BlogGang.com : : ChronoCross : “โกร๋น”

“โกร๋น”

“ โกร๋น ”

รัน

หลายปีก่อน กลางดึกของคืนหนึ่งในเดือน 12 ลูกหมาน้อยขี้เหร่ดิ่งลงมาจากท้องฟ้ามืด ผ่านหน้าพระจันทร์ดวงกลมโต ดวงดาวระยิบระยับ ทะลุปุยเมฆสีขาว ตกสู่แถบสายรุ้งจากสีม่วงลงมาถึงสีแดง มีเสียงกรุ๊งกริ๊งดังคลออยู่ตลอดเวลา มันยังคงลอยละลิ่วลงมาเรื่อยๆ และหายวับไปตรงลังไม้เก่าๆ บริเวณกองขยะหลังตลาดสดแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ...

1
แรกที่นายอุ้ม “โกร๋น” เข้าบ้าน เสียงไม่พอใจของเมียดังลั่นขึ้นต้อนรับทันที ด้วยเธอเกลียดขนหมาที่มักร่วงหล่นลงในบ้านให้รำคาญเป็นที่สุด ต่างจาก “นาย” ที่รักหมาเป็นชีวิตจิตใจ

“ ลูกหมากำพร้า เลี้ยงไว้เอาบุญเถอะน่า มันคงขนไม่ร่วงเหมือนเจ้าตัวก่อนที่เพิ่งตายไปหรอก เอ้า ! ก็ดูสิ เจ้านี่มันมีขนกับเขาที่ไหนกัน ”

นายยื่นโกร๋นที่ยังตัวเล็กไปให้ เธอกลับสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง อุ้มลูกน้อยวัยไม่กี่เดือนแนบอก กระแทกเท้าปึงปังขึ้นบันไดไปยังชั้นบน

“เมียฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ แกมาอยู่ที่นี้ ก็ทำตัวให้เขาเอ็นดูหน่อยละกัน” นายพูดยิ้มๆ ขณะจ้องมองมาที่ตัวโกร๋น ซึ่งในตอนนั้นมีแต่ขนสั้น ๆ สีขาวกะหรอมกะแหรมติดอยู่ตามตัว มองเห็นผิวสีแดงระเรื่อเป็นหย่อมๆ คล้ายลูกหนูมากกว่าลูกหมา

“ เออ… ว่าแต่ว่า ฉันควรจะเรียกแกว่าอะไรดีหละ..”

แล้วนายจึงพูดกลั้วเสียงหัวเราะขึ้นมาว่า “เรียก “โกร๋น” ก็แล้วกันนะ ฮ่า ฮ่า” โกร๋นเอียงคอมองหน้านาย นึกสงสัยในใจว่านายหัวเราะทำไมน้า...า...า ?

2
โกร๋นเป็นหมาลูกครึ่ง พ่อเป็นหมาฝรั่ง ตัวโต มีขนสีขาวยาวรุงรัง อาศัยในร้านชำเล็ก ๆ ในตลาดสด ส่วนแม่เป็นหมาไทยข้างถนน-ใช้ลังไม้เก่าๆ ตรงกองขยะหลังตลาดซุกหัวนอน ในคืนหนึ่งของเดือน 12 พระจันทร์เต็มดวงลอยอยู่บนฟ้า พ่อกับแม่ของโกร๋นเกิดได้เสียกัน ตอนที่แม่ตั้งท้องอ่อน ๆ เจ้าของของพ่อก็ย้ายร้านหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะเกิดเจ๊ง เมื่อมีร้านเซเว่น อีเลิฟเว่นมาเปิดแข่งขึ้นใกล้ๆ พ่อกับแม่ของโกร๋นจึงต้องพลัดพรากจากกันไปในที่สุด

หลังแม่คลอดลูกออกมาได้ครอกหนึ่ง ราว 4-5 ตัว ผู้คนต่างเลือกเอาพี่น้องตัวสวย ๆ ไปหมด ทิ้งหมาอาภัพขนและแสนขี้เหร่ อย่างโกร๋นไว้เพียงตัวเดียว ชีวิตของโกร๋นเมื่อแรกเกิด จึงมีแต่แม่เพียงคนเดียว เอ๊ย ! ตัวเดียวเท่านั้นจริงๆ

เช้าตรู่ของวันอันร้าย แม่ถูกคนใจร้ายวางยาเบื่อ นอนตายตัวแข็งทื่ออยู่ข้างกายโกร๋น เมื่อโกร๋นตื่นขึ้น คิดไปว่าแม่ยังหลับอยู่ สักประเดี๋ยว คงจะตื่นขึ้นมาให้นม เฝ้าคลอเคลียอยู่กับซากศพแม่จนรู้สึกหิว ก่อนพึมพำออดอ้อนที่ข้างหูแม่ และส่งเสียงครางหงิง ๆ ว่า “แม่ตื่นเถอะ ป๋มหิวนมแล้วฮับ”

กระทั่งแดดยามสายโรยตัว พนักงานเก็บขยะ 2 คน จึงมาพบศพของแม่ พวกเขากันตัวโกร๋นให้ออกห่างจากตัวแม่ เพื่อนำร่างนั้นไปโยนใส่ไว้ในรถเก็บขยะสีเหลืองอ๋อยที่จอดอยู่ริมถนน

แม้จะกลัวคนตัวโตๆเหล่านี้ สักเพียงใด แต่โกร๋นก็ไม่ยอมให้ใครมาพรากแม่ไปได้ง่าย ๆ โกร๋นวิ่งตรงเข้าไปงับที่ข้อเท้าของคนตัวโตคนหนึ่งทันที เขาฉวยไม้ท่อนใหญ่ท่อนหนึ่งมาจากกองขยะ เงื้อมันขึ้นสุดแรง แต่ชายอีกคนส่งเสียงห้ามปรามไว้ โกร๋นรีบฉวยโอกาสวิ่งหนีไปแอบตัวสั่นอยู่หลังลังไม้ สักพักจึงค่อยๆโผล่หน้ามามองดูรถขยะ รถกำลังแล่นตื๋อออกไป สี่ขาน้อยๆ รีบออกวิ่งไล่ตามไปทันที แหกปากร้องตะโกนว่า “เอาแม่ของป๋มคืนมา เอาแม่ของป๋มคืนมา”

ชั่วประเดี๋ยว รถคันที่ว่าก็หายลับไปจากสายตา ทิ้งโกร๋นให้ยืนหมดแรง ยืนตัวโยน หอบแฮก ๆไปมา เหม่อมองไปที่ความว่างเปล่าเบื้องหน้า เห่าบ๊อก ๆ แบ๊ก ๆ ไปตามประสา ในสมองครุ่นคิดว่า พวกเขาจะเอาแม่ไปไว้ที่ไหนหนอ ? แม่จะไปนานไหม? แล้วใครละจะให้นมป๋มกิน?

โกร๋นเดินคอตกกลับไปยังลังไม้อีกครั้ง พร้อมกับความหวังอยู่ลึกๆว่าแม่จะหวนกลับคืนมา จนยามเย็นใกล้ค่ำเข้าแล้ว แต่แม่ก็ยังไม่กลับมาเสียที เสียงท้องร้องจ๊อกๆพามันออกมาจากลังไม้เพื่อหาอะไรยาไส้ คุ้ยโน่น คุ้ยนี่ที่กองขยะอยู่เพลิน ๆ หมาใหญ่กลุ่มหนึ่งกรูกันเข้ามารุมกินโต๊ะมันเพราะรู้ว่าไม่มีแม่คอยคุ้มกันอีกแล้ว

ในช่วงวินาทีแห่งความเป็นความตายนั้น โกร๋นรู้สึกได้ว่ามีมือของใครคนหนึ่งเข้ามาคว้าตัวมันที่กำลังหมอบคุดคู้หลับตาอยู่กับพื้นดิน ออกมาจากวงล้อมของพวกหมาหมู่ และมืออันอบอุ่นคู่นั้นก็คือ มือของนายนั่นเอง

นับจากวินาทีนั้น นายก็ก้าวเข้ามาเป็นทั้งหมดของชีวิตโกร๋น...แทนแม่

3
เวลาผ่านไป 3 ปี นายให้ข้าวให้น้ำ และความรักแก่โกร๋นจนกลายเป็นหมาหนุ่มรูปงาม มีร่างกายสูงใหญ่กำยำ จากขนที่เคยมีบ้างไม่มีบ้าง กลับปุกปุยสวยงามขาวโพลนไปทั้งตัวอย่างเหลือเชื่อ แต่โกร๋นไม่ใช่หมานักรบสมกับรูปร่างของมันหรอก มันกลัวไปเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะเสียงฟ้าผ่า และพวกหนูตัวโต ๆ ครั้งใดที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามเมื่อคราฝนตก หรือเห็นหนูตัวโต ๆ วิ่งผ่านมา มันจะตกใจกลัว รีบวิ่งหางจุกตูดมาแอบซุกตัวสั่นอยู่ข้างกายนายทันที

บางครั้ง นายก็จะแกล้งทำเป็นวิ่งหนี ไม่ยอมให้มันได้ใช้เป็นที่หลบภัย โกร๋นจะทำหน้าตาเหรอหรา จนนายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังและรีบเข้าไปปลอบโยน ครั้งหนึ่ง โกร๋นแว่วได้ยินเสียงของเมียนายลอยมาตามสายลมให้ได้ช้ำใจเล่นว่า

“ ตัวโตเสียเปล่า แต่ขี้ขลาดจริ๊ง จริง อย่างนี้จะมาช่วยอะไรเราได้ เลี้ยงไว้เสียข้าวสุกเปล่าๆ”

ทุก ๆ เช้า ในตอนที่นายจะออกจากบ้านไปทำงาน นายจะมานั่งที่พื้นไม้หน้าบ้านเพื่อใส่รองเท้า โกร๋นจะรีบวิ่งไปคาบรองเท้าหนังคู่โปรดมาให้ ขณะที่นายกำลังใส่รองเท้าอยู่ที่พื้น โกร๋นจะเอาหัวไปพาดไว้บนขาข้างหนึ่งของนายเพื่อให้นายได้ลูบไล้หัวมันเล่น ขอเพียงแค่นี้แหละ โกร๋นก็จะรู้สึกชื่นใจแล้วจริงๆ และจิตใจอันเหงาหงอยของโกร๋นจะพลิกฟื้นกลับมาเบิกบานขึ้นอีกครั้งก็ต่อเมื่อนายกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น

นับจากนั้น ไม่ว่านายจะเดินไปที่แห่งหนไหน โกร๋นจะเดินตามนายไป ไม่ว่านายจะทำอะไร โกร๋นจะคอยอยู่เคียงข้างเสมอ กระทั่งถึงเวลานอน เมื่อเห็นนายขยับตัวทำท่าจะขึ้นบ้านนอน โกร๋นมันก็จะรีบชิงวิ่งนำหน้านายเข้าไปในห้องนอนก่อนเสมอ และรีบมุดหายเข้าไปใต้เตียง ท่ามกลางเสียงเอ็ดตะโรของเมียนาย เมื่อเสียงนั้นจางหายไปแล้วนั่นแหละ โกร๋นจึงจะค่อยๆโผล่หน้าที่มีก้อนฝุ่นใต้เตียงเกาะอยู่เป็นหย่อมๆ ออกมา เพื่อเฝ้ามองนายที่นอนอยู่ริมเตียง ก่อนจะหลับใหลลงไปพร้อมๆ กับนายอย่างมีความสุข

4
แล้วในคืนหนึ่งของฤดูฝน ก็เกิดเรื่องเศร้าขึ้นจนได้ ขณะที่ฝนตกหนักอยู่นอกบ้าน
“โอ๊ย ตายแล้ว ! นี่มันขนไอ้โกร๋นนี่พ่อ มันมาได้ยังไงเนี่ย ดูสิเต็มไปหมดเลย เดี๋ยวก็เข้าปาก เข้าจมูก ตาหนูตายกันพอดี” เมียของนายส่งเสียงด่าทอโกร๋นที่ซุกตัวนอนอยู่ที่ใต้เตียงขึ้นสุดเสียง เมื่อพบว่าบนที่นอนมีแต่ขนสีขาวของโกร๋นร่วงหล่นอยู่เต็มไปหมด เธอสั่งให้นายเอาโกร๋นออกไปนอนนอกบ้านด่วนจี๋

“โธ่ ! ฝนตกอย่างนี้ คุณจะให้มันไปนอนข้างนอกได้ยังไง หนาวตายชักเลยสิ ให้มันนอนข้างล่างก็ได้นี่นา” นายพยายามอ้อนวอน แต่เธอตวาดแวดสวนกลับมาทันที

“ไม่ได้! คุณต้องเอามันออกไปนอนนอกบ้านเดี๋ยวนี้เลย จากนี้ไป มันต้องนอนนอกบ้าน”
นายได้แต่ทำสีหน้าอ้ำอึ้ง จ้องมองโกร๋นที่กำลังทำตาปริบๆ อยู่ที่ใต้เตียงด้วยใจเวทนา นายนิ่งเงียบอยู่เป็นนาน จนเมียต้องตะคอกเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

“ตกลงคุณจะเอายังไง จะเลือกหมา หรือเลือกลูก ว่ามา”
ที่สุด นายจำใจต้องทำตาม ฝืนใจเรียกชื่อโกร๋นอย่างยากลำบาก น้ำเสียงแหบแห้ง “ไอ้โกร๋น มานี่เร็ว ไปเดินเที่ยวข้างนอกกันเถอะ” โกร๋นรีบคลานออกมาจากใต้เตียงรีบวิ่งระริกระรี้ตามนายไป นึกไปว่านายจะพาไปเดินชมแสงจันทร์และหมู่ดาวพราวฟ้าเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา ไม่นึกเฉลียวใจสักนิดเลยว่าคืนนี้ฟ้าฉ่ำไปด้วยเม็ดฝน แล้วจะมีดวงจันทร์และดวงดาวให้ชมได้อย่างไรกันเล่าหนอ?

เมื่อเปิดประตูออกมายืนอยู่หน้าบ้าน สายฝนสาดซัดเข้าใส่ร่างทั้งนายและโกร๋นจนเปียกชุ่ม ทันทีที่โกร๋นเผลอ นายก็รีบผลุบเข้าไปในบ้านทันที ปิดประตูเสียงดัง “ปัง” ปล่อยโกร๋นให้อยู่ข้างนอกบ้านเพียงเดียวดาย

วินาทีนั่น หัวสมองของโกร๋น มึนงงเหมือนถูกค้อนทุบ หัวใจคล้ายแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อรู้ว่าถูกคนที่รักสุดชีวิตหักหลังเสียแล้ว ครั้นตั้งสติได้โกร๋นรีบผวาไปที่ประตู เริ่มต้นตะกุยตะกายประตูไม้บานนั้น เกิดเป็นเสียงดังแกรกกรากท่ามกลางเสียงห่าฝนที่เทกระหน่ำลงมา และบนฟ้ามืดคืนนี้แม้ไม่มีพระจันทร์สีนวลให้ได้เห่าได้หอน หากแต่โกร๋นมันก็หอนก็เห่าขึ้นมาอย่างขมขื่นและอาดูร ร้องตะโกนเป็นภาษาหมา ๆ พอจับใจความได้ว่า “นายครับนาย เปิดประตูให้โกร๋นเข้าไปที โกร๋นกลัว"

ก็จะไม่ให้มันครวญคร่ำออกมาอย่างนี้ได้อย่างไร? ตั้งแต่ที่มันจำความได้ ทุกค่ำคืน โกร๋นมันเคยต้องห่างหายจากนายไปเสียเมื่อไหร่ ข้างนายในตอนนี้ ก็รู้สึกเศร้าเสียใจไม่แพ้กัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ นายตัดใจเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน และล้มตัวลง ทอดร่างลงข้างเมีย พยายามข่มตาให้หลับลงให้จงได้...

5
เวลาผ่านไป ฝนตกหนักขึ้นทุกที ฟ้าส่งเสียงดังโครมคราม แม้หนาวจนเนื้อแทบหลุด แต่โกร๋นก็ไม่ยอมหาที่หลบฝน ยังคงตะกายประตูบานนั้นต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน

แต่แล้ว อย่างไม่คาดฝัน นายก็เปิดประตูผัวะออกมา พลันโลกมืดมิดแสนเศร้าของโกร๋นก็กลับมาสว่างไสวเบิกบานขึ้นอีกครั้ง โกร๋นดีใจ เนื้อตัวสั่นระริก กระโจนใส่ตัวนายจนล้มลงนอนแผ่หลาอยู่ตรงปากประตูภายในบ้าน แลบลิ้นเลียหน้านายด้วยคิดถึง ร้องครางหงิง ๆ คล้ายคนร่ำไห้ ขณะที่นายโอบกอดตัวโกร๋น พร้อมกับพูดขึ้นอย่างข่มเสียงสะอื้นว่า

“โกร๋นโว้ย เฮ้ย ไอ้โกร๋น เป็นยังไงบ้าง หนาวไหม กลัวไหมวะ”
หลังกอดปล้ำกันด้วยความรักและคิดถึงอยู่พักใหญ่ นายพูดขณะยันกายลุกขึ้นยืนว่า

“มะ... คืนนี้สงสัย แกต้องนอนข้างล่างเสียแล้วละว่ะ ฉันจะพาแกไปนอนเอง ”
ฉันพลัน ร่างของนายก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้น เมื่อเสียงของเมียดังแหวขึ้นมาจากหัวกระไดบนชั้นบนของบ้าน

“ว่าแล้ว คุณต้องมาแอบลุกมาเปิดประตูให้ “เมียน้อย” ของคุณแหง๋ๆ เอาละ ถ้าคุณจะให้มันนอนข้างล่าง ไม่ยอมให้มันไปนอนข้างนอกตามคำสั่งของฉันแล้วละก็ อย่างนั้น ฉันขอยื่นคำขาดว่า ระหว่างฉันกับไอ้โกร๋น คุณจะเลือกใคร ถ้าเลือกหมา ก็เชิญนอนกอดหมาให้สบายอยู่ข้างล่างด้วยกันนั่นละ ไม่ต้องขึ้นมานอนข้างบน” สีหน้าของเมียดูจริงจัง

นายได้แต่ทำหน้านิ่ว คิ้วหนาขมวดเข้ามาหากัน อึดใจ จึงเงยหน้าขึ้นไปพูดกับเมีย เสียงอ่อยๆ ว่า
“โธ่ ! ทำไมต้องบังคับให้ฉันเลือกด้วย หากต้องเลือก ระหว่างหมากับเมีย เธอเองก็น่าจะรู้ว่าจะฉันจะเลือกใคร... “

ถึงตรงนี้ คำพูดของนายก็กลืนหายไปในลำคอ ก่อนจะเหลียวหน้ากลับมาพินิจใบหน้าละห้อยของโกร๋นตรงเบื้องหน้า ในตอนนั้น น้ำตาของโกร๋นแทบจะร่วงเสียให้ได้ ราวกับรู้ชะตากรรมของตัวเองว่าคงต้องกลับไปนอนหนาวนอกบ้านแหง๋ ๆ วินาทีต่อมา นายหันกลับไปมองหน้าเมียที่กำลังยืนเชิดหน้าอย่างผู้ชนะ แล้วโพล่งพูดขึ้นมาเสียงดังลั่นว่า

“ ก็ต้องเลือกหมานะสิคุณ ...ถามได้”

สิ้นเสียงนาย มีเสียงกรี๊ดๆ กระทืบเท้าราวกับคนบ้า กระแทกประตูปิดเสียงดังลั่นจากบนบ้านตามมา นายมองตามไป หัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวโกร๋นอย่างทะนุถนอม

จากนั้นทั้งคนและหมาก็พากันมานอนเคียงกันอยู่ที่พื้นกลางห้องรับแขก สักพัก นายก็หลับไป มีเสียงกรนเบาๆ โดยมีหัวของโกร๋นพาดอยู่บนแขนข้างหนึ่ง แต่โกร๋นยังไม่หลับ และยังคงลืมตาโพลงจ้องมองไปที่ใบหน้าของนาย พลางส่งเสียงอี๊ดอ๊าดล่องลอยอยู่ในความมืดสลัว เคล้าไปกับเสียงฝนพร่ำนอกบ้าน

ซึ่งในตอนนั้น หากใครพอจะรู้ภาษาหมาบ้างแล้วละก็ จะเข้าใจเลยทันทีว่า โกร๋นกำลังพร่ำบอกกับนายของมัน ว่า “โกร๋นรักนาย”

Create Date : 23 มีนาคม 2550

Last Update : 23 มีนาคม 2550 12:41:46 น.

33 comments

Counter : 1840 Pageviews.

เป็นเรื่องราวของความสัมพันธ์ระหว่างคนและสัตว์ ที่อบอุ่นจริงๆครับ

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:14:09:25 น.

เศร้า ซึ้ง

โดย: หมาหงอย IP: 222.123.34.10 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:15:42:12 น.

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ถ้าไม่ชัวร์ก็อย่าไปบังคับให้เค้าเลือกข้าง"

ปล.สงสัยนายเจ้าของ "โกร๋น" คงไม่ได้เข้า เวป pantip
เพราะถ้าเข้าเวป จะไม่ตั้งชื่อ "ไอ้โกร๋น" แน่ ผมว่าน่าจะตั้งชื่อเป็น "ไอ้เกรียน" แน่

โดย: merf1970

วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:16:51:59 น.

ตามลิ้งค์มาอ่านค่ะ

^^

โดย: สีน้ำฟ้า IP: 61.7.160.64 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:18:40:09 น.

น่ารักดี รักกัน รักกัน

โดย: คนบ้าเกม IP: 124.120.233.240 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:18:51:51 น.

ดีจังสำหรับคนที่รักหมาครับ คาดว่าเจ้าโกร๋นคงน่ารักนะครับ

เรื่องอื่น ๆ เดี๋ยวผมจะตามไปอ่านย้อนหลังนะครับ

ขอบคุณมาก ๆ ครับ ที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อคของผมครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:19:55:18 น.

น่ารักจัง ซึ้งจริงๆ
ชอบมากค่ะจะตามอ่านทุกเรื่องล่ะค่ะ

โดย: ข้าวพอง

วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:6:52:45 น.

นึกถึงเจ้ามอม เจ้าโค้กที่เคยเลี้ยงไว้

ตอนนี้มีแต่แมวไปซะแล้ววววว

โดย: น้องเจ้าค่ะ (blue mint

) วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:16:03:03 น.

น่ารักดีคับ

โดย: ปุ๊คับ IP: 58.9.108.77 วันที่: 25 มีนาคม 2550 เวลา:22:42:05 น.

อยากเลี้ยงหมามั่ง

ตามอ่านงาน "รัน" นะคะ

โดย: nunan IP: 58.8.85.99 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:13:19:50 น.

อ่านกันให้มีความสุขนะครับ

โดย: รัน IP: 124.121.183.216 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:16:51:13 น.

ที่บ้านมีหมาสองตัวนิสัยเหมือนเจ้าโกร๋นในเรื่องเลยล่ะคะ

โดย: wind IP: 124.157.174.224 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:18:26:10 น.

นิสัยเหมือนโกร๋น หรือนายโกร๋นครับ

โดย: รัน IP: 124.121.183.216 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:18:53:29 น.

น้องผมพอปิดเทอมไปเอาหมาที่เพิ่งเกิดจากดรงเรียนกลับมาบ้าน 1 ตัว ชื่อเจ้าดำ -.-

รวมที่บ้านเป็น 4 แล้ว ส่วนที่ตายไปเพราะโดนวางยา 7 ตัว

โดดลงจากรถหายไปอีก 1

*ประสบการณืเลี้ยงน้องหมาโชกโชนมาก

**สงสารพวกที่โดนวางยาไปมากๆเลย

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:0:37:43 น.

อ้าว ๆ คุณกอล์ฟ มานึกรักหมาอะไรตอนนี้ละคร๊าบ พี่น้อง คุณโอม ช่วยมาเคลียร์ทีครับ

โดย: รัน IP: 124.121.186.194 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:0:43:56 น.

สวัสดีพี่รัน. ได้อ่านในประพันธ์สาสน์แล้วก็ได้มาอ่านซ้ำที่นี่อีกรอบ

เรื่องเกี่ยวกับหมา ๆ เนี่ย ต้นมีเรื่อง ๆ หนึ่งอยากจะเล่าให้ฟังเหมือนกัน

มันเป็นเรื่องของเพชรอ่ะพี่

มันเป็นหมาจรจัดแก่ ๆ ชอบมาขอข้าวที่บ้านกิน แม่จะคลุกข้าวให้มันกินประจำ

มีช่วงหนึ่งแม่ไม่ว่าง เลยไม่ได้คลุกข้าว "วันละมื้อ" ให้มันกิน ทุกคืนมันจะมาป้วนเปี้ยนแถวหน้าบ้าน เหมือนเฝ้ารออาหารมื้อนั้น

เวลาผ่านไปจนวันหนึ่ง แม่นึกถึงเพชร มันไม่ได้มาหลายวันแล้ว กับข้าวที่แม่ซื้อมาเพื่อรอคลุกให้มันถูกแช่ไว้ในตู้เย็น

จนกระทั่ง แม่ได้ทราบข่าวว่า เพชรตายแล้ว

"มันอดตาย นอนตายอยู่ใต้ท้องรถ" แม่บอก "ดีแล้วแหละ หมดเวรหมดกรรมกันไป" คำพูดสั้น ๆ ของแม่แฝงอะไรลึก ๆ ไว้มากมาย

ผมไม่อยากค้นทุกความหมายของสิ่งที่เกิดขึ้น

มันเศร้าอะครับ เศร้าจริง ๆ กับการจากไปของ เพชร

โดย: ต้น (วันสบายๆ

) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:10:47:22 น.

ทุกอย่างเกิดขึ้น ดำเนินไป และจบลง เสียใจด้วยนะต้น

โดย: รัน IP: 124.121.187.239 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:14:19:04 น.

เรื่องโกร๋นนี้ ได้ทำเป็นรูปแบบ E-book แล้วนะครับ ลองติดตามกันดูได้ที่ กลุ่มบลอค E-Book : เรื่องสั้น แถบด้านซ้ายบนนะครับ

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:18:19:14 น.

เรื่องโกร๋นอ่านแล้ว สงสัยผมต้องคลิกย้อนไปอ่านเรื่องเก่า ๆ แล้วมั๊ง

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:16:01:12 น.

อบอุ่นและน่ารักจริงๆคะ

โก๋นรักนายยยยยยย

โดย: I am SeRaPh

วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:9:22:45 น.

เมื่อกี้เข้าไปดู e-book

ชอบครับ

อยากลองทำบ้างดูเหมือนกัน

โดย: ต้น IP: 202.142.192.98 วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:9:58:49 น.

แวะมาเยี่ยมอีกครั้งนะครับ

ปล.ช่วงนี้ผมมีเรื่องที่เขียนเก็บไว้หลายเรื่อง (ตั้งแต่ก่อนจะมาเจอ Blog Gang แห่งนี้) ซึ่งผมสามารถนำมาอัพลงบล็อคให้ท่านได้อ่านทุกวันในเวลาโดยประมาณ 10 โมงเช้า ยกเว้นวันเสาร์ อาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์นะครับ อย่าลืมแวะเข้าไปอ่านขำขำ หรืออมยิ้มเล่นนะครับ ... อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:17:08:57 น.

ใครชอบเรื่องแนวฮาตลก มุขขำๆ เชิญที่ Blog อาคุงกล่องได้นะครับ โดยกดที่ชื่อ อาคุงกล่องเลย

**รับประกันความฮา

โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross

) วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:21:51:55 น.

แวะมาเยี่ยม เจ้ากอล์ฟ นะครับ

ขอบคุณมากครับที่ช่วยประชาสัมพันธ์บล็อคของผมให้

ข้อความคอมเม้นท์ของคุณเมื่อวานนี้ มันไปติดโปรแกรมบล็อคไว้นะครับ ผมกลับเข้าไปกู้มาให้แล้วนะครับ ตอนนี้ข้อความของคุณกลับขึ้นมาแล้วนะครับ เข้าไปดูได้นะครับ

สำหรับที่บล็อคของผม คอมเม้นท์ได้เต็มที่ครับ ถ้าข้อความมันไปติดบล็อคคำไว้ ผมจะไปกู้กลับมาให้นะครับ

สำหรับวันนี้ ผมมีเรื่องใหม่ ที่เป็นเรื่องขำขำเกี่ยวกับคำแพลง ๆ ที่เอามาแกล้งให้คุณอมยิ้มได้นะ อย่าลืมแวะเข้าไปเยี่ยมชมนะครับ

ขอบคุณมากครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:15:59:30 น.

ช่วงนี้ไม่ได้ตามติด+ส่งงานเลย ขอไว้ก่อนนะเจ้ากอล์ฟ

โดย: คนธรรมดา IP: 58.9.97.239 วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:15:22:40 น.

มาทักทายโกร๋น

โดย: อนงค์นาง

วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:16:55:50 น.

เสียดาย ที่ นางฟ้าของผม อยู่บนเวทีสูงที่ผม ซึ่งไม่อาจเอื้อมเลย

เพลงเพราะดี ครับ ชอบเพลงนี้เหมือนกัน

เพลงนี้ เก่ามากมาย

แต่ว่า ฟังทีไร คิดถึง พะโล้ ทุกที
ตอนนี้ พะโล้เลี้ยงหลาน อย่างสนุกสนาน

เพราะ นายน้อย เป็นผู้ชาย

พะโล้ ชอบเด็กผู้ชาย

อยากกอดพะโล้ แต่พะโล้ จำนายเก่าไม่ได้แล้วกระมัง

โดย: Nuke (NukeSkywalker

) วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:11:30:47 น.

เข้ามาแวะหาค่ะ คิดถึงนะค่ะ

โดย: opleee

วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:22:29:28 น.

คิดถึงเช่นกันครับ

*แวะมากันมากมายแต่ดันไม่มีเรื่องใหม่ซะงั้น ขอติดไว้ก่อน ใกล้จะลงเรื่องใหม่เร็วๆนี้ละครับ

โดย: ChronoCross

วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:15:29:19 น.

สบายดีไม๊ค่ะ

โดย: opleee

วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:9:16:31 น.

วันนี้แวะมาเยี่ยมนะครับ วันนี้จะชวนไปอ่านเรื่อง "อมฤตาลัย" ที่บล็อคผมนะ

เรื่อง “อมฤตาลัย” นี้ ผมเขียนขึ้นหลังจากละครเรื่องนี้จบลงประมาณ 2-3 วัน เนื่องจากในช่วงเวลานั้น หลาย ๆ คนพูดถึงและกล่าวถึงละครเรื่องนี้ค่อนข้างมากครับ จริง ๆ แล้วผมไม่เคยดูละครเรื่องนี้เลย ผมเพียงแต่เอาชื่อของตัวละครในเรื่อง มาแต่งเรื่องขึ้นโดยประยุกต์มาจากเรื่องเล่าที่เป็น Dirty Joke ในวงเหล้านะครับ ผมแค่แต่งขึ้นเพื่อเอาขำขำและบันเทิงเท่านั้นเองนะครับ

อย่าลืมชวนเพื่อน ๆ แวะเข้าไปอ่านกันนะครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:15:01:00 น.

สบายดีไม๊ค่ะ ไปดูคอนเสริ์ทด้วยกันไม๊ค่ะ

โดย: opleee

วันที่: 7 เมษายน 2550 เวลา:22:35:27 น.

แวะมาเยี่ยมอีกรอบนะครับ

จะบอกว่าตอนนี้ผมได้รับตำแหน่งใหม่แล้วนะครับ อย่าลืมแวะเข้าไปแสดงความยินดีกับผมที่บล็อคด้วยนะครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 9 เมษายน 2550 เวลา:17:58:39 น.