หลังจากแม่ลั้นลา เรื่องนู๋ได้ 2 วัน แม่ก็เจอกะอุปสรรคแย้วอ่ะ วันที่ 10 ก.ค. 2550 แม่ไปทำงานตามปกติ แต่แม่รู้สึกปวดท้องน้อยแบบเสียด ๆ แปร๊ป ๆ อ่ะ แต่แม่ก็ไม่คิดอะไรมาก จนเกือบเที่ยงอ่ะ อาการมันเริ่มปวดมากขึ้น ๆ พอแม่ไปเข้าห้องน้ำปรากฏว่ามีเลือดซึมออกมาน่ะ โอย..อกอีแป้นแทบแตก รีบโทรหาพ่อคนแรกเลย บอกให้พ่อรีบมารับแม่ด่วน พ่อก็รีบบึ่งรถมารับแม่เราไปโรงบาลพร้อมกัน
ไปถึงก็เล่าอาการให้คุณหมอฟัง คุณหมอก็จับแม่ขึ้นยาหยั่งเลยอ่ะ อายก็อาย เจ็บก็เจ็บ แต่ก็เอาฟร๊ะเพื่อลูก หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอก็บอกว่าแม่มีภาวะแท้งคุกคาม คือมดลูกของแม่บีบรัดตัวอยู่ตลอดจะทำให้ลูกไม่สามารถฝังตัวได้ จึงสั่งให้แม่นอนพักเฉย ๆ ห้ามเดินมาก ห้ามยกของหนัก ห้ามขึ้น-ลงบันได ห้ามมีเพศสัมพันธ์(ข้อนี้พ่อนู๋ตาโตเรยอ่ะ) คือให้แม่นอนเฉย ๆ นอนนิ่ง ๆ เพื่อให้นู๋ได้ฝังตัวอ่ะจ้ะ
แล้วคุณหมอก็นัดไปตรวจทุกอาทิตย์ แม่ขึ้นขาหยั่งจนหายอายไปเลยอ่ะ แต่ก็ยังเจ็บทุกครั้งนะ หมอเค้าก็จะซาวน์ทางช่องคลอดเพื่อดูนู๋ทุกครั้ง แต่แม่ก็ยังมีเลือดซึมออกมาเรื่อย ๆ นะ วันละนิด ละนิด ทำให้คุณหมอสั่งให้แม่นอนพักต่อไปอีก สรุปมาลางาน 1 เดือนเลยอ่ะ พ่อก็เลยต้องเป็นคนดูแลแม่แทน พ่อนู๋น่ารักมาก ๆ จ้ะ ดูแลแม่กะนู๋แบบดีสุด ๆ เป็นห่วงเป็นใยไปสารพัด แม่แทบไม่ต้องเดินเลยอ่ะพ่อเค้าจะคอยประคองแทบจะอุ้มเลยอ่ะจ้ะ
ส่วนแม่ก็ได้แต่นอนคุยกะนู๋ทุกวัน บอกให้นู๋เข้มแข็งเราสองคนแม่-ลูกจะต้องฝันฝ่าอุปสรรคนี้ไปด้วยกัน เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ขอให้นู๋เข็มแข็งและสู้มันไปพร้อม ๆ กับแม่นะจ๊ะ