BlogGang.com : : ChronoCross : ความทรงจำใต้ผ้าห่มสีจาง

ความทรงจำใต้ผ้าห่มสีจาง

โดย..เจ้ากอล์ฟ

“ เธอมาวาดรูปอะไร ในวันที่เงียบเหงาอย่างนี้หรือ? ”
“ วาดภาพเพื่อนๆ น่ะ “
“ แต่วันนี้เป็นวันหยุดนี่ เรายังไม่เห็นใครเลยสักคน “
“ มองเห็นแต่เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น... เธอมองไม่เห็นเหรอ “
“ อา.....เพื่อน!?………. “

ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นจากความฝันพร้อมๆ กับเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ สัญญาณที่ล่องลอยมาตามอากาศนั้นได้แจ้งข่าวการจากไปของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพวกเรา ผมไม่รอช้าอาบน้ำแต่งตัวออกเดินทางเข้าตัวเมืองทันที
..............................

หลังจากเรียนจบจากมหา’ลัยแห่งหนึ่งในเมืองกรุง ผมได้มาเปิดธุรกิจเล็กๆ แถวชานเมือง ที่นี่เป็นบรรยากาศเงียบสงบในแบบที่ผมชอบ แต่มันก็ต้องแลกมากับการที่ไม่ได้เจอหน้าเพื่อนฝูงในวัยเรียนเอาเสียเลย ในขณะที่ผมเหม่อมองออกไปภายนอกหน้าต่างของขบวนรถไฟ ที่กำลังแล่นสู่จุดหมายปลายทาง ณ สถานีหัวลำโพง ความทรงจำในวันเก่าๆ ลอยผ่านเข้ามาในหัวเป็นระยะๆ ข่าวเมื่อเช้านั้นทำให้ผมอยู่ในสภาพที่เศร้าซึม คิดไม่ถึงว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น...

‘ พลอย ’ เพื่อนหญิงที่มีโรคประจำตัวเรื้อรังมานาน ผ่านวิกฤตกาณ์เฉียดความตายมาหลายครั้งหลายหน จนเพื่อนๆ หลายคนเคยชินกับภาพที่เธอต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลไปเสียแล้ว พลอยเป็นคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มของเรา เธอเป็นคนที่ชอบวาดรูป ชอบขีดเขียนคำคม บทกลอนหรือเรื่องราวต่างๆ เธอสุภาพอ่อนโยน ยิ้มแย้มกับเพื่อนในกลุ่มทุกๆ คน ครั้งนึง...พวกเราเคยถามอย่างสงสัยว่า เธอทนไหวกับการที่มาเป็นเพื่อนกับกลุ่มขาเฮ้ว วัยซน อย่างพวกเราได้อย่างไร ทั้งที่นิสัยและบุคลิกชองเธอออกจะตรงข้ามกับพวกเราเสียเหลือเกิน แต่เธอกลับยิ้มและเอ่ยมาอย่างเรียบง่ายว่า เธอชอบที่จะเห็นทุกคนเป็นแบบนี้ พอได้ยินเช่นนั้นก็ไม่มีใครสงสัยเธอในเรื่องนี้อีกเลย
..............................

“ ทางนี้ป๊อบ! “ เสียงของยัยทอมบอยวัย 26 ปีเศษตะโกนเรียกผม

“ เฮ้ย! ป๊อบไม่เจอกันนาน ไม่เปลี่ยนไปเลยนะยะ ยังเหมือนเดิมเลยนะตัว “ ประโยคทักทายของโอมที่ผมไม่คุ้นหูเอาเสียเลย

“ ก็จะให้มันเปลี่ยนไปไหนได้เล่าโอม มันเคยออกไปที่อื่นซะเมื่อไหร่ วันๆ อยู่แต่ร้านที่บ้านนอก บอกให้ย้ายมาอยู่เมืองกรุงก็ไม่เชื่อ นายต่างหากที่เปลี่ยนไปโอม “ ต้นพล่ามขึ้นมาบ้าง

‘ ต้น ’ เพื่อนผมหยิกขาสั้น เฮ้วไหนไปกันลุยไหนลุยนั่น ผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นนักฟุตบอลอาชีพ โทรมาบอกถึงการตายของพลอยเมื่อเช้า โดยต้นเป็นคนโทรนัดเพื่อนในกลุ่มให้มาเจอกันที่ลานคณะของมหา’ลัย ซึ่งเป็นที่ที่เมื่อ 4 ปี ก่อนพวกเราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

‘ โอม ‘ คู่หูคู่ฮากับต้น ยามไปไหนทั้งสองมักจะไปด้วยกันเสมอ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็ก หรือเพราะโอมเป็นผู้รักษาประตูคนเดียว ที่รับลูกยิงอันหนักหน่วงของต้นได้ก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ที่แน่ๆ คือโอมมักจะเป็นคนห้ามทัพเสมอ ยามที่กลุ่มเรามีความเห็นไม่ตรงกัน

“ เราก็เหมือนเดิมล่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก ไม่ได้มาซะนานลานกว้างของคณะของเราหายไปไหนแล้วล่ะ ต้องขอโทษทีที่มาช้าไปหน่อย มาไกลน่ะ “ ผมพูดไปซะยาวยืดด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ อีกครั้ง

“ ม้าหินประจำของเราสมัยเรียน ทางมหา’ลัยเขาให้รื้อลานกว้างทิ้ง และเอาม้าหินออกไป เพราะเขาจะสร้างอาคารเรียนเพิ่ม “ น้องพูดพลางเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ

‘ น้อง ‘ หญิงสาวทอมบอย ในสมัยเรียน นิสัยกระโดกกระเดกเหมือนม้าไม่มีผิดเพี้ยน คอยทำตัวเป็นบอดี้การ์ดให้พลอยเมื่อยามมีหนุ่มๆ มาจีบ แถมชอบพูดให้เพื่อนฟังอยู่เสมอๆ ว่าอยากจะเป็นตำรวจเพราะดูแล้วแมนดี เพื่อนๆ ก็หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งตามๆ กันไป

“ คอยกันนานไหม พอดีซื้อครีมรองพื้นมาใหม่ เลยทดลองแต่งหน้านานไปหน่อย โทษทีนะ “ สาวสวยด้วยเครื่องสำอางที่เพิ่งมาถึงเอ่ยมาแต่ไกล

“ แหม ไอ้กิฟ! เดี๋ยวนี้ชักไปกันใหญ่ล่ะนะ เริ่มดัดจริตมากขึ้นทุกวันให้มันน้อยๆ เถอะเอ็ง “ ต้น กร่นด่าด้วยวาจาที่เสียดแทงใจดำกิฟยิ่งนัก

“ ทำไมฉันจะทำสวยมั่งไม่ได้หรือไง ใครจะไปทึมทึกเหมือนทอมอย่างน้องล่ะเชยจะตาย ฉันสวยขึ้นมาแล้วอย่ามาสนใจละกัน ผู้ชายดาษๆ อย่างเธอฉันไม่สนหรอกนะจะบอกให้ “ กิฟพูดพลางเมินหน้าไปทางอื่น

“ ไอ้กิฟ มันจะมากไปละ เอ็งว่าใครผู้ชายดาษๆ วะ ขอตบล้างน้ำสักสองฉาดเถอะ “ ต้นพูดพลางถกแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง

‘ กิฟ ‘ ในสมัยเรียนใส่แว่นหอบหนังสือกองโตในชุดนักศึกษายาวรุ่มล่าม เคร่งเครียดกับการเรียนเพื่อหวังคะแนนเกียรตินิยม คอยติวคอยกระตุ้นให้พวกเราเข้าเรียน หรือส่งงานอยู่เสมอ แต่ก็ไม่วายถูกต้นแขวะอยู่บ่อยๆ เพราะเรื่องทำตัวเคร่งครัดเกินไปนี่แหละ

“ พอเลย ทั้งคู่เลยนั่นแหละ วันนี้เรามางานศพพลอยกันนะยะ ยังจะมาทะเลาะอะไรกันอีก เพื่อนก็หายไปคนนึงแค่นี้ก็มากพอละ แม้พวกเราจะทำใจกันได้มานานแล้วก็เถอะ แต่กระทันหันแบบนี้ มันก็น่าสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน อย่าทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระเลย พลอยเขาจะได้จากไปอย่างสงบ “ โอมพูดตัดบทให้ทั้งสองคนเลิกราต่อกัน
.......................

ผมเคารพศพของพลอยพลางมองภาพของเธอที่ตั้งอยู่ด้านหน้า ใบหน้าที่ดูเงียบขรึมนั้นทำให้ผมรู้สึกเศร้าหมองซึ่งตรงข้ามกับผู้คนในงานศพของเธอ ที่ดูเหมือนจะไม่มีใครเสียใจมากเท่าใดนัก อาจจะเป็นเพราะทุกๆ คนทำใจได้มานานแล้ว

“ พลอยรู้ไหมว่าทุกๆ คนเปลี่ยนแปลงไป เพื่อนต้นจากที่เคยฝันว่าจะเป็นนักฟุตบอลอาชีพ แต่เกิดอุบัติเหตุกับข้อเท้าจึงเลิกเล่นไปกลางครันหันไปเปิดร้านขายของชำ เพื่อนกิฟจากที่เคยเป็นเด็กเรียนก็กลายเป็นคนเที่ยวกลางค่ำกลางคืน แต่งหน้าแต่งตาพูดจาแบบไม่เกรงใจใคร เพื่อนน้องจากทอมบอยกลับใจกลายเป็นสาวเต็มตัว ส่วนเพื่อนโอมก็เริ่มมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนใกล้จะเป็นแต๋วเข้าไปทุกขณะ ถ้าพลอยยังอยู่...เธอจะเปลี่ยนไปไหมนะ จากผู้หญิงที่เรียบร้อยมีรอยยิ้มที่สดใส จะเปลี่ยนเป็นอย่างไร ผมอยากจะรู้...อยากจะรู้จริงๆ “ ผมรำพึงรำพันกับรูปของพลอยที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโลงใส่ศพ

“ ป๊อบหรือจ๊ะ นี่เป็นสมุดวาดภาพที่แม่เห็นพลอยรักมากและพกมันติดตัวอยู่เสมอ ป๊อบจะเอาไปดูไหมล่ะ ถ้าไม่เอาแม่จะนำมันไปเผาพร้อมๆ กับศพของพลอยเลย “ แม่ของพลอยได้เข้ามาทักทายพร้อมกับยื่นสมุดวาดภาพมาให้ผม

ผมปลีกตัวออกมาจากบริเวณงานและนั่งทบทวนถึงวันวานที่ผ่านมา สายตาจับจ้องไปยังเพื่อนทุกๆ คน พลันในใจก็รู้สึกรับไม่ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไป ทุกๆ คน...ไม่ใช่เพื่อนที่ผมรู้จัก ไม่ใช่นิสัยที่ผมคุ้นเคย และมันไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เคยได้สัมผัสมา หรืออาจเป็นเพราะพวกเขานั้นลืมความทรงจำที่เคยมีไปหมดแล้ว ผมค่อยๆ เปิดสมุดภาพไปทีละหน้า มันเป็นภาพวาดของเพื่อนๆ ในสายตาของพลอย ทุกๆ อิริยาบถของทุกคน มีภาพเพื่อนต้นและเพื่อนโอมที่กำลังเล่นฟุตบอล ภาพเพื่อนกิฟที่สวมแว่นตาหนาเตอะขณะกำลังอ่านหนังสือ ภาพของเพื่อนน้องที่ใส่กางเกงผู้ชายมาเข้าเรียน ภาพของตัวผมที่กำลังเล่นกีต้าร์อยู่ที่ม้าหินประจำกลุ่ม และเมื่อผมเปิดมาถึงหน้าสุดท้าย มันเป็นภาพที่ดูว่างเปล่าไม่มีใครเลยสักคน มีเพียงแค่รูปที่นั่งม้าหินเก่าๆ กับต้นหูกวางใต้ท้องฟ้าในยามเย็น และที่มุมขวาล่างของภาพมีประโยคสั้นๆ ใจความว่า “ มองเห็นแต่เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น “ เท่านั้นเอง
....................

“ เธอมาวาดรูปอะไร ในวันที่เงียบเหงาอย่างนี้หรือ? ”
“ วาดภาพเพื่อนๆ น่ะ “
“ แต่วันนี้เป็นวันหยุดนี่ เรายังไม่เห็นใครเลยสักคน “
“ มองเห็นแต่เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น... เธอมองไม่เห็นเหรอ “
“ อา.....เพื่อน!? อยู่ที่ไหนเหรอ เรามองยังไงก็ไม่เจอสักคนเลยนะ “

“ เพื่อนๆ ทุกคนจะอยู่ในรูปนี้ล่ะ เราตั้งใจวาดมันมากเลยนะ ม้าหินอยู่ตรงนั้น ต้นหูกวางอยู่ตรงนี้ ท้องฟ้าต้องลงสีให้จางๆ จะได้ให้ความรู้สึกอบอุ่น ”

“ แล้วต้องให้พวกเรามาเป็นแบบให้ไหม เราจะได้โทรตามทุกๆ คนมา “

“ อ่อไม่ต้องหรอก เรากะไว้ว่าจะให้เป็นภาพของบรรยากาศความทรงจำที่ดี ภายใต้แผ่นฟ้าที่จะคอยเป็นผ้าห่มให้เราทุกคนรู้สึกอุ่นใจ แม้ว่ากาลเวลาจะทำให้พวกเราเปลี่ยนไปสักแค่ไหน หรือสถานที่แห่งนี้จะเปลี่ยนไปสักเพียงใด แต่ความรู้สึกและความทรงจำของพวกเราก็จะยังคงเดิมเสมอไปเหมือนเช่นภาพๆ นี้ เอ..จะตั้งชื่อว่าอะไรดีน้า อ๋อรู้ละใส่ไว้ตรงมุมขวาล่างนี่ล่ะ ป๊อบว่าดีไหม?… “

ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นจากความฝันพลันมองหาสมุดวาดภาพของพลอยที่หัวเตียง ผมรีบเปิดไปยังหน้าสุดท้าย ภาพที่พลอยเคยบอกไว้ว่าเป็นความทรงจำใต้ผ้าห่มสีจางของพวกเรา น้ำจากดวงตาของผมเริ่มเอ่อล้นไหลผ่านแก้มหยดไปตามหน้ากระดาษ ผมเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่พลอยวาดคืออะไร มองเห็นแต่เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น.........มิตรภาพ ใช่แล้วมันคือมิตรภาพ........ มันงดงามอย่างที่เธอได้วาดเอาไว้จริงๆ

Create Date : 02 สิงหาคม 2550

Last Update : 2 สิงหาคม 2550 13:44:08 น.

29 comments

Counter : 2266 Pageviews.

ใช่แล้วคุณกอล์ฟ ใครหรืออะไร จะเปลี่ยนไปแค่ไหน อย่างไรก็ตาม แต่ขอให้เพียงมิตรภาพในหมู่เพื่อนคงเดิม...ก็เป็นพอ

โดย: รัน IP: 124.121.187.200 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:14:35:36 น.

อ่าน แล้วคิดถึงเพื่อน เลยค่ะ

โดย: ขวานทอง IP: 124.120.244.18 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:14:38:19 น.

ฮือๆๆ คิดถึงเพื่อนจังเลยยยย

โดย: nute IP: 58.9.85.135 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:15:08:14 น.

อืม..มิตรภาพ มันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่เราสัมผัสกับสิ่งนั้นได้ อ่านแล้วทำให้คิดถึงตอนที่กำลังเรียนอยู่เลยแต่ตอนนี้มันเหลือแต่ความทรงจำที่ดีดี.....ที่มีให้กัน

โดย: " D " IP: 58.8.25.156 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:15:24:54 น.

ทำไมโอมต้องเป็นแต๋วด้วยอะ...เศร้า

โดย: คนธรรมดา IP: 125.25.83.18 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:17:31:02 น.

มันเย่ียมมากเลย...สำหรับภาพความทรงจำท่ีถ่ายทอดมา...
เพียงส้ันๆ....แต่เห็นภาพมากมายย...ย
น่ีแหละ "มิตรภาพ"

โดย: LOOPANG IP: 58.8.26.6 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:19:21:21 น.

..มิตรภาพของเพื่อนชัดเจนและงดงามเสมอ

โดย: ยัยตัวยุ่ง IP: 203.156.34.9 วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:21:36:35 น.

ถูกต้องทุกเม้นเลยครับ

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:13:21:20 น.

แวะมาลงชื่อไว้ก่อนครับ

ตอนนี้วุ่นมากเลยครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าร้านเน็ตแล้วจะมาอ่านอีกรอบนะครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:14:54:34 น.

แวะมาอ่านผลงานล่าสุด (ตอนนี้) เขียนได้ดีครับ สั้นๆ แต่เห็นภาพได้ดีนะครับ มันดูซับซ้อนหน่อย แต่โดยรวมใช้ได้อ่ะครับ (แหะๆ ผมไม่ค่อยได้อ่านอะไรมากหรอกครับ อันนี้ก็พูดไปตามที่คิดอ่ะครับ)

โดย: sak (psak28

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:16:15:40 น.

รักเพื่อนครับ

โดย: pek03 IP: 222.123.116.91 วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:19:14:22 น.

อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนสมัยเีรียนจังเลย เคยเจอเพื่อนสมัยเรียนแล้วร้องไห้เลย คิดถึงมาก คิดถึงวันเก่าๆ ที่เราเคยสนุกด้วยกัน

โดย: mol IP: 203.146.82.153 วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:12:01:41 น.

วันนี้ดูรูปเก่าๆ แล้วเหงาๆ ไงไม่รู้

โดย: น้องเจ้าค่ะ IP: 58.11.115.89 วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:21:06:19 น.

อ่านแล้วไปหยิบรูปเก่าๆมาดู คิดถึงว่ะ "เกลอ"

โดย: owen IP: 58.9.129.236 วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:22:18:53 น.

เข้ามาหาก่อนนอนค่ะ คิดถึงนะค่ะ

โดย: opleee

วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:23:50:57 น.

ประทับใจมากเลยครับ ชอบเรื่องนี้จริงๆ อ่านแล้วซึ้งมาก เพราะผมก็มีความทรงจำที่ดีกับเพื่อนสมัยเรียน ซุ้มคณะจนตอนนี้ผมยังไม่ลืมมันเลยครับ ถ้าผมจะขอเก็บเรื่องนี้ไว้ส่วนตัวจะได้ไหมครับ ยังไงขอให้ทางเวบตอบผมมาทีนะครัจะเข้ามาดูทุกวัน

โดย: Nivate IP: 58.9.111.212 วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:3:29:53 น.

ดีจังเลย ชอบมากอ่านแล้วเหมือนกับได้สัมผัสกับสิ่งที่กำลังอ่านจริงๆ แล้วจะมีเรื่องใหม่ๆ มาตอนไหนบ้างคะ จะได้ติดตามต่อค่ะ ช่วยบอกด้วยนะคะ

โดย: miraclenongnat IP: 58.8.25.156 วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:12:05:24 น.

คุณ Nivate - ยินดีนะครับถ้าต้องการเก็บเรื่องสั้นนี้ไว้ ทางนี้ยินดีเสมอถ้าไม่นำไปใช้ในการค้าพาณิชย์ ^_^

คุณ miraclenongnat - มีเรื่องใหม่เมื่อไหร่จะบอกไปทันทีเลยครับ เพียงแค่ลงอีเมลล์ไว้นะครับ

**ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมเยียนครับ

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:15:21:49 น.

เพื่อน เกือบแล้วเพื่อน
อยู่ๆน้ำตาก็มาคลอๆ

ความหวัง กำลังใจ มีให้ไม่มีหมด

โดย: หมาป่าสีน้ำเงิน IP: 58.9.69.186 วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:17:24:42 น.

คุณกอล์ฟคะ Email : miraclenongnat@hotmail.com ค่ะ อย่าลืมนะคะ มีเรื่องใหม่บอกด้วยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ

โดย: miraclenongnat IP: 58.8.25.156 วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:14:37:55 น.

เคยนั่งคิดเหมือนกันว่า ตั้งแต่เกิดมาเรามีเพื่อนมากี่คน
ตั้งแต่ อนุบาล 1 ..2 ..3 ..ป6 .. ม3 ... ม6 ... ป.ตรี .. เพื่อนข้างบ้าน .. เพื่อนที่ย้ายไปที่อื่น ฯลฯ

ถ้านับจริง ๆ เยอะมาก .. แต่ตอนนี้ยอมรับว่า มีแค่เพื่อนที่อยุ่กับเราเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน เพื่อนที่เรียนโทด้วยกัน

ส่วนเพื่อนที่เหลือล่ะหายไปไหน ตกหล่นอยู่แถวไหน จะตามเก็บมาได้รึเปล่าไม่รุ้ .. ไม่รู้จริง ๆ

โดย: ลมหนาวกับดาวเดือน

วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:10:38:36 น.

เพื่อนที่ดีที่สุดอยู่ที่ไหน ณ ตอนนี้

รู้แล้ว อยู่นี่เอง

ใจ

โดย: im IP: 202.5.89.60 วันที่: 9 สิงหาคม 2550 เวลา:13:02:21 น.

อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนจัง

โดย: นางฟ้าแก่แก่

วันที่: 10 สิงหาคม 2550 เวลา:10:45:16 น.

ไม่ว่าตอนนี้ เพื่อนของทุกคนจะอยู่ ณ ที่แห่งใดในโลกนี้

แต่ความทรงจำดีๆ ที่เคยมีด้วยกัน จะคงอยู่กับเราตลอดไป

*ขอบคุณทุกเม้นครับ

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:9:30:08 น.

แวะเข้ามาเยี่ยมหาค่ะ

โดย: opleee

วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:19:15:13 น.

เรื่องซึ้งจังค่ะ

โดย: M&M IP: 58.9.111.22 วันที่: 12 สิงหาคม 2550 เวลา:14:11:47 น.

เขียนเก่งมากเลยค่ะ ขณะที่กำลังอ่านทำให้นึกภาพตามไปได้ด้วยค่ะ แล้วจะคอยติดตามผลงานนะคะ (เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ)

โดย: JiB IP: 58.8.19.16 วันที่: 18 สิงหาคม 2550 เวลา:10:41:52 น.

ซึ้งจัดพี่กอล์ฟขนลุกเลย
เยี่ยมเลย

โดย: บอล Ps. IP: 58.9.109.98 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:44:50 น.

อืม มีอีกอย่างพี่กอล์ฟน่าจะเปลี่ยนฉากหลัง ให้สีทึบหน่อยนะ อย่างสีเทาอ่ะ
อย่างนี้อ่านแล้วแสบตาไปหน่อย

โดย: บอล Ps. IP: 58.9.109.98 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:48:14 น.