หลอนนี้ที่โคราช.........

ปี 2550 เราไปเที่ยวโคราชในช่วงตรุษจีนค่ะ โดยปกติ เราจะโทรจอง โรงแรมก่อน แต่เที่ยวครั้งนี้ คิดกันเองว่า ลองไปแบบ ค่ำไหน นอนนั้น เพราะไม่ใช่ช่วงเทศกาล สำคัญ คนคงไม่มาก น่าจะพอหาได้ เรามีหนังสือคู่มือ ท่องเที่ยว โคราช หนึ่งเล่ม ติดตัวไป ในนั้น มีข้อมูล ที่กิน ที่เที่ยว ที่ ซื้อของฝาก เราเดินทางจากบ้าน ประมาณ 11.00 น ไปถึงตรง อนุเสาวรีย์ ย่าโม เวลา ประมาณ 16.00 น.+- นะค่ะ คิดว่าหาที่พักก่อน ต้องการที่พัก ที่อยู่ใกล้ย่านชุมชน

เปิด คู่มือตัดสินใจ พักที่............. เป็นโรงแรมใหญ่ อยู่ใกล้ตลาดไนท์บาร์ ซาร์ เดินไม่ทันเหนื่อย ถึง อนุสาวรีย์ ย่าโม เราเข้าเช็คอิน ประมาณ 17.00 น บริเวณที่จอดรถของโรงแรม มีรถจอดมากค่ะ อุ่นใจ แต่เป็นความอุ่นใจ เพียงเพื่อ ให้เราตายใจ และพบเจอเหตุการณ์ที่.....

โรงแรมนี้มีหลายชั้นค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่ากี่ชั้น เราพักที่ชั้นสอง ฝั่งด้านหน้าของโรงแรม ซ้ายมือเป็นลานจอดรถ ขวามือ มีสระว่ายน้ำ ตอนที่เรามองลงไปเห็นมีฝรั่งผู้ชาย ว่ายน้ำเล่น อยู่ตามลำพัง เมื่อล้างหน้าล้างตา เราก็พร้อมตลุยเมืองย่าโม เราไปกราบ ย่าโมก่อน อันดับแรก ผู้คนมีไปกราบเหมือนกันค่ะ ปะป๊า บูชา ย่าโม กลับบ้านด้วย เรานำ ท่านไปเก็บไว้ที่รถ ก่อน เดิน ข้ามฝั่ง ไปตลาดไนท์ค่ะ เดินดูของ ทานข้าวเย็น แล้วจึงกลับโรงแรม
ตอนเรากลับโรงแรม บริเวณที่จอดรถ โล่งเชียวค่ะ เราเข้าใจว่า ลูกค้าคงยังไม่กลับค่ะ แต่ความจริงแล้ว รถที่เราเห็นนั้น ไม่ใช่ลูกค้าของโรงแรม แต่เป็นของผู้มาเดินตลาดค่ะ

จำได้ว่า ล๊อบบี้ ของโรงแรมค่อนข้างมืดค่ะ และมีเพียงพนักงานชายคนเดียวอยู่ตรง เคาท์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ เรากดลิฟท์ชั้นสอง


แต่.....ลิฟท์ ไม่หยุดค่ะเลื่อนขึ้นไป ....เลื่อนขึ้นไป.....แล้วหยุดกึก


ประตู เปิดออก..........มืดทั้งชั้นวังเวง ไม่มีใครสักคน กดเรียกลิฟท์ค่ะ


เวลานั้นก็เริ่ม ๆ หวั่น แต่ปลอบใจกันเองว่า ลิฟท์เสีย เมื่อถึงชั้นของเรา ทางเดิน มีเพียงแสงสลัว ๆ พรมที่ปู ก็รู้สึก ได้กลิ่น อับ ๆ ชื้น ๆค่ะ (ตอนเข้าครั้งแรกไม่ได้สังเกตุค่ะ) เข้าห้องได้ก็โล่งใจ เหมือน อยู่ในที่ส่วนตัวเราแล้ว

แต่.......ทำไม โต๊ะเครื่องแป้ง ต้องมาอยู่ปลายเท้า ด้วย ชักไม่ค่อยดีค่ะ ปะป๊า บอก เดียวมานะ หายไปขึ้นมาพร้อมกับ ย่าโมค่ะ เหตุผลคือ เราอยู่สูงกว่าท่านคงไม่เหมาะ

ปะป๊า สารภาพ ภายหลังว่า รู้สึกไม่ค่อยดี บรรยากาศ น่า สะพรึ่ง กลัวชวนจิตหลอน

ก่อนนอนตาลเหลืองได้ยินเสียงคนคุยกัน ห้องข้าง ๆ ค่ะ ก็อุ่นใจว่า มีเพื่อนอยู่ใกล้ ๆ แล้ว แต่........พอตอนเช้า ได้สอบถามเจ้าหน้าที่ (คงกึ่งไม่แน่ใจด้วยค่ะ)จึงรู้ว่า เป็นห้องว่าง วินาที นั้น ก็ อึ้ง ๆ ค่ะ

และบริเวณ พรมตรงหน้าลิฟท์ พวกเราสังเกตุ เห็นเหมือน มีรอยกดทับ รอยเปียก เป็นรูป คล้าย ๆ คน ค่ะ

เรามาคุยกันภายหลังจาก ออกจากโรงแรม แล้วค่ะ ว่า ที่นี่ น่ากลัว
ทั้งโรงแรม มีห้องที่มีคนอยู่ แค่ ห้าห้อง ชั้นสองมีเพียงห้องเรา ห้องเดียว....


ปะป๊าเอง ก็รู้สึก เหมือนมีคนนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ในค่ำคืนนั้นค่ะ


คิดกันอยู่ว่าถ้าไม่นำ องค์ย่าโม ท่านขึ้นไป เราอาจ เจออะไร ที่มากกว่านี้ก็ได้ แต่ อีกที อาจ ไม่มีอะไร เลย พวกเรา อาจคิดกันไปเองหรือเปล่า

แต่ ถ้าให้ไป พักอีก เราคง เซย์ โน...........ค่ะ

 

Create Date : 27 ธันวาคม 2554		1 comments
Last Update : 17 มกราคม 2555 10:31:39 น.
Counter : 11317 Pageviews.
Share Tweet