#อยู่กับความจริงให้ได้

ผมขอเล่าเรื่องของตัวเองและประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับความจริงทั้งหลายที่เกิดขึ้นมาเรียบเรียง

ให้อ่านกัน แล้วท่านลองเปรียบเทียบกับตัวเองซิว่าท่านยอมรับความจริงได้แค่ไหน

ตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวผมมีฐานะยากจนมาก ผมก็ฝันอยากร่ำรวย อยากมีเงินไปโรงเรียนเหมือนเพื่อนๆ 

อยากมีขนมกินทุกมื้อ อยากมีเสื้อผ้าใหม่ๆ แต่ความจริงมันไม่มี ก็ได้แต่เป็นทุกข์ ทำให้คิดมาก 

จนกลายเป็นคนคิดมากจนถึงทุกวันนี้

โตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มมีความรัก ก็ไปหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง หลงหลอกตัวเองว่าเขาก็รักเรามาเกือบยี่สิบปี 

ทั้งๆ ที่เขาคิดกับเราแค่เพื่อน เพราะผมหลอกตัวเองโดยไม่สนใจความจริง ผมก็เกือบจะฆ่าตัวตาย

เพราะเรื่องนี้ไปแล้ว

ตอนเริ่มทำงานแรกๆ ผมก็เรียนรู้เร็ว ตำราวิชาการต่างๆ ผมแม่นเป๊ะๆ หัวหน้าทำผิดผมก็หาเจอว่าผิด 

ผู้ตรวจสอบบัญชีหรือสรรพากรมาตรวจสอบก็ไม่มีทางเอาผิดผมได้ ผมทำอะไรก็ดีไปหมด เก่งโครตๆ ว่างั้น 

แต่ผมก็ไม่ก้าวหน้าในอาชีพการงาน ตอนนั้นผมรับไม่ได้กับการตัดสินผมแบบนั้น ผมเป็นทุกข์มาก 

คิดว่าทำดีไม่ได้ดี ส่วนพวกทำชั่วได้ดีมีเต็มไปหมดรอบๆ กาย 

ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคนจะเป็นใหญ่มันต้องเก่งเรื่องคนด้วย ไม่ใช่เก่งเรื่องงานอย่างเดียว 

หลังๆ มานี่ผมเฉยๆ กับตำแหน่งการงานต่างๆ มีเพื่อนร่วมงานมาบ่นแทนผมเสียงั้นว่าทำไมๆๆๆๆ 

ผมถึงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งเสียที ผมก็บอกไปว่าตำแหน่งน่ะไม่สำคัญหรอก พวกที่ได้เลื่อนตำแหน่งไปนั่นน่ะ 

เงินเดือนน้อยกว่าผมทั้งนั้น แล้วก็ต้องคอยรับนโยบายที่ผมคิดผ่านผู้บริหารสูงสุดเอาไปปฏิบัติเสียด้วยซ้ำ

เรื่องชาติบ้านเมือง เรื่องการเมือง ผมแรกๆ ผมก็หงุดหงิดกับการบริหารรัฐมาเป็นสิบๆ ปี ทำไมๆๆๆๆๆๆ 

เรื่องดีๆ ไม่เคยคิดจะทำ เรื่องชั่วๆ ถนัดทำกันนัก พวกที่ทำชั่วได้ดีเสียอีก 

ผมทะเลาะกับอาจารย์ผมเรื่องนี้มากที่สุด ทะเลาะกันจนไม่คุยกันไปสามปีด้วยซ้ำ 

แต่เมื่อมีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น ก็เข้าใจว่า อ๋อ....การเมืองมันมีทุกแห่งนั่นแหละ 

มันต้องมีพวกมีพ้อง ต้องมีมือไม้เอาไว้ทำงาน ต้องมีพระเดชและพระคุณ 

แล้วก็ต้องพยายามทำให้ประชาชนพึ่งตัวเองไปไม่ได้นานๆ 

พวกนี้ก็จะกลายเป็นเหยื่อการเมืองให้เราเหยียบขึ้นสู่อำนาจได้

มาทำงานในตำแหน่งผู้บริหารในสายงานก็แทบจะสูงสุดแล้ว 

ก่อนหน้านี้ก็คอยบอก คอยเตือน คอยกำชับ บ่อยๆ ก็ด่าเจ้านายแรงๆ 

เรื่องการออกนโยบายที่ผิดพลาด เมื่อนโยบายผิดพลาด 

ผลของตัวเลขที่ออกมาก็ไม่ได้ดั่งใจหมาย งานของผมก็ยากขึ้น 

ผลประโยชน์ของพนักงานก็น้อยลง 

แต่ตอนหลังเมื่อรู้ความจริงว่าเจ้านายผมก็เป็นแค่ลูกจ้าง 

แล้วหุ้นส่วนที่เป็นเจ้าของตัวจริงเขาก็บังคับด้วยคำสั่งที่ไม่มีหลักฐาน

ให้บริษัทไปจัดหาวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ จากบริษัทอื่นๆ ที่เจ้าของตัวจริงเป็นเจ้าของ 

ทุกอย่างมันไม่ได้ตรงไปตรงมาอย่างที่เราคิด เมื่อรู้แล้วก็เข้าใจ 

แล้วก็พยายามรักษาผลประโยชน์ให้อยู่กับเราให้มากที่สุด

ผมคุยกับอาจารย์ในไม่กี่ปีที่ผ่านมาเรื่องบ้านเมือง เรื่องการพัฒนาอะไรต่างๆ 

ผมก็คิดตรงกันว่าเราน่ะคิดได้ แต่เขาจะเลือกเอาไปทำหรือเปล่าเราไม่รู้ 

ทำงานเป็นที่ปรึกษาที่ไม่ได้มีตำแหน่งใดๆ ทางการเมือง เป็นเพียงที่ปรึกษาส่วนตัวที่ไม่มีใครรู้จัก 

เราก็ไปบังคับใครไม่ได้ เรารู้ว่าถ้าทำแล้วมันดีแน่ๆ แต่ถ้าทำขึ้นจริง 

โครงสร้างของสังคมฐานรากจะเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง 

ความช่วยเหลือต่างๆ จากบนสู่ล่างจะลดน้อยลง คนรากหญ้าจะแข็งแกร่งมากขึ้น 

จะพึ่งพาตัวเองได้ แต่คนข้างบนเขาต้องการอย่างที่เราคิดหรือเปล่า 

สังคมไทยยังต้องการคนรากหญ้าไปใช้เป็นมือไม้อีกมาก 

หากปราศจากคนรากหญ้า สังคมชั้นสูงจะเดือดร้อน

การเมืองการปกครองต้องเป็นประชาธิปไตย ผมเคยคิดแบบนี้ตลอดมา 

ก็เพิ่งจะไม่เกินสิบปีมานี่เองที่ความคิดผมเปลี่ยน ผมไม่ต้องการประชาธิปไตยจ๋า 100% 

แต่ผมชอบแบบเผด็จการอ่อนๆ ผมคิดว่าให้ประชาธิปไตยได้สัก 99% ที่เหลืออีก 1% 

ให้เป็นอำนาจของผู้บริหารสูงสุดไว้ตัดสินใจขั้นสุดท้ายว่าจะเอาอย่างไร 

แบบนี้ผมชอบมากกว่า ถ้าปล่อยให้เสียงข้างมากลากไปลากมา ผมไม่คิดว่าประโยชน์จะได้สูงสุด 

ในอาชีพผมบ่อยๆ ที่ผมใช้เสียงเดียวของผมที่มีในที่ประชุมฝ่ายบริหารเกือบสามสิบคน 

แล้วผมก็สามารถหยุดมติเสียงข้างมากก่อนหน้านั้นได้ ก็เพราะเอาความจริงมาแสดงให้เห็น 

บอกให้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าทำตามมติส่วนใหญ่แล้วความเสียหายจะตามมาอย่างไรบ้าง 

แล้วมติที่เสียงส่วนใหญ่เคยออกเสียงกันไว้นั้นก็ถูกยกเลิกไปแบบเงียบๆ และไม่ประกาศออกมาใช้อีก 

และเมื่อความจริงหลังจากนั้นปรากฏขึ้นมา พวกที่ออกเสียงทั้งหลายเหล่านั้น

ก็มาขอบคุณผมว่าถ้าผมไม่หยุดในวันนั้น เราคงมาไม่ถึงวันนี้ได้เลย

ความจริงมันเจ็บปวดเสมอเมื่อเรารู้ และถ้าเรายอมรับมันไม่ได้เราก็จะไม่มีความสุข 

แต่ถ้าเราเรียนรู้ความจริงแล้วยอมรับความจริงเหล่านั้น แล้วค่อยๆ ปรับปรุงกันไปเรื่อยๆ 

เราจะมีความสุขกันได้ไหม

เอาความจริงเป็นพื้นฐานแล้วเดินทางสายกลางไปด้วยกัน อย่าสุดโต่งไปขวาจัด หรือซ้ายจัด 

ทำแบบนั้นมันฝืนความจริง และเมื่อมันฝืนความจริงมากๆ เราก็อยู่กันไม่เป็นสุข 

ไม่มีใครเลยจะเป็นสุขได้ในสังคมแบบนี้

ตั้งสติกันใหม่ครับ แล้วกลับมาเริ่มต้นกันด้วยความจริงแล้วช่วยกันพัฒนา

ให้เป็นความจริงที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ไป แล้วเราจะเป็นสุข

ด้วยความเคารพ

ศราวุธ สุ