Bloggang.com : Maeboon : สามขาพาทัวร์....ศรีลังกา 10 Visit Nuwara Eliya or Little England

สามขาพาทัวร์....ศรีลังกา 10 Visit Nuwara Eliya or Little England

วันที่ 9 Nuwara Eliya หรืออีกชื่อว่า little England

เช้าวันนี้คณะเราต้องเดินทางต่อไปอีกที่ แต่การเดินทางวันนี้เป็นวันที่แม่บุญตั้งตารอเป็นพิเศษ ด้วยความที่เกิดมาเป็น..ลูกรถไฟ...เมื่อจะได้เดินทางโดยรถไฟมันเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดความรื่นรมย์ยินดีเป็นพิเศษก็ว่าได้ หลังอาหารเช้า ก็ต้องจ่ายค่าอาหารมื้อเย็นที่พวกเรากินกันมาสองวันแต่ที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ คือ เขาลดราคาค่านวดให้แม่บุญ โดยไม่ให้เพื่อนล่วงรู้เปิดปากกันเงียบสนิท จากนั้นก็มีการถ่ายภาพร่วมกันกับเจ้าของโรงแรมเป็นที่ระลึก ซึ่งก็คงเกิดขึ้นครั้งเดียวในชีวิต เพราะคงไม่ได้กลับมาอีกแน่ๆ เพราะยังมีที่อื่นอีกมากมายที่อยากจะไปเยือน

จากนั้นชามูร์กับคนขับก็ต้อนขึ้นรถแล้วก็ออกเดินทางกันทันที ระหว่างทางก็ได้ดูภาพวิวทิวทัศน์ของหุบเขาที่ได้ชื่อว่าเป็นหุบเขาแห่งไร่ชาสมชื่อจริงๆ รถวิ่งมาไม่ถึง ๒๐ นาทีก็มาจอดหน้าสถานีรถไฟเล็กๆ ของตำบลเล็กๆ แห่งหนึ่ง

เวลายังมีเหลือเพราะมาถึงก่อนเวลามาก เนื่องจากคนขับจะขับไปดักรับคณะเราที่ปลายทางสถานีรถไฟ ส่วนชามูร์จะนั่งรถไฟไปกับพวกเราด้วย เสียงสวดมนต์ภาษาบาลีดังแว่วมาแต่ไกล ถามชามูร์ว่าเขามีงานอะไร ได้รับคำตอบว่าวันนี้เป็นวันพระ มีวัดตั้งอยู่ไม่ไกลอยากจะไปชมไหม? ไม่ต้องถามรอบสองพวกเราก็พากันเดินเป็นงูกินหางตามก้นชามูร์ไปทันที

เดินผ่านร้านตัดผมเล็กๆ แล้วก็ทุ่งนาให้ความรู้สึกแบบชนบทจริงๆ ไม่นานนักก็พ้นพงหญ้าสูงมองเห็นทางลาดซิเมนต์ไปจบลงที่ปากทางเข้าวัด

อาคารชั้นเดียวสีอิฐรายรอบด้วยต้นไม้ให้ร่มเงาเขียวสดชื่น เห็นมีผู้คนแต่งกายด้วยชุดขาวทั้งหญิง ชายและเด็กผู้หญิง ชาย พากันนั่งเงียบๆ ฟังเสียงพระที่เทศน์ผ่านลำโพงออกมาด้านนอก ไม่มีใครขยับเขยื้อนตัวแม้จะเห็นว่ามีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาภายในวัด ดูพวกเขาช่างมีความตั้งใจในการฟังเทศน์ยิ่งนัก เพื่อนๆ กับมิเชลหยุดอยู่แค่ด้านหน้าไม่เดินตามมา แม่บุญเลยเดินก้มผ่านคนเหล่านั้นไปหยุดอยู่หน้าประตู

เมื่อมองเข้าไปข้างใน ภาพที่เห็นคือ มีพระสงฆ์รูปหนึ่งวัยกลางคนนั่งเทศน์ผ่านไมโครโฟนอยู่ตรงกลางติดกับหน้าต่างที่เปิดไว้กว้างให้แสงลอดเข้ามา ภายในห้องรายรอบไปด้วยหญิงชายแต่งชุดสีขาว นั่งอยู่อย่างสงบเสงี่ยมไม่มีใครพูดจากันเลย เห็นแล้วเกิดความปิติในใจที่เห็นความศรัทธาของพุทธศาสนิกชนในพุทธศาสนาได้เคร่งครัดต่อการสดับฟังคำสอนของพระพุทธองค์ผ่านพระสงฆ์รูปนั้น แม่บุญหันรีหันขวางอยากจะเข้าไปกราบ และถวายปัจจัยบำรุงวัด ชามูร์ดูเหมือนจะเข้าใจเลยเข้าไปพูดขออนุญาตกับพระท่านและบอกให้แม่บุญเข้าไปได้

พระท่านยังเทศน์ต่อ ส่วนแม่บุญถอดรองเท้าและเดินด้วยเข่าเข้าไปเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อพระสงฆ์และผู้ที่ถือศีลสูงกว่าตนเอง เมื่อเข้าไปถึงก็ก้มลงกราบสามครั้งและนำปัจจัยไปถวายกับพระท่านๆ เอาสบงวางรับจากนั้นก็เทศน์ต่อ แต่เมื่อแม่บุญหันหลังคลานเข่าจะออกมาจากห้อง พระท่านพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ได้ยินเสียงอนุโมทนา สาธุ ที่ดังขึ้นพร้อมๆ กัน

ในวินาทีนั้นความรู้สึกปลื้มปิติที่ไม่เคยเกิดเลยแบบนี้เลยในชีวิตก็ท่วมท้นขึ้นภายในใจ น้ำตาพานเอ่อไหลออกมา ไม่มีคำพูดใดที่จะสามารถอธิบายได้ แม่บุญยกมือท่วมหัวกล่าวสาธุก่อนที่จะก้มใส่รองเท้าที่วางอยู่ด้านนอก พร้อมกับรีบเอาแว่นตากันแดดมาสวมใสเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆ เห็นว่าน้ำตาไหล เพราะคงอธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร

เพื่อนๆ และมิเชลรอที่จะเดินกลับไปสถานีรถไฟรออยู่แล้ว จึงได้ออกเดินไปกันทันที ภาพภายในโบสถ์ ยังติดตา ไม่มีแม้แต่พระพุทธรูป ไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ ภายในวัดแม้แต่ชิ้นเดียว พระท่านนั่งบนตั่งสูงเพียงตัวเดียวในห้อง คนอื่นๆ นั่งรายรอบ ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีใครใช้โทรศัพท์มือถือ ทุกคนนั่งน้อมตัวลงต่ำเพื่อรับฟังเทศน์ที่พระท่านอบรมสั่งสอน ภาพเช่นนี้ไม่เคยพบเห็นในบ้านเมืองเราที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองพุทธเช่นกัน หลายวันที่ผ่านมาได้เดินทางลัดเลาะไปตามท้องถิ่นต่างๆ ระหว่างทางไม่ค่อยเห็นวัด นานๆ จะเห็นสักครั้ง มีเพียงครั้งเดียวที่เห็นวัดไม่ใหญ่มาก มีรูปปั้นของพระพุทธรูปปางห้ามญาติตั้งรายรอบกำแพงวัดครั้งเดียวจริงๆ แอบคิดในใจว่า ไหนว่าเป็นดินแดนแห่งพุทธศาสนาแต่วัดน้อยจัง

เมื่อมาเห็นภาพในวันนี้ เกิดความคิดใหม่ในใจว่า ไม่จำเป็นต้องมีวัดใหญ่โตมากมาย แต่ความศรัทธาที่ผู้คนถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดนั้นต่างหากที่ทำนุบำรุงพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรือง ครั้งนี้ได้น้อมใส่ใจและเชื่ออย่างแท้จริงว่า ชาวศรีลังกานั้นมีความเคารพนับถือและศรัทธาในพุทธศาสนายิ่งนัก อาจจะมากกว่าคนไทยอย่างแม่บุญด้วยซ้ำไป สาธุ อนุโมทามิ

เมื่อเดินมาถึงสถานีก็ได้เวลาที่รถไฟจะมาพอดี พวกเราเริ่มขยับตัวชะโงกคอสูงรอดูตรงทางโค้งที่หัวรถไฟกำลังโผล่มาให้เห็น เมื่อรถไฟจอดก็พากันขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ใครเดาออกมั่งว่า ใครขึ้นเป็นคนแรก ...แม่บุญไง..ลูกรถไฟเก่า รู้จังหวะว่าจะกระโดดขึ้นยังไง ตอนนั้นลืมความเจ็บปวดที่หัวเข่าสนิท

เมื่อขึ้นไปก็เริ่มกังวลเพราะจากที่เห็น รถไฟสายสีฟ้านี้วิ่งยาวไปถึงเมืองหลวงโคลัมโบ เห็นนักท่องเที่ยวมากมายนั่งอยู่เต็มไปหมด มีที่นั่งว่างอยู่ไม่กี่ที่ซึ่งไม่พอกับพวกเราอยู่แล้ว อีกโบกี้ถัดไป มีที่นั่งว่างมากมายแต่ถูกปิดกั้นด้วยเชือกเล็กๆ และมีพนักงานยืนอยู่ แม่บุญบอกชามูร์ให้ถามพนักงานว่าจะขอเข้าไปนั่งและยินดีจะจ่ายเงินเพิ่ม ถึงคราวจร์แล้วว่า ให้ซื้อตั๋วชั้นสอง แต่เขาบอกว่ามีที่ว่างแน่นอน ประสบการณ์ที่อินเดียสอนให้แม่บุญรู้ว่าอย่าประมาท แต่เมื่อตนเองไม่ได้รู้ภาษาสื่อสารก็ต้องให้ชามูร์จัดการ จึงเป็นดังที่คิด

ระหว่างที่ต่อรองกันอยู่ แม่บุญชี้ให้เขาดูหัวเข่าที่พันผ้าไว้ และพูดบอกว่าฉันเจ็บเข่ายืนนานไม่ได้ เขารีบเอาเชือกออกแล้วบอกให้ไปนั่งรอ ส่วนอื่นๆ ยืนรอกันต่อไป ที่ยังไม่ให้คนอื่นๆ นั่งเพราะต้องรอดูว่าสถานีต่อไปมีคนซื้อตั๋วชั้นสองมากหรือเปล่า ถ้ามีที่เหลือจึงจะให้พวกเราเข้าไปนั่งได้ เมื่อรถไปจอดอีกสถานีมีเพียงสองสามีภรรยาที่โชว์ตั๋ว จากนั้นพนักงานก็พยักหน้าให้เพื่อนๆ เข้าไปนั่งได้ แม่บุญโชคดีกว่าคนอื่นๆ ที่ได้ที่นั่งติดหน้าต่างที่เปิดกว้าง คนอื่นๆ นั่งติดหน้าต่างแต่มองวิวได้ครึ่งเดียว ที่เหลือคนอื่นๆ เขาก็นั่งจองที่ดีๆ เต็มหมดแล้ว เพื่อนสาวในกลุ่มดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์นัก นั่งหน้างอเป็นปลาทูคอหัก มิเชลละอายใจบอกให้เขามานั่งแทนที่สลับกัน แต่เธอไม่ยอมมาเพราะทิฐิ ...

จริงๆ แล้วเวลารถไฟวิ่ง มันไม่ได้โยกไปมาน่ากลัวอะไร การทรงตัวดีกว่ารถไฟบ้านเราเพราะรางกว้างกว่ามาก ขบวนรถก็กว้าง เพียงแค่เดินออกมาถ่ายภาพตรงประตูก็จะได้ภาพวิวเต็มๆ แต่นี่พากันนั่งไม่ขยับ แล้วจะถ่ายภาพได้ไง จะบอกก็จะหาว่ามาสอน เลยปล่อยให้คิดกันเอาเอง ส่วนแม่บุญเดินถ่ายภาพตรงประตูมั่ง เดินมาถ่ายตรงที่นั่งตัวเองด้วย เมื่อจะสละให้นั่งแล้วไม่มาเองจะให้ทำอย่างไร ? การเดินทางเป็นคณะมันแย่ตรงนี้แหละ เพราะมันไม่มีวันที่จะได้อะไรเหมือนกัน เท่ากันหรอก แม้แต่เรื่องห้องพักนับเป็นข้อเสียของความไม่คล่องตัวที่แม่บุญกับมิเชลชอบที่จะเดินทางกันสองคนมากกว่า

วิวข้างนอกสุดสายตาสวยงามสมคำร่ำลือ เพราะที่นี่เคยเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษ ชาวอังกฤษเป็นผู้นำในการปลูกชาจนสืบทอดกันมาพร้อมๆ กับที่เป็นประเทศที่ส่งชาออกขายมากที่สุดในโลก มาเห็นกับตาก็สมแล้วกับที่เขายกย่องอย่างนั้น อากาศที่นี่เย็นสบายเพราะเป็นหุบเขา ไร่ชาสูงต่ำไปตามหุบเขาตัดกับท้องฟ้ามีเข้มจัดและเมฆที่ลอยเป็นระยะๆ

บนรถไฟมีแขกมาขายของกินด้วย เป็นสแนคแบบแขกๆ กลิ่นหอมทีเดียวแต่ไม่กล้ากินกลัวท้องเสีย ในที่สุดพวกเราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง นับเวลาการเดินทางได้ชั่วโมงกว่าๆ พอดี

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟ คนขับได้มารออยู่แล้ว เขาขับมารับและเดินทางต่อเพื่อจะไปชมไร่ชาและโรงงานผลิตชาสำเร็จรูปที่ขายกันในท้องตลาด แต่ท้องที่เริ่มร้องเพราะความหิว นี่บ่ายโมงกว่าเลยไปมากแล้ว เป็นอันว่าขับไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าที่ไหนน่าจะพอฝากท้องได้ถึงค่อยจอดรถกินข้าวกลางวันกัน เป็นเพราะไม่ประทับใจหรืออย่างไรที่แม่บุญไม่เคยจำเลยว่ามื้อเที่ยวเรากินอะไรกัน ซึ่งผิดกับวิสัยที่เป็นคนชอบกิน ชอบลองของแปลกๆ เป็นประเทศเดียวจริงๆ ที่ไม่คิดอยากจะชิมหรือถ่ายภาพใดๆ ในเรื่องอาหารการกิน

หลังอาหารมื้อเที่ยง เราก็ไปถึงโรงงานผลิตชา ระหว่างทางมีฝนโปรยปรายมาพอให้เย็นชื่นฉ่ำแล้วก็หยุดไปเฉยๆ จากนั้นก็เดินไปเลือกที่นั่งด้านนอกที่มองเห็นวิวท้องทุ่งไร่ชาอยู่ด้านหน้า นั่งสักพักก็มีพนักงานมาเสริฟชาพร้อมกับบราวนี่ชิ้นกำลังดีแถมอร่อยเสียด้วย

ชิมกันเสร็จชามูร์ก็เดินนำเพื่อไปดูโรงงานผลิตชา แม่บุญขอตัวไม่ไปด้วยเพราะเคยชมที่บ้านเราที่เชียงใหม่มาหมดแล้ว ขั้นตอนก็ คงไม่ได้แตกต่างกันมากมายนัก เมื่อแยกตัวมาคนเดียวก็เดินไปที่ๆ เขาถ่ายรูปกันมากๆ ตรงระเบียงที่ยื่นออกไปในหุบเขา แอบยิ้มเมื่อมองเห็นนักท่องเที่ยวถ่ายเซลฟี่กันมากมาย ไกลออกไปมีหญิงชาวศรีลังกาสองคนยืนกวักมือเรียกแม่บุญให้ลงไปถ่ายภาพข้างล่าง แถมใส่สาหรีสีเหลืองสดซะด้วย

แม่บุญเดินตามมือที่กวักเรียกไปจนถึงๆ ได้รู้ว่าเธอขอเงินเป็นค่าถ่ายภาพด้วย คิดว่าไหนๆ ก็มาแล้วและตั้งแต่มายังไม่มีภาพสวยๆ ที่เห็นในโฆษณาเลย เอาเสียหน่อย ถ่ายไปสองสามภาพสองคุณยายก็เรียกร้องเอาเงิน เลยต้องให้ จากนั้นคุณยายก็ไปยืนกวักเรียกคนอื่นต่อ มันกลายเป็นกลวิธีการทำงานหาเงินอีกแบบหนึ่งไปแล้ว ทำไงได้เมื่อความจนมันไม่เข้าใครออกใคร?

จากนั้นแม่บุญก็เดินกลับไปรอเพื่อนๆ ที่รถ ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาขึ้นรถพร้อมกับถุงช้อปปิ้งคนละใบ คงจะซื้อกันเยอะทีเดียว มิเชลซื้อชามาให้แม่บุญด้วยแหม่ใจดีจริง จากนั้นเราก็เดินทางต่อจนในที่สุดก็มาถึงโรงแรมที่พัก ระหว่างทางฝนตกลงมาอีกเลยไม่ค่อยได้เห็นอะไร รู้แต่ว่าเมืองเล็กๆ นี้มีเสน่ห์ไม่น้อย จากภาพบ้านเรือนทรงสวยแปลกตา มีสนามตีก๊อฟใหญ่โตใจกลางเมืองด้วย ถึงได้ชื่อว่า อังกฤษน้อย อีกอย่างสมัยก่อนคนอังกฤษนิยมมาปลุกบ้านเรือนที่นี่เพราะอากาศดีนั่นเอง

โรงแรมที่เราจะพักกันคืนเดียวแม้จะไม่ใหญ่โต แต่เป็นบูติคโฮเทลที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ชามูร์เอากุญแจมาให้เลือก แม่บุญเลือกเบอร์ ๑ คนอื่นได้ไปตามลำดับ ห้องที่ได้อยู่ชั้นล่างติดกับทางเข้าออกซึ่งมีเสียงดังพอสมควร สาวคนที่นั่งหน้างอคอหักเหมือนปลาทู ได้ห้องที่สี่ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่โต มีเตียงสองเตียงขนาดใหญ่ในห้องเป็นห้องครอบครัวกระมัง หน้าตาเธอสดชื่นขึ้นเมื่อพวกเราเดินไปชมว่าห้องใหญ่สวยมาก เธอเดินไปชมห้องคนอื่นๆ แล้วก็เดินยิ้มกลับห้องอย่างพอใจ แม่บุญแอบอมยิ้มในใจไม่พุดอะไร นี่ถ้าได้ห้องแรกเธอคงโกรธหน้าดำหน้าแดงแน่ๆ จากนั้นก็พากันแยกย้ายไปอาบน้ำ นัดแนะกันไปเดินเล่นในตัวเมืองก่อนอาหารเย็น แต่ฝนตกลงมาอีกเลยไม่ออกไปไหน ลืมบอกไปว่า ห้องที่พักดูเหมือนจะดีที่สุดตั้งแต่ได้พักที่นี่มาหลายคืน

มื้อเย็นเป็นอาหารบุฟเฟย์ แต่ที่พิเศษคือมีปูผัดผงกระหรี่ด้วย งานนี้แม่บุญขอกินให้สะใจ แต่ขอบอกว่าเผ็ดชะมัด กินไปน้ำตาไหลไป ไม่รู้ดีใจหรือเพราะความเผ็ดกันแน่ ? จากนั้นก็ได้เวลาพักผ่อนค่ะ

Create Date : 25 มิถุนายน 2560

Last Update : 25 กรกฎาคม 2560 23:36:37 น.

31 comments

Counter : 2673 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณmambymam, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณกะว่าก๋า, คุณtuk-tuk@korat, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณmoresaw, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณClose To Heaven, คุณRain_sk, คุณALDI, คุณกิ่งฟ้า, คุณSweet_pills, คุณsecreate, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณKavanich96, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณnewyorknurse, คุณสองแผ่นดิน, คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน

วิวระหว่างทางกับไร่ชาสวยมากๆค่ะ
ดรงแรมห้องพักก็ดูดีนะคะ
จริงอย่างแม่บุญว่าค่ะไปเที่ยวสองคนดีกว่าและสะดวกกว่าไปเป็นคณะมากเลย
เจอมากับตัวเหมือนกันค่ะ

โดย: mambymam

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:6:14:36 น.

สวัสดีค่ะ..

ไม่ได้แวะมานานล่ะ

ตามมาเที่ยวด้วยคนคะ

โหวตให้เเล้วนะคะ

โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ

) วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:7:01:23 น.

เห็นภาพ วิว เนินเขา ไร่ชาสายน้ำ....แล้วอยากให้อยู่ใกล้

จะได้ไปเที่ยวบ้าง....

ห้องพัก ดูดี สอาดน่าพักครับแม่บุญ.......

พาเพื่อนเที่ยว นาน ๆ จึงจะเจอ ปลาทูคอหักครับ.. เป็น
คนเรื่องมาก เท่าที่ผ่านมา โอเค เพื่อน ๆ เข้าใจ

แต่ถ้า จัดเที่ยวกลุ่มใหญ่ 2 รถบัสใหญ่ทีไร ปวดหัว.. ตอน
หลังเลย จัดทีมงาน ทีมอาหาร ทีมต้อนคนขึ้นรถ นับคน
แจกกุญแจห้องพัก น้ำไม่ไหล ไฟไม่ติด ทวงคนนี้นะ 555

ตอนหลังนี้ผมไม่จัดเลยครับ เป็นลูกทัวร์ดีกว่า..

นึกถึงรถไฟ ผมนึกถึงสาย ราตรี อุบล กท. เมื่อก่อนใช้บ่อย
เพราะถูกย้ายไป อุบล กับสุรินทร์
ถ้าอาหารรถไฟ ไม้เถือน ต้องสายพิดโลก เพราะคุ้นเคย
กับกุ๊กรถไฟ ตู้สะเบียง

้Maeboon Travel Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

...

วันพรุ่งนี้ ผมอัพ กลับถิ่นเดิม แต่มิใช่กลับบ้านเก่านะครับ
555

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:15:36:28 น.

สวัสดีครับพี่ไก่

ตามมาเที่ยวศรีลังกาต่อด้วยอีกตอนครับ
ผมไม่พลาดสักตอนเลย

พี่ไก่เป็นคนเก็บรายละเอียดได้ดีมากๆครับ
สิ่งละอันพันละน้อย พอเขียนและบันทึกภาพไว้
สามารถนำมาทำเป็นสารคดีเชิงท่องเที่ยวได้เลย

โหวต Travel Blog ครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:16:02:25 น.

สวยจังค่ะ ชอบแบบนี้เหมือนกันค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:16:44:05 น.

ตามมาเที่ยวต่อ วิวข้างทางสวยครับ

โดย: moresaw

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:20:17:23 น.

อ่านตอนที่แม่บุญทำบุญก็ปลาบปลื้มแทนค่ะ

วัดแบบนี้ในไทยยังมีอยู่นะคะ แต่ต้องไปไกลหน่อย พวกวัดป่าสายพระอาจารย์มั่นค่ะแม่บุญ ถ้ามีโอกาส จะพาแม่บุญไปนะคะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กะว่าก๋า Dharma Blog ดู Blog
Sweet_pills Travel Blog ดู Blog
JinnyTent Home & Garden Blog ดู Blog
ปรัซซี่ Review Food Blog ดู Blog
สองแผ่นดิน Photo Blog ดู Blog
Max Bulliboo Klaibann Blog ดู Blog
ซองขาวเบอร์ 9 Literature Blog ดู Blog
tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog
Maeboon Travel Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 25 มิถุนายน 2560 เวลา:23:01:25 น.

Maeboon Travel Blog ดู Blog

ได้ยินมาเหมือนกันค่ะว่า ถ้าให้เงินคนนึง จะตามมาอีกเป็นขบวนเลยทีเดียว

โดย: Close To Heaven

วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:0:10:54 น.

คุณยายดอลลี่คงแก่มากละค่ะ แต่เธอก็ยังสวยเสมอค่ะ เหมือยตุ๊กตาบาร์บี้เลย

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:6:39:33 น.

ตอนยังโสด
เวลาเที่ยวผมชอบเขียนบันทึกการท่องเที่ยวมากๆครับ
กลับมาล้างฟิล์ม ซื้อโฟโต้บุ๊คมานั่งเรียงนั่งจัด
เก็บทุกสิ่งอย่างตั้งแต่ใบไม้ยันตั๋วเข้าชม 5555

ตอนนี้ไม่ได้ทำแบบนั้นแล้วครับ 555

เขียนเป็นบล็อกเก้ฐไว้
แต่ผมเป็นคนจำรายละเอียดไม่เก่งครับ

เที่ยวมา
แล้วก็ลืมหมดเลย 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:7:22:16 น.

สวัสดีอีกรอบค่ะแม่บุญ

ถ้าอยากมาทำบุญฟังเทศน์ แนะนำให้ไปวัดป่าสายนี้หละค่ะ

ทางไปอาจจะลำบากหน่อย แต่สงบ และน่าจะถูกใจแม่บุญนะคะ

แต่ต้องไปเช้าหน่อยด้วย เพราะท่านฉันจังหันเช้ามื้อเดียวค่ะ ไม่มีเพล

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:8:42:27 น.

หวัดดีครับ เทื่ยวไกลจังเลย มีความสูขกับการเทื่ยวนะครับ

โดย: หนี่งหน่อง

วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:17:38:10 น.

ตามมาเที่ยวศรีลังกาต่อค่ะ กว่าจะมาถึงจุดหมายแอบลุ้นเรื่องรถไฟไปด้วยเลยนะคะ ดูที่พักแล้วสวยงามน่าพัก ท่าทางอากาศจะเย็นสบายด้วย

โดย: AdrenalineRush

วันที่: 27 มิถุนายน 2560 เวลา:19:15:27 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
พันคม Literature Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Dharma Blog ดู Blog
อาจารย์สุวิมล Education Blog ดู Blog
คนผ่านทางมาเจอ Health Blog ดู Blog
หอมกร Movie Blog ดู Blog
Close To Heaven Review Food Blog ดู Blog
JinnyTent Travel Blog ดู Blog
Sweet_pills Travel Blog ดู Blog
คนบ้านป่า Home & Garden Blog ดู Blog
Maeboon Travel Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

สวัสดีค่ะคุณแม่บุญขอบคุณมากนะคะที่ไปทักทาย ตามมาชมศรีลังกาด้วยค่ะ แต่สะดุดตากับบ้านนี้จังสวยมากค่ะบล็อกสีอ่อนหวานตัดกับภาพวิวสวยๆเข้ากันๆค่ะ

ชอบภาพวิวมากค่ะคุณแม่บุญเก็บภาพมาสวยมากค่ะ อ่านดูแล้วให้นึกสงสารเพื่อนที่ได้ที่นั่งไม่ดีและต้องยืนเมื่อที่เต็มนะคะไปแบบนี้เจอแบบนี้ก็คงเครียดเหมือนกันนะคะ

โหวตให้นะคะกับความสวยที่ลงตัวหมดเลยค่ะ

ขอให้คุณแม่บุญหลับฝันดีนะคะ

โดย: กิ่งฟ้า

วันที่: 27 มิถุนายน 2560 เวลา:23:21:12 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 28 มิถุนายน 2560 เวลา:6:40:21 น.

แวะมาเยี่ยมครับ บล็อกสวย เขียนรีวิวน่าอ่าน ขอบคุณที่แวะไปทักทายครับ

โดย: หนุ่มร้อยปี (หนุ่มร้อยปี

) วันที่: 28 มิถุนายน 2560 เวลา:11:03:07 น.

รายละเอียดเพียบจริงๆ
จองที่ไว้ก่อน
ไว้มาอ่านอีกรอบค่ะ

ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะคะ

โดย: secreate

วันที่: 28 มิถุนายน 2560 เวลา:12:22:21 น.

เจ้าตัวคงไปกัดโดนกระเทียมน่ะครับพี่ 555
ปกติแกงจืดผักกาดขาวไม่ขมแน่นอน

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 28 มิถุนายน 2560 เวลา:15:09:25 น.

ปลื้มปริ่มไปด้วยค่ะพี่ น้ำตาไหลปีติ เป็นเรื่องอธิบายยากนะคะ ต้องเจอกับตัวเอง

วิวระหว่างทางสวยมากค่ะ เป็นหนูคงยืนส่อง ยืนถ่ายแบบนี้เหมือนกัน

คุณยายส่าหรีสีสด ... พอเข้าใจได้ค่ะ เป็นอาชีพเค้าเลยนะคะนั่น

ที่พักสะอาดน่าพักค่ะ

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
mariabamboo Photo Blog ดู Blog
AdrenalineRush Review Food Blog ดู Blog
tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Parenting Blog ดู Blog
ฟ้าใสวันใหม่ Home & Garden Blog ดู Blog
สาวไกด์ใจซื่อ Review Travel Blog ดู Blog
คนบ้านป่า Pet Blog ดู Blog
เนินน้ำ Travel Blog ดู Blog
Close To Heaven Parenting Blog ดู Blog
Maeboon Travel Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 28 มิถุนายน 2560 เวลา:17:49:48 น.

ขอบคุณที่แบ่งปัน

โดย: Kavanich96

วันที่: 29 มิถุนายน 2560 เวลา:4:16:25 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 29 มิถุนายน 2560 เวลา:6:32:21 น.

สวัสดี จ้ะ น้องแม่บุญ

ตามมาเที่ยว ศรีลังกาต่อ จ้ะ ปลื้มใจและอนุโมทนาบุญด้วยจ้ะ ที่น้องแม่บุญได้โอกาสดี ๆ ทำบุญพระสงฆ์ในต่างแดน

ศรีลังกา เป็นประเทศชาวพุทธ เขามีความเคร่งเรื่องของศาสนามากกว่าคนไทย ครูก็เคยได้ยินมาเช่นนี้ จ้ะ
นั่งรถไฟ ก็สนุกดีนะ ได้เห็นวิวธรรมชาติที่รถไฟผ่านไป ดูป่าเขาลำเนาไพรของเขายังเขียวขจีมากกว่าของไทยเราเยอะ ไร่ชาก็กว้างใหญ่ไพศาลมาก

เรื่องการมาถ่ายรูปกับเราแล้วเรียกร้องขอเงินด้วย อิอิ
มีสาวอายุเยอะอย่างนี้ขอเงินค่าถ่ายรูปเหรอ ที่อื่น ๆ เคยเจอแต่เด็ก ๆ ไม่งั้นก็สาววัยละอ่อน ห้าห้า ถือเป็นเรื่องแปลกจ้ะ

โหวดหมวด ท่องเที่ยวนะจ๊ะ

ขอบใจที่แวะชิมขนมหวานในดวงใจและโหวด ที่บล็อกครู จ้ะ กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน ของ รัชกาลที่ 2 ไพเราะมากจ้ะ ในสมันนั้น ได้บรรจุไว้เป็นบทเรียนภาษาไทยของ ม.ต้น ไม่ทราบว่าปัจจุบันยังมีอยู่ในหลักสูตรไหม เนาะ เกษียณมานานเลยไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า

โดย: อาจารย์สุวิมล

วันที่: 30 มิถุนายน 2560 เวลา:13:58:19 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่ไก่

ผมชอบหมาครับ
แต่ตอนนี้เลี้ยงไม่ไหว
เพราะเลี้ยงลิงอยู่หนึ่งตัวครับ
คือหมิงหมิงนั่นเอง 555

หมิงหมิงขอเลี้ยงงูครับ
แต่ผมไม่ชอบเลย กลัวด้วย
เจ้าตัวเลยอดครับ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 30 มิถุนายน 2560 เวลา:20:19:09 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 กรกฎาคม 2560 เวลา:6:42:22 น.

มาเที่ยวด้วยค่ะ
Maeboon Travel Blog ดู Blog

โดย: newyorknurse

วันที่: 2 กรกฎาคม 2560 เวลา:7:53:14 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่ไก่

รองเท้าสเก็ตท์ราคาแพงมากเลยครับ
ชุดนึง 5 พันกว่า 555
หมิงหมิงก็เคยอยากได้
แต่ผมไม่ได้ซื้อให้ครับ
เพราะคงไม่ได้พาไปเล่นบ่อยๆแน่นอน

พอเวลาผ่านไปแป๊บเดียว
เจ้าตัวก็ลืมแล้วล่ะครับ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 3 กรกฎาคม 2560 เวลา:22:47:00 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 4 กรกฎาคม 2560 เวลา:6:27:56 น.

มาเที่ยวต่อครับ แม่บุญ
รถไฟไม่ต่างจากรถไฟบ้านเรา ได้เห็นวิถีชีวิตด้วย
สภาพบ้านเมืองเค้าเงียบสงบมากครับ

โดย: สองแผ่นดิน

วันที่: 4 กรกฎาคม 2560 เวลา:8:25:52 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ
พออ่านแล้วก็เริ่มอยากเขียนเอง
พอเขียนเอง
เลยเขียนทุกวัน

งานเพิ่มขึ้นๆ โดยไม่รู้ตัวครับพี่
และเหมือนเป็นการฝึกการเขียนไปด้วยในตัวเลยครับ

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 5 กรกฎาคม 2560 เวลา:6:21:54 น.

ขอบคุณครับ

โดย: ขุนเพชรขุนราม

วันที่: 5 กรกฎาคม 2560 เวลา:7:32:55 น.

แวะมาส่งโหวตก่อนนอนค่า

โดย: บาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน

วันที่: 5 กรกฎาคม 2560 เวลา:23:09:20 น.