Group Blog All Blog
|
ชีวิตหลงวัน : วันเฟล ขนมปังไหม้ เวลานี้ 2.46 AM วันที่ 27 May Morning วันที่ 27 Sunday อืม ... ดูย้ำคิดย้ำทำเนอะ อืมมมมมมมมม มันหลงวันจริงๆนะตอนนี้ เลิกงาน 4 ทุ่มทุกวัน ถึงห้องก็ห้าทุ่มนิดๆแล้ว กว่าจะทำนู่นทำนี่ เคลียร์ตัวเองเสร็จน่ะ ก็หลังเที่ยงคืน กว่าจะบิ้วตัวเอง กว่าจะยัดตัวเองเข้าผ้าห่ม หยิบโน๊ตบุ๊ค หรือ netbook หรือ tablet with keyboard ขึ้นมาไว้บนตัก กว่าจะอะไรหลายๆอย่างแม่งก็ตีสองครึ่ง ตีสามอีกนั่นแหละ ณ ตอนนี้จะเล่าเรื่องของวันที่ 25 & 26 May เพราะว่าวันที่ 27 มันยังไม่ถึง ไม่สิ ถึงแล้วแต่ไม่รุ้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อวันศุกร์ เราตื่นเร็วกว่าปรกติ ไม่ค่อยงอแง ลุกไปอาบน้ำทำไรได้เร็วกว่าทุกวัน ผมเพิ่งสระคืนวันที่ 24 เช้าวัน 25 ลุกขึ้นอาบน้ำ แต่งหน้าดักว่าปรกติเพราะว่ามีเวลาประกอบกับวันนั้น ตั้งใจจะไปถ่ายรูปกะพี่อีกคนนึงที่ Office เพราะว่านางจะ Last day แล้ว ชงเนสวีต้ารสน้ำเต้าหู้ที่ชอบ โยนขนมปังใส่ไมโครเวฟ กะอุ่นให้มันนุ่มๆหน่อย โยนใส่เวฟละเดินมาแต่งตัวต่อ ซักแป๊บได้กลิ่นไรไหม้ๆ เหม็นๆวะ ? เดินไปดูไมโครเวฟ ไอ้ห่า เวฟไป 1min กับไฟ 800 วัตต์ซึ่งมันคือไปแรงสุดแล้ว คิดในใจ มันก็คงแค่ขนมปังเกรียมมั้ง เปิดไมโครเวฟออก อีห่าาาาาา อีกนิดนึงไมโครเวฟกุคงไหม้ และระเบิดแน่นอน คือควันดำมากกกกกกกกกกกกก ควันทั้งห้อง เราอยู่คอนโดนห้อง Studio ทุกอย่าง connect กันได้หมด ไอ้ห่า นี่เลยเปิดประตูห้องแง้มๆไว้เพื่อระบายควัน เปิดประตูระเบียงที่ฝนกะลังจะตก ครึ้มมาเชียวจากทางสะพานควาย เปิดพัดลมไล่ควันออกจากห้องก่อน เด๋ว Alarm + Smoke Detector ทำงานละจะร้องเหี้ย มองดูเวลา 12.15 น ซึ่งเราต้องออกจากห้องได้แล้ว เพราะว่าเด๋วเวลารวนแล้วจะไปทำงานสาย อ่ะเลยรีบคว้ากระเป๋าและไปทำงานเลย ตลอดทางใน BTS ก็รู้สึกว่าได้กลิ่นไหม้ๆ กลิ่นเนยๆตลอดเวลา ซึ่งนี่ก็หงุดหงิดๆอากาศมันร้อนด้วย พอไปถึง Office สรุปสายจ้า คอมเปิดไม่ติด หงุดหงิดกันไปอีกดอกนึง น้องที่นั่งข้างๆถามเจ๊ไปทำไรมาปะเนี่ย กลิ่นไหม้ๆ ก็เลยเล่าให้น้องมันฟัง ละน้องที่นั่งถัดไปจากคนข้างๆ นางก็หันมาพูดว่า เออ เจ้ หนุก้อว่าเหมือนได้กลิ่นขนมปังไหม้ ตั้งแต่ที่เจ้เดินเข้าออฟฟิศมา ขอบใจมาก คือเสื้อตัวใหม่เพิ่งรัด กระโปรงใหม่เพิ่งรีดเช่นกัน ไอ้สัส พังหมดสิคะ ตอนมาทำงานนั่งมอไซ มอไซเสืิอกเป็นบ้าไปต่อหลังรถเมล์ตรงท่อไอเสีย รถเมล์เหยียบ ควันใส่กุเต็มๆ Helllllllllo !!!!! แกะผมที่ม้วนๆไว้เพราะว่ากันผมพันกันตอนนั่งรถ ผมกุมีแต่ขนมปังไหม้ วัดดาฟัคคคค อืมมมมมมมม วันนั้นทั้งวันเรื่องงาน กุพังพินาศค่ะ ไม่มีอะไรดีๆเลยซักนิด เคสพังหมด เจอแต่อะไรก็ไม่รู้ค่ะ จนคุยกะเพื่อนคนนึง คุยเรื่องไรซักอย่างนึงมันทำพูดเรื่องฮอร์โมน เรื่องยาคุมขึ้นมา ความรู้นี่ก็เยอะ ความเสี่ยงนี่ก็ไม่ใช่น้อยเช่นกัน เพื่อนบอกว่าคนท้องอารมณ์สวิงมาก อ่าววว ไอ้นี่ก็มีแวว ไอ้เราก็คิดวันก่อนเพิ่งตรวจไปก็ไม่ท้องนี่น่า อีกอย่างอีก 10 วันเมนส์ก็จามาละ แต่ ณ ขณะนั้น fail หนักมาก นอยแบบไม่รู้จะทำไง มันนอยจนเหมือนข้างในตัวเรามันร้องไห้ออกมาแล้วอ่ะ เราไม่รู้จะอธิบายอะไรยังไง รู้แค่ว่าข้างในร้องไห้ แล้วบอกว่าเอากุออกจาไปจากช่วงเวลานี้ทีอะไรแบบนั้นเลย ตอนพักกินข้าวเลยวิ่งไป watson ซื้อที่ตาวจครรภไว้ 2 อันแม่งเลย พร้อมกับขนมหวาน หาอะไรหวานๆกินให้มันได้สดชื่นบ้างไม่งั้นนี่คงพังมากกว่าเดิมนะ ณ ขณะนั้น นับถอยหลังเลิกงาน 3 ชั่วโมง งานก็ทำๆไป ทำแบบขี้เกียจ ทำแบบขอไปที อารมไม่ดี ขากลับเจอ taxi ปฏิเสธอีก โดนไปสามคันตรง BTS หมอชิตที่กะลังจะกลับคอนโด อากาศก็อ้าวมาก นี่ก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ในที่สุดก็ได้ taxi กลับห้องจนได้ นั่งใจเย็นๆในรถ อะไรก็คงดีขึ้น เช็คเรด้าฟ้าฝนว่าฝนจะตกมั้ยนะ ก็ไม่มีเมฆ ไม่มีฝน เข้าห้องได้เอาผ้าโยนลงเครื่องซักผ้า ล้างจาน เช็ดไมโครเวฟ เอาขยะไปทิ้ง อาบน้ำอาบท่าแก้บ้าได้ดีเลยล่ะ พอจะเอาผ้าไปตากเท่านั้นแหละ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟ้าแล่บไปสิ แล่บแรงด้วย แล่บแบบกุจะไม่ไว้ชีวิตมึง นี่ถึงขั้นกรี๊ด แทบอยากจะร้องไห้ ณ เดี๋ยวนั้น ทำไมความซวย ความจังไรมันต้องเกิดขึ้นรัวๆ ณ เวลานั้น แฟนก็หลับ อยู่คนเดียวอีก ไม่มีใครให้ระบายอะไรได้เลย จะบ้าแล้วนะ ตัดสินใจ ช่างแม่งตากๆไปเถอะ จะเปียกก็เปียก เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่งก็แดดนรกเด๋วมันก็แห้ง นอกจากเทวดาจะใจดำ โยนฝนลงมาอีกห่าใหญ่ สรุปตื่นมาแดดแบบว่า น้องๆนรกจริงๆ และผ้าแห้งสนิท และเราก็ดีใจมาก แต่เมื่อคืนนี้ก็ฝันว่าคลอดลุกอีก วัดดดดดาฟัคคคค ตรวจเรียบร้อยโอเคไม่ท้อง เมื่อเช้าตื่นมาก็ยังคงรู้สึกว่าความนอยไม่ได้เสื่อมหายไปเลย แต่รุ้สึกเบ่าลงมา 5% และที่สำคัญเราไม่ท้อง ที่เป็นบ้าเพราะPMS เล่นงานเราหนักมากนะเดือนนี้ ปรกตินี่กินยาคุมมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนจบ เรื่องคุมกำเนิดมันไม่ใช่เรื่องหลัก เรากินยาคุมเพราะว่าฮอร์โมนเล่นเรา จนเราจะเป็นบ้า อารมณ์ขึ้นสุด ลงสุด เหวี่ยงวีนสุดฤทธิ์ ร้องไห้ อยากตาย เป็นบ้า โลกโหดร้าย จนศึกษาและเจอ Yasmin ทีมันทำให้เราเป็นคนอารมณ์ได้เกือบตลอดเวลาเลย 5555 นี่ยาคุมหรือยาบ้า หรือกัญชากันแน่วะ กิน Vitamin B เพิ่มพลัง แว้นไปทำงาน แวะตาบั๊คสั่ง Midnight Mocha เมนูโปรด หวาน เข้ม แน่น และร่างกายต้องการคาเฟอีน เนื่องจากนอนไปตอนตี 4 กว่า และตอนนี้ก็เกอบจะตี 4 อีกเ่ช่นกัน WTH ! เรื่องงานก็พังๆตามระเบียบ เพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ เครียด เหนื่อย หงุดหงิด อยากลาออก อยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่ทำงาน ไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ทำงานทั้งวันคิดอยู่แต่กับเรื่องลาออก คำนวนวัน คำนวนชีวิต วางแผนหลายๆอย่าง และตั้งใจไว้ว่าจะไปลาออกหลังจากวันเกิดที่จะได้หยุด 1 อาทิตย์ (7days) ในเดือน กค อันนตั้งใจแล้วว่าจะกลับบ้านไปคุยกะพ่อแม่ ว่าจะลาออก จะออกจไปอยู่กับแฟน จะไปช่วยแฟนขายของแล้ว เพราะว่าเราอยู่ตรงนี้เราเครียดมาก เราเป็นบ้้า ร่างกายพังไม่เท่าไร แต่สุขภาพจิตเราเสียจริงๆ แล้วก็ที่สำคัญเรารู้สึกว่า passion ความสุข ความท้าทายในงาน มันหายไปหมดแล้วโว้ยยยยยยยย เราเป็นคนทำงาน เราถือเลยว่าเราต้องสนุกไปกับมัน มันต้องท้าทาย มันต้องอะไรหลายๆอย่าง .... สรุปตอนนี้พัง คิดไปคิดมา เรื่องย้ายไปอยู่กับแฟน เราะทำได้มั้ยนะ เพราะชีวิตอยู่แต่กับคอม อยู่แต่กับ program ดง Hospitality OTA ต่างๆมาตลอด และที่สำคัญ ตั้งแต่จบมาเราไม่เคยขอเงินที่บ้านเลยซักบาท ไม่เคยเลย แม้ตอนตกงานก็ไม่ขอ แม้ว่า ณ ตอนตกงาน การแก้เครียดก็คือการ Shopping ช๊อปสติหลุดไปหนี้ก็มาอีกจ้า ตกงานได้ 2 เดือนก็รีบหางานใหม่จนได้งานที่นี่ จนตอนนี้กะลังจะเป็นบ้า อ้ะ ไอ้เราก็เป็นมนุษย์ที่ว่าถ้าทำไรก็ต้องทำได้ดีและมีความสุข นี่เครียดอีก จะทำได้มั้ย ไหนตะคติประจำตัวที่ว่าจะไม่มีชีวิตอยู่ให้ผู้ชายเลี้ยงอีกล่ะ โอ้ยยย ปนเปวนกันไปอีกจ้า จน ณ ตอนนี้ก็ยังหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ 3.43 แล้ว จะตีสี่อีกแล้ว ควรตั้งสติแล้วกด Public แล้งปิดคอมแล้วไปนอน ไม่งั้นพรุ่งนี้ เราอาจจะไม่อยากจะทำอะไรอีกเลยก็เป็นได้ ปล. ชีวิตมันน่ากลัวเหลือเกิน เช่นเดียวกันกับกล้อง Huawei P20 น่ากลัวเหลือเกินความบิวตี้นี้ 
ฮาตรง พี่วินมอไซด์ พาไปรับควันรถเมล์อะ 555
โดย: อยากบอกว่าหลง
 วันที่: 27 พฤษภาคม 2561 เวลา:18:49:47 น. |
สมาชิกหมายเลข 3487021
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] แค่อยากจะเขียน อยากจะเล่า อยากจะทำอะไรที่อยากจะทำ :) ขอให้ได้มีพื้นที่่ของตัวเองบ้างก็อพอละ *** 29May18 : กลับมาดู ก็ยังคงอยากจะเขียน อยากจะเล่าเหมือนเดิมจริงๆ Link |
||||||||||||
