17 วันที่ฉันเป็นครู : อีกครั้ง

           ห้าเดือนผ่านไปที่เราไม่ได้พบกัน ฉันยังคงนึกถึงน้องผึ้งอยู่เสมอ เวลาที่นั่งรถเมล์ผ่านโรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์คราใด ฉันก็อดที่จะคิดถึงวันที่ฉันเป็นครูไม่ได้ ฉันพอใจที่ได้ยินน้องผึ้งเรียกว่า “ครูขาๆ” เวลาเธอสงสัยอะไรสักอย่าง แต่ส่วนใหญ่เธอจะเรียกฉันว่า “พี่เล็ก” ทั้งที่ความจริงฉันควรจะเป็นน้าของเธอได้แล้ว
           
            วันหนึ่งฉันเข้าห้องสมุดมาเปิดดูจุดประกายวรรณกรรมในหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ เพื่อจะมองหาว่าเรื่องสั้นของตัวเองจะได้ลงบ้างหรือยัง แต่เมื่อฉันเหลือบไปเห็นคอลัมน์ “โรงเรียนนักเขียนน้อย” ฉันจำชื่อนั้นได้ดี “ด.ญ.ชุติมณฑน์” ใช่แล้ว ชื่อของน้องผึ้งนั่นเอง เรื่องความประทับในใจของเธอที่ฉันส่งไปได้ลงแล้ว
 
            เวลามันล่วงเลยมาถึงห้าเดือนแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าเธอยังจำหรือเปล่า ฉันรีบเดินไปยังแผงหนังสือทันทีเพื่อหาซื้อมันมาเก็บไว้ พอกลับไปบ้านก็ค้นดูเบอร์โทรศัพท์บ้านน้องผึ้ง วันรุ่งขึ้นก็โทรหาเธอทันที
 
            ฉันจำเสียงได้ว่าเสียงปลายทางที่รับเป็นเสียงของพี่บัว ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นใคร เพียงแต่บอกว่า “ขอสายน้องผึ้งค่ะ” พี่บัวตะโกนเรียน “น้องผึ้ง มีคนจะคุยด้วย” ฉันตื่นเต้นจังที่จะได้ยินเสียงเธออีกครั้ง
            “ฮัลโล่ลลลลลลลลลล” ไม่รู้จะอธิบายเสียงที่ผ่านหูโทรศัพท์นั้นอย่างไร มันเสียงที่ดังมากจนกลายเป็นเสียงตะโกน หูฉันแทบแตก กระชากหูโทรศัพท์ออกแทบไม่ทัน
            “น้องผึ้งเหรอ”
            “เอ้อ…” เธอไม่เปลี่ยนจริงๆ คงนึกว่าเพื่อนโทรมา
            “น้องผึ้งจำครูได้มั้ยคะ ครูที่เคยมาสอนภาษาไทยให้น้องผึ้งเมื่อปิดเทอมก่อนไง”
            “อ๋อ จำได้ ครูกระปุกใช่มั้ย” นี่ถ้าเป็นละครโทรทัศน์ก็จะมีเสียง “แป่ว” ประกอบด้วยบอกให้รู้ว่าฉันหน้าแตก
            “ไม่ช่ายยยยยย” ฉันเสียงสูงใส่
            “ครูพี่เล็กไง” ฉันนึกน้อยใจ โธ่เราอุตส่าห์คิดถึง กลับไม่คิดถึงเรา จำเราไม่ได้เสียนี่
            “พี่เล็กเหรอ หนูจำได้ๆ” ไม่รู้จำมั่วหรือเปล่า
            “พรุ่งนี้น้องผึ้งอยู่บ้านมั้ย”
            “ไม่อยู่จะกลับบ้าน”
            “อ้าวเหรอ แล้วกลับมาเมื่อไหร่”
            “ยังไม่รู้เลย ครูมีอะไรเหรอ”
            “แล้วช่วงนี้มีอะไรส่งมาถึงน้องผึ้งที่บ้านบ้างรึเปล่า”
            “ไม่เห็นมีพัสดุอะไรเลย”
            “เหรอ…” นึกในใจ เขาไม่ให้รางวัลเลยเหรอ อุตส่าห์เขียนไป
            “ครูจะเอาหนังสือพิมพ์ที่มีเรื่องของน้องผึ้งลงไปให้น่ะ”
            “จริงเหรอ” น้ำเสียงเธอตื่นเต้น “อุ๊ย หนูอายจัง หนูเขียนไม่ดีง่ะ” เธอถ่อมตัว ฉันเชื่อว่าเธอจำไม่ได้หรอกว่าฉันเอาเรื่องอะไรไปลงให้เธอ คงพูดแก้เขินไปอย่างนั้นเอง
 
            แล้วคุณแม่ของน้องผึ้งก็เข้ามาพูดต่อ คุณแม่เป็นคนที่พูดจาไพเราะ ใจดีตามแบบฉบับของคุณหมอ คุณแม่บอกว่าน้องผึ้งเรียนภาษาไทยได้ดีขึ้น ฉันฟังแล้วก็ดีใจ แต่ฉันว่าไม่ใช่เพราะฉันหรอก ฉันไม่สามารถทำให้เด็กคนนี้เก่งขึ้นได้ภายใน 17 วันแน่ แต่ฉันว่าฉันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนี้รู้สึกสนุกกับการเรียนภาษาไทยมากขึ้นเท่านั้นเอง
 
            ฉันตัดสินใจว่ายังไม่เอาหนังสือพิมพ์ที่มีผลงานของเธอไปให้ จนกว่าน้องผึ้งจะกลับมาจากอุดรฯ เพราะฉันต้องการที่จะได้พูดคุยกับเธออีกครั้ง
 
 

Create Date : 03 มีนาคม 2564		0 comments
Last Update : 3 มีนาคม 2564 9:19:42 น.
Counter : 579 Pageviews.
Share Tweet