ไม่มีใครให้ระบายอีกแล้วใช่ไหม

เรามีเพื่อนคนหนึ่งจากพันทิปที่มาจากกระทู้เราเอง เราคุยกันทางหลังไมค์มาตลอด ล่าสุดเราย้อนไปดูว่าเราคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ปรากฏว่าตั้งแต่มกราคม 2556 รวมแล้วเกือบเก้าปีเต็มที่เราคุยกัน และคุยกันเกือบทุกวัน สั้นบ้างยาวบ้าง ตอบโต้กันไปมา ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเดิมๆ เช่น เม้าท์สมาชิกในครอบครัวเป็นหลัก กับบ่นชีวิตตัวเอง

จนเรียกว่าสนิทกันราวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เพราะเปิดเผยความรู้สึกและความในใจหมด บางทีเราก็บ่นเรื่องความรัก เรื่องงาน เรื่องเพื่อนร่วมงานบ้าง เธอไม่ได้ทำงานประจำเธอก็รับฟัง

เราเคยเจอกันเพียงหนึ่งครั้ง ตอนที่เราไปอุบลเมื่อสองปีก่อน ตอนแรกเธอไม่ค่อยอยากมาเจอเพราะกลัวไม่มีอะไรจะคุย แต่ไปๆมาๆ พอเจอกันก็คุยกันปกติ เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่มีพิษภัย

สิ่งที่เราประทับใจ คือ เธอรับฟังทุกเรื่องจริงๆ บางเรื่องตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เพราะคงไม่รู้จะให้ความเห็นอะไร เราก็เช่นกัน ปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างได้ระบายออกมาพอ บางเรื่องก็แลกเปลี่ยนประสบการณ์ความคิดเห็นกัน ทีแรกก็กลัวเธอจะรำคาญที่เราชอบบ่นอะไรซ้ำๆ แต่เปล่าเลย เธอไม่เคยรำคาญเรา เพราะเธอเองก็บ่นเรื่องเดิมๆ ที่เราอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของคนอึดอัดเช่นกัน

แม้แต่เพื่อนสนิทหรือเพื่อนเก่าๆ เราก็ยังไม่เล่ามากเท่าเธอ บางครั้งเราอ่านข้อความที่เธอตอบมาจนร้องไห้ก็มี คือไม่เคยมีใครพาเราให้มองมุมใหม่ๆ ทั้งที่ไม่ใช่มุมพิสดารอะไร แต่เป็นมุมง่ายๆ มุมบวกที่ทำให้เรามีสติ คิดได้ หรือบางทีทำให้เรามองตัวเองดีขึ้น ใจรู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีคนเข้าข้าง เธอแทบไม่เคยตำหนิหรือรังเกียจความคิดหรือพฤติกรรมที่เราทำเลยไม่ว่าร้ายหรือดี จะคอยให้กำลังใจตลอด จนเหมือนว่าประชดเราหรือเปล่านะ เปล่า...มันเป็นความจริงใจที่หาได้ยากในชีวิตจริง

บางทีเราทั้งคู่ยังจะมีอาการเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าด้วยซ้ำ เพราะเบื่อชีวิต เบื่อตัวเอง ไม่อยากทำอะไร รู้สึกอยากตายเหมือนๆ กัน แต่ก็ช่วยห้ามตายกันเอง

เวลาที่เราเหงา เศร้า เบื่อไม่มีเพื่อนคุยในไลน์ในเฟซ เราก็ยังมีเพื่อนคนนี้ที่เราจะกลับมาเขียนหลังไมค์คุยกับเธอแทน วันละหนึ่งครั้งเหมือนเขียนไดอารี่ เธอจะตอบกลางวัน เราจะตอบกลางคืน

เธอจะน่ารักมาก จะช่วยอุดหนุนเวลาเราทำอะไรขาย กระเป๋าก็ซื้อ นิยายก็ซื้อ ถุงใส่แก้วก็ซื้อ ส่วนเธอขายแชมพูเราก็ช่วยซื้อ ตอนหลังต่างคนต่างไม่มีอะไรจะขายแล้ว

หลังๆ พอวัยทอง เราคุยกันเรื่องอนาคตที่ริบหรี่ทั้งคู่ คุยเรื่องสุขภาพกายที่ไม่ค่อยจะดี หลังๆ เราคุยเรื่องสุขภาพจิตด้วย เพราะเราจิตตก อกหัก หมดไฟ พังทลายสุดๆ แล้วในปีนี้ขณะที่เธอยังเสมอตัว

จนวันหนึ่งเมื่อต้นเดือนพฤศจิกายนนี้ เพื่อนบอกว่างานเข้า แม่เธอติดโควิดโดยเพิ่งฉีดวัคซีนคนละหนึ่งเข็ม แม่ติดจากตลาด แล้วเข้าแอดมิทที่รพ.แล้ว ส่วนเธอน่าจะติดเช่นกัน บอกว่ามีอาการเจ็บคอ และเริ่มมีไข้ แต่ยังไม่ยอมไปรพ. เพราะเป็นห่วงบ้านและแมว เราก็รบเร้าให้ไปเพราะอยากให้เธอได้รักษา รักษาเร็วก็หายเร็ว

จนวันที่ 10 เราตอบเธอเดาว่าเธอน่าจะเข้ารพ.ไปแล้ว และคิดว่าไม่นานก็หาย แล้วจะกลับมาคุยกันอีกเช่นเดิม เรารออยู่

ผ่านมาจนบัดนี้นานเกิน 14 วันแล้ว เธอยังไม่ตอบกลับมาเลย เธอหายไปนานเกินไป เราไม่สามารถติดต่อได้ในช่องทางอื่นเลย นอกจากหลังไมค์

ช่วงนี้เราไม่ค่อยโอเคกับตัวเองสักเท่าไหร่ ไม่รู้จะบอกกับใคร เราร้องไห้เพราะคิดถึงเพื่อนคนนี้ เรายังเปิดดูหลังไมค์ทุกวัน หวังว่าเธอจะกลับมาตอบข้อความเราอีกครั้ง หวังว่าเธอจะไม่เป็นอะไร เรามีเรื่องราวมากมายในระหว่างที่เธอไม่อยู่จะเล่าให้เธออ่าน

เราไม่อยากให้ข้อความในวันที่ 10 พฤศจิกายน เป็นข้อความสุดท้าย เราไม่เหลือใครเข้าใจเรามากเท่านี้อีกแล้ว และไม่เหลือใครจะยินดีรับฟังทุกเรื่องของเราโดยไม่ด่าเราเลย

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2564		3 comments
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2564 16:10:08 น.
Counter : 1334 Pageviews.
Share Tweet