น้องนน..อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ที่สำคัญคือ คนที่ยังปรกติจะต้องไม่ป่วยตาม ต้องแข็งแรงทั้งใจและกาย จะได้เป็นหลักให้เขาที่อ่อนแอกว่า ได้ยึดเกาะ ถ้าเราไม่เข้มแข็งก็จะพากันล้มไปทั้งหมด
ไม่มีใครที่พ้นไปจากความเจ็บความตายไปได้ แม้แต่พระพุทธเจ้า..
และอย่างที่ป๊าว่าน่ะถูกต้องเลย เราต้องดูเขาเป็นตัวอย่าง และไม่ประมาทกับชีวิต
..เนื้อย่างน่ะก็กินได้ แต่ไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตากินจนร่างกายกำจัดได้ไม่หมดน่ะ น้องนนลองนึกถึงวิธีการกินของคนรุ่นปู่ย่าแล้วกัน ปู่ย่าพี่อายุเกือบเก้าสิบ กินธรรมดาๆกินทุกอย่างแต่สมดุล และไม่เครียด..เน้นไม่เครียดนะ
เอาใจช่วยทุกคนในครอบครัว ให้มีจิตใจแจ่มใส มองเห็นความจริงของชีวิต..เรามาร่วมเฝ่ามองชีวิตไปด้วยกัน..

พี่นิด ... ร้องไห้เป็นบางวัน แต่แอบเป็นซึมเศร้าไปพักนึง
นนก็พยายามดูแลตัวเองให้ได้ มีหม่ามี้กับน้องชาย
ที่ต้องดูแลอีก แต่ดีที่ทุกคนดูแลตัวเองได้อย่างดี
นนอาจจะแค่เครียดไปเองก็ได้ ^^''

กินแบบสมดุล ไม่เครียด ดีจังชอบคำนี้ค่ะพี่นิด

...แล้วเราจะผ่านมันได้ด้วยกัน...

พี่ตามมาให้กำลังใจ รู้ไหมว่าเราโชคดีที่ได้รับรู้เรื่องนี้ในขณะที่เรายังอายุน้อย ทำให้มีโอกาสเข้าใจความหมายที่พระพุทธเจ้าสอนในวินาทีสุดท้ายก่อนดับขันธ์ว่า "จงเตรียมพร้อมถงความตายโดยไม่ประมาท" ใครๆก็ต้องไป รวมทั้งตัวเราเองด้วย ดังนั้นเวลาที่เรามีชีวิตอยู่ ต้อใช้ให้คุ้มค่า อย่างฉลาด ไม่ปล่อยให้เสียไป ดูแลร่่างกายและจิตใจให้ดีๆ จะได้เป็นคนโชคดีได้สัมผัสความงามของการมีชีวิตไงเล่า ความเครียดไม่ได้ช่วยอะไร มันมีผลร้ายมากกว่าที่จะคาดคิด
ที่พูดมาไม่ใช่ว่าพี่นิ่งซะจนเป็นน้ำแข็งนะ แต่พยายามใช้โอกาสนี้ฝึกหัดพัฒนาจิตใจของตัวเอง ความทุกข์หรือความสุขที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นและดับไป เหมือนกลางวันกับกลางคืน ให้รู้ แต่ไม่คิด ไม่ไปปรุงฟุ้งเอา
ท่าทีของเราที่มีต่อเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตนี่สำคัญ ทุกเรื่องจะกลายเป็นเรื่องธรรมดา ฟังดูง่าย แต่อาจจะทำยาก สำหรับคนที่ไม่ได้ฝึก น้องนนโชคดีที่มีพ่อให้มีโอกาสได้ทำความดี และได้ฝึกฝนตนเอง พี่ก็มีคุ้มกับแม่ ที่ให้ได้ฝึกใจ ยังแถมมีพี่น้องและเพื่อนๆ ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักอีกมาช่วยให้กำลังใจ ให้เราผ่านข้อสอบยากๆนี่ไปได้
ยังมีคนอีกมาก ที่เจ็บป่วยโดยไม่มีใครเลย..แผ่เมตตา แผ่ความสุขให้เขาด้วยทุกวันๆ นะ hug hug Happiness can be transferred.

พี่นิด
จริงด้วยค่ะพี่นิด ไม่มีความทุกข์หรือความสุขไหนที่อยู่
กับเราตลอดไป ฟ้าคงอยากให้เราได้ใช้ชีวิตแบบมีสีสัน
บ้าง ชีวิตราบเรียบก็คงเหมือนกระดาษสีขาวที่ยัง
ไม่ได้เอาไประบายสี สวยไปคนละแบบ

ป๊าบอกว่าไม่กลัวตาย แต่กลัวเจ็บปวดร่างกาย
มากกว่า แต่พออ่านหนังสือธรรมะ ก็เข้าใจความเจ็บ
ความปวดมาฝึกจิตใจตัวเองมากขึ้น

วันนี้โทรหาป๊าบอกว่าเจ็บขาเกือบหายแล้ว สงสารจัง
แต่เดี๋ยวกลับไปจะกลับไปทำอาหารด้วยกัน
กินข้าวด้วยกันแล้วกินได้เยอะดี ชอบจังค่ะ

ปล.ใกล้กลับบ้านแล้วอยากโดดงานสุดๆค่ะพี่นิด แหะๆ

hug hug

มีหนังสือที่เกี่ยวข้องกับทีท่าที่มีต่อการเจ็บป่วยที่เขียนได้ดีมากๆอยู่สองท่านคือ ท่านพุทธทาส กับคุณหมออมรา มลิลา ลองหาอ่านดูนะคะ พี่อ่านแล้วทำให้ความเจ็บปวด(ใจ)ลดลงค่ะ นัยว่าถ้าเจ็บปวดกายก็จะลดลงด้วย ทั้งคนป่วยและผู้ดูแล จะต้องเดินไปด้วยกันเป็นทีมนะคะ เข้มแข็งค่ะ

คุณพ่อเหมือนจะอ่านของท่านพุทธทาสอยู่ค่ะ
หลายวันนี้เจ็บขาไม่ได้เดิน แต่ก็แข็งแรงดี
บอกป๊าทุกวันว่าเดี๋ยวก็เจอกันแล้วน้า
ทำอาหารกินกันน้า อะไรแบบนี้ ดูมีกำลังใจขึ้น

วันก่อนเห็นลุกมาทำอะไรจุ๊กจิ๊ก มีความสุขไปอีกแบบ

เข็มแข็งค่ะ เข้มแข็ง ^^