|
|
รัก(ไม่?)ต้องการเวลา..4.
4...
เช้าแล้วแสงแดดอ่อนใสรอดผ่านม่านหน้าต่างบางๆเข้ามา...
ก้องลืมตาขึ้น...วันนี้เป็นวันอาทิตย์..
...วันหยุด...ที่รอคอยมานานแสนนาน...ในรอบหลายๆเดือน...
วันที่ตื่นขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งพานาฬิกาปลุก......ตื่นเองด้วยนาฬิกาชีวิต...
..ไม่มีการเร่งรีบ..เพื่อออกไปทำงาน...เหมือนเช่นทุกๆวัน...
...คนของหัวใจ...ยังคงหลับสนิท...แขนแข็งแรงของพียังกอดก่ายอยู่ที่เอวเขา
ก้องยิ้มนิดๆที่มุมปาก
ยังไม่คิดที่จะรีบลุกและไม่อยากขยับตัว ออกจากวงแขนนี้...
...แอบมองหน้า..คนใกล้ใจ..เนิ่นนาน...เวลาพีหลับดูเหมือนเด็กๆ...
ก้องหันกลับมา...ยิ้มยังเปื้อนใบหน้า...ตาโตมองเหม่อไปที่เพดาน...
...ภาพความชุลมุนวุ่นวายในทุกๆเช้า...ผุดพรายในความคิดของเขา...นึกๆไปก็อดที่จะขำไม่ได้
...ทุกๆวันที่ผ่านมา...เขาต้องสะดุ้งตื่นตั้งแต่เช้ามืด....ด้วยนาฬิกาปลุกที่พีหามา
เฮ้อออ...คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่า
. เสียง ...ของมัน บาดจิตบาดใจมากแค่ไหน
เมื่อตื่นแล้วก็ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว...ไม่มีเวลานั่งละเมียดละไมอาหารเช้าได้อีกแล้ว...
ก้อง..ถุงเท้าสีเทาผมหายอ่ะ...พีดูจะวุ่นวายกับการแต่งตัวเหลือเกิน...พ่อนักธุรกิจมือใหม่...
ในลิ้นชัก..ใต้ตู้เสื้อผ้าซ้ายมือ...พีดูดีๆ..เมื่อคืนผมยังเห็นอยู่เลยอะ
ก้องบอกขณะที่เขาเองก็กำลังแต่งตัวเหมือนกัน
...ในใจรู้สึกผิดเล็กๆ ...ที่เขาไม่ได้จัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้พี...เหมือนอย่างเคย...
...ด้วยเหตุผลสั้นๆว่า..เขาเองก็ ยุ่ง
เหนื่อย..และ
ไม่มีเวลา...
งานที่หนักมากขึ้น เพราะต้องรับผิดชอบงานหลายๆอย่างในแผนก...เมื่อกลับมาถึงบ้าน..ก็เหนื่อยล้าเหลือเกิน
.....ก้องหลับไปโดยที่ไม่ได้รอพีกลับมาก่อน... .ก็หลายๆครั้ง
เขาเองก็ละเลยกับการ ดูแลหัวใจ ของคนข้างกายอยู่เหมือนกัน
การทุ่มเทให้กับงานในหน้าที่และตำแหน่งใหม่ที่ได้รับ..การใช้ชีวิตในโลกดิจิตอล
....และ...
ความเครียดจากการทำงาน... ค่อยๆก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ.....เพิ่มพูนมากขึ้นๆ...อย่างไม่รู้ตัว
ทำให้บางครั้งเขาก็หงุดหงิด...เหวี่ยงพีไปอย่าง รุนแรง...โดยไม่ได้ตั้งใจ
และไม่มีเหตุผล..
..ต้นรักของเรา..เกือบเหี่ยวเฉา...เพราะขาดการดูแล...
...อย่างเรื่อง...ในวันนั้น...
หลังเลิกงาน ในวันที่พียังไม่สามารถมารับก้องให้กลับบ้านได้พร้อมกัน
..เฮ้อ..ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ...ของเดือนนี้
นะโมและเพื่อนๆชวนกันไปเดินดูหนังสือออกใหม่ ในห้างดังแห่งหนึ่งที่มีร้านหนังสือ น่านั่ง ...
... ใช่..ร้านหนังสือร้านนี้...มีมุมอาหารเบาๆให้นั่งทานได้ด้วย
ดีเหมือนกัน..ดีกว่ากลับไปบ้านแล้ว...ต้องอยู่คนเดียว ก้องที่กำลังเซ็งๆอยู่ก็ตกปากรับคำไป
เมื่อเลือกหนังสือได้แล้ว..ก้องนั่งที่มุมสงบมุมหนึ่งของร้าน อ่านหนังสือรอเวลา ระหว่างที่นะโมและพี่ๆคนอื่นๆเลือกซื้อหนังสือและช๊อปปิ้งกัน
เวลานี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเดินเล่นได้อีก..สั่ง กรีนโซดา มาจิบให้สดชื่น
อืมมมหอม..อร่อยจัง...
ก้องมองเหม่อออกไปนอกร้าน กระจกใสแจ๋วนั้นทำให้เขาสามารถเห็นคนนอกร้านได้อย่างชัดเจน
สะดุดตาเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งในสูทสีเทาอ่อน ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ช่างเหมือนพีรวิชญ์เหลือเกิน..
เนคไทถูกปลดออกแล้วพับเก็บไว้ที่กระเป๋าบนของตัวเสื้อ..
เชิ้ตสีขาวตัวในปลดกระดุม ออกสามเม็ด ... ทำให้ดูผ่อนคลาย..
ปากบางๆเยื้อนยิ้ม...รอยยิ้มน่ารักแบบนี้มีแต่พีรวิชญ์เท่านั้น...ใช่พี..ใช่พีจริงๆ
ก้องดีใจ หน้าสวยยิ้มนิดๆแต่แววตาเป็นประกาย รีบเก็บกระเป๋าเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์อย่างเร่งรีบ...
...ตอนนี้เขาอยากไปหาพีใจจะขาด...
เมื่อออกจากร้าน..อ้าวพีหายไปแล้ว....โทรหาดีกว่า
แต่..
...ก้องทำได้แค่...เพียงคิด...เท่านั้น
มือที่กำลังจะกดเบอร์พีรวิชญ์ชะงัก
ที่ด้านตรงข้ามกับส่วนที่เขายืนอยู่....เยื้องไปไม่ไกลนัก ที่หน้าร้านอาหารจีนนั้น...พีกำลังคุยกับใครคนนึง
หญิงสาวร่างสมส่วนในชุดรัดรูป...แต่งหน้าจัด
คุยกันสักครู่ก่อนที่หญิงคนนั้นจะจุมพิตที่แก้มพีแล้วเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน
ใจก้องบดินทร์กระตุกวูบ...มือสั่นทำอะไรไม่ถูก..รีบหันหน้าหนีจากภาพนั้น...
อะไร ..เมื่อกี่นี้...มันหมายความว่าอะไร ก้องบดินทร์สับสน..วุ่นวายใจเหลือเกิน..
พยายามเม้มปากอิ่มที่กำลังเริ่มสั่นนั้น.....กลั้นน้ำใสๆที่พร้อมใจกันมาเอ่อคลอที่ปลายตาสวยนั้นไว้...
เฮ้ยก้อง...กลับเถอะ.. นะโมตบไหล่ ก้องหลบตาก้มหน้า..พยักหน้าน้อยๆ
อืมม ส่งเสียงไปได้แค่นั้นเอง
เพราะถ้ามากกว่านี้...มันจะกลายเป็นสะอื้น
นะโมจับพิรุตได้...แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
กลุ่มของก้องกำลังจะผ่านร้านอาหารจีนไป..พี่แอ้ทำถุงกระดาษที่ใส่ของหล่น มีเสียงวุ๊ยว๊ายตกใจดังกันพอสมควร
ขณะที่กำลังช่วยกันเก็บของอยู่นั้นคนในร้านก็หันมามอง หนึ่งในนั้น คือพีรวิชญ์
พีเห็นก้องยืนอยู่ในกลุ่มนั้นก็ดีใจ รีบเดินออกมา ก้องตกใจที่พี เห็นเขาแล้ว
...ไม่...เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้ ก้องหันรีหันขวาง..ทำอะไรไม่ถูก..
..นะโมเห็นพีกำลังเดินออกมาก็เรียกให้ก้องดู....แต่...
ก้องรีบคว้าแขนเขาแล้วดึงออกไปจากตรงนั้นทันที... นะโม งง
ก้อง...เดี๋ยว
ก้อง.. ก้อง
ได้ยินเสียงพีเรียกดังๆอยู่ด้านหลัง .. แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้...ที่ทำให้ก้องไม่สามารถหันไปมองพีได้
.
.
เมื่อถึงลานจอดรถ นะโมเขย่าตัวก้องแรงๆ
ก้องเป็นอะไร...
...คนที่เขาแอบมีใจให้...ตอนนี้...เหมือนกำลังจะปล่อยน้ำตา.....ใจของนะโมกระวนกระวาย...ไม่ต่างจากคนตรงหน้าเลย...
อยากจะโอบร่างนั้นไว้
แต่ ...นะโมถอนใจ...พยักหน้าช้าๆ
กลับบ้านเถอะ...ผมไปส่ง
ก้องขอให้นะโมไปส่งเขาที่บ้านแม่...ตอนนี้เขาไม่อยากเจอพีเลย..
ขณะที่อยู่ในรถ มือถือก้องดังตลอดเวลา แต่เจ้าของไม่สนใจที่จะกดรับ
และในที่สุด...ก้องตัดสินใจปิดเครื่อง
นะโมเองซึ่งยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนัก
แต่ไม่อยากละลาบละล้วงเรื่อง ส่วนตัว ของก้องมากไป
...ได้แต่เงียบ มาตลอดทาง...
..........tbc....
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 6 เมษายน 2554 7:20:16 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 700 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: tipjang  วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:10:31:56 น. |
|
|
|
| โดย: แอ๋วค้า IP: 180.180.42.223 วันที่: 26 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:55:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
แก้มคุณพี มีไว้ให้น้องก้องจุ๊บคนเดียว
(แต่จิงๆ คนอ่านอยากเป็นผู้หญิงคนนั้นจัง กร๊ากกกกกกก)
ใกล้จะ Drama แล้วชิมิ