พูดถึงโจทย์รอบนี้คงต้องนึกถึงคำว่าความลับ

ใครๆ ก็คงมีความลับ

ลับมาก ลับน้อย ไม่ค่อยลับแต่ก็จัดว่าลับบ้าง

ลองได้มีความลับแล้วพอความลับนั้นถูกเปิดเผย

ก็กลายเป็นความ(ลับ)แตก หรือความแตก

เชื่อว่าทุกคนคงต้องมีบางเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่อยากให้ใครรู้

ถึงแม้จะมีคำพูดสวยหรูว่าคนเราไม่ควรมีความลับ

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย หรือความลับไม่มีในโลก

แต่เชื่อเถอะว่าอย่างน้อยต้องมีสักเรื่องที่อยากเก็บเป็นความลับไว้กับตัว

ไม่ว่าเรื่องสมัยเด็ก สมัยวัยรุ่นหรือแม้กระทั่งวัยผู้ใหญ่

ทุกคนย่อมผ่านมาแล้วทั้งนั้น

ปฏิเสธไม่ได้อีกว่าความลับเป็นสิ่งที่กระตุ้นความอยากรู้

ใครไม่อยากรู้คงแปลก หรือไม่แปลกแต่เราว่าแปลก

ไม่มีอะไรหรอกที่อยู่ในความสนใจของเราแล้วปฏิเสธว่าไม่อยากรู้

แล้วเมื่อความแตก 

เราที่ไม่ใช่ต้นทางก็อาจรู้แล้วก็จบไปไม่เก็บมารกสมอง

แต่เจ้าของเรื่องหรือความลับนั้นอาจได้รับผลกระทบไม่มากก็น้อย

ถึงแม้จะแค่อยากรักษาความเป็นส่วนตัว

และไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายก็ตาม

แต่คนอยากรู้ก็พร้อมใจกันละเมิดความรู้สึกของคนคนนั้น

เพียงเพราะความอยากรู้

อันที่จริงแล้วเรื่องลับของคนอื่นก็คือปัญหาของคนอื่น

เรามักตัดสินคนอื่นด้วยความรู้สึกของเราเอง

จะอะไรมากมายถ้าความลับนั้นทำให้ใครตายก็ว่าไปอย่าง

บางทีเราก็ไม่อยากยึดติดกับโซเชียลมากนัก

เช็คอินที่ไหน วันนี้กินอะไร มีแพลนทำอะไร

ไปเที่ยวที่ไหน แล้วไปกับใคร

เรามักจะไม่ค่อยโพสอะไรเท่าไหร่ นานๆทีจะมีสักครั้ง

คงเพราะโลกส่วนตัวสูงลิบลิ่วของเราเองเป็นเหตุ

เราไม่เดือดร้อนเพราะมีที่ปลดปล่อยสิ่งที่ไปเจอไปรู้ ไปเห็น

ได้ถ่ายภาพหรือบันทึกมานั่นก็คือบล็อกของเรา

บล็อกเป็นที่ที่เราชอบที่สุดเป็นตัวเราที่สุด

อยากเขียนอยากบันทึกอะไรก็ได้อย่างใจที่สุด

ไม่มาไวไปไวเหมือนกระแสลมพัดผ่าน

ไม่ต้องนึกถึงว่าจะโพสอะไรจะไปกระทบใคร

ว่างก็มา ไม่ว่างก็ไม่ได้เยี่ยมเพื่อนบล็อก

ก็แค่นั้นเอง

บางครั้งก็อยากทำได้ทุกอย่างที่ตั้งใจ 

แต่บางทีชีวิตจริงก็สาหัสกว่านั้น

เรายังต้องใช้ชีวิตไปตามครรลอง

ยังต้องเรียน ต้องเขียน ต้องอ่านต้องทำมาหากิน

เหมือนโลกโซเชียลที่เราอยากออกห่างแต่ก็ได้แต่คิด

เอาเข้าจริงแล้วใจแข็งไม่ได้สักที

สารพัดแอพลิเคชั่นที่เอาเวลาในชีวิตของเราไปมากมาย

เหมือนกับว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ 

เหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต

และเราพร้อมจะเสียสละเวลาอันมีค่าเพื่อมัน

เล่ามาถึงตอนนี้แล้วต้องบอกว่านี่คือหนึ่งความ(ลับ)แตกในใจของเรา

พอรู้ว่าได้โจทย์เรื่องความแตก 

ก็อยากเขียนเรื่องสั้นสักเรื่องคิดจนหัวจะระเบิด

พล็อตที่มีอยู่ดันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความแตกแยกทางการ...(ไม่เอาไม่พูด)

อยากเขียนเรื่องหนัง นิยาย มีหลายเรื่องที่ชอบและเข้ากับโจทย์คราวนี้มาก

แต่ดันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความแตกต่างทาง...(ที่สุ่มเสี่ยงเกินไป)

เพราะเราเองก็เบื่อสังคมอุดมดราม่า 

ฉะนั้นเราก็ไม่ควรเป็นคนเขี่ยไฟ

อยากเขียนเรื่องเล่านั่นนี่ที่เกิดในช่วงนี้

ก็ดันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความแตกตื่นและตื่นตัวของความเห็นหลายหลากกันไป

บางครั้งเรื่องจริง บางครั้งอุปทานหมู่แต่ทุกเรื่องที่เกิดล้วนมีที่มา

ถ้าไม่มีที่มา ดราม่าคงไม่บังเกิด

เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ซะบ้างก็สบายใจดี

(ไม่ใช่ไม่รู้ไม่เห็น...เห็นนั่นแหละแต่ปล่อยผ่าน)

โจทย์คราวนี้ “ความแตก” เหมือนไม่ยากแต่ยากมาก

ก็เลยออกเดินช้ากว่าเพื่อนมากมายค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดมากๆเลยนะคะ

สุขสันต์วันแห่งความรัก ให้ความรักและปรารถนาดีต่อกัน

มีความสุขมากๆ ทุกคนเลยนะคะ

หายไปจากบล็อกเกือบสองอาทิตย์

มีที่มาไม่ได้หมดไฟค่ะ

พอดีแม่ไม่สบายเป็นไข้เลือดออก

อายุป่านนี้ยังเป็นไข้เลือดออกอีกนี่เจอแบบคาดไม่ถึงจริงๆ

ไข้ขึ้นสูง40องศา พาไปโรงพยาบาลทุกวัน

หมอบอกว่ามีแววเป็นไข้เลือดออก

เจ้าตัวบอกไม่เป็นไร พอทนได้แต่พอผ่านไป 4 วัน ไข้ยังเท่าเดิม

วันที่ 5 โดนสั่งนอนโรงพยาบาลรอดูอาการทันที

ห้ามกินของที่มีสีแดง สีดำ 

จนออกอาการผื่นแดงขึ้นทั่วตัว

นั่นแหละจึงรู้ผลแน่นอนว่าเป็นเต็งกี่สายพันธุ์1 (DENV1)

นอนโรงพยาบาล 6 วัน 

กังวลมากกลัวอันตรายกว่าที่คิด 

ต้องติดต่อเทศบาลมาพ่นยาทั้งที่บ้านที่ทำงาน 

ก็เลยยุ่งจริงๆ ค่ะ 

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณเพลงเพราะๆ 25 hours

เพลงความหมายดีมากจริงๆ

อาจมาเยี่ยมเพื่อนบล็อกช้าไปบ้างนะคะ

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

^___^