เรื่องเล่าคุณแม่ ตอน "จีจี้..ลืมตาดูโลก"
วันที่ 18 พฤษภาคม 2551จุดเริ่มต้น 7.30 น. ออกเดินทางไป รพ. แต่เช้าพร้อมแวะใส่บาตร ก่อนถึง รพ.(รู้สึกแปลกๆ ว่าวันนี้ฉันจะได้เจอหน้าใครสักคน ที่แสนพิเศษ และก็รอมานานแล้ว)ไปถึงโรงพยาบาล ตรวจและทำความสะอาดร่างกาย พร้อมรอคุณหมอมาทำคลอดจะเข้าห้องผ่าตัด เวลาประมาณ 8.45 น. นอนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดกับคุณแม่สามี ที่มาเป็นกำลังใจให้นี่คือทางเข้าห้องผ่าตัด อีกเดี๋ยวคุณพยาบาลก็จะมาเข็นเข้าไปคุณสะมี มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ทาง รพ. อนุญาตให้คุณพ่อเท่านั้นที่เข้าไปเป็นเพื่อนได้เพื่อเป็นกำลังใจให้คุณแม่และเก็บภาพได้แต่ว่าคุณสะมีก็ยังแอบหวั่นๆกลัวเลือดนิด..นิด เราก็ขอร้องตั้งนาน จนวินาทีสุดท้าย ทีมพยาบาล มาออกันที่เตียงจะเข็นเข้าไปเห็นอาการคุณพ่อหน้าเจื่อนๆ เลยบอกว่า "ถ้าคุณพ่อไม่แน่ใจก็ไม่ต้องเข้าไปนะคะเพราะว่าถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาในห้องผ่าตัดไม่มีคนช่วยนะคะวันก่อนก็มีคุณพ่อท่านนึงเกือบเป็นลมค่ะ"อืม (คิด...คิด...คิด) ตัดสินใจอยู่สักพักก็ ...OK... ค่ะ เข้าไปถึงก็โดนยาบล๊อคหลังไปหนึ่งเข็ม เพื่อให้เรา ชาและไม่รู้สึกเจ็บตั้งแต่ช่วงใต้หน้าอกลงไป แต่เราจะสามารถรับรู้และได้ยินเสียงลูกได้(ถ้าสมัยก่อนจะดมยาสลบ แต่สมัยนี้เค้าไม่ดมกันแล้ว เพราะแม่ดมยาสลบลูกก็จะสลบไปด้วย ซึ่งมีผลทั้งแม่และลูก) คุณหมอจะผ่าบริเวณหน้าท้องที่ไฟส่องอยู่นั่นแหละ ตามแนวขวาง หมอเรียกว่า แนว "Bikini"คุณหมอเริ่มผ่า แต่ตัวเองไม่รู้สึกเจ็บอะไรสักนิด รู้แต่ว่ามีคนกำลังจัดการอะไรกับหน้าท้องเราตั้งหลายคน อุตส่าห์หันไปถามคุณสะมีว่า "เค้าลงมือผ่าหรือยัง?"ไอ้คนของเราก็ไม่ตอบ ไม่รู้ว่ากลัวเรา..จะกังวล หรือ กลัวซะเองเราแค่อยากรู้ว่ายาบล๊อคหลังเนี่ยะ มันออกฤทธิ์แล้วรึยัง แค่นั้น(แต่ก็ชาไปแล้ว) สักพัก หมอบอกว่า เอาล่ะนะ หมอจะกดหน้าท้องเพื่อให้เด็กออกมาแล้วนะคะ หน้าเหมือนเจ็บ แต่ไม่เจ็บเลยเพราะแค่อึดอัดมันหายใจลำบากอะค่ะ ที่เค้าต้องกดท้องเพื่อให้หัวน้องโผล่มาและให้การผ่าตัดคลอดมีกระบวนการใกล้เคียงกับวิธีการคลอดธรรมชาติมากที่สุดปรากฎว่าลูกเราหัวใหญ่ค่ะ หมอกดอยู่ 3 ครั้งใหญ่ๆ กว่าจะออกมาคุณหมอบอกว่า "เอาล่ะ น้องกำลังจะออกมาแล้วนะคะ" แต่คุณแม่มองไม่เห็นค่ะเพราะมีม่านกั้นท่อนล่างเอาไว้ สักพักก็ได้ยินเสียงร้อง...อุแว๊ ของคุณลูกออกมาวินาทีนั้นน้ำตามันซึมออกมาเองค่ะ แอบหันไปมองหน้าคุณพ่อน้ำตาก็ซึมเหมือนกันตื้นตันที่ลูกปลอดภัย และรู้เลยว่าวินาทีของการเป็น "แม่" ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว(เนี่ยะนะซึ้งเลยที่มีหลายๆ คนเคยบอกไว้ว่า พอเรามีลูกเป็นของตัวเองแล้วจะเข้าใจว่าแม่นั้นรักเราขนาดไหน มันไม่มีข้อจำกัดจริงๆ นะ)คุณหมอก็นำน้องมาให้คุณแม่เห็นหน้าใกล้ๆ ค่ะ ดีใจสุดๆได้เห็นหน้าน้องเป็นครั้งแรก ส่วนคุณพ่อก็เก็บภาพเรา แม่-ลูก เป็นการใหญ่แล้วคุณหมอก็นำน้องกลับไปติดชื่อ ก่อนที่จะแยกคุณแม่ไปที่ห้องสำหรับรอดูอาการประมาณ 2 ชม. ส่วนคุณลูกก็เข้าตู้อบเพื่อออกไปห้องเด็กห่อตัวน้องก่อนเข้าตู้อบคุณย่า กะ คุณยาย ยืนรอลุ้นเห็นหน้าหลาน กันอยู่หน้าห้องคลอดคุณแม่ไปพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยปกติ ตามโปรแกรม ถ้าผ่าตัดคลอดต้องพักฟื้น 4 วัน 3 คืน แต่สองวันแรกก็เจ็บแผลเลยไม่สามารถลงไปให้นมลูกที่ห้องเด็กได้ ทำให้ไม่เห็นหน้าน้องมา 2 วันเลยให้คุณพ่อไปเก็บภาพน้องมาให้ดูว่าออกจากตู้อบแล้ว ลูกเราเป็นไงบ้างวันที่ 3 ของการพักฟื้น วันนี้เดินไหวไม่หน้ามืด และคิดว่าแข็งแรงพอจะลงไปให้นมลูกได้ แต่ก็ยังตึงแผลอยู่ใช่ย่อย ตอนคลอดไม่เจ็บเลยแต่พอหมดฤทธิ์ยาก็ปวดบ้าง แต่แค่ทานยาแก้ปวดก็หาย มันเจ็บก็จริงแต่ว่าทนได้อีกอย่างก็คิดถึงและอยากเห็นหน้าลูกมากกว่า ทำให้รู้สึกว่าต้องแข็งแรงเร็วๆจะได้ลงไปเจอลูก และวันต่อมาก็แข็งแรงพร้อมกลับบ้านกันทั้งแม่และลูกหวัดดีค่ะ ขอแนะนำตัวนะคะ หนูชื่อ ด.ญ.ณิชาภัทร (จีจี้) เกิดเวลา 9.22 น. น้ำหนักแรกคลอด 3,900 กรัม ค่ะ**โปรดติดตามตอนต่อไป**