ส่งข่าว...
ถึงธารดาว และ(อาจจะมี)ท่านผู้อ่านอื่น ๆ
ลุงบูลย์เล่าอดีต "ประสบการณ์คนเขียนลายข้างโลง" ไปอ่านในเวบไซต์www. panmuang.com นะครับ คลิกที่ "พันธ์เมือง" ในบล็อกนี้แต่ถ้ายังไม่มีคงต้องรอเวบมาสเตอร์แจมมาจัดการให้

เจ๋งจริงๆลุง โดยเฉพาะนามปากกา บูลย์ ตะกั่วป่า
ผมว่าผมต้องเคยอ่านงานของลุงมาบ้างแน่ สมัยที่ยังไม่รู้จัก
เรื่องการเขียนน่ะ ผมเริ่มอ่านการ์ตูนแบบนี้้แหละ มันส์มาก

นับถือครับลุง การ์ตูนแบบนี้ก็จะมีเรื่อง มนุษย์สายฟ้า ด้วย
...เฟื่องฟ้า

แล้วก็เคยมีคนสวมรอย เป็น บุญ ตะกั่วป่าด้วยใช่ไหม

แสดงว่า "บูลย์ กั่วป่านี่ดังไม่ใช่เล่น "
เสียดายเกิดไม่ทัน.....5555

เลยไม่แน่ใจว่าธารดาวเขาต้องแก่กว่าปลายแปรงแน่ๆถึงทันได้อ่านการ์ตูนลุงบูลย์นิ...อ๊ะ...กระเทือนหลายคน
อย่าเลย...อย่าเลย

ต้นฉบับยังมีเก็บไหมลุง น่าเอามาใส่กรอบเก็บไว้นะ
ของบงอย่างไม่มีความหมายสำหรับคนอื่น แต่มันสำคัญทางใจสำหรับเราก็ต้องเก็บให้ดีๆเนอะ

อ้อ....สมัยนั้น
หนุ่มๆของลุงในการ์ตูนนี่หล่อลากไส้เลยนะ

ผมเกิด 2518 ครับเพ่ ปีนี้สามสิบ...เอ้อ...ช่างมันเถอะ
ฮะฮะ ร้อนตัวมาก!
จริงๆแล้ว เรื่องอายุไม่ค่อยสำคัญกับตัวผมหรอก
ต่อให้อายุน้อยก็ไม่เกิดผลใดๆ
เพราะตั้งแต่เกิด ออกแววขี้เหร่และออกแนวแก่ก่อนวัยตั้งแต่บัดนั้น...
จนถึงบัดนาว
**
ผมว่าผมได้อ่านนา สำนักพิมพ์เค้าอาจพิมพ์หลายๆและมากๆครั้ง ส่วนลุงบูลย์ ตะกั่วป่าก็เอาไปร้อยเดียว (ครั้งเดียว)ขาดตัว ห้ามต่อรอง รึจะกล้าหือกับสำนักพิมพ์ ห๊า?!
โห...เก็บกด

จะไปทำกับข้าวอยู่แล้วเนี่ย

เหมือนใครเผาๆอยู่วาบๆก็ม่ายรู้ แวะเข้ามาดู

อะโห....ไปเป็นหมอดูดีก่าเรา

แบคกราวน์ค่อยมาเปลี่ยนให้นะลุง
วันนี้เน็ตอืดยังกะเรือเกลือเลย

เปิดหาอะไรทีนั่งจิ้มฟันจนเหงือกร่นแล้ว

กินเรียนกวนระวังติดฟันเน้อ

ปลายแปรงจะมาอ่านเร้อการ์ตูน อันที่จริงตอนลุงกำลังดังเรื่องการ์ตูนนั้น คือปีที่คุณธารดาวเกิด แต่ผลงานลุงแม้บัดนี้ถ้าหาดี ๆ ยังมีแอบออกขายนะ พิมพ์รวมเล่มกับคนอื่นขายเล่มละ ๕ บาท ๑๐ บาท

ตอนนายอู๊ดกำลังเรียน ม.ศิลปากร เขาเจอเองหลายเรื่อง นายอู๊ดเล่าให้ฟังว่าได้ไปแสดงตัวว่าเป็นลูกอและทวงถามค่าลิขสิทธิ์ เขาบอกจ่ายได้ไม่เกิน ๕๐๐ บาท นายอู๊ดไม่อยากมากเรื่องก็เลยไม่ไปขอ

และเมื่อประมาณสักสิบปีกว่า ๆ มานี่ ลูกสาวลุงไปเจอซื้อมาเล่มหนึ่งเรื่อง เศรษฐีหินตะกรัน เขียนที่พังงา ปี พ.ศ. ๒๕๒๓ สรุปแล้วโรงพิมพ์ซื้อไปครั้งเดียว ๘๐๐ บาท พ่อขายชั่วลูกชั่วหลาน บล็อกเพลทไม่ต้องทำ เพราะของเก่ามี

ส่วนเรื่องเขาช้างและเขานางหงส์ บล็อกตะกั่วยังอยู่ที่โรงพิมพ์พังงาการพิมพ์ ลุงเคยขอซื้อเขาไม่ขาย

หนังสือการ์ตูนลุงเก็บไว้กว่าร้อยเล่ม แต่ตอนนี้เหลือแค่ สัก ๑๐ เรื่องเท่านั้น ลูก ๆเอาออกไปให้เพื่อนอ่านแล้วหาย

แหม.....นักเขียนมือระวังนี่ ร้อนตัวเหมือนกันเนอะ

แต่ยั่วนิดๆหน่อยๆ กลัวแก่รึธารดาว...คนมีลูกแล้วหน้าแก่ๆทั้งนั้นแหละ จะ 30 หรือ 20 ก็ช่างเหอะ

จะสดสวยโสภาเหมือนคนโสด (โสดลูก)อย่างเราได้ไงเล่า

มาเปลี่ยนพื้นให้แล้วเน้อลุง....

กว่าจะเข้าเน็ตได้....อืดมาสองสามวันแล้ว
ว่าจะไปเขียนเรื่องสั้นสักหน่อยเนี่ย....เผื่อทัน ไม่ทันก็ส่งตามสำนักพิมพ์ก็แล้วกัน
กำลังปล้ำเขียนเรื่องยาวขนาดสั้นอยู่เรื่องหนึ่งเนี่ย เพิ่งได้ 5 ตอนอยู่เลย
ยืดเรื่องเป็นหนังไทยไม่ค่อยเป็นแฮะ....วัยรุ่นก็งี้แหละ ใจร้อน
มีอะไรก็พูดกันชัดๆไม่ต้องเยิ่นเย้อ....555

ขอบคุณมาก ปรายแปรง (ลูกสะใภ้ป้าพิศและลุงประสิทธิ์)ที่น่ารักที่ซู้ด...
(น่ารักเพราะได้กิน)

ได้รับกล่องทุเรียนกวนแล้ว ตอนที่โพสต์นี่ยังไม่มีเวลาแกะกล่อง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแกะกล่องแล้วจะมารายงานความอร่อย

ดีใจมากที่ได้มาเจอนักเขียนนิยายภาพ
ชั้นครูอีกท่านหนึ่ง สวัสดีครับคุณลุง
ผมเองก็จะพยายามเขียนงานออกมาให้ได้มากที่สุดจนกว่าผมจะตายจากโลก
นี้ไป

เพิ่งกลับมาจากงานศพแม่เพื่อน...โอย

วันอาทิตย์งานบวชอีก..กระเป๋าฟีบเชียวเรา
เห็นกะงานบุญนะเนี่ย....

ป้าพิศว่าไงรู้ป่าว...ไอ้ลูกฉันแต่ละคนหัดออกงานมั่งเว้ย เดี๋ยวงานเราไม่มีใครมางาน ได้นั่งหอนกันแต่ลูกๆมั่งล่ะ

เหอ...เหอ....กลัวไม่มีใครมางานตัวเองน่ะ

ปลายแปรงก็ว่า...ถ้าของปลายแปรงนาไม่ต้องห่วง เพราะตอนไปบริจาค กับรุ่นน้องเขียนไว้ในใบว่าให้ตามหากันให้เจอว่าโครงกระดูกอยู่ที่ไหนแล้วเอาไปแขวนไว้ด้วนกัน

จะได้มีเพื่อนคุย....
ปลายแปรงก็ว่า....ใจคอเอ็งจะไม่หาเพื่อนใหม่ๆในโลกหน้ามั่งหรือไง แค่เห็นหน้ากัน 10-20 ปีนี่ยังไม่เบื่ออีกเรอะ...
มันทำท่าคิดนะ...แต่คาดว่าคงจะหาเพื่อนยาก มันว่าเอาไว้กันเหนียวก็แล้วกันเจ๊....เลยต้องยอมมัน

เรียนกวนน่ะ...แบ่งป้าไรมั่งนะ
ดอกที่ป้าไรให้ก้านมาน่ะ บานแล้วเดี๋ยวจะส่งรูปมาให้ดูนะ ตอนแรกเกือบตายแล้ว
ตานุว่าก้านแห้งหมดไม่ขึ้นหรอก ก็เอามาฟูมฟักอย่างดี ตอนนี้ออดดอกเรื่อยแล้ว

จำไม่ได้ว่าป้าไรบอกว่าชื่อดอกอะไร
ป้าพิศถามเลยบอกว่า "ดอกป้าไร"

ขอบคุณ คุณ คนชอบเขียน (ผีเสื้อสมุทรประเภท2

แหมเข้าใจตั้งชื่อกันเจ๋ง ๆ นักนะ เอาละเปลือกนอกรู้ว่า คือลูกเล่น แต่สาระที่พูดมาสร้างสรรค์มาก ๆ “ผมเองก็จะพยายามเขียนงานออกมาให้ได้มากที่สุดจนกว่าผมจะตายจากโลกนี้ไป” โอ ลุงซึ้งกับคำนี้มาก ๆ แต่คำว่า “นักเขียนนิยายภาพชั้นครู” ต้องขอเปลี่ยนครับ เปลี่ยนเป็น “นักเขียนนิยายภาพพออ่านได้” หรือขายได้เท่านั้นพอ ฝีมือลุงยังไม่อาจเทียบได้กับนักเขียนการ์ตูนเก่ง ๆ ของเมืองไทยอีกหลายคน เช่น ราช เลอสรวง
แต่ลุงก็ไม่ได้กังวลอะไรกับตรงนี้ ในเมื่อเรารู้ตัวเองว่า “พรที่เราเพียรแสวงหา” (ไม่ใช่พรสวรรค์) เราได้พยายามทำมันมาจนสิ้นสุดกับคำว่า ศักยภาพแล้ว
และตอนนี้มันก็ส่งผลให้ลุงยังใช้เลี้ยงชีพต่ออีกในยามชรา ที่สายตายังพอมองเห็น คือการรับวาดภาพประกอบเรื่องหนังสือให้ครูทำซี ๘ และพวกปริญญาโท
สวัสดีปลายแปรง
เรื่องงานต่าง ๆ นี่ทำให้เดือดร้อนถึงเงินในกระเป๋าเชียวนะ ที่ปะทิวนี่ป้าไรถือเป็นเรื่องใหญ่ กลัวไม่มีใครมาในงาน แต่ละเดือน หรือบางเดือนเงินพันสองพันไม่พอค่างาน แต่ลุงกลับไม่หวั่น ลุงจะเลือกไปงานเฉพาะคนที่ซี้ ๆ กัน และค่าซองของลุง ๕๐๐-๑๐๐๐ แทบทุกงาน พวกซอง ๒๐๐-๓๐๐ ให้ป้าไรไป
ทุเรียนกวนบ่งกันคนละห่อ ไม่ต้องกลัวเลยเพราะเป็นของชอบของป้าไร ดอกไม้ที่ว่ามาจากต่างประเทศ ญาติป้าไรอยู่ที่กรุงเทพฯ ไปเมืองนอกนำมา ป้าไรแบ่งมาปลูกตอนนี้ที่บ้านก็กำลังออกดอกสีม่วงอมชมพู มันออกมานานแล้วแต่ลุงมัวยุ่งงานไม่มีเวลาไปชื่นชม ในอ่างบัวก็มีสาหร่ายเต็ม บางอ่างไม่มีเวลาแยก ออกแต่ใบล้นขอบอ่าง บัวถ้ามีใบมากดอกจะไม่ออก แต่ไม่มีเวสลาจำต้องปล่อยไว้ก่อน เงินสำคัญกว่า ฮา

แวะมาสวัสดีลุงบูลย์ ปลายแรง เอ้ย คุณ ปลายแปรง และทุกท่าน

ทุกคนสบายดีเปล่า พี่น้อง...

ดูภาพการ์ตูนลุงแล้ว มีเสน่ห์จริงๆ วันก่อนซื้อการ์ตูนแนวนี้ เล่มละห้าบาท เขาก็พยายามหานักวาดแหละ แต่มันคงหายากในปัจจุบัน หรือไม่ก็คนวาดดีๆเขาคงคิดแพงมั้ง สำนักพิมพ์ใจไม่สู้ คุณภาพจึงไม่ได้...เฟื่องฟ้า

ดอกไม้ข้างบ้าน...ไม่ว่างไปชม
ขนมข้างหมอน...ไม่กล้านอนกิน

เลยเอามาให้ลิ้ม...เอามาให้ดม
อย่าชมนานมาก...ดอกพาลจะเหี่ยว
อย่าเที่ยวทิ้งขนม....มดไรมาชมจะร้องโวยวาย

ปลายแปรง
ดีแล้ว ใช้ชื่อดอกป้าพิไรไปก็แล้วกัน ที่นี่กล้องลุงเดี้ยงเสียแล้ว เลยไม่ได้ถ่ายมาโพสต์ เฮ่อ พอจะมีกะตังค์มั่งก็ไอ้โน่นเสีย ไอ้นี่เสีย แย่ชะมัด

ว่าแต่ก่อนถ่ายพ่นน้ำให้เรอะ ที่นี่ฝนตกหน่อยนึงเมื่อบ่าย ต้นไม้ดอกไม้เลยอิ่มหนำสำราญ ปีนี้ฝนชุกแต่แก้วมังกรกลับติดเยอะ กินไม่ทันเน่าแตกคาต้นก็มี

อยากลองทำแก้วมังกรกวนกินลองดูบ้าง เฮ่อ ๆ ถ้าดีทำขายไปเลย

เฮ้ แต่จะกล้าทำเร้อะ

สวัสดี คุณเฟื่องฟ้า

งั้นก็หมายความว่าฝีมือลุงดีนะซี แหมถ้าไม่ติดงานครูจะลุยใหม่ แต่ข่าวว่าตอนนี้ค่าต้นฉบับเรื่องละ สี่ห้าร้อยบาทเท่านั้น ถอยหลังเข้าคลอง แบบนี้จะวาดไหวเรอะ

ช่วยสืบมาหน่อย ถ้าได้หน้าละ(อย่างต่ำ) ๓๐๐ บาท จะเอา จะลองเสนอไปดูที อยากหนุกตอนแก่

ลุงบูลย์ตอนนี้....

โดดเดี่ยวเดียวดายในท้องเล
ลมพัดลมเพลอยมาไกล
เป็นแค่ขอนไม้ไม่มีทิศทาง

ประคองตัวเองไปเหงาเหงา
กลางคืนเหน็บหนาวจนใจจะพัง
ไม่เหลือความหวังอะไรเลย

วันหนึ่งน้องสาวลอยคอมา
มือเจ้าไขว่คว้าขอนไม้เอาไว้
เพียงหวังในใจ พยุงให้รอย

อยากส่งให้เธอไปถึงฝั่ง
พื้นดินทางนั้นยังรอคอย
แรงเหลืออยู่น้อยจะไปอย่างไร

* หากมีเรือสักลำ แล่นมา
ก็ขอให้เธออย่าช้า ขึ้นเรือนั้นไป

** เปรียบกับพี่เป็นแค่ขอนไม้
ต่อให้รักเจ้ามากพียงไหน
ผุพังไป พึ่งพาก็ได้ไม่นาน

เปรียบกับพี่เป็นแค่ขอนไม้
เกาะลอยคอให้เพียงข้ามวัน
แต่ฝั่งฝัน ขอเพียงให้เรือพาเจ้าไป

โดดเดี่ยวเดียวดายในท้องเล
ลมพัดลมเพ เพราะไม่ยอมตามกระแส
แก่แล้วแถมอ่อนแอจะไปไหนไกล

พี่อยากให้จมไปด้วยกัน
ไม่ยอมให้ฝันเจ้าต้องสลาย
เมื่อพี่จมหายให้เจ้ายังมีหวัง
......
เจ้าของค่ายเพลงครับ
ลุงขออนุญาตร้องผิดจากบ่าววีไปสักคำสองคำ คงไม่เสียหายนะครับ

เอาน่าลุง...อัพบล๊อคย้อมใจดีกว่า

ถ้ายังหนุ่มกว่านี้จะชวนไปก๊งย้อมใจนะ

อะไร...อะไร...ก็อยู่ในที่ตั้งของมันเองน่า
ว่าแต่ว่าเราไม่เอาออกมา ใครๆไม่เอามาโชว์ก็ไม่เป็นอะไร
มันก็ยังอยู่ที่ตั้งของมัน......นะ

ไปเขียนหนังสือกันดีกว่า

มาหยบอ่าน

ไม่เข้ามาเสียนานมีอะไรแปลก ๆ จะเอาออกได้ไงนี่