高山流水 เกาซันหลิวสุ่ย ( ธารไหลในเขาสูง )

高山流水 เกาซันหลิวสุ่ย ( ธารไหลในเขาสูง

บทความจากสนุกพีเดีย

ศิลปินพิณสมัยชุนชิว(770-221 ก่อนคริสตศักราช) นามว่า ป๋อหยา
มีฝีมือดีดพิณเป็นหนึ่งในแผ่นดิน เมื่อใจป๋อหยาปรารถนาถึงสิ่งใด ก็สามารถถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างหมดจด ครั้งหนึ่งเขาได้เดินทางไปเข้าญานในป่า

คืนวันไหว้พระจันทร์ได้แวะพักเรือใต้โตรกผาแห่งหนึ่ง ประจวบเหมาะกับฝนซาฟ้าเปิด แสงจันทร์สุกสกาว ชวนให้ป๋อหยาครึ้มอกครึ้มใจใคร่บรรเลงพิณ ขณะนั้นเอง ชายตัดฟืนจงจื่อชี ซึ่งหลบฝนอยู่ใต้ชะโงกผาแห่งเดียวกันนั้น ก็ได้สดับเสียงพิณของป๋อหยาอยู่เคลิบเคลิ้ม ป๋อหยา ถามขึ้นว่า ‘ขณะเราดีดพิณอยู่นี้ สหายจะสามารถล่วงรู้ถึงความในใจของเราหรือไม่’ จงจื่อชี ตอบรับว่าได้

ครั้นแล้ว ป๋อหยาก็ตั้งจิตคิดคำนึงไปถึงเขาสูงที่ไท่ซัน ขณะที่ปลายนิ้วก็วาดลวดลายลงบนพิณคู่ใจ เนรมิตท่วงทำนองความงามอันน่าอัศจรรย์ของขุนเขามเหาฬาร

จงจื่อชี ฟังแล้วถึงกับกล่าวชื่นชมขึ้นว่า ‘เสียงพิณสะท้านอื้ออึง ราวกับภูผาโอฬารน่ายำเกรงแห่งไท่ซัน’ ป๋อหยาไม่ตอบว่ากระไร ยังคงแน่วแน่อยู่กับสายพิณ

คราวนี้ ภาพน้ำตกผุดขึ้นในห้วงคำนึงของป๋อหยา พิณคู่ใจก็ครวญคร่ำสำเนียงเป็นท่วงทำนองน้ำไหล

จงจื่อชี ชมขึ้นอีกว่า ‘เสียงพิณพลิ้วไหว สลับซัดซ่า ดั่งสายน้ำไหล จิตท่านคิดกระหวัดอยู่ใต้สายน้ำตก’

เมื่อบรรเลงจบ ป๋อหยาถึงกับตะลึงในการเข้าถึงเสียงพิณของชายตัดฟืนผู้นี้ ทั้งสองจึงนับถือกันเป็นเพื่อนรู้ใจ(知音 จื่ออิน)นับแต่นั้น ภายหลังเมื่อจงจื่อชีตายจากไป ป๋อหยาก็ขาดเพื่อนรู้ใจ และไม่เล่นพิณอีกเลย



บทเพลงแห่งตำนานนี้ สะท้อนความถึงความมั่นคง ของคนในโบราณยุค เมื่อได้พานพบผู้ที่รู้ที่ใจ มิอาจมีสิ่งใด เทียบเท่า

บทเพลงนี้ ยังมีเรื่องกล่าวเป็นตำนานด้วยว่า ขงเบ้ง ก็ใช้บทเพลง "高山流水" ในการบรรเลงท่วงทำนอง ในตอนของอุบายกลเมืองร้าง (ได้มีการสร้างฉากจำลองนี้ที่ทางเข้าสู่ศาลเจ้าขงเบ้ง บนหอมีตัวอักษร 4 ตัว คือ "高山流水" บทเพลงบรรเลงที่ขงเบ้งบรรเลง ด้วยการลวงด้วยการบรรเลงเสียง เพื่อสื่อถึง จื่ออิน 知音กับสุมาอี้

และต่อมา ก็ได้แบ่ง ออกเป็น 2 เพลง คือ เขาสูง 高山กับ สายน้ำไหล流水

เขาสูง 高山 - 郑云飞
บทเพลงนี้พบที่tudou เลยupload มาให้รับฟังและชมผู้บรรเลงกัน


สายน้ำไหล 流水

Create Date : 22 กรกฎาคม 2555		0 comments
Last Update : 24 กรกฎาคม 2555 19:59:26 น.
Counter : 2464 Pageviews.
Share Tweet