..Lymphoma_man แบ่งปันกำลังใจให้เพื่อนๆผ่าน My memory..

Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2551
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
5 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 
ตอนที่ 2 การพเนจรหาคำตอบกับการรอด้วยความหวัง

จากตอนที่แล้วตรวจค้นหายังไงก็ยังไงไม่เจอสาเหตุ.....

คุณหมอจึงแนะนำ หลังจากไม่สามารถตรวจวินิจฉัยได้ว่าเป็นโรคอะไร ว่าให้ไปพบหมอโรคเลือดที่ รพ.จุฬา (ระหว่างนี้เราเริ่มคิดในใจว่า โรคเลือดคือโรคอะไร ทำไมต้องไปหาหมอโรคเลือดด้วย)

โดยคุณหมอจะเขียนรายละเอียดประวัติการรักษา และรายละเอียดการตรวจโรคที่ได้ทำมาแล้ว ให้เราถือไปด้วย

จากนั้นเราก็กลับมาตั้งหลักที่บ้าน เมื่อขับรถมาถึงบ้านแล้ว เราไม่ได้ลงจากรถ นั่งอยู่อย่างนั้น เพราะสภาพร่างกายเราแย่มากแล้ว เริ่มแรกจากเดือนมิ.ย. 46 ณ ตอนนี้ก็สิงหาแล้ว 3 เดือนแล้ว ที่เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร ร่างกายเราทรุดโทรมสุด ๆ

ขณะที่นั่งอยู่ในรถ เราจึงโทร.ไป รพ.จุฬา เพื่อสอบถามเกี่ยวกับการไปพบหมอโรคเลือด เจ้าหน้าที่ที่ รพ. บอกว่า หมอโรคเลือดจะลงตรวจวันอังคาร กับ วันพฤหัส ให้มาตรวจ 2 วันนี้วันไหนก็ได้

แต่ ณ ขณะนั้นเป็นวันศุกร์ ซึ่งร่างกายเราคงรอไม่ไหวแล้วที่จะให้ถึงวันอังคาร เราจึงตัดสินใจขับรถออกไปที่ รพ. มเหสักข์ ซึ่งเป็น รพ. ที่เราใช้สิทธิ์ประกันสังคมอยู่

ด้วยความคิดที่ว่า เผื่อว่า รพ.นี้จะสามารถช่วยให้เรารู้ได้ว่า เราเป็นอะไร พอไปถึงเราก็รอพบหมออายุรกรรม และเล่าอาการเจ็บป่วยให้คุณหมอรับฟัง พร้อมทั้งส่งรายละเอียดการรักษา ให้คุณหมอดูด้วย

คุณหมอเห็นอาการแล้วสั่ง admit ทันทีโดยไม่รอช้า และไม่ได้ตรวจอะไรเพิ่มเติม ด้วยความที่ไม่เคยนอน รพ. จึงรู้สึกงง ๆ ว่าเราเป็นอะไรเนี่ย ต้องนอน รพ.ด้วยหรอ

พอ admit แล้ว คุณหมอก็สั่งเจาะเลือดไปตรวจวินิจฉัย ตามโรคที่คุณหมอคาดว่าจะเป็น แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นโรคอะไรบ้าง บอกให้นอนรอฟังผลไปเรื่อย ๆก่อน

เรานอนอยู่ที่รพ.3 วัน 3 คืน ร่างกายเราอยู่ในสภาพที่แย่มาก แต่ไม่ได้รับการรักษาใด ๆทั้งสิ้น แม้กระทั่งน้ำเกลือซักขวดก็ยังไม่ได้เลย เพียงแค่รอฟังผลเลือดที่หมอส่งไปตรวจที่ห้องแล็บของ รพ.อื่น

พอครบ 3 วัน ผลมา คุณหมอก็มาแจ้งว่า ผลเลือดที่ได้ส่งไปตรวจโรคที่คุณหมอคาดว่าจะเป็นนั้น "ตรวจไม่พบ" จะต้องส่งตัวไปรักษาที่รพ.ศิริราช ดังนั้นจึงทำใบส่งตัวให้ผม

ต่อจากนั้น ผมก็ออกจาก รพ. เพื่อกลับบ้าน และวันต่อมาก็ถือใบส่งตัวไปที่ศิริราช พอไปถึงศิริราช ทางเจ้าหน้าที่ รพ. บอกให้ไปทำบัตรคนไข้ และให้ไปทำเรื่องส่งตัวมารักษาที่ประกันสังคมของศิริราช เพื่อทำแฟ้มประวัติการรักษาของคนไข้

จากนั้นก็ไปทำการตรวจกับหมอเวรที่แผนกประกันสังคม หลังจากได้เข้ารับการตรวจแล้ว หมอบอกว่าจะต้องส่งต่อ ให้ไปพบกับหมอโรคเลือด ซึ่งเป็นหมอเฉพาะทาง ทำการตรวจรักษาต่อไป

ทางเจ้าหน้าที่ได้แจ้งว่า การจะไปพบหมอโรคเลือดนั้นต้องไปขอทำใบนัดล่วงหน้าก่อน ได้คิวเร็วสุดคืออีก1 เดือน ผมขอกับเจ้าหน้าที่ว่ามีคิวที่เร็วกว่านี้มั๊ย 1 เดือนผมรอไม่ไหวเพราะอาการผมแย่มากแล้ว

คิวที่ได้ใหม่ก็คือ อีก 14 วันข้างหน้า ผมจึงต้องยอมรับคิวนี้ และกลับไปทนทรมานกับอาการต่าง ๆ เช่นเดิม เพื่อรอพบหมอโรคเลือด

ในระหว่างรออยู่นี้ ร่างกายผมก็เริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ มากขึ้นไปอีก แต่อาการที่แสดงก็เป็นแบบเดิม ๆ คือมีไข้สูงตลอดเวลา หนาวสั่น กินไม่ได้น้ำหนักลด นอนเหงื่ออกมากตอนกลางคืน จึงใช้ยาพาราช่วยบรรเทาไปก่อน

ถึงวันนัด 29 ก.ย. 46 ผมก็ไป รพ.ศิริราช ออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมง ร่างกายก็แย่เต็มทน ต้องลากสังขารตัวเองไปให้ถึง พอไปถึงเวลาตรวจ ประมาณช่วงสาย ๆ ก็ได้เข้าไปพบหมอโรคเลือด ก็บอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ และอาการที่ตัวเองเป็นตลอดระยะเวลา 3-4 เดือนที่ผ่านมาให้หมอฟัง

หมอก็ยังไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร ก็ทำการตรวจร่างกายเบื้องต้น และบอกว่าจะต้อง admit เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลเช็คเตียงให้ ว่าว่างหรือเปล่า ต่อจากนั้นผมก็ได้แต่นั่งรอเตียงอยู่ จนถึงเที่ยง หมดเวลาของหมอโรคเลือดแล้วก็ยังไม่ได้เตียง ผมก็ต้องไปนั่งรอเตียงที่ห้องแพทย์เวรแผนกประกันสังคม

ช่วงเวลาที่รอนี้ ร่างกายผมแย่มาก เกือบเป็นลมไป 2-3 ครั้ง รออยู่ที่ห้องประกันสังคมถึง บ่าย 3 ก็ยังไม่ได้เตียง จึงแจ้งพยาบาลให้ช่วยเร่งดูเตียงให้หน่อย พยาบาลจึงบอกว่าต้องตรวจกับหมอเวรอีกครั้งหนึ่ง

พอพบหมอเวร เราก็เล่าอาการเหมือนเดิม และบอกกับหมอว่า ช่วยหาเตียงให้ผมหน่อย ผมไม่ไหวแล้ว หมอตรวจเสร็จก็ให้ออกมานั่งรอด้านนอก เพื่อรอเตียง ผมรออยู่อย่างไม่มีวี่แววที่จะได้เตียงเลย ขนาดนั่งอยู่ยังทนไม่ไหวแล้ว

ในใจนึกอยากจะกลับบ้าน อยากกลับไปนอน ไม่อยากรอเตียงอีกแล้ว แต่พอดีทันใดนั้น ญาติของผมที่ไปด้วยจึงไปขอเตียงเปลจากเจ้าหน้าที่ มาให้ผมนอนรอก่อน ผมรู้สึกดีใจมากที่จะได้นอนพัก แต่ก็แอบคิดในใจว่า ทำไมไม่ไปเอามาตั้งนานแล้ว

ผมก็นอนรอต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีความหวังที่จะได้เตียง จนกระทั่งประมาณ 6 โมงเย็น ก็มีเตียงว่างที่ตึกประกันสังคม เจ้าหน้าที่ก็ส่งตัวผมขึ้นตึก พอถึงเตียง ผมก็หมดแรง แทบจะสลบไปเลย คุณหมอเวรประจำตึกก็สั่งยานอนหลับให้ผมกิน แล้วก็หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงเช้า

เป็นอย่างไรต่อ ไว้มาเล่า (My memory) ต่อคราวหน้านะครับ......



Create Date : 05 ธันวาคม 2551
Last Update : 8 ธันวาคม 2551 12:12:36 น. 7 comments
Counter : 513 Pageviews.

 
ยังไงก็รักษาสุขภาพนะครับ ช่วงนี้ผมก็ต้องพบหมอบ่อยเหมือนกัน


โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:12:32:04 น.  

 
รักษาสุขภาพค่ะ

มีความสุขในวันพ่อเช่นกันนะค่ะ


โดย: LooKPat วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:15:36:47 น.  

 
มาตามอ่านนะครับ แล้วจะมาอ่านอีกเน้อ...

สุขสันต์วันพ่อครับ


โดย: Mega-Batt วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:21:47:22 น.  

 
หวังว่าตอนที่เขียนเล่านี่
คงหายดีแล้วนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ^^
ยังไงจะติดตามมาอ่านนะ


โดย: nanida วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:21:50:01 น.  

 
สวัสดีวันเสาร์ครับผม


โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง วันที่: 6 ธันวาคม 2551 เวลา:10:55:07 น.  

 
เดี๋ยวเลี้ยงหนมน๊า ถ้าถูก จริงๆ


โดย: LooKPat วันที่: 6 ธันวาคม 2551 เวลา:11:50:09 น.  

 
ไม่เข้าใจเหมือนกันเน๊าะว่าทำไม
รพ.รัฐต้อง ใช้เวลาติดต่ออะไร
วุ่นวายขนาดนี้ ... ไม่เห็นใจคนป่วยบ้าง


โดย: No - Bell วันที่: 13 ธันวาคม 2551 เวลา:21:47:51 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Lymphoma_man
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





ถึงขาจะอ่อนแรง
ถ้าใจยังก้าวเดิน
สักวัน...ต้องไปถึงดังตั้งใจ








Friends' blogs
[Add Lymphoma_man's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.