเธอหมายตา

ตรงเข้าไปคว้ามือคาเมนาชิ คาซึยะ ประธานชมรมทำอาหาร

ที่มีผู้ชายสมัครเข้าชมรมมากที่สุดในประวัติศาสตร์

และพ่วงตำแหน่งขวัญใจมหาชนของมหาลัยสามปีซ้อน

แต่คนที่ถูกฉกนี่น่าจะเป็นเจ้าของร่างเล็กตัวขาวเวอร์

เสียมากกว่าละมั้ง เจ้าโย่งมันมองยังไงของมัน

“ จิน!!! ปล่อยนะ จะทำอะไร “

“ ปล่อยเถอะที่นี่มหาลัยนะ “

“ ไม่ปล่อย “ กระชากคนตัวเล็กปลิวติดมือไปยังลานจอดรถ

อย่างไม่ยอมฟังอะไรอีกก็ตอนนี้มันโมโหนี่นาโมโหคนที่ยืนหน้ามุ่ย

อยู่ข้าง ๆ นี่แหละ โมโหยามเห็น คาซึยะเดินหัวเราะร่าเริง

อยู่กับไอ้เพื่อนหน้าหล่อนั่น

หึงโว้ย อยากจะกระโดดไปตั้นหน้าไอ้คนที่มองมาอย่างข่ม ๆ

นั่นให้หน้าหงายนักทำไมอายุมากกว่าแล้วไง

แต่เรื่องความรักเขาไม่แพ้มันหรอก

คนตัวสูงทั้งดึง ทั้งฉุดข้อมือคนตัวเล็กเข้าไปในลิฟท์

ภายในคอนโดหรูของตัวเอง วันนี้ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง

จะไม่ปล่อยไปไหนทั้งนั้น ประตูยังไม่ทันปิดสนิทด้วยซ้ำอ้อมแขนแกร่ง

ก็คว้าร่างบอบบางมากอดแนบอก

“ จิน! ปล่อยนะ “ เสียงเล็กแหบนิด ๆ ที่คนได้ฟังเมื่อครั้งแรกเจอ

หลงใหลนักหนา เอ่ยออกมาสั่น ๆ

เรือนร่างบอบบางตกอยู่ภายใต้พันธนาการของวงแขนแกร่ง

ไม่สามารถหลบหลีกไปทางไหนได้เลย

ทั้ง ๆ ที่เจ้าของวงแขนเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมปลาย

แต่ทำไมถึงได้แข็งแรงมากมายนักในสายตา

ของผู้มีทั้งวัยวุฒิ และคุณวุฒิสูงกว่าอย่างคนที่พยายามทั้งผลักทั้งดัน

อกหนาให้ออกห่าง

“ ตอบคำถามมาก่อนแล้วจะปล่อย “ เสียงกระซิบนุ่ม

ลมหายใจอุ่นรินรดขมับเนียน เมื่อยามใบหน้า

หล่อเหลาก้มลงแนบชิด ทำให้คนในอ้อมกอดต้องเบี่ยงหน้าหลบ

แก้มใสเจือสีชมพูระเรื่อขึ้นมาอย่างปิดไม่มิด

ทำไมต้องใจสั่นทุกครั้ง ยามอยู่ใกล้ ทำไมต้องประหม่าทุกครั้ง

เมื่อถูกสายตาคมจ้องมอง

“ ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย “ ใบหน้าขยับเข้าใกล้

จมูกโด่งเฉียดแก้มแดงจนร่างบางสะดุ้งเฮือก มือเล็กดันร่างหนาออกห่าง

อย่างสุดกำลัง แต่ไม่มีการขยับเขยื้อนแม้เพียงนิด

สมองน้อย ๆ กำลังคิดหาวิธีหลุดพ้นออกจากอ้อมกอดรัดรึงแน่นหนา

อย่างยากลำบาก ปกติแค่เฉียดเข้าใกล้สมองก็แถบคิดอะไรไม่ออกอยู่แล้ว

แต่นี่ถูกกอดเสียแนบชิดจะคิดได้อย่างไรกัน

“ จิน ปล่อยอาเถอะนะ อย่าทำแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม “ ช้อนตาหวาน

ขึ้นสบกับตาคมอย่างอ้อนวอนแลบลิ้นเลียริมฝีปากบางอย่างรอคอยปฏิกิริยา

ของคนที่ยังกระชับอ้อมกอดแน่นไม่ยอมคลาย

สายตาคมหลุบลงจ้องนิ่งที่ริมฝีปากฉ่ำระเรื่อ ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

ยั่วกันแบบนี้อยู่เรื่อย ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองน่ารักน่าใคร่ขนาดไหน

อารมณ์อยากได้ อยากครอบครองมันเกิดตั้งแต่ได้เห็นหน้าเป็นครั้งแรกแล้ว

ติดอยู่แต่กลัวว่าจะทำให้เต่าน้อยตื่นตูมเสียก่อนเท่านั้น

อุตส่าห์สู้ข่มอารมณ์มาได้นานตั้งเดือนสองเดือน

ถึงจะเผลอไปบ้างก็เถอะแต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วล่ะ

ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ริมฝีปากบางสีชมพูเลยโดนกดจูบอย่างแนบสนิท

จากริมฝีปากของเด็ก ม.ปลายเอาแต่ใจ

“ อื้อ!! “ มือเล็กดันบ่ากว้างออกห่างอย่างตกใจ

แต่วงแขนแกร่งกลับกระหวัดรัดรึงแนบแน่นยิ่งกว่าเก่า

ปากบางถูกดูดกลืนขบเม้มอย่างหนักหน่วงจากริมฝีปากอุ่น

ไม่เว้นว่างจนลมหายใจขาดห้วงแผ่นหลังเรียบเนียนถูกมือเรียวลูบไล้

แผ่วเบา ลามเรื่อยมาจนถึงอกบางภายใต้เสื้อยืดสีขาว ลิ้นร้อนกระหวัด

เกี่ยวพันลิ้นเล็กนุ่ม ร่างบางสั่นสะท้านอยู่ภายในอกกว้างจนคนกอดรู้สึก

จึงละริมฝีปากอุ่นที่บดเบียดแนบแน่นออก ตาคมมองสบตาเรียวสวย

ที่คลอไปด้วยน้ำตา ร่างเล็กหอบน้อย ๆ หลังถูกปล่อย

แล้วในที่สุดน้ำตาเม็ดเล็กก็รินไหลลงตามแก้มใส

“ ทำไมทำแบบนี้ “ เสียงสะอื้นดังออกจากปากแดงระเรื่อเจ่อน้อย ๆ นั่น

“ ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ที่หลบหน้ากันเพราะกลัวเป็นแบบนี้ใช่ไหม “

เอ่ยข้างแก้มใสจูบซับน้ำตาให้เบา ๆ

“ ไม่ใช่สักหน่อย “ เถียงกลับทั้งน้ำตา มือเล็กดันอกกว้างให้ออกห่าง

“ มีเด็ก ม.ปลายมาหลงรัก มันน่าอายนักหรือไง เกิดทีหลังมันผิดมากใช่ไหม
อายุน้อยกว่าแล้วไงรักคาซึยะไม่ได้เหรอ จะได้รู้เอาไว้ “

เสียงที่เอ่ยอยู่บนหน้าผากเนียนทำเอาคนได้ยินสะอื้นหนักกว่าเก่าอีก

มือน้อยจับเสื้อเชิ้ตขาวไว้ไม่ยอมปล่อยเมื่ออ้อมกอดอุ่นคลายออก

“ จิน ฮึก ไม่ใช่เหรอ ฮึก ฮึก ที่ต้องอายน่ะ จินเป็นเพื่อนพีจังนะ

ฮึก ฮึก แล้วอาเป็นอาของพีจัง “

พูดไปสะอื้นไปแบบนี้รู้หรือเปล่าว่าน่ารักขนาดไหน

น่ารักจนร่างน้อยต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นอีกครั้งนั่นแหละ

“ ไม่เห็นอายเลย คาซึยะน่ารัก น่ารักจนเด็ก ม.ปลายคนนี้หลงรัก

หัวปักหัวปำเชียวล่ะ “ นิ้วเรียวลูบแก้มใสเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มให้อย่างนุ่มนวล


“ ขอรักได้หรือเปล่า ขอให้เด็กคนนี้รักคาซียะได้หรือเปล่า “

กระซิบถามเสียงนุ่มกับหูเล็ก ๆ แดงก่ำ

ไม่มีคำตอบใด ๆ ดังออกมาจากปากบางสีระเรื่อ

มีแต่อาการพยักหน้าน้อย ๆ เท่านั้น

..........................................................

............................................

............................

..................

ร่างเล็กบอบบางผิวขาวใสยืนหันรีหันขวางอยู่ข้างสนามบอล

มองหาร่างคุ้นตาแต่ก็ไม่เจอจึงเดินไปนั่งลงบนม้านั่งริมสนาม

ถุงอาหารและน้ำผลไม้ถูกวางลงบนตักอย่างทนุถนอม

ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน ที่ต้องมานั่งอยู่ในบริเวณโรงเรียนมัธยมปลายแบบนี้

ตาเรียวสวยมองสำรวจกลางสนามหวังว่าจะเห็นใครบางคน ที่โทรไป

อ้อนบอกให้ซื้อของกินมาให้เพราะว่าไม่ได้กินข้าวกลางวัน

เพราะเผลอหลับและเพื่อน ๆ ก็แกล้งไม่ยอมปลุก

ทำไมแกล้งกันแรงแบบนี้นะเด็กสมัยนี้นี่

“ ไอ้คิ มึงเห็นอะไรไหม นางฟ้าว่ะ นางฟ้าเว้ยเฮ้ย “

ยูอิจิที่วิ่งอยู่กลางสนามถึงกับชะงักกึก

เมื่อเหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างสนาม ดึงเสื้อโคคิที่วิ่งผ่านไปให้หยุดจน

แทบหงายหลัง

“ ไอ้ยูมึงเล่นไรเนี่ย ถ้ากูล้มหัวร้างข้างแตกไปนะมึง กูจะฟ้องพีจัง “

“ เออจะฟ้องอะไรก็เอาไว้ก่อน มึงแหกตาดูข้างสนามซะก่อน “

เอามือเรียวสวยเกินหน้าตาจับหน้าเหลี่ยม ๆ ให้หันมองตาม

“ ใครวะ ใครวะนั่น นั่นเด็กใครวะ ไม่มีของใครกูขอ “

ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค ไอ้พี่เหลี่ยมมันวิ่งเร็วจี๋ไปยืนยิ้มข้างนางฟ้า

เรียบร้อย จนคนเห็นก่อนต้องวิ่งตามไปยืนข้าง ๆ แทบไม่ทัน

“ น้องครับมาหาใครครับ “ พี่เหลี่ยมเริ่มหม้อ

“ หรือว่ามาดูพวกพี่ ๆ ซ้อม “ พ่อจมูกโตเริ่มหลี

“ เอ่อ....อ่า “ คนตัวเล็กได้แต่ตาปริบ ๆ นี่เราหน้าเด็กขนาดนั้นเลย

เหรอ

“ หรือว่าจะมาดูโรงเรียน จะมาสอบเข้าเหรอครับ พี่พาชมเอาไหม “

“ แค่นี้พี่พาไปก็ได้ครับ ไม่ต้องไปกวนไอ้คนมีแฟนแล้วหรอก “

เอ้าแม่งเกทับกันหน้าตาเฉยเลยไอ้คิ

และก่อนที่จะมีการฆาตกรรมเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเกิดขึ้น

ก็มีเท้างาม ๆ บรรจงถีบเปรี้ยง ๆ มาจากทิศทางไหนไม่อาจรู้ได้

เพราะลงไปนอนกลิ้งกันเรียบร้อยแล้ว

“ ของใครให้มันรู้ซะมั่ง แม่งเผลอไม่ได้ เดี๋ยวเถอะพวกมึง

กูจะฆ่าหมกทำปุ๋ยกลางสนามบอลเนี่ยแหละ “

“ จินมาแล้วเหรอ “ เสียงหวานแถมยิ้มหวานถูกส่งไปให้ร่างสูง

ที่ทำหน้าถมึงทึงให้เพื่อนตัวดีที่นอนโอดโอยอยู่กับพื้น

“ คาซึยะมานานหรือยัง รอจินนานหรือเปล่า “

ไอ้หล่อมันเดินเข้าไปหานางฟ้าแถมยกมือลูบแก้มเนียนเช็ดเหงื่อเม็ดเล็ก

ให้จนไอ้เพื่อนสองคนอ้าปากค้าง ทีกับพวกกูใช้ทีน แม่งลำเอียง

“ ซื้อข้าวมาให้จินหรือเปล่า หิวจะแย่แล้ว “

“ ซื้อสิ นี่ไงน่ากินทั้งนั้น ว่าแต่ทำไมเพื่อนจินนิสัยไม่ดีเลย

ปล่อยให้จินอดข้าวกลางวันได้ไงทำไมไม่ปลุกกันล่ะ “

“ ใช่มีแต่เพื่อนนิสัยแย่ ๆ ทั้งนั้น เลิกคบพวกมันดีไหมคาซึยะ “

ตอบคนรักแต่ปลายตาไปหาไอ้เพื่อนสองตัวที่ยังนั่งค้อนขวับอยู่กับพื้น

( ไอ้จินได้ข่าวว่าพวกกูปลุกแล้ว แต่มึงไม่ยอมตื่นเอง )

“ เพื่อนจินใช่ไหม มากินด้วยกันสิ ซื้อมาเยอะแยะเลย “

คนใจดีหันไปชวน ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังต่อว่าเขา

ทำเอาสองหนุ่มกระดี๊กระด๊ารีบลุกขึ้นมาร่วมวงทันที

“ ยู !!!... พีมาแล้วรอนานไหม “ เสียงใส ๆ ส่งมาก่อนตัว

ทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังป้อนหมูทอดชิ้นเล็กเข้าปากเด็กโข่งขี้อ้อน

ถึงกับชะงัก แย่แล้วพีจังยังไม่รู้เรื่องที่คบกับจินนี่นาทำไงดีล่ะ

“ อ้ะ.......อามาได้ไงเนี่ย มาหาพีเหรอฮะ “ ฉีกยิ้มกว้าง

เมื่อเห็นอาผู้เป็นที่รักนั่งยิ้มแหย ๆ อยู่ในวงล้อมเพื่อน ๆ

“ มาหาแฟน ไม่ได้มาหาแกหรอกพี “ เป็นเสียงทุ้มนุ่มของคนตัวโต

ที่นั่งมองอาการของคนตัวเล็กข้าง ๆ

แถมเกี่ยวเอวบางมากอดไว้หลวม ๆ เป็นการยืนยันคำพูด

จนคนตาโตอ้าปากเหวอ รีบวิ่งเข้ามาแกะมือหนาที่เอวเล็กเป็นจริง เป็นจัง

“ ไม่ยอมน้าอาอย่าไปเป็นแฟนจินมันนะ มันนิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก เจ้าชู้

แถมกินจุด้วย “

“ จะนิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก กินจุ แต่ไม่เจ้าชู้ ยังไงคาซึยะก็รัก “

สงครามแย่งชิงนางฟ้าเกิดขึ้นข้างสนาม

คนกลางโดนคนนั้นที คนนี้ทีดึงไปกอดจนตัวจะช้ำไปหมดแล้ว

และดูเหมือนผู้สังเกตการณ์สองคนจะช่วยอะไรไม่ได้ด้วยสิ

ได้แต่มองหน้ากันไปมา

“ เด็กเนอะยูเนอะ “

“ อือว่ะคิ เหมือนเด็กแย่งตุ๊กตากันเลยอ่ะ “




จบจ้า


ตอนเรื่องนี้แว้บเข้ามาในหัว มันข่อนข้างจะ nc นะ
แต่พอเริ่มแต่งหน้าตาน่ารักของหนูเมะมันลอยขึ้นมาอ่ะ
มันเลยกลายเป็นแบบนี้
หรือหวงเต่าไม่อยากให้โดนหมูปล้ำ ฮ่า ฮ่า
เอาเถอะขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันเน้อ
ถ้ามีคำผิดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยน้า

Create Date : 13 พฤษภาคม 2553		2 comments
Last Update : 13 พฤษภาคม 2553 21:05:38 น.
Counter : 9893 Pageviews.
Share Tweet