“ตายแล้ว! ใกล้ได้เวลาเช็คอินมาคนสุดท้ายอีกรึเปล่านี่”

ธารวารีชะเง้อมองเข้าไปภายใน สนามบินสุวรรณภูมิยังคงมากมายไปด้วยผู้โดยสาร รถยังคงรอเข้าคิวเทียบอยู่อีกหลายคัน

“ยังทันครับคุณผู้หญิง” คนขับแท็กซี่ตอบ “ใจเย็นๆ ครับ เครื่องออกตั้งตีหนึ่งกว่า”

“ฉันก็รู้ค่ะ อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี”

รถยังคงขยับไปเรื่อยๆ ธารวารีถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อถึงที่หมายจ่ายเงินเสร็จสรรพ ลงรถแท็กซี่แล้วลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาด้านในอย่างเร่งรีบ มือกระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังหนึ่งใบและกระเป๋าอุปกรณ์กล้องเครื่องมือหากินสุดหวงอีกหนึ่งเข้ามาสมทบกับคณะเอธิโอเปียนเลิฟไลค์ทัวร์ที่มีนักท่องเที่ยวเกือบยี่สิบชีวิตยืนนั่งรอรวมตัวกันสลอน ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุแทบทั้งสิ้น

ท่าทางจะฤกษ์ดีตั้งแต่ยังไม่ออกเดินทาง! หล่อนถึงกับชะงักเมื่อสายตานับยี่สิบคู่หันมามองกันเป็นตาเดียว

“ขอโทษนะคะ คุณกวิน ใช่ไหมคะฉันธารวารีที่นุชเป็นคนติดต่อให้ค่ะ”

ธารวารีหน้าตั้งเข้าไปฝากเนื้อฝากตัวกับหนุ่มใหญ่ผิวคมเข้มท่าทางคล่องแคล่วที่กำลังแนะนำตัวกับลูกทัวร์

กวินหันมาตามเสียงเรียกแล้วยิ้มแฉ่งเดินเข้ามาหาทันที พร้อมทั้งกุลีกุจอช่วยถือกระเป๋าให้

“โอว! สวัสดีครับคุณธาร” กวินต้อนรับยิ้มแย้ม

“ในที่สุดสาวน้อยหนึ่งเดียวในคณะเราก็มาทันจนได้ครับทุกคน” กวินแนะนำหล่อนให้รู้จักเพื่อนร่วมทริปที่ดูเป็นมิตรเช่นกัน

“ขอโทษจริงๆ นะคะคุณไกด์ พอดีรถติดมากฉันคงมารั้งท้าย อีกอย่างฉันก็จะสามสิบอยู่มะรอมมะร่อไม่ใช่สาวน้อยแล้วค่ะ”

“ก็ถือว่าเด็กกว่าทุกคนในคณะนะครับ” กวินกระซิบตอบ “แล้วเราก็ยังมีเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้รอเพื่อนร่วมทริปอีกหนึ่งคนคาดว่าน่าจะใกล้ถึงแล้วเช่นกัน”

“ยังมีคนมาช้ากว่าฉันแถมมาคนเดียวด้วยหรือคะ”

“ครับ คุณไม่ต้องห่วงถึงยังไงก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกันแน่”

“ฉันไม่ได้อะไรนะคะ ยังไงก็ได้ค่ะ อย่างที่บอกว่าพอไปถึงฉันจะขอแยกตัวอยู่แล้วเพราะว่าจะได้ไม่ยุ่งยากตอนทำวีซ่าเข้าประเทศแค่นั้นเอง”

“ดูเหมือนยุ่งยากแต่จริงๆ แล้ว เอธิโอเปียเข้าประเทศไม่ยากอย่างที่คิดหรอกครับ ไม่ต้องขอวีซ่าต้นทางด้วย เดี๋ยวผมจัดการให้เองส่วนค่าวีซ่าปลายทางก็อย่างที่แจ้งไปแล้ว คุณต้องจ่ายเองแต่ก็แค่ไม่กี่ดอลล่าห์”

“ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากตัดสินใจไม่ผิดเลยที่มากับคุณกวิน” หล่อนตอบยิ้มแย้ม หน้าตาแจ่มใสคลายกังวล

“ยินดีให้บริการครับ จริงๆ แล้วเกรงใจคุณธารวารีมากที่ต้องมาจอยทริปกับกลุ่มผู้สูงอายุเกรงจะไม่สนุก แต่คุณนุชฝากฝังมาผมก็จะดูแลเต็มที่ตามเงื่อนไขที่คุณต้องการอยู่แล้ว”

ไกด์หนุ่มใหญ่ตอบให้คนฟังคลายใจ ก่อนจะเดินนำไปรอเช็คอินร่วมกับผู้โดยสารคนอื่น ส่วนตัวเขาขอตัวไปรับโทรศัพท์เมื่อมีสายเข้า

ท่าทางเคร่งเครียดของกวินที่คุยไปดูนาฬิกาข้อมือเป็นระยะทำให้ธารวารีสนใจ หรือผู้โดยสารอีกคนจะมาไม่ทัน คิดแล้วหล่อนก็เสียดายค่าทัวร์แทนเพราะจำนวนเงินน้อยเสียเมื่อไหร่กัน

ธารวารียืนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจกห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวสวมทับด้วยแจ็กเก็ตยีนส์สีฟ้าตัวสั้นกับสกินนี่สีดำรองเท้าผ้าใบสีดำลายเทาหุ้มข้อ น่าจะทะมัดทะแมงพอจะไปลุยฝนส่งท้ายฤดูที่เอธิโอเปียได้

หยิบหมวกแก๊ปสีดำขึ้นมาสวมแล้วสะพายกระเป๋ากล้องพาดไหล่และหยิบกระเป๋าเป้สีดำออกจากห้องน้ำ แต่ไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับใครบางคนจนกระเป๋าเป้ที่ถือกระเด็นหลุดจากมือ หล่อนถึงกับเซชนผนัง

“ขอโทษครับ... คุณ”

เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นใกล้หู ธารวารีไม่ทันตั้งตัวถึงกับเสียหลัก มือแข็งแรงจับแขนหล่อนเอาไว้ พยุงไม่ให้ล้มไปอีกทางหล่อนสะบัดแขนทันทีตามสัญชาติญาณ

“เป็นอะไรรึเปล่า”

“คงไม่เป็นมั้ง ชนฉันจนเซแซดๆ ขนาดนี้ เดินระวังหน่อยสิคุณ”

แน่ละ! คนบ้าที่ไหนจะมาเดินตัดหน้ากระชั้นชิดทั้งที่ทางเดินออกจะกว้างถ้าหลบทันก็จัดว่าเก่งแล้ว ธารวารีค้อนขวับใส่หนุ่มมาดเซอร์ที่จ้องหล่อนแต่ไม่พูดอะไร

ถึงแม้หล่อนจะตัวสูงกว่ามาตรฐานหญิงไทยทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับผู้ชายตรงหน้า ยังต้องแหงนหน้ามอง

“ขอโทษที พอดีผมรีบ”

ปากบอกขอโทษแต่สองมือล้วงกระเป่าท่าทางยโสแถมยิ้มกวนสายตานั่น หล่อนเห็นพอดีแต่ไม่ทันได้โวยวาย เขาก็ส่งกระเป๋าเป้ยื่นให้หล่อนกระชากมาถือไว้รู้สึกแปลกๆ เมื่อชายหนุ่มยื้อไว้

“ปล่อยสิ! เอากระเป๋าฉันมา”

“เชิญ” เขาปล่อยมือทันทีจนหล่อนถึงกับเซ “เดินตรงๆ ทางหน่อยนะคุณ ระวังจะเซแซดๆ อีกละ”

“บ้า! ฉันจะถือว่าวันนี้โชคไม่ดีเองมาเจอคนกวนประสาท”

ธารวารีเดินจากไปพร้อมคำพูดเจ็บแสบ แต่มันกลับชวนขันมากกว่าเพราะหล่อนไม่ฟังคำอธิบายใด ๆ ภูบดีมองตามดวงตาเป็นประกายคล้ายเจอของเล่นถูกใจ หล่อนคงต้องเจอคนกวนประสาทอย่างเขาไปอีกนาน อย่างน้อยก็ตลอดสิบวันนี้ที่จะติดตามหล่อนเป็นเงาตามตัวไม่ให้คลาดสายตา ชายหนุ่มยิ้มขบขันแล้วกระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไป

กว่าจะตามมาสมทบคณะทัวร์ก็ได้เวลาเรียกรวมพล ได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนที่เพิ่งทะเลาะกับเขาเมื่อครู่ รอบข้างแลดูวุ่นวายจนต้องแหวกวงล้อมเข้าไปดู

“นะคะ คุณกวิน ขอเวลาฉันสักครู่หนึ่งค่ะจะไปให้ประชาสัมพันธ์ช่วยประกาศหาตัวค่ะ”

“แล้วคุณจำอะไรได้บ้าง อย่างเช่นเอาไปไว้ที่ไหนหายไปเมื่อไหร่ แล้วรู้ตอนไหนว่าหาย”

กวินพยายามพูดให้สบายใจ หล่อนส่ายหน้า

“ไม่รู้ค่ะ... ฉันจำไม่ได้แต่เมื่อกี้เดินชนคนหน้าห้องน้ำกระเป๋ากระเด็นเลย”

“แล้วจะทำยังไงกันทีนี้ พอจะบอกลักษณะรูปร่างหน้าตาได้ไหม”

ธารวารีครุ่นคิด หน้านิ่วคิ้วขมวด สักพักก็ดีดนิ้วเปาะท่าทางตื่นเต้น

“นึกออกแล้วค่ะ ต้องหมอนั่นแน่ๆ หน้าตาดีอยู่นะคะรูปร่างสูง ก็ดูแข็งแรงดี ใส่แจ็กเกตสีดำ เสื้อยืดขาว กางเกงยีนส์ดำ แต่ไม่น่าเป็นพวกสิบแปดมงกุฎที่ตั้งใจจะขโมยกระเป๋าฉันเลยถึงว่าสิแกล้งมาชนหน้าห้องน้ำเมื่อกี้ทั้งที่ทางเดินออกกว้าง”

ภูบดีถึงกับสะดุ้งที่หล่อนพาดพิงเขาหน้าตาเฉย มองไปที่กระเป๋าในมือหล่อนโดยอัติโนมัติแล้วยิ่งตกใจเพราะตัวพีสีขาวเด่นชัดบนแท็กกระเป๋า สังหรณ์ใจรีบดึงกระเป๋าเป้ไพล่หลังของตนลงมาดูอีกครั้งถึงกับสะดุ้ง

“เฮ้ย! อะไรวะนี่ โดเรมอนยิ้มแฉ่งมาอยู่นี่ได้ไง”

ว่าแล้วชายหนุ่มรีบก้าวยาวเข้าไปหา ทันทีที่เห็นหน้าธารวารีชี้มือมาที่เขาทันที

“นาย! นายคนนี้ค่ะที่เอากระเป๋าฉันไป ดูสิคะคุณกวินนั่นกระเป๋าฉันแน่ ๆ” หล่อนถลึงตาใส่ทั้งฟ้องไกด์หนุ่มใหญ่

“มั่วแล้วคุณ ผมก็เพิ่งรู้ตอนได้ยินคุณโวยวายนี่แหละเอาคืนไปสิ เอ้า!”

“อ๊ะ! เบา ๆ หน่อยสิ” หล่อนโวยทันทีที่รับกระเป๋าลอยแหวกอากาศมาได้ “แล้วนี่ของนายรึเปล่า”

หล่อนบุ้ยใบ้ไปบนเก้าอี้ที่มีกระเป๋าเป้สีดำอีกใบหน้าตาคล้ายกันยังกับแกะแถมโลโก้กระเป๋ายังยี่ห้อเดียวกันแต่ต่างกันตรงที่ป้ายแท็กกระเป๋าของหล่อนเป็นรูปแมวสีฟ้ายิ้มแฉ่ง ส่วนของเขาเป็นป้ายยางรูปตัวพีเดี่ยว ๆ

“จะของใครล่ะ คงสลับตอนชนกันหน้าห้องน้ำ” เขาตอบ

หล่อนค้อนให้เมื่อฟังคำพูดยอกย้อนจบ เปิดประเป๋าสำรวจของที่อยู่ภายใน แล้วถอนหายใจหนักหน่วงเหมือนโล่งอกเต็มประดา

“เฮ้อ! ดีที่หากระเป๋าเจอนะถ้าไม่มีที่อยู่พี่รุจ ฉันก็ไปเอธิโอเปียแบบสูญเปล่าแน่”

ภูบดีชะงักไปทันที ที่แท้ของสำคัญของหล่อนไม่ใช่เงินทองพาสปอร์ต หรืออะไรต่อมิอะไรที่อยู่ภายใน แต่กลับเป็นที่อยู่พี่ชายของเขาชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะพูดค่อนขอดเสียงดัง

“ไอ้เรานึกว่าห่วงเงินทองของมีค่าในกระเป๋า ที่แท้ก็”

“ก็อะไร” หล่อนสวนทันควัน

“ก็ห่วงโดเรมอนสีฟ้าที่ห้อยกระเป๋านะสิ กี่ขวบแล้วคุณน่ะนึกว่าน่ารักสิ”

ภูบดีว่าให้แล้วเดินหนีได้ยินเสียงหล่อนจิ๊จ๊ะขัดใจตามหลัง แต่เขาหาได้สนใจ เดินไปรวมกับคณะทัวร์ที่กำลังทยอยกันเข้าไปในอาคารผู้โดยสารขาออกทันที

บางทีโลกคงกลมกว่าที่คิด!

ธารวารีถึงกับสะดุ้งเมื่อลงนั่งประจำที่บนเครื่องบิน หล่อนต้องรั้งท้ายทั้งที่ไม่ได้มาสายแต่คนที่ทำให้ต้องช้าคือหนุ่มเซอร์ตัวสูงที่สลับกระเป๋ากับหล่อนเมื่อครู่และเป็นคนเดียวกันกับที่นั่งข้างกันในตอนนี้

“นายตัวพี!”

หล่อนขึ้นเสียงสูงกระเถิบถอยห่าง ภูบดีลืมตามองเสียงแหวดังข้างหูแล้วทำหน้างง

“คุณ... ผมไม่ได้ชื่อตัวพีนะ... ผมชื่อ”

“ชื่ออะไรฉันก็ไม่สนหรอก” หล่อนพูดขัด “ยังไงก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้ว”

“ใครบอกคุณว่าต่างคนต่างไป”

“นายอย่าบอกนะว่า...”

ธารวารีเปิดฉากถามทันทีที่ตั้งตัวได้ ไม่ทันได้คำตอบตอบ กวินก็ยิ้มแต้เข้ามาพอดี ธารวารีถึงกับงงเมื่อเห็นท่าทีของกวินที่ดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษไม่ใช่กับหล่อน แต่เป็นกับชายหนุ่มคนข้างๆ ต่างหาก

“แน่นอนครับ คุณธารวารีสุภาพบุรุษสุดหล่อหนึ่งเดียวของทริปนี้คือ คุณ” กวินทำปากจู๋จะเรียกชื่อภูบดีแล้วก็หยุดคำพูดทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระแอมจากชายหนุ่ม

“คุณพี ครับ”

กวินสบตาชายหนุ่มแล้วยิ้มแฉ่ง ภูบดีถอนหายใจโล่งอกยื่นมือมาทำความรู้จักแต่หล่อนมองเมิน

“รู้จักแล้วค่ะ ชื่อโชว์หราบนแท็กกระเป๋าซะขนาดนั้นสงสัยกลัวใครจะไม่รู้ว่าชื่อนายพี”

“ก็ไม่ดีหรือไงคุณ จะไม่ต้องแนะนำตัวให้ยุ่งยาก”

ธารวารีหันขวับมาจ้องชายหนุ่มตาไม่กะพริบเคืองคำพูดของเขาแต่กลับรู้สึกคุ้นน้ำเสียง แถมคำพูดคล้ายประชดประชันแบบนี้ที่ไหนสักแห่ง ยิ่งเห็นสายตามองมาแบบยิ้มๆ คล้ายจะเยาะก็ไม่ใช่ กวนประสาทก็ไม่เชิง หล่อนได้แต่สงบใจหันไปพูดกับกวินที่นั่งแถวกลางริมทางเดินติดกัน

“คุณกวินคะ เราแลกที่นั่งกันไหมคะ”

“อะไรนะครับ” กวินถามกลับได้ยินไม่ถนัด

“ฉันจะบอกว่า”

ไม่ทันที่หล่อนจะพูดจบ ชายหนุ่มด้านข้างก็พูดแทรกขึ้นมา

“กลัวผมถึงกับขอแลกที่นั่งเลย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่าออกจะทอมบอยขนาดนี้”

“เอ๊ะ! คุณ” หล่อนฮึดฮัด “มันเรื่องอะไรต้องมาพูดจากวนประสาทฉันด้วย”

“เปล่า เลิกพูดนอนเอาแรงดีกว่า”

เขายักไหล่แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทางแต่เหยียดขาออกจนชนด้านหลังเบาะหน้า จะหลับจริงหรือแกล้งหลับ หล่อนไม่อาจรู้ได้ รู้อย่างเดียวว่าการร่วมเดินทางกับชายหนุ่มหนึ่งเดียวของทริปที่ไม่นับไกด์หนุ่มใหญ่ท่าทางจะใจสาว ดูแล้วคงจะไม่สนุกอย่างที่คิด

หล่อนตั้งใจแล้วว่าพรุ่งนี้เมื่อเท้าเหยียบแผ่นดินเอธิโอเปียเมื่อไหร่จะขอแยกตัวไปทันทีจะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้กวนใจเพราะเหม็นขี้หน้าใครบางคนแบบวันนี้อีก

สนามบินนานาชาติกรุงแอดดิส-อบาบาใหญ่กว่าที่คิดไว้มากกระจกรอบทิศทำให้แสงแดดส่องได้ทั่วถึงแต่อากาศไม่ร้อน นักท่องเที่ยวขวักไขว่จากทั่วทุกสารทิศทั้งในและนอกประเทศทำให้ดูค่อนข้างวุ่นวาย ธารวารีมองไปรอบๆ บริเวณด้วยความตาตื่นใจ

หลังจากกวินทำหน้าที่อำนวยความสะดวกเรื่องวีซ่าปลายทางและผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองเรียบร้อย คณะทัวร์ก็มารวมกันอยู่ใกล้ประตูทางออกของท่าอากาศยาน

“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ตอนนี้รถบัสของเราพร้อมที่จะนำท่านเข้าสู่อาณาจักรของราชินีชีบาแล้วครับ”

เสียงเฮตอบรับพร้อมกันของคณะ ธารวารีได้แต่เหลียวซ้ายแลขวาขัดเขินสายตานักท่องเที่ยวอื่นที่หันมามองด้วยความสนใจ จะที่ไหนพี่ไทยก็เฮไม่แพ้ชาติใดในโลกเหมือนกัน หล่อนได้แต่นึกในใจอดยิ้มออกมาไม่ได้เดินตามหลังคณะไป จนไม่ทันได้สนใจว่ามีใครที่เดินตามหลังกันมาอีกที

รถบัสชั้นเดียวขนาดกลางสะอาดสะอ้านดีกว่าที่คิดพื้นปูพรมสีน้ำเงินเข้มไม่มีคราบเปรอะเปื้อน ภูบดีขึ้นรถเป็นคนสุดท้ายทักทายเพื่อนร่วมคณะแล้วเดินไปด้านหลังสุดที่ว่างอยู่

          ธารวารีกำลังง่วนกับการถ่ายรูปสนามบินจากหน้าต่างรถบัสถึงกับหันมามองทันทีที่รู้สึกว่าเบาะยวบลงไปพอเห็นหน้าหล่อนก็ถึงกับผงะ

         “ทำไมนายมานั่งตรงนี้!”

หล่อนแหวทันทีก่อนจะเก็บกล้องใส่กระเป๋าหน้าตาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ไว้วางใจ

“ที่นั่งว่างก็นั่งสิ จะให้ผมยืนคงไม่ไหวมั้ง”

         “ใครบอกจะให้นายยืน ตรงนั้นก็ยังว่าง” หล่อนโบ้ยไปอีกทางแล้วลุกขึ้นเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ตกลงจะนั่งตรงนี้จริงใช่ไหม ก็ได้ฉันจะไปนั่งฝั่งโน้นแทน”

          ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกภูบดีก็เอากระเป๋าเป้ดำใบเดียวที่ติดตัวมาวางแหมะลงบนพื้นระหว่างขาแล้วเหยียดขาสอดไปใต้เบาะหน้าจนหล่อนไม่สามารถแทรกตัวออกไปได้

         “ฉันไปเหยียบตาปลานายรึไงคิดจะแกล้งกันใช่ไหม” ธารวารีเท้าสะเอวหน้าตาเอาเรื่อง “ถอย!”

         “นั่งนี่แหละอย่าเรื่องมากไปหน่อยเลยคุณ”

         “ฉันไม่ได้เรื่องมากก็ตรงนั้นมันว่างอยู่” หล่อนขึ้นเสียงหน้าบอกบุญไม่รับ

          ชายหนุ่มจุ๊ปากโบ้ยให้เหลียวไปมองด้านหน้า ธารวารีถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาทุกคู่พร้อมใจกันเหลียวมองมาขณะที่หล่อนยืนจังก้าหน้าง้ำบอกบุญไม่รับอยู่ตอนหลังของรถ                                                                                                                                                    กวินเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาห้ามทัพ

“ใจเย็นๆ ครับ คุณธาร กรุณานั่งลงก่อนเถอะครับขอเวลาผมจัดแจงความเรียบร้อยก่อน รับรองทริปนี้คุณจะได้รับความสะดวกสบายตลอดการเดินทางแน่นอน”

“คุณกวินแน่ใจหรือคะว่าฉันจะสะดวกสบาย” ธารวารีเน้นสองคำสุดท้ายถามกวินแต่เหลือบตามองภูบดี “ฉันว่าแยกกันตรงนี้ดีกว่า”

“เดี๋ยวๆ รถยังไม่ทันออกจากสนามบินเลยครับ แวะทานข้าวเช้าด้วยกันก่อน แต่คุณธารแน่ใจหรือครับว่าจะแยกกับเราจริงๆ ผมเริ่มจะเป็นห่วงเสียแล้วสิ”

“เรียกรีเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกคุณธาร แลดูลำบากเหมือนคุณพูดกับคนอื่นไม่ใช่ตัวฉัน”

ธารวารีค่อยดูสงบและนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ ไกด์หนุ่มใหญ่ทำมือให้สัญญาณว่าตกลงก่อนจะกระซิบกับภูบดีบางอย่าง

“คุยอะไรกันคะ”

หล่อนถามทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเขา ภูบดีเหลือบตามองช่างภาพสาวก่อนจะเฉลย

“คุณวินบอกว่าอย่าต่อปากต่อคำกับคุณมาก เขากลัวคุณจะเม้งลงรถไปก่อนจะถึงร้านอาหารเขาขี้เกียจตามหาคนหนีทัวร์”

“ห๊ะ! ฉันนี่นะ” หล่อนโวยกลับอีกระลอก “เรื่องอะไรฉันจะต้องหนี ฉันมีธุระปะปังของฉันต่างหาก”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ”

“ก็รู้ไว้ซะสิ”

ธารวารีกระแทกตัวนั่งลงตามเดิม ภูบดีหัวเราะขบขันที่หล่อนทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ ไม่ทันได้อะไรต่อ เสียงประกาศจากไมโครโฟนด้านหน้ารถบัสก็เรียกความสนใจของทุกคนในคณะให้หันกลับไปตั้งอกตั้งใจฟัง ไม่เว้นแม้แต่สองหนุ่มสาวเจ้าปัญหาที่นั่งเบาะหลังสุด

กวินอธิบายโปรแกรมทัวร์คร่าวๆว่าจะแวะเที่ยวสถานที่ใดบ้าง มีแทรกเกร็ดความรู้เล็กน้อยและมุกตลกชวนขำที่ทำเอาคนทั้งรถฮาสนั่นแต่ไม่ได้ทำให้ธารวารีรู้สึกสนุกไปด้วย เพราะหล่อนกำลังขบคิดว่าจะแยกกับคณะทัวร์ทันทีหรือว่าแยกตัวหลังเสร็จจากอาหารมื้อกลางวันตามที่กวินชี้ชวน

เพราะการเดินทางมาเอธิโอเปียใช้เวลานานกว่าเก้าชั่วโมงถึงแม้บนรถบัสจะมีของว่างและน้ำผลไม้บริการทันทีก็ตามแต่หล่อนยังรู้สึกหิวอยู่จนท้องเผลอร้องฟ้องให้ได้ยิน

“หิวมากหรือคุณ เอาของผมไปกินอีกก็ได้”

ภูบดียื่นขนมส่งให้ หล่อนถึงกับส่ายหน้าปฏิเสธทันทีอาจเพราะยังไม่ชินกับรสชาติอาหารของเอธิโอเปีย และขนมที่แจกเป็นเค้กโรลนมสด รสชาติแปลกจะหวานก็ไม่ใช่จะเปรี้ยวก็ไม่เชิง

“นายกินเถอะ” ธารวารีตอบแล้วมองนาฬิกาอย่างครุ่นคิด“ฉันค่อยรอเที่ยงทีเดียว”

“เถอะน่า ที่นี่เวลาช้ากว่าเมืองไทยตั้งสี่ชั่วโมง กว่าจะได้กินข้าวมีหวังคุณหิวตาย เล่นท้องร้องประท้วงทุกสองนาทีขนาดนี้” เขากระซิบ “อ้ะ... ผมให้”

ธารวารีรับมาอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะแกะซองขนมแล้วแบ่งให้ชายหนุ่มครึ่งหนึ่ง

“กินด้วยกันก็แล้วกัน ฉันว่ากว่าเราจะได้กินข้าวเที่ยง นายก็หิวไม่ต่างกันกับฉันหรอก ท้องร้องทุกสองนาทีขนาดนี้เหมือนกัน”

คุยไปเคี้ยวไป อยู่ดีๆก็รู้สึกอยากชวนคุยกับชายหนุ่มขึ้นมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของนายพีตัวกวน เขาช่างทำให้หล่อนประหม่ามากเกินกว่าที่คิด

ไม่จริง!

คนอย่างธารวารีไม่มีวันแพ้สายตาคมกริบของผู้ชายที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันไม่ทันข้ามวันแน่ๆ สงสัยอาจต้องเรียกคาถาป้องกันความหล่อแบบที่ชยานุชชอบใช้บ้างอาจจะได้ผลดี

“ยุบหนอ พองหนอ ไม่หล่อหนอ สังขารไม่เที่ยงหนอ... ยุบหนอ พองหนอ ไม่หล่อหนอ สังขารไม่เที่ยงหนอ”

“บ่นอะไรคุณ จ้องผมแล้วท่องอาขยานแบบนี้มันแปลกๆ นะ”

คนกำลังโดนรังสีความหล่อเล่นงานทางความคิดถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกระซิบดังข้างหู พอลืมตาดูก็พบดวงตาคมกริบเพ่งมองในระยะแค่คืบ

“โอ๊ย! จะใกล้อะไรขนาดนี้เนี่ย” หล่อนผงะหนีทันที “ถอยออกไปเลยฉันจะไม่ทนแล้วนะ”

“ผมก็ไม่ทนเหมือนกัน ก็คุณเล่นจ้องมา ผมก็จ้องกลับเสมอกันแล้วไง”

ธารวารีถึงกับอึ้ง เหตุผลข้างๆ คูๆ ของคนเพิ่งรู้จักช่างไม่เข้าท่า หันรีหันขวางจะลุกจากที่นั่งก็พอดีกับกวินเข้ามาคุยแล้วยื่นบางสิ่งให้

“นี่ครับ... ร่มพับคนละอันกับเจลว่านหางจระเข้คนละหลอดเก็บไว้ให้ดีๆ นะครับ”

“เอาไปทำไมครับ”

เป็นเสียงชายหนุ่มข้างกายไม่ใช่หล่อนที่ถามทั้งที่สงสัยอยู่เหมือนกัน

“นั่นสิคะ เอาไปทำไม”

“แหม... แสดงว่ามัวแต่มุ้งมิ้งกันสองคน ไม่ได้ฟังที่ผมประกาศเลยสินะครับ”

“เปล่านะ!”

สองหนุ่มสาวปฏิเสธพร้อมกัน จนกวินต้องจุ๊ปากก่อนจะบอกเสียงเบาเมื่อสายตาหลายคู่หันมามองเป็นตาเดียว

“ครับ ๆ เปล่าก็เปล่า ไม่ต้องดังไปครับ คือร่มนี่ให้พกไว้เพราะตอนนี้เอธิโอเปียเป็นช่วงปลายฝน อาจจะมีฝนตกประปรายตลอดการเดินทาง โดยเฉพาะแอดดิส-อบาบาอยู่ตอนกลางของประเทศ เป็นภูเขาสูงอากาศเย็นอยู่แล้วและฝนอาจจะตกหนักกว่าทางตอนเหนือที่ค่อนข้างแห้งแล้งน่ะครับ”

“อันนี้ฉันพอเข้าใจค่ะ” ธารวารีพูดขัด “แล้ว...”

หญิงสาวหยิบหลอดเจลว่านหางจระเข้ขึ้นมาทำหน้างง

“นี่เก็บไว้ใช้ตอนหลังจากคล้ำแดดทั้งวันเพราะมันจะช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นและป้องกันผิวหนังแตกลายงายิ่งกว่าพอร์ซเลนได้ครับ”

“ขนาดนั้นเชียว” ภูบดีเสริม “แบบนี้ครีมกันแดดก็เป็นหมันน่ะสิครับ อุตส่าห์พกมาด้วย”

ธารวารีเหลือบมองชายหนุ่ม เบะปากทำหน้าหมั่นไส้โดยที่สองหนุ่มไม่ทันเห็น กวินกระซิบบอกธารวารีเสียงเบา

“คุณธาร เอ๊ย! คุณรีแวะทานอาหารเช้ามื้อแรกด้วยกันก่อนนะครับผมจะพาไปชิมร้านอร่อยแต่ว่ายังไม่ใช่อาหารพื้นเมืองของที่นี่นะ อันนั้นของดีเก็บไว้มื้อค่ำ คุณรีต้องมาให้ทันนะครับ”

“จะพยายามค่ะ” หล่อนแบ่งรับแบ่งสู้ “ถ้าเสร็จธุระทันนะคะ”

“คิดว่าหาเจอง่ายๆ หรือไง” คนนั่งคั่นกลางฟังพูดแทรกขึ้นมาลอยๆ “คนทั้งคนนะไม่ใช่ตุ๊กตาจะได้นั่งนิ่งรอคุณไปเจอ”

ธารวารีหันขวับมองด้วยความสงสัย เขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนจะทำอะไร แต่ก็ยั้งไว้ขี้เกียจต่อปากต่อคำแล้วหันไปฟังกวินต่อ

“โทรศัพท์ก็ตามที่บอก ผมจัดการเรื่องซิมให้แล้ว พยายามเอาโทรศัพท์ติดตัวไว้ตลอดมีอะไรจะได้โทรหากันแล้วถ้าเสร็จธุระเย็นนี้กลับมาเจอกันที่โรงแรมก่อนเวลาหนึ่งทุ่มเรามีนัดทานอาหารพื้นเมืองของที่นี่กันนะครับ”

“โอเคค่ะ” หล่อนตอบรับเป็นอันรู้กันกับกวินสองคนแต่ก็ยังสงสัยเรื่องที่นายตัวพีทำเหมือนรู้อะไรมากอยู่ดี 

ภูบดีได้แต่มองหญิงสาวตรงกันข้ามเอร็ดอร่อยกับอาหารมื้อแรกของแผ่นดินราชินีชีบา ธารวารีลูบท้องเมื่อวางแก้วกาแฟเบาโหวงลง ดวงตาเป็นประกายเหมือนเจอขุมทรัพย์จนคนนั่งร่วมโต๊ะได้แต่กลืนน้ำลาย หญิงสาวเหลือบมองถามน้ำเสียงตื่นเต้น

“ทำไมไม่กินละ กาแฟอร่อยมาก เข๊มเข้ม” หล่อนพูดเสียงสูงโดยเฉพาะสองคำสุดท้าย “ฉันไม่เคยกินกาแฟที่ไหนรสชาติดีขนาดนี้มาก่อนขมจัดแต่ข้นและหอมมาก”

ธารวารีตักไข่คนป้ายขนมปังก้อนเข้าปากตามไปอีก ภูบดีได้แต่ส่ายหน้า

“ไม่ไหวแล้ว ถ้ากินแก้วที่สองมีหวังหัวใจเต้นเร็วทำงานหนักเกินไป สำหรับผมแก้วเดียวก็เกินพอแล้ว”

“งั้นฉันขอนะ”

ไม่ทันให้อนุญาตกาแฟแก้วเล็กก็ย้ายที่อยู่จากตรงหน้าเขาไปอยู่ต่อหน้าหล่อนเสียแล้ว ภูบดีทำหน้าเหยเก

“เห็นตัวผอมๆ แบบนี้กินจุเหมือนกันนะคุณ”

“อ้าว ก็ของมันอร่อย ฉันเคยอ่านหนังสือว่ากาแฟเอธิโอเปียอร่อยเป็นอันดับหนึ่งของโลก ขนาดว่าสตาร์บัคทำสัญญาซื้อขายผูกขาดเลย แล้วฉันที่มาถึงถิ่นทำไมจะต้องไปรอกินแพงๆ ที่เมืองไทยด้วย”

ภูบดีฟังแล้วถึงกับหัวเราะออกมาแล้วพูดเสียงขึ้นจมูกแบบไม่ค่อยเชื่อ

“ขนาดนั้นเชียว เว่อร์ไปมั้งคุณ”
        “ไม่เชื่อถามคุณวินก็ได้ เขาถึงขนานนามให้ว่าเอธิโอเปียคือดินแดนแห่งทองคำสีดำล้ำค่ายังไงล่ะ ไม่รู้อะไรไม่ต้องมาหัวเราะเลย”

“ทองคำสีดำล้ำค่าคือ...” เขาถามกลับเสียงสูง

“ทองคำสีดำล้ำค่าก็คือเมล็ดกาแฟไง แล้วนายรู้รึเปล่าว่าต้นกาแฟต้นแรกถือกำเนิดในแผ่นดินเอธิโอเปียด้วยนะ ฉันถึงไม่พลาดตามธรรมเนียมอย่างน้อยวันนี้ต้องสามช็อต”

ธารวารีเล่าสีหน้าปลาบปลื้มแล้วยกกาแฟแก้วที่ยึดจากชายหนุ่มขึ้นจิบ ภูบดีถึงกับหัวเราะขำยังแซวหล่อนต่อ

“อืม... มีเหตุผล” เขาต่อให้ “ที่แท้ก็เห็นแก่กิน”

ธารวารีชะงักไปทันที หล่อนแทบอยากจะกรี๊ดใส่ จะมีผู้ชายที่ไหนปากจัดได้ขนาดผู้ชายหน้าตาดีเสียที่ปากไม่มีหูรูดคนนี้อีก

“ถึงว่าสิปากดีขนาดนี้ มิน่า”

“มิน่าอะไร” เขาถามกลับรอฟังคำตอบ

“มิน่ามาเที่ยวคนเดียว ไม่มีแฟนละสิ ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอก ผู้ชายปากจัด”

“แต่ผู้หญิงปากจัดก็เห็นมาคนเดียว”

หล่อนถอนใจเมื่อฟังจบยกกาแฟขึ้นจิบแล้วหันหน้าหนีมองไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจเพราะเบื่อต่อปากต่อคำ

“หมดแล้วนี่ ยังเติมได้อีกแก้วถึงจะครบสามช็อต”

เขากวักมือเรียกคนชงกาแฟที่ถือถาดบริการกาแฟร้อนตามโต๊ะธารวารีรีบสะกิด

“ไม่ไหวแล้ว สองแก้วก็ไม่รู้ฉันจะหลับรึเปล่าเลยคืนนี้” ธารวารีตอบก่อนจะจิบกาแฟแก้วที่สองให้หมดด้วยความเสียดาย

ท่าทางของทั้งสองดูผ่อนคลายจนกวินที่เทคแคร์ลูกทัวร์คนอื่นในคณะเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย

“เห็นคุณรีถ่ายภาพเยอะเลย ชอบมากหรือครับ”

“ค่ะ รีมีโปรเจกต์เกี่ยวกับประเทศนี้ ก็เลยต้องถ่ายทุกอย่างที่คิดว่ามีประโยชน์ ไม่ได้ถ่ายไปเช็คอินเฟซบุ๊คแบบคนอื่นนะคะ อย่าเข้าใจผิด”

หล่อนอธิบายแล้วตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อนึกถึงกิจวัตรประจำวันของคนในพ.ศ.นี้ กวินพยักหน้าคิดตามแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาหันหาตัวเองแล้วทำท่าชูสองนิ้ว

“แบบนี้ใช่ไหมครับ ผมเกรงว่าที่นี่จะอัพเดทเฟซบุ๊คลำบากเพราะสัญญาณไวฟายมีเฉพาะพื้นที่เขตเมืองน่ะสิครับ ”

“หรือคะ แสดงว่าเป็นธรรมชาติอยู่มากนะคะ”

ธารวารีฟังแล้วนึกทึ่ง แต่ภูบดีที่นิ่งฟังอยู่นานถึงกับคิดหนัก ถ้าหากคลาดสายตากับหล่อนจะทำอย่างไร แต่เขาต้องนิ่งเก็บข้อมูลต่อไป

“ว่าแต่แฟนคุณรู้แล้วใช่ไหมว่าคุณจะไปหาเขาที่บ้านถ้าตามที่อยู่ที่คุณถามผมเมื่อกี้ มันจะอยู่ถนนด้านหลังตลาดเมอร์คาโต้ซึ่งกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตามากนะ”

“มากขนาดนั้นเลยหรือคะ ถ้าจะว่าจ้างแท็กซี่ให้ไปส่งถึงที่เขาจะรู้จักไหม”

หล่อนมีท่าทีวิตกเมื่อได้ฟังกวินส่ายหน้าพรืด

“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ที่รู้คือเมอร์คาโต้เป็นตลาดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในทวีปแอฟริกา คุณรีคิดดูก็แล้วกันว่ากว่าจะฝ่าฝูงคนเข้าไปได้จะลำบากขนาดไหน”

         “คุณพูดซะฉันกลัวเลยนะคะนี่” ธารวารีหน้าตื่น “แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงฉันก็จะไป”

         ภูบดีถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ฟังท่าทางมุ่งมั่นแต่ตัวเก้งก้างบอบบางของหล่อน เขาไม่อยากคิดเลยว่าตัวหล่อนจะปลิวหรือไม่ยามเมื่อลมพัด

         “ทำเก่งตลอด”

         อดไม่ได้ที่จะค่อนขอดจนสองคนที่คุยเป็นงานเป็นการอยู่หันมามอง แต่เขากลับทำไม่รู้ไม่ชี้ จนกวินเล่าต่อ

“ขึ้นแท็กซี่ไปจากที่นี่ก็ไม่ไกลหรอกครับ ประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้นเองแต่ว่าคุณต้องเดินลัดผ่านตลาดไป ตามที่ผมขีดไว้ให้ในแผนที่นั่นจะใกล้ที่สุดแล้ว”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณวินไม่ต้องห่วงฉันเอาตัวรอดได้แต่ขอฝากกระเป๋าเดินทางไปไว้ที่โรงแรมด้วยนะคะ”

“ไม่มีปัญหาครับ มีอะไรติดต่อกันได้ทุกเวลา”

กวินตอบก่อนจะกำชับให้ระวังตัว ธารวารีรับคำพร้อมทั้งมองแผนที่พกพาที่กวินให้ไว้และเขาทำเครื่องหมายที่จุดสำคัญที่หล่อนจะไปไว้ให้ ภูบดีลอบมองเก็บข้อมูลแต่ทำทีไม่ใส่ใจทั้งที่เป็นห่วงหล่อนโดยเฉพาะประโยคถัดมาที่กวินย้ำแล้วย้ำอีก

“ระวังของมีค่า ที่นี่ไม่อันตรายก็จริงแต่คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวเดินเดี่ยวเข้าไปอาจจะโดนก้อร่อก้อติกบ้าง เป็นอะไรที่ขึ้นชื่อของประเทศนี้ แล้วก็อย่าไปถ่ายรูปใครโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อนข้อนี้ต้องระวังให้มาก”

“ทำไมคะ”

“อะไรก็เป็นเงินเป็นทองครับ บางคนไม่ชอบอาจเจอขว้างของใส่ได้”

หล่อนทำตาโตเมื่อได้ฟังก่อนจะเตรียมตัวเช็คสภาพกล้อง กระเป๋าเป้ ส่วนพาสปอร์ตและกระเป๋าสตางค์แยกใส่ไว้ในแจ็กเก็ตอีกที

ภูบดีมองตามธารวารีที่สะพายกระเป๋ากล้องไพล่ข้างกับเป้สีดำเดินไปตามถนนที่กวินบอกไว้ ท่าทางว่าหล่อนจะเดินไป เขาได้แต่มองตามก่อนจะตัดสินใจบอกกวินที่กำลังต้อนลูกทัวร์ขึ้นรถบัส

“ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”

ไม่รอให้ตอบรับหรือปฏิเสธ ภูบดีก็เดินอ้อมไปด้านหลังนอกตัวร้านที่เป็นส่วนห้องน้ำแยกต่างหากก่อนจะไหว้วานเด็กชายผิวดำให้เอากระดาษไปให้กวินพร้อมค่าเดินเป็นสินน้ำใจเด็กชายเล็กน้อย

เขาแอบมองไกด์หนุ่มใหญ่ที่รับกระดาษโน้ตไปอ่านแล้วมองหาสีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ภูบดีได้แต่ถอนหายใจก่อนจะพึมพำ

         “โทษทีนะคุณวินผมอยากไปตลาดเมอร์คาโต้ แล้วเจอกันเย็นนี้ครับ”

         ว่าแล้วก็ออกเดินเร็วไปยังทิศทางที่ธารวารีเพิ่งเดินจากไปไม่นานไม่ถึงห้านาทีเขาก็เห็นหล่อนยืนหันรีหันขวางอยู่ริมทางเดินสถานีรถตู้ ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปไม่ให้หล่อนรู้ตัว ผู้คนพลุกพล่านหนาตารอคิวขึ้นทำให้ช่างภาพสาวไม่ทันได้สนใจรอบข้าง ได้ยินหล่อนพูดภาษาอังกฤษกับคนขับแล้วก็ขึ้นไปนั่งประจำที่ เขาก็แอบขึ้นตาม

รถตู้สีฟ้าขนาดเล็กหรือบลูด็อกกี้เป็นพาหนะที่คนทั่วไปใช้เดินทางประจำวันแทนรถเมล์แบบเมืองไทย ตัวรถคันเล็กสีขาวลายฟ้าเปิดประตูได้สองฝั่งแต่ละคันผู้โดยสารเต็มแทบจะอัดกันเป็นปลากระป๋อง

ภูบดีนั่งอยู่มุมหนึ่งของประตูด้านหลั งธารวารีนั่งอีกฝั่งประตูด้านหน้าไปหนึ่งเบาะ หญิงสาวนั่งตัวลีบสองมือจับกระเป๋ากล้องเครื่องมือหากินแน่นราวจงอางหวงไข่ ดูท่าทางแล้วก็น่าอึดอัดแทนเพราะตัวเขาเองมาแต่ตัว กระเป๋าเงินกับพาสปอร์ตใส่ไว้ด้านในแจ็กเก็ตเรียบร้อยส่วนเป้ฝากไปกับรถบัสคณะทัวร์

ไม่นานรถก็มาถึงหน้าตลาดคนลงรถจนเกือบหมดรวมทั้งภูบดีและธารวารีที่ลงกันคนละฝั่ง ไม่ทันที่รถจะแล่นออกไปเขาก็เห็นหล่อนวิ่งข้ามไปฝั่งตลาดทันทีที่ถนนว่าง ภูบดีถึงกับส่ายหน้า

“พลังเยอะจริงนะแม่คุณ จ้ำเอา ๆ”

เขาว่าพลางทำหน้าเบื่อ แต่ก็ก้าวยาวตามไปด้วยกลัวพลัดหลงกับหล่อน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่า

^_________^