พี่เลี้ยงน้องรัก 2

2.

คนที่นอนซมบนเตียงมาเกือบสามคืนฟื้นไข้และมีแรงซุกซนได้แล้ว ใบหน้าหวานที่ซีดเซียวเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง แต่เพราะคดีเรื่องเล่นซนจนตกน้ำเมื่อหลายวันก่อนทำให้ถูกแม่นายกักบริเวณและห้ามลงจากเรือนอย่างเด็ดขาด เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ นายน้อยนั่งเท้าคางดูบรรยากาศรอบคุ้มจากหน้าต่างห้องนอน พ่อนายในอนาคตปล่อยลมหายใจพรูแรง คนที่ชอบกิจกรรมกลางแจ้งออกจะเบื่อที่ต้องนั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้อง หนังสือเรียนที่วางเกลื่อนอยู่เต็มตั่งก็น่าเบื่อเกินกว่าจะหยิบมาอ่านได้ ตากลมโตที่ใสดั่งลูกแก้ววาววับเมื่อเห็นเจ้าเปี๊ยกเดินลัดสนามมาจากเรือนหน้าซึ่งเป็นส่วนของโรงแสดงเครื่องเรือนไม้สักทองสินค้าเรื่องชื่อของคุ้มธรรมมล

ร่างผอมเกร็งดูเร่งรีบคล้ายมีธุระร้อนที่ท้ายคุ้มจนอดสงสัยไม่ได้ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นคนเป็นนายตะโกนเรียกบ่าวที่พ่วงตำแหน่งสหายด้วยน้ำเสียงที่ยังแหบอยู่บ้าง

“เปี๊ยก...เจ้าเปี๊ยกมาหาน้อยที”


สหายผอมเกร็งเดินลัดสนามเปลี่ยนทิศทางจากเดิมเข้ามาใต้เงาเรือนใหญ่ยืนกุมมือแหงนมองคอตั้งบ่าคุยกับนายที่ชะโงกหน้ามาจากหน้าต่างห้องนอน

“นายน้อยมีอะไรจะใช้ผมหรือครับ”

“เปี๊ยกจะรีบไปไหนหรือ เห็นเดินหน้าเริดมาเชียว มีอะไรน่าสนใจที่ท้ายคุ้มหรือไงกัน”

“พ่อบอกว่ามีเศษไม้จากโรงเครื่องเรือนมาส่งที่เรือนคุณชิตตั้งพะเรอเกวียน วันนี้คุณชิตเลยบอกพวกลูกบ่าวว่าจะทำของเล่นให้เล่น วันก่อนไอ้ทิ้งมันได้ตัววัวควายแกะสลักไปเล่นแล้ว ผมว่าจะไปขอให้คุณชิตแกะควายให้สักฝูง นายน้อยจะไปเรือนคุณชิตพร้อมกันกับเปี๊ยกไหมครับ”

คนหน้าหวานรีบลุกยืนใจลอยละลิ่วไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กท้ายคุ้มนั้นแล้ว แต่แล้วหน้าหวานก็เม้มปากนิ่ง อดน้อยใจคนเป็นพี่ไม่ได้ พี่ว่างขนาดแกะสลักวัวควายได้เป็นฝูงแต่แค่เจียดเวลาสักนิดมาเยี่ยมน้อยที่เรือนยังไม่เคยแม้สักครั้ง หน้าหวานสะบัดเสียงใส่สหายผอมเกร็งอย่างไม่สนใจตุ๊กตาวัวควายที่เพื่อนบ่าวอวดอ้าง

“หึ! กะอีแค่วัวควาย น้อยไม่เห็นอยากจะได้เลย ”


แขนเรียวดึงหน้าต่างปิดปัง เป็นการตัดบทสนทนาอย่างฉับพลัน

“อ่ะอ้าว ว้า ตัดบทไปดื้อๆเสียนี่ ฮื้อ...ไม่เข้าใจนายน้อยเลยจริงๆ”

เจ้าเปี๊ยกเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะรีบลุกวิ่งตื๋อไปยังท้ายคุ้มโดยเร็ว ในใจร้อนรน ป่านนี้ลูกบ่าวคนอื่นๆจะได้วัวควายไปเล่นกันกี่ตัวแล้วนะ




อาหารค่ำระหว่างแม่นายกับนายน้อยเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทั้งๆที่วันนี้มีแกงส้มดอกมะรุมรสเปรี้ยวอมหวานอย่างที่โปรดปรานพร้อมไข่เจียวใส่หอมแดงซอยที่เคยขอให้นมหอมทำให้ทานอยู่บ่อยๆแต่คนเพิ่งฟื้นไข้กลับไม่เจริญอาหารเท่าที่ควร

“น้อยอิ่มแล้วจ้ะแม่จ๋าขอตัวไปนอนก่อนนะจ้ะ”

แม่นายพยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต แม้จะสงสัยอาการซึมผิดปกติของลูกชายคนเดียวอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงอันใด ปล่อยให้ลูกชายที่กำลังจะเปลี่ยนวัยจากเด็กชายเข้าสู่วัยหนุ่มเดินตัวปลิวไปยังเรือนนอนทันที

“อ้าวเด็กๆมาเก็บสำรับไปเถอะ ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน หมู่นี้คงต้องลดข้าวให้น้อยลงสักหน่อย รู้สึกว่าจะไม่คล่องตัวเสียแล้ว นมหอมก็เบาฝีมือลงบ้างก็ได้ ฉันจะได้ไม่อ้วนมากไปกว่านี้”

ประหนึ่งต่อว่าแต่น้ำเสียงแม่นายไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย นมหอมยิ้มรับกับคำชมกรายๆจากคนที่เป็นดั่งพี่ดั่งเพื่อนกันมาตั้งแต่รุ่นสาว มือกร้านงานครัวหยิบป้านน้ำชาขึ้นมารินชาเขียวหอมกรุ่นลงในถ้วยชาใบเล็กยกวางตรงหน้าแม่นาย

“ชาเขียวจากร้านแปะฮ้ง รสดี หอมเชียวค่ะ”

“อืม...หอมมาก ทานคู่กับขนมกลีบลำดวนที่นมหอมทำเข้ากันดีจริงๆ อ้าวนี่ฉันจะลดน้ำหนักนมก็ยังจะเอาของอร่อยมาให้ฉันทานอีกนะหึๆๆ”

“หูย คุณไม่อ้วนเลย งามสมวัยอีกต่างหากล่ะคะ”

ที่นมหอมกล่าวไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด แม้ไม่ผอมอย่างเมื่อวัยสาวแต่ทว่ามีเนื้อหนังเพิ่มขึ้นตามวัยและนวลเนื้อก็ยังเต่งตึงทรวดทรงองค์เอวก็ยังมีให้เห็น แม่นายเป็นคนที่ขยันทำงานไม่ได้เอาแต่นั่งนับเงินหรือแต่งตัวสวยไปวันๆดั่งเช่นนายแห่งคุ้มอื่นๆ ท่านเป็นคนทำงานที่รู้ทั้งงานบ้านและงานบริหารการค้าขายเพราะเป็นลูกสาวพ่อค้าชาวจีนมาก่อน สมัยที่แต่งเข้าคุ้มนี้มาก็เป็นที่เรื่องลือกันมานานแล้วว่าแม่นายคุ้มนี้เก่งทั้งบู้และบุ๋น สมกับเป็นนายของผู้ครองคุ้มทายาทเจ้านายเมืองเหนือสายเก่าแก่แถบล้านนา แม้จะไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์อะไรแล้วก็ตามด้วยเชื้อสายที่เจือจางลงเข้าสู่รุ่นปลายสายแต่ก็ยังได้รับการนับหน้าถือตาอย่างมาก



เสียงคุยกันของแม่กับนมหอมลอยแว่วมาแต่ไกลคนพูดคุยดูจะอารมณ์ดีเหลือเกินจึงได้ปล่อยหัวเราะมาเป็นระยะๆ หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ทำให้ลมพัดโชยเข้ามาได้อย่างสะดวก อากาศยามค่ำในหน้าร้อนกับสภาพบ้านทรงไทยติดชายน้ำทำให้เย็นสบายไม่ร้อน นายน้อยแห่งคุ้มธรรมมลนั่งมองดาวเดือนที่เกลื่อนฟ้า น้ำตาซึม อยากจะเอ่ยถามถึงพี่ชิตกับนมหอมแต่ก็อายและเสียเชิงที่ดูเหมือนจะง้อให้คนมาเยี่ยม


“น้อยป่วยอยู่ตั้งหลายวัน พี่ชิตไม่คิดจะมาเยี่ยม หึ! โกรธแล้วนะ น้อยโกรธพี่ชิตจริงๆแล้วนะ”

“นี่ไม่คิดจะมาดูใจกันบ้างเลยใช่ไหม”


น้ำใสๆที่ปลายตาจากแค่ปริ่มจนบัดนี้กลายเป็นเม็ดโตแล้วก็ทิ้งตัวร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงลงละแก้ม คนหน้าหวานตกใจรีบปาดมันออกไปอย่างกลัวใครจะมาเห็น เสียชื่อหมดที่จะมาโดนล้อว่าร้องไห้งอแงคิดถึงคนใจร้าย ชิ แต่ในอกมันหวิวโหวงอย่างเหลือเกินที่คิดว่าพี่ให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตัวเอง

เดินมาปิดโคมใหญ่กลางห้องนอนเหลือไว้เพียงโคมแสงนวลตรงหัวเตียง คนที่ล้มตัวลงนอนกลิ้งเล่นบนเตียงไม่ได้นึกสนุกแม้แต่น้อย นอนมองเพดานมุ้งของเตียงสี่เสาหลังใหญ่สไตล์ยุโรปที่พ่อนายตั้งใจสั่งลงเรือมาจากแดนฝรั่งโน่นเชียวเล่น ลายลูกไม้ประดับมุ้งสวยงามแต่มันไม่น่ามองเลยสักนิดเพราะอารมณ์ที่กรุ่นในตอนนี้ พลิกตัวไปมาหวังว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ แต่เพราะนอนมาตลอดบ่าย แม้จะเลยเวลาย่ำค่ำนานแล้วก็ไม่มีอาการง่วงเลยสักนิด เผลอคิดไปถึงคนที่รอคอย แม่บอกว่าก่อนที่จะส่งน้อยไปเรียนในกรุงจะให้พี่ชิตสอนวิชาการต่างๆให้น้อย

หึ!นี่ก็หลายวันมาแล้วแต่พี่ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย คงไม่อยากสอนเด็กแบบน้อยแล้วกระมัง





“อ้าว พ่อชิต มาเสียค่ำเลย น้อยเข้าห้องไปเมื่อครู่แล้ว วันนี้ทานอาหารน้อยมากไม่รู้ว่าเพราะยังไม่สร่างไข้ดีหรือไร แต่ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนะ”

หนุ่มหน้าคมลูกชายคนเดียวของนมหอมแย้มยิ้มก่อนเอ่ยด้วยเสียงนุ่มเบา

“ขอรับ ผมทราบอาการนายน้อยจากหมอโจเซฟเมื่อเช้าแล้วขอรับ พอดีว่าจะมาเรียนแม่นายเรื่องจัดการเรียนการสอนให้นายน้อย แต่เพราะกระผมไม่ได้เป็นครูบาอาจารย์อะไรก็เลยคิดไม่ออกว่าจะสอนอะไรนายน้อยบ้าง แต่ก็คิดและเขียนคร่าวๆมาให้แม่นายพิจารณาก่อนนะขอรับ”

หนุ่มวัยอ่อนวางกระดาษสีขุ่นที่เขียนด้วยลายมืองดงามตรงหน้าแม่นายแล้วนั่งลงเยื้องไปทางด้านขวาเล็กน้อย รอรับฟังความจากผู้สูงวัยที่มีท่าทางน่าเกรงขามแต่แววตาอ่อนโยนตรงหน้า สีหน้าผู้นำคุ้มธรรมมลมีแววยินดีใบหน้าที่สวยสง่าแม้จะผ่านกาลเวลามาหลายสิบปีแล้วก็ยังดูงดงามคลี่ยิ้มน้อยๆ

“ฉันก็บอกพ่อชิตไปแล้วว่าตามแต่พ่อชิตจะเห็นควร”

“แล้วนี่จะเริ่มสอนกันเมื่อไหร่ดีล่ะ เหลือเวลาอีกไม่กี่ปีแล้วที่น้อยต้องเข้าไปเรียนในเมืองหลวงฉันอยากให้น้อยมีอะไรทำไม่อยากให้เที่ยวเล่นไปวันๆ”

“ว่าจะเริ่มพรุ่งนี้แล้วล่ะครับแม่นายก็เลยจะมาบอกนายน้อยให้เตรียมตัว แต่วันนี้คงไม่ทันแล้ว สงสัยน้อยจะหลับไปแล้ว”

“อืม..พ่อชิตลองเข้าไปที่เรือนดูนะน้องอาจจะยังไม่หลับก็ได้”

แม่นายเอ่ยอนุญาต อนุชิตหันมองใบหน้าหวานละไมของนมหอม เมื่อแม่พยักหน้าให้อีกแรงจึงค่อยลุกเดินค้อมหลังอ้อมเรือนไป โคมสีนวลที่ติดให้แสงสว่างเป็นระยะๆ ทำให้เรือนไม้ที่แม้จะเก่าแต่ได้รับการดูแลปรับปรุงให้ทันสมัยอยู่เสมอนี้น่ามอง เรือนใหญ่อันเป็นเรือนนอนของพ่อนายคนต่อไปเห็นเด่นชัด ห้องนอนใหญ่ฝาปะกนลายสวยขัดมันสีไม้มะค่าเด่นเป็นสง่า เห็นแสงไฟรอดออกมาจากด้านในเพียงรำไรทำให้คนเป็นพี่ยิ้มนิดๆก่อนจะเคาะประตู


“นายน้อย นายน้อยขอรับ”

“ใครนะ มีอะไร น้อยจะนอนแล้วอย่ามากวน”

“พี่ชิตเองครับ”

“อ่ะ! พะ..”

คนที่ยังนอนไม่หลับรีบลุกนั่ง เหมือนหูจะฝาด พี่ชิตมาเยี่ยมเขาแล้วใช่ไหม ดีใจเหลือเกินแต่ก็ยังอดเคืองไม่ได้ คนหน้าหวานกอดอกทำหน้ายู่อยู่บนเตียงคอยฟังเสียงจากคนหน้าห้อง

“ถ้านายน้อยจะนอนแล้วอย่างนั้นพรุ่งนี้พี่จะมาหาใหม่...ไม่รบกวนการพักผ่อนของนายน้อยแล้วนะครับ”


“อ่ะเดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป..อ๊ะ! ..อ้า! โครม!”

เพราะความรีบโดดลงเตียงที่ค่อนข้างสูงทำให้หกล้มเข่ากระแทกพื้นอย่างจัง

“โอ๊ย!”

“อ่ะน้องน้อยเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”

ไม่รู้ว่าพี่ชิตเข้ามาในห้องได้อย่างไรเพราะมั่นใจว่าได้ลั่นดาลลงกลอนไว้แต่ตอนนี้น้อยถูกคนที่ตัวโตกว่าอุ้มนั่งบนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมกันนั้นคนเป็นพี่ก็ถือวิสาสะนั่งลงที่ปลายเตียงด้วย

“จะลุกจะเดินทำไมต้องเร่งต้องรีบ ดูสิตกเตียงเสียจนได้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ว่าพ่อนายคุ้มธรรมมลเป็นทโมนไพรหรือไร”
ปากบางยกยิ้มน้อยๆเป็นเชิงหยอกล้อแต่คนถูกล้อไม่สนุกสักนิด หน้าหวานบูดบึ้ง โกรธขึ้งที่ถูกล้อ

“ช่างน้อยเถอะ พี่ชิตอย่ามาสนใจเด็กอย่างน้อยเลย อ่ะ!”

แค่เพียงจะขยับหนีคนที่ทำตาดุใส่ก็ต้องนิ่วหน้า มือเรียวของคนไม่ระวังรีบกุมเข่าไว้ทันทีหนุ่มหน้าคมคว้าข้อมือให้คลายออกพร้อมกับร่นกางเกงแพรสีน้ำเงินเข้มที่น้อยสวมอยู่ขึ้นจนถึงเข่า

“อ่ะ!พี่ชิต ไม่เป็นไรน้อยไม่เจ็บ”


“ไม่ดื้อกับพี่สักครั้งจะได้ไหมครับ”


ก้มดูก็เห็นรอยแดงชัดเจนตรงหัวเข่าซ้าย แม้ไม่มีเลือดออกแต่ก็คงเจ็บหนักพอดู พรุ่งนี้คงได้ห้อเลือดเขียวช้ำเป็นแน่


“อยู่นิ่งๆนะเดี๋ยวพี่มา”


ออกจากเรือนไปไม่นานก็กลับมาพร้อมร่วมยาที่หมอฝรั่งประจำตัวแม่นายทิ้งไว้ให้ใช้ ยาเม็ดกลมสีขาวขุ่นถูกหยิบยื่นใส่มือเรียวพร้อมกับแก้วน้ำดื่ม

“ทานยาแก้ปวดกันไว้ก่อนนะครับ พี่เกรงว่าคืนนี้มันจะทำให้น้องน้อยนอนไม่หลับได้”

ผ้าชุบน้ำเย็นบิดหมาดถูกเช็ดอย่างแผ่วเบาที่เข่าซ้าย วางประคบอยู่พักใหญ่ก่อนจะจุ่มน้ำแล้วบิดมาวางให้ใหม่ ทำอย่างนี้อยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะซับแห้งแล้วจึงร่นขากางเกงแพรกลับลงมาตามเดิม คนเป็นพี่ยิ้มกว้าง เมื่อเริ่มสังเกตใบหน้าคนหน้าหวานชัดๆ เห็นขนตาเปียกชื้นกับประกายวาวๆที่ปลายตา


“หึ ขี้แยจังนะ เจ็บจนร้องไห้เลยหรือไร”


“ไม่ใช่สักหน่อย ..ฮึก..น้อย..ฮึก..ไม่ได้ร้องไห้นะ”

มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่กลิ้งหล่นเคลียแก้มออกให้อย่างแผ่วเบา พร้อมเชยคางคนเป็นน้องให้หันมามองหน้ากัน

“โกรธพี่หรือเปล่าที่พี่ไม่ได้มาเยี่ยมน้อยเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง”

แค่นั้นน้ำตาที่เกือบหายก็ร่วงเผาะลงมาอีก แต่คนปากแข็งก็ยังคงปากแข็งวันยันค่ำ

“น้อยจะโกรธพี่ทำไม ในเมื่อน้อยป่วยของน้อยเองไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อย ป่วยเองก็หายเองได้”

ท้ายประโยคสะบัดเสียงเล็กน้อยให้คนเป็นพี่ได้ปล่อยหัวเราะเบาๆ

“หึๆ พี่ไม่ว่างจริงๆ ทางกรุงเทพสั่งเครื่องเรือนไม้สักชุดใหญ่พี่ต้องคุมงานช่างเองทั้งหมดเพราะเป็นงานด่วนและต้องพิถีพิถันอย่างมาก ต้องใช้หลายวันกว่างานจะเรียบร้อย”

“แต่ก็ยังว่างพอจะนั่งแกะวัวแกะควายให้ลูกบ่าวได้เป็นฝูงๆนี่..ฮึก”

“หึๆ แล้วน้อยอยากได้บ้างไหมล่ะวัวควายเป็นฝูงๆน่ะ”

“หึ!ไม่เห็นอยากจะได้เลย..ฮึก...สักนิด ของเล่นน้อยมีก็มากแล้ว น้อยโตแล้วด้วยไม่มีเวลามานั่งเล่นวัวเล่นควายแบบนั้นหรอก”

“โอ๋ โตแล้วหรือ หึๆๆ”

“อืม..งั้นรูปม้าแกะสลักที่พี่ตั้งใจมาให้น้อย น้อยก็คงไม่ต้องการแล้วกระมัง”

ใบหน้าหวานหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล รูปม้าแกะสลักจากไม้สักทองขนาดเท่าผ่ามือผู้ใหญ่อยู่ในท่าโจนทะยานอวดกล้ามเนื้อเป็นมัดดูสง่างาม แผงคอและพวงหางพลิ้วไหวประหนึ่งมีชีวิต มือน้อยๆรับรูปม้าแกะสลักมาลูบคลำอย่างถูกอกถูกใจคนหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนเอ่ยด้วยเสียงสดใส


“ของน้อยหรือ พี่ชิตแกะให้น้อยคนเดียวใช่ไหม”

“ครับ นายน้อยรู้ไหมว่า ม้านอกจากหมายถึงสัตว์พาหนะแล้วยังมีความหมายโดยนัยว่า “ผู้ไปเร็ว” เป็นคุณลักษณะของความเป็นชายชาตรี

“อาชาไนย คือเป็นผู้ผ่านการฝึกมาอย่างดีแล้ว มีความกล้าหาญเป็นผู้มีวิชา พรุ่งนี้พี่จะสอนวิชาการต่างๆที่พี่รู้และพอจะถ่ายทอดให้น้อยได้ พี่อยากให้น้อยตั้งใจเรียนทุกสิ่งอย่างที่พี่จะสอน น้อยพร้อมหรือไม่”

“ได้ฮะ พรุ่งนี้เราเริ่มเรียนกันเลยนะฮะ”

“อย่างนั้นคืนนี้เข้านอนได้แล้วนะครับ”

มือหนาจะรับม้าแกะสลักไปวางที่หัวเตียงให้แต่คนหน้าหวานส่ายหน้าแล้วล้มตัวลงนอนทันที

“ขอน้อยเอาม้านอนด้วยได้ไหมฮะ นะฮะ”

อนุชิตยิ้มละไม คนที่ดื้อและแอบงอแงเมื่อครู่กลายเป็นคนขี้อ้อนไปเสียแล้ว พยักหน้าให้แล้วคลี่แพรผืนบางคลุมร่างน้อยๆนั้น ปาดน้ำตาที่ยังเปื้อนแก้มออกให้อีกครั้ง แล้วเดินไปปลดมุ้งไล่ยุงให้ก่อนจะจัดพับชายสอดใต้ฟูกที่นอนอย่างเรียบร้อย

“นอนนะครับนายน้อย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ห้ามตื่นสายเด็ดขาดเพราะคุณครูดุมาก”

“หึๆๆ ...พี่ชิต เล่นซอให้น้อยฟังหน่อยได้ไหม ตั้งแต่ป่วยคราวนี้น้อยนอนไม่ค่อยหลับเลย นะฮะ”

“อืม...”

ซออู้คันงามถูกเก็บในถุงผ้าไหมอย่างดีวางบนหลังตู้หนังสือ คันซอทำด้วยไม้แก้วขัดมันอย่างสวยงาม กะโหลกมะพร้าวได้รูปและให้เสียงที่ไพเราะ ปรับรัดอกและตั้งสายอยู่ครู่ก่อนจะเริ่มพรมนิ้วไปบนสายซอที่ทำจากไหมควั่นเกลียว เสียงซออู้พลิ้วไหวเป็นทำนองเพลง ...คำหวาน... ดังทั่วเรือนนอนแห่งพ่อนายคนต่อไป ของคุ้มธรรมมล

Create Date : 30 สิงหาคม 2555		12 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2555 11:49:41 น.
Counter : 3561 Pageviews.
Share Tweet