Group Blog All Blog
|
เวลากับอารมณ์ เมื่อเวลากับอารมณ์มันมาไม่พร้อมกัน แป้นคอมพิวเตอร์กกับมือมันไม่ค่อยจะประสานงานกันเอาซะเลย ข้าพเจ้าว่าหลายๆคนที่ชอบเขียนอะไรๆเรื่อยๆเปื่อยๆแบบข้าพเจ้า ก็คงจะมีหลายคน..เมือเวลาที่อารมณ์ อยากจะเขียนมันเกิด แต่เวลามันก็ไม่เหลือที่จะให้มานั่งกดคอมเพื่อขีดๆเขียนๆ อะไรต่อมิอะไรเรื่อยเปื่อย...เมื่อเวลาพอจะมี อารมณ์ก็ไม่เกิดให้อยากเคาะแป้นพิมพ์เอาซะเลย ... และแล้วก็มีวันนี้ที่ข้าพเจ้าได้เวลาและมีอารมณ์อยากเคาะแป้นพิมพ์ เรื่อยๆเปื่อยๆ แบบหาสาระอะไรไม่ค่อยจะได้นักอีกสักครั้ง..... >  คนเราเวลามีกัน24ชั่วโมงต่อวันเท่าๆกันทั้งนั้น ข้อนี้ข้าพเจ้าก็ทราบดี.... ช่วงเวลาที่ห่างหายก็มีภาระกิจทั้งการงานส่วนตัว ส่วนใจที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงกำลังซักเท่าไรนัก.. วันๆผ่านไปไวเหมือนโกหก...ตื่นขึ้นมาแปปเดียวก็ค่ำแล้ว งานที่ทำ ทำไปก็ไม่จบซะที..ส่วนตัวส่วนหัวใจก็นับวันยิ่งล้ายิ่งเหนื่อย แต่มันก็คงต้องรับสภาพกับความเป็นจริง .. ความจริงที่เจ็บปวดมันก็ยังคงต้องยอมรับกับสิ่งที่เป็นอยู่... วันนี้ข้าพเจ้าเหนื่อยจัง...อยากบ่นว่าท้อ.. อยากบ่นว่าเหนื่อยเมื่อบางครั้งหยิบจับอะไร หรือเพราะข้าพเจ้าทำอะไรหลายอย่างมากมายเกินไป อะไรๆก็ไม่ได้ดังตั้งใจแม้ซักอย่างเดียว ชีวิตวนเวียนวุ่นวาย หาเวลาRelaxให้กับตัวเองบ้าง.. ก็พยายามที่จะหาแต่เหมือนว่า..ยิ่งหายิ่งไม่เจอ..  โอ้ว...นี่หรือมนุษย์ ข้าพเจ้าก็เข้าใจดีว่าการทำอะไรพร้อมๆกัน หลายสิ่งอย่างมันก็ยากที่แต่ละอย่างจะออกมาดีได้ทั้งหมด นั่นหมายความว่า มันอาจจะไม่มีอะไรดีเลยก็เป็นได้... ที่ทำงานเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ไม่กี่ตัว งานก็ไม่มากมายอะไรนัก แต่ความวุ่นวาย มันกลับรู้สึกมากมาย จนข้าพเจ้าเองก็สุดจะทนบางครั้งคนเราตั้งความหวังเอาไว้มากเกินไป มันก็ตกลงมาได้เจ็บปวดเช่นเดียวกันกับความตั้งมั่นและหวังไว้ต่างๆนาๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดข้าพเจ้าก็คงเป็นคนธรรมดา ที่ยังคงค้นหาหนทางของความเจริญในทุกทาง พบปะสิ่งใดใหม่ๆ ถ้าถูกใจก็ยังคงหลงไหลในสิ่งนั้น จนบางครั้งก็อดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่า...เราคิดดีหรือยัง.. ก็ยังดีนะที่มีช่วงให้หยุดคิดได้บ้าง....  วันนี้วันที่ 23 กันยายนแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็จะถึงวันสำคัญในชีวิต.. วันที่ข้าพเจ้าไม่อยากให้ถึงเลย วันที่14 ตุลาคม วันของการพลัดพราก วันที่เจ็บปวด ...เมื่อเวลายิ่งใกล้เข้ามาทุกทีๆ ข้าพเจ้าก็จะเป็นโรคสับสนตัวเองเสมอๆ จะ 4 ปีแล้วนะที่ข้าพเจ้าหัวใจสลาย... เป็นวันที่ไม่อยากจำเอาซะเลยงงแต่ทำไมไม่รู้ช่วงนี้ ของทุกๆปี เมื่อเวลาใกล้ถึงวันที่ข้าพเจ้าสูญเสียหัวใจ.. สูญเสียคนที่รักข้าพเจ้า..สูญเสีย พลัดพราก ไม่อาจเจอ.. วันที่หัวใจหมดแรงมันใกล้เข้ามาครบรอบอีกครั้ง... จิตใจที่เคยเข้มแข็งเมื่อผ่านเวลานั้นไปซักระยะ.. เมื่อใกล้วันที่จะมาครบรอบอีกครั้งข้าพเจ้าเริ่มอ่อนแออีกครั้ง.. เป็นเช่นนี้เสมอๆ..ข้าพเจ้าทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้ในช่วงเวลาใกล้วันที่เค้าจากไป... ข้าพเจ้าพยายามอย่างเหลือเกินแต่ไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งพยายามยิ่งเจ็บปวด...  แต่ว่าข้าพเจ้าก็ยังคงมีความเชื่ออยู่อย่างนึงว่าความทุกข์เป็นสิ่งมหัศจรรย์.. เมื่อเราได้ก้าวข้ามผ่านไปความเจ็บก็จะลดน้อยลงไปตามลำดับ และจะเป็นพื้นฐานของความเข้มแข็งต่อไปในอนาคต.. ข้าพเจ้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น..ข้าพเจ้าก็หวังว่าข้าพเจ้าจะผ่านวันเวลา ที่เจ็บปวดนั้นไปให้ได้เหมือนที่เคยผ่านมาแล้วทั้ง3ครั้ง ที่ครบรอบของวันที่สูญเสีย...ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ 4 ข้าพเจ้าคงต้องผ่านไปให้ได้..เพื่อเมื่อครั้งที่ 5 มาถึง ข้าพเจ้าจะได้เข้มแข็งขึ้นกว่าวันนี้... วันที่เวลากับอารมณ์เหงาๆปวดๆกับใจที่ความอดทนมันมีน้อยนิดเหลือเกิน... ข้าพเจ้าจะผ่านความเจ็บปวดนี้ไป ให้ได้อีกครั้ง ซักวันข้าพเจ้าคงจะทำให้คำว่าความทุกข์เป็นสิ่งมหัศจรรย์...เป็นความจริง... เอาล่ะทุกสิ่งมีเวลาในตัวของมันเองเสมอ ... เมื่อมีวันที่ร้องไห้ก็ย่อมมีวันที่หัวเราะเสียงดังได้บ้าง ในซักวัน...   
วันนี้เหนื่อยได้ท้อได้แต่อย่าถอยครับ ชีวิตเราเกิดมาไม่มีใครสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง บ้างครั้งปัญหามันก็ชอบแกล้งให้เราเจ็บปวด แต่ในสิ่งร้ายๆกลับมีสิ่งดีๆซ่อนอยู่เสมอ ขอให้ค้นพบสิ่งดีๆนั้นแล้วเอามาเป็นกำลังใจพลักดันให้ชีวิตก้าวต่อไปในโลกที่สับสนนี้ครับ
 โดย: Don't try this at home.
 วันที่: 24 กันยายน 2553 เวลา:0:33:41 น.ไม่ได้แวะมานานเช่นกันนะคะ
แต่กำลังใจชาลีมีให้เสมอน๊าา ^^ รักษาสุขภาพ และมีความสุขมากๆ นะคะ ^^ โดย: sierra whiskey charlie
วันที่: 24 กันยายน 2553 เวลา:21:02:18 น.สวัสดีจ๊ะนัท....
ทุก ๆอย่างในโลกนี้เป็นสิ่งมหัศจรรย์เสมอ... โดย: เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก (timeofmylove
) วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:12:26:57 น. |
nj_nattaphat
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ๑۩۞۩๑... เคยไหม..ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ เคยไหม...ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา ๑۩۞۩๑ Friends Blog
Link MY VIP Friends  |
||||||||||||
