ผมย่อภาพมาก ๆ ขยายแล้วแตก เพื่อป้องกันการก็อปไปใช้ต่อ แต่ถ้าอยากใช่ง่ายนิดเดียวครับ

ติดต่อที่ pantamuang@hotmail.com

สวัสดีค่ะ ลุงบูลย์

หนูสงสัยค่ะว่า ญ มันออกเสียง ยอ แล้วทำไมถึงเป็น แม่กน ล่ะคะ

หนูงงจริงๆนะคะนี่ 5555+ แล้วหนูเรียนผ่านมาได้ยังไงล่ะนี่ ลืมไปหมดแล้วค่ะ

ลุงบูลย์สบายดีนะคร้า ไม่ได้คุยกันหลายวันเลย

สวัสดีโฮมสเตย์

มันคงแบบว่า ภาษาไทยนั้นมีรากมาจากภาษาเทศหลายภาษา เช่น บาลี สันสกฤต เขมร... ถ้าถามว่า ญ หญิงออกเสียง ยอทำไม่จึงเป็นแม่กน ก็คงต้องถามพวกแม่อื่นด้วยเหมือนกันว่า ส เสือ ช ช้าง ทำไมสะกดเหมือนดอ และทุก ๆ แม่แหละครับ มีแม่กง แม่กม แม่เกย แม่เกอว ที่ตรงตัวไม่ยุ่งกะใคร เอาเป็นว่าภาษานี่
ถ้ามาจากคำบาลี(แขก)แล้วจะยิ่งยุ่งกว่านี้

นี่หละคร่าลุงบูลย์ หนูถึงมุ่งสายวิทย์แทน อิอิ

แปดริ้วฝนตกตอนค่ำๆค่ะ ที่บ้านลุงตกป่าวคะนี่

แม่กนเยอะจริงๆค่ะ...คนแต่งคงสนุกในการแต่งนะคะ

รูปวาดของลุงก็ยังคงเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นเคย

สีสันจี๊ด...จ๊าด

ขอบคุณนะคะ...คิดว่าคนที่ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องภาษาไทย มาอ่านบล็อกนี้ คงเข้าใจมากขึ้น

.........

ป.ล. ภูมิใจมากค่ะ ที่ลุงคิดเหมือนกัน

คนใต้ส่วนใหญ่กับแนวคิดทางการเมือง...นักล่าฯว่าสุดเยียวยา

คงจมอยู่กับความคิดแบบนั้นชั่วกัลปาวสาน

ภาคอื่นเขาหัวก้าวหน้ากันหมดแล้ว...ยังจมปลักกะศักดินาขวาตกขอบอยู่ภาคเดียวค่ะ

ขนุนผลไม้ ทุเรียนใช้ยาแช่ข้น เรื่องนี้ยังไม่เคยทราบมาก่อนครับ

ยังดีที่เปลือกทุเรียนหนา ยาอาจแทรกซึมไปไม่ถึงเนื้อ
แต่ใครจะรู้่ว่าเปลือกทุเรียนลูกไหนไม่รั่ว

การไม่มีเงินซื้อผลไม้เหล่านี้มากิน น่าจะเป็นผู้โชคดี

ภาพประกอบเรื่อง ดูแล้วชวนสนุก จริงใจ ไม่อ้อมค้อม
ดูได้ไม่เบื่อ ทั้งได้ความรู้และความเพลิดเพลินครับ

ลุงบูลย์วาดภาพได้สวยมากครับ

จริงครับลุง เดี๋ยวนี้ทำอะไรต้องรวดเร็ว แข่งกับเวลาที่แต่ละวันราวกับมันติดจรวด มีงานทำนะดีแล้วครับ ไม่เหงา ขอเพียงแต่อย่าหักโหมเกินไป ลุงอายุเท่านี้ ยังวาดรูปเก่ง ทำงานหนักได้ แต่ถ้าผมอายุเท่าลุง คงไม่ไหวแล้วล่ะ เพราะคนรุ่นหลังเสพแต่สารพิษเข้าไป ทั้งทางตรงและทางอ้อม อย่างทุเรียนนั่นไง เห็นชัดเลย

ลุงพักผ่อนเยอะๆนะครับ

สวัสดีต่อทุก ๆ ท่าน
คุณโฮมสเตย์ คุณนักล่าน้ำตก คุณปลายแป้นพิมพ์ และคุณอินไซน์เนีย ครับ

อย่าไปจริงจังกับความเป็นจริงทางข้อมูลนักนะครับ วิชานี้เน้นการใช้คำที่สะกดด้วย น ณ ญ ล ร ครับ คนเขียนเรื่องเขาจึงต้องแต่งแบบหาตัวสะกดในแม่กนมาให้มากที่สุด บางที่จึงเหมือนกลอนพาไปครับ

ฝันดีนะคะลุงบูลย์ อากาศเย็นๆแบบนี้หลับสบายเรยค่า

โห..ลุง เล่นชมซะผมแทบลอยเลยครับ

ชุมพรร้อนไหมครับ ภูเก็ตร้อนมากเลย ฝนก็ไม่ตก ยางราคาดี แต่กรีดกันได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย วันเว้นวัน เนื่องจากยางขาดความชุ่มชื้น ใบก็ห่อเหี่ยว กินแต่น้ำค้าง ไม่มีน้ำจากฟ้ามาราดรด จะเอาน้ำยางจากที่ไหนมาล่ะครับ

ปลื้มกับข้อความที่ลุงบูลย์เขียนให้ที่หน้าแรกของหนังสือจริงๆ

ตอนนี้เริ่มหยิบๆมาอ่านแล้ว

แต่ขอตั้งสมาธิอีกหน่อย...พักนี้เครียดเรื่องงานมากค่ะ

อ่านจบเมื่อไหร่จะมาบอกนะคะ

สวัสดียามบ่ายครับลุง

แวะมาบอกว่าอ่านหนังสือของลุงไปได้ครึ่งนึงแล้วค่ะ

ปลื้มมาก...

ชอบที่บทแรก ก็เปิดได้อย่างมีพลังค่ะ...

แล้วจะค่อยเมนต์ให้เมื่ออ่านจบนะคะ...

เมนต์สวนกันค่ะ

อีกนิด...อ่านหนังสือลุงแล้วชอบในความจำที่มหัศจรรย์ของลุงจริงๆ

ชอบอ่านเณรบ้านนอกเข้ากรุงเมื่อปี 2500

และความรู้สึกของคนบ้านนอกที่ได้ไปกรุงเทพในช่วงนั้น

มันเหมือนไปปารีสจริงๆค่ะ...กลับมาบ้านนี่ ยืดได้ไปชั่วกาลนาน คุยไปได้อีกเป็นชาติ

สวัสดีนักล่าน้ำตก

ถ้าคุยเรื่องหนังสือขอตอบตรงนี้ ข้อแรก "ความจำมหัศจรรย์" มันจะไม่ "จรรย์" ได้ไงครับคุณอัยย์ ในเมื่อเขียนไว้ตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๓๐ ไล่ ๆ กับเขียนจิตรกรเร่นั่นแหละ จิตรกรเร่ได้พิมพ์กับคุณอัยย์ แต่กาฝากต้นโพธิ์ ไม่มีที่ใดยอมรับ เสนอผ่าน สนพ.ต่าง ๆ มาแล้วกว่าสิบครั้ง ที่เขียนไว้ในคำนำนั้นยังไม่ใช่ ลุงจำผิด

ความจริงแล้วหนังสือเรื่องนี้ลุงไม่อยากมอบให้นักเขียนใหญ่ ๆ คนไหนเลยเพราะเคยทราบว่า เขาดูถูกการเอาชีวิตตัวเองมาเขียน และคาดเดาว่าคุณอัยย์ก็คงไม่ชอบ เพราะนักเขียนควรจะเขียนแต่เรื่องแต่ง แต่ขัดที่ว่า ถ้าไม่ให้เล่มนี้แก่คุณอัยย์ก็ไม่รู้ว่าจะให้เล่มไหน เมื่อไหร่

เรื่องชีวิตลุงแรกเริ่มจริง ๆ คือ ไม้เท้าสีชมพู (ชื่อจริง เด็กวัดบ้านนอก" เรื่องนั้นจริงตอนต้นแต่แต่งตอนท้าย หรือพูดง่าย ๆ ว่าเอาเรื่องของตนเองมาโกหกผสมลงไป แต่คุณเริงศักดิ์ กำธร พิมพ์ให้เพราะแกชอบ ตอนนั้นพอเขียนไม้เท้าสีชมพูจบ ลุงก็เขียนเรื่องนี้ต่อเลย ความจำจึงไม่ตกหล่นครับ เป็นเรื่องที่ลุงรักและหวังตั้งใจมาก มาปีนี้โชคดีจริง ๆ ที่มีบริษัทนานมีมองเห็นคุณค่า

ตอนนี้พกหนังสือลุงมาทุกวันค่ะ

แต่เวลาทำงาน ไม่ได้อ่านต่อซ้ากกะที

คิดว่าเสาร์อาทิตย์นี้อ่านจบแน่ๆ เพราะเหลือไม่เยอะ


อัยย์ชอบจริงๆนะคะ ไม่ได้แกล้งพูดเอาใจ

สำนวนเมื่อหลายปีก่อน อ่านแล้วกลับทันสมัยมาก

ถ้าไม่ได้ตีพิมะ์ เสียดายแย่

สวัสดีครับคุณอัยย์

เรื่องภาษาอาจมีการแก้ไขในปีที่แล้วก่อนส่งบ้างนิดหน่อยครับ ขอบคุณที่ให้ความสนใจ

ตอนนี้ไม่ค่อยสบายเพิ่งไปหาหมอมา ถ้าหายไปก็โปรดทราบว่ามีเหตุจำเป็นนะครับ

กลัวจังเลย โรคภัยรุมเร้า กลัวจะเขียนเล่มต่ออีก ๒ เล่มไม่จบ

มาให้กำลังใจครับลุง หาหมอแล้วก็หมั่นทานยานะครับ จะได้แข็งแรงเหมือนเดิม

ผมมีงานชิ้นใหม่ การเขียนทำนองนี้ไม่เคยเขียนเลย นึกสนุกขึ้นมาก็เขียนขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ปฐมเหตุก็เหมือนที่บอกกล่าวไว้ในเรื่อง คือเป็นคนชอบเขียนภาษาไทยตัวง่ายๆผิด ทำอย่างไรนะตัวเองจะจดจำได้ดี ไม่เขียนผิดอีกต่อไป เลยแต่งเป็นเรื่องมันซะเลย นี่ถ้าว่างอาจจะแต่งกลุ่มอักษรอื่นอีก ลุงว่า งานเขียนทำนองนี้ของผม พอจะขายได้ไหมละครับ 555

ความจริงหนูติดตามผลงานของอาจาร์ยมานานละคะ
แต่ไม่ได้เม้นท์ไว้ งานละเอียดเก็บทุกเม็ด