Bloggang.com : Maeboon : ลูกรถไฟ ๑๓ ...สิ้นสุดชีวิต...ลูกรถไฟ ตอนจบ

ลูกรถไฟ ๑๓ ...สิ้นสุดชีวิต...ลูกรถไฟ ตอนจบ

สิ้นสุดชีวิต...ลูกรถไฟ

แม่ยังคงค้าขายทางรถไฟติดต่อกันมาอีกหลายปี จนในที่สุดพ่อก็เกษียณราชการ ตอนนั้นไม่ได้เป็นรัฐวิสาหกิจเหมือนในตอนนี้ พวกเราต้องเดือดร้อนอีกครั้งเรื่องที่อยู่เพราะพ่อและแม่ไม่เคยคิดเรื่องซื้อบ้านสำรองไว้เลย โชคดีที่เจ้านายเก่าของพ่อมีบ้านอยู่ในใจกลางเมืองและไม่มีใครอยู่เพราะลูกๆ ไปอยู่ที่กรุงเทพฯ กันหมด ท่านให้ครอบครัวเราไปอยู่ฟรีๆ ไม่ต้องเสียค่าเช่า เพียงแต่ดูแลบ้านให้ท่านก็พอ จำได้ว่าวันสุดท้ายที่ขนของออกมาจากบ้านพักรถไฟ เราต้องร้องไห้อยู่นาน ด้วยความรัก ความอาลัย แม้จะไม่ใช่บ้านแท้ๆ แต่ก็เป็นที่ๆ เติบโตมา มีทั้งสุข ทุกข์ และยังมีเพื่อนๆ ที่รักกันราวกับพี่น้องคลานตามกันมาอีกด้วย

ความผูกพันในสถานที่แห่งนี้มีมากกมายเกินกว่าจะบรรยายได้หมดจากความรู้สึกทั้งหมดที่มี รู้เพียงว่า ทั้งชีวิตนี้จะไม่มีวันลืมบ้านห้องแถวหลังนี้แน่นอน เสียดายเหลือเกินที่ภาพที่พี่สาวคนโตได้ถ่ายเอาไว้ หายสาบสูญไปเนื่องจากการย้ายบ้าน และเมื่อพี่สาวแยกครอบครัวออกไปพร้อมกับภาพต่างๆ ไม่อย่างนั้นเราคงมีรูปบ้านเก่าของเรามาลงให้ดูอย่างแน่นอน

ต่อไปนี้จะไม่มีคลองหลังบ้าน จะไม่มีการไปเล่นในป่าจับตั๊กแตน เล่นปาลูกไม้ ไม่มีใครจับเราโยนลงไปในน้ำให้กลัวอีก อีกที่คือ ป่าหลังบ้านที่พอไปขุดฝังโกโก้เอาไว้ พวกเราจากลาบ้านหลังนี้กันด้วยความอาลัยจริงๆ

บ้านใหม่..ใหญ่โตเป็นบ้านไม้แบบโบราณ มี 2 ชั้น เนื้อที่ 2 ไร่กว่าๆ มีน้ำประปา น้ำบาดาลที่หลังบ้าน มีห้องอาบน้ำและสุขาในบ้าน ที่ระเบียงบ้านมีต้นองุ่นปลูกไว้ด้วย ที่สำคัญมีห้องให้ครบเกือบทุกคน ไม่ต้องต่อเติม ต้องแบ่งเหมือนที่เดิม เรายังได้นอนกับพี่คนที่ 5 เหมือนเดิมในห้องนอนที่มีเตียงแยกกัน เป็นห้องที่อยู่บนชั้นที่สองของบ้านติดกับห้องใหญ่ ที่แม่กับพ่อทำเป็นห้องพระ มีเพียงพี่สาวเราอีกคน ที่เอาฟูกไปปูนอนห่างออกไปจากหิ้งพระ

ส่วนพ่อ ทุกๆ วันตอนพลบค่ำ พ่อจะอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เอาผ้าขาวม้าพาดบ่า เดินขึ้นไปไหว้พระสวดมนต์เสียงดัง เพราะพ่อเป็นคนเสียงดังอยู่แล้ว บางวันหากไม่ร้อนมาก พ่อจะถือโอกาสนั่งเล่นตรงระเบียงเล็กๆ ที่ยืนออกไป นั่งมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา ซึ่งส่วนมากเป็นคนเวียดนามที่เข้ามาอาศัยอยู่ที่อุดรฯ สมัยนั้น และเพราะสาเหตุที่เราเกิดมามีผิวขาวจัด เหมือนคนเวียดนามเมื่อต้องเดินออกไปจากซอย จึงถูกเหมาเอาว่า เราเป็นคนเวียดนามที่อาศัยอยู่ในซอยนี้ไปโดยปริยาย

ความแตกต่างอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ พอถึงตอนนี้จากการค้าขายไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพฯ-อุดรฯ ที่แม่ยังทำต่ออยู่อีกหลายปี และค่อยๆ ลดลงเพราะอายุที่มากขึ้น อีกอย่างพี่สาว 2 คน เป็นครู พี่ชายทำงานรถไฟต่อจากพ่อ พี่สาวคนที่ 5 และเราเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ในอีกไม่กี่ปีต่อมา น้องเล็กอีก 2 คนเข้าเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัด พ่อกับแม่เราเห็นความสำคัญของการศึกษามาก จึงยอมลำบากเพื่อให้ลูก ๆ ได้เล่าเรียนถึงชั้นสูงสุดเท่าที่จะทำได้ และต่อมาแม่ก็ได้เลิกทำอาชีพนี้ อย่างที่เราเล่าไปเมื่อครั้งที่แล้ว

บ้านหลังใหม่ สร้างความสะดวกสบายให้พวกเราที่ต้องไปโรงเรียนเป็นอย่างมาก เราสามารถเดินไปโรงเรียนได้โดยไม่ต้องขึ้นรถเมล์เหมือนแต่ก่อน มีทั้งรถสองแถวที่วิ่งผ่านไปมา ห้องแถวหน้าบ้านอีกฝั่งของถนน เป็นห้องแถวยาวๆ บางครั้งเป็นตึกแถวบ้าง คนเวียดนามที่อาศัยอยู่ในซอยนี้ ผู้คนมักจะเรียกว่า คนญวน หรือ เรียกแบบภาษาพูดว่า แกว เราเองก็ถูกพ่อเรียกว่า แกวเช่นกัน

ปกติตอนตีสาม เป็นเวลาที่ทุกคนต่างหลับใหล แต่คนญวนหน้าบ้านกลับตื่นมาทำลูกชิ้น หมูยอ ไว้ขายตอนเช้า เสียงเพลงภาษาญี่ปุ่นที่เปิดดังลั่นทำให้บางครั้งเราตื่นลุกขึ้นมาส่องหน้าต่างดู ช่างขยันกันจริงๆ

ตลอดระยะเวลาที่เราอาศัยอยู่ที่นั่น มีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องตื่นเต้นกันที่สุดในชีวิตคือ บริเวณห้องแถวรอบๆ บ้านเราซึ่งเป็นที่อยู่ของคนญวนเกิดเพลิงลุกไหม้ขึ้นกลางดึก เสียงพูด เสียงตะโกน วิ่งหาน้ำมารดกันอย่างน่าตกใจ บ้านของเราตั้งอยู่ตรงกลางท่ามกลางห้องแถวที่กำลังไหม้ เสียงรถไซเลน รถน้ำวิ่งเข้าออกเพื่อมารดน้ำดับไฟดังก้องกังวานไปทั่วซอย

โชคดีมากที่ช่วงนั้นพี่สาวเราเข้าทำงานกับกรมทหาร จึงมีรถทหารที่มีทหารนั่งมาด้วยมากมายมาช่วยกันสาดน้ำ โคลน ที่อยู่หน้าบ้าน เข้าใส่ตัวบ้านเพื่อไม่ให้ไฟลุกไหม้ พี่สาวเราคนที่ห้า ยกตู้เย็นขนาด ๗ คิวคนเดียวออกไปวางไว้ที่ลานบ้านโดยไม่รู้ตัวว่าทำได้อย่างไร จนเมื่อไฟดับจึงมารู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวและแขน เพราะยกของหนัก พวกเราต่างขวัญหนีดีฝ่อกันไปหมด บ้านห้องแถวรายรอบถูกเพลิงไหม้ไปจนเกือบหมด ปาฏิหาริย์แท้ๆ ที่บ้านเรารอดมาได้โดยไม่ถูกไฟไหม้เหมือนบ้านหลังอื่น จากนั้นแม่กับพ่อจึงนิมนต์พระมาทำพิธี ทำบุญบ้านครั้งใหญ่

และที่บ้านหลังนี้ เรามีลูกหมาที่มีคนเอามาให้เลี้ยงอีกสองตัว ทำให้หายคิดถึงโกโก้ไปได้ ส่วนจูดี้ กลายเป็นหมารุ่นพี่ ที่คอยดูแลน้องๆ สองตัว และคอยเฝ้าระวังอาหารไม่ให้น้องหมามาดม ก่อนที่พวกเราจะกิน และที่นี่เอง ที่จูดี้วิ่งออกไปหน้าบ้านโดยไม่มีใครเห็นและถูกรถชนจนตายไปอีกตัว ท่ามกลางความเศร้าโศกของพวกเราอีกครั้ง

ชีวิตของเรา...ลูกรถไฟ ได้จบสิ้นลงอย่างถาวรในที่สุด แต่หลังจากนั้นเวลาที่พวกเราต้องไปกรุงเทพฯ ก็ยังคงไปใช้บริการรถไฟอยู่เสมอ แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ใบเบิกทาง ไม่ได้ใช้สิทธิ์ของการเป็นลุกพนักงานรถไฟเหมือนเมื่อก่อน คนที่ทำงานรุ่นเก่าๆ จะยังจำพวกเราได้และทักทายอย่างดีใจที่เห็นลูกหลานไปขึ้นรถไฟ ต่อมาเมื่อมีรถทัวร์ที่ให้บริการและสะดวกมากขึ้น บางครั้งเราก็ใช้บริการรถทัวร์เช่นกัน แต่ความรู้สึกผูกพันนั้นดูจะมีมากกับรถไฟ

พี่ชายของเราเมื่อครั้งยังรุ่นหนุ่ม เมื่อกลับมาบ้าน เขามักจะออกไปช่วยพ่อทำงาน และวาดภาพรถไฟได้อย่างไม่มีที่ติ ต่อมาจนถึงลูกชายของเขาที่สามารถวาด และลงรายละเอียดได้อย่างน่าทึ่งเช่นกัน หากจะเรียกว่า เชื้อไม่ทิ้งแถว ตามคำโบราณคงไม่ผิด

หลายครั้งในวันแม่ เราเห็นคนแก่ๆ หลายคนได้รับเหรียญตราคุณแม่ดีเด่น เราอดคิดไม่ได้ว่าแล้วแม่เราเล่า ...ลูก 8 คน ทุกคนได้รับการศึกษาสูงสุดเท่าที่ตนเองจะเรียนได้ กับการทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยทั้งกาย และใจ ของทั้ง 2 ท่านที่ เราอยากบอกกับทุกๆ คนว่าแม่เราก็สมควรที่จะได้รับเหรียญตราเช่นกัน แต่ความภูมิใจของทั้งสองท่านที่อดทนเพื่อให้ลูกทุกคนได้เล่าเรียน เพื่อจะได้ช่วยเหลือตนเองได้ในวันข้างหน้าคือสิ่งที่ท่านต้องการมากกว่าเหรียญตราใด ๆ

วันคืนเก่าๆ หวนคืนกลับมา เมื่อครั้งที่เราเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย และโดยสารรถไฟกลับบ้าน เวลาปิดเทอม ได้แต่มองบ้านหลังเก่าที่เคยอยู่ ได้ย้อนคิดถึงอดีตที่ผ่านมา

“ อ้าว....กลับบ้านอีกแล้วเหรอ “ เสียงถาม จากพนักงานตรวจตั๋วดังขึ้นไม่ห่างนัก

“ รู้จักน้องเขาด้วยเหรอพี่ “ อีกเสียงที่ถามตามมา

“ ทำไมจะไม่รู้จัก พ่อ กับพี่ชายเขาก็ทำงานรถไฟเหมือนกัน คนกันเองแท้ ๆ “ เสียงของคนเดิมตอบออกไป

“ อ๋อ...ที่แท้ก็ ลูกรถไฟ..นี่เอง “

จบบริบูรณ์

หมายเหตุ

ไม้หมอน คือไม้ที่ใช้รองเหล็กรางรถไฟสำหรับรับน้ำหนักเวลารถวิ่ง สมัยก่อนป่าไม้ในเมืองไทยมีมาก ไม้ที่ใช้เป็นไม้เนื้อแข็งที่มีความแข็งแรงทนทาน บางครั้งเมื่อเสื่อมสภาพ พนักงานบำรุงทางฯ จะไปเปลี่ยนออกแล้วใช้ไม้หมอนใหม่รองแทน แต่ก่อนทุกสถานีรถไฟจะมีไม้หมอนวางซ้อนกันเป็นชั้นๆ อยู่เป็นระยะๆ เพื่อใช้เปลี่ยนกับไม้เก่าที่ผุแล้ว แต่สมัยนี้เปลี่ยนเป็นแท่งซิเมนต์แทนเพราะใช้งานได้นานและไม่มีการเปลี่ยนสภาพเมื่อใช้เป็นเวลานาน อีกอย่างเพื่อเป็นการอนุรักษ์ป่าไม้ที่นับวันจะหดหายไปกับการทำลายป่า

แม่บุญเคยกลับไปดูบ้านหลังเก่า หลังจากมาอยู่ต่างแดน เมื่อกลับไป แม่บุญแทบจะจำบ้านเก่าไม่ได้ เพราะมันเปลี่ยนแปลงไปหมด จะเหลือเพียงเลขที่บ้านที่บอกว่า เป็นบ้านที่เราเคยอยู่เท่านั้นเอง อย่างไรก็ตามความทรงจำดีๆ ที่ยังคงอยู่ในใจของแม่บุญนั้น เหนือกว่าภาพที่เห็นข้างหน้า แม่บุญเดินจากมาด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ท่ามกลางสายตาของคนที่อาศัยอยู่ตอนนี้

และชีวิตใหม่ในตอนนี้ของแม่บุญ ดูเหมือนจะวนเวียนไม่ห่างจากอดีตเมื่อครั้งยังเด็ก เพราะมิเชลมาซื้อบ้านหลังเล็กๆ อยู่ไกลจากเมืองหลวง และบ้านน้อยหลังนี้ยังอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟซึ่งเดินไปถึงภายในไม่ถึง ๕ นาที แม่บุญจะได้เห็น ได้ยินเสียงรถไฟที่วิ่งผ่านบ้านแทบทั้งวัน แต่ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด กลับรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่อยู่บ้านหลังเดิม คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงผู้คนที่รู้จัก และได้เล่าให้สามีฟังอย่างมีความสุขทุกครั้ง ...ยังไง แม่บุญก็ไม่ห่างจากการเป็น...ลูกรถไฟ..ตลอดไป.

กราบขอบพระคุณทุกๆ ท่าน ที่เข้ามาอ่าน มาให้กำลังแม่บุญ ในการเขียนบันทึกเรื่องราวเมื่อครั้งยังเด็ก จนเสร็จสิ้นสมบูรณ์

ความดีใดๆ ที่จะปรากฏขึ้นเพราะเรื่องราวเหล่านี้ ขอให้กลับกลายเป็นบุญ กุศล ให้ดวงวิญญาณของแม่และพ่อ ได้รับและได้ไปสู่สุคติด้วยเทอญ

กราบแทบเท้าของทั้งสองท่านด้วยความรักยิ่งชีวิต

แม่บุญ

Create Date : 06 พฤษภาคม 2558

Last Update : 30 กันยายน 2563 12:27:32 น.

46 comments

Counter : 5272 Pageviews.

อ่านเพลินเลยครับแม่บุญ

พอดีพิมพ์ไปไม่เห็นตัวอักษร เห็นเลือนลางคล้ายกับ
ลายน้ำ (ในกล่องคอมเม้นท์)

งั้นโหวต

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Sweet_pills Food Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:5:05:41 น.

ไม่ไหว .. ไม่ไหว ..

อ่านไปเรื่อยๆ ..

มา น้ำตาไหล .. เอ๊ย .. มาตาย .. ตอนที่ .. "หลายครั้งในวันแม่ เราเห็นคนแก่ๆ หลายคนได้รับเหรียญตราคุณแม่ดีเด่น ..."

ดูดิ .. น้ำตายังไหลไม่หยุด ..

ไปดีฝ่า ..

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
เนินน้ำ Food Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog
เศษเสี้ยว Photo Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: foreverlovemom

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:6:11:12 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ

ปอป้าไม่ได้เข้าบล๊อกเป็นอาทิตย์เลย
เพราะมัวยุ่งอยู่กับการย้ายตัวเองมาอยู่กับลูกสาวที่บุรีรัมย์ค่ะ

ตามมาอ่านเช่นเคยค่ะ แต่วันนี้ติดโหวตไว้ก่อนนะคะ
ต้นทุนหมดกระเป๋าตั้งแต่เช้าเลยค่ะ

มีความสุขมาก ๆ นะคะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:25:45 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
แวะมาทันลูกรถไฟตอนจบพอดีเลยค่ะ
อ่านเพลินเลยค่ะ
แม่บุญสบายดีนะคะ

โดย: phunsud

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:47:33 น.

ตามอ่านมาจนถึงตอนจบ
เป็นความทรงจำดี ๆ นะคะแม่บุญ
ส่วนเรื่องรางวัลสำหรับคุณแม่นั้น เราไม่ได้อคตินะ
แต่จากประสบการณ์ตรงคนที่ได้ก็เป็นพวกคนมีเงินซะส่วนใหญ่หรือไม่ก็ลูกหลานเป็นใหญ่เป็นโต ชาวบ้านตาดำ ๆ น่ะน้อยมากที่จะได้หลุดเข้าไปค่ะ
ไว้มาส่งกำลังใจให้อีกทีนะคะ วันนี้ใช้โควต้าซะหมดเลย

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:02:34 น.

รัก แม่บุญ ค่ะ ..

water animated GIF

โดย: foreverlovemom

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:42:33 น.

แย่จริง..

ไม่น่ามา เลย ..

เพราะ ดัน อ่าน อีก รอบ ..

เลย ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:46:14 น.

ขอบคุณสำหรับความทรงจำที่มาแบ่งปันกันค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:15:59:11 น.

อ่านไปซาบซึ้งมากค่ะคุณแม่บุญ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:16:09:07 น.

สำหรับแม่บุญ..พี่สาวที่น่ารักค่ะ

เรียบเรียงร้อยถ้อยความติดตามอ่าน
ทุกตอนผ่านสายตาน่านับถือ
ร่ายอักษราเรื่องราวจนเล่าลือ
สุดยอดคือแม่บุญอบอุ่นใจ

ปิดตำนานลูกรถไฟในกาลก่อน
เหลือเพียงย้อนคิดถึงวัน..อันสดใส
ผ่านอดีตล่วงวันอันยาวไกล
แน่นอนไซร้..สุขเข็ญ..เกณฑ์ชะตา

ขอชื่นชมความประณีตที่ขีดเขียน
ให้ได้เรียนตรองตรึกพร้อมศึกษา
กับหลายมุมช่วงชีวิต..ที่พิศมา
หลากลีลาอรรถรสทุกบทงาม

ขออ้างพรหมทิพย์แถนทั่วแมนสรวง
ทั้งเหล่าปวง..เทพไซร้..ในสยาม
ประทานพรสุขให้ในทุกยาม
พบแต่ความชื่นจิต..นิจนิรันดร์

คิดถึงเสมอนะคะ
น้องฟ้า..

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
พันคม Literature Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: พิรุณร่ำ

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:18:32:50 น.

สวัสดียามค่ำครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 6 พฤษภาคม 2558 เวลา:20:02:55 น.

สวัสดีค่าแม่บุญ ^^
มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ
เรื่องลูกรถไฟตอนจบแล้ว
แต่นุ่นมาดึกเกินไป
อ่านไม่ไหวแล้ว

ค่อยมาใหม่อีกทีค่า

โดย: lovereason

วันที่: 7 พฤษภาคม 2558 เวลา:2:41:18 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 7 พฤษภาคม 2558 เวลา:15:26:18 น.

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต

Maeboon Diarist ดู Blog

---------------------------

ดีใจที่มีโอกาสติดตามอ่านเรื่องลูกรถไฟทั้ง 13 ตอนค่ะแม่บุญ
ทำให้ทราบเรื่องราวน่าสนใจ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมากมาย
ได้เห็นความรัก ความทุ่มเท อดทน และเสียสละเพื่อครอบครัวของคุณพ่อคุณแม่นะคะ
เห็นความรัก ความห่วงใยระหว่างพี่น้อง
เห็นความขยันและตั้งใจเรียนของแม่บุญทั้งเรียนปกติและเรียนพิเศษภาษาอังกฤษค่ะ

ขอบคุณแม่บุญมากค่ะที่ถ่ายทอดเรื่องราวที่มีคุณค่านี้ให้อ่านค่ะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 8 พฤษภาคม 2558 เวลา:0:33:19 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ ตอนจบของลูกรถไฟ ที่พาเรื่องมาจนยุคปัจจุบันที่บ้านหลังเล็กของแม่บุญกับคุณมิเชล ฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
ความหลังบางเรื่องมีเยอะมากมาย แต่ ฟ้าเองก็ไม่ได้มีภาพเก็บเอาไว้เท่าไหร่ ตัวเองคงเขียนเล่าเปล่าๆ แบบนี้คงยากที่จะพาคนอ่านเห็นภาพได้ไม่ดีเท่านี้แน่...

ชีวิตบ้านเก่า เราก็ผูกพันธ์ค่ะ (ฟ้าก็เคยอาศัยอยู่บ้านไม้เก่า แต่ตอนนี้รื้อทิ้งสร้างใหม่ เรียบร้อยแล้ว)

เก็บตกจากเรื่องนี่อีกนิด
ตู้เย็น 7 คิว กับผู้หญิงตัวคนดียวไม่น่าจะยกไหวเลยนะคะ ร่างกายคนเราเวลาตกใจนี่ทำได้ทุกอย่างจริงๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวแบ่งปันดีๆนะคะ

โดย: กาบริเอล

วันที่: 8 พฤษภาคม 2558 เวลา:10:16:17 น.

Maeboon Diarist ดู Blog

เคยได้ยินคนพูดกันว่าเวลาตกใจ คนเราสามารถทำอะไรๆได้อย่างน่าแปลกประหลาด เช่นการยกตู้เย็นทั้งหลังออกมาจากบ้านของพี่สาว
คงเล่าได้สนุกเช่นเคยขอรับ

โดย: ขุนเพชรขุนราม

วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:3:25:53 น.

แม่บุญเขียนได้สนุกชวนอ่านเช่นเดิม
จำได้ว่ารู้จักกับแม่บุญก็เพราะเข้ามาอ่านงานเขียนของแม่บุญนี่ล่ะค่ะ

อดีตเป็นเรื่องราวที่น่าจดจำจริงๆ นะคะ
บางอย่างบางเรื่องราว ปัจจุบันไม่มีให้เห็นหรือให้เราสัมผัสอีกแล้ว
วัยของพวกเรามักได้พบเจออะไรที่คล้ายคลึงกันเสียจริงๆ
อ่านแล้วก็ทำให้คิดถึงสมัยเด็กๆ เลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

โดย: PrettyNovember

วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:10:50:54 น.

สุดสายทางรถไฟแล้ว
เสียงเพลงภาษาญี่ปุ่นเพลงอะไรนะอยากรู้จังเลยคะ
อ๋อ อย่างนี้นี่เองถึงชื่อเรื่องว่า ลูกรถไฟ อิอิ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Maeboon Diarist ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: Mitsubachi

วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:10:17 น.

หวัดดีค่ะ แม่บุญ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:13:02:56 น.

สวัสดีบ่ายๆวันเสาร์ครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:14:12:59 น.

เข้ามาอ่านทีละเล็กละน้อย วันนี้จบแล้ว
รู้สึกดีที่ได้อ่าน ชวนให้นึกถึงบางเรื่องเก่าๆ
ของตัวเองด้วยค่ะ

ฝากกำลังใจไว้ด้วย จะได้มีแรงเขียนเรื่องอื่นๆ
ให้อ่านกันอีกนะคะ

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Close To Heaven Parenting Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า

) วันที่: 9 พฤษภาคม 2558 เวลา:17:13:05 น.

รอบนี้มาส่งกำลังใจให้บันทึกลูกรถไฟค่ะแม่บุญ
คืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 10 พฤษภาคม 2558 เวลา:1:10:14 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Maeboon Diarist ดู Blog

สวัสดีเช้าวันอาทิตย์ค่ะ แม่บุญ
ตามมาอ่านด้วยความประทับใจ
เสียดายที่จบเสียแล้ว เขียนได้ดีมากเลยค่ะ
น่าจะลองเขียนนิยายดูบ้างนะคะ เอาชีวิต
ในต่างแดนก็ได้ค่ะ อยากอ่าน

โดย: ดอยสะเก็ด

วันที่: 10 พฤษภาคม 2558 เวลา:8:42:04 น.

สวัสดียามค่ำครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 11 พฤษภาคม 2558 เวลา:19:41:25 น.

ขอบคุณแม่บุญสำหรับคำชมนะคะ คงไม่มีโอกาสเปิดร้านหรอกค่ะ รู้ดีว่าทำร้านอาหารเหนื่อย ถ้าทำเองไม่ได้ต้องพึ่งคนอื่นก็ไม่คุ้ม
ถ้าแม่บุญเหนื่อยนักก็พักผ่อนบ้างค่ะ อายุพวกเราก็เลยวัยสาวรุ่นกันมาแล้วแม้ใจจะไม่ยอมแก่ก็เถอะค่ะ
ดีใจด้วยนะ จะได้ไปเที่ยวอีกแล้ว รอชมภาพและเรื่องเช่นเคยค่ะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 11 พฤษภาคม 2558 เวลา:21:17:59 น.

มาส่งแม่บุญเข้านอนค่ะ

ฝันดีราตรีสวัสดิ์นะคะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 11 พฤษภาคม 2558 เวลา:22:53:49 น.

ตาม พี่ปอป้า มาติดๆ ค่ะ ..

คิดถึง แม่บุญ นะคะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 12 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:47:26 น.

สวัสดียามค่ำครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 14 พฤษภาคม 2558 เวลา:21:50:45 น.

แวะ เอาหัวใจมาฝากค่ะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 15 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:17:51 น.

เข้ามาอ่านเรื่องราวตอนจบพอดี
แม่บุญเรียงร้อยถ้อยภาษาน่าอ่าน
น่าติดตามมากเลยค่ะ
เหมือนอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่บอกเล่าเรื่องราววัยเด็ก
ชวนให้น่าติดตามและหลงใหลในวิถีชีวิตวัยเด็กของแม่บุญมากเลยค่ะ
ซึ่งหาไม่ได้แล้วในวันนี้

โดย: Mrs.Golf Joonjaroen

วันที่: 15 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:17:58 น.

สวัสดียามค่ำ ค่ะ แม่บุญ ..

ขอบคุณ แม่บุญ มากค่ะ สำหรับกำลังใจ ..

ซึ่งตอนนี้ ป๋องต้องการเป็นอย่างยิ่งค่ะ ..

จุ๊บ จุ๊บ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 16 พฤษภาคม 2558 เวลา:20:09:34 น.

อ่านจบแล้ว รู้สึก อิ่ม เอม ซาบซึ้ง ใจ แม่บุญ เล่าเรื่องเก่งมากๆ คะ มองเห็นภาพเลย คะ เราเด็กภูธร เหมือนกัน อิอิ

โดย: ตรี IP: 106.0.199.224 วันที่: 18 พฤษภาคม 2558 เวลา:15:38:54 น.

เพิ่งได้อ่าน เขียนได้ดีน่าสนใจค่ะ

โดย: sawkitty

วันที่: 18 พฤษภาคม 2558 เวลา:17:43:25 น.

มาโหวตให้แม่บุญค่ะ

Maeboon Diarist ดู Blog

มาหลายรอบแระ เพิ่งจะได้โหวต ขออภัยที่ล่าช้านะคะ
อยากให้บล๊อกแก๊งค์ปล่อยโหวตให้วันนึงสัก ๑๐/๒๐ คนเลย อิอิ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 21 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:23:12 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ

รู้สึกว่าแม่บุญจะหายไปนานเกินไปแล้วนะคะ
เพื่อน ๆ รวมทั้งปอป้าด้วย คิดถึงมากค่ะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 23 พฤษภาคม 2558 เวลา:14:06:19 น.

เห็นด้วยกะ พี่ปอป้า ทุกประการ ค่ะ ..

คิดถึง เสมอนะคะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 24 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:11:02 น.

สวัสดีตอนบ่ายครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 24 พฤษภาคม 2558 เวลา:16:08:49 น.

เข้ามาอ่าน มาดูเพิ่มเติม เพจวิว 1500 กว่า
แล้ว ยอดเลยครับแม่บุญ

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 26 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:46:51 น.

มาตามแม่บุญกลับบล๊อกด่วน...!!

ประชาชนชาวบล๊อกคิดถึงมากถึงมากที่สุดนะคะ
ระวังโดนก่อม็อบเรียกร้องให้ " กลับมา กลับมา " น๊า อิอิ

คิดถึงจริง ๆ ค่ะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 27 พฤษภาคม 2558 เวลา:15:41:29 น.

สวัสดค่ะ แม่บุญ

ปอป้ารออ่านบันทึกการท่องเที่ยวของแม่บุญนะคะ

เดินทางปลอดภัยและมีความสุขตลอดทริปนะคะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 30 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:51:02 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ ..

eagle animated GIF

โดย: foreverlovemom

วันที่: 30 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:18:15 น.

สวัสดีช่วงเย็นแม่บุญค่ะ
ดิฉันไม่ค่อยได้เข้าบล็อกมาอ่านเหมือนเก่าก่อนค่ะ
จะเข้ามาเมื่ออัพบล็อกแล้วในบางวันน่ะค่ะ
ขอบคุณที่แวะไปทักทายนะคะ

เข้ามาแล้วเลยนั่งอ่านความหลังของแม่บุญ
อ่านแล้วก็นึกถึงช่วงวัยเด็กของตัวเอง
เป็นช่วงของชิวีตที่เราคิดถึงด้วยความสุขใจ
ถึงแม้บางทีเรานึกถึงภาพเก่าๆด้วยน้ำตาค่ะ

ครั้งต่อไปถ้าดิฉันได้เข้าบล็อกจะแวะเยี่ยมเยียนก่อนบ้างนะคะ

***คนไม่ได้อยู่เมืองหิมะก็รู้สึกว่าน่าอยู่จัง แต่คนที่อยู่เมืองหิมะคงรู้สึกว่าน่าเบื่อจังอย่างแม่บุญว่าแหละค่ะ"

โดย: Kluaytub

วันที่: 30 พฤษภาคม 2558 เวลา:16:27:14 น.

สวัสดี วันวิสาขบูชา ค่ะ ..

flowers animated GIF

โดย: foreverlovemom

วันที่: 1 มิถุนายน 2558 เวลา:5:35:44 น.

สวัสดียามบ่ายครับ

โดย: ก้อนเงิน

วันที่: 1 มิถุนายน 2558 เวลา:14:32:07 น.

ตอนเด็กๆผมก็ชอบปั่นจักรยานไปเล่นที่สถานีรถไฟอุดรครับ

บ้านเก่าผมก็อยู่แถวๆนั้น

ปั่นไปกันเป็นกลุ่มเป็นแก๊งแบบเด็กๆ

หาจับปลากัด เก็บเม็ดต้อยติ่งมาเล่นกัน ความสุขเล็กๆ

ส่วนอันนี้เป็นคลิปภาพเก่าสั้นๆ ของสถานีรถไฟ อุดร

เอามาฝากครับ

https://www.youtube.com/watch?v=Fc0sRQPRewI

โดย: ZHEZAN1 IP: 124.122.211.79 วันที่: 5 มิถุนายน 2558 เวลา:11:09:21 น.

โดย: สมาชิกหมายเลข 4713825

วันที่: 12 สิงหาคม 2561 เวลา:16:26:40 น.