... เรื่องของ som ...

...

คนเราเคยทำความผิดกันบ้างไหม?
เราแก้ปัญหาอย่างไรในตอนนั้น...

เมื่อเวลาผ่านไป 1 ปี เราหันกลับไปมอง การกระทำนั้นในมุมไหน...
เมื่อเวลาผ่านไป 5 ปี หรือ 10 ปี เราหันกลับไปอีกที...
เรามองการกระทำนั้นในมุมไหน...

และในวันก่อนที่เราจะตายจากโลกนี้ไป...
ถ้ามีโอกาสได้ฉุกคิดถึงการกระทำนั้นอีกครั้ง...
เราจะยังมองในมุมเดิม หรือเปลี่ยนไป...

หรือเราเลือกที่จะ "ลืม" และไม่หันกลับไปทบทวนการกระทำผิดในครั้งนั้นอีก...

som

...

สมชายเป็นเด็กนิวยอร์ค...
หนังสติ๊กยิงนกอันแรกที่เขารู้จัก มันมาตอนวัยประถม...
เพื่อนเด็กบ้านนอกคนนึงทำให้...
เขาไม่เคยยิงนกได้สักตัว... เพื่อนเขาก็เหมือนกัน...

สมชาย และเพื่อนคนนั้น "จอร์จ" (ภาษาไทยก็เรียก จ๊อด)"
ตระเวนไปยิงปลิดขั้วมะม่วงตามบ้านคนอื่นเล่น... (เพราะที่บ้านตัวเองยิงมาหมดละ)
ครั้งไหนที่แม่น มะม่วงก็จะหล่นผล็อยลงมาแบบไม่ช้ำ...
หลายครั้งที่ยิงไปถูกลูกมะม่วง...
หลายครั้งทะลุเลยต้นมะม่วง ไปหล่นบนหลังคาบ้าน...

ก็จะถูกชาวบ้านแถวนั้น ตะโกนด่าไล่หลังหนูน้อยสองคนที่วิ่งหนีจากความผิดพลาด...

มะม่วงอกร่องสมัยก่อนที่พระเจ้าหลุยส์วิตตองจะครองเมืองออกลูกดก เก็บทีนึงเป็นเข่งๆ...
ลูกไหนไม่สวยมีจุดมีแต้มดำๆ ก็ไม่เอาไปขาย แต่เอามาขว้างหัวกันเล่น...
กัดเปลือกที่ตูดมันให้พอฉีกเปลือกได้ ก็เอามือปอกเปลือกที่เหลือเหมือนปอกกล้วย...
หวานฉ่ำ มือไม้เหนียวไปหมด...

กินไม่หมดดีก็ทิ้งไว้ที่โคนต้น มดแดงก็มากันเต็มไปหมด...

สมชายกลับมานิวยอร์ค "จ๊อด" เอ๊ย... "จอร์จ" ยังคงอยู่บ้านนอกต่อไป...
เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย ทำนา ปลูกข้าวเป็นหลัก ส่วนกล้วย ขนุน มะม่วง ปลูกไว้กินเล่น...
เหลือเยอะถึงเอาไปขาย...

...

สมชาย อยากจะรู้ว่าเขาจะยิงนกได้สักตัวนึงมั๊ย? แล้วสัมผัสแห่งความรู้สึกนั้นมันจะเป็นยังไงน๊า?...
เขาไปซุ่มยิงนกพิราบ ในวัด... ที่ชาวบ้านมักจะเอาข้าวโพดมาเลี้ยงในวันสุดสัปดาห์...
สมชาย "ไม่เอาเปรียบ"... เขายืนอยู่ระยะไกลพอสมควร...

ยิงเท่าไหร่ก็ไม่โดนนกซักตัว... จนหลวงพ่อมาไล่...
" ไอ่เด็กเวร... มายิงนกถึงในวัดเลยนะ..."

ภารกิจที่อยากจะทดลองก็ล้มเหลวไปซะแร้ววว...

สมชายไปเที่ยวสวนสาธารณะอัลไซเมอร์พาร์ค...
คนที่มาแถวนั้น เค้ามารำลึกอดีตกันบ้าง มาลืมอดีตกันบ้าง...
บางคนก็มาเพื่อสร้างอดีตของวันพรุ่งนี้...

วันนั้นฝนตก... สมชายหลบใต้ต้นไม้...
เมื่อเหลือบไปเห็นนกกระจอกตัวหนึ่ง เกาะกิ่งไม้เหนือหัว...
ห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึง 500 เซ็นต์...
หรือ 5 เมตรนั่นเอง...

เขาง้างหนังสติ๊ก และยิงนกเปียกฝนตัวนั้น...
" ฟุ่บบ..."
มันลอยสูงจากต้นไม้... เขาสบถกับตัวเอง...
" แค่นี้ ยังพลาดอีกเหรอวะ?..."

ไม่หรอก... นกตัวนั้นถูกแรงของกระสุนพาให้ลอยไป และหล่นลงบนพื้นหญ้า...
เมื่อเห็นนกหล่นลงมา สมชายเดินไปดูผลงานอย่างดีใจ...
" โอ้ พระเจ้าจอร์จ... มันยอดมาก..."
" นายอยู่บ้านนอก คงได้ยิงนก "เล่น" หลายตัวเลย เนอะ..."
สมชายนึกถึงเพื่อนที่ทำหนังสติ๊กอันนี้ให้เขา

แล้วสมชายก็เปลี่ยนอารมณ์อย่างกระทันหัน...
เมื่อเห็นเลือดสีแดงไหลออกมาจากปากนกน้อยเปียกฝนตัวนั้น...
มันหลับตา อ้าปากนิดนึง และคอหัก...
สมชายหยิบมันขึ้นมา...

" ได้สัมผัสถึงขนนกอันอ่อนนุ่มก็ครั้งนี้แหละว๊า..."
" ขนนกนี่นุ่มมือดีจริงๆ..." แต่...
มีเลือดสีแดงๆเลอะติดมือสมชายมาด้วย...
แล้วสมชายที่ยืนเปียกๆอยู่ ก็ปล่อยความคิดล่องลอยไป...

" เราก็มาหลบฝน... เธอก็มาหลบฝน..."
" เรารู้สึกหนาว... เธอคงจะหนาวๆเหมือนกัน..."
" เราไม่น่ายิงเธอเลย..."

สมชายเอานกไร้ลมหายใจตัวนั้นไปวางไว้ที่โคนต้นไม้...
แต่เขายังไม่โยนหนังสติ๊กทิ้งไป... เขายังเสียดาย... และตัดใจไม่ได้ในตอนนั้น...

...

หลังจากนั้น... สมชายไม่ใช้หนังสติ๊กเล็งไปที่นกตัวใดอีก...
เขาเก็บมันไว้เป็นที่ระลึก ที่เพื่อนจอร์จให้มา... ก็เท่านั้น...
จนกระทั่งวันหนึ่ง...

สมชายเข้าไปเล่นซนในโรงเรียนหญิง...
เขาเอาชอล์คไปขีดเขียนกระดานที่คุณครูซิสเตอร์ทำชาร์จเอาไว้...
(คุณครูซิสเตอร์ คือคุณครูที่นับถือคริสต์ และสอนโรงเรียนที่มีโบสถ์คริสต์อยู่ติดกับโรงเรียนของเขา)

คุณครูซิสเตอร์จูงมือสมชายไปลงโทษ ต่อหน้านักเรียนหญิงที่เล่นกันอยู่แถวนั้น...
ตีก้นด้วยไม้ไผ่ยังไม่เจ็บเท่าไหร่... แต่ "ความอาย" นี่สิ...เฮ้อออ...
เขาอับอายเป็นอย่างสูง... จึงเรียนมาเพื่อทราบ...

ไม่ได้เรียนมาเพื่อทราบอย่างเดียว...
เขาพกความแค้นใจกลับบ้านไปด้วย...

...

ตอนเย็นของวันถัดมา หลังเลิกเรียน...
สมชายมีทั้งหนังสติ๊ก และกระสุนพร้อมอยู่ในกระเป๋ากุงเกงนักเรียน...
เขายืนอยู่กลางสนามบาสเก็ตบอล...เงื้อหนังสติ๊กไปยังเป้าหมาย...
ก็ห้องพักครูซิสเตอร์ของโรงเรียนที่ติดกันนั่นแหละ...

กระสุนนัดแรกพลาดเป้า... หล่นไปไหนไม่รู้...
กระสุนนัดที่สองทำลายกระจกบานเกล็ด แตกหล่นลงมา...
(ถ้าเป็นนิยาย สมชายจะรอให้คุณครูซิสเตอร์โผล่หัวออกมา แล้วเขาจะเหนี่ยวไกอีกครั้ง...
แต่บังเอิญมันเป็นเรื่องจริง... และความกลัวก็เข้ามาครอบงำจิตใจของเขา...
สมชายรีบเดินออกจากโรงเรียนกลับบ้านไป... ถึงแม้เขาจะมีกระสุนเหลืออยู่ก็ตาม)

เขาพกพาความสะใจ และความรู้สึกผิดกลับบ้านไปพร้อมๆกัน...
เขาดีใจที่ได้สร้างความเสียหายให้เกิดขึ้น เพื่อลบรอยแค้น...

...

เช้าวันถัดมา ไม่มีใครรู้ว่ากระจกบานเกล็ดนั่นแตกได้ยังไง...
และสมชายก็ไม่ซ่าส์พอที่จะเขียนจดหมายไปบอกว่า...
นี่เป็นฝีมือของกบฎเบอร์ซาตู หรือกบฏแบ่งแยกดินแดงที่ไหน...
เพราะแฟล็ตดินแดง ถ้าไม่ให้ทุบก็อยู่กันไป...
ถ้าถล่มลงมาทับใครตาย ก็อย่าหาคนรับผิดละกัน...
อ่ะ... ไม่เกี่ยว ๆ... กลับเข้าเรื่อง...

สมชายไม่รู้ว่าคุณครูซิสเตอร์จะได้รับรู้การล้างแค้นของเขารึเปล่า...
แต่เขาก็ไม่ได้ดำเนินการอย่างไรต่อไปอีก...
เพราะทำอย่างไร เขาก็ไม่สามารถไปสบตาสาวๆในโรงเรียนหญิงได้อีกแล้ว...
เขาเป็นที่จดจำของสาวๆหลายคน... ไม่ใช่ในฐานะฮีโร่...
แต่เป็นเด็กโง่ที่ชอบเล่นพิเรนทร์ผิดที่ผิดทางมากกว่า...

ก็... นะ... โดนซิสเตอร์จับมาตีก้นกลางลานขนาดนั้น...

...

หลังจากวันนั้น หนังสติ๊ก ซึ่งเป็นหลักฐานของการกระทำความผิดก็ไม่เคยถูกหยิบมาใช้งานอีกเลย...
สมชายแอบกล่าวคำ "ขอโทษ" ในใจ...
" ไม่น่าไปยิงหน้าต่างห้องพักครูเล๊ยยย... ไม่เห็นจะได้อะไร..."
" ไอ่ที่อับอายไปแล้ว ก็ไม่เห็นจะกลับคืนมาเลย..."

...

" เจ้าฆ่านกเปียกฝนตัวนั้นทำไม???..." เสียงหนึ่งก้องกังวานถามสมชาย
" ก็อยากยิงนกอ่ะ... อยากรู้ว่าเป็นยังไง..."
" แล้วรู้รึยัง? "
" รู้แล้ว ทีหลังไม่ทำแล้วจ้า..."

มีเสียงอีกเสียงหนึ่งจากด้านมืดแว่บเข้ามา... " สมควรตายแล้ว... โง่ขนาดนั้นอ่ะ..."
" มัวแต่หลบฝน ไม่รู้จักระวังตัว... สมควรตาย ๆ... "
" กะอีแค่ฆ่านก แค่ตัวสองตัวจะเป็นไรไป... เพื่อนเรายังทำเลย..."
" ใช่ป่ะ สมชายยยย..."
สมชายไม่ได้ตอบอะไรออกไป... เขางง ๆ...

" ด้วยหนังสติ๊กอันนี้ เจ้ายิงหน้าต่างห้องพักครู... ด้วยใช่มั๊ย?..." แล้วเสียงแรก ก็ดังก้องขึ้นอีกครั้ง
เขาสอบถามหาความจริงในเรื่องถัดมา...
" ก็เค้ามาตีหนูนี่... อายเค้านะ.."
" เจ้าไปทำอะไรเข้าล่ะ ทำไมถึงถูกครูตี?..."
" ก็... เอ่อ... ก็... ก็เขียนกระดานเล่นนิดเดียวเอง... "

" อือมม... ก็ยังโชคดี ที่เค้าไม่จับเจ้าถอดกุงเกง แล้วตี... ไม่งั้น..."
" ไม่งั้นอะไร?"
" ไม่งั้น... สาวๆก็จะรู้ว่าเจ้าไม่ได้ใส่กุงเกงใน น่ะสิ... 5 5 5...."
" ยิงหน้าต่างเขาแตกแล้ว ไอ่ที่เจ็บตูด เจ็บใจน่ะ มันหายมั๊ย?... มันดีขึ้นมั๊ย?..."

ยังไม่ทันที่สมชายจะคิดตามได้ทัน และตอบอะไรออกไป...อีกเสียงหนึ่งก็สวนขึ้นมาทันที...
" โด่เอ๊ยยย... ยัยซิสเตอร์นั่นอ่ะ ดักยิงทิ้งมะไหร่ก้อด้ายย.."
" ยัยนั่นอ่ะ ขี่มอไซค์กลับบ้าน ไปปล่อยลมยางรถก็หมดท่าแล้ว..."
" เอาหนังติ๊กไล่ยิงให้สะใจไปเล๊ยยยย... เอาคืน ๆ..."
" แต่ไม่ต้องถึงกับฆ่าตัดหัวนะ มันซ้ำกะคนอื่น เค้าทำกันเยอะละ... เชยว่ะ..."

ยังไม่ทันที่สมชายจะหายงง จากเสียงแว่วๆเหล่านั้น เขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา...
" อ่ะ... ฝันไปนิหว่า...."
" พอละ ๆ แต่งตัวไปโรงเรียนดีกว่า..."

...

หนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนลงข่าวว่า...
" กระสุนลึกลับนัดหนึ่ง ตกลงไปในหม้อลวกก๊วยเตี๋ยว...
ทำให้น้ำที่เดือดร้อนอยู่ในหม้อ กระเด็นใส่หน้าอนาคตดาราสาวชื่อดังต้องเสียโฉมไปในวัยยังไม่เดียงสา..."

"กระสุนลึกลับอีกนัดหนึ่ง ซึ่งเก็บกู้ได้จากห้องพักครู ซึ่งเป็นเหตุให้กระจกบานเกล็ดแตกกระจาย...
ชิ้นส่วนของกระจกบานเกล็ดหล่นลงมาเบื้องล่าง... ก็คงจะโดนใครต่อใคร...
ไม่มีเวลารายงานข่าวละ ขอตัวไปเข้าห้องเรียนก่อนนะ.. หมดเวลาพักเที่ยงละ..."
หนังสือพิมพ์ที่งบน้อย และเวลาน้อย รายงานไว้แค่นั้น...
สมชายอึ้งกับข่าว และการกระทำของเขา...

สมชายอาจจะสำนึกได้ในความผิดที่เคยกระทำลงไป...
จะอ้างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรือแกล้งโง่โดยสุจริต ก็ว่ากันไป...
แต่ผลของการกระทำนั้นก็เกิดขึ้นแล้ว...
แม้สมชายสำนึกความผิด และหันหลังกลับไปนำมาทบทวนบ่อยๆครั้ง...
แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว...

" คนเราแก้ไขอดีตที่ผ่านมาแล้วไม่ได้ แต่สามารถทำอดีตของวันพรุ่งนี้ให้ดีได้..."

...

เด็ดดอกไม้ ยังสะเทือนถึงดวงดาว...
การกระทำใดๆ ย่อมส่งผลกระทบ...
อยู่ที่ว่าเจตนาของการกระทำนั้นด้วยหวังดี หรือแอบแฝงสิ่งใด...

อย่างน้อย... สมชายสำนึกได้ว่า เคยทำสิ่งที่ไม่ดี และจะตั้งใจทำความดี...
แต่คนบางคนกระทำความผิดแล้ว ไม่เคยสำนึกในความผิดของตัวเอง...
และยึดมั่นถือมั่นในความเชื่อที่ผิดนั้น อย่างไม่ลดละ และไม่พิจารณา...
อีกทั้งยังรุ่มร้อนไปด้วยความโกรธแค้น... และจ้องทำลายล้าง...

...ในที่สุดธรรมชาติ จะตัดสินเอง...

...

somชาย ป.4 ข./ก.ล.ว.
(บอกชื่อย่อโรงเรียนแล้วอย่าตามมาเอาผิดกันนะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วอ่ะ...)

...

Create Date : 17 พฤษภาคม 2550		6 comments
Last Update : 17 พฤษภาคม 2550 4:20:51 น.
Counter : 722 Pageviews.
Share Tweet