|
...ปาท่องโก๋1...
...
...กาลครั้งหนึ่ง... นานมาแล้ว...
มีชายคนหนึ่งพยายามเล่าเรื่องเก่าๆ ซ้ำเดิมๆ...
ไม่แปลกที่ไม่มีใครอยากฟัง... เพราะเรื่องมันเก่าๆแล้ว...
แต่แปลก ที่เขาเพียรพยายามเล่าเรื่องเก่าๆนั้น ซ้ำไปซ้ำมา...
เขาไม่ได้มีความสุขที่เห็นคนมานั่งห้อมล้อม เพื่อจะรับฟังเรื่องเล่านั้น...
เขามีความสุขกับการได้เล่ามันออกมาตะหาก...
เขาทำวนเวียนอย่างนั้นทุกครั้งที่มีเวลาว่าง...
จนคนรอบข้างออกห่างจากเขาไปหมด... ทีละคน ๆ...
เพราะสังคมตัดสินเขาแล้ว...
วันนี้... ชายคนนั้นยังคงเดินรำพึงรำพัน...
เล่าเรื่องของเขา... ท่ามกลางฝูงผู้คนที่ไม่สนใจ...
เขาเดินไปเรื่อยเปื่อย ด้วยชุดเครื่องแบบมอมแมมที่แต่งมา...
และแน่นอน... ไม่มีใครสนใจ...
ยังโชคดี ที่สังคมไม่ถึงกับรังเกียจ... ไม่ถึงกับหวาดกลัวเขา...
เขายังอยู่ในเครื่องแบบมอมแมม เดินเล่นไปมาในถนนเส้นเดิม...
ในที่ๆสายลมแห่งอดีต ยังคงพัดผ่านไปมา เมื่อถึงเวลาของมันในทุกๆปี...
...ลมหนาว...
ถึงแม้บางช่วง บางจังหวะเวลา เขาอาจจะถูกจิ๊กโก๋ข้างถนนทุบตีเอาบ้าง...
แต่เขาก็ไม่รู้จักคำว่าเจ็บ... เพราะเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยสิ่งนั้น...
เขามีชีวิตอยู่ เพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง...
ที่นอกเหนือจากการทำความเข้าใจของจิ๊กโก๋เหล่านี้...
เขามักจะทำแค่ เช็ดเลือดที่ไหลออกจากจมูก จากมุมปาก... หลังถูกจิ๊กโก๋ทุบตี...
เพื่อให้ใบหน้าดูดีเหมือนเดิม... ก่อนจะยิ้ม แล้วเดินต่อไป...
เขามักทำตัวให้พร้อมเสมอ... เพื่อให้ใครบางคนเห็นเขาในสภาพที่...ดูดี...
ในแต่ละวันที่ผ่านไป...
เขาหาอาหารเลี้ยงปากท้อง ด้วยวิธีของเขา...
โดยที่ไม่เคยร้องขอใคร... เขาไม่ใช่ขอทาน...
เขาเป็นแค่คนที่เคว้งคว้าง ล่องลอย...
เป็นแค่คนเร่ร่อนที่ไร้จุดหมาย...
ในวันเวลาที่ลูกชายอายุเก้าปีของเขาจมน้ำตาย...
เขายังนั่งทำงานให้นายจ้างอย่างเต็มสามารถ...
หลังจากนั้น เขาพร่ำบ่น พูด เล่า แต่เรื่องราวในอดีต...
คำพูดสวยหรูที่สุดที่มนุษย์มักพูดกัน คือ
" ไม่มีใครช่วยแกได้ ถ้าแกไม่ช่วยตัวเอง..."
คนบางคนเหมือนกำลังจะจมน้ำไปตามลูกชาย...
แต่... ไม่มีใครช่วยเขาได้ นอกจากให้เขาช่วยตัวเอง...
แม่ของเด็กคนนั้นนั่งร้องไห้อย่างสิ้นหวัง...
ลูกชายตายไป... พ่อยังมากลายเป็นคนบ้า...
แต่ในทุกๆเช้า เธอต้องลืมตาตื่นขึ้นมา... เพื่อทอดปาท่องโก๋ขาย... ในทุกๆวัน...
ในค่ำของแต่ละวัน เธอจะนั่งคอยสามีที่บ้าน...
เขามักจะกลับมาในสภาพปกติเสมอๆ... ในชุดเครื่องแบบชุดเดิม...
แม้สิ่งซ่อนเร้นของเขาจะถูกปกปิดไว้เป็นความบอบช้ำภายใน... ที่เขารู้อยู่คนเดียว...
เธอก็ไม่เคยเอ่ยถาม...
มีแต่ความเหนื่อยกายที่สั่งให้เธอต้องนอนหลับใหลไปในทุกๆค่ำคืน...
เธอน้ำตาไหลออกมาทุกครั้ง เมื่อได้ยินเขา เอาของเล่นมานั่งเล่นคนเดียวในยามดึก...
เป็นของเล่นที่ลูกเคยเล่น ก่อนจะจากพวกเขาไป...
ชายคนนั้น ยังพร่ำบ่น พร่ำพูดถึง... อดีตที่ลมหนาวเคยพัดผ่าน...
จนเมื่อเหนื่อยหนักจึงพักนอน...
ต่างคน ต่างหลับใหล อยู่ในฝัน... ของแต่ละคน...
นี่คงเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในแต่ละวัน...
ของคนสองคน...
| Create Date : 10 ธันวาคม 2549 |
|
1 comments |
| Last Update : 13 ธันวาคม 2549 3:42:12 น. |
| Counter : 859 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
