ผู้แต่ง : กลิ่นแก้ว

เรื่องจากปกหลัง

ความรับผิดสเปก กามเทพตาถั่วเเผลงศรให้เธอผิดคนหรือไรกันหนอ?

ใครจะคิดนะว่าจู่ๆแป้งจะมามีแฟนเป็นผู้ชายแบบนี้ แบบที่ต้องบอกอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่อ้อมค้อมเลยว่าตัวดำ หัวรก ยิ้มทีเห็นแต่ฟันขาววาววับมาแต่ไกล รวมๆ แล้วสรุปออกมาเป็น...ไอ้เงาะป่า!

เถอะน่า...ถึงหน้าตาไม่หล่อแต่หุ่นก็เร้าใจขาดดิ้น แป้งไม่ลืมนะว่าตอนที่ล้มทับน่ะกล้ามงี้ฟิตปั๋งเชียว สมมตินะสมมติ สมมติว่าได้ร่วมหอลงโลงกันจริงๆตอนเข้าไคลแม็กซ์จะสยิวกิ้วแค่ไหน ปิดไฟเอาก็ได้วะ!

ความรู้สึกส่วนตัว

เป็นนักอ่านคนหนึ่งที่ติดตามงานของนักเขียนท่านนี้มาโดยตลอดมีทุกเรื่องทุกเล่ม เพราะชอบแนวการเขียนของกลิ่นแก้วมาก และตั้งแต่อ่านงานของกลิ่นแก้วมาดูเหมือนเรื่องนี้จะแหวกแนวของกลิ่นแก้วไปเลยอ่านสำนวนแล้วเหมือนไม่ใช่ยังไงก็ไม่รู้สิคะ บอกไม่ถูก เพราะมันแฝงความขี้เล่นปนอยู่แทบทุกหน้าหนังสือเลยก็ว่าได้

และเนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นเล่มบางๆราคาแค่ร้อยต้นๆ จึงทำให้เราอ่านจบภายในหนึ่งวันเท่านั้นอ่านจบปุ๊บเลยรีบมารีวิวเลย เพราะช่วงนี้ก็งานยุ่งมาก แทบไม่ได้หายใจหายคอมีเวลาอ่านแต่ไม่มีเวลามารีวิว มีหลายเรื่องรอจ่อคิวรีวิวเยอะแยะไปหมดแต่หยิบเรื่องนี้มาก่อนก็แล้วกันเนอะ

เนื้อเรื่องดำเนินไปในลัษณะของ“พี่โก้” หรือ “นายดำ” ของ “น้องแป้ง” ชายหนุ่มที่แอบมาจีบนางเอกแบบเนียนๆมาเทียวไล้เทียวขื่อ โทรมาคุยเล่นทุกวัน มาชวนกินข้าวเย็นเหมือนชวนเพื่อนกินข้าวชวนไปนั่นมานี่ หวังใช้กลยุทธการซึมลึกเพื่อให้นางเอกรู้สึก “ชิน” หรือ “ติดใจ”กับการที่มีพระเอกมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ตลอดเวลา และในที่สุดมันก็ได้ผลเมื่อนางเอกเริ่มรู้สึกว่าเวลาที่ตัวเองมีปัญหา หรือมีข่าวดีอะไรก็จะนึกถึงพระเอกเป็นคนแรกก่อนเสมอ และพอพระเอกหายไปเพราะงานยุ่ง ก็จะเหงาๆนั่งมองโทรศัพท์ตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่เขาจะโทรมากันหนอ อะไรแบบนี้

เนื้อเรื่องเบาๆสบายๆ ค่ะ ไม่มีอะไรให้เครียดมาก อ่านไปอมยิ้มไปโดยไม่รู้ตัวเพราะเราเองก็เคยอ่านช่วงเวลาแบบนี้มาเหมือนกัน(และเชื่อว่าหลายคนก็เคยผ่านมาบ้าง)พอได้มาอ่านก็นึกอารมณ์ในช่วงนั้นออกว่ามันฟินๆ ฟุ้งๆ เหมือนนางเอกในเรื่องเลย

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกขัดใจหน่อยๆนั่นก็คือความคิดของนางเอกค่ะ เนื่องจากนางเอกเป็นนักเขียนนิยาย สเปคเรื่องผู้ชายของเธอก็เลยค่อนข้างสูงและชอบมองคนที่ภายนอก ตอนแรกที่เห็นพระเอก นางก็เชิดใส่ทันทีเพราะไม่หล่อหน้าตาบ้านๆ ดำๆ และแอบนินทาในใจตลอดว่าหน้าอย่างนี้คงไม่เคย... แน่ๆ เลยบางทีก็ด่าเค้าในใจว่าหน้าโง่ๆ อย่างนี้คงจะ... บ้างล่ะ โง่ๆ อย่างมันคงจะ...บ้างล่ะ อย่างตอนที่ไปรพ.แล้วเห็นจนท.คนหนึ่งที่หัวฟู มีรอยสัก นางก็คิดเหมาในใจคนเดียวไปแล้วว่าต้องโหดหื่น เถื่อน และนักเลงแน่นอน จนพระเอกต้องติงว่า อย่ามองคนที่ภายนอก นั่นแหละนางถึงได้รู้ตัว

ซึ่งบอกตรงๆว่าบุคลิกนางเอกอย่างนี้เราไม่ปลื้มเท่าไหร่ค่ะเพราะนอกจากจะชอบตักสินคนที่ภายนอกแล้ว ยังชอบดูถูกคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยแม้ว่ามันจะเป็นแค่การคิดเองคนเดียวในใจก็เถอะ จะมีพูดออกมาตรงๆต่อหน้าก็คงมีแต่ตอนด่าพระเอกนั่นแหละค่ะที่จะโพล่งออกมาเลยแบบไม่เกรงใจนิสัยดูเหมือนเด็กยังไม่โต

แต่ถ้าอยากอ่านเอาความฟินความน่ารักของการรุกคืบแบบเนียนๆ ของพระเอกแล้วล่ะก็เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่แนะนำนะคะ มันก็อ่านแล้วน่ารักน่าหยิก อ่านไปอมยิ้มไปตลอดนั่นแหละค่ะถ้าตัดความคิดของนางเอกออกไปก็จัดว่าเรื่องนี้น่าสนใจอยู่เหมือนกัน

Create Date : 02 กันยายน 2557
Last Update : 2 กันยายน 2557 11:20:11 น.		5 comments
Counter : 2469 Pageviews.
Share Tweet