|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
fic แอบหอม part 16 (จินเมะ* ยูพี)
คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหลบคนเอาแต่ใจตรงหน้า ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากคนตัวโตที่ก้มลงมาหา บนรถไฟคนตั้งมากมาย แต่ดูพี่จินทำสิ
พี่จิน....อย่าทำอย่างนี้นะฮะ ไม่อายคนอื่นหรือไงกัน เสียงเล็ก ๆ กระซิบบอกเบา ๆ
อายทำไม....คนมองสิต้องอาย คนจะรักกันใครใช้ให้ดู
โอ้ย!!! คาซึยะ พี่เจ็บนะครับหยิกพี่ทำไม โดนคนตัวเล็กบิดพุง อย่างหมั่นใส้คนอะไรหน้าไม่อายจริง ๆ
ถอยออกไปนะฮะ คนอื่นเขามองอยู่
ไม่เอา.....จะถอยไปไหนได้ คนเบียดกันแน่นขนาดนี้ อยู่ตรงนี้แหล่ะ ดีแล้ว ไม่พูดเปล่ายังขยับตัวหนา ๆ เข้าหาแถมตวัดแขนโอบเอวบางดึงมากอด หน้าตาเฉย
ตกลงพรุ่งนี้พี่ไปรับนะ
อย่าเลยฮะ พี่ชายอยู่
พี่ไม่กลัวหรอกนะ พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปรับคาซึยะในบ้านเลยคอยดูสิ ทีไอ้โนะมันยังเข้าไปได้ ทำไมพี่จะเข้าไปบ้างไม่ได้
มันเหมือนกันที่ไหน อย่างอแงสิฮะ เอาไว้ให้ค่อย ๆ บอกพี่ชายก่อนนะ
แต่พี่ไม่อยากให้คาซึยะขึ้นรถไฟนี่ พี่ไม่ชอบ ยังบ่นออดแอด ไม่เลิก
งั้นเดี๋ยวให้คุซาโนะไปส่งที่มหาลัยก็ได้
แล้วก็ใจอ่อนให้คนตัวสูงเอาแต่ใจตรงหน้าอีกจนได้ (พี่กี้น้อยใจไหมเนี่ย)
อย่าน่ารักให้มากนักได้ไหม เดี๋ยวคาซึยะจะไม่ได้กลับบ้าน
เสียงนุ่มกระซิบชิดริมฝีปากบาง กดจูบลงไปบนริมฝีปากนุ่ม อย่างอดใจไม่ไหว ไม่สนใจสิ่งรอบกายสักนิด ไม่รับรู้ ว่าใครจะมองอย่างไร ไม่รับรู้ว่าอยู่ที่ไหน รับรู้ได้แต่เพียงคนตรงหน้าหวานแค่ไหน น่าหลงใหลแค่ไหน และถ้าจินจะสนใจ คนรอบข้างสักนิด จะเห็นว่ามีใครบางคน แอบเก็บภาพของทั้งคู่ไว้ และแววตาของคนที่จงใจไม่ได้หวังดีสักเท่าไหร่
หึ หึ ของรักของหวงเรอะ อยากรู้นักถ้าได้เห็นรูปน้องชายคนสวย
มายืนพลอดรักกับผู้ชายด้วยกันบนรถไฟแบบนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนทักกี้
.
..
" ยามะจังครับ พี่ยูมารับแล้ว ......." เสียงเรียกดังอยู่หน้าประตูห้อง ทำให้คนแก้มป่อง ที่เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำถึงกับสะดุ้งเฮือก ไอ้ห้อยบ้านี่ มาทำไมแต่เช้าเนี่ย แล้วดูพ่อกับแม่สิ ปล่อยให้ขึ้นมาบนนี้อีกแล้วนะ
" ยังไม่เสร็จ ยังไม่ได้แต่งตัวเลย มาทำบ้าอะไรแต่เช้า ไม่มีอะไรทำแล้วหรือไง "
" อ่าวก็ยามะจังบอกไม่ให้พี่มาสายนี่........." เสียงตอบเบา ๆ ดังมาจากประตูที่ปิดสนิท
" บอกไม่ให้มาสายแต่เนี่ยมันเช้าไปหรือเปล่า ลงไปรอข้างล่างเลย เดี๋ยวลงไป "
" ยามะนี่ข้าวกล่อง แม่ทำเผื่อยูอิจิด้วยนะ ถือไปให้พี่เค้าด้วยล่ะ "
คุณแม่ที่แสนดียื่นข้าวกล่องสองกล่องส่งให้ลูกชาย ที่เดินลงมาจากด้านบนด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ
" ทำไมแม่จะต้องทำเผื่อนายนั่นด้วย ออกจะรวยซะขนาดนั้น ไม่มีปัญญาซื้อข้าวกินเองหรือไง "
" โอ้ยยย แม่ฮะเจ็บนะ......" โดนผู้เป็นแม่หยิกให้ที่เอว ทำให้คนแก้มป่องร้องโอดโอย
" พูดจาไม่น่ารัก ไปเรียกพี่เค้าอย่างนั้นได้ยังไงกัน แม่ไม่เคยสอน ให้พูดจาไม่เพราะเลยนะ "
" โธ่แม่ก็.....ก็มันจริงนี่นายนั่น อ๊ะอย่านะแม่......" กระโดดหลบฝ่ามือแม่ อย่างฉิวเฉียด ( ไม่รู้ใครเป็นลูกบ้านนี้กันแน่ )
" เอ้า!!!! นี่ของนาย......." กระแทกกระทั้นกล่องข้าวใส่ตักของคนร่างสูง ที่นั่งหน้าระรื่นอยู่บนโซฟา
" ข้าวกล่อง.....ยามะจังทำให้พี่หรือครับ " หน้าตายามพูดบ่งบอกว่า ปลาบปลื้มเป็นที่สุดอยากจะอัดหน้าให้สักเปรี้ยงจริง ๆ เล้ย
" ฝันไปเหอะ.....แม่ทำ ไม่รู้จะทำให้ทำไม เปลืองข้าว..... " เดินตัวปลิวออกประตูไปปากก็บ่นไม่หยุด ขัดใจ บอกได้คำเดียว หมั่นใส้โคอาล่าหน้าเป็นจะแย่
" ยามะจังรอพี่ด้วยสิคร้าบบบ....... "
รถสปอตคันหรูสองคันแล่นมาจอดต่อท้ายกันอย่างกับนัดไว้ล่วงหน้า ประตูรถคันหน้ามีคนร่างบางเปิดประตูลงมาด้วยหน้าตาสดใสน่ารัก ส่วนอีกคันคนที่เปิดประตูลงมาใบหน้าช่างแตกต่างจากคนแรกโดยสิ้นเชิง
" ยามะจัง.... " คนตัวเล็กยิ้มกว้างขวางเมื่อหันมาเจอเพื่อนรักลงมาจากรถ
" เอ๋.....นั่นพี่ยูอิจิหนุ่มป๊อปหนึ่งในสี่ของมหาลัยไม่ใช่เหรอ
มาด้วยกันได้ไง.... " คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเมื่อเห็นคนขับเต็มตา
" ไม่มีอะไรหรอกคาเมะ เจอกันกลางทางน่ะ " ดึงแขนเพื่อนให้เดินตาม เพื่อหันเหความสนใจ
" ยามะจังตอนกลางวันพี่ไปกินข้าวด้วยนะ......" คนตัวเล็กหันไปมอง จึงเห็นรุ่นพี่ยูอิจิชูกล่องข้าวโบกไปโบกมา
"ไม่ได้เจอกันกลางทางแล้วมั้งยามะจัง " เอียงคอมองหน้าเพื่อนรัก ที่ทำปากขมุบขมิบแช่งชักหักกระดูกคนตะโกนโหวกเหวกด้านหลัง แถมแก้มป่องแดงเรื่อเป็นหลักฐานช่วยยืนยัน
" ไปสนิทกันตอนไหนน้า....ไม่เห็นบอกกันมั่งเลย " เอ่ยล้อ คนแก้มแดงตรงหน้าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้
" ก็ไม่ได้สนิทอะไรนี่....." อุบอิบตอบออกไป แต่มีหรือคนตัวเล็ก จะปล่อยให้ผ่านไปเฉย ๆ
" อย่ามาทำปากแข็งนะยามะจัง.....ปกติไม่เคยเห็นยามะจัง นั่งรถใครเลยนี่นา พี่ยูเนี่ยคนแรกเลยน้า ต้องไม่ธรรมดาใช่ไหม...... " ยื่นนิ้วไปจิ้มที่แก้มป่อง ๆ อย่างมันเขี้ยว
" อืม...คงงั้นมั้ง นายนั่นน่ะบ้าจะตายไป ตื้อก็เท่านั้น หน้าด้านก็เท่านั้น ไม่รู้จะทำไง "
" เอ๋ เอ๋ ยามะจังแก้มแดงน่ารัก "
" หยุดล้อเลยนะคาเมะ ไม่คุยด้วยแล้วเข้าเรียนดีกว่า " ปลาทอง งอนตุบป่องไปแล้ว คนตัวเล็กได้แต่ยืนอมยิ้มมองตามเพื่อนรัก ยามะจังมีคนดูแลแล้วสินะ ถ้าเป็นพี่ยูอิจิ เพื่อนพี่จินก็โอเคละมั้ง
" คาซึยะ.....มายืนยิ้มอะไรอยู่ตรงนี้ครับ " น้ำเสียงนุ่ม ๆ ที่เอ่ยถามอยู่ข้างหู ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร
" พี่จิน พี่ยูอิจิเป็นคนยังไงฮะ " คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นถามเขาตาแป๋ว
" ถามถึงเจ้ายูมันทำไม คาซึยะ หรือว่าสนใจมัน " เอาล่ะสิอารมณ์นี้ มาอีกแล้ว
" ฮะ....สนใจ " ตอบออกไปเบา ๆ แถมยิ้มหวานส่งให้ด้วย อยากจะแกล้งคนตัวโตขี้หึง ตรงหน้าสักหน่อย
" คาซึยะ!!!! มานี่เลย " คนตัวโตดึงแขนคนตัวเล็กให้เดินตามไปหยุดหลังต้นไม้ใหญ่ริมบึง
" อื้อ!!!! พี่จิน....." ริมฝีปากนุ่มถูกริมฝีปากอวบอิ่มของคนเอาแต่ใจ ประกบทาบเข้าหาอย่างหนักหน่วง อยากทำโทษคนตัวเล็กที่พูดถึงผู้ชายอื่นต่อหน้าต่อตา ถึงจะเป็นเพื่อน ก็เถอะ แต่ทำไปทำมาจูบทำโทษกลับกลายเป็นจูบแสนหวาน แทบขาดใจแทน ฟันคมขบเม้มเบา ๆ บนริมฝีปากนุ่มแดงระเรื่อที่ตอนนี้ เจ่อน้อย ๆ
" ทีหลังอย่าพูดอย่างนี้ให้พี่ได้ยินอีกนะ " กระซิบอยู่กับปากบางไม่ห่าง กดจูบลงไปบนปากบางอย่างนุ่มนวลบดคลึงไม่ยอมห่าง
" พี่จินพอนะฮะ....." เสียงกระซิบออกมาจากปากบางที่สั่นน้อย ๆ จะแกล้งคนตัวโต แต่กลับถูกแกล้งซะเองแบบนี้ คนตัวเล็กถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนให้คนตัวโตกอดกระชับจมหายไปกับอกกว้างแทน
" บอกมาดี ๆ ถามถึงไอ้ยูมันทำไม " พูดออกมาเสียงดุ แต่การกระทำ ต่างกันลิบเลย มือร้อน ๆ ลูบไล้อยู่แถวเอวบาง สอดเข้าไปในชายเสื้อ ตัวเล็ก ทำเอาร่างบางสะดุ้ง เมื่อมือร้อนสัมผัสถูกเนื้อนุ่ม
" อ่ะ!!! อย่านะฮะพี่จิน ทำอะไร " เอ่ยออกไปเสียงเข้ม จะดุจริง ๆ แล้วนะ
" ก็คาซึยะไม่ตอบพี่นี่......."
" พี่ยูอิจิเค้ามาจีบยามะจังเหรอฮะ แล้วพี่ยูจะมาหลอกยามะจังหรือเปล่า พี่ยูเป็นคนดีใช่ไหมฮะ "
" โอย...คาซึยะ พี่ฟังไม่ทันแล้วนะ ที่ละข้อสิครับ " กอดคนตัวเล็ก หมุนไปหมุนมา อย่างหมั่นเขี้ยว
" พี่ยูอิจิเป็นคนดีใช่ไหมฮะ " น้ำเสียงจริงจัง พร้อมทั้งคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่น ทำให้คนตัวโตยิ้มอย่างเอ็นดู
" ไอ้ยูน่ะ พี่รับรองได้เลยว่ามันเป็นคนดี ดีมาก ๆ ด้วย มันรักยามะจังของคาซึยะจริง ๆ เห็นมันแบบนั้นก็เถอะ มันเป็นคนจริงจังเรื่องครอบครัวมากนะ รักใครรักจริง คาซึยะไม่ต้องห่วงเพื่อนหรอก ยามะจังของคาซึยะซะอีกที่จะต้องทนรำคาญมันไปตลอดชีวิตน่ะ เพราะไอ้ยูมันคงไม่ปล่อยให้ยามะจัง คลาดสายตาแน่ ๆ "
พูดไปพร้อมกับเอานิ้วลูบ ๆ ไปบนคิ้วที่ผูกเป็นโบว์บนหน้าผากมน
" จริง ๆ นะฮะ พี่ยูไม่หลอกยามะจังนะ ถ้าพี่ยูทำให้ยามะจังเสียใจล่ะก็ โดนดีแน่ ๆ "
" ครับรับประกันได้เลย ไอ้ยูมันก็รักใครรักจริง เหมือนพี่นั่นแหล่ะ รักใครก็ยกให้หมด ทั้งตัวและหัวใจเลย " ยืนยันแถมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ส่งไปให้คนในอ้อมกอดหน้าแดงเล่น
" ใครเค้าอยากรู้เล่า ปล่อยนะฮะจะไปเรียนแล้ว " ผลักอกคนเจ้าเล่ห์เบา ๆ
" พี่ไปส่งนะ " จับมือคนตัวเล็กจูงเดินตรงไปทางคณะผ่านสายตา ที่มองมาอย่างอิจฉา ของใครหลาย ๆ คนตลอดทาง ..................................... ............................... ...........................
" จินนนนน.....ไปกินข้าวกัน " เสียงเจ้าเพื่อนตัวแสบสองคน
ก่อนที่หน้าเหลี่ยม ๆ กับจมูกของไอ้ยูจะโผล่มาให้เห็น มันจะส่งเสียงดัง ให้ได้อะไรขึ้นมา
" ไอ้ยู.....แกกอดอะไรอยู่น่ะ " ถามออกไปอย่างแปลกใจเมื่อเห็นไอ้ห้อย มันกอดบางอย่างอยู่ตรงอก
" ข้าวกล่องโว้ย.....แม่ยามะจังทำให้ เหอ เหอ เหอ "
ป้าบบบบบ เสียงตบหัวพี่ห้อยจากพี่เหลี่ยม
" มึงหัวเราะโรคจิตไปเปล่า กะอีแค่ข้าวกล่องของแม่ยายในอนาคต ทำมึงบ้าไปเลยเรอะ "
" ไอ้คิ.....อย่า อย่า มึงอย่ามาอิจฉากู มึงช่วยยินดีปรีดากะความสุข ของเพื่อนมึงหน่อย "
" เฮ้ย!!! พอ ทั้งสองคน รำคาญจริง แล้วจุนโนะล่ะ "
" มันก็อยู่ในแล็ปอีกตามเคย แม่งคงกินซากกบ ซากเขียด เป็นอาหารไปแล้วมั้ง " เพื่อนเหลี่ยมตอบกลับมาอย่างปลง ๆ
" เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ซื้อไปเผื่อมันหน่อยดีกว่า กลัวมันแห้งตายไปก่อน "
" โอ้ไอ้ยู มึงช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียนี่กระไร มามะ มาให้กูกอดที "
" ไอ้คิ!!!! มึงถอยไปไกล ๆ teen กูเลยนะมึง ไอ้นี่นี่ "
จินส่ายหัวไปมากับภาพพี่เหลี่ยมกับพี่ห้อยที่นัวเนียกันอยู่ตรงหน้า ( นัวเนีย ???)
" ไป ไป กินข้าวกันได้แล้ว เล่นกันอยู่นั่น "
" เฮ้ยไอ้จิน รอด้วย " เสียงโหวกเหวกโวยวายดังตามหลัง คนที่เดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังโรงอาหารของมหาลัย
. " ยามะจังงงงง......." เสียงพี่ห้อยเค้าล่ะ ปลาทองแก้มป่องต้องทำหน้าบู่ ใส่กล่องข้าวมีเรดาร์จับทิศทางหรือไง คนตั้งเยอะแยะยังเห็นอีก เฮ้อออ.... หันไปส่งค้อนให้เพื่อนรักที่หัวเราะคิกคักตรงหน้า
" หยุดหัวเราะเลยนะคาเมะ เดี๋ยวเถอะ "
" ก็เราขำพี่ยู คนตั้งเยอะ สายตาพี่ยูนี่เห็นแต่ยามะจังคนเดียวล่ะมั้ง "
แต่ก็ต้องหยุดขำเพราะมีใครบางคนนั่งลงข้าง ๆ จนชิด รู้เลยว่าว่าใคร พี่จินละก็ ทำไมไม่ไปนั่งห่าง ๆ เข้ามาเบียดซะชิดขนาดนี้ ยามะจังต้องรู้แน่ ๆ
" คาเมะ มานั่งนี่ " ไหมล่ะยังไม่ทันไรเลย ปลาทองหวงเพื่อนออกโรงแล้ว
"นี่นายไปนั่งฝั่งโน้นเลยไป " ผลักยูอิจิ ให้ไปนั่งฝั่งตรงข้าม สายตายังไม่ละ ไปจากคนตัวโตที่นั่งเบียดเพื่อนรัก
" ทำไมล่ะครับยามะจัง นั่งตรงนี้ก็ดีแล้วนี่ " ยูอิจิผู้ไม่รู้อะไรบ้างเลยบ่น อย่างอิดออด ส่วนคนตัวเล็กขยับจะลุกขึ้นแต่โดนดึงแขนไว้ด้วยมือ คนข้าง ๆ เลยต้องส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้ปลาทองแทน
" คาซึยะนั่งตรงนี้แหล่ะ " เอากับท่านสิ
" นายมีสิทธิอะไรมาเรียกชื่อคาเมะอย่างนั้นหา " " เอ่อออ....ยามะจังพูดกันดี ๆ นะครับ " ยูอิจิจับแขนปลาทอง ที่กำลังจะกลายพันธุ์เป็นปิรันย่า เบา ๆ
" นายไม่ต้องมายุ่ง เพื่อนนายน่ะมาทำรุ่มร่ามกับเพื่อนชั้น "
" ตรงไหนเรียกว่ารุ่มร่าม " จับมืออย่างนี้ใช่ไหม ไม่พูดเปล่าแถมมีภาพ ประกอบ จับมือนุ่มของคนตัวเล็กมาแนบอกหน้าตาเฉย
" นาย นาย นาย " ปลาทองลุกขึ้นชี้หน้าไอ้คนหน้าด้านอย่างโมโห
" คาเมะ ออกมานี่เลย " เดินไปดึงแขนเพื่อนรักให้หลุดจากมืออีกคน เลยกลายเป็นศึกชิงนาง เอ้ย นาย คนตัวเล็กโดนดึงไปทางนั้นที ทางนี้ที จนเวียนหัวไปหมด
" ยามะจัง พี่จิน พอเถอะฮะ เจ็บแขน "
" โอ๋ โอ๋ คาเมะเราขอโทษนะ " เข้าไปกอดเพื่อนอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นแขนขาว ๆ แดงเป็นจ้ำ ๆ ด้วยฝีมือตนเอง แต่ร่างเล็กของเพื่อนถูกดึงไปอยู่ในอ้อมกอดอีกคนเฉยเลย ทำให้ปลาทองอ้าปากค้าง อึ้งไปแปดวิ
" เฮ้ยยยย ....นายกล้าดียังไงมากอดเพื่อนช้านนนน " กระโดดเข้าไป หวังควักลูกตาไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อที่มันลอยหน้าลอยตาไม่ได้กลัวเกรง เลยถูกยูอิจิที่ยืนมองตาปริบ ๆ อยู่นาน คว้าเอวไว้เสียก่อน ที่จะเกิดการฆาตกรรมกลางโรงอาหาร ส่วนไอ้พี่เหลี่ยมมันนั่งกินสปาเก็ตตี้หน้าตาเฉย เหมือนนั่งดูละครน้ำเน่า หลังข่าว นี่มันจะนองเลือดกันอยู่แล้วมันยังไม่รู้สึกรู้สา
" ยามะจังครับ ใจเย็น ๆ สิครับ ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากันดีกว่า คนกันเองทั้งนั้น "
" คนกันเองที่ไหน ใครไปนับญาติกับนายนี่ " ชี้หน้าไอ้คนตรงหน้า ดูมันยังไม่ปล่อย
" แฟนเพื่อนไง ไอ้จินมันเป็นแฟนคาเมะ เห็นม่ะคนกันเองเห็น ๆ " ทุกคนหันไปมองหน้าพี่เหลี่ยมอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย เมื่อคนที่เคี้ยวสปาเก็ตตี้ตุ้ย ๆ พูดเสร็จ
" ไอ้คิ!!!! " เสียงยูอิจิตะโกนมาก่อนเลยคนแรก
" ไอ้ยูเอ็งจะเสียงดังทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้ " ดูมัน ดูมันพูด
" นายพูดอะไรฮะ " ปลาทองเปลี่ยนเป้าหมายมากระชากคอเสื้อพี่เหลี่ยม เขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน
" โห ไอ้ยูแฟนเอ็งซาดิสว่ะ "
" ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้พูดเรื่องอะไร "
" เอ้ายังไม่เข้าใจอีก ไอ้จินมันเป็นแฟนคาเมะ ดูไม่ออกเหรอ เห็นไหมมันหวงของมันขนาดนั้น " พูดพลางพยักหน้าไปยังไอ้หล่อ ที่ยังคงกอดคนตัวเล็กไม่ปล่อย ทั้ง ๆ ที่คนในอ้อมกอด พยามยามจะแกะแขนที่รัดแน่นเหมือนงูเหลือมออกแต่ไม่สำเร็จ
" คาเมะจริงหรือเปล่า " หันไปถามเพื่อนที่ยืนหน้าตูมให้ไอ้หล่อมันกอด อยู่ตรงหน้า
" ยามะจัง อย่าโกรธเลยน้า " เสียงออด ๆ ดังออกจากปากเพื่อนรัก แถมยังก้มหน้าหลบตาโตที่มองมา
" จะไม่ให้โกรธได้ไง ทุกคนรู้กันหมด เหลือเราคนเดียว เราไม่ได้เป็นเพื่อนรักกันใช่ไหม " พูดพลางเดินออกจากโรงอาหารไปเลย ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนน้ำตาคลอ อยู่ในอ้อมแขนคนรัก เห็นแบบนี้คนตัวโตจึงต้องคลายอ้อมแขนออก " คาซึยะไปเถอะ " เสียงนุ่ม ๆ ที่เอ่ยอยู่ข้างหู ทำให้คนตัวเล็ก ยิ้มออกมาได้ ถลันวิ่งตามคนตาโตขี้งอนไปอย่างรวดเร็ว
" ไอ้คิ มึงนะมึง ปากมึงนี่นะน่าเอาร้องเท้าให้คาบจริง ๆ เล้ย "
" ทำไม
..กูหวังดีโว้ย เรื่องมันจะได้จบ ๆ ไปซะ ยามะจังของมึงคงไม่ได้โกรธอะไรนักหนาหรอก คงแค่น้อยใจคาเมะเท่านั้นแหละ พนันกันไหม เดี๋ยวคาเมะไปอ้อนเข้าหน่อย ก็ใจอ่อนยวบ ถามผู้มีประสบการณ์อย่างท่านจินดูดิ "
ใช่ไหมวะพยักหน้าเหลี่ยม ๆ ไปทางไอ้หล่อที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อยู่ฝั่งตรงข้าม
TBC นะจ๊ะ
Create Date : 03 พฤษภาคม 2552 |
|
1 comments |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2552 7:56:18 น. |
Counter : 552 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ilovejinme IP: 61.90.80.164 11 มกราคม 2553 20:09:01 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|