Bloggang.com : Lymphoma_man : ตอนที่ 12 ความเจ็บปวดนี้ เราจะรับมันไหวอีกหรือเปล่า

ตอนที่ 12 ความเจ็บปวดนี้ เราจะรับมันไหวอีกหรือเปล่า

คราวที่แล้วที่ได้พบหมอกายภาพนั้น หมอตรวจร่างกาย แล้วให้ผมลองเดินด้วยไม้ค้ำยัน 2 ข้าง (แบบคาเนเดียน) ว่าร่างกายฟื้นตัวขนาดไหน สามารถเปลี่ยนจากเดิน walker เป็นไม้ค้ำยันได้หรือไม่

จากการลองเดินตามที่หมอแนะนำ หมอเห็นว่าพอจะเดินได้ จึงสั่งให้เปลี่ยนมาใช้ไม้ค้ำยันแบบคาเนเดียนนี้ และสอนแนะนำวิธีการหัดเดิน และนำกลับมาฝึกเดินเองที่บ้านต่อ

ผมเห็นว่า walker และไม้คำยันอันนี้แตกต่างกันมาก การที่เดิน walker คล่องไม่ใช่ว่าจะเดินด้วยไม้ค้ำยันได้ดี แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในเรื่องความมั่นคง การทรงตัว และแรงที่ใช้ในการควบคุมร่างกายในการเดิน ซึ่งอันตรายกว่ากันมากเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว

แต่อย่างไรผมก็รู้สึกดีใจมากที่ผมสามารถมาถึงเป้าหมายอีกขั้นหนึ่ง แต่นี่แค่มาถึงแต่ยังใช้เดินไม่ได้ ยังไม่คล่อง จะต้องหมั่นทำกายภาพ และฝึกเดินด้วยไม้ค้ำยันกันต่อไป ซึ่งคงต้องอาศัยเวลาอีกนานพอสมควร

อนาคตผมเริ่มสดใสขึ้น ผมคิดว่าถ้าผมเดินด้วยไม้ค้ำยันคล่องมันก็จะสะดวกมาก ในการไปไหนมาไหน จะได้คิดหาอะไรทำเพื่อใช้ชีวิตต่อไป และเพื่อให้เป็นภาระของคนในครอบครัวให้น้อยที่สุด ผมจึงต้องพยายามต่อไป

เป้าหมายต่อไปคือ ผมจะออกเดินนอกบ้านด้วยไม้คำยันนี้ให้ได้ ออกไปเดินเล่น ไปสวนหย่อมท้ายหมู่บ้าน แต่สิ่งที่ผมคิดมันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะครับ หนทางข้างหน้ามันไม่ราบเรียบ มีความลำบากเสมอ ยากเย็นจนทำให้สภาพจิตใจเรารับไม่ไหว กับความเจ็บปวดทางร่างกายที่ได้รับ

จากช่วงที่ผ่านมา ผมทำกายภาพและฝึกเดิน walker ภายในบ้านจนคล่องมากแล้ว และได้ไม้ค้ำยันคาเนเดียนมาให้ใช้ฝึกเดินแทน เมื่อนำมาใช้ฝึกเดินที่บ้าน

การเดินด้วยไม้ค้ำยันสำหรับผมมันยากมากจริงๆ ยากกว่าเดินด้วยwalker เรียกว่าผมเดินไม่ได้ เดินไม่เป็นเลยก็ว่าได้ และอันตรายกว่า walker มาก ต้องเริ่มหัดเดินใหม่เลย ต้องระมัดระวังมาก

ตั้งแต่ได้ไม่ค้ำยันมา ผมลองเดินแล้วเห็นว่าอันตรายเลยไม่ค่อยได้ฝึกเดิน ก็ยังใช้ walker เดินอยู่แบบเดิม แล้ววันหนึ่งผมจึงคิดได้ว่า ถ้าเราไม่กล้าเดิน ไม่ฝึกฝน ไม่เริ่มหัด แล้วเราจะไปให้ถึงตามเป้าหมายได้อย่างไร

ดังนั้นผมจงรื้อ, ถอด walker ออกเป็นชิ้น ๆ แล้วนำไปเก็บที่ห้องเก็บของในบ้าน จะได้ไม่ต้องนำมาใช้อีก เป็นการบังคับตัวเองไปในตัว ถ้าจะเดินก็ต้องเดินด้วยไม้ค้ำยันอย่างเดียว

จากนั้นผมก็พยายามเริ่มฝึกเดินด้วยไม้ค้ำยันอย่างต่อเนื่อง ซึ่งก็ต้องระมัดระวังมาก ต้องใช้เรี่ยวแรงเดินมากกว่า ระวังในเรื่องการทรงตัวให้ดี

ในระหว่างการฝึกเดินก็จะมีความเจ็บปวดทางร่างกายบ้าง ตามข้อเท้า หัวเข่า กล้ามเนื้อ จริง ๆ ก็เจ็บมาก แต่เพราะจิตใจที่เข้มแข็งจึงทำให้ผมทนได้

วันไหนเจ็บปวดมาก ๆ ก็หยุดพัก ค่อย ๆ ทำ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ฝืนร่างกายตัวเองมากเกินไป และต้องทำกายภาพร่วมด้วย จะได้มีแรงเพิ่มขึ้น สามารถช่วยในการเดิน ผมต้องฝึกเดินด้วยไม้ค้ำยันเป็นระยะเวลานานพอควร จึงเริ่มเดินคล่อง

ตลอดเวลาอาการเจ็บปวดก็คงมีอยู่ แต่ผมพยายามคิดในแง่ที่ดี ไม่คิดถึงความเจ็บปวด คิดว่าเป็นเรื่องปกติของร่างกายเรา คิดให้เกิดความเคยชินในเรื่องนี้ เราจะได้ไม่ท้อ..ไม่ยอมแพ้

เมื่อเดินไม้ค้ำยันภายในบ้านคล่องแล้ว วันที่ผมรอคอยก็มาถึง การที่จะได้ออกไปเดินนอกบ้านด้วยตัวเองครั้งแรก ที่รอมาเป็นระยะเวลานานมาก ซึ่งความรู้สึกวันนั้น ผมก็กล้า ๆ กลัว ๆ อยู่มาก กังวลด้วย แต่คิดว่าถ้าเราไม่ลองเดินออกไปดูก็ไม่รู้

วันนั้นพอดีมีเพื่อนมาหาที่บ้าน ซึ่งก็มาเป็นประจำเมื่อเขาว่างจากงาน มานั่งคุยด้วย สักพักผมจึงตัดสินใจชวนเขาออกไปเดินเที่ยวนอกบ้าน ไปเดินที่สวนหย่อมท้ายหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านผมไปประมาณ 300 เมตรเห็นจะได้ เขาก็โอเคไปกัน

ระหว่างเดินเพื่อนก็คอยช่วยดูและเดินอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่ได้ช่วยประคอง การเดินนอกบ้านสำหรับผมนั้นมันยากมาก ๆ พื้นนอกบ้านจะแตกต่างจากพื้นในบ้านมาก ทางเดินไม่เรียบ ไม่สม่ำเสมอ มีเนินเล็กๆ มีเนินลูกระนาบ มีหินน้อยใหญ่ รถวิ่งผ่านไปมา ไหนจะสภาพอากาศอีก

สำหรับคนปกติก็คงไม่เป็นไร เพราะแค่เดินตามทางหน้าบ้าน เดินสบาย ๆไม่ต้องกังวลอะไรมาก แต่สำหรับผมต้องใช้กำลังและเรี่ยวแรงอย่างมาก ซึ่งตัวผมมีแค่น้อยนิด ผมเดินแบบคนไม่มีแรง เดินช้ามากๆ เดินเซ ถ้าทรงตัวไม่ดีเหยียบก้อนหินเล็กนิดเดียวอาจทำให้ล้มได้

ผมเดินไปได้แค่นิดเดียว เดินผ่านบ้านทาวน์เฮ้าส์ แค่ 3 หลัง ผมก็เริ่มเดินไม่ไหวแล้ว มีเหงื่อออกมาก อ่อนล้า เหนื่อยแทบขาดใจ ขาเริ่มเพลีย เริ่มมึนหัว

ในใจเริ่มคิดจะไปต่อดีหรือไม่ จะไหวไหม หรือจะกลับดีกว่า ถ้าไปถึงแล้วเราจะกลับได้หรือเปล่า เพื่อนผมเห็นท่าทางแล้ว ถามว่าไหวไหม ผมตอบว่าไหว และตัดสินใจจะเดินต่อไปให้ถึงสวนหย่อมให้ได้

พอถึงแล้วก็ได้นั่งพัก อยู่ที่โต๊ะหิน สภาพผมก็ย่ำแย่มาก แต่ก็พยายามยิ้มสู้ เพราะกลัวว่าเพื่อนจะเป็นห่วง นั่งพักอยู่นาน อาการถึงจะดีขึ้น

จากนั้นก็อยู่ซักพักหนึ่ง จึงกลับบ้าน แต่ผมคิดว่าผมคงเดินกลับไม่ถึงบ้านแน่ จึงตัดสินใจโทร.กลับไปที่บ้าน ให้ขับรถมารับกลับ

วันนี้เป็นวันที่ผมรอคอย และดีใจมากที่สุด แต่ก็เป็นวันที่ผม ทรมานและเหนื่อยแทบขาดใจ หลังจากนั้น ผลที่ได้รับ จากการออกไปเดินนอกบ้านในครั้งนี้ คือเจ็บปวดตามร่างกาย และข้อต่อ รวมถึงกล้ามเนื้อต่าง ๆ ด้วย ร่างกายผมอ่อนล้า ทรมานมากจนไม่สามารถลุกขึ้นเดินได้อีก ได้แต่นอนโทรม นอนพักถึง 3 วัน ก็ยังไม่หาย แค่เพียงปวดน้อยลง อาการปวดทำให้ผมเดินไม่ไหว มันเจ็บมาก

ผมเริ่มเกิดความท้อแท้ขึ้นอีก คิดว่าคงไม่ไหวแล้ว ถ้าปวดอยู่อย่างนี้ แล้วเราจะเดินต่อได้อย่างไร ลุกเดินในบ้านตอนนี้ยังไม่ค่อยไหวเลย สภาพจิตใจในขณะนี้ การเสียน้ำตาคงเป็นการระบายความเจ็บปวดได้ดีที่สุด เพราะสามารถทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง

ไว้มาต่อ my memory ตอน 13 คราวหน้านะครับ..

Create Date : 25 ธันวาคม 2551

Last Update : 25 ธันวาคม 2551 7:50:13 น.

22 comments

Counter : 920 Pageviews.

อ่านบล็อกของคุณ
ทำให้ผมนึกถึงลูกผมครับ
ตอนนี้หมิงหมิง 6 เดือน
และกำลังหัดคลาน

ผมฝึกให้ลูกคลานทีละนิดๆ
ด้วยการเเอาของเล่นวางห่างตัวเค้า

หนึ่งช่วงแขนสำหรับเราอาจไม่ไกล
แต่สำหรับเด็กทารก
นี่อาจหมายถึงระยะทางเป็นกิโล

การฝึกเดินของคุณก็เช่นกัน
มันไม่ได้ใช้แค่แรงกาย
แต่ต้องใช้แรงใจมหาศาล

เรื่องราวของคุณคงเป็นกำลังใจให้ใครได้มากมายเลยครับ

โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:8:36:28 น.

สวัสดียามเช้าวันคริสต์มาสค่ะ

คุณเป็นคนมุ่งมั่นตั้งใจจริงมากเลยเค่ะ ขนาดถอด walker เก็บเลย

รออ่านตอนต่อไปค่ะ^^

โดย: nanida

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:8:53:55 น.

Merry Christmas 2008 and Happy new Year 2009 coming .... make a wish have a good thing coming in your life, your family and your love ...... Merry X' mas and Happy new year !!

โดย: Gijona

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:10:04:41 น.

คุณเป็นคนเข้มแข็งมากค่ะ นับถือ นับถือ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:10:43:40 น.

โดย: แค่ฟ้ามีดาว ^^

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:11:23:25 น.

Happy Christmas ค่ะ

โดย: momster

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:13:34:32 น.

ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงและมีความสุขตลอดไปค่ะ

มีความสุขมาก ๆนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

โดย: LooKPat

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:13:59:32 น.

ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันเสมอนะคะ
ไม่ได้เข้ามาเกือบอาทิตย์ เป็นไงบ้างคะ
อย่าท้อแท้นะคะ ทำเท่าที่ร่างกายเรารับได้
เข้มแข็งอย่างที่เป็นอยู่นะคะ สู้ ๆ

สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ
มีความสุขมากๆนะคะ

โดย: vanilla_ole

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:14:06:08 น.

วันนี้นู๋ดาวไม่ได้ทำงาน ตื่นสายมาสายไปหน่อย..อิอิ..ไม่ว่ากันหรอกเนาะ ...

อ่านตอนนี้แล้ว...รู้สึกว่า..คุณเข้มแข็งมากมาย...

สู้ๆนะคะ...นู๋ดาวเอาใจช่วยค่ะ

โดย: นู๋ดาว คนซนๆค่ะ (satineesh

) วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:17:08:54 น.

//wbj.bloggang.com บล๊อกสำหรับการทำธุรกิจ การพัฒนาตนเอง การบริหาร และ การจัดการ

โดย: wbj

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:17:26:42 น.

อ่านแล้ว..รู้ได้เลยครับว่าต้องใช้ความอดทนเอามากๆ..แต่นั่นมันผ่านมาแล้ว..

ผมเชื่อว่าวันนี้คุณคงมีความสุขกับผลที่ได้จากการอดทนในวันนั้น ได้รู้ค่าความสำคัญของร่างกาย ซึ่งจะทำให้เราใช้ร่างกายเราอย่างทนุถนอม..

ผมขอชื่นชมเหมือนทุกครั้งที่เข้ามาอ่านครับ..

สุขสันต์วันคริสต์มาส..แล้วจะตามมาอ่านทุกตอนครับ..

โดย: Mega-Batt

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:18:32:32 น.

โดย: i_nookae

วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:21:24:30 น.

มีหนึ่งกำลังใจฝากมาให้นะค่ะ สู้เค้าทาเคชิ เย้ เย้

Merry christmas and happy new year/ glitter /comment hi5 / code hi5

โดย: นู๋ดีค่ะ (kun_isara

) วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:22:56:52 น.

อย่าเพิ่งท้อๆ

เข้มแข็งให้ได้เหมือนที่ผ่านๆนะคะ

เอาใจช่วยเสมอ

รอลุ้นตอนต่อไป ขให้มีแต่ข่าวดีค่ะ :)

โดย: pukapae

วันที่: 28 ธันวาคม 2551 เวลา:17:58:53 น.

เราก็เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเหมือนกัน ช่วงเวลาใกล้เคียงกันเลยตอนนี้เราก็ยังอยู่ได้ แต่ไม่โชคดีเหมือน lymphoma_man เพราะเราเดินไม่ได้เลยต้องใช้แต่วีลแชร์

สู้..สู้ lymphoma_man ยังมีโอกาสฟื้นตัวได้ และถือว่าช่วยเหลือตัวเองได้มากแล้ว ดีใจด้วยค่ะ

โดย: เพลิน IP: 58.9.123.174 วันที่: 3 มกราคม 2552 เวลา:9:55:44 น.

สู้นะครับ...

เป็นกำลังใจให้

โดย: นางฟ้าอันดามัน IP: 58.9.59.110 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:23:54:44 น.

คุณlymphomaman รบกวนถามว่าอาจารณ์หมอที่จะทำเรื่องส่งตัวเรื่อง สเตมเซลล์เพื่อให้ประกันสังคมอนุมัติให้ อยู่ที่รพ.ไหนครับ อยากทราบจิงๆเพราะแฟนผมก็เป็นระยะสุดท้ายเหมือนกันและลามเข้าระบบประสาทด้วยครับ แฟนผม รักษาที่รพ.ลาดพร้าว ไม่เคยส่งไปทำ MRI หรือ CTscan เลยครับ เพราะบอกว่าค่าใช้จ่ายมัสูง ครับ ผมได้มาอ่านบล็อคของคุณ จึงมีความคิดว่ามันน่าจะดีกว่าที่รักษาปัจจุบันนี้มากๆๆ จะได้ทำเรื่องขอย้ายรพ.ไปดีกว่าครับ ปล.ขาอ่อนแรงเหมือนกัน ไม่เคยทำกายภาพให้เลย บอกได้แต่ว่าให้รอเวลา แล้วจะดีขึ้นเอง (ใช้ประกันสังคมเหมือนกันครับ) ขอความกรุณาตอบให้ด้วยนะครับ--
--ลืมบอกว่าแฟนผมก็เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ระยะสุดท้าย และเป็นชนิดไฮเกรดด้วยครับ ซึ่งตอนนี้ก็รับคีโมแล้วจำนวน 5 ครั้ง และกำลังจะรับครั้งที่ 6 จึงอยากหาที่ที่สามารถทำเรื่องสเตมเซลล์ให้แฟนผมได้บ้าง จะได้หายขาดนะครับ(ผมได้แต่นั่งดูเขาทรมาน ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ) รบกวนด้วยนะครับ หรือท่านอื่นๆ ทราบข้อมูลก็รบกวนตอบแจ้งไว้นะครับ ขอกราบขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าเลยนะครับ

โดย: กฤษ IP: 58.8.133.92 วันที่: 7 มกราคม 2552 เวลา:23:51:08 น.

ถึงคุณกฤษ

ไม่ลองปริกษาหมอที่รักษาอยู่ตอนนี้ดูอ่ะครับ เขาน่าจะแนะนำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้

เรื่องส่งตัวรักษาที่อื่น ถ้าใช้สิทธิประกันสังคมโรงพยาบาลไหน ต้องให้แพทย์โรงพยาบาลนั้นเป็นผู้ส่งตัวไปรักษาที่อื่นนะครับ

เรื่องเปลี่ยนเสต็มเซลล์ รพ.ที่ทำได้น่าจะเป็นจำพวกรพ.ใหญ่อ่ะครับ หรือโรงเรียนแพทย์ ศิริราช จุฬา รามาฯ อ่ะครับ

ขอให้แฟนคุณแข็งแรง หายป่วยไวๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ตรับ...

โดย: kor (Lymphoma_man

) วันที่: 12 มกราคม 2552 เวลา:21:31:11 น.

ขอบคุณที่ตอบครับ

ตอนนี้กำลังดำเนินเรื่องย้ายไปรักษาต่อที่รพ.เลิศสิน ครับ(เปลี่ยนรพ. ประกันสังคมประจำปีพอดีเลย) เพราะที่เลิศสิน จะส่งตัวคนป่วยไปรักษาที่ รพ.จุฬา ซึ่งเขาบอกกันว่าหมอเก่งมากๆๆ และมีหมอมาดูแลตลอด ยังไงถ้าคุณlymphomaman อยากได้รายละเอียดเกี่ยวกับการปลูกถ่ายไขกระดูกเพิ่มเติม ได้ที่ ชมรมผู้ปลูกถ่ายไขกระดูก.รพ.จุฬาครับ โทร.02-6357123 ผมเองก็เพิ่งติดต่อไปขอคำปรึกษามาครับ ขอให้แข็งแรงขึ้นทุกวันครับ

โดย: กฤษ IP: 58.8.170.64 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:18:16:03 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ

คุณมีกำลังใจที่เข้มแข็งจริง ๆ ค่ะ

โดย: prettycrazy

วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:22:54:32 น.

สู้ สู้ นะค่ะ!!!!!!!!!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: aom IP: 124.120.117.117 วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:10:49:09 น.

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ แต่ดิฉันได้สูญเสียลูกชายอายุ 17 ปี ไปเมื่อ ปลาย เม.ย.52 เพิ่งปลูกถ่ายไขกระดูกเมื่อ 29 ธค.51 ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่ เพราะคิดถึงลูกมาก ก็เพิ่งจะเข้ามาอ่าน มีแต่คำถามในใจว่า ทำไมลูกถึงไม่หาย ปฏิบัติตามคำสอนของหมอทุกอย่าง

โดย: แม่ผู้สูญเสียลูกชาย IP: 10.20.4.60, 202.28.180.202 วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:10:52:37 น.