หม่ามี๊ไม่ได้เขียนเรื่องแมวเฉพาะเจาะจง รายตัวมานานแล้ว ตั้งแต่พี่ลูจัง พี่ตัวเล็ก จนตอนหลังมาเลี้ยงพี่ๆ จรจัดของนู๋ คือ พี่เสือน้อย พี่ถั่วขาว พี่นู๋ม้า และพวกนู๋คือ นู๋มอ..มอ ลูจัง(junior) ถั่วต้ม และถนน แต่วันนี้หม่ามี้จะเขียนถึงนู๋ เพื่อให้ใครซักคนรู้ว่า นู๋เคยลืมตามาเห็นโลกใบนี้ และได้ละสังขารนี้ไปแล้วเมื่อคืน

พวกนู๋เกิดที่ไหนไม่รู้แต่วันนึง แม่นู๋ก็คาบ ลูจัง ฝ่าสวนประตูเข้ามาในบ้านหม่ามี๊ แล้วขึ้นบันไดไปชั้นบน ตรงไปหลังตู้เสื้อผ้าที่ไม่มีใครเอื้อมมือเข้าไปถึง จากนั้นทำแบบเดิมอีก 3 ครั้ง พี่น้องนู๋และตัวนู๋ก็เข้ามาประจำกันครบในบ้านของหม่ามี๊ เราสามคนพ่อ แม่ ลูก มองหน้ากัน แล้วสรุปว่า คงทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องตามใจเค้า เหตุการณ์นี้ทำให้พี่ตัวเล็กไม่ยอมกลับบ้าน เพราะกลัวแม่นู๋จนหัวหด ที่ผ่านมา นู๋รักหม่ามี๊ที่สุด และหม่ามี๊ก็รักนู๋ที่สุด จนมาถึงเมื่อคืนนี้ หลังอาหารเย็น พวกนู๋คงวิ่งเล่นกันอยู่หน้าบ้านตามปกติ เพียงแต่วันนี้มันไม่ปกติ เพราะหม่ามี๊ได้ยินเสียงรถวิ่งมาอย่างเร็ว แล้วได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง แอ๊ะนึง เสียงทับตึบๆ สังหรณ์บอกว่า ใช่แน่แล้ว แต่ก็ภาวนาว่าอย่าใช่เลย พ่อไปถึงคนแรก อุ้มนู๋เข้ามา คอหักอ่อนพับลงมา ท้องนิ่มแบนเพราะถูกทับ ตายคาที่ ในความโชคร้าย มักมีความโชคดีเสมอ อย่างน้อยหม่ามี๊รู้ว่า..นู๋ไม่ทรมาณ เราเอานู๋เข้าบ้านเช็ดเลือด เช็ดอึที่ไหลมาไม่ยอมหยุด ห่อผ้าใส่ถุงไว้เรียบร้อย อุ้มกอดอีกครั้งก่อนขึ้นนอนตัวนู๋ยังนิ่มน่ากอดเหมือนเคย

เช้านี้หม่ามี๊ขุดหลุมเสร็จ ช้อนตัวนู๋เอามาวางก้นหลุม เสียงร้องดังอ๊าก 1 ครั้ง ความหวังทำให้คิดว่า..เฮ้ย มอ..มอ ยังไม่ตาย แต่จะเป็นไปได้งัย ตัวนู๋แข็งและเย็นหมดแล้ว ธาตุไฟคืนสู่ธรรมชาติเป็นธาตุแรกเสมอ นู๋อาจจะบอกลาหม่ามี๊ก็ได้ใครจะรู้ แต่ลมที่ทำให้เกิดเสียงก็คือธาตุลมที่อยู่ตามช่องว่างต่างๆ ในตัวนู๋ พอหม่ามี๊เปลี่ยนท่านู๋ ลมพวกนี้ก็ไหลออกมาตามทางออก กลบฝังบอกลา มอ..มอ จ๋า มันก็แค่ใครจะไปก่อนเท่านั้นเอง ทุกชีวิตต้องบอกลาโลกนี้ทั้งนั้น แม้แต่ตัวหม่ามี๊เอง

Create Date : 12 มิถุนายน 2551
Last Update : 12 มิถุนายน 2551 8:41:17 น.		11 comments
Counter : 635 Pageviews.
Share Tweet