เมื่อกาลผ่านปล่อยลานแห่งความฝัน
ไม่ผูกพันผูกจิตคิดในหมาย
ปล่อยทุกอย่างปล่อยทางให้จางวาย
ปล่อยมลายปล่อยหายความเจ็บจม

เมื่อสายกาลพาวารไปจากแล้ว
คงมิแคล้วแน่วแน่กับแลขม
แต่จะทนแลยลท่ามสายลม
จะไม่ก้มกับช้ำย้ำวันไป

แล้วม่านดำก็คลุม..กุมเวหา
ดาริกาวาววับประดับทั่ว
จันทร์แรมค่อยค่อยแง้ม..ให้เห็นตัว
ถักทอแสงมัวมัว..อย่างเอียงอาย

รติกาลห่มห้วง..ลมหรรษา
ช่วยปลุกมวลมาลา..หอมเป็นสาย
ขับบรรเลงครื้นเครง..เร่งระบาย
ให้ใจกายใฝ่นิทรากับราตรี

เปลื้องบทกลอนทออ้อน..กับฟ้ากว้าง
ให้เปิดทางสร้างพริ้ม..ยิ้มเต็มปรี่
กับฝันดีทุกวันทุกชีวี
ผ่านวิถีโลกมีทางรวยเริง..เทอญเอย


ฝันดีค่ะพี่มิ้ว