Bloggang.com : Lymphoma_man : ตอนที่ 7 คนที่ยังอยู่ ก็ต้องสู้กันต่อไป ด้วยความหวัง

ตอนที่ 7 คนที่ยังอยู่ ก็ต้องสู้กันต่อไป ด้วยความหวัง

ในช่วงนี้มีผู้ป่วยเตียงข้างๆผมเพิ่ง admit เข้ามาใหม่ คุณลุงมาจากต่างจังหวัด อายุประมาณ 55 ปี เป็นโรคเดียวกับผม ป่วยมาแล้ว 3 ปี แต่รักษาอยู่ที่รพ.ที่บ้าน รักษามาตลอดแบบกินยาอย่างเดียวต่อเนื่อง ไม่เคยรับการรักษาด้วยยาเคมีบำบัด

อาการลุงก็เป็นๆหายๆ จึงมีคนแถวๆบ้านแนะนำว่า ถ้าอยากหายขาดให้เข้ามารักษาที่กทม. ตอนนั้นลุงมีอาการผิดปกติ มีไข้สูง ขาข้างหนึ่งเริ่มอ่อนแรง มีอาการชา ม้ามโต ลูกๆจึงพามารักษาที่ศิริราช

พอดีมานอนอยู่ข้างกัน จึงได้เป็นเพื่อนพูดคุยกัน หมอโรคเลือดมาตรวจร่างกายลุง และสรุปว่าจะต้องรักษาด้วยยาเคมีบำบัด 1 คอร์ส 6 ครั้ง ฉีดครั้งละ 7 วัน วันละ 20 ชั่วโมงแบบหยดทางสายน้ำเกลือ แจ้งทางญาติว่าจะทำการรักษาหรือไม่

แต่ยาอาจจะส่งผลในทางไม่ดีต่อลุงและมีผลข้างเคียงมากมาย แต่ต้องรอดูอาการที่เกิดหลังจากได้รับยาก่อน จะดีหรือไม่ดียังบอกอะไรไม่ได้ แต่ต้องแจ้งญาติให้รับรู้ก่อนรักษา ลูกๆ ตัดสินใจทำการรักษาโดยฉีดยาเคมีบำบัด

เริ่มฉีดยาเข็มแรก ได้ 2 วันเท่านั้น ร่างกายลุงฟื้นตัวดีมาก ไข้เริ่มหาย ขาเริ่มมีแรง เดินได้แทบเหมือนคนปกติ ไม่ต้องให้ใครช่วยพยุง ตอนนี้ตัวผมรู้สึกอิจฉาลุงมากที่ร่างกายลุง ตอบสนองต่อยาได้ดี ตัวผมยังนอนโทรมอยู่เลย ลุงยังไม่มีอาการข้างเคียงใดๆ

ฉีดยาครบ 7 วันลุงก็ยังปกติ ร่างกายดีขึ้น กินได้นอนหลับ ดูมีความสุขมาก ใบหน้าแจ่มใส มีอาการข้างเคียงอย่างเดียวที่เกิดขึ้นคือผมเริ่มร่วง

หลังจากนี้ 2 วัน ยาเริ่มออกฤทธิ์เต็มที่ ผลเลือดของลุงเริ่มออกมาไม่ดี ต่ำมาก ต้องเติมเลือดแดง เกร็ดเลือด ต้องฉีดยาช่วยกระตุ้นเม็ดเลือดขาว

อาการข้างเคียงเกิดเพิ่มขึ้น คือ เกิดแผลในช่องปาก เป็นมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกินไม่ได้ มีจ้ำเลือดใต้ผิวหนัง เริ่มไม่มีแรง ปวดหัว อาเจียนตลอด ท้องเสียอย่างหนัก อาการเหล่านี้เป็นมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มปัสสาวะเป็นเลือด ถ่ายเป็นเลือด อ้วกเป็นเลือด ปากบวมเป็นแผลรุกรามติดเชื้อ

หมอระบบต่างๆทยอยกันมาดูแลอาการของลุง ภายใน 3 วัน ที่เป็นอยู่แบบนี้ หมอได้พยายามทำอย่างเต็มที่ ทั้งเติมเลือด ฉีดยาต่างๆ ฉีดยาฆ่าเชื้อที่คาดว่าลุงจะติดเชื้อนั้นๆ

ร่างกายของลุงไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว ไม่ตอบสนองต่อยาใดๆทั้งสิ้น หมอก็ได้แจ้งให้ญาติทำใจ และตามญาติที่ต่างจังหวัดมาดูใจครั้งสุดท้าย

ภายในเวลาไม่เกิน 24 ชม.ญาติก็มากันอย่างมากมายทันได้ดูใจลุง ก่อนคุณลุงจะจากไป

ผมได้เห็นและอยู่ในเหตุการณ์ช่วงเวลาสุดท้ายตลอด เห็นความเจ็บปวดทรมาน ถึงจะเป็นเวลาที่ไม่นานนัก ผมรู้สึกเศร้าใจมาก งง สับสน และคิดอยู่ในใจว่า ทำไมเป็นแบบนี้ 3 วันก่อนลุงยังดีๆอยู่เลย นี่ลุงฉีดยาเข็มแรกเองนะ

นี่ลุงตัดสินใจถูกหรือผิดที่เข้ามาทำการรักษาที่กทม. ถ้าลุงไม่มารักษาลุงก็คงไม่เป็นแบบนี้ ไม่มารับยาเคมีบำบัดลุงก็คงไม่จากไป ลุงอาจจะอยู่ได้อีกหลายปี แต่ก็คิดอีกอย่างว่า คงไม่มีใครรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในอนาคตใช่ไหมครับ

ผมได้แต่สวดมนต์ภาวนาให้ลุง ลุงหมดเวรหมดกรรมแล้วไม่ต้องต่อสู้และเหน็ดเหนื่อยต่อ ตัวผมเองซะอีกจะต้องต่อสู้ต่อไป ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยสาหัสแค่ไหน ผมก็จะสู้ ถ้าถึงเวลาของผม ผมก็ถือว่าผมโชคดี ผมไม่ต้องเหนื่อยต่อแล้ว

นอกเรื่องไปหน่อยครับ กลับมาเรื่องของผมต่อดีกว่าครับ

หลังได้รับยาเคมีไปแล้ว 1 เข็ม รออีก 3-4 อาทิตย์จะให้ครั้งต่อไป ก่อนถึงเวลานั้น หมอมาแจ้งว่าอาจารย์ หมอจะทำการเปลี่ยนสูตรยาใหม่ แต่ต้องรอคณะอาจารย์หมอประชุมกันก่อน (สงสัยยายังแรงไม่พอ จะเอาให้ตาย )

ร่างกายผมฟื้นตัวดีคุณหมอคงเห็นว่าพร้อมที่จะรับและทนต่อฤทธิ์ยาเคมีบำบัดได้ จึงอยากให้ยาเคมีบำบัดที่เหมาะสมที่สุดกับตัวโรคขณะนี้

ขณะที่รอสูตรยาใหม่ ก็มีหมอเวชศาสตร์ฟื้นฟู มาตรวจอาการ และแนะนำการทำกายภาพบำบัด ช่วงนี้จะให้เจ้าหน้าที่กายภาพบำบัด ขึ้นมาทำกายภาพฯ ให้ที่เตียง จับยกแขน ยกขา จับนั่ง ทำแค่นี้ยังทำแทบไม่ไหว ทรมานสุดๆ

หมอบอกจะให้ลงไปทำกายภาพที่ตึกกายภาพ แต่ช่วงนี้ยังลงไปไม่ได้ ร่างกายอ่อนแอ ภูมิต้านทานต่ำ เม็ดเลือดขาวต่ำ เกล็ดเลือดต่ำ เพราะฤทธิ์ของยาเคมี ถ้าลงไปอาจเป็นอันตรายได้

หมอโรคเลือดได้มาแจ้งเรื่องสูตรยาที่เปลี่ยนใหม่คือ คอร์สใหม่ 1 คอร์ส ฉีด 8 ครั้ง 3-4 อาทิตย์ฉีด 1 ครั้ง ฉีดครั้งละ 5 วัน วันละ 24 ชั่วโมง ฉีดแบบหยดทางสายน้ำเกลือ โอ้ตายแน่เรา เข็มนึง 5 วันเต็มต่อเนื่อง จะรอดไหมนี่คราวนี้ คิดถึงคุณลุงที่จากไปคงจะคอยเป็นกำลังใจให้เรา ดังนั้นเราต้องสู้

ถึงวันที่จะเริ่มฉีดยาเข็มแรก พอฉีดครบ 7 วัน ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ผมยังไม่มีอาการอะไรมาก แต่ต้องเฝ้าติดตามอาการต่อจากนี้ประมาณ 3-7 วัน รอยาเริ่มออกฤทธิ์เต็มที่ แต่หลังจากฉีดยาได้ครบแล้ว ผ่านมา 3 วัน หมอจะฉีดยากระตุ้นเม็ดเลือดขาวให้ก่อน เพราะคิดว่าเม็ดเลือดขาวจะต่ำลง อาจจะทำให้ติดเชื้อได้ง่าย ซึ่งต้องฉีดต่อเนื่อง 7 วัน

เมื่อยาเคมีออกฤทธิ์ ผมเริ่มมีอาการ เจ็บปวดตามร่างกาย ผมร่วง เหนื่อย และ อ่อนล้า ได้แต่นอนโทรม แต่ก็ยังโชคดีอยู่ที่ไม่มีอาการอาเจียนร่วมด้วย เม็ดเลือดขาวเริ่มต่ำลงเรื่อย ๆ

หมอบอกว่าช่วงนี้จะต้องดูแลตัวเองอย่างดี เพื่อป้องกันการติดเชื้อ ดูแลเรื่องอาหารการกินเป็นพิเศษ เกล็ดเลือดก็ต่ำ จะต้องดูแลระมัดระวังตัวเอง ไม่ให้เกิดบาดแผลใด ๆ เพราะจะหายยาก เลือดจะไหลไม่หยุด แต่ถ้าเกล็ดเลือดต่ำมาก ก็จะเติมเกล็ดเลือดให้ แล้วรอดูผล ว่าร่างกายฟื้นตัวดีขนาดไหน

ตั้งแต่เริ่มฉีด จนถึงร่างกายฟื้นตัว ก็จะใช้เวลาฟื้นตัวประมาณ 3 อาทิตย์ต่อครั้ง จะเหลือเวลาพักผ่อน และพักฟื้น แค่ 1 อาทิตย์ เพื่อเตรียมตัวจะฉีดยาเคมีเข็มต่อไป เพราะครบกำหนด 4 อาทิตย์แล้ว

ช่วงเวลา 1 อาทิตย์ที่ร่างกายกำลังฟื้นตัว และพักฟื้นอยู่นั้น หมอจะให้กลับบ้านก่อน แล้วอีก 1 อาทิตย์ค่อยกลับมา admit เพื่อฉีดเข็มที่ 2 แต่ผมได้ขออยู่ต่อ

ถึงร่างกายจะฟื้นตัวดีแล้ว แต่เรื่องระบบประสาทผมยังไม่ดีขึ้น ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จึงขอหมออยู่ทำกายภาพบำบัดก่อน คิดในใจ หวังว่าเผื่อทำกายภาพแล้ว ระบบประสาทขาจะดีขึ้นบ้าง หมอจึงอนุญาต

ช่วงเวลานี้ ผมได้ไปทำกายภาพที่ตึกกายภาพฯ สิ่งที่เจ้าหน้าที่กายภาพให้ทำก็คือ จับผมขึ้นนอนบนเครื่อง ผูกติดไว้ และเครื่องจะตั้งผมขึ้นเหมือนคนยืนอยู่ ทำให้เลือดหมุนเวียน จากส่วนบนลงส่วนล่าง

ต่อจากนั้นจะให้ผมฝึกนั่ง มีคนช่วยประคองไว้ซัก 20 นาที และให้นอนบนเตียงที่มีเชือกห้อยลงมา ให้ผมนอน แกว่งขา ไป-มา ทั้งซ้ายขวา และสุดท้ายก็ไปทำการนั่งปั่นจักรยาน (แต่ตัวผมไม่ได้เป็นคนปั่นหรอกนะครับ เครื่องมันปั่นของมันเอง) ลงมาทำอย่างนี้ทุกวัน ที่ตึกกายภาพ

การทำกายภาพทุกวันนั้น ผมรู้สึกเหนื่อย อ่อนล้ามาก มีอาการเจ็บปวด ต้องใช้ยาพาราฯ ช่วยทุกวัน ผมว่าการทำกายภาพนั้น ก็ไม่ได้ทรมานน้อยกว่าการให้ยาเคมีบำบัดเลยนะครับ แต่ผมก็ต้องสู้ และอดทนต่อไป เพื่อตัวเอง

พอถึงระยะห่าง 4 อาทิตย์จากที่ฉีดยาเข็มแรก ก็ได้เวลาฉีดยาเข็มที่ 2 หลังจากฉีดครบ 7 วันเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอบอกว่าจะให้กลับบ้านก่อน และจะให้ยากระตุ้นเม็ดเลือดขาว กลับไปฉีดเองที่ รพ. แถวบ้าน

ผมพยายามขอหมอ เพื่ออยู่ต่อ ทำกายภาพเพราะระบบประสาทยังไม่ดีขึ้น ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่คราวนี้ คุณหมอไม่อนุญาตแล้ว ผมจึงต้องกลับบ้าน

สรุป ครั้งนี้ ผม admit อยู่ รพ. นานถึง 3 เดือนครึ่งเห็นจะได้ และผมก็สามารถผ่านช่วงเวลาที่ วิกฤตที่สุดของผมมาได้ ซึ่งก็จะต้องสู้กันต่อไป

เรื่องระบบประสาทขาของผม ตั้งแต่ทำการรักษามา ผมไม่เคยเอ่ยปากถามกับคุณหมอเลย แม้แต่ท่านเดียว ....ว่าผมจะสามารถกลับมาเดินได้อีกหรือไม่

ส่วนหมอระบบต่าง ๆที่เกี่ยวข้อง ก็ไม่เคยพูดถึงเลย ว่าขาผมจะเป็นอย่างไร แต่คุณหมอก็ทำหน้าที่รักษา ไปตามกระบวนการ อย่างดีที่สุด

ผมไม่กล้าหาคำตอบ ผมคิดว่า ตัวเราพยายามต่อสู้และทำให้ดีที่สุด ผลที่ได้รับออกมาจะเป็นอย่างไร ผมก็จะยอมรับมันได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

จบแค่นี้ก่อนนะครับ..........

ทางเดินที่ผมก้าวเดิน มีแต่อุปสรรคขวากหนาม และยังคงไม่ราบเรียบหรอกครับ ยังมีทางที่อันตราย ที่จะต้องให้ผมต่อสู้ฟันฝ่าให้ผ่านพ้นต่อไปอีก

ไว้จะมาเล่า my memory ตอน 8 ต่อคราวหน้า

...

Create Date : 15 ธันวาคม 2551

Last Update : 19 ธันวาคม 2551 7:19:04 น.

21 comments

Counter : 374 Pageviews.

สวัสดีค่ะ

มาทักทายกันก่อนเนอะ

เด๋วกลับมาอ่านใหม่น๊า

โดย: ต้นข้าว_ต้นนั้น

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:8:41:01 น.

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: เพื่อนใหม่ (ขยันแล้วรวย

) วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:10:00:10 น.

อ่ะ ตอนใหม่มาแล้ว

อ่านอาการและวิธีการรักษาแล้ว น่าเห็นใจเป็นอย่างมากค่ะ
คุณเก่งมากๆๆเลยค่ะที่ผ่านทั้งหมดนี่มาได้
นับถือจริงๆค่ะ

ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงตลอดไปค่ะ

โดย: nanida

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:10:37:54 น.

สวัสดีวันจันทร์ ค่ะ มีความสุขกับการทำงานนะค่ะ
หอบดอกกุหลาบสีเหลืองสดใส กับขนม มาฝากค่ะ

ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ / นู๋หญิง

โดย: นู๋หญิงจ๋า

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:11:55:11 น.

เป็นคนที่เข้มแข็งดีมาก ๆ ทีเดียวค่ะ
การต่อสู้กับโรคที่รุมเร้าเรา สิ่งที่ดีที่สุด
นั่นคือกำลังใจ หนี่ฯ แอบบ เป็นกำลังใจให้เสมอ
แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกัน พบกัน แต่มีความรู้สึกดี ๆ มอบให้
ไม่แพ้เพื่อน ๆ ในโลกของความเป็นจริง

Ps หนี่ฯ ต้องขอโทษเป็นอย่างมากค่ะ
มีการลบ comment บางส่วน ลบผิดพลาด
ทำให้ข้อความหายไป ให้อภัยในความไม่ได้เรื่องของหนี่ฯ ด้วยนะคะ

โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ

) วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:12:08:22 น.

ผมพลาดไปสองตอนเลยเหรอเนี่ย

สวัสดีครับผม

โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:12:23:29 น.

มาเป็นกำลังใจให้นะคะ

เข้มแข็งนะคะ

โดย: vanilla_ole

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:12:56:32 น.

เข้มแข็งมากๆเลยค่ะ

สู้เค้าๆ

โดย: pukapae

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:15:52:41 น.

หนึ่งกำลังใจคะ สู้ ๆ ถ้าหัวใจแข็งแรงสุขภาพจิตแข็งแรง สุขภาพกายจะดีขึ้นเหมือนมีเวทมนต์จริง ๆนะ.....เจ้าหญิงใช้เวทมนต์ดูแลคนไข้เสมอคะ

โดย: เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก (timeofmylove

) วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:17:26:01 น.

สู้ สู้ นะคะ

กำลังใจสำคัญที่สุดค่ะ

อย่ายอมแพ้นะ

โดย: หยุ่ยยุ้ย

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:18:05:03 น.

ผมลองมานั่งนึกว่า หากเป็นผม ผมคงไม่อดทนได้เท่านี้..

แต่พอได้อ่านแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ผมจะจำเรื่องราวเหล่านี้ไว้เพื่อเป็นกำลังใจว่า "ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ตัวเราทำไม่ได้ หากใจเราสู้"

แล้วจะมาอ่านต่อนะครับ..

โดย: Mega-Batt

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:18:35:31 น.

คุณเข้มเข็งมากเลยค่ะ

ต้องผ่านไปได้ แน่แน่ สู้สู้

โดย: momster

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:20:30:46 น.

ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆนะคะ
แต่หากมีแล้วก้อต้องสู้ ๆๆๆ
อืม...ได้แต่เชียร์คนอื่น หากตัวเองเป็นจริงๆคงรมณ์เสียแน่ๆ
แม่อ้วนไม่ชอบป่วย ป่วยแล้วรำคาญตัวเอง

คุณ จขบ. เก่งๆๆ นะคะ

โดย: แม่อ้วนคนสวย

วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:20:52:21 น.