เล่าต่อจากตอนที่ ๕ ครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น....

ลุงบูลย์ได้ไปสอนที่โรงเรียนวัดดอนยาง ตำบลดอนยาง เช้า ๆ ขึ้นรถไฟที่สถานีปะทิว ไปลงที่สถานีมาบอำมฤต แล้วต่อรถยนต์ ๒ แถวไปอีกราย ๕-๖ กิโลฯ มีเวลาว่างมาก เพราะครูใหญ่ชอบให้มาราชการ และวันไหนที่ติดต่อราชการวันนั้นก็ไม่ต้องไปโรงเรียน เพราะไม่มีรถไป-กลับ

ลุงบูลย์เขียนต้นฉบับการ์ตูนอย่างมุ่งมั่น เขียนได้ ๓ เรื่อง ๆ ละ ๒๔ หน้า(เมื่อ ๓-๔ ปีก่อนหน้านี้ ตอนลุงเรียน มศว.ประสานมิตรต้องเขียนยาว ๓๒ - ๓๖ หน้า) คิดเป็นเงินก็เล่มละ ๑๐๐๐-๑๒๐๐ บาท

โรงพิมพ์รับแล้วส่งคืนมาหมด พร้อมจดหมายบอกว่า
"คุณหยุดเขียนไปตั้ง ๔-๕ ปี เด็ก ๆ ลืมคุณหมดแล้ว"

หมายความว่าอะไรครับ จำไว้นะครับว่า "นักเขียนจะต้องขยันและทำงานต่อเนื่อง"

ตอนนี้ลุงบูลย์เองก็มามั่วอยู่กับ นางสาวบล็อกและคุณหญิงเวบไซต์ งานทำท่าจะไม่ต่อเนื่องอีกแล้ว มัวนั่งตอบกระทู้นี่แหละ นิยาย "เมืองเทวดา" อีก ๒๐ กว่าตอนก็ยังไม่ได้เขียนต่อเลย มาจอดแหง็กอยู่ตอนที่ ๑๕

เลยถือโอกาสสอนตนเองไปด้วย....