เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 34

“เข้ากราบพระธาตุพนมกันสักหน่อยนะครับ ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว”
“เอาสิคะ เพื่อเป็นสิริมงคลในการเดินทางด้วย”

องค์พระธาตุพนมตั้งตระหง่าน แม้วันนั้นจะไม่มีแดดและฟ้าหลัวก็ตาม แต่องค์พระธาตุสีทองก็ยังเด่นสง่างดงามเช่นเดิม
“ตรงโน้นเป็นองค์ที่เคยโดนฟ้าผ่าครับ แล้วก็มาสร้างใหม่ตรงนี้”
“สวยจังเลยนะคะ เป็นพระธาตุประจำปีเกิดของพี่พอดีเลย”
“จริงหรือครับ โชคดีจังที่ผมได้พาคุณมิ้งมา”
“ขอบคุณนะคะ”
แล้วทั้งคู่ก็ทำบุญก่อนจะเดินทางต่อไปอีกราวสิบกว่ากิโล

“ใกล้เที่ยงพอดี กินข้าวบ้านแม่เลยเนอะ” เจนเอ่ยปากชวนโดยนัดแนะให้แม่ทำกับข้าวรอไว้แล้ว
“ค่ะ จะได้กินอาหารพื้นเมืองมั้ยนะ”
“รอดูครับ”

แม่ของเจนเดินออกมาต้อนรับหนุ่มสาวที่ลงรถมายืนรออยู่หน้าบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ที่ไม่มีรั้ว มีต้นแคนาปลูกอยู่รอบๆ บ้านแทนรั้ว ดอกแคสีขาวมากมายร่วงหล่นกระจายตามพื้นดิน เหมือนปูด้วยพรมสีขาว

“แม่ หวัดดีครับ” เจนทักทายผู้เป็นแม่เหมือนทักทายญาติมากกว่าบุพพการี ระมิงค์สังเกตว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้สนิทกันตามที่เขาเคยเล่า ไม่ได้แตะต้องสัมผัสกันอย่างแม่ลูกคู่อื่น ต่างกับเธอและแม่ของเธอที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกันกว่านี้มาก ก็แปลกดีที่เขาไม่สนิทกับแม่ของเขา แต่เขากลับแสดงกิริยาท่าทางที่ดูไม่ประดักประเดิกเมื่อเจอกับแม่ของเธอเลย มิหนำซ้ำอาจจะดูสนิทกับแม่ของเธอมากกว่าแม่ตัวเองเสียอีก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีปัญหากับแม่ ทั้งที่เขาเป็นคนสุภาพและเอาใจผู้ใหญ่เก่งจนผู้ใหญ่เอ็นดูโดยเฉพาะแม่ของเธอ

“แม่ นี่คุณมิ้ง” เจนแนะนำให้แม่รู้จักกับหญิงสาวที่มาด้วยกัน
“สวัสดีค่ะ” ระมิงค์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“อ๋อ เจนเล่าให้ฟังนิดหน่อยแล้วว่าจะพาหนูมาด้วย มาๆๆ กินข้าวกัน แม่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จพอดี”

เจนสังเกตแม่ของเขาดูแก่ลงไปเยอะมาก ไม่แต่งเนื้อแต่งตัวดีเหมือนก่อน สภาพกลมกลืนกับชาวบ้านแถวนั้นไปแล้ว

อาหารเที่ยงของวันนี้มีแต่อาหารพื้นเมืองตามที่ระมิงค์อยากกิน ทั้งที่บางอย่างเธอไม่เคยกินมาก่อนก็ได้ลองกินเป็นครั้งแรกอย่างดอกแคลวกจิ้มป่นปลา แต่ที่ชอบที่สุด เห็นจะเป็นต้มยำปลาคัง ที่เนื้อปลาจะแน่นๆ มันๆ หน่อย ถูกปากชาวกรุงอย่างระมิงค์เสียจริงๆ
“อร่อยมากๆ เลยค่ะแม่” เธอเอ่ยปากชม หลังได้ชิมรสชาติอาหารทุกจาน และเผลอเรียกแม่ของเจนว่า “แม่” ไปแล้วด้วย
“กินเยอะๆ เลยลูก เจนตักข้าวเพิ่มให้มิ้งสิ”
“หนูต้องน้ำหนักเพิ่มแน่ๆ เลยค่ะกินกับข้าวฝีมือแม่เนี่ย” เธอไม่ปฏิเสธ
“ดีจ้ะ จะได้มีน้ำมีนวล” แม่ว่า
“แม่น่าจะทำกับข้าวขายนะ” เจนเสนอ
“แกพูดเหมือนไม่เคยกินข้าวฝีมือแม่” เธอตัดพ้อลูกชาย
“โธ่! อย่างอนดิแม่ ผมไม่ได้กินหลายปีแล้วก็ลืมรสชาติไปบ้าง อีกอย่างก็ไม่ค่อยได้กินอาหารพื้นเมืองแบบนี้นี่นาแม่ก็” เขารีบแก้ตัวก่อนแม่จะน้อยใจไปมากกว่านี้ เพราะรู้ตัวว่าตัวเองพูดไม่เข้าหู ซึ่งปกติแล้วเขาจะตอบโต้ด้วยการเถียงเพื่อเอาชนะ แต่คราวนี้เขาใจเย็นกว่าเดิม
“แกเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะเจน” ผู้เป็นแม่สรุปด้วยน้ำเสียงจริงจัง ชายหนุ่มออกจะขัดเขินกับคำพูดของแม่ที่เขาถือว่าเป็นคำชม จึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย
“แม่คุณมิ้งก็ทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันนะแม่” เจนอวด เพราะเขาเองก็ติดใจรสมือแม่ของระมิงค์เช่นกัน
“จริงเหรอ อาหารประเภทไหนล่ะ”
“อาหารไทยกับอาหารเหนือ เพราะเขาเคยอยู่เหนือมาก่อน” เจนชิงตอบแทนระมิงค์อย่างคนรู้จริง จนหญิงสาวอมยิ้ม
“ถ้าแม่มีโอกาสไปกรุงเทพฯ เชิญไปบ้านมิ้งนะคะ จะให้แม่ทำให้ชิม”
“ได้จ้ะ แต่คงอีกนานล่ะ เว้นแต่...”
“เว้นแต่อะไรแม่” เจนตักข้าวเข้าปากรอคำตอบ เช่นเดียวกับระมิงค์ก็รอฟังอยู่
“แกจะแต่งงาน!”
วงข้าวเงียบไปสองสามวินาที เจนไม่คิดว่าแม่จะตอบแบบนี้ ระมิงค์เองยิ่งกว่า เกือบจะสำลักข้าว จนต้องรีบจับแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“เป็นอะไรไปหรือ” แม่ถามด้วยความแปลกใจ เพราะคิดว่าลูกชายจะมาเชิญตนไปร่วมงานแต่งงาน หรือชวนไปขอสาว
“เอ่อ แม่ ผมกับคุณมิ้ง เรายังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย” เขากระซิบบอกแม่ แต่ระมิงค์ก็ได้ยิน เธอก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวในจานเหมือนลุ้นคำตอบ
“อ้าวววว...” แม่อุทานเสียงหลง “แม่หน้าแตกสิ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอกแม่” เจนหัวเราะเมื่อเห็นอาการงงของแม่
“ยังไงวะ” แม่ชักแปลกใจ
“กินข้าวให้เสร็จก่อน เราค่อยคุยกันนะแม่นะ” ชายหนุ่มปิดการสนทนาชั่วครู่เมื่อหันไปสบตากับระมิงค์ที่นั่งหน้าเจื่อนกับบทสนทนาของสองแม่ลูกโดยไม่ปริปากพูดสักคำ

Create Date : 07 กรกฎาคม 2565		1 comments
Last Update : 7 กรกฎาคม 2565 11:18:44 น.
Counter : 594 Pageviews.
Share Tweet