รักร้ายคุณชายตัวดี : ตอนที่ 3
" เดี๋ยวฉันมานะ " เคนตะหันไปบอกเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม " จะไปไหนวะ " เพื่อนสนิทผมทองถาม " พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำธุระน่ะ " " ธุระอะไรวะ แต่เช้าเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันหรอก " " เอ่อน่า พวกมึงไปก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป " " เคนตะคุง ขอคาโอริไปด้วยนะ " สาววัยรุ่นผมแดงแต่งหน้าติดขนตาปลอม ปัดแก้มแดงหน้าเตอะ ทำท่าออดอ้อนเขา " ไม่ต้องตามมา ฉันจะเข้าไปหาแม่ที่บริษัท อยากเจอแม่ฉันนักรึไง " เขาขู่หยิบมารดาตนมาอ้าง เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่กล้าหืออือ เป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนและในโรงเรียนว่ามารดาเขามีอิทธิพลมาแค่ไหน และหวงลูกชายคนเล็กอย่างเขาขนาดไหนเช่นกัน " เคนตะคุงงอ๊ะ งั้นรีบกลับมาไวๆนะ คาโอริคิดถึง " เธอหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ เคนตะส่งสายตารำคาณ " ไปล่ะ " เขาเดินกลับไปทางเดิม ปล่อยให้กลุ่มเพื่อนงงกับพฤติกรรมของเขาที่ดูไม่ปกติเท่าไหร่
' กำลังอะไรอยู่วะเนี่ย = =' ชั่งเถอะแค่ย้อนกลับไปดูยัยนั้นคงไม่เสียหายอะไร แล้วยัยนั้นหายไปไหนแล้วเดินไวเป็นบ้า งั้นก็แสดงว่าไม่เป็นไรสินะ '
ในขณะที่กำลังจะก้มหยิบแว่นที่แตกบนพื้นเมื่อเงยหน้าขึ้นสายตาก็เจอกับร่างเล็กคู่กรณีเมื่อครู่ กำลังจะเดินข้ามถนน
" ทำบ้าอะไรน่ะ ไม่เห็นสัญญาณไฟให้หยุดรึไง " เขาสถบออกมา แล้วออกตัววิ่งให้ถึงตัวอีกฝ่ายอย่างเร็วที่สุด รองเท้าผ้าใบสีขาวของเธอกำลังก้าวแตะพื้นถนน รถที่กำลังแล่นมาบีบแตรเสียงดังและคิดว่าเบรคไม่ทันเป็นแน่ แต่เคนตะไวกว่าคว้ามือกระชากแขนของหญิงสาวดึงขึ้นมาบนฟุตบาท จนหน้าของเธอกระแทกเข้ากับอกของเขา คนตัวสูงยกแขนกอดอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
ร่างบางที่ถูกกอดได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา เหมือนว่ามันจะทะลุออกมาจากอกนี่ให้ได้บวกกับเสียงหายใจหอบ ไม่ผิดแน่เขาคงรีบวิ่งมาดึงตัวเธอไว้ไว้ มาลัยจำเขาได้แม้จะเห็นลางๆก็ตาม
" ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย " เคนตะพูหอบเหนี่อย " ไม่เห็นรึไงสัญญาณไฟไม่ให้ข้ามน่ะ ห๊ะ เดี๋ยวก็ตายหรอก ยัยบ้า " ตะคอกใส่
" ปะ...ปล่อยฉันได้แล้ว " เธอยกมือขึ้นพลักเขาออก แต่มืออีกข้างที่จับต้นแขนเธอเขายังไม่ยอมปล่อย มาลัยเองก็ตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงแตรรถดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรเพราะความตกใจ
สีหน้าของหญิงสาวแค่ดูก็รู้ได้ทันทีว่าตกใจขนาดไหน หน้าขาวนั้นซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเรียวสวยนั้นเบิกกว้างตื่นตระหนก มือเล็กอีกข้างยกขึ้นกุมอกหายใจหอบถี่แรง จนร่างบางสั่นแทบยืนไม่อยู่
" วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย " เธอย้ำถามตัวเอง " เธอนี่มัน จริงๆเลย จะฆ่าตัวตายรึไงห๊ะ " ไม่มีเสียงตอบจากคนตัวเล็กตรงหน้า เพราะยังตกใจไม่หาย เมื่อสัญญาญไฟเปลี่ยนเป็นสัญญาณคนข้าม เคนตะดึงแขนเธอให้เดินตามเขาไปอีกฝั่ง " จะทำอะไรน่ะ " เสียงเล็กถามเป็นสำเนียงเปล่งๆ ที่คนฟังรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ใช่คนชาติเดียวกับเขาแน่นอน " จะข้ามถนนไม่ใช่รึไง ที่นี่จะข้ามถนนต้องรอสัญญาญไฟเธอไม่รู้เหรอ ยัยบ้าเอ้ย! " เขาหันมากบอกคนที่ถูกลากกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อให้ทันช่วงก้าวของเขา " ฉันรู้ แต่ฉันมองไม่เห็นนี่ แล้วที่เป็นแบบนี้มันไม่ใช้เพราะนายเดินมาชนชั้นรึไง " มาลัยร่ายยาว " ฉันถึงย้อนกลับมายังไงล่ะ แต่ไม่ได้จะมาขอโทษหรอกนะ เพราะฉันไม่ได้เป็นคนเดินชนเธอ " เขาบอกเสียงเรียบ เขารู้ว่าที่มองไม่เห็นนั้นคงจะไม่ได้แกล้ง เพราะดูจากเลนท์เเว่นตาที่แตกมันหนามาก " งั้นนายจะย้อยกลับมาทำไมในเมื่อนายไม่ได้เป็นคนทำ " มาลัยแกะมืออีกฝ่ายที่จับแขนเธอออก เมื่อข้ามมาถึงอีกฝั่ง " ถ้าฉันไม่มาเธอคงตายไปแล้วล่ะนะ " " จะทวงบุญคุณรึไง เด็กชัดๆ แต่ยังไงก็ขอบใจนะ " ' ยัยบ้านี่ น่าปล่อยให้รถชนไปซะก็ดีหรอก ' เขาคิดในใจ " ฉันไปล่ะ " มาลัยหันตัวเดินไปตามทางเท้า ช่วงเจ็ดโมงผู้คนจะเริ่มพลุกพล่านเพราะเป็นช่วงเวลาของการเดินทางไปทำงาน ร่างบางของเธอถูกผู้คนชนไปซ้ายที่ขวาที หรือเดินเข้าไปชนคนอื่นเองบ้าง ปากเล็กพร่ำพูดขอโทษก้มหัวแทบจะตลอดทาง " หึ ยัยบ้า " เคนตะมองดูเหตุการณ์อยู่จึงสาวเท้ายาวๆตามไปแล้วหันมาดักอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายไม่ทันได้เพ่งมองเพราะมั่วแต่หันไปขอโทษคนที่สวนไปมาอยู่ เมื่อหันกลับมาจึงชนเข้ากับหน้าอกอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2560 23:33:04 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 163 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
