...สามัญนคร...

โมเดิร์นยอร์ค, สหรัฐอเมริกา

8 กันยายน ค.ศ.2051

ช่องว่างกลางอากาศระหว่างตึกสูงในนครแห่งนี้ คลาคล่ำไปด้วยยานพาหนะลอยฟ้าที่เริ่มที่ใช้มาเมื่อ 20 ปีที่แล้ว
เชื้อเพลิงที่ใช้กลับไม่ได้เป็นก๊าซเอ็นจีวี, ไม่ใช่พลังงานไฟฟ้า, และไม่ใช่ไฮโดรเจนเหลว เหมือนที่คาดการณ์ไว้
หากแต่เป็นเชื้อเพลิงที่ถูกพัฒนามาจากขี้เถ้าเปลือกสายไฟที่เผาแล้ว... เพื่อนบ้านเก่าของผมหลายคนที่มีอาชีพ
ขายทองแดงในสายไฟร่ำรวย พัฒนาจากมนุษย์เศษสายไฟ กลายเป็นมนุษย์เศษถีไปหลายคน...
ทั้งที่เมื่อ 50 ปีก่อนหน้านี้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้สร้างมลพิษให้กับโลก...

ผมมีอาชีพเป็นนักข่าว มีออฟฟิศเล็กๆบนชั้น 13 ของอาคารเกรด C ตึกเดียวในย่านนั้น ที่ยังไม่ตกแต่ง
ยังไม่ยกระดับขึ้นชั้น เป็นเกรด B หรือเกรด A
ไม่ rebuild reconstruct refurbish re-engineering revolution...
ไม่ re อะไรทั้งนั้น... ผมจึงชอบตึกนี้... เพราะการไม่ re อะไรเลยกลายเป็นของสงวน เอ๊ะ...ใช้คำนี้ถูกมั๊ยนะ
ผมหมายถึง ของเก่า ของที่ควรแก่การอนุรักษ์สงวนไว้... ได้อารมณ์ classic ดี...
ที่สำคัญค่าเช่าราคาถูก...

จอรับภาพรายการจากเน็ตเวิร์คนำเสนอรายงานรำลึกเหตุการณ์เครื่องบินชนตึกเมื่อ 50 ปีที่แล้วในช่วงข่าวภาคค่ำ
พนักงานในออฟฟิศนั่งพูดคุยกัน หากจะเกิดเหตุการณ์ขึ้นอีก คงเป็นรถลอยฟ้าที่วนเวียนไปมาระหว่างตึกสู่ตึก
โดยคนขับที่เมาแล้วขับแทน แต่ความเสียหายก็จะไม่มากมาย เพราะรถถูกจำกัดความเร็วไว้ไม่ให้เกิน 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
และกระจกหน้าต่าง ผนังอาคารก็ถูกผลิตจากปิโตรเคมีที่มีความยืดหยุ่นสูง ทนแรงกระแทกได้ดีกว่าในอดีต
...ทุกชีวิตปลอดภัยในโมเดิร์นยอร์ค...
ผมแอบตั้งชื่อเมืองของผมเองไว้เรียกขานพูดคุยในกลุ่มเพื่อนๆว่า "สามัญนคร"
ผมชอบชื่อหลังนี้มากกว่า...

...

เย็นวันนั้นผมไม่ได้ขับรถมาทำงาน เพราะหวังจะไปดื่มด่ำบรรยากาศแห่งค่ำคืนให้ช่ำปอด ไม่อยากขับรถเอง...
จึงใช้บริการของรถเมล์ลอยฟ้าร่วมบริการ เพื่อเดินทางไปยังร้านที่นัดหมายกับเพื่อนฝูงไว้

ผมขึ้นรถพร้อมกับวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง เด็กพวกนี้มักจับกลุ่มกันที่ชั้นล่างของอาคาร
ผมไม่ค่อยสนใจว่าพวกเขาจะทำอะไรกัน... เพราะคิดว่าเราไม่ใช่พ่อแม่ของเขา...
เพราะคิดว่า... มันไม่ใช่เรื่องของเรา... เรื่องของเราคือไปหาเพื่อนให้ทันเวลาดีกว่า...

บนรถมี MYP นอกเครื่องแบบสองนาย... ผมจำเขาได้ภายใต้เครื่องแบบโมเดิร์นยอร์คโปลิศมากกว่า...
เขามีสถานีย่อยบนชั้นที่ 30 และดูแลความสงบเรียบร้อยอาคารแถบนี้หลายตึก... เห็นแบบนี้เลยดูไม่ค่อยคุ้นตานัก...
" เขาคงทำภารกิจพิเศษ "

ที่เบาะหลังมีพี่คนหนึ่งนั่งสายตาเหม่อลอยในมือถือขวดที่หุ้มด้วยถุงสีกากีไว้ มีหลอดดูดโผล่ออกมาจากปากขวด
ไม่อยากจะเดาว่า แกนั่งดูดเหล้าจากขวดเนี่ยอ่ะนะ... แต่ก็พอรู้ได้จากอาการกึ่มๆของเขาก็น่าจะใช้...
ใช้เวลาเกือบนาที กว่าจะนึกขึ้นได้ว่า เขาเป็นลูกจ้างอู่ซ่อมรถที่บล็อคใกล้เคียงนี่เอง...

คุณลุงคนขับรถดูสูงวัยเกินกว่าจะมาทำหน้าที่นี้ ผมนึกภาพตัวเองถ้าต้องมาขับรถในวัยขนาดนี้คงรู้สึกแย่น่าดู
สังเกตุจากจังหวะลีลาการขับ ก็อยากจะมอบเพลงนี้ให้คุณลุงเหลือเกิน...
" ไม่รู้ไปโกรธใครมา ไม่พูดไม่จา ทำหน้าบึ้งตึง... "

ผมเลือกนั่งท้ายรถกับพี่ที่นั่งดวดอยู่คนเดียว
กลุ่มวัยรุ่นนั่งกันอยู่หน้ารถปล่อยหมาออกมาจากปากวนเวียนกันกัดจิกคุณลุงคนขับรถ
ผมไม่สนใจว่าเป็นเรื่องอะไร... ผมไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน...
จนกระทั่ง......คุณลุงก็ปรอทแตก...

รถเมล์ลอยฟ้าถูกลุงพาให้พุ่งลงไปที่สระน้ำหน้าอาคารแห่งหนึ่ง...
ก่อนจะถูกยับยั้งความระห่ำเลยเถิดโดยบันไดทางขึ้นอาคารนั้นอย่างแรง...

ตัวผม พี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ และขวดเหล้าของเขาไหลไปกองรวมกับกลุ่มวัยรุ่นที่หน้ารถ
MYP นอกเครื่องแบบสองนายกระแทกกับที่นั่งและกระจกรถ... คนหนึ่งหัวแตกเลือดอาบ...
เขาไม่ได้หัวแตกเพราะกระจกรถ... มันทำจากปิโตรเคมี...
แต่หัวแตกเพราะขวดเหล้าของพี่ที่นั่งข้างๆผมละมั๊ง... ผมเดาเอาเอง...

...

ระหว่างที่ผมค่อยๆแกะตัวเองออกมาจากรถ...
กลุ่มวัยรุ่นลากตัวคุณลุงออกมาแล้ว... เหยียบๆๆ...MYP ตามเข้าไปสมทบ...
พี่ขี้เมาออกมานั่งกุมแขนที่เจ็บ... เขานั่งซึมเป็นนกป่วยเลย...แต่ยังปากดี...
ผมนั่งฟังจับความได้ว่าถ้าเขาเดินไหวจะเข้าไปร่วมสหบาทาด้วยอีกคน...

รถเกิดอุบัติเหตุทำไม่เราไม่แจ้ง... เออ มีแล้วสองคน...
กำลังกระทืบเขาอยู่เลย...

ผมลุกขึ้นไปจะห้ามปรามกลุ่มที่รุมทำร้ายลุงคนขับรถ... แต่ก็ไม่ได้ถึงไหน...
ผมเปลี่ยนใจนั่งดู... " อย่าเลยว่ะ ไม่ใช่เรื่องเรา... เดี๋ยวโดนไปด้วย..."

เมื่อฝนจางนางหาย สลายตัวกันไปหมด ผมเข้าไปดูคุณลุง...
เขาไม่ปริปากพูดสิ่งใด... ได้แต่จ้องหน้าผม...
ในใจผมคิดว่า "คงไม่พาลุงไปโรงพยาบาลหรอกนะ ผมมีนัดกับเพื่อนไว้..."
เมื่อเห็นคุณลุงพอจะประคองตัวเดินไปได้...
ผมปล่อยพี่นกป่วยให้เกาะคอนอยู่แถวๆนั้นแหละ...
ก่อนจะรีบจับรถเมล์ลอยฟ้าคันใหม่ไปหาเพื่อน...

คืนนั้น...
ผมและเพื่อนๆร่วมกันแปรรูปแอลกอฮอล์ผสมกับแกล้มให้เป็นอาหารสุนัขตุหรัดตุเหร่แถวๆร้านเหล้า
ก่อนจะแยกย้ายกันเก็บอาหารสุนัขบางส่วนที่ออกมาไม่หมดติดท้องกลับไป
เผื่อแผ่สุนัขแถวๆที่พักของแต่ละคน

...

11 กันยายน ค.ศ. 2051

เช้าวันนี้ตึกที่อยู่ถัดออกไปในถนนอีกสายมีงานฉลองเปิดตัวใหญ่โต
ผมมองเห็นได้ผ่านหน้าต่างอาคารที่นั่งทำงานอยู่
มีทีมงานแห่มังกรทองปีนขึ้นสู่ยอดตึก เข้าใจว่าถูกยึดโยงโดยสลิง และรอก...
คาดว่าเสียงกลอง เสียงฉาบคงดังกึกก้องตลอดถนนสายนั้น...
การจราจรทางอากาศที่บล็อคนั้นถูกปิดชั่วคราว และ...
รถรารถลอยทั้งหลายก็มาขวักไขว่กันแถวๆอาคารสำนักงานที่ผมนั่งอยู่

" พี่ๆ มีคนมาหา..." เสียงเบนความสนใจของผมจากภาพแห่มังกรที่กำลังจะถึงยอดตึกอยู่แล้ว
เป็นทีมงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเอกชนรายหนึ่ง
ยังไม่ทันที่จะได้เชิญให้สาวๆทีมงานประชาสัมพันธ์นั่ง คนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า
" นั่น เค้ามีงานอะไรเหรอคะ..."
" อ๋อ... เค้าเปิดตัวอาคารที่เพิ่งตกแต่งใหม่น่ะ... อัพเกรด แล้วก็ขึ้นค่าเช่า..."
ไม่ทันไร สาวๆก็ส่งเสียงตกอกตกใจ ว๊ายยย กรี๊ดดด...

ผมหันไป มีประกายไฟที่ยอดอาคาร และเห็นภาพทีมแห่มังกรกำลังร่วงหล่นลงมาเริ่มจากส่วนหัว...
" คงเป็นการแสดงน่ะ... เขามีสลิง..."
ตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่น...
เศษคอนกรีตจากอาคารค่อยๆทะลายลงกลืนกินซากมังกรที่ลอยละลิ่วลงมา...
ยังไม่ทันที่จะเห็นฝุ่นควันฟุ้งกระจายบริเวณอาคารหลังนั้น

แรงอัดที่รุนแรงจากการระเบิดส่งผลให้รถลอยฟ้าหลายๆคัน ลอยมา ๆ...
ปะทะอาคารที่เราอยู่ ผมคิดว่าอาคารของเรา แม้จะเป็นเกรด C ก็คงไม่เป็นอะไรแต่...
เสียงระเบิดอีกครั้งดังขึ้นใกล้เรามากกว่าครั้งแรกมาก...
มันอยู่บนอาคารของเรานี่เอง...น่าจะประมาณชั้น 20 ขึ้นไป
" จะระเบิดเรา ทำไมไม่เอารถขนระเบิดมาจ่อที่ชั้น 13 ฟระ?..." ผมคิดในใจ ก่อนจะบอกกับสาวๆไปคำนึงว่า...
" วิ่ง.!!!.."

ไม่มีใครทำตามที่บอก แม้กระทั่งตัวผมเอง... สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
เรายืนตัวสั่น อกสั่น ขวัญหาย... หลายคนร้องไห้ หลายคนกรีดร้องเสียงดัง...
เมื่อผมตั้งหลักได้หายจากอาการช็อค ก็วิ่งตรงไปที่บันไดหนีไฟ...
" ตึกนี้กำลังจะถล่ม... เราต้องโดนกองคอนกรีตพวกนี้ทับ... เราต้องตายแน่ๆ.."
" ไม่ใช้ลิฟท์ ไม่ใช้ลิฟท์... ใช้บันได ใช้บันได..."

" จะทิ้งสาวๆไปได้ยังไง... กลับไปก่อน...กลับไป.. "
ผมกลับไปไล่ต้อนสาวๆ ชี้ทางให้วิ่งลงบันไดหนีไฟลงไป...
และคนที่อกสั่น... ผมต้องจูงมือเธอวิ่งไปด้วยตัวเอง...
เพราะเธอยังไม่หายจากอาการช็อค....

" แค่ 13 ชั้นเอง... วิ่งเต็มที่เลยนะ... "
ผมปล่อยมือให้เธอวิ่งลงไปก่อน... ช่างเป็นสุภาพบุรุษอะไรเช่นนี้...
ความจริง ผมเหลือบไปเห็นตู้สายดับเพลิง...
และเชื่อว่ามันจะพาผมลงไปชั้นล่างได้เร็วกว่าการวิ่งลงบันได...

ผูกเอวแบบในหนังฝรั่ง...วิ่งฝ่ากระจก...และ...
" พลั่ก..!!!..."
ลืมไปกระจกทำจากลามิเนตชั้นดี ผลิตผลจากปิโตรเคมี...
ที่ตอนนี้มันกำลังจะทำให้เราซวยแล้วล่ะสิ....
หัวก็โน ไหล่แทบหลุด...

เสียงสะเทือนเลื่อนลั่น เริ่มดังมาจากชั้นบน และดังขึ้นๆเรื่อยๆ...
ในระหว่างที่ผมกำลังแกะสายดับเพลิงที่มัดไว้อย่างแน่นหนา... เกินไป...

เมื่อหลุดจากพันธนาการสายดับเพลิง ผมก็โกยเถอะกรู...ตามเขาลงบันไดมา...
" แค่ 13 ชั้นเอง... " ครั้งนี้ผมปลอบใจตัวเอง หวังจะรอดไปถึงชั้นล่างให้ได้...

" ชั้น 12 "
" ชั้น 11 "
" ชั้น 10 " ผมนับชั้นลงไปเรื่อยๆ

ระหว่างทางลงผมเห็น MYP คนหนึ่งเดินลงมาจากสถานีย่อยที่ชั้น 30 ท่าทางจะเริ่มหมดแรง
" ระเบิดที่ชั้นไหนอ่ะพี่ " ผมลองถามเค้าดู
" ชั้นไม่รู้... ชั้นโคดจะเหนื่อยเลย..."
" ไปๆ ผมช่วยพยุงนะ..." ผมกึ่งลากกึ่งพยุง MYP คนนั้น...
เป็นหนึ่งในคนที่ร่วมทุบคุณลุงคนขับรถนั่นแหละ

" อีกกี่ชั้นวะเนี่ย?... นี่ชั้นอะไรแล้ว?..." พี่ MYP ถามผมเสียงอ่อยๆ...
" ชั้นไม่บอก ไม่บอก ไม่บอก... ถึงรู้ก็ม่ายบอก ม่ายบอก..." ผมเลยร้องเพลงนึงขึ้นมา...
เขาละมือที่ผมพยุงเขาไว้ ให้ระยะห่างพอ... แล้วก็ถีบผมลงบันไดลงมา...
มันเร็วขึ้นกว่าเดิมหน่อย... แต่น่วมไปหมดทั้งตัวเลย... โชคดีนะที่มันเป็นชั้นสุดท้ายพอดี...

...

เมื่อแลนดิ้งเรียบร้อย ก็ต้องรวบรวมพลังอึดวิ่งต่อให้ใกล้จากอาคารนี้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะมันกำลังจะถล่มลงมา... ผมไปต่ออีกประมาณ 200 เมตรจึงหันกลับมาดู...
อาคารสำนักงานของเรายังไม่ถล่ม... มีแต่กลุ่มควันจากไฟไหม้... น่าจะเป็น...เอ่อ...
" ชั้นไหนก็ช่างมันเหอะ... ชั้นไม่อยากรู้ละ..."

ผมคิดว่าจะกลับไปหิ้วปีกพี่ MYP คนนั้น เพราะท่าทางแกคงจะวิ่งต่อไม่ค่อยไหว...
แต่ยังไม่ทันจะเข้าถึงตัวก็เห็นเพื่อน MYP มาช่วยเขาแล้ว...และ...
ผมยังเหลือบไปเห็นคุณลุงคนขับรถเมล์...
เขาล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋าย่าม ก่อนจะขว้างใส่ MYP และ...
" ตูม...!!! "

" อิ๊บอ๋ายยย... ระเบิดนี่หว่าาา...!!! "
คุณลุงคนขับรถเมล์เงยหน้าขึ้นมามองผม... ก่อนที่จะวิ่งหนีไป
เพราะเสียงของ MYP อีกหลายสิบนายที่ลงบันไดมา กรูเข้าหาคุณลุง...
ผมได้ยินเสียงระเบิดอีกหลายตูม ดังขึ้นแถวๆนั้น...

เสียงไซเรนแผดดังรอบข้าง ผสานเสียงหวีดร้องอย่างหวาดผวาของผู้คนรอบกาย...
ต่างคนต่างวิ่งไปหลากหลายทิศทาง...
" ไปไหนดี ไปไหนดี.?..." ยังไม่ทันจะได้คำตอบ... กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นก็วิ่งมาทางผม...
และแน่นอน... คุณลุงสะพายย่ามติดตามมาใกล้ๆ...
ผมวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง และคุณลุงเลือกจะติดตามกลุ่มวัยรุ่นนั้นไปอย่างไม่ลดละ...

และด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นนิสัยพื้นฐานของมนุษย์...ผมจึง...ตามไปดู...

กลุ่มวัยรุ่นที่วิ่งหนี และเข้าไปหลบซ่อนตัวในห้องน้ำโรงภาพยนต์แห่งหนึ่ง นึกว่าจะพ้น...
ความบังเอิญมักเกิดขึ้นเสมอๆในชีวิตประจำวัน... คุณลุงเข้าไปฉิในห้องน้ำนั้นพอดี...
แล้วก็เดินออกมาตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... สอดส่ายสายตามองหาทิศทางที่จะไปต่อ...
กลุ่มวัยรุ่นนึกว่ารอดตัวแล้ว...

คนทำความสะอาดเห็นคุณลุงวิ่งตามกลุ่มวัยรุ่นมา และท่าทางจะหาไม่เจอจึงหวังดี
ตะโกนบอกออกไป... " ลุง ๆ... ในห้องน้ำ ในห้องน้ำ..."
เหมือนผึ้งกำลังจะแตกรัง... แต่ก็ช้าเกินกว่าที่คุณลุงกลิ้งระเบิดเข้าไป...
มันกลิ้งผ่านไปทีละห้อง ทีละห้อง ทีละห้อง...
กลุ่มวัยรุ่นหน้าซีด เหงื่อแตก และคิแตก นัยว่าพวกเขาได้ใช้ห้องน้ำกันเป็นครั้งสุดท้าย... ทุกคน...
และ... " ตูมมม...!!!..."

" ช่วยด้วยยยย...!!!..." คนทำความสะอาดร้องเสียงหลง วิ่งไปไร้ทิศทาง....

ยังไม่ทันที่ผมจะออกวิ่งก็แว่วๆเสียง... ตูมมม !!!....

...

" เจ้าของตึกนั่น...มันยึดบ่อน้ำมันของฉัน...
หนีไปทำนา มันก็ยึดที่ดินของฉัน...
หนีไปขับแท็กซี่ มันก็ยึดแท็กซี่ของฉัน...
รถเมล์ลอยฟ้านั่น ปกติลูกสาวฉันเป็นคนขับ...
หลังจากที่เธอติดยา ก็ไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะคบหาไอ้กุ๊ยพวกนั้น...
เธอเป็นไงต่อฉันไม่อยากเล่า...
MYP สถานีย่อยที่ตึกของแกไม่เคยพึ่งพาอะไรได้เลย...เพราะฉันมันจน...
แถมวันนั้นมันยังมาช่วยพวกกุ๊ยรุมยำฉันอีก...
ส่วนแก...นั่งทนดูคนถูกกระทืบได้ไง...ต่อหน้าต่อตา..."

การ์ดใบนี้เสียบอยู่บนช่อดอกลิลลี่ที่มาเยี่ยมไข้ผมที่โรงพยาบาล

ด้านหลังการ์ดเขียนว่า
" หายป่วยไวๆ... แล้วพบกันใหม่..."
ลงชื่อ นคร สามัญ

ผมเหงื่อแตกท่วมตัว...
แต่ทำไม...ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บจากอะไรเลย...
ไม่ใช่โรงพยาบาล... นี่มันบ้านเรานี่หว่า...เอ๊ะ...ปฏิทิน...

มันเป็นวันที่ 11 กันยายน ค.ศ.2006

" เมื่อคืนก็ดูหนังตลก ไหงฝันได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้วะ?..."

...

Create Date : 11 กันยายน 2549		6 comments
Last Update : 12 กันยายน 2549 2:23:36 น.
Counter : 676 Pageviews.
Share Tweet