วันนี้ตื่นนอนขึ้นมาแต่เช้าตรู่ที่จัดว่าสายกว่าทุกๆวัน เดินกลับจากรินกาแฟลงใส่ถ้วย แล้วถือเดินมายังแท่นบูชาดิจิตอลคือหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์นั่นเอง ผมเปิดเวบเพจหน้าบล๊อกแก๊งห้องมาคาไคท์เพื่อเข้ามาฟังเพลง Andante Mozart พลางยกถ้วยกาแฟทรงอเมริกันรสชาติขมๆขึ้นดื่ม บทเพลงของครูเพลงเริ่มออนไลน์เข้ามา ทุกโสตสัมผัสทางการได้ยินรับรู้ได้ถึงดนตรีที่ไม่มีชนชั้นของครูเพลงท่านนี้สมัยเด็กๆผมถูกฝึกให้ฟังดนตรีคลาสสิคด้วยเป็นความเชื่อของพ่อแม่ว่า มันสามารถเสริมสร้างเซลสมองของเด็กได้ดี นอกจากฟังแล้วยังต้องมีการอ่านตัวโน๊ตและความหมายของมัน ไม่ว่าจะเรียนรุ้มันยังไงผมก็ไม่เคยเข้าใจ ได้แต่เออออตามครูผู้ฝึกสอนผู้รู้ทางดนตรีคลาสสิคท่านหนึ่งบอกกับผมว่า บทเพลงของครูเพลง(หมายถึงโมสาร์ท) เป็นตัวโน๊ตที่กลมกลืน เข้าได้ตั้งแต่พระราชวังทองอลังการ หรือแม้แต่กระท่อมชนบทที่เต็มไปด้วยทุ่งกว้างและดอกไม้ แต่สำหรับครูเพลงบีโทเฟ่นนั้น เสียงโน้ตจะออกไปทางหลงใหล หลงรัก ยั่วยวน และโศกเศร้ามาตอนนี้ได้มีโอกาสมาฟังจิงๆจังๆอีกครั้ง เสียงเพลงที่ปลายนิ้วของครูเพลงโมสาร์ทได้พรมมันลงไปบนคีย์บอร์ดจนทำให้เกิดเสียงเพราะหวานถึงเพลงนี้ มันทำให้เส้นประสาทมากมายหลายล้านที่ห่อหุ้มก้อนไขมันสมองของผมคลายตัวลงอย่างน่าประหลาด เหมือนขดลวดสปริงที่ม้วนกันไปมาจนบิดเบี้ยวงอ ได้คลายตัวลงและคลี่ออกที่ละทบๆ มันให้ความรู้สึกล่องลอย ปลดปล่อย เกิดพลังและความบันดานใจมากมาย.....ความจิงผมน่าจะเขียนบล๊อกใหม่เรื่องดนตรีคลาสสิคไปให้รู้แล้วรู้รอดนะ แต่กะลังหลงใหลเพลงนี้อยู่ครับ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [