Bloggang.com : ลูกหมูยอ : เมื่อความอดทน... เดินมาจนถึงจุดสุดท้าย........

เมื่อความอดทน... เดินมาจนถึงจุดสุดท้าย........

สองสามวันมานี้ เป็นอีกช่วงหนึ่งที่เราร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้

มากมายเหลือเกิน

ความอดทนที่สะสมมานาน พยายามจะอดทนให้ได้มากที่สุด เพราะคำว่า "ความรับผิดชอบ" มันอยู่ในจิตสำนึกตลอดเวลา

เราอาจจะผิดเอง ที่เลือกจับปลาสองมือ

อยากจะเรียนต่อ เพื่ออนาคตข้างหน้า

อยากจะทำงาน เพื่อการดำรงชีวิต และได้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก

อยากจะให้ปลาที่จับทั้งสองมือ ไม่เลื่อนหลุด ไม่ผิดพลาด

อยากมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ อย่างที่ใจเราอยากให้เป็น

จริงๆแล้วความเครียด มันคงจะสะสมมานานนับปีแล้ว เริ่มตั้งแต่เข้าทำงาน

เพราะเป็นคนที่ยึดถือคำว่า "หน้าที่และความรับผิดชอบ" เป็นหลักเสมอ

เมื่อได้รับมอบหมายให้ทำอะไร เราจะทำให้อย่างเต็มความสามารถ ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ภาระหน้าที่มันหนักหนาเหลือเกิน

งานที่ควรจะมีคนอื่นมาช่วยทำ เขาก็ไม่จ้างคนมาเพิ่ม มันจึงกลายเป็นภาระของเรา

งานที่เขาอุตส่าห์หาคนมาช่วย แต่ความสามารถคนช่วยยังต่ำกว่าที่ควรจะเป็น เราก็จำเป็นจะต้องทำ

เมื่อรู้สึกว่างานที่แบกอยู่มันหนักเหลือเกิน เราก็พยายามหาทางออกให้ตัวเองโดยลดวันทำงานลง และสมัครเรียนปริญญาโท เพื่อที่จะไม่ต้องคิดเรื่องงานเพียงเรื่องเดียวเหมือนเคย

แต่... การเรียนในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อนช่างเข้าใจยากจริงๆ

ความเครียดทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน พากันถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

ใกล้สอบแล้ว แต่มีบางวิชา ที่ไม่รู้เรื่องเลย แม้แต่ test ย่อย ก็ต้องส่งกระดาษเปล่า เพราะไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง

งานที่ทำ ภาระช่างเยอะเหลือเกิน ลูกค้าก็เยอะ ปัญหาก็แยะ ปัญหาบางอย่างเราต้องเป็นผู้รับ แม้ว่าเราจะไม่มีส่วนได้ก่อมันขึ้นมา แต่เราก็ต้องรับ

ปัญหาบางอย่าง มันเกินขอบเขตที่เราจะช่วยได้ เราก็ให้คำตอบในจุดที่เราจะสามารถช่ว่ยได้ แต่ทำไมต้องมาว่าเราด้วย เราผิดหรือที่ช่วยได้แค่นี้ มันเกินความสามารถของเรา จะให้เราทิ้งงานเพื่อไปทำการกุศลหรืออย่างไร เราทำไม่ได้ ทำไมต้องมาว่ากันด้วย

นอกจากภาระหน้าที่ของเรา เขายังเพิ่มงานให้เรามากมาย ต้องมาสรุปทุกอย่างลงฐานข้อมูล รับผิดชอบเรื่องเงินทอง

โอเคนะ ว่าเราก็พอทำได้ แต่เข้าใจไหมว่ามันเครียด เราต้องการเวลา ต้องการสมาธิ

การที่เราต้องเงียบ ไม่พูดคุย เพื่อที่จะทำงานที่คุณเจ้านายมอบหมายให้มันเสร็จสิ้น

ปัญหาจากลูกค้าที่เราได้รับฟังและแก้ไขมาตลอดวันมันก็หนักหนาพอแล้ว

เมื่อเราต้องการสมาธิในการที่จะจัดระบบมัน สะสางมันให้เสร็จสิ้น เราไม่ต้องการให้ใครมารบกวน เมื่องานเราเสร็จ เราจะสามารถพูดคุยได้เหมือนเดิม

สิ่งเหล่านี้ก็เคยอธิบายไปแล้ว

ทำไมไม่เข้าใจ

ทำไมต้องมาชวนคุยมาซักถามระหว่างที่เราต้องใช้สมาธิ

เข้าใจว่าอยากให้ลูกน้อง relax

แต่เมื่อเห็นการสื่อสารของเรา คุณไม่เข้าใจหรือไงว่าเราต้องการสมาธิ

และสิ่งที่คุณต้องการพูด มันไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนเลย

ทำไมต้องมากดดันให้เราตอบ ดึงเราออกมาจากสิ่งที่เรากำลังตั้งสมาธิกับมัน

ไม่เข้าใจใช่ไหมว่าแม้ว่ามันเกินเวลาทำงานแล้วเราก็ยังต้องทำให้มันเสร็จ โดยที่เราไม่เคยได้ค่าล่วงเวลาเลย แค่นี้เราก็เหนื่อยแล้ว ทำไมต้องมาทำให้มันช้าลง

ทำไมต้องมาทำให้ความอดทนเพื่อจะทำตาม"ความรับผิดชอบ"ของเราให้มันพังทลายลงด้วย

ทำไมจะต้องมากดดันจนทำให้เราต้องแสดงพฤติกรรมที่ขาดสติออกมาอย่างนั้น

ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย

แต่"ความอดทน" ของเรามันหมดแล้ว

และเราไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดที่เราต้อง "ทน" อย่างนั้นอีกแล้ว

ตอนนี้เราไม่สนใจแล้วว่าถ้าขาดเราไป กิจการของคุณจะดีขึ้นหรือแย่ลงอย่างไร

ไม่สนใจว่าที่เราทำไปแล้วครึ่งเดือน เราจะได้ค่าจ้างหรือไม่

ไม่สนใจว่าสองปีที่ผ่านมา ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน มันจะยังมีอยู่หรือไม่

แต่ขอบอกว่า ณ ตอนนี้ เราไม่มีจิตใจที่จะไปทำงาน ไปรับผิดชอบสิ่งต่างๆได้อีก

ไม่แน่ใจว่าถ้าออกไปทำงาน เราจะทำอะไรลงไป คุณจะเสียหายขนาดไหนถ้าเราไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีก

หรือทุกสิ่งมันอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เกิดขึ้นวันนั้น

เราไม่สามารถรับประกันได้

เมื่อคุณไม่กล้าจะติดต่อมา

เราก็ยังไม่พร้อมจะติดต่อไป

แต่สักวันหนึ่ง เราต้องติดต่อกลับไปแน่นอน เพราะยังมีเรื่องที่เรายังไม่ได้สะสางกันอยู่

แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้...........

...... ขอพักจิตใจชั่วคราว ไม่สามารถทำงานได้แล้วจริงๆ.........

ปล. อ่านแล้วรู้เรื่องกันไม๊เนี่ย

ยังไม่สามารถสื่อสารกับคนเป็นคำพูดได้จริงๆ

ช่วงนี้จิตตกมากๆ ถ้าพูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็ขออภัยด้วย บ้าไปแล้วจริงๆ

Create Date : 16 กรกฎาคม 2551

Last Update : 16 กรกฎาคม 2551 16:54:16 น.

6 comments

Counter : 574 Pageviews.

ความอดทน เดินทางมาถึงจุดสุดท้าย คงหมายถึง ทนไม่ไหวแล้ว

ความอดทน ใช่ต้องอดทนตลอด ต้องมีการระบายออกเป็นระยะ ผ่อนคลายเพื่อสู้อดทนต่อไป

คน-สัตว์ จะกระโดดข้ามห้วย ลำธารที่กว้างเกินกว่าจะเดินข้ามปกติได้ จะต้องถอยหลังเพื่อส่งกำลังกระโดข้ามไป

"บ้าได้ถ้วย"ทำงานไปเรียนไปตั้งแต่ ปวช.-ป.โท ใช้เวลา 11 ปี ใช่ว่าดีอะไรแต่มันไม่ยากจนเกินกว่าตัวเราจะทำได้

ถอยแต่อย่าท้อ แต่คนส่วนมากชอบพูดว่า ท้อแต่อย่าถอย
ท้อหมายถึงไม่สู้ ถอยหมายถึงตั้งหลัง

เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ

โดย: บ้าได้ถ้วย

วันที่: 16 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:35:05 น.

ความอดทนมีขีดจำกัดทุกคนค่ะ อยู่ที่ว่าขีดของใครจะอยู่ในระดับไหน

ยังไงก็เป็นกำลังให้สู้ต่อไปนะคะ

โดย: SaKaNaJang

วันที่: 16 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:56:23 น.

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ หยุดหลายวันนี้อาจทำให้คุณรู้สึกคลายความท้อ เครียดสะสมได้บ้างแล้วลองตั้งสติดูอีกครั้งไม่แน่คุณอาจจะหาทางออกได้นะค่ะ สู้สู้

โดย: คนไกลบ้าน IP: 58.8.122.174 วันที่: 17 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:37:42 น.

เป็นกำลังใจครับผม สู้ครับ ผ่านวันฟ้าหม่นไปให้ได้ แล้ววันที่ฟ้าใสมาเราจะบอกว่า มันเป็นอะไรที่ดีมากมากครับ

สู้นะ เพื่อนเรา

โดย: Thanunchaisa

วันที่: 30 กรกฎาคม 2551 เวลา:19:58:17 น.

ตอนนี้คงดีขึ้นแล้ว

โดย: แต่เราดิ...แง IP: 58.8.183.31 วันที่: 27 ตุลาคม 2551 เวลา:14:28:10 น.

ฉันก็สติแตกทุกวันปัญหาเหมือนกันแต่ของเราแย่กว่าเพราะเป็นเรื่องของการคุมคนด้วย

โดย: ipning IP: 192.168.200.27, 119.42.69.149 วันที่: 21 สิงหาคม 2552 เวลา:12:55:42 น.