#ใครอดทนกว่าคนนั้นชนะ

จริงๆ แล้วผมเป็นคนที่ใจร้อนมาก แล้วผมก็คาดหวังผลจากการบริหารงานสูงมาก 
ปกติแล้วผมไม่ยอมเสียเวลาให้ผ่านไปแบบเปล่าประโยชน์เลยด้วยซ้ำ แต่ประสบการณ์
ในการบริหารงานทำให้ความคิดของผมเปลี่ยน

ผมเขียนโครงการลงทุนต่างๆ ผมทำการวิเคราะห์นโยบายการบริหารในรูปแบบต่างๆ
ผมรู้ว่าหากล่าช้าเราจะเสียหายอะไรบ้าง หากทำได้เร็วเราจะก้าวเป็นผู้นำได้อย่างไรบ้าง
เรื่องพวกนี้มักเป็นไปอย่างที่คิดไว้เสมอ คือถ้าทำต้องได้ ถ้าไม่ทำก็จะเสียหาย

หลายปีก่อนผมรบกับนายแทบทุกคนทั้งเรื่องของนโยบายการบริหาร
ทั้งเรื่องของการลงทุน ผมอธิบายให้นายทราบทุกอย่าง แต่นายก็ไม่เชื่อผม
แล้วไม่ทำตามที่ผมเสนอไป แรกๆ ผมก็หงุดหงิดแล้วก็ไม่พอใจ
เมื่อเวลาผ่านไปผมก็คิดได้ แบบที่พี่เอ็กซ์สอนเอาไว้ตลอดมาว่า
ในบางสถานการณ์เราต้องยอมให้เกิดความเสียหายบ้างเพื่อเป็นบทเรียนสอนนาย
เพราะถ้านายไม่รู้ว่าจะเสียหายถ้าไม่ได้ทำ นายก็ไม่มีทางรู้ได้หรอกว่า
สิ่งที่เราวิเคราะห์นั้นมันมีคุณค่าแค่ไหน
นี่จึงเป็นบททดสอบทั้งวิชาการของเราและเป็นบทเรียนให้นาย

อีกอย่าง...ยิ่งผมรุกเร้าแค่ไหน ผมก็ยิ่งติดภาพลบในสายตาของนายเท่านั้น
เพราะคนเป็นนายก็กลัวจะถูกมองว่าเป็นเพียงวัวหรือควายให้เราจูงจมูกได้ง่ายๆ
นายหลายคนคิดแบบนี้ พี่เอ็กซ์ก็เคยเจอสภาพแบบนี้
ก็เลยสอนผมให้รู้จักวิธีการสอนบทเรียนให้นาย

พี่เอ็กซ์สอนเอาไว้เสมอว่า งานขอให้คืบหน้าได้ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี
แม้ว่าจะก้าวหน้าได้เพียงเล็กน้อยก็ยังดีกว่าต้องเดินถอยหลัง
ผมจำคำสอนนี้ได้เสมอ ผมก็ต้องปล่อยให้เกิดบทเรียนกับนาย
แล้วเมื่อเกิดความเสียหายอย่างที่เราเคยบอกนายไปแล้ว
ในอนาคตนายจะไม่กล้าดื้อกับสิ่งที่เราแนะนำสิ่งดีๆ ให้นายอีก

เรื่องบ้านเมืองก็คงไม่ต่างกัน........

เราเคยเดินหน้า ก้าวหน้า จนเกือบจะกลายเป็น Nics แล้วอยู่ๆ ก็สะดุดหัวทิ่ม
จนเดินไม่ได้อยู่นานโข พอรักษาตัวได้เสร็จก็เดินได้ต่อ แล้วก็หัวทิ่มคะมำเอาอีก
หลายต่อหลายครั้ง มันเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยมา ผมก็เอามาเปรียบกับงานของผม

จำเป็นไหมที่จะต้องได้ประชาธิปไตยในทันที 100% จากที่เคยได้แบบ 50 : 50

เราพร้อมแล้วสำหรับประชาธิปไตยจ๋าอย่างนั้นจริงๆ หรือ ประชาชนอาจจะบอกว่าพร้อม
แล้วบรรดาข้าราชการล่ะ ขุนนาง อำมาตย์ต่างๆ ล่ะ เขาพร้อมหรือเปล่า
ฝ่ายหนึ่งมีมวลชนมาก อีกฝ่ายมีอาวุธและเงินทุนมาก
เมื่อกำหนดวิธีการเปลี่ยนผ่านร่วมกันไม่ได้มันก็ต้องทำวิธีใดวิธีหนึ่ง
ที่ฝ่ายหนึ่งต้องการเป็นผู้ชนะจนได้

บทสรุปของสงครามบอกไว้เสมอว่าผู้ชนะคือผู้เขียนประวัติศาสตร์ อดีตมันเป็นเช่นนี้
และผู้ชนะในวันนี้ก็เป็นคนรุ่นเก่าที่ยังเชื่อในตำราของอดีต ส่วนผู้แพ้ในวันนี้ก็เชื่อมั่นว่า
คนชนะมันเป็นคนยุคไดโนเสาร์ โลกมันไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
จะมาเขียนบิดเบือนประวัติศาสตร์ได้อย่างไร จะมองแบบนั้นมันก็ถูก
แต่โลกคงไม่ได้มองแค่ที่เรามอง

โลกไม่ได้มองเราแค่ความถูกต้อง แต่โลกมองเราเหมือนเราคือเหยื่อ
มีหลายกลุ่มเฝ้ามองและพร้อมจะกระโจนเข้าใส่หรือเขาอาจจะจับมือกัน
แล้วแบ่งผลประโยชน์ร่วมกัน เพราะเราคือเหยื่อนั่นไง

เพียงแต่เราๆ เองทั้งฝ่ายผู้ชนะและผู้แพ้เรามองแค่มุมของเราเองเท่านั้น
เราไม่ได้มองในมุมที่ว่าเราคือเหยื่อ หรือมุมอื่นๆ

ผมเชื่อในสิ่งที่ถูกสอนมาและปฏิบัติได้จนสำเร็จแล้ว
ผมเชื่อว่าถ้าเราอดทนกันต่ออีกสักนิด อาจจะอีก 5 ปี หรือ 10 ปี
บทเรียนครั้งนี้จะเป็นบทเรียนที่ดีและอาจส่งผลทำให้วิธีคิดของคนไทยเรา
เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

บางสถานการณ์ ก่อนจะก้าวหน้าได้สำเร็จ ก็อาจต้องย่อยยับก่อนถึงจะคิดกันได้

ผมในฐานะผู้เฝ้ามอง ผมอดทนรอได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ผมเชื่อเสมอว่ายิ่งบังคับ
ยิ่งฝืนใจ ยิ่งต้องถูกต่อต้าน

#เพราะคนมันดื้อ

ด้วยความเคารพ

ศราวุธ สุ