Bloggang.com : พ่อดอกมะดัน : ที่ไหน ซักแห่ง ใน....

ที่ไหน ซักแห่ง ใน....

ที่ไหน ซักแห่ง ใน....

๏ ที่ไหน ซักแห่ง ก่อนอุษา
ที่ซึ่ง เจ้าวิฬาร์ หยุดโหยหอน
ที่ซึ่ง ดารา เริ่มง่วงนอน
ค่อยจากจร จากฟากฟ้า คราละดวง

๏ ที่ซึ่ง ยอดหญ้า ประดับน้ำค้าง
ที่พรำพร่าง ดั่งน้ำตา จากแดนสรวง
นางฟ้าคง ร่ำไห้ สั่นไหวทรวง
เพราะยังห่วง ไม่อยากพราก จากดวงเดือน

๏ ที่ซึ่ง เงียบเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
แม้มิได้ อยู่เดียว ก็คงเหมือน
มองเขาหลับ ตาพริ้ม ยิ่งทิ่มเตือน
ที่บิดเบือน อันสัมพันธ์ นั่นคือเรา

๏ ครั้งหนึ่ง เคยคุยกัน เป็นมั่นเหมาะ
ห่วงใยกัน ก็จำเพาะ เวลาเหงา
ชีวิตของ แต่ละคน ต้องด้นเอา
อย่าล่วงเข้า ก้าวก่าย ในส่วนตัว

๏ อันว่า ความสัมพันธ์ กับความรัก
ต้องถูกพราก เหินห่าง ดั่งหางหัว
สุดประกอบ ก่อร่าง สร้างเป็นตัว
ไม่เอามา พันพัว ให้เปลืองความ

๏ ในความมืด ใจหมองหม่น ดั่งคนเศร้า
นั่งเงียบเหงา ปลายเตียง แต่ตีสาม
ยินเสียง ลมหายใจ แม้นในยาม
ที่ทอดถอน อ่อนตาม น้ำอารมณ์

๏ ที่ซึ่ง ห้องหับ จับตาจ้อง
เฝ้าคอยมอง กริยา หาเหมาะสม
พิศใบหน้า อิ่มสุข ไร้ทุกข์ตรม
ดึงผ้าห่ม คลุมร่างเจ้า อย่างเบามือ

๏ ลุกจากเตียง เพียงแผ่วช้า แก้วตาฉัน
จะรู้เท่า เห็นทัน บ้างไหมหรือ
จะเข้าใจ หัวอก ว่านี่คือ
ความรักที่ ถือกำเนิด เกิดฝ่ายเดียว

๏ กระซิบสั่ง ลาเจ้า อย่างเบาถ้อย
แล้วรีบคล้อย หันหลังมา ไม่อยากเหลียว
ปิดประตู ยืนพิง อย่างดายเดียว
ความเปล่าเปลี่ยว กลั่นน้ำตา มาทันที

๏ ที่ซึ่ง ถนน หนทางสลัว
แสงมัวมัว จากโคมเหนือ บาทวิถี
สีจางจาง ส่องลางเลือน เหมือนไม่มี
ตาอาจเห็น ลำเค็ญที่ ใจมืดชา

๏ ลมเย็นพัด โชยมา ธันวาฯนี้
เย็นน้อยกว่า ทุกปี ที่คุ้นหนา
แต่กลับหนาว เหน็บในใจ กว่าทุกครา
ฤดูหา ได้กำหนด จะโทษใคร

๏ ป้ายรถเมล์ เกือบตีห้า เช้าวันอาทิตย์
หลายคนคง นอนสนิท และหลับใหล
ข้างข้างคง อิงแอบ แนบคู่ใจ
ทั้งสุขกาย สุขใจ สุขนิทรา

๏ นั่งอยู่เพียง ลำพัง หลั่งความคิด
ท้องฟ้ายัง มืดสนิท อยู่หรอกหนา
ชำเลืองมอง รถเมล์วิ่ง ผ่านไปมา
ก็หาใช่ ที่จะพา กลับบ้านเรา

๏ นั่งอยู่ นานเท่าไร ไม่อาจรู้
ท้องฟ้าดู สว่างตา เวลาเช้า
เห็นแม่บ้าน ถือถุงผ้า ดูบางเบา
คงไว้เอา ใส่ผักปลา มาทำครัว

๏ อากาศอุ่น ผิวกาย เริ่มคลายหนาว
แดดอ่อนอ่อน ตอนเช้าเช้า ดับสลัว
คราบน้ำตา ที่แฝงไว้ ก็เผยตัว
ปรากฏทั่ว ทั้งสองแก้ม แจ่มแจ้งตา

๏ รถเมล์มา จอดเทียบ เข้าที่ป้าย
น่าละอาย รีบปาดแก้ม และเช็ดหน้า
หึ....ถึงอย่างไร ใครเขา จะนำพา
ก็เพียงคน แปลกหน้า ไม่หาความ

๏ ก้าวเท้า ขึ้นรถ หนึ่งสองหก
นั่งคอตก มองออกไป ใจก็ถาม
ที่พบกัน เพื่อคลายเหงา หรือลุกลาม
ช่วยไขความ ตามตอบ จะขอบใจ

๏ จะหงอยเหงา เพราะเขาอีก กี่มากหนอ
จะต้องรอ กี่น้ำตา ที่รินไหล
กี่วันคืน ที่ขืนขัด รักข้างใน
กี่หัวใจ ที่ต้องเหงา เศร้าเพราะคุณ

.
.
.
.

๏ ที่ไหน ซักแห่ง ยังไม่รู้
ที่ซึ่ง รอคุณอยู่ ให้มาหมุน
เข็มเวลา เดินย้อนกลับ ก่อนพบคุณ
ให้ช่วยหมุน โชคชะตา อย่าพบกัน

พ่อดอกมะดัน
18 กันยายน 2549
เย็นวันฝนพรำ โคราช

๏ ๏ ๏ ๏

นึกถึงความหลัง เมื่อไรก็มิอาจบอกได้
คงประมาณ Somewhere in Time หรือเปล่านะ
ไม่รู้ว่าจะกล่าวว่ากระไรดี คงเข้าทำนอง

ความรักเหมือนโรคา - บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล - อุปะสัคคะใด ๆ
ความรักเหมือนโคถึก - กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดจากคอกไป - บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง
ถึงหากจะผูกไว้ - ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง - บ่หวลคิดถึงเจ็บกาย

( พระราชนิพนธ์ : มัทธนะพาธา ใน ร. 6 )

เพลง Somewhere In Time โดย John Barry
ขอขอบพระคุณพี่ Cherokee1 แห่ง Pantip Jazz Club และ Pantip Classical Club
สำหรับบทเพลงอันแสนไพเราะ และสุดจะหงอยเหงา
และบทสนทนา แบบกระทุ้งต่อมน้ำตา

Create Date : 18 กันยายน 2549

Last Update : 18 กันยายน 2549 23:26:35 น.

4 comments

Counter : 1805 Pageviews.