ถนนสายนี้..มีตะพาบ 77 : ความห่วงใยของคุณนายแม่
ถนนสายนี้... มีตะพาบ : 77 เกี่ยวกับการห้ามทำอะไรบางอย่าง โดยคุณต่อ toor36
บันทึกการเดินทางบทที่ 1 : ความห่วงใยของคุณนายแม่...
เค้าว่ากันว่า ความรัก เป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้ ห้ามไม่ให้เรารักตัวเองก็ไม่ได้ ห้ามไม่ให้คนอื่นมารักก็ไม่ได้ ยิ่งห้ามความรักที่ยิ่งใหญ่ของบุพการีก็ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลย...
คุณเคยเป็นเหมือนกันรึเปล่า ที่บางครั้งก็นึกรำคาญความรักเหล่านั้นเต็มทน...
************************************************
น้องนุ่น ตื่นรึยัง เร็วๆ เข้า วันนี้ต้องเดินทางเจ็ดโมงเช้านะ เสียงคุณนายแม่คนงามแผดก้องอยู่หน้าห้องเล็กตรงข้ามกัน เสียงเข้มมาแต่ไกลทำเอานุ่นงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างมึนๆ ก็จะไม่ให้มึนได้ยังไง เมื่อคืนก่อนออกเดินทางยังไปทักทายพี่ๆที่บล็อกกับถนนนักเขียนอยู่เลย อิอิ
ตื่นแล้วแม่ แป๊บนึงเดี๋ยวน้องลงไป ความเคยชินของการเป็นคุณนายตื่นสายประจำบ้านของนุ่นแก้ไม่เคยหายสักที จนคุณนายแม่ได้แต่อิดหนาระอาใจ
เร็วๆล่ะ พ่อรอแล้ว อย่าลืมหมวก อย่าลืมแว่นกันแดดนะ อ้อ!! ห้ามลืมครีมกันแดดด้วย ค่า นุ่นตอบไปเพียงเท่านั้นก่อนจะจัดการธุระส่วนตัวเพราะกลัวว่ารอนานจะโดนบ่นอีก คุณนายแม่เห็นลูกสาวคนเดียวเป็นเด็กอยู่เรื่อย
เราออกเดินทางจากบ้านประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงเราก็มาถึงยังอำเภอลานสกา บ้านเกิดภรรยาเขาทรายเค้าล่ะ ( รู้สึกจะไม่ค่อยเกี่ยว อิอิ) จุดมุ่งหมายของเราคือหมู่บ้านคีรีวง จังหวัดนครศรีธรรมราช เพียงแค่รถแล่นผ่านเข้ามาใกล้จุดหมายมากขึ้นเรื่อยๆ ก็พบว่าทุกบ้านมีป้ายอากาศดีที่สุดในประเทศไทยติดอยู่หน้าบ้านทุกหลังไม่มีเว้นแม้สักหลัง
ความรู้สึกตื่นเต้นโลดแล่นเข้ามาจนแทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะไปสัมผัสให้รู้เร็วๆ พอรถจอดนุ่นก็เตรียมพร้อมที่จะไปเก็บรูปบนสะพานที่เป็นเหมือนโลโก้ประจำหมู่บ้านด้วยความตื่นเต้น แล้วเสียงบ่นห้ามก็ลอยมาตามลมมาจนต้องอดยู่ปากอดขัดใจไม่ได้
อย่าลืมใส่หมวกนะแดดกำลังแรง.. รองเท้าล่ะใส่กระชับดีรึยัง คุณนายแม่กำชับไม่พอยังยื่นครีมกันแดดSPF50 มาให้อีกต่างหาก
อะไรแม่ ยังไม่ถึงขนอมไม่ได้ออกทะเล ค่อยทาก็ได้ นุ่นอิดออดอย่างเริ่มจะเคืองนิดๆ
เดี๋ยวดำแล้วก็มาบ่นอีก ถ้าไม่อยากทาก็ห้ามบ่นนะ ว่าแม่อ่ะไม่เอาครีมให้เห็นมั๊ยดำหมดแล้ว คุณนายแม่ทำเสียงล้อเลียน นุ่นเลยต้องจำยอมทาอย่างเสียไม่ได้ ก็มันเหนอะหนะไม่สบายนี่นา แล้วเสียงคุณนายแม่ก็ลอยตามลมมาอีกเช่นเคย
เดินดีๆ ห้ามซุ่มซ่ามตกสะพานอีกนะ น้องก็ไม่มาไม่มีใครช่วยนะ พอคุณนายแม่พูดจบ นุ่นก็ถึงกับหน้าเสีย คุณนายแม่เอาลูกสาวมาขายแบบเผาขนเลยเชียว แต่พอเหลียวซ้ายแลขวามองว่ามีใครสนใจเราบ้าง ปรากฏว่าไม่มี อิอิ เงียบเชียบจริงๆหมู่บ้านนี้ พูดถึงเรื่องตกสะพานจะไม่ให้คุณนายแม่เค้าห่วงได้ยังไง ก็นุ่นเคยสร้างประวัติศาสตร์ตกสะพานท่าเรือที่ตรังเป็นคนแรกมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน เป็นสถิติเชิงลบที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน แต่นุ่นทำได้ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจจะตกก็เถอะ เหอ เหอ ท่าทางคุณนายแม่จะยังจำได้ไม่ลืม ตอนนั้นได้แผลฟกช้ำมาเป็นรางวัลความซุ่มซ่ามบานเบอะยังจำได้ไม่ลืมหรอกแต่จะห้ามไม่ให้ไปทะเล ไปเกาะเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นมันก็ไม่ได้อีก ก็ทะเลน่ะคือชีวิต จิตใจ
แม่ไม่ต้องย้ำก็ได้ ไม่ลืมหรอกค่า
ใช้เวลาที่หมู่บ้านคีรีวงอยู่ไม่นาน เราก็เดินทางต่อไปยังอำเภอพรหมคีรี จุดมุ่งหมายคือล่องแก่งคลองกลาย บุกถ้ำหงส์ และแช่บ่อน้ำร้อน นุ่นกางแผนที่อย่างนึกสนุกพร้อมทั้งนำทางไปตามแผนที่ แล้วเราก็หาทางเข้าไม่เจอจนต้องแวะถามโน่นนี่ไปตลอดทางและสุดท้ายก็ล้มเหลวหมดทุกโปรแกรม ทำเอาคุณนายแม่บ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทางเช่นกัน
คราวหน้าห้ามคิดโปรแกรมแอดเวนจงเวนเจอร์เลยนะ ดูซิถ้ำหงส์ ดูสังขารแม่หน่อยจะคลานลุยน้ำเข้าไปไหวมั๊ย ตัวเองก็ไม่ต้องคิดจะเข้าไป เดี๋ยวตกๆหล่นๆขึ้นมาแม่ก็ห่วงอีก
แล้วล่องแก่งน่ะต้องมาคนเยอะๆถึงจะสนุก แช่บ่อน้ำร้อนก็ปิดปรับปรุง พ่อดูสิ คราวหน้าไปไหนห้ามลูกออกความคิดเห็นนะแม่บอกไว้ก่อน คุณนายแม่บ่นเป็นชุด ทำเอานุ่นล่ะเซ็ง แต่ก็ไม่วายเถียงอีก
เผด็จการ พ่อดูสิ แม่อ่ะ บ่นๆๆ ยังไม่ได้ 600 ซะหน่อย
พ่อ ดูลูกมันว่าแม่แก่ดูซิ แม่ยังอีกนานย่ะกว่าจะได้เบี้ยยังชีพน่ะ คอยดูนะพรุ่งนี้ไปดูปลาโลมาถ้าไม่เจอแม่จะหัวเราะเยาะให้ฟันหัก บอกแล้วให้ไปสมุยเลยไม่ต้องแวะขนอมก็ไม่ฟัง ดื้อจะตาย คุณนายแม่ไม่วายค่อนขอดลูกที่นั่งหน้างออยู่เบาะหลังอย่างถูกใจที่ได้ทับถม นุ่นก็เลยอดใจไม่ไหวจนได้ ถ้าเจอน้องโลมาแม่ห้ามบ่น ห้ามว่า ห้ามนู่นนี่นั่นนะ บอกก่อน ฮึ นุ่นค่อนขอดคุณนายแม่อย่างขัดใจ แต่คุณนายแม่เค้าก็สวนมาทันควัน
ถ้าไม่เจอโลมา ก็ห้ามลงไปว่ายแทนปลานะบอกไว้ก่อน จะโดนแม่บ่นไม่ใช่น้อยเลยทีนี้ จบคำค่อนของคุณนายแม่ พ่อก็ขัดขึ้นมาคงเพราะเห็นใจลูกที่โดนเหน็บตลอดทาง
น้องนุ่นเอ๊ยลูก แม่เค้าเป็นห่วงน่ะนะ เลยห้ามนู่น บ่นนี่อยู่ตลอดน่ะลูก รู้ใช่มั๊ยว่าแม่เค้าเป็นห่วง จริงอย่างพ่อว่ารู้อยู่แล้วแต่ก็ขอให้ได้เถียงสักคำ แล้วนุ่นก็แอบเห็นคุณนายแม่นั่งอมยิ้มน้อยๆ ผ่านทางกระจกมองข้าง ไม่ได้พูดอะไรอีกปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมจนนุ่นต้องตอบรับไปในใจก็คิดอย่างนั้นจริงๆ น้องรู้แล้ว นุ่นตอบไปก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับกลัวโดนคุณนายแม่เค้าต่อความยาวอีก
เรื่องอะไรจะต่อปากต่อคำอีกล่ะ ก็ในเมื่อไม่เคยชนะเค้าสักที พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก่อนเถอะ นุ่นจะหัวเราะทีหลังให้ดังกว่าคุณนายแม่ให้ได้ เพราะพรุ่งนี้นุ่นจะได้เจอ...น้องโลมา อิอิ
************************************************
บันทึกการเดินทาง ตอนที่ 1 ด้วยความห่วงใยของคุณนายแม่ ความรักความห่วงใยของบุพการีไม่มีวันหมดหรือลดน้อยถอยลงไป ตราบใดที่เรายังเป็นลูกของท่าน เราก็ยังจะเป็นเด็กในความรู้สึกของท่านเสมอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ห่วงที่ห้ามเกิดจากความห่วงใยจากใจทั้งสิ้น ไม่มีวันลดน้อยลง ไม่มีวันหมดไป ไม่มีวันใดเลยที่ท่านจะไม่นึกถึงเรา อยู่ที่เราต่างหากที่จะนึกถึงท่านรึเปล่า...
************************************************
พบกับหนูนุ่นและคุณนายแม่ได้ใหม่ ในโอกาสต่อไปสุดแต่โจทย์ตะพาบจะอำนวยค่ะ เราจะเดินทางต่อไปยังท่าศาลา หาดทรายแก้ว หาดขนอม ไปดูน้องโลมาสีชมพูและโลมาอิรวดีกันนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^ ขอบคุณพี่ๆตะพาบทุกท่านด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
บ่ายแก่ๆหรือค่ำๆ จะไปตอบคอมเมนท์ที่หน้านิยายนะคะ ^^
Create Date : 26 มีนาคม 2556 |
|
69 comments |
Last Update : 26 มีนาคม 2556 8:31:32 น. |
Counter : 2681 Pageviews. |
|
|
|
แวะมาเยี่ยมและอ่านงานตะพาบ
ห้ามไม่ได้จริงๆ