ถนนสายนี้มีตะพาบ 166 : เปลี่ยนแนว...มาเถื่อน (เถื่อนเจ็ด) ถนนสายนี้มีตะพาบ 166 เปลี่ยนแนว... มาเถื่อน โจทย์โดยคุณชีริว เถื่อนเจ็ด The Savage Seven วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล 7 เรื่องราวการเดินทางเสาะหาชีวิต บน 7 เส้นทางที่พ่อแม่คงไม่อยากให้คุณไป a book / พิมพ์ครั้งที่ 3 / 415หน้า / 325.- โปรยปกหลัง ตกปลาปิรันย่ากินเป็นอาหาร จับจระเข้ด้วยมือเปล่าในแม่น้ำแอมะซอน กินองุ่นที่ปลูกในซากโรงไฟฟ้านิเคลียร์เชอร์โนบิล โดนทหารอิหร่านเอาปืนจ่อหน้า ดมกลิ่นศพในรวันดา เหยียบขี้อันแฉะนุ่มที่อินเดีย จิบเบียร์ยี่ห้อ Everest บนเทือกเขาหิมาลัย ขี่อูฐกลางทะเลทรายจอร์แดน 9 ชั่วโมง จากป่าดงดิบแสนอันตราย สู่ทะเลทรายอันเวิ้งว้าง จากเมืองร้างไร้ผู้คน สู่สุสานที่มีศพวางเรียงรายนับพัน จากประเทศที่มีตำรวจยืนตรวจเครื่องแต่งกายตามสี่แยก สู่เทศกาลที่แทบจะไม่มีคนใส่เสื้อผ้า วรรณสิงห์ ประเสิร์ฐกุล ใช้เวลากว่า 6 ปี น้ำมันเครื่องบินอีกหลายหมื่นลิตร และบทสนทนาอีกนับพัน เพื่อพาคุณท่องไปใน 7 ดินแดนที่เถื่อนที่สุดในโลก เล่าเรื่อง        ตะพาบรอบนี้เปลี่ยนแนวจากเล่าเรื่องนิยายรักมาเล่าสารคดีชีวิตแนวเถื่อนๆ บ้างค่ะ กับ “เถื่อนเจ็ด” หนังสือว่าด้วยการเดินทางในดินแดนโหดเถื่อน ที่ผู้เขียนพาไปสัมผัสผ่านตัวหนังสือจากประสบการณ์จริงที่ยากจะได้ไปเห็นด้วยตาตัวเอง       เปิดมาเจอ‘แถวนี้แม่งเถื่อน’ บทนำ บก. ที่แบบแนวได้ใจ บอกเล่าความเป็นไปของผู้เขียนประสบการณ์ ความคิด และเรื่องที่ว่าทำไมต้องเถื่อนเจ็ด มาต่อ“สู่แดนประหลาด” บทนำจากผู้เขียนอีกทีที่อ่านแล้วรู้สึกว่าโชคดีจังที่ผู้เขียนมีโอกาสได้ทำหลายอย่างในชีวิต ทั้งที่อายุก็ยังไม่มาก ผ่านการเดินทางที่มีทั้ง หวาดเสียว สนุกสนาน มีมุมมอง มีชีวิต และแตกต่าง บางทีก็ใช้ศัพท์แสงวัยรุ่นมากเหมือนเล่าให้เพื่อนฟังออกแนวลุยๆ เถื่อนแรกบุกแม่น้ำแอมะซอน จากที่จำภาพติดตาในหนังอนาคอนด้า ยังคิดว่าถ้าให้ไปเองจ้างให้เราคงไม่ไป แต่ผู้เขียนไปแถมมีอะไรแปลกๆ น่าสนใจมาให้อ่านด้วย  ใครจะคิดว่าจระเข้ตัวเป็นๆ ในแม่น้ำแอมะซอนจะจับได้ด้วยมือเปล่า ใครจะคิดว่าจะมีคนกล้าบ้าบิ่นไปตกปลาปิรันย่าเอามาปิ้งกินเป็นอาหาร เราเคยรู้ว่าฮิปโปกับจระเข้ สามารถอยู่ร่วมกันได้ในผืนน้ำกว้างใหญ่โดยไม่เบียดเบียนกัน แต่เราไม่เคยรู้ว่าวัฏจักรการดำเนินชีวิตของมันเป็นอย่างไร  อันตรายจากป่ามีอะไรที่นึกไม่ถึงอีกหลายอย่างมาก ทำให้เราได้รู้และบางทีก็อึ้งและคิดว่าจ้างก็คงไม่ไปแน่ๆ หรือว่านี่คือ“วิถีชีวิต”ถ้าใช่คนที่นั่นคงเสี่ยงมากชนิดที่อาวุโสโอเคคงเอาไม่อยู่ ตามประสาคนอ่านช่างจินตนาการและเฟอะฟะเป็นบางที อ่านไปคิดไปว่าถ้าเกิดเป็นเราที่อยู่ตรงนั้นแล้วตกลงไปในน้ำสงสัยไม่เหลือซาก ฟันปิรันย่าคมยิ่งกว่ากรรไกร แล้วถ้ามาเป็นพันๆ ตัวล่ะทำไมถึงช่างกล้า แค่คิดเราก็บอกศาลาตั้งแต่เถื่อนแรกแล้ว        มีข้อคิดดีๆ ที่ได้จากการเดินทางในแม่น้ำแอมะซอนก็มีเช่น “ในการเดินทางครั้งนี้ นอกเหนือจากการครุ่นคิด นอกเหนือจากการเสาะหาความหมาย นอกเหนือจากความเข้าใจความแตกต่างมากมายบนโลกใบนี้ ก็คือความสุขแบบนี้ ความสุขจากการเงยหน้าขึ้นมองฟ้า และรู้สึกว่าตัวเองโชคดี เหลือเกิน โลกนี้ช่างสมบูรณ์แบบ ตามที่มันเป็น” (p.40) ยังอยู่ที่บราซิล กับริโอเดอร์จาเนโร เมืองที่มีรูปปั้นพระเยซูที่สวยที่สุดในโลกอีกแห่งหนึ่ง เราคิดว่าที่นี่ไม่ค่อยเถื่อนเท่าไหร่ ดูจะเป็นเมืองที่สบายที่สุด ผู้เขียนเล่าถึงตอนที่ได้ไปงานเทศกาลคาร์นิวัล แลดูน่าสนุก แต่ไม่เหมาะกับเราที่ไม่ชอบความวุ่นวายเท่าไหร่ แต่ถ้าได้ไปอยู่ในเหตุการณ์นั้น มันจะอลังการงานสร้างขนาดไหน กับการเดินปะปนผู้คนที่ไม่มีใครสนใจใคร แต่งหน้าทาปากสีสันแสบทรวง แถมเสื้อผ้าน้อยชิ้นในเมืองที่ขึ้นชื่อว่ามีเทศกาลคาร์นิวัลที่สนุกที่สุดแห่งหนึ่งในโลก มันก็แลดูน่าสนใจไม่หยอก ประโยคโดนใจนักอยากเดินทางที่ยังไม่มีโอกาสไปสักครั้งก็มีอีกเช่น “ในการเดินทาง,ท่ามกลางทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าบ้าคลั่ง หรือสงบนิ่ง,มันจะมีบางจังหวะที่เรารู้สึกได้ว่านี่จะกลายเป็นวินาทีที่น่าจดจำไปตลอดชีวิต” (p.63) “ความทรงจำ คือเครื่องสร้างรอยยิ้มที่ดีที่สุด” (p.63) เถื่อนต่อมาที่พาราณสี เมืองที่ได้ชื่อว่ามีประชากรมากที่สุดแห่งหนึ่ง และมีอารยธรรมเก่าแก่มากที่สุดแห่งหนึ่งในประวัติศาสตร์ กับความเป็นจริงชีวิตของคนอินเดีย เราเห็นอินเดีย จากสารคดีนิตยสารท่องเที่ยว บล็อกเกอร์ และสื่อหลากหลายมาก โดยเฉพาะในบล็อกแกงค์ ก็มีเพื่อนที่เขียนเกี่ยวกับอินเดีย และเราชอบมากแถมยังอินดี้มาก แต่ไม่ทำเล่มให้อุดหนุนสักที  เราอยากอ่านการเดินทางแนวนี้ที่ได้เห็นอะไรแปลกใหม่ไม่ได้มีแค่มุมหรูหราสูงสุดหอคอยงาช้าง บางทีเราก็อยากรู้ว่าทำไมแม่น้ำคงคาถึงเป็นทุกอย่างของชาวอินเดีย ทำไมทุกหย่อมหญ้าแม้แต่ทางเดินต้องคอยหลบวัตถุประหลาดจากร่างกายคน ทำไมถึงมีคนที่มีวรรณะแตกต่างกันอย่างสุดขั้วปะปนกัน  ทำไมถึงมีโรงแรมสำหรับศพ ทำไมถึงมีฤาษีชอบเล่นเกมในเฟซบุค  แต่ละอย่างดูย้อนแย้งกันประหลาดแต่ก็อยู่รวมกันเป็นอะไรที่เราชอบและได้จากหนังสือเล่มนี้ ประโยคโดนใจจากตอนนี้ก็มีอีกนั่นแหละ “คำถามหลายๆอย่าง ผมใช้สมองถาม และพบว่าการจะตอบคำถามนั้นได้ ต้องใช้โลกทั้งใบตรงหน้าเป็นคำตอบ” (p.112) เถื่อนต่อมา กับความทรงจำที่เชอร์โนบิล ประเทศยูเครน เคยได้ยิน ได้เห็น และได้อ่านเกี่ยวกับเตาปฏิกรณ์ปรมาณู โรงไฟฟ้านิวเคลียร์อันดับสามของโซเวียตระเบิดเมื่อสามสิบปีที่แล้ว แต่เราไม่เคยสนใจเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว พอได้มาอ่านจากที่ผู้เขียนไปสัมผัสมาด้วยตัวเองทำให้รู้ว่า ยังมีบางสถานที่ในโลกใบนี้ ที่ความทรงจำและชีวิตเหมือนถูกปิดตาย ในพื้นที่ที่ปนเปื้อนด้วยสารกัมมันตภาพรังสีระดับสูงสุด ใครจะคิดว่าจะมีใครต้องทำงานเสี่ยงตายด้วยการสร้างโรงศพเหล็กล้อมกรอบโรงไฟฟ้าเพิ่มอีกหนึ่งชั้น ใครจะคิดว่ามอสเล็กๆ ที่อยู่เต็มพื้นที่จะปนเปื้อนกัมมันตภาพรังสีมากมายอย่างร้ายกาจ ใครจะคิดว่าเมืองที่เคยมีผู้คนอยู่อย่างหนาแน่นจะกลายเป็นเมืองร้าง เป็นพื้นที่ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่  ทุกสิ่งถูกหยุดนิ่งเหมือนเกาะร้างฮาชิมะในญี่ปุ่นยังไงยังงั้น แต่ว่าอันตรายมากกว่ากันหลายเท่า และเป็นอีกที่ที่เราไม่คิดอยากไปเลยในชีวิต  อ่านจบตอนนี้ก็นึกสงสัยว่าคนที่อพยพกันไปตอนนั้น แต่ละคนจะเป็นยังไงกันบ้าง ประโยคโดนใจในตอนนี้ก็มีอีกเช่นกัน “สิ่งหนึ่งที่ได้เห็นในฐานะนักเดินทาง ก็คือการได้รู้ว่าคนส่วนใหญ่บนโลกนี้ ไม่ได้เป็นนักเดินทาง โลกหมุนไปด้วยคนที่ทำอะไรซ้ำๆ อยู่ในที่เดิมๆ  ทุกวันของเขาจะลุกขึ้นมา และกลับเข้านอนบนเตียงเดิม เพื่อตื่นขึ้นมาทำสิ่งเดิมในวันรุ่งขึ้น” (p.161) ยังมีอีกหลายแห่งในหนังสือ ที่อยากชวนอ่าน มาเปิดหูเปิดตากัน ทั้งการเดินทางในอิหร่านที่ทำให้ได้เห็นความต่างของศาสนา ชีวิตในอีกแบบที่แตกต่างจากเรา  หรือชีวิตของคนมองโกเลีย การอพยพย้ายที่อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง หรือการอยู่บนหลังอูฐในทะเลทรายจอร์แดนครึ่งค่อนวัน การเดินทางไปแตะเทือกเขาเอเวอร์เรสที่เห็นไกลลิบๆ แต่ละแห่งที่กระตุ้นความสนใจของเราได้ ถ้าให้เลือกสักที่ในดินแดนเหล่านี้ คงจะขอเลือกไปมองโกเลีย เพราะดูจะเวิร์คสุด ยกเว้นระบบสุขานี่แบบแนวมาพอๆกับอินเดีย อ่านแล้วก็คิดในใจถ้าต้องนั่งไปโบกมือบ๊ายบายชาวโลกไปด้วย คงสนุกดีพีลึก แต่...แต่... และแต่ ยังมีอีกที่ที่อ่านแล้วไม่อยากไปเลย หรือไม่คิดจะไปที่สุดคือ รวันดา เป็นอะไรที่อ่านแล้วสลด หดหู่ใจมาก และไม่คิดว่าชีวิตนี้ถึงมีโอกาส ก็ไม่จะอยากไปเห็นกับตาตัวเองเด็ดขาด ในโลกที่ผู้คนมากมายแบ่งแยกการปกครองด้วยระบบหลากหลาย เราเคยเห็นการเข่นฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวแบบหดหู่ใจมาแล้ว และไม่คิดว่าจะมีที่ไหนที่ยังเป็นได้แบบนั้น  แต่ในชีวิตจริงยังมี เหมือนใน รวันดา ที่มีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ทำให้มีคนตายถึงเกือบหนึ่งล้านคนในเวลาแค่ร้อยวัน มันเกิดขึ้นได้ยังไง  แม้แต่ตอนนี้ศพเหล่านั้นยังถูกวางเรียงรายเต็มไปหมด โครงกระดูก กะโหลกมนุษย์เยอะแยะมากมาย ไม่รวมถึงเศษเสื้อผ้าที่แขวนไว้เต็มผนังโบสถ์ แล้วยังรูปถ่ายบุคคลที่ถูกฆ่าเหล่านั้น มันหดหู่ สะอิดสะเอียน และเถื่อนเกินมนุษย์ด้วยกันจะทำกัน ผู้เขียนบอกว่าการถ่ายทำสารคดีในรวันดา เป็นครั้งที่มืดมนที่สุดในชีวิต เป็นประสบการณ์ที่ได้จากการเดินทางครั้งสำคัญ เราก็เห็นว่าจริงตามนั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เปลี่ยนแนวมาเถื่อนคราวนี้  อ่านจบตั้งเป็นเดือนจนลืม พอได้โจทย์ใหม่ตรงใจพอดี ก็เลยต้องรื้อฟื้นอ่านซะอีกรอบ เลยส่งตามหลัง ช้าอีกตามเคยค่ะ  (หนึ่งในข้ออ้างส่งงานช้า) 55 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ  จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ ขอบคุณคลิปประกอบรายการพื้นที่ชีวิตค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่า  ค่อยตามไปอ่านตะพาบพี่ๆ นะคะ ขอตั้งหลักแป๊บ (อันนี้ก็ข้ออ้าง) อิอิ   Create Date : 16 พฤศจิกายน 2559 29 comments Last Update : 16 พฤศจิกายน 2559 16:32:59 น. Counter : 1447 Pageviews. Share Tweet

น่าสนใจครับ หนังสือเล่มนี้... อยากเห็นบ้านเขาที่ ไม่เคยเห็น อยากเห็นชีวิตจริง มากกว่าชีวิต ที่พักในโรงแรมครับ 555 จับเข้ด้วย... โอ..   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 16 พฤศจิกายน 2559 15:12:06 น.

โหวต Book Blog ครับน้องนุ่น ประสบการณ์การเดินทาง เป็นต้นทุนของนักคิด นักเขียนจริงๆเลยนะครับ พี่ก๋าคงไม่มีโอกาสไปตะลุยทริปโหดๆเสี่ยงๆแบบนี้แน่นอน 555 คนมีครอบครัว มีแต่ทริปกินๆนอนๆ ซื้อของ ครับ 555   โดย: กะว่าก๋า 16 พฤศจิกายน 2559 16:20:40 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต lovereason Book Blog ดู Blog ----------------------------- ชีวิตพอเพียงติดสบายด้วย จะให้ไปเที่ยวผจญภัยขนาดนั้นคงไม่ไหวมั้ง ไม่อยากไปนั่งโบกมือบ๊ายบายชาวโลกตอนนั่งสุขา ขนาดห้องน้ำซีทรูในโรงแรมหรูหรือรีสอร์ทสมัยนี้ยังเขินจะแย่ 555 แต่ถ้าไม่ลำบากมากนักพอสนุก ขำ ๆ ก็ไม่เลวนะ อยากกินปลาปิรันย่าทอดกระเทียมแบบในคลิปอ่ะ อิอิ   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 16 พฤศจิกายน 2559 19:13:17 น.

“ความทรงจำ คือเครื่องสร้างรอยยิ้มที่ดีที่สุด” ชอบมากค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณนุ่น   โดย: นัน IP: 192.99.15.166 16 พฤศจิกายน 2559 20:17:45 น.

เล่นคำว่าเถื่อน แต่จริงๆ น่าจะใช้คำว่าประสบการณ์ที่โหดร้ายมากกว่า แต่ละที่ที่เขาไปโหดร้ายมากๆ แต่ละที่ผมไม่นึกที่จะไปเลย รู้ว่าไปแล้วลำบากแน่ๆ lovereason Book Blog +   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 16 พฤศจิกายน 2559 23:03:51 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องนุ่น พี่ก๋าอยากไปนะ ไปแบบลุยๆ ทั้งที่รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ลุย และไม่ชอบอะไรเสี่ยงๆหรอก 555 แต่อยากไปถ่ายรูปน่ะ พี่ก๋าชอบบ้านดำมากกว่าวัดร่องขุ่นนะครับ แต่ไม่ใช่วัดร่องขุ่นไม่สวยนะ สวยมากเลยล่ะครับ แต่ถ้าให้ชอบแนวงาน พี่ก๋าชอบงานของอาจารย์ถวัลย์มากกว่าครับ ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตด้วยนะครับ   โดย: กะว่าก๋า 17 พฤศจิกายน 2559 6:29:32 น.

เปลี่ยนแนวจริง ๆ ด้วยค่ะคุณนุ่น เป็นแบบเถื่อน ชอบชื่อ เถื่อนเจ็ดค่ะ อิอิ   โดย: Close To Heaven 17 พฤศจิกายน 2559 9:30:17 น.

อยากไปแบบ เที่ยว เถื่อนๆ คงไปได้ไม่ไกลอ่ะ งบน้อย แต่อย่าง รวันดา นี่ กลัวรับความจริงไม่ไหว -- เคยขอที่อยู่ติด เพื่อนที่ แต่งตัว ทำตัว เหมือนฤาษี ตะแกบอก ไม่มี อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง เลยได้แต่ให้ อีเมล์ มาแทน +   โดย: กาบริเอล 17 พฤศจิกายน 2559 10:10:11 น.

สวัสดีค่ะคุณนุ่น แต่ละเถื่อนนี่... บราซิลกับพาราณสียังพอไปไหวนะคะ มองโกเลียนี่ ทุ่งหญ้า ทะเลทรายรึเปล่า แต่เรื่องสุขาอยู่หนใดนี่เรื่องใหญ่สำหรับเราเลยค่ะ คงต้องบายเหมือนกัน แม่น้ำอเมซอนนี่แค่คิดก็คิดไม่ออกแล้วว่าถ้าเป็นเราอยู่แบบนั้นจะรอดได้สักกี่วัน เชอโมบิลนี่ขอบายยังกลัวกัมมันตภาพรังสีตกค้าง ยิ่งสุดท้ายอ่านมาจนถึงรวันดาแล้วหนาวเยือก หดหู่เลยอะ สงสารจัง เถื่อนเนอะ คนกับคนทำไมทำกันได้ขนาดนี้ lovereason Book Blog   โดย: เรียวรุ้ง 17 พฤศจิกายน 2559 14:49:51 น.

น่าสนใจเชียวค่ะคุณนุ่น   โดย: kunaom 17 พฤศจิกายน 2559 15:14:50 น.

น่าสนใจมากค่ะ ถึงกับรีบไปเสริช์หา อยากได้มาอ่านบ้างจังค่ะ แม่น้ำอะเมซอนเราอยากไปมาก...แต่ต้องหา ไกด์ที่เก่งๆไปด้วยเพราะคิดว่าไปคนเดียวอาจจะเอิ่มมม ไม่รอดแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ หนังสือเล่มนี้น่าสนใจมากๆเลยค่ะ เดี๊ยวจะไปหาซื้อมาอ่านบ้างถ้ามีโอกาสนะคะ โหวต Literature Blog ค่ะ   โดย: Max Bulliboo 17 พฤศจิกายน 2559 20:08:48 น.

โอ้ยยยย เห็นเล่มนี้ทำไมผมต้องนึกความหลังด้วยเนี้ย TT /เลิกคิดซะ อยู่กับปัจจุบัน แต่เนื้อหาดีจริงครับ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Close To Heaven Food Blog ดู Blog อุ้มสี Book Blog ดู Blog The Kop Civil Sports Blog ดู Blog หอมกร Movie Blog ดู Blog Tui Laksi Sports Blog ดู Blog กาบริเอล Pet Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog   โดย: ไอเอิร์ธ 17 พฤศจิกายน 2559 22:42:23 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องนุ่น จะว่าไปเซนสำหรับคนที่ชอบ ก็จะชอบไปเลย และสำหรับคนที่ไม่ชอบ อ่านแล้วจะงงครับ เหมือนเป็นคำพูดที่ย้อนแย้งกันอยู่ตลอดเวลา พี่ก๋าอาจจะโชคดีหน่อย มีครูคอยสอน คอยอธิบายธรรมะอยู่ใกล้ตัว คืออาแปะของพี่ก๋าเอง ทำให้อ่านเซนเข้าใจขึ้นมากเลย ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตด้วยนะครับ   โดย: กะว่าก๋า 18 พฤศจิกายน 2559 6:41:42 น.

ขอบคุณนะคะ คุณนุ่นเป็นคนที่ 2 ที่ทายบอกรายชื่อละครมาเพียบเลย เพื่อนส่วนใหญ่บอกกันคนละ 2-3 เรื่อง คุณนุ่นทำให้รุ้งคิดได้ว่าเอ เรายำไปกี่เรื่องรวมกันนะเนี่ย ต้องกลับไปนับก่อน เพราะคุณนุ่นตอบถูกเกือบทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ค่ะ (พันท้ายนรสิงห์ ท่านชื่อสินค่ะ) และเรียกว่าเกือบหมดค่ะ แต่ยังไม่ครบนะเออ อีเนียนมาจากอาญารัก ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ ทั้งหมด 27 เรื่อง คุณนุ่นตอบได้ 19 เรื่องแน่ะ แสดงว่าเป็นคอละครเหมือนกันนะคะนี่ ขาดไปแค่ 8 เรื่องเอง แต่ 1 ใน 8 เรื่องไม่เคยถูกสร้างเป็นละคร เป็นแค่ตัวหนังสือในนิยายเท่านั้น ดังนั้นถ้านับแค่ละคร คุณนุ่นก็ขาดแค่ 7 เรื่องเอง ขอบคุณที่ร่วมสนุกด้วยกันนะคะ   โดย: เรียวรุ้ง 18 พฤศจิกายน 2559 11:23:46 น.

เล่มนี้บ่งบอกตัวตนค่ะคุณนุ่น สิงห์ ทั้งเถื่อนทั้งกบฏ แหละค่ะ หลายส่วนของเค้านิคก็ชอบ ไม่เว้นหน้าตา (ฮา) บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต mambymam Home & Garden Blog ดู Blog newyorknurse Klaibann Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 18 พฤศจิกายน 2559 15:39:10 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต mambymam Home & Garden Blog ดู Blog เรียวรุ้ง Literature Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog   โดย: ก้นกะลา 18 พฤศจิกายน 2559 19:04:29 น.

ตะก่อนเคยเห็นหวานละมุมุกุุ๊กกิ๊ก มาเปลี่ยนแนวเถือนๆ แบบนี้ได้อีกอารมณ์นะคะ อิอิ ถ้าเป็นรินเปลี่ยนจากแนวหักมุมเป็นแนวกุ๊กกิีกก็เป็นได้ แต่ก็ไม่ได้เขียนร่วมกันเลยค่า แหะๆ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต moresaw Funniest Blog ดู Blog ข้ามขอบฟ้า Music Blog ดู Blog newyorknurse Klaibann Blog ดู Blog ชมพร About Weblog ดู Blog pantawan Health Blog ดู Blog ขุนเพชรขุนราม Technology Blog ดู Blog ดอยสะเก็ด Literature Blog ดู Blog อาจารย์สุวิมล Literature Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog   โดย: Rinsa Yoyolive 19 พฤศจิกายน 2559 15:57:37 น.

เห็นหนังสือเหมือนกันค่ะ แต่เดาเรื่องจากชื่อไม่ถูก ต้องนี้พอเห็นภาพแล้ว บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต สาวไกด์ใจซื่อ Food Blog ดู Blog เรียวรุ้ง Literature Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: ออโอ 19 พฤศจิกายน 2559 21:20:13 น.

มาอ่านรีวิวหน้งสือค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Rinsa Yoyolive Travel Blog ดู Blog haiku Music Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog   โดย: newyorknurse 20 พฤศจิกายน 2559 5:56:42 น.

แต่ละประสบการณ์ดู . . . ไม่น่าลองเลยสักอย่างเลยค่ะคุณนุ่น lovereason Book Blog   โดย: กาปอมซ่า 20 พฤศจิกายน 2559 13:39:08 น.

อยากไปเที่ยวอเมซอนเลยครับ lovereason Book Blog ดู Blog   โดย: The Kop Civil 20 พฤศจิกายน 2559 20:38:19 น.

พี่เคยดูรายการนี้ (ชอบพิธีกรรายการนี้ทุกคนล่ะ) แต่ไม่เคยอ่านงานเขียนของ วรรณสิงห์เลย บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต สมาชิกหมายเลข 3016924 Photo Blog ดู Blog tiensongsang Diarist ดู Blog ความคิดถึงฉันหอมหวาน Funniest Blog ดู Blog อสูรกายไทฟอน Photo Blog ดู Blog mastana Literature Blog ดู Blog บ้านต้นคูน Food Blog ดู Blog sawkitty Diarist ดู Blog Quel Klaibann Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 20 พฤศจิกายน 2559 20:57:58 น.

lovereason Literature Blog ดู Blog   โดย: เศษเสี้ยว 21 พฤศจิกายน 2559 0:13:02 น.

อู้ววว เล่มนี้ไม่ได้ซื้อ 7 แดนเถื่อนน่าสนใจเลยครับ สนใจอ่านอะนะแต่ไม่ไปเองแน่ๆ ยกเว้นอินเดียเนี่ย เฉียดที่สุดละ วันที่ไปเกือบได้เหยียบอึคน ตกปิรันย่ามากินอาจไม่แปลกเท่าไหร่ แต่ถ้าจับปิรันย่าด้วยมือเปล่านี่มือจะด้วนเอา คาร์นิวัลบราซิลก็น่าสน (อิอิ พยายามเก็บอาการ) อันนี้แต่งน้อยชิ้น แต่ฝรั่งนี่มีเทศกาลแก้ผ้าแบบแก้หมดเลยเยอะเหมือนกันนะ อินเดียอยากอ่านหนังสือเล่มจากเพื่อนคนนั้นเหมือนกันครับ หุหุ เคยแอบสะกิดเพื่อนที่อยู่สำนักพิมพ์แซลมอนอยู่ แต่ฤาษีชอบเล่นเกมในเฟซบุ๊คนี่เพิ่งจะรู้อะ เชอร์โนบิลทำเอาโรงไฟฟ้านิวเคลียร์เป็นของแสลงของคนค่อนโลกไปเลย แต่มันก็ยังอยากใช้อยู่อะนะ ไฟมันถูกดี รวันดา.... ไม่ไปแน่นอนครับ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: ชีริว 21 พฤศจิกายน 2559 21:10:19 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับน้องนุ่น จริงๆพี่ก๋าถนัดเขียนกลอนเปล่าหรือความเรียงนี่ล่ะครับ ไฮกุก็แต่งด้วย แต่มันมีบังคับคำ ถ้าเแป็นบทกวีสามบรรทัดแต่ไม่บังคับจำนวนคำ บางคนก็เรียกแคนโต้ อันนี้พี่ก๋าก็ชอบเขียนครับ   โดย: กะว่าก๋า 22 พฤศจิกายน 2559 16:20:15 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องนุ่น   โดย: กะว่าก๋า 23 พฤศจิกายน 2559 6:32:14 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต อาคุงกล่อง Book Blog ดู Blog คนบ้านป่า Home & Garden Blog ดู Blog กะว่าก๋า Art Blog ดู Blog newyorknurse Klaibann Blog ดู Blog หอมกร Movie Blog ดู Blog tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog เรียวรุ้ง Literature Blog ดู Blog lovereason Book Blog ดู Blog แวะมาโหวตให้น้องนุ่นจ๊ะ   โดย: อุ้มสี 23 พฤศจิกายน 2559 7:49:05 น.

ถ้าจะกลับไปทายชื่อละครอีกครั้ง https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=ryoroong&group=12 มีนางเอกจากของขวัญวันวาน ที่ไม่ได้เป็นละครน่ะค่ะ แต่มีรายชื่อโผล่ในรวมละคร เพราะชื่อเธอน่ารักดี รุ้งชอบ ลุย ล่า ท้าเขียนไม่ได้ตั้งเป็นหน้าหลักค่ะ เพราะอัพรัวๆ เลยไม่อยากให้เพื่อนๆเสียคะแนนโหวตไปเปล่าๆ   โดย: เรียวรุ้ง 23 พฤศจิกายน 2559 9:54:37 น.

แวะมาขอบคุณสำหรับโหวตค่า เชียร์ให้รีบเขียน ลุย ล่า ท้าเขียน เร็ว ๆ เลย เพราะคนข้างบน อัพรัว ๆ ไปถึงไหน ๆ แล้ว 555   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 23 พฤศจิกายน 2559 12:26:00 น.