รัก รัก รัก

คำว่ารัก คืออะไรกันแน่

กับคน หนึ่งคนที่เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที่หนึ่ง
เป็นรุ่นพี่เรา 3 ปี ครั้งแรกที่เจอเขามันรู้สึกว่ามีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาในตัวเรา
เราสานสัมพันด้วยการปราศรัย ภายใน 3 วัน เราเป็นแฟนกัน (เร็วดีมั้ย)
เคยถามเขาว่า ทำไมถึงรู้ว่าเราชอบคุณ เขาบอกว่า สังเกตุจากแววตาที่แสดงออกมาให้เขาเห็น
(นึกไปก็น่าใจหาย เหมือนผ่านไปแค่ไม่กี่วันนี้เอง)
วันหนึ่งเขาเกิดอาการหอบขึ้นมา(หากทำอะไรเหนื่อยมากๆเขาจะหอบ ร่างกายเขาออ่นแอ)
เขานอนซม เราไม่รู้เรื่องก็พลอยร้องไห้น้ำตาร่วง กลัวเขาจะเป็นอะไรไป
เราเอามือชี้ไปที่ริมฝีปากเขา บอกกับเขาว่า ถ้าเป็นเกิดว่าคุณหมดลมหายใจไป
เราขอได้ไหม (เขารู้นะว่าเราหมายถึงอะไร ) เขาบอกว่าได้สิ (คงจะงงใช่ไหมว่าคืออะไร คือฟันของเขาที่เราอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกจากเขา ) คืนนั้น ทั้งสองคน ต่างร้องไห้กันระงม
ในความรู้สึกของฉัน มันเป็นเรื่องที่น่าประทับใจและน่าจดจำไว้ ในส่วนลึกในความรู้สึกอย่างไม่มีวันลืม
เราก็ไปมาหาสู่กัน ตามปรกติ มีครั้งหนึ่งเราไม่สบายเขาก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้
สุดปลื้มเลย กะคนคนนี้

จนในที่สุด เขาต้องไปต่างจังหวัดเพื่อฝึกงานเป็นเวลา 1 ปี วันนั้นมาถึง ก็เศร้ากันอีกแล้ว
แต่ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค เรายังไปหาเขาเกือบทุก 1-2 เดือน

และแล้ว อาการของเขาก็กำเริบอีก ในขณะที่เราคุยโทรศัพท์ เขาบอกเราว่าเขาไม่สบายมาก และเขาก็นิ่งไปเฉยๆ
อยากจะร้องไห้
มารู้อีกที โทรหาเขาแล้วคนอื่นรับสายแทน บอกว่าอยู่ โรงพยาบาล ขณะนั้นเวลาประมาณ3ทุ่ม เรา รีบออกไปที่หมอชิต แล้วขึ้นรถตู้เพราะรถทัวร์หมด
กว่าจะถึงก็ ตี 1ได้มั้ง สถาพตัวคนเดียว ต้องไปถามคนที่เขากำลังจะเก็บร้านขายของที่ ขนส่ง พี่มีรถมอเตอร์ไซค์ไหม ขอจ้างพี่ไปส่งที่โรงพยาบาลหน่อย เขาปฎิเสธ ในใจของฉันเหมือนหมดอาลัยตายหยาก ถามใครต่อใครก็ไม่มีรถบ้าง ไม่ว่างบ้าง
และแล้วเราก็เดินไปเจอลุง หนอนหลับอยู่อีกฝากถนนหนึ่ง
เราก็เรียกลุงเขา พร้อมทั้งขอความช่วยเหลือ เขาตอบ ตกลงในค่าจ้าง ราคา 60 บาท ระหว่างที่นั่งรถมอเตอร์ไซค์นั้น บรรยากาศรอบตัวมืดมิด ลมพัดต้องตัวมันหนาวสุดทน อยากไปให้ถึงไวๆ รู้สึกเป็นห่วงเขามากกว่าสิ่งใด
ในที่สุดก็ถึง โรงพยาบาลสักกะที ถามพยาบาลเขาก็บอกให้ไปห้องนั้น ตรงนั้น
ในความมืดของห้อง เราก็ได้เจอเขา เราไปหาเขาด้วยใบหน้าที่อาบน้ำตา เขาก็ร้องไห้ (นั่งพิมพ์แล้วอยากจะร้องไห้) เขาก็มีท่าทางดีใจที่เราอุสาห์ไปหาเขา เราก็ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง เราก็ถามไถ่อาการของเขา คืนนั้นเราเอาเก้าอี้มานั้งข้างเตียงเขา แล้ววางหน้าลงข้างตัวเขา จับมือเขาไว้แน่น แล้วหลับไปด้วยความอ่อนล้า..........

และแล้ว
วันหนึ่งเขาก็ไม่ยอมพูดหรือติดต่อกับเรา เราพยามโทรหาเขาก็ไม่ยอมรับสาย พยามติดต่อหรือไปหาเขา เขาก็ไม่ยอมให้เราเจอหน้า และเขาก็ย้ายไปต่างจังหวัด เรานึกน้อยใจตัวเองว่า ทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องทำกับเราอย่างนี้ เวลาทั้งหมดที่ที่เราให้เขามันจบลงดื้อๆหรือนี่ อยากร้องไห้ ความคิดในตอนนั้นถึงกับอยากจะฆ่าตัวตาย ตลอดเวลาที่เราคบกันมามันมีทั้งสุขและทุกข์ ทำไมต้องทิ้งกันอย่างนี้ โลกที่สดใสก็กลับกลายเป็นตรงกันข้าม เราเจอกันตลอดเวลา 4 ปี ผ่านมา 1 ปีแล้ว ที่ความคิดถึงและห่วงหายังตามมาหลอกหลอนอยู่ ถ้าจะให้ลืมคงต้องตายให้มันจบๆไป หากว่ายังไม่ตาย ก็จะรอวันที่เขากลับมา

Create Date : 02 กันยายน 2553		1 comments
Last Update : 5 กันยายน 2553 2:26:17 น.
Counter : 521 Pageviews.
Share Tweet