BlogGang.com : : ChronoCross : เหตุผลที่คนรักกัน

เหตุผลที่คนรักกัน

โดย..เจ้ากอล์ฟ

“ มากันกี่คนคะ “ เสียงใสๆของพนักงานต้อนรับในร้านกาแฟแห่งหนึ่งดังขึ้น

“ สองคนครับ “ ผมตอบกลับไปพลางมองหาโต๊ะที่ต้องการ “ ตรงมุมนั้นได้ไหมครับ “

“ นี่เมนูค่ะ รับอะไรดีคะ “

“ ขอผมดูแป๊บนะ เอ่อ..ของผมขอบลูเมาเท่นร้อน ส่วนของเธอก็ขอเป็นเค้กบลูเบอรี่และน้ำผลไม้ปั่นครับ “

“ อ่า..ค่ะ มีเท่านี้ใช่ไหมคะ รอสักครู่เดี๋ยวจะนำมาเสิร์ฟให้ค่ะ “ พนักงานสาวจดรายการอาหารพลางเหลือบสายตาดูผมด้วยอาการฉงน

“ บรรยากาศร้านนี้โอเคนะ เปิดเพลงเก่าช้าๆ ในแบบที่ผมชอบเลย กาแฟก็รสชาติหอม นุ่มนวลดีจริงๆ ถ้าคุณชอบไว้วันหลังเรามากันอีก ว่าแต่..ผมขอชิมเค้กบลูเบอรี่นิดนึงละกันว่ามันอร่อยแค่ไหนทำไมคุณถึงชอบมันนัก “ ชิ้นของเค้กขนาดเท่าช้อนชาเข้าสู่ปากของผม

“ รสชาติเป็นไงบ้างคะ อร่อยไหม “

“ อืม..ใช้ได้ แต่ผมเป็นคนไม่ชอบกินเค้กเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เป็นไร สิ่งใดที่คุณชอบผมก็ชอบด้วยล่ะ “ ผมกินเค้กคำที่สองพร้อมกับมองใบหน้าที่งดงามของเธอ

“ เดี๋ยวเราไปดูหนังกันต่อนะ “ ผมชวนพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์

“ เรื่อง Life ‘s Beautiful โรง 2 รอบบ่ายสองครึ่งครับ “ ผมเหลือบมองที่นาฬิกาข้อมือ

“ กี่คนคะ “ พนักงานขายตั๋วเอ่ยถาม

“ อ่อ..สองคนครับ “

“ เลือกที่นั่งเลยค่ะ จออยู่ด้านนี้ สีน้ำเงินเป็นที่นั่งว่างค่ะ “ พนักงานสาวแสดงภาพที่นั่งทางจอมอนิเตอร์
...............................

มันเป็นความสุขของผู้ชายอย่างผมจริงๆ ที่ได้ไปไหนมาไหนกับคนที่ผมรัก เธอชื่อ ‘เนะ’ ผมรู้จักกับเธอมาก็หลายปีแล้วล่ะ แต่การที่จะจีบคนสวยอย่างเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คู่แข่งย่อมเยอะเป็นธรรมดา ผมเคยผิดหวังจากเธอหลายครั้งหลายหน จนบางครั้งผมก็รู้สึกท้อใจ ต้องอยู่อย่างเหงาๆ ท่ามกลางสังคมของเพื่อนๆ ที่ต่างก็พากันมีคนที่รู้ใจกันไปหมดแล้ว

คนที่โสดมานานอย่างผมเนี่ย รู้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวอย่างมีอิสระนั้น มันไม่ได้ช่วยให้ผมหายเหงาได้เลย หลายครั้งที่ผมเคยได้ยินได้ฟังมา เขาบอกกันว่า สัจธรรมข้อหนึ่งของชีวิตก็คือ เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิต ในเมื่อผมยังคิดถึงเธอ หากผมยังยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ ความคิดถึงมันก็จะเป็นเพียงแค่ความคิดถึงตลอดไป

“ หนังดีมากเลยเนะว่าไหม น่าจะได้เข้าชิงออสการ์ของปีนี้ “ ผมถามเนะหลังจากเพิ่งดูหนังจบ

“ ใช่เลย เนะประทับใจเลยล่ะ “

“ เนะจะกลับกันหรือยัง จะไปเดินเที่ยวเล่นต่อไหม “ ผมเอ่ยถามขณะที่เรากำลังลงบันไดเลื่อนด้วยกัน

“ ว่าจะกลับแล้วล่ะ ไว้วันหลังมาใหม่แล้วกันนะ เพราะพรุ่งนี้เนะมีงานแต่เช้า “

“ โอเคครับ นั้นให้ผมไปส่งห้องพักของเนะที่สะพานควายนะ “ ผมยิ้มให้กับแฟนสาวสุดสวยของผม

เมื่อมาถึงที่ที่เธอพัก ผมได้กล่าวร่ำลาและยืนส่งเธอด้วยสายตาจนร่างของเธอค่อยๆ หายลับไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ ผมมาส่งเธออย่างสม่ำเสมอทุกครั้งที่เราได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมคิดอยู่เสมอว่าการยินยอมพร้อมที่จะรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย การรับในข้อดีก็ไม่ใช่ปัญหา แต่การยอมรับในข้อบกพร่องของอีกฝ่ายนั้นต่างหาก คือสิ่งที่หลายคู่ หลายคน ที่จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ ผมจึงได้สัญญากับตัวเองว่า เมื่อผมรักเธอแล้ว ผมจะต้องพยายามทำมันให้สำเร็จให้ได้ และผมก็จะดูแลเธออย่างนี้ตลอดไปแม้ใครจะว่าผมบ้า หรือผมคลั่งอะไรก็ตามแต่ ...ก็คนมันรักนี่นะ มันจะมีเหตุผลอะไรที่สำคัญไปกว่านี้อีกล่ะ.......

ในยามเช้าของทุกวัน ผมมักจะนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ขอบหน้าต่างเสมอ สายตาก็เหม่อมองดูเมฆสีฟ้าสดใสลอยไปลอยมา การทำเช่นนี้มันทำให้สมองของผมปลอดโปร่ง โลดแล่น และมีจินตนาการ พร้อมที่จะผจญกับงานในทุกเช้าของวันใหม่ และในความคิดที่เตลิดของผมนั้น ผมก็อดที่จะคิดถึงเนะไม่ได้ หลายปีแล้วนะที่ผมมีเธอเคียงข้าง ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันในวันพักผ่อนของสัปดาห์ ถึงแม้ในวันปกติ เราทั้งสองจะมีระยะทางที่ค่อนข้างห่างไกลกันเป็นอุปสรรคใหญ่ก็ตาม แต่มันก็เป็นเงื่อนไขปัญหาหนึ่งในอีกนับล้านของความรักเท่านั้น ซึ่งมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากสำหรับคนอย่างผม

บางทีผมเผลอแอบคิดไปเล่นๆ ว่า การที่รักใครสักคนกับการถูกใครสักคนรัก...มันต่างกันตรงไหน ซึ่งผมก็คิดเอาเองอีกล่ะว่ามันไม่ต่างกัน เพราะข้างในใจต่างก็กลัวเจ็บกลัวผิดหวังเหมือนกัน ทางที่ดีควรปล่อยให้เบื้องบนเป็นผู้กำหนดเส้นทางความรักดีกว่า แล้วเราในฐานะมนุษย์ที่มีความรู้สึก เป็นคนทำหน้าที่ในการค้นหาความหมายที่แท้จริงของคำว่ารักเท่านั้นก็พอ เหตุผลที่คนรักกันมันมีหลากหลายรูปแบบ ไปมัวนั่งคิด นั่งนึกถึง จะเสียเวลาของชีวิตไปซะเปล่าๆ และสำหรับผมแล้ว ...การที่มีเธออยู่ทั้งคน หัวใจผมก็พองโตสูบฉีดให้มีแรงได้เดินทางต่อไปข้างหน้าได้อย่างสบายๆ โดยที่ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากมายเกินไปนัก
..................................

“ เฮ้ยน้อง....นี่จะ 5 ทุ่มแล้วไอ้กอล์ฟยังไม่มาอีก สงสัยมันไม่มาแน่ๆ เลยวันนี้ โทรไปก็ไม่มีคนรับ “ ป๊อบอดีตประธานรุ่นสมัยเรียนเริ่มออกอาการหงุดหงิด

“ ไม่มาก็ช่างมันเถอะ เราดื่มกันสองคนก็ได้ นานๆ จะขอแฟนออกมาเที่ยวกันตามประสาชายล้วนได้สักที “ ชายรูปร่างใหญ่โตชื่อน้องพูดพร้อมกระดกเหล้าจนหมดแก้ว

“ แต่ปกติไอ้กอล์ฟมันไม่เคยชิ่งเลยนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย เดี๋ยวนี้เห็นมันดูแปลกๆ ไป อย่างเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ข้าเห็นมันไปยืนเหม่ออะไรไม่รู้แถวๆ สะพานควาย ตอนแรกข้าคิดว่าตาคงฝาด แต่ข้าถามกิฟแฟนข้าที่มาด้วยกันแล้ว เขาก็บอกว่าใช่แน่ๆ ไม่รู้มันไปทำอะไรแถวนั้น “ ป๊อบเล่าด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น

“ เออว่ะ วันนั้นจำได้ไหมที่เราไปนั่งที่ถนนข้าวสารครั้งล่าสุดน่ะ ข้าเห็นในกระเป๋าเป้มันมีตั๋วหนังที่ดูแล้ว เรื่องละสองที่นั่งหลายใบเลย สงสัยมันมีแฟนแน่ๆ เลยว่าไหม “ น้องเล่าให้ป๊อบฟังพลางคีบน้ำแข็งใส่แก้ว

“ ชัวร์ๆ เลย เดี๋ยวถ้ามันมาลองแย้บๆ ถามดู “ ชายสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“ มานานหรือยัง โทษทีที่มาช้า บ้านอยู่ไกลน่ะ “ ผมที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทักทายกับเพื่อนทั้งสองคน

“ โหย..ไม่มาตอนปิดร้านเลยล่ะไอ้เสือ มานั่งเลยพวกข้าจะเมาอยู่แล้วรอเอ็งเนี่ย เมาตามมาให้ทันละกัน “ ป๊อบทักตอบด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ เฮ้ยได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วเหรอ ข่าวล่ามาแรงเชียวนะ เพื่อนๆ เขาคุยกันฟุ้งเลย “ น้องถามผม

“ ก็เอ่อ...ก็มีมานานแล้วล่ะ แต่ไม่ได้บอกใคร “ ผมตอบไปอย่างตะกุกตะกัก

“ สาวที่ไหนวะ ชื่ออะไร ไม่แนะนำมาให้รู้จักบ้างเลย “ น้องกับป็อบผลัดกันยิงคำถามไม่หยุด

“ ไว้เดี๋ยววันหลังค่อยบอกแล้วกัน มาๆ ดื่มกันก่อน “ ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องพร้อมเรียกเพื่อนทั้งสองให้ชนแก้ว

“ เออกอล์ฟ ข้ามีข่าวร้ายจะบอกเอ็งว่ะ เตรียมใจฟังให้ดีๆ นะ “ น้องพูดโพล่งขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ อะไรเหรอ? “

“ อาทิตย์หน้าเอ็งว่างไหม “

“ อืม..ก็น่าจะว่าง ทำไมจะไปไหนกันล่ะ “

“ เนะรุ่นน้องเรา เขาให้ข้ามาชวนเอ็งไปงานแต่งงานของเขาด้วยว่ะ “

..

“ .................................... “ ผมนิ่งค้างไปพักใหญ่ ขณะที่ในมือก็ถือแก้วเหล้าที่กำลังจ่ออยู่ที่ปาก

“ ไอ้น้องเอ็งไม่น่าพูดเลยว่ะ เอ็งก็รู้ว่าไอ้กอล์ฟมันชอบเนะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว งานกร่อยเลยทีนี้ “ ป็อบท้วงติงขึ้นมา

“ เฮ้ยกอล์ฟเป็นไรไปวะ อย่าเสียใจไปเลยว่ะ นี่เอ็งยังไม่เข้าใจเหรอว่าเขาไม่ได้รักเอ็ง แล้วอีกอย่างเอ็งก็มีแฟนแล้วนี่ ข้าเห็นตั๋วหนังในกระเป๋าของเอ็ง ป๊อบก็เคยเจอเอ็งไปยืนอยู่แถวสะพานควาย ไปส่งแฟนไม่ใช่หรือนั่น แฟนชื่ออะไร เป็นคนแถวไหนล่ะ “ น้องพูดด้วยความรำคาญผมที่ยังอาลัยอาวรณ์ถึงเนะอดีตรุ่นน้องสมัยเรียน

“ เอ้ยเดี๋ยวๆ สะพานควายนั่นมันแถวห้องพักที่เนะอยู่นี่ ข้าจำได้ตอนนั้นเราเคยไปส่งด้วยกันนี่นา “ ป๊อบเริ่มสงสัยในสิ่งที่ผมไม่อยากจะให้ใครๆ รู้

“ อย่าบอกนะว่าเอ็งเป็นแฟนกับเนะเขาน่ะ “ น้องเค้นถามขึ้นมาบ้าง

“ อืม...ใช่ “ ผมตอบด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“ เฮ้ยบ้ากันไปใหญ่แล้ว ไอ้กอล์ฟนี่เอ็งบ้าหรือว่าเพี้ยนกันแน่วะ เนะเขาย้ายไปอยู่กับแฟนเขาเกือบจะครบปีแล้วนะ จะโม้อะไรพวกข้าให้มันแนบเนียนหน่อยเถอะ รักเขาจนตาบอด โงหัวไม่ขึ้นเลยเหรอไงวะ “ น้องมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ ถ้าใช่แล้วมันผิดด้วยเหรอ การที่เรารักเขาข้างเดียวมันผิดมากใช่ไหม ทำไมล่ะ ทำไม ถึงข้าจะรักเขาแค่ไหน ข้าก็ไม่เคยเรียกร้องให้เขามารักตอบด้วยแม้แต่น้อย ทำไมต้องทับถมกันด้วย ใช่…ที่ข้าไปสะพานควายก็เพราะข้าคิดถึงเขา อยากอยู่ใกล้ๆ เขา มันก็ผิดด้วยใช่ไหม เออข้าเพี้ยน ข้ามันบ้าไปเองล่ะ ไม่ว่าจะไปดูหนังหรือไปที่ไหนๆ ข้าก็แค่คิดอยู่เสมอว่าเนะได้ไปกับข้าด้วยเท่านั้นเอง........ “
.................................

“ สองที่ใช่ไหมคะ “ เสียงใสๆ ของพนักงานต้อนรับคนเดิมในร้านกาแฟที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ ใช่แล้วล่ะครับ ถ้าคุณรู้ใจผมอย่างนี้แสดงว่าคุณก็ต้องรู้ว่าผมชอบนั่งที่โต๊ะไหน “ ผมยิ้มเล็กน้อย

“ ทราบแน่นอนค่ะ รายการเครื่องดื่มและอาหารก็แบบเดิมด้วยนะคะ “

“ ครับ..เอ่อว่าแต่ว่าผมมาที่นี่ก็หลายครั้ง และทุกๆ ครั้งผมก็เจอคุณทุกครั้ง ไม่สงสัยเหรอครับว่าทำไมผมถึงสั่งอะไรมามากมายเกินที่คนคนหนึ่งจะกินหมด อีกทั้งผมก็มาเพียงลำพัง... “ ผมเริ่มสงสัยในตัวสาวน้อยคนนี้

“ อ๋อไม่สงสัยหรอกค่ะ “ พนักงานสาวตอบพร้อมจ้องมองมาที่ตาของผม

“ เพราะอะไรหรือครับ “ ผมถามพลางสบสายตาของเธอเช่นกัน

“ คุณคงจะรักใครสักคนอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนสาเหตุที่ฉันรู้และเข้าใจ เพราะฉันก็เป็นเหมือนคุณเช่นกัน ยามใดที่ฉันไปนั่งตามร้านกาแฟคนเดียว ฉันก็จะสั่งบลูเมาเท่นมาเผื่อเขาคนนั้นด้วยทุกครั้ง เหมือนที่คุณสั่งมาเผื่อเธอ ยังไงยังงั้นแหล่ะค่ะ “ สาวพนักงานยิ้มแล้วเดินไปที่หลังร้านอย่างอายๆ

ผมนั่งจิบกาแฟอย่างมีความสุข สายตาก็จับจ้องไปยังแก้วน้ำผลไม้ปั่น กับเค้กบลูเบอรี่ที่วางบนโต๊ะในด้านตรงข้าม พลางเหลือบมองพนักงานสาวคนนั้นเป็นระยะๆ รอยยิ้มของผมมันผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ในใจพลันคิดจินตนาการออกไปไกลแสนไกล ...ในท่ามกลางท้องฟ้าแห่งความเหงานั้น ยังเคยปรากฏช่วงเวลาสั้นๆ แห่งความสุข และมันก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอ ในซอกหลืบของความรักและความคิดถึง ที่พึงมีให้ใครบางคนด้วยความรู้สึกที่สวยงาม...
..............................

และในวันต่อๆ มา

“ คุณคะ..มากันกี่คนคะ “

“ สองคนครับ...“

Create Date : 11 กันยายน 2550

Last Update : 11 กันยายน 2550 16:10:04 น.

23 comments

Counter : 1427 Pageviews.

So sad ..Sa sad..Sometime I feel ..so sad..

ชอบกินกาแฟเย็นที่ร้าน...Black canyon(ใช่ม๊ะ!!)..แม้เราจะไม่ใช่ค่อยกินกาแฟ..ก็ไมได้รังเกียจอะไร....
ร้านที่กินเป็นร้านแรกดั่งเดิมที่เชียงใหม่..ถ้าสั่งร้อนจะได้กินcookieแถมมา 1 ชิ้นใน package สวยน่ารัก...

ก็สั่งกาแฟเย็นในรองเท้าboot...รสชาติสะใจมาก...เวลาไปกะแฟน...นานนมมาแล้ว..ซึ่งก็ไม่ใช่คนที่เรา marriedด้วย..แต่เป็น first puppy love....

แต่เราก็มิได้...ทำใคร broken heartนะ...ชีวิตเรา Normal..มาก...

ว่าแต่ว่าหายเจ็บแล้วนะ..ป่านนี้..ลูกผู้ชาย..ไม่ตายหรอก..

อกหักดีกว่ารักไม่เป็น..แล้วมีใหม่..ส่งข่าวนะ..

ผูดเรื่องกาแฟนะ...
เล่าเรื่องเดิม..มาซะยาว..
ปะสาผู้สูงวัย..หุ หุ หุ
..

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:15:33:05 น.

ชอบนะ เหงา เศร้าลึกๆดี
คุณแพะฯฝากมาบอกว่า "รักแท้แพ้เด็กแนว (ตะเข็บชายแดน)"

โดย: รัน IP: 124.121.238.130 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:15:33:48 น.

555555555

ท่านอาจารย์จรัล มานตรี ก็ว่าไป แหม

แพะฯอีกคน

โดย: หมาป่าสีน้ำเงิน IP: 58.9.57.176 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:15:38:01 น.

อ่านไปก็เพลินๆ..ดีค่ะ

ฝนตกพอดีเลยเข้ากะบรรยากาศ เลยว่ามะ

โดย: จอยจัง&ฮิเดชิ

วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:18:04:42 น.

โดย: ยัยตัวยุ่ง IP: 203.150.4.138 วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:8:36:05 น.

ดีเหงาดี...เมื่อไหร่เจอกันอ่ะ

โดย: บอล IP: 58.9.127.107 วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:12:01:18 น.

ความรักเกิดขึ้นได้ทุกที่ค่ะ รักคือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ชอบค่ะ

โดย: beau IP: 124.157.168.144 วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:15:13:32 น.

รันทด ลึกซ้ึง ดี...กับหนุ่มอารมณ์อ่อนไหว...กับ....ความรัก

โดย: LOOPANG IP: 58.8.25.149 วันที่: 13 กันยายน 2550 เวลา:18:05:23 น.

เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิต

เห็นด้วยเลย

อ่านแล้วนึกถึงแฟนเก่า

โดย: จุ๊บแจง IP: 117.47.20.171 วันที่: 14 กันยายน 2550 เวลา:0:11:55 น.

แหม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ

ผมก็เขียนเรื่องรักๆ ได้ไม่เข้าทีสักเท่าไหร่ อาจจะไม่หวานหยดย้อย แต่ก็ให้อะไรดีเก็บไปคิด

ใช่แล้วครับ "เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิต"

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 14 กันยายน 2550 เวลา:12:53:27 น.

เอากาแฟหวานๆมาฝากค่ะ เติมความหวานให้กัน

โดย: นู๋เดียร์ (nadear_ku

) วันที่: 14 กันยายน 2550 เวลา:22:38:31 น.

ความรักอยู่ ณ หนใด

โดย: ยุอัน IP: 58.9.109.153 วันที่: 16 กันยายน 2550 เวลา:20:03:59 น.

อ่านแล้วยิ้มเลย ตัวละครชื่อคุ้นจัง

โดย: คนธรรมดา IP: 125.25.86.206 วันที่: 18 กันยายน 2550 เวลา:8:25:14 น.

อ่านแล้ว ระทึกตอนต้น จะหักมุมประมาณไหน

มาหักแบบอกหัก

ตัวละครคุ้นๆทุกคนเลยค่ะ อิอิ

โดย: nunan IP: 58.8.84.143 วันที่: 18 กันยายน 2550 เวลา:9:15:02 น.

การที่รักใครสักคนกับการถูกใครสักคนรัก...มันต่างกันตรงไหน ...............................

โดย: ใครคนหนึ่ง IP: 58.8.28.226 วันที่: 20 กันยายน 2550 เวลา:13:48:53 น.

เกือบซึ้งแล้วพี่กอล์ฟ อีกนิ...........ดนึง 5555555

โดย: บอล PS. IP: 58.9.112.222 วันที่: 20 กันยายน 2550 เวลา:23:20:14 น.

เศร้าจัง เพลงอ่ะนะค่ะ หุหุ พี่หล่อเมื่อคอมerror 555

โดย: nadear_ku

วันที่: 24 กันยายน 2550 เวลา:12:48:34 น.

ก็จริงเนอะ รักก็คือรัก รักไม่หวังสิ่งตอบแทน คือรักแท้
สักวันคงได้ดี สู้ต่อไป.................

โดย: ลมพัดหวน IP: 125.24.242.207 วันที่: 25 กันยายน 2550 เวลา:15:51:44 น.

แหมๆ ขอบคุณทุกคนที่แวะมาเยี่ยมเยียนนะครับ รักคนอ่านทุกกกคนเลย

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 27 กันยายน 2550 เวลา:15:29:34 น.

น่ารักดี..
แต่จามีมั๊ยง่ะ ผู้ชายแบบนั้น..

โดย: gooffy IP: 124.120.226.140 วันที่: 2 ตุลาคม 2550 เวลา:15:16:57 น.

เศร้าจัง

โดย: ไข่ไก่ IP: 203.209.124.149 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:40:41 น.

ว่าแต่ว่าชื่อตัวละครคุ้นหูเนอะ

โดย: ไข่ไก่ IP: 203.209.124.149 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:43:00 น.

จินตนาการท่านช่างสูงส่งนัก ข้าน้อยขอคารวะ

โดย: แฟนเนะ IP: 117.47.114.102 วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:16:18:47 น.