|
...เมฆ เต่า ปลาทอง ยักษ์ ฝน และคนขี้เหงา ...
...
ถ้าวันนี้ จะพอมีเรื่องที่ทำเป็นจริงเป็นจังบ้าง...
คงจะเป็นเรื่องที่ฉันนั่งมองดู เมฆ...
เมฆ เขามีมัดกล้ามที่แข็งแกร่ง...
และขนปุกปุย ประราย บนหน้าอก...ม่ายช่ายยย ๆ ๆ ๆ...
ฉันนั่งดูก้อนเมฆตะหาก....
ก้อนเมฆที่ฉันเคยนั่งดูตอนเด็กๆ
เป็นรูปเครื่องบิน เป็นรูปนก....
จินตนาการของฉันในวัยเยาว์
อาจจะถูกหล่อหลอมให้เชื่อว่า...
"ถ้าก้อนเมฆอยู่บนฟ้า...
มันก็ต้องบินได้เหมือนเครื่องบิน เหมือนนก"...
พอละสายตาไปไม่นาน...
เครื่องบิน หรือนกของฉัน ก็เปลี่ยนเป็นรูปอื่น...
ฉันนึกว่ามันจะลอยไป...
ทั้งๆที่มันยังเป็นเครื่องบิน หรือเป็นนก อยู่ทั้งก้อนเสียอีก...
ก้อนเมฆที่ฉันนั่งดูในวันนี้...
มันเป็นรูปเต่ายักษ์... เพราะฝนทำท่าจะตก...
จะเปรียบเต่ายักษ์นี้เปรียบเหมือนอะไรดี....
คงเหมือนกาลเวลาละมั๊ง...
ที่ค่อยๆ ลอยคืบคลานเข้ามา กลืนกินเราไปทีละนิดๆ...
แล้วลมก็มา พัดพาหัวเต่าให้บิดเบี้ยวไป...
" อ่ะ... ไม่มีหัวแล้ว... งั้นก็กินเราไม่ได้แล้วสิ..."
มิน่า...มีทั้งยา ทั้งครีม...ทั้งสรรพสิ่งศัลยกรรม...
ถึงเวลาไม่ได้หยุดเดิน....
ฉันจะขอคงความเงางามไว้ แค่สองพันปีก็พอ...
จะได้เป็นหนุ่มเป็นสาวสองพันปี...กับเขาบ้าง...
นึกอีกที... " สองพันปีมันจะพอเหรอ?..."
ถ้าถึงเวลานั้นจะมีครีมยี่ห้อไหนๆ...
หรือเทคโนโลยีใดๆ มาหยุดยั้งฉันไว้...
ไม่ให้ถูกเต่าแห่งกาลเวลา มากลืนกินชีวิตของฉันอีกเล่า....
หัวเต่าที่หายไป ทำให้ก้อนเมฆเหลือเป็นก้อนกลมๆ...
แต่หางที่เคยสั้นจุ๊ด กลับแผ่สยาย...กลายรูปร่างเป็นปลาทอง...
สายลมยังคงพัดพาปลาทองมุ่งหน้าไปในทิศทางเดิม...
เป็นทิศทางเดียวกับเต่าตัวเมื่อกี้นี้...
ปลาทองยิ่งกลืนกินวันเวลาของฉันเร็วยิ่งกว่าเต่า...
มันกินไปเรื่อยๆ กินแล้ว กินอีก...
เพราะลืมว่ามันกินไปเท่าไรแล้ว...
ถ้าฉันมัวแต่ความจำสั้น ไม่พยายามเข้าใจเต่าตัวนั้น...
ฉันคงไม่ต่างจากปลาทอง... ที่สวยใสงดงามในขวดโหล...
และกลืนกินวันเวลาของตัวเอง ไปอย่างรวดเร็ว...
และมัวแต่กิน ๆ ๆ และขับถ่ายออกมา ขับถ่ายออกมา...
บริโภค ๆ ๆ เหลือไว้เพียงปฏิกูล....
ถ้าเจ้าของไม่มาดูแล เปลี่ยนถ่ายน้ำให้ฉันไม่ถึงสัปดาห์...
ฉันต้องจมตะกอนขี้ของตัวเองตายแน่ๆ...
แล้วก้อนเมฆปลาทอง ก็กลายรูปร่างเป็นยักษ์หน้าดำ...
ฝนคงจะใกล้ตกมากแล้ว...
มันคำรามใส่ฉัน ครั้งละที ทีละดัง ทีละดัง...
บังเอิญก้อนเมฆยักษ์นี้มีมือไม่ถึงพัน...
ไม่อย่างนั้นฉันจะตั้งชื่อให้ว่า ดัง พันกร...
ยักษ์ตนนี้ไม่ได้กลืนกิน กัดกินกาลเวลา...
แต่มาแค่บอกว่า... เวลาของฉันหมดลงแล้ว...
" นี่คือวันตายของเจ้า..."
" หลังจากนี้จะมีฟ้าผ่าลงมา... และเจ้าต้องไปกับข้า..."
ยักษ์ตนนั้นคำรามร้องเหมือนบ่นใส่
เหมือนเตือนให้ฉันรีบไปไหนสักที่
เจ้ายักษ์หน้าดำคำรามร้องอีกสองที
แล้วพี่ฝนก็หล่นลงจากฟ้าสุราอะไร...เอ๊ยยย..สุราลัย...
น้ำฝนหล่นลงมาชำระชะหน้าฉันจนเปียกชุ่ม...
แล้วบอกว่า..." นี่พ่อหนุ่ม มัวนั่งมองเมฆ ช่างสงสัย...
นั่งเพ้อเจ้อ เหม่อลอยปล่อยเวลา กัดกินอยู่ทำไม...
ฝันถึงใคร ฝันอย่างไหน ถ้าอยากได้ทำซะที..."
แล้วพี่ฝนก็โยนผ้าเช็ดตัวหล่นลงมาจากก้อนเมฆ
ไม่ได้เสกให้ เปียกปอนน้อยไปกว่านี้
" กลับบ้านอาบน้ำเช็ดตัว หลับฝันดี...
แล้วพรุ่งนี้ ตื่นมาใหม่ขอให้มี "กำลังใจ"..."
ฉันยิ้มให้พี่ฝนก่อนจะขอเบอร์โทร....
เอ๊ยยย... ก่อนจะรีบกลับบ้านไป.....
แล้วนึกออกมาในใจได้ประมาณนี้....
" เป็นเต่าอย่างเดิมดีกว่า ก้าวไปช้าๆแต่มั่นคง...
ดีกว่าเป็นปลาทองหลง ระเริงตามความจำสั้น...
ไม่รอวันเวลาพบหน้ายักษ์ตนนั้น...
ไม่รอวันฝันถึงพี่ฝน จนสายเกินไป..."
...
| Create Date : 12 กันยายน 2550 |
|
5 comments |
| Last Update : 12 กันยายน 2550 1:33:29 น. |
| Counter : 702 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
