ครับ มอ.6แล้วต้อง มองอนาคตแล้ว จะเข้าคณะอะไรดี แพทย์ เภสัช วิศวะ สามอันดับยอดฮิตของเด็กสายวิทย์ แพทย์ เก่งอังกฤษ เก่งชีววิทยามีความจำดี เภสัช วิชาเคมี มาอันดับหนึ่ง วิศวะ เน้นฟิสิกซ์ คณิตศาสตร์
ผมจะเป็นโปรแกรมเมอร์ ผมจะสร้างเว็บไซด์ ผมจะสร้างเกม ดังนั้นผมจะเรียนวิศวะคอม หรือวิทย์ศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์
ประโยคข้างบนคือ อดีตครับ ตั้งแต่ ม.3 ผมคิดว่า...
ผมจะรียน วิศวคอม ผมคิดว่า ใช่
จากความรู้เกี่ยวกับการซ่อมคอมพิวเตอร์เบื้องต้นที่ผมได้เรียนรู้จากร้าน คอมพิวเตอร์ (แม่ตาลส่งผมไปเป็นเด็กฝึกงานประมาณประถม 5 ) เพราะ เห็นผมสนใจด้านนี้ (ปิดเทอม แม่มีกิจกรรมให้ผมมากมายแล้วผมจะเล่าให้ฟัง)ผมสามารถลงโปรแกรมได้ ซ่อมพื้นฐานได้ตั้งแต่ ยังไม่ขึ้น ม.ต้น ผมคิดว่าผมชอบการทำงานโดยใช้คอมพิวเตอร์ ผมชอบรียนรู้ระบบต่างๆของคอมพิวเตอร์ จากนั้นผมได้ศึกษาเพิ่มเติมจาก หนังสือ จากคอมพิวเตอร์ เรื่อยมา
บางครั้งเราไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่เราชอบ นั้น มันใช่หรือไม่
จนกว่าจะได้ลงไปสัมผัสด้วยตัวเอง
การเข้าค่ายของนักเรียนคือการเตรียมความพร้อมของบันไดขั้นต่อไปในอนาคต
การเข้าค่าย คือการหาตัวช่วยมายืนยันว่า สิ่งนี้ใช่ ตัวเราหรือไม่ใช่
เมื่อปิดเทอมภาคแรก ของ ม.5 ผมไปเข้าค่าย หุ่นยนต์ ของ คณะวิศวกรรมศาสตร์ เทคโนโลยีเจ้าคุณทหารลาดกระบัง การเข้าค่ายในครั้งนั้น ทำให้ผม ได้ประสบการณ์มากมาย ทั้งการทำงานร่วมกัน การอยู่ร่วมกัน กับเพื่อนต่างสถาบัน
พวกผมต้องสร้างหุ่นยนต์ โดยอาศัยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เขียนคำสั่งด้วยภาษาซี ตรงประเด็นนี้ ผมทำได้ดีด้วยมีความสนใจ อยู่ แต่เมื่อถึงการต่อแผง วงจรไฟฟ้า ผมกลับนั่งงง ในขณะที่เพื่อนที่มาจาก โรงเรียน สายอาชีวะ กลับทำเสร็จเรียบร้อยก่อนที่รุ่นพี่จะบรรยายจบเสียอีก นับว่าเป็นข้อแตกต่างระหว่างเด็กสายสามัญและสายอาชีพอย่างเห็นได้ชัด ในเรื่องของประสบการณ์ตรง ลงมือจริง ในขณะที่เด็กสายสามัญอย่างผม คงเน้นแต่ด้านทฤษฎี และด้านวิชาการ
จากวันที่ไปค่ายจนถึงเปิดเรียน มัธยม 6
เป้าหมายผมยังอยู่ที่เดิม
วิศวะคอมพิวเตอร์
แต่ความสนใจที่หลากหลายของผม ยังวิ่งต่อไป
เมื่อตอนที่ผมเล่นเทนนิส ผมคิดอยากเรียนคณะวิทยาศาสตร์การแพทย์
พอผมอ่านหนังสือ "รู้แล้วเหยียบไว้ ของ วิน เอี่ยมอ่อง นักมายาจิต
ผมก็อยากเรียนคณะจิตวิทยา
ผมชอบถ่ายรูป
ผมชอบฟังเพลง
ผมชอบเล่นกีตาร์
ผมชอบอ่านหนังสือ
ผมจมอยู่หน้าคอม เพื่อตัดต่อเพลง
ผมโหลดโปรแกรมใหม่ ๆ มาใช้
คุณครู เรียกใช้ เมื่อคอมพิวเตอร์มีปัญหา
มีงานโรงเรียน คุณครู เรียกหา เพื่อให้เป็นตากล้อง
ผมยังคงคิดว่าผมชอบ วิศวะคอมพิวเตอร์
สิ่งที่แน่นอน คือความไม่แน่นอน ประโยค ที่ฟังแล้วแสนจะเชย
แต่นั่น!........คือความจริง
จะด้วยเหตุ หรือปัจจัย ตัวแปร อะไรก็ตาม ปิดเทอมปลาย ของม.5 ขณะที่ผมเิดินดูสินค้า
ในร้านขายเครื่องเขียน แห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลกในระหว่างที่ผมไปเรียนพิเศษที่นั่น
ชื่อร้าน "ดินสอน้ำ" แค่ชื่อร้านก็กระแทกใจผม
ร้านดินสอน้ำขายอุปกรณ์เครื่องเขียน ปากกา สมุด กล่องดินสอ
ที่มีดีโซน์ แตกต่างจากร้านอื่น
ผมซื้อสมุดเพียงเพราะ ถูกใจหน้าปก
นี่แหละ.... สิ่งที่ผมชอบ ออกแบบ สินค้าเครื่องใช้ต่าง ๆ
ให้ดูมีสไตล์
รวดเร็วเท่าใจคิดหลังจากค้นข้อมูลจาก อากู๋ แล้ว
"แม่....." ผมส่งเสียงไปตามสายโทรศัพท์ทันที
"ผมจะเรียนออกแบบผลิตภัณฑ์...บล่า...บล่า"
ออกแบบผลิตภัณฑ์ อยู่ในคณะสถาปัตยกรรม สาขาการออกแบบ ของมหาวิทยาลัยเทคโนลาดกระบัง อยู่ในมัณฑนศิลปของศิลปกรอยู่ใน วิจิตรศิลป์ ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่..................
ปัญหาคือ...................การสอบดรออิ้ง
*
*
*
"หนังสือพื้นฐานสถาปัตย์ หน้าปกสีดำ" หนังสือเล่มนี้
อาจารย์ แม่...โอ๊ะ ไม่ใช่ครับ อาจารย์ชิ้ง เพื่อนแม่ ผู้คร่ำหวอด ในวงการศิลป์ มื้อปั้นเด็กวิจิตรศิลป เด็กถา'ปัดมาแล้วหลายรุ่น แนะนำมาว่า
"ให้ซื้อหนังสือเล่มนี้ มาอ่าน ฝึกวาดภาพตามคำแนะนำไปก่อน เปิดเทอมมาคุยกัน"
"จากผลงาน..ขอวิจารณ์ตรง ๆนะ" อาจารย์ชิ้ง เอ่ยขึ้นหลังจากดูฝีมือดรออิ้งของผม
"ให้ 20 จาก 100" ตรงมากเลยครับ หัวใจผมหล่นวูบ เสียงวิ้ง... วิ้งดังก้องในหู
"แต่....ถ้ารักจริง ตั้งใจจริง ฝึกกันได้" อาจารย์ชิ้ง ให้กำลังใจ
"กลับไปถามตัวเองดูว่า ชอบจริงหรือเปล่า เราต้องใช้เวลาอยู่กับศิลป ทั้งชีวิต หากเดินสายนี้
ทุก ๆวันต้องทำงานศิลป เป็นวิชาชีพเฉพาะตัว ต้องทุ่มเท กายใจ จะทำได้มั๊ย"
ผมยังคงนั่งนิ่ง
"ตอนครู เป็นเด็ก ครูนั่งวาดรูป ตลอดเวลา กระดาษวาดรูปรอบตัว เต็มโต๊ะ ครูมีความสุขที่ได้วาดรูป"
อาจารย์ชิ้ง มองหน้าผม ด้วยแววตาปรานี "แล้วต้นล่ะ....มีอะไร ที่ต้นใช้เวลาอยู่กับมัน ขลุก อยู่กับมันได้ตลอดเวลา โดยไม่เบื่อ มีหรือเปล่า"
ผมคิดไม่ออก จนครูชิ้งเอ่ยมาว่า "ครูรู้มาว่า เธอมีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์ "
ปิ๊งงงง.....หนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เต็มโต๊ะ เข้าร้านหนังสือ ตรงดิ่งไปแผนกคอมพิวเตอร์ หน้าจอคอมของผมคือ โปรแกรม ต่าง ๆที่ผมสนใจ
ผมชอบตัดต่อเสียงเพลง ตัดต่อภาพ
ผมเดินยิ้มออกมาจากห้องพักครู
ผมคิดว่าผมรู้แล้วนะครับ
(มีต่อ...ตอน2)