ถ้าหากคุณรักใครสักคน..จงปล่อยให้เขาเป็นอิสระ..
เพราะในที่สุด..ถ้าเป็นคู่กันแล้ว..ยังไงซะเขา..ก็เป็นของคุณ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
บนถนนสายรองยามย่ำค่ำแสงจากภายในร้าน321 คาเฟ่ สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้งรอรับการมาเยือนของคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังท่ามกลางเสียงต้อนรับอย่างยินดีของบริกรชายที่ยังคงส่งยิ้มเย็นอย่างต่อเนื่องไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...รอยยิ้มบาดของบริกรหนุ่มพร้อมน้ำเสียงเย็นเยียบเฉกเช่นเคยเอ่ยขึ้นทันทีที่ใครบางคนก้าวเข้ามา
321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ
เมยา..ในชุดทะมัดทะแมงสะพายกระเป๋ากล้องเดินไหล่ตกเข้ามาภายในดวงหน้าคมหมองหม่นแต่ก็ยังมีแก่ใจยิ้มบางให้กับบริกรหนุ่ม
มีอะไรที่กินแล้วหลับสบายคลายเครียด แบบไม่ต้องตื่นมาอีกเลยบ้าง
เมยาถามทันทีที่ลงนั่งที่โต๊ะประจำข้างหน้าต่างที่มุมดีที่สุดของร้าน ไม่แม้แต่จะดูเมนูที่บริกรหนุ่มยื่นให้แม้แต่น้อย
สิ่งนั้นไม่มีครับ..หลับไม่ตื่นคือกรรมเฉพาะบุคคลที่คุณไม่สามารถกำหนดได้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่..จนกว่าวันนั้นจะมาถึง..คุณถึงจะได้สัมผัสมันด้วยตัวของคุณเอง
เมยายิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำตอบ ฉันพูดเล่นค่ะ..แค่อยากรู้เฉยๆวันนี้ปวดหัวมาก อันที่จริง ฉันไม่ได้คิดทำอะไรอย่างนั้นหรอกนอกจากทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกันมากกว่า..ช่างเถอะค่ะเอาเป็นว่าวันนี้ฉันขอแบบวันช็อตเข้มๆนะคะ
วันช็อตพิเศษเข้มๆ ผสมน้ำผึ้งสูตรเฉพาะ 321ที่จะทำให้คุณหลับสบายในเวลาไม่ช้า..คุณจะได้ดื่มด่ำในเวลาไม่เกินสองนาทีครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กว่าครึ่งชั่วโมงกับการปลดปล่อยอารมณ์ละเลียดกาแฟสูตรใหม่อย่างมีความสุข ความตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลงทีละน้อย..
เพราะเป็นวันครบรอบหนึ่งปีการเสียชีวิตของ สารัณย์..ความโหยหาหม่นเศร้า ความเหงาเข้าครอบคลุม ครอบงำจิตใจของเมยาจนไม่อาจคิดทำการสิ่งใดนอกจากมารำลึกถึงความหลังณ.ที่แห่งความทรงจำของเขาและเธอ..321 คาเฟ่..
เมอยากเจอรัณย์จัง..ถ้ารัณย์ยังวนเวียนอยู่แถวนี้ รอบๆตัวเม..ได้โปรดมาหาเมหน่อยให้ขึ้นช้างลงม้า พึ่งไสยศาสตร์มนต์ดำจอมขมังเวทย์อะไรเมก็ยอมทั้งนั้น เมยาพึมพำเบาๆ ความคิดลอยล่องแต่แล้วก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อมือใครบางคนบีบลงบนบ่าเธอ
ความรัก..สำคัญสำหรับคุณมากอย่างนั้นหรือ?
น้ำเสียงทรงพลังของใครบางคนที่ปล่อยมือจากการเกาะกุมไหล่เมยาจ้องมองตาไม่กระพริบ มองจากสภาพการณ์คนตรงหน้าดูน่ากลัวและไม่เป็นมิตรจนเมยาเผลอเอ่ยถามอย่างเกร็งๆคุณ..พูดกับฉันเหรอคะ
ใช่..เหตุอันใดใยจึงต้องพึ่งไสยศาสตร์มนต์ดำจอมขมังเวทย์..เพื่อ รัก เช่นนั้นหรือ?
ฉัน..ไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆหรอกค่ะ แค่คิดเล่นๆ น่ะค่ะ เมยาแก้เก้อ ไม่ไว้ใจคนตรงหน้าแม้แต่น้อยเพราะกิริยาท่าทางการแต่งตัวของคนตรงหน้าที่ผมยาวรุงรังหนวดเคราเขียวครึ้ม ดูน่ากลัวมากกว่าจะเข้ามาเพราะหวังดี แต่แล้วน้ำเสียงคุ้ยเคยของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลังตัดความคิดทั้งหมดทั้งมวลที่มีกับคนตรงหน้าไปสิ้น
เมฆหมอกหม่นสลัวมองเห็นเพียงเงารางของใครบางคนที่เริ่มจะชัดเจนขึ้นมาทีละน้อยเมื่อเมฆหมอกค่อยๆ สลายไปสารัณย์..ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเมยาลุกพรวดวิ่งเข้าหาด้วยความดีใจแต่เมื่อจะเข้าสวมกอดร่างกายนั้นกลับจับต้องไม่ได้
รัณย์!! รัณย์!! จะไปไหน รอเม..รอเมด้วย!!
เมยาร้องเรียกเสียงหลงยิ่งไขว่คว้าเท่าไหร่ คนที่คิดถึงเหมือนจะยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆจนหมดแรงที่จะวิ่งตาม ในที่สุดก็ต้องทรุดนั่งลงด้วยความเหนื่อยหอบ..ภาพของสารัณย์ปรากฏอยู่ไม่ไกลพร้อมรอยยิ้มผุดพราวชุดสีขาวสะอาดตาขับให้คนในความสลัวรางดูน่ามองเหมือนเดิม
เม..รัณย์มีความสุขดี..อย่ากังวล..อย่าว้าเหว่..รัณย์จะคอยมองดูเมจากที่ไกลๆเสมอรัณย์อยากเห็นเมมีความสุข
แต่!! เมคิดถึงรัณ อยากอยู่กับรัณให้เมไปอยู่กับรัณได้มั๊ย..ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลยเมพร้อมแล้วทำยังไงก็ได้ให้เมได้ไปอยู่กับรัณ เมยาคร่ำครวญแต่สิ่งที่ได้รับกลับคืนมาคือรอยยิ้มเต็มหน้าสารัณเช่นเดิม
แต่รัณ..ไม่อยากอยู่กับเม
ห๊ะ!! ทำไมล่ะ..รัณ..ทำไม เมยากลั้นสะอื้นน้ำเสียงตัดพ้อ
เพราะสำหรับรัณ..ความรักไม่ใช่การครอบครอง..สำหรับรัณ..ความรักคือการเห็นเมมีความสุขกับปัจุบัน..มีความสุขกับอนาคตที่กำหนดด้วยมือเมเอง..อย่ากังวล..อย่าหันหลังกลับมาไม่ว่ายังไงก็ตามรัณจะมองเมอยู่จากด้านหลังเสมอ..มองเมก้าวต่อไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกวัน..เมเข้าใจมั๊ย..เม..ต้องมีความสุขได้โปรดใช้ชีวิตต่อไปเพื่อรัณและเพื่อตัวเมเอง
แต่..เม..เม ไม่มีคำพูดใดจะเอ่ยออกมาได้อีกเมื่อความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตาเมยาหอบสะอื้นตัวโยนจนใครบางคนต้องเข้ามากอดปลอบเอาไว้
เม!! แกเป็นอะไร เม!! มาลินี.. เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเมยาเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะผละจากร่างสั่นเทิ้มนั่งลงตรงข้ามกัน
นี!! ที่นี่ที่ไหน!! แล้วรัณล่ะ..รัณไปไหน เมื่อกี้ยังอยู่ที่นี่เลยเมยาระล่ำระลักเหลียวมองหาสารัณย์ไปทั่ว บริเวณโดยรอบยังคงเงียบกริบไม่มีแม้แต่แขกสักคนนอกจากเมยาและมาลินี
รัณ เริณที่ไหน..มดสักตัวยังไม่มี ร้านกาแฟอะไรเงียบยังกะป่าช้า นี่ถ้าไม่มีเพลงคลอเพราะๆฉันนึกว่าหลงเข้ามาบ้านผีสิงแล้วสิ มาลินีเหลียวมองไปรอบกายอย่างหวาดหวั่นก่อนจะสบสายตากับบริกรหนุ่มที่ยังคงยิ้มเย็นราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
แต่เมเจอรัณย์เมื่อกี้นี้เอง มีผู้ชายไว้หนวดเครารุงรังเข้ามาพูดอะไรแปลกๆกับเมแล้วเมก็เจอรัณเลยนะนีช่วยเมหาผู้ชายคนนั้นหน่อยสิ เมยาเว้าวอนแต่มาลินีปฏิเสธเสียงแข็งไม่เห็นด้วยท่าเดียว
บ้า!! หน้าตาก็ไม่เคยเห็นจะไปหาเจอได้ไง นี่..ฉันว่าอย่าไปอยากรู้เลยว่ารัณเป็นยังไง คนที่จากไปแล้วเขาไม่มีวันที่จะกลับมาหาแกได้หรอกแกจะเรียกวิญญาณเขากลับมาทำไมไม่มีประโยชน์ ป่านนี้เขาไปเกิดแล้วมั๊ง
แต่เมเจอจริงๆนะ ได้คุยกับรัณด้วย เพราะผู้ชายคนนั้นแน่ๆเลยเขาต้องเป็นพ่อมดหมอผีแน่ๆ เราไปหาเขากันเถอะเผื่อจะตามทัน คงไปไม่ไกลแถวนี้หรอก
เมยาลุกพรวดดึงแขนเพื่อนรักที่ไม่ทันตั้งตัวให้ลุกขึ้นตามแต่มาลินียื้อไว้สุดกำลังแล้วชี้มือไปที่จุดจุดหนึ่ง
คนนี้รึเปล่าที่แกเห็น
ไหน!! ใช่คนนี้เลย ใช่แล้ว แกรู้จักเหรอใครน่ะเมยายิ้มแย้มดีใจกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีมาลินีส่ายหน้าอย่างระอาใจก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงเซ็งสุดชีวิต
แกฝันแน่ๆเป็นตุเป็นตะเลย ดูซิ นี่ใคร มาลินียื่นนิตสารจ่อตรงระดับสายตาเมยาพอดีใบหน้านวลสวยเริ่มมีสีเลือดฝาดมากขึ้นเล็กน้อย
พี่นก..ฉัตรชัย?? เหรอ
เออ..น่ะสิ จะใครไปได้เล่า นี่พี่นกฉัตรชัย รูปนี้ก็มาจากหนังเรื่องจอมขมังเวทย์แกตาถั่วมั่วจริงไม่อิงนิยายหรือว่าแกล้งอำฉันกันแน่เนี่ย ฉันชักจะสงสัยแล้วนะ
เมื่อกี้ฉันฝันเหรอ?? ทำไมเหมือนจริงเลยล่ะ..แก..หือ เมยาจ้องมองเพื่อนรักด้วยสายตางงงวยมาลินีส่ายหน้าเบาๆก่อนจะควักเงินมาวางบนโต๊ะแล้วดึงเมยาออกจากร้านตัวปลิว
แกฝันได้ใจมาก ดีนะไม่มีใครในร้านนั้น ไม่อย่างนั้นฉันคงขายหน้าตายชักคร่ำครวญหวนไห้ยังกับนางเอกนิยายก็ไม่ปาน
สองสาวออกมายืนหน้าร้าน ก่อนจะพากันเดินออกไป เมยาที่ยังคงงุนงงไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่เห็นเป็นความฝันหรือความจริงหันกลับไปมองภายในร้านที่ยังคงสลัวรางเช่นเดิมแต่แล้วภาพที่เห็นคือใครบางคนในชุดขาวผมยุ่งเหยิงยาวเคลียไหล่คล้ายคนที่พบเจอในความฝันนั่งหันหลังพร้อมหันกลับมายิ้มให้ด้วยใบหน้าเยียบเย็น
เมยาหันกลับไปมองเพื่อนรักที่ไม่ได้ใส่ใจเอาแต่ลากแขนหล่อนให้เดินตามไปที่รถพอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมได้เมยาก็หันหลังกลับไปทางเดิมทันทีจนมาลินีถึงกับงุนงง
อะไรของแก..เม!!
แก!!..ฉันเห็นผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว!!
เมยาระล่ำระลักตอบเพื่อนรักท่าทีหันรีหันขวาง มาลินีมองตามไปอย่างไม่เข้าใจ จนเมยาหันกลับจะเดินกลับไปที่ร้านภาพที่ปรากฏคือความมืดมิดราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ในร้านราวกับร้านไม่ได้กำลังเปิดอยู่เมื่อครู่ เมยามองด้วยสายตางุนงงเมื่อป้ายหน้าร้านค่อนข้างเก่าและสกปรกเพราะฝุ่นเกาะหนาเขียนเอาไว้ว่า...
321คาเฟ่..หยุดกิจการถาวร...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ด้วยนะคะ
ขอบคุณเพลงเพราะๆจากอินเตอร์เนตค่ะ (เข้าบรรยากาศนิยายเป๊ะเลย)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุด 321 คาเฟ่ ที่เริ่มต้นจากงานตะพาบชิ้นแรก และตัวละครคู่แรกของนุ่น
ก็ปิดกิจการถาวรที่ตะพาบตอนพิเศษจอมขมังเวทย์ซะที
ปาดเหงื่อค่ะ คิดนาน T T
ขอบคุณมากๆค่ะ
ฝากลิงค์ตะพาบ 321 ตอนแรกด้วยค่ะ เผื่อยังไม่ได้อ่านค่ะ
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=lovereason&month=03-2013&date=12&group=4&gblog=1
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++